Qyteti bojë hiri!

[iliria e para]

Sot është 19/9/1434, sipas kalendarit Islam.
Është ditë e Enjte.

E, për ata që nuk agjërojnë sot është ditë e Diel, 27 Korrik 2013.

Këtë shkrim po e shkruaj nga njëra pishinë e një fshati të bukur të Kosovës. Pishina është e mbushur plot vajza, djem, gra, burra, fëmijë, veç pleq nuk po shoh. Të gjithë janë shqiptarë.

Kurse unë jam e rrethuar me “fëmijë të huaj”, të cilëve jam duke ua treguar emrat e armiqve të Shqipërisë.

Ramadani është muaji i nëntë i kalendarit islam. Pra vjeshta jonë (shtatori) është verë islame (korriku).

Kafen e mëngjesit e piva buzë Ibrit. Kafenetë e qytetit janë të mbushura plot.
Të gjithë po pinë e po hanë mëngjesin të relasuar e mospërfillës, dhe askujt, si atëherë në fëmijërinë time, nuk po i vjen keq që të pi e të ha tinëz, të kthejë kokën e të ruhet për të mos e parë ata që agjërojnë.

Nga fëmijëria mbaj mend një rrëfim që fliste për një prift ortodoks i cili e ka fituar parajsën islame (anipse ka qenë ortodoks!), sepse gjatë muajit të agjërimit islam, nuk ka pirë as nuk ka ngrënë asgjë në praninë e muslimanëve që agjërojnë.

Agjërojnë në format e tyre besimtarët e të gjitha feve.
Agjerim janë edhe dietat që mbajnë gratë e burrat e botës për t’u dukur bukur para Zotit dhe engjëjve.

E Zoti shumë gëzohet kur e sheh që për respekt ndaj tij njerëzit çdo vit, në vend se të hanë në ditë, hanë në natë.

Unë për vete “agjëroj” çdo ditë të jetës sime. As nuk ha mëngjes, as drekë. Ha, pasi të përfundon dita në përendim të diellit. Dhe, jo për Zotin, as t’u dukem bukur “shpirtërave të mirë”, por sepse nuk kam nevojë për ushqim. Ha përpara se të bie në gjumë. Jo për të jetuar, por për të “vdekur” në gjumë, më duhet ushqimi.

Për herë të parë në vendlindjen time, mbrëmë dola nga shtëpia, në ora 2 të mëngjesit. Për ta parë me sytë e mi pamjen që ma përshkruan ditën shoqet e fëmijërisë.

Pranë çebaptores afër gjimnazit të qytetit, 1 (një) kilometër burra që prisnin në radhë për të blerë për syfyr çebapë.
Isha e vetmja femër në natë.
Çfarë shije ka ky mish me qepë që i ka magjepsur agjëruesit në mesnatë!

Kafsha para se të hahet, mbytet, vritet, therret. E vrarë dhe e mbytur, mishi i saj është i vdekur.
Njeriu mishngrënës, mban veten gjallë, duke u ushqyer me mish dhe gjak të vdekur.

Nga kureshtja e madhe për shijen e çebapëve me gjak, desha ta provoj një kafshatë.
Gjithë ky mashkull pa "zor" nuk do të ishte zgjuar në terrin e orës dy të mëngjesit.
E afrova deri te goja një copë çebap, por, s'isha e zonja ta provoj. Sytë. Sytë s'më lënë. Nuk mund të ha as peshkun që i ka sytë e vegjël.

Dita e parë e qytetërimit fillon atë çast kur njerëzit i kthehen
vetvetes, natyrës së tyre, dhe nuk hanë asgjë që ka sy, mish dhe gjak.

Qyteti që dikur ishte vendlindja e rokenrollit, vendlindja e poetëve këngëtarë, sot është qytet pa drita, pa ujë, pa urë dhe pa rrugëdalje.

Jugu i qytetit agjëron gjatë 12-të muajve të vitit, pa ujë.

Rrugës për në në Prishtinë e pashë rokerin e moçëm që ish bërë "asht e lëkurë". Me gërshërë të mëdha në dorë fishkëllonte këngën e tij të harruar "ata sy s'i harroj" derisa priste barin e keq përreth oborrit të tij të vogël.
Por, flokët ende i kishte të gjatë.

PDK-ja e ka ngjyrosur Mitrovicën me bojë dheu, bojë pluhuri, bojë Kandahari. Si për metaforë Kandahar do të thotë "candy" (karamele).

Asgjë, hiç-hiç asgjë nuk është ndërtuar në qytet. Është rrënuar edhe tradita që përpara të uriturit të mos hahet, përpara të eturit të mos pihet.

Në fëmijërinë time Mitrovicës i vinte era helm Zveçani.
Tani i vie era mish dhe gjak.

Por, asnjë fëmijë nuk e dëgjova duke bërtitur si atëherë: Urra, u "dhezën" kandilat.

[benseven11]

Grate e verteta veshin blu.