Xhihadizimi i Islamit

[angmokio]

Xhihadizimi i Islamit


1.

Në vitin 1993 kur nisa të shkoj të falem në xhami e këtë gjë ia thashë shokut tim të ngushtë ortodoks, reagimi i parë që ai më dha ishte: Vërtet?! Pse nuk thua që këtej e tutje nuk zihem dot më me ty. Pse – i thashë unë i habitur? Po ja – më tha – nëse do të zihem me ty, këtej e tutje nuk do kem bela më vetëm me ty, por edhe me muxhahidinët e Afganistanit që do të më vinë e gjuajnë me antitank te shtëpia. Edhe pse me shaka – përgjigja e mikut tim dhe perceptimi që ai kishte për Islamin më habiti. Për mikun tim të krishterë, muslimanët ishin njerëz që sherret i zgjidhin me luftë.




2.

Islami është një fe e mrekullueshme. Arsyeja pse në Islam konvertohen me mijëra njerëz për çdo vit anembanë botës, lidhet me mesazhin madhështor që Allahu i përcjell njerëzimit nëpërmjet Kuranit. Në Kuran dhe hadithet e profetit Muhamed specia njerëzore ka mundësi të kuptojë përse ekziston në këtë planet, si dhe pse janë krijuar qielli dhe toka, ku do të shkojmë kur të vdesim dhe cila është arsyeja e gjithë këtij krijimi ku ne jetojmë sot. Mesazhi i Islamit është vazhdues e plotësues i mesazhit që Zoti i ka zbritur njerëzimit që kur qenia jonë u mboll në këtë tokë me dy njerëzit e parë, Ademin dhe Havanë. Kurani është libër që plotëson mesazhin e Ungjillit dhe Teuratit, dhe është libri i fundit që Zoti i ka zbritur njerëzimit në tokë. Suret apo kapitujt e Kuranit janë të mbushura me historitë e profetevë biblikë që erdhën përpara Muhamedit. Aty flitet për Adamin, Nojen, Jonën, Abrahamin, Davidin, Solomonin, Moisiun, Jezu Krishtin, Shën Mërinë dhe Gjon Pagëzorin. Kurani i mëson njerëzisë për sakrificat që kanë bërë profetët e Zotit për të përhapur fenë e Tij në tokë, i apelon xhindëve e njerëzisë që të besojnë në Zotin kreator, dhe besimtarëve u jepet ligji me të cilin ata duhet ta ndërtojnë jetën në tokë. Në Kuran muslimanët mësojnë sesi duhet të jetojnë, çfarë ushqimesh të hanë, si të ndërtojnë mardhëniet sociale, si të trajtojnë prindërit, miqtë, shokët dhe farefisin; si të bëjnë tregti, të ndajnë pasurinë e jenë të drejtë e të devotshëm në këtë botë. Në Kuran përshkruhen edhe betejat që besimtarët që nga koha e profetit Moisi e Abraham e deri në kohën e profetit Muhamed kanë bërë me njerëzit e ligj për të vënë drejtësi në tokë.


3.

Jo-muslimanët që mund të lexojnë këto rreshta mund të thonë, “nëse Kurani flet për gjithë këto gjëra të mira atëherë si është e mundur që muslimanët sot janë njerëz të dhunshëm? Që nga Afganistani e deri në Amerikë sot muslimanët dëgjohen për akte terroriste. Ata bërtasin Allahu Ekber e me emrin e Zotit vrasin njëri tjetrin.” Kush ka patur mundësi të shoh konfliket që kanë sot muslimanët me njëri tjetrin, që nga Iraku, në Siri e Libi nuk mund të mos ketë vënë re sesi muslimanët vrasin njëri tjetrin, bombardojnë xhamitë e njeri tjetrit e këto krime shpesh i justifikojnë duke përdorur fenë. Kur Pranvera Arabe arriti kulmin e saj me ndërhyrjen e Francës në Libi, terroristët e al-Kaedës, të cilët u armatosën nga Perëndimi dhe qeveria shqiptare, torturuan dhe vranë përpara kamerave udhëheqësin libian Muamar al-Gaddafi duke ulëritur Allahu Ekber. Gaddafi jo vetëm që u vra në mënyrë mizore nga avionët e NATO-s në qiell dhe al-Kaeda në tokë, por pas vdekjes trupi i tij në vend se të varrosej siç e kërkon sheriati Islam, u ekspozua si kërmë për katër ditë në një frigorifer ku beduinët arabe shkonin me celularë e bënin fotografi duke u tallur me kufomën e plakut të vdekur ndërsa ulërisnin Allahu Ekber.


Skena të ngjashme të dhunshme muslimanët po përsërisin sot edhe në Siri, ku si ushtarët e regjimit sirian por edhe “muxhahidinët” e opozitës vrasin njëri tjetrin me thika e me predha, e filmojnë këto skena të turpshme ndërsa ulërasin Allahu Ekber. Në krah të akteve të dhunës që po ndodhin sot në botën muslimane në emër të Islamit, shpesh janë rreshtuar edhe hoxhallarë të njohur të Islamit. Sheh Jusuf al-Kardavi që mbahet si një nga kryeideologët e Vëllazërisë Muslimane dhe sheh Adnan Aruri nga Arabia Saudite që mbahet si shehu kryesor që jep fetva për xhihadin e selefijve, japin fetva ndaj ndjekësve të tyre sesi të vrasin liderët arabë, djegin e shkatërrojnë, masakrojnë minoritetet jo-sunite e klerikët sunitë që mbështesin shtetet e tyre etj.


4.

Jo-muslimanët që mund të lexojnë këto rreshta mund të thonë, “Me gjithë këto fakte që ti vetë po përmend, po vërteton që muslimanët nuk janë njerëz normalë dhe paqësorë. Shiko sesi hoxhallarë por edhe ndjekës të tyre në Shqipëri, sesi në muret e tyre të facebook-ut kënaqen kur vendosin video me vrasje e muxhahidinë që presin koka e thonë Allahu Ekber. Hoxhallarët e Shqipërisë e Kosovës nxisin urrejtje brenda xhamive të tyre kundër sekteve të tjera Islame, çifutëve etj, e kanë çuar mbi 150 muxhahidinë në Siri që të bëjnë këto që ti po përmend më lartë. E hoxha i xhamisë filan në Tiranë jo vetëm që bën cytje për urrejtje kundër alevijve e shiitëve, por për më tepër gënjen e thotë që në Damask kanë zbritur melaqetë (engjëjt) për të mbështetur muxhahidinët islamikë.” Personave që mund të më përgjigjen kështu, unë mund t’u përgjigjem se historia e fesë është e mbushur me hoxhallarë e priftërij maskarej, të cilët e kanë manipuluar fenë për interesa të politikës. Nëse ndonjë hoxhë i Tiranës tregon përralla në xhaminë e tij, sikur në Siri kanë zbritur melaqetë, edhe At Gjergj Fishta këtë ka bërë 64 vite më parë kur avionët bombardues të agresorëve të Italisë fashiste që pushtuan Shqipërinë i tregonte si pëllumba të Krishtit. Megjithatë, si muxhahidinët e Sirisë – ashtu edhe avionët e Duçes nuk kanë asgjë të përbashkët, as me Krishtin dhe as me Muhamedin. Krishti dhe Muhamedi nuk ishin as fashistë e as demokratë, apo anëtarë të al-Kaedës. Ata ishin profetë të Zotit, që i sollën njerëzimit mesazhin e Allahut të lartësuar.


5.

Për lexuesit e mi jo-muslimanë më duhet të sqarojë që muslimanët nuk kanë qenë gjithnjë njerëz të dhunshëm sikur disa prej tyre janë sot. Kur profeti Muhamed themeloi shtetin e Medines 1434 vite më parë, siç edhe Kushtetuta e Medines dëshmon, shteti i profetit ishte një shtet tolerant i cili u ndërtua mbi drejtësi dhe aleancë të barabartë ndërmjet muslimanëve, çifutëve dhe fiseve arabe që jetonin aty. Sipas nenit 25 të Kushtetutës së Medinës, çifutët konsideroheshin vëllezër të muslimanëve. Kushtetuta e Medinës parashikonte që njerëzit në qytet-shtetin musliman të jetonin në paqe, drejtësi, ndihmonin të varfërit, gratë etj. Edhe pse besimtarët e larguar nga Meka për në Medine u sulmuan dy herë nga idhujtarët, tetë vite më vonë, kur muslimanët u fuqizuan dhe çliruan Mekën, profeti Muhamed i fali armiqtë e tij paganë të cilët e kishin dëbuar nga qyteti i lindjes dhe vrarë shumë shokë. Ebu Sufjani i cili i kishte vrarë xhaxhain profetit, dhe gruaja e tij që i kishte ngrënë mëlçinë, u falën dhe u lanë të parë të Mekës. Me faljen e kundërshtarëve të tij, profeti Muhamed i tregoi muslimanëve cilësinë që besimtarët duhet të demonstrojnë gjithnjë me hasmin e tyre: faljen dhe dashurinë.


Pas vdekjes së profetit, muslimanët themeluan institucionin e Kalifatit, i cili ishte në njëfarë mënyrë Papati i muslimanëve. Kalifi që ishte sundimtar i shtetit musliman, ishte një Pontifex Maximus / apo përfaqësues i Zotit në tokë i cili ndërsa drejtonte shtetin e besimtarëve, ishte në të njëjtën kohë edhe ligjvënës dhe interpretues i fesë Islame. Institucioni i Kalifatit është trashëguar nga tre dinasti në historinë e botës Islame. Dinastia e parë ishte ajo e umajadëve, e dyta e abasidëve dhe e fundit ishte ajo e osmanëve, nën të cilën ne shqiptarët jetuam dhe shërbyem për 500 vjet. Nëse umajadët e shtrinë Perandorinë e Islamit nga Spanja e deri në Indi, kalifët abasidë i dhanë Islamit forcën intelektuale gjatë së cilës muslimanët u bënë njerëzit më të ditur dhe tolerantë të planetit. Ata morën shpikjet e botës së lashtë, përkthyen filozofinë greke, adaptuan shkencën kineze dhe matematikën indiane, të cilat më pas i pasuruan dhe ia kaluan botës së sotme. Perandoria Osmane nën të cilën shqiptarët jetuan për 500 vjet u shqua për forcën e saj ushtarake, tolerancën e lartë fetare dhe madhështinë e saj administrative. Në një kohë që në Evropë çifutët e muslimanët vriteshin e konvertoheshin me dhunë në katolik, kalifët osmanë i morën ata pranë tyre dhe i ruajtën deri në kohët moderne. Toleranca proverbiale e Kalifatit Osman është dëshmi e gjallë pse sot në Lindjen e Mesme ekzistojnë ende komunitete kristjane, çifute dhe të feve të tjera të cilat Evropa Katolike i zhduku shekuj më parë.


6.

Lufta e Parë Botërore në të cilën tre perandoritë teokratike të Evropës, Austro-Hungaria, Rusia dhe Perandoria Osmane u shkatërruan do të provonte fatale për fatet e Islamit por edhe tolerancës në botë. Copëtimi i Kalifatit Osman nga Fuqitë e Krishtera të Evropës, përveç se i ndau muslimanët në shtete kukulla që Perëndimi krijoi, sikur Shqipëria, Jugosllavia, Libia, Jordania, Turqia, Siria etj, atyre u shkatërroi edhe Papatin e tyre Islamik. Institucioni i Kalifatit u prish në vitin 1924 nga themeluesi i Republikës Turke, Mustafa Qemal Ataturku. Me prishjen e këtij institucioni i cili kishte drejtuar punët fetare të muslimanëve që nga koha e profetit Muhamed, muslimanët, papritur dhe pa dëshirën e tyre e gjetën veten ‘protestantë’. Ata tashmë nuk kishin më një ‘Papë’ dhe një shtet kishë sikur Vatikani i cili do të stabilizonte doktrinën e tyre fetare. Krijimi i shteteve sikur Shqipëria, Turqia, Jordania, Siria, Arabia Saudite etj nga Perëndimi jo vetëm që i ndau muslimanët nga Papati i tyre, por në të njëjtën kohë mbolli mes tyre dy ideologji shkatërrimtare për botën e Islamit, nacionalizmin dhe vehabizmin. Në shtete si Shqipëria apo Turqia, regjimet laike që u instaluan u hoqën muslimanëve sheriatin, gërmat arabe, u mbyllën medresetë e xhamitë, u ndryshuan veshjet, orën, vitin, ligjet etj dhe laicizuan me dhunë Islamin duke e bërë atë nacionalist. Hoxhallarë sikur Vehbi Dibra, Ali Korça, Ibrahim Dalliu, Ismail Muçej, Salih Vuçiterni etj, që ishin zara të pushtetarëve laik ishin agjentët e nacionalistëve të cilët mbyllën xhami e medrese dhe i detyruan muslimanët shqiptarë që të adhurojnë Shqipërinë, sorrën, Skënderbeun e simbole të tjera ta nacionalizmit shqiptar sikur të ishin vetë Zoti.


Ndërsa në Shqipëri e gjetkë Islami u detyrua të laicizohet, në Gadishullin Arab ku britanikët sollën në pushtet sauditët, ata mbështetën rritjen e një versioni intolerant të Islamit, vehabizmin saudit. Sekti të cilin Arabia Saudite e ka në themelin e krijimit të saj, legjitimon sot diktaturën mesjetare që sundon Arabinë Saudite dhe intolerancën ndaj sekteve të tjera që ka Islami. Edhe pse kalifët osmanë u munduan ta shuajnë lëvizjen vehabiste-saudite në tokat e tyre (pasi vehabistët vrisnin haxhijtë hanefi që i deklaronin si qafirë) e për këtë dërguan trupat shqiptare-egjiptiane të Mehmet Ali Pashës, pas rënies së Perandorisë Osmane, kjo ideologji u bë ideologjia bazë e shtetit saudit.


7.

Islami që shumë muslimanë praktikojnë sot, ndryshon shumë nga Islamin që stërgjyshërit e muslimanëve të sotëm kanë praktikuar përpara një shekulli. Nëse në kohën e Haxhi Qamilit dhe Musa Qazimit, muslimanët e Shqipërisë Islamin e shikonin si ideologji të shtetit (din dhe devlet), dhe për ata ndarja nga Kalifati ishte njësoj sikur ti bësh sot katolikët protestantë, për muslimanët e ditëve të sotme Islami nuk ka më kuptimet që kishte 100 vite më parë. Muslimanët sot jetojnë në një kohë kur ata nuk kanë më një “Papë” sikur kanë katolikët dhe Islami që ata praktikojnë është një Islam personal, ‘protestant’ e i shekullarizuar. Në vende sikur Shqipëria pushtetarët laikë shkatërruan institucionet e fesë, dhe qendrat kryesore nga ku muslimanët mund të mësojnë Islamin sot janë jashtë vendit; al-Az’hari në Egjipt, Deobandi në Indi, universitetet e Arabisë Saudite etj. Duke mos patur universitete e dijetarët e tyre, dhe vakëfe që ta ndihmojnë Islamin në Ballkan, shpesh besimtarët shqiptarë bëhen pre e axhendave që regjime të caktuara arabe duan të imponojnë mbi pjesët e tjera të botës muslimane. Kjo është edhe arsyeja pse sot shumë xhami në trojet shqiptare dominohen nga hoxhallarë që janë megafonë të sheikëve të Arabisë Saudite.


8.

Edhe pse muslimanët kanë bërë historikisht xhihad, apo luftë të shenjtë për të mbrojtur vendin e tyre, siç bën në 1913 muslimanët e Shqipërisë me në krye Esat Pashë Toptanin dhe Hasan Riza Pashën që të mbronin Shkodrën nga pushtimi malazez, në shekullin e XX ideologjia e xhihadit në Islam është manipuluar keqaz nga regjimi saudit dhe mbështetësit e tij amerikan. Gjatë luftës së ftohtë e cila kulminoi me luftën sovjeto-afgane, amerikanët dhe miqtë e tyre sauditë dërguan me mijëra ‘muxhahidinë’ arabë me në krye Osama bin Ladenin që të luftonin komunistët sovjetikë për hise të kapitalistëve amerikanë në Afganistan. Kjo luftë e cila u ndoq nga lufta Iran-Irak që zgjati nga viti 1980 deri në 1988 i bëri muslimanët që konceptin mbrojtës të xhihadit për të mbrojtur vatanin e fenë e tyre, ta përkthejnë në të parën si luftë kundër komunizmit për hise të kapitalizmit, e në të dytën si luftë sektare të synitëve kundër shiitëve iranianë, edhe këto për hise të dominimit amerikan në rajon. Përfundimi i këtyre luftërash, ku muslimanët nuk u udhëhoqën më nga kalifët e tyre, por drejtorët e CIA-s dhe miqtë e tyre sauditë, kanë prodhuar një koncept të ri të xhihadit në Islam. Nëse në kohët e kalifëve, muslimanët xhihadin e kryenin për të mbrojtur atdheun e e fenë e tyre, sot koncepti i xhihadit është transformuar në koncepte të luftërave guerrile, terroriste, sektare etj. Nëse në kohën e Kalifatit urdhërin për xhihad muslimanëve u’a jepte i pari i shtetit të tyre dhe këshilli i lartë i hoxhallarëve me në krye Shejhul Islamin, sot hoxhallarë sauditë dhe spiunër të Perëndimit kanë fituar licensën që të japin fetva se ku muslimanët duhet të bëjnë luftë. Psh. lufta civile që po bëhet sot në Siri, për Kalif ka presidentin Obama, ndërsa ajo që u bë në Libi për Kalif pati president Sarkozinë, ndërsa për Shejhul Islamë pati hoxhallarët e Saudisë dhe Katarit të cilët shkishëruan Gaddafin dhe Asadin.


9.

Si pasojë e shkatërrimit të ‘Kishës’ apo Kalifatit të Islamit, sot Islami është kthyer në një fe në krizë e ‘mall pa pronar’, tamam siç ishte Krishtërimi në epokwn e mesjetws. Bota e Islamit ka rënë në errësirë. Muslimanët kanë braktisur dijen dhe urdhërat e Kuranit e sot ajo boton aq libra në vit, sa boton vetëm Spanja në Evropë. Martin Luterat, Jan Husët, e Xhon Kalvinët e shekullit të 16-të që shpallnin Papët qafirë e shejtanë dhe i deklaronin luftë katolikëve sot kanë dalë në të katër cepat e botës Islame. Urrejtja e shkishërimi (tekfirizmi) sot zien ngado në mesin e muslimanëve. Edhe në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni ekzistojnë disa hoxhallarë që janë edukuar në Arabinë Saudite, të cilët shkishërojnë e mallkojnë shiitët e alevitët, bektashijtë e sufistët, gadafët e asadët e nxisin për luftë për ‘çlirimin’ e Damaskut e Tripolit e kudo që të kërkojë luftë Perëndimi. Në të gjithë këtë zallamahi xhihadesh që muslimanët bëjnë sot kundër njëri tjetrit, e cila i ngjan reformacionit kristjan të shekullit të 16-të, përfitues është vetë Shejtani e Perëndimi. Korporatat e ushtritë e tij i kanë kthyer shumicën e vendeve muslimane në koloni që u vjedhin pasuritë natyrore, laicizojnë e degjenerojnë gratë e rininë, përçajnë e vënë muslimanët të therrin njeri tjetrin, e u vënë sundimtarët që ata duan në pushtet muslimanëve. Kur al-Kaeda vrau në kamera Gaddafin në Libi, sekretarja e shtetit amerikan Hillary Clinton e cila e ndoqi këtë skenë të dhunshme nga zyra e saj e rehatshme në Uashington, ajo e brohoriti në mënyrë sadiste krimin e al-Kaedës në Sirte duke thënë ‘Ne erdhëm, ne e pamë, e ai vdiq.’


Por në të gjithë këtë xhihad që muslimanët po bëjnë sot kundër njëri tjetrit, ashtu si protestantët e katolikët dikur në Evropë, faj nuk ka as Islami, as Jezu Krishti e as Muhamedi. Faj ka Perëndimi i cili i prishi Kalifatin muslimanëve dhe i ka lënë pa një qendër fetare si ajo që themeluan dishepujt e të Dërguarit të Zotit 1400 vite më parë. Faj kanë njerëzit të cilët janë bërë aleatë me Shejtanin e i janë larguar mësimeve të Biblës dhe të Kuranit që si Krishti ashtu edhe Muhamedi i zbritën njerëzisë shekuj më parë.

Olsi Jazexhi

[urtesia]

Hafiz Ali Korca:

NJ Ë P A S Q Y R Ë E T M E RR SH M E


As shin as korr dreqi thonë,

por përpiqet përgjithmonë

si e si të përçajë fenë

për të përmbysur atëdhenë.

Qe pa fe atdheu nuk mbahet.

Si thoni prej mishit që s’ndahet.

Si mëmëdhu që mbron fenë,

ashtu dhe feja atëdhenë.

Feja siguron moralin,

siguron nderin dhe mallin.

Por një komb kur e le fenë,

më s’ka dert as për atëdhenë.

Feja për njëherësh s’lihet.

Pak nga pak fillon sa fshihet.

Me parë lihet mësimi.

Dhe fillon sëmuret besimi.

Ligësia kështu zihet.

Se sheh rrushi rrushin piqet.

Kështu nis le burri fenë.

Sefte gjyshi la synenë.

Pastaj yt atë la vaxhibin.

Farzin la yt bir me nipin.

Stërnipit më gjë s’i mbetet.

As di fare ku të mbështetet.

Hiqet falja, agjërimi.

Kapet pirja, kurvërimi...

Shtohen këngët, shtohen vallet.

Shtohen modat, shtohen hallet

Prej zjarrit del një shkëndijë.

Thotë miku ç’do të vijë.

Mirëpo kur i del flaka,

fillon rrihet me shplaka.

Midis arës shkon një vijë,

thotë bujku çdo të vijë?

Mirëpo kur bëhet lumë,

fushës i bëhet dëm shumë.

Një gishti i del një fshfikë (pikë),

thotë i sëmuri më dhemb një çikë,

mirëpo, kur i mahiset (malson),

trimi përnjëherësh gremiset.

Prandaj duhet, gjyshi, ati

të mbajë fenë që pati.

Ku me libra, ku me gojë.

birin, nipin, ta mësojë,

se e ka në qafë vetë,

e dënon zoti i vërtetë.

Është një faj që s’i falet.

I rëndon në zverg si malet.

S’jetohet pa fe, si kafshë.

I pa feshmi s’vlen gjë kafshë.

Pa le fe e muslimanit

fe e zbritur prej Rrahmanit.

Ajo fe aq e mbaruar

si lule ka mbretëruar,

prandaj duhet atdhetarët.

Me mentarët, më të parët.

të hapin sytë, mos të flenë.

Fenë e bukur mos t’a lënë.

Se me fe mundim të rrojmë.

Atdheun me fe ta mbrojmë.

Ne m’betshim në errësirë,

na kanë për të thëthirë [shkatërruar].

Me fe del nga errësira.

Me fe rron me plot të mira.

Me fe njeh nënën, babanë.

Me fe njeh motrën, vëllanë.

Pa fe s’ka më e madhe gjëmë.

Pa fe s’njeh as atë, as ëmë.

Prindërit, po s’u kujdesuan

fëmijët po s’i mësuan,

foshnjet e mjera ç’faj kanë,

kur nëna me babanë

fenë e shenjtë nuk ia japin?

Ata ç’rrugë do të kapin?

Kështu pra, feja harrohet.

Dhe ai komb farohet.

Prindërit tradhtojnë fenë

Prindërit rrënojnë atdhenë.

Këto prindër kurdoherë.

Do të jenë në skëterrë