Postuar më parë nga
RSHP
Kam frikë se Skëndërbeu ishte një mrekulli e rastit dhe jo frut i përhershëm i pemës heroike shqiptare. Ky konstatim vlen për hapësirën e brëndshme shqiptare, sepse jasht kufijve të saj shqiptarët shkëlqyen si udhëheqës te mëdhenj.
Po përpiqem ta ilustroj këtë mendim me disa shembuj.
Ndodh që fëmija i një personaliteti të shquar rrëshqet në rrugë të gabuar. Prindi atëherë ndjehet i turpëruar. Ai i gërhushet fëmisë me fjalët: Vagabond! Ma njollose emrin e mirë!
Njolla është dhjetë herë më e madhe, nëse dhjetë brezat e ardhshëm rrëshqasin gjithashtu në rrugë të gabuar. Dhe më paradoksale do ishte nëse dhjetë brezat e ardhshëm, që dashje pa dashje nuk rrezatojnë lavdinë e stërgjyshit të tyre të famshëm, të krenohen me të në shkallë ekstreme.
Kjo po ndodh sot për mendimin tim, edhe me shqiptarët. Edhe pse Skëndërbeu ka pesë shekuj e gjysmë që ka vdekur, ne gjatë këtyre shekujve kemi dështuar ose nuk kemi ditur, ose nuk kemi dashur të ripërsëritim sukseset e tij luftarake dhe shtetndërtuese por vazhdojmë të krenohemi me të, si pasardhësit e tij legjendarë.
Jam i sigurtë, se nëse ka jetë mbas vdekjes, Skëndërbeu vuan mjaft dhe ulërin: Më turpëruat o djemtë e mi! Ma nxitë faqen. Si nuk arritët të trashëgoni as çerekun e meritave të mia udhëheqëse ? Unë luftova që shqiptarët të bëhen udhëheqës të vendit të tyre dhe jo 38 herë kryeministra të armikut ottoman!
Bashkoni shpatat sëbashku, përndryshe mos e përmendni më emrin dhe shpatën time. Unë ju mësova që forca magjike nuk qëndron tek shpata ime e vetme, por kur ajo bashkohet me shpatat e juaja! Vini gishtin kokës dhe mësoni këtë: nuk mund të jeshë krenar për stërgjyshin tënd, kur ti nuk arrin të trashëgosh as edhe çerekun e meritave të tij!
Fjala e urtë thotë: njeriu vdes kur fillon dhe jeton me kujtimet e të kaluarës. Këtë po bëjmë edhe ne kur e rrahim gjoksin plot krenari me fitoret legjendare të Skëndërbeut, ndërkohë që gjatë pesë shekujve të fundit nuk kemi ditur të bëjmë shtet, të ndërtojmë një vend të fortë dhe të mësojmë ta mbrojmë atë. Ngushëllohemi me bëmat e Skëndërbeut, e bëmë mit të papërsëritshëm, që lind vetëm një herë, prandaj edhe pyes e ripyes veten:
A ishte Skëndërbeu një mrekulli e rastësishme? Nuk guxoj të them as po as jo. Guxoj të them këtë: një vend trim dhe dinjitoz, di të lindë herë pas here figura të mëdha. Këtë e vërejmë tek vendet e mëdha evropiane, p.sh tek Gjermania, e cila ka lindur 9 Bismarkë dhe një Hitler. Ndërsa në rastin tonë, kanë lindur 1 Skëndërbe dhe 9 anti-Skëndërbej. Si është e mundur kjo? Nuk mund tia hedhësh të gjithë fajin fatit të zi.
Prandaj edhe më vjen turp ta quaj veten time, pasardhës i Skëndërbeut. Kam kohë që nuk e përmend më emrin e tij. I drejtohem qiellit, në kupën e të cilit shpresoj të jetë shpirti i tij dhe shqiptoj plot lot fjalët: -Ta nxiva faqen o stërgjysh. Ta nxiva 550 vjet faqen o stërgjysh i mirë dhe trim. Armikut tënd, që ti e luftove me mish e shpirt, duke sakrifikuar mijëra shqiptarë, pasardhësit e tuaj ia zgjatën jetën duke e qeverisur atë, zgjeruar kufijtë e Perandorisë turke kudo.
Vetëm Evropianët kanë të drejtë të jenë krenar për ty o Skëndërbe. Sepse ata e vlerësuan jashtzakonisht sakrificën tënde , u organizuan dhe e mbrojtën dhe po e mbrojnë qytetërimin evropian. Ata, dhe vetëm ata, kanë të drejtë të jenë krenarë për ty, sepse ditën të lindin heronj të tjerë të ngjashëm me figurën tënde. Nga djepi i tyre lindën dhjetra burra të mëdhenj të cilët e ringjallën qytetërimin e lashtë evropian dhe e derdhën atë në pallate, kala, salla teatri, shkolla.
I them këto fjalë plot hidhërim, o Skëndërbe, sepse ti nuk ishe pushtues, por mbrojtës i zoti i vendit tënd. Dhe kjo më bën të plas që nuk krenohem dot me ty, ndërkohë që evropianët krenohen pa iu dridhur qerpiku me ish perandorët e tyre, që pushtuan e placiktën botën.
Vërtetë për të plasur o Skëndërbe, sepse Zoti qëndron mbrapa vetëm udhëheqësve si ty, që vetmbrohem, dhe jo perandorëve…
Kam turp të jem stërnipi juaj, o Skëndërbe, tek shoh bashkëkombasit e mi, nga njëra anë të krenohen me shpatën tënde në një kështjellë të rrënuar, me xhama të thyer, dyer të kalbura, e ruajtur nga roje që i bën shokë me një cigare, dhe nga ana tjetër të brohorasin dhe përkrahin udhëheqësit e tyre burracakë, pseudo-udhëheqësit, të cilët me majën e shpatës tënde, shkruajnë në tokën e grabitur shqiptare shifra marramendëse me shumë zero mbrapa.
Rezart Palluqi Shkrimtar
6 maj 2013
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt