Profeti Isa a.s

[nitti47]

Në emër të Allahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit!

Po ma mer menja mendja se duhet me u permen edhe profeti Isa a.s me shum pasi qe edhe aj ishte i derguar i Allahut.

Isai u ul në tempull në Jeruzalem. Ai ishte tridhjetë vjeç. Ishte i gjatë dhe i dobët. Ai ishte këmbëzbathur dhe kishte veshur një këmishë të leshtë. Ai po mendonte rreth fatit të popullit të tij.

Më pas Isai u largua nga tempulli dhe u drejtua nga kodrat. Barinjtë i morën delet e tyre dhe u kthyen në shtëpi. Dielli po perëndonte. Isai mendoi për bijtë e Izraelit dhe pyeti veten: “Si mund t’i udhëzoj bijtë e Izraelit drejt Dritës? Si mund t’i drejtoj ata në rrugë të drejtë?”

Dielli perëndoi, kështu që dhe barinjtë u kthyen në shtëpitë e tyre, delet në vathë, zogjtë u kthyen në fole dhe fëmijët u rikthyen në prehërin e nënave të tyre.

Ndërsa Isai nuk u kthye në shtëpinë e tij. Përse? Pasi ai nuk kishte shtëpi.

Ai flinte në natyrë. Kur binte shi apo borë ai shkonte tek shpellat në male. Kur ishte i uritur, ai ushqehej me bimë të egra.

Kështu, Isai bënte jetë të lirë dhe jetonte në asketizëm. Ai nuk kishte frikë askënd tjetër, përveç Allahut. Ai jetonte në mënyrë të ndershme, pasi nuk kishte asnjë ambicie në lidhje me jetën e kësaj bote.

Kur binte nata dhe ishte koha për të fjetur, Isai vendoste një gur poshtë kokës së tij dhe vështronte qiellin plot yje.

Befas, një engjëll u shfaq dhe vendi u mbush plot dritë. Ai i tha Isait: “Allahu të urdhëron që të përhapësh mesazhin e Tij.”

Kështu, Isai mori mbi vete përgjegjësinë e përhapjes së mesazhit të Allahut. Allahu dhe Shpirti i Shenjtë e mbështesnin atë.


Lajmërimi qiellor

Tregu ishte plot me njerëz. Isai u ngrit në këmbë dhe u dha njerëzve aty lajmin për mesazhin hyjnor. Ai u foli plot kurajo: “O bijtë e Izraelit, unë jam i dërguari i Allahut tek ju, për t’ju vërtetuar Teuratin e shpallur para meje dhe për t’ju sjellë lajmin e gëzueshëm për një të dërguar që do të vijë pas meje, emri i të cilit është Ahmed.”1

Në këtë periudhë sundimtari i Palestinës ishte Pontius Pilati.

Çezari u kishte kërkuar sundimtarëve që t’i plotësonin kërkesat e popullit në rajonet e pushtuara, nëse ato s’i binin ndesh sigurisë së perandorisë.

Sundimtari ndiqte nga afër ç’po ndodhte në vendin e tij. Një ditë ai mori njoftim se: “Një burrë i quajtur Isa pretendonte se ishte i dërguari i Allahut dhe u bën thirrje njerëzve që të ndjekin fenë e Allahut dhe të mos bëjnë vepra të shëmtuara.”

Klerikët çifutë ishin të pakënaqur me mesazhin që po përhapte Isai. Pse ishin ata të pakënaqur me mesazhin e Isait? Ata ishin të pakënaqur me këtë mesazh, pasi ai i ftonte njerëzit që të ndihmonin të varfërit dhe të ushqenin të uriturit dhe për faktin se Isai u thoshte njerëzve se klerikët çifutë e kishin shtrembëruar Teuratin dhe se ata mashtronin të varfërit, duke ua marrë atë që posedonin si dhuratë për zotat.

Në atë kohë, disa çifutë nuk besonin në Ditën e Gjykimit dhe në jetën pas vdekjes. Ata nuk besonin në llogarinë, dënimin dhe shpërblimin, por nuk e thonin këtë gjë haptazi. Ata silleshin si fetarë, por në të vërtetë ata kishin devijuar nga feja. Në aparencë tregonin besim, por brenda tyre fshihnin mosbesimin.


Lufta

Klerikët çifutë nisën luftën e tyre ndaj Isait. Ata përhapën fjalë kundër tij dhe e akuzuan si jobesimtar. Ata thanë plot ligësi: “Nëse Isai është profet, atëherë ku janë mrekullitë e tij? Musai kishte mrekulli, po Isai çfarë ka sjellë?”

Ata përhapën fjalë të turpshme për Merjemen.

Ata e akuzuan atë, ndërkohë që ajo ishte një grua e dëlirë.

Isai i ftoi bijtë e Izraelit që të besonin në botën shpirtërore dhe të mos ishin më materialistë.

Një klerik çifut tha: “Shpirti është material që lëviz nëpër vena.”

Isai, i biri i Merjemes, tha: “Shpirti është fjala e Allahut.”

“Unë nuk e di çfarë po thua - komentoi kleriku çifut.”

Isai u përkul dhe e mbushi dorën e tij me baltë dhe e pyeti klerikun çifut: “Çfarë është kjo?”

“Një grusht me baltë,” u përgjigj kleriku çifut.

“A ka shpirt në të?” – e pyeti Isai.

“Jo”- u përgjigj kleriku çifut.

“Unë do të bëj me këtë masë, formën e një zogu dhe më pas do të fryj në të dhe me lejen e Allahut ai do të bëhet një zog i vërtetë.”

Kleriku çifut tha me habi: “Çfarë do të thuash me këtë?”

Isai u përgjigj: “Dua të them që jam në gjendje t’i fryj formës së zogut dhe ajo të kthehet në një zog të vërtetë me lejen e Allahut. Kjo sepse Allahu u jep jetë të gjitha krijesave dhe Ai ka fuqi mbi çdo gjë.”

Në atë çast Isa i dha formën e një zogu baltës që mbante ne dorë dhe fryu në të.

Befas ajo masë balte u kthye në një pëllumb të bardhë. Pëllumbi rrahi krahët e tij dhe fluturoi në qiellin blu.

Isa ishte i mbushur me përulësi ndaj Allahut, të Lartmadhëruarit, Krijuesit.


Dishepujt

A e besuan Isain bijtë e Izraelit? A u përulën ata para Allahut? Përgjigjja me siguri që është “Jo”. Klerikët çifutë e shtuan ligësinë e tyre ndaj Isait dhe përhapën fjalë në mesin e njerëzve duke thënë: “Isai është një jobesimtar.”

Ata komplotuan për ta vrarë. Isai e pa pabesinë në sytë e tyre dhe tha: “Kush janë ndihmësit e mi për çështjen e Allahut?”
Dishepujt u përgjigjën: “Ne jemi ndihmësit e Allahut!”
Pastaj ata i drejtuan sytë nga qielli dhe thanë: “Zoti ynë! Ne besojmë atë që na ke shpallur dhe pasojmë të Dërguarin (Isain). Na shkruaj pra, bashkë me dëshmitarët!”

Aziri

Profeti ynë Isai kishte një mik të quajtur Azir. Aziri ishte një djalosh besimtar dhe për këtë Isai e donte shumë.

Një ditë Isai shkoi tek shtëpia e Azirit dhe pyeti për të. Një grua doli nga shtëpia duke qarë dhe i tha: “Aziri ka vdekur dhe është varrosur tri ditë më parë.”

Profeti ynë Isai e pyeti gruan: “A dëshiron ta shohësh sërish Azirin?”

Nëna besimtare iu përgjigj: “ Po, o i dërguari i Allahut!”

Isai tha: “Nesër unë do të vij dhe do t’i jap atij jetë me lejen e Allahut.”

Në mëngjes herët Isai shkoi dhe i tha nënës: “Eja me mua tek varri!”

Isai qëndroi pranë varrit, vështroi nga qielli, iu lut Allahut dhe tha me besim të palëkundur: “Azir, zgjohu!”

Befas, pluhuri u shkund, guri që qëndronte në hyrje të varrit lëvizi dhe Aziri doli prej andej.

Nëna e përqafoi me lot në sy djalin e saj.

Profeti ynë Isa e pyeti Azirin: “A dëshiron të qëndrosh me nënën tënde?”

Aziri u përgjigj: “ Po, o Fjala e Allahut!”

Isai i shpjegoi: “Allahu të ka dhënë një jetë të re. Ti do të martohesh dhe do të kesh fëmijë të mbarë.”


Ushqimi hyjnor

Allahu i frymëzoi dishepujt që të besonin në Të dhe në të dërguarin e Tij dhe ata thanë: “Ne të besuam dhe të jemi dëshmitar si dhe të jemi bindur ty.”

Dishepujt e ndoqën Isain, të birin e Merjemes. Ata besuan në të dhe e mbështetën. Ata ishin një grup i vogël, por ishin të fortë.

Isai ishte një njeri i shquar këtu dhe në botën tjetër. Ai ishte aq besnik tek Allahu, saqë Zoti i përgjigjej të gjitha lutjeve të tij. Isai i kërkoi Allahut që t’i mundësonte mrekulli që njerëzit ta besonin. Isai ishte si një bari i mirë, i cili kujdesej për delet e tij dhe i mbronte ato nga ujqërit. Të varfërit prej bijve të Izraelit ishin si delet e humbura. Hipokritët ishin si ujqërit; ata i bënin për vete të varfërit dhe u mësonin që të mos i bindeshin mesazhit të Isait (a.s.).

Një ditë Isai me dishepujt e tij shkuan në afërsi të kodrave. Ata dëshironin të përhapnin besimin mes njerëzve të fshatit. Ata u ulën pranë një burimi. Isai filloi të lante këmbët e dishepujve të tij. Dishepujt e pyetën: “Përse po na i lan këmbët tona, o i dërguar i Zotit?”

Isai u tha me përulësi: “Unë dëshiroj që ju t’i trajtoni njerëzit, ashtu siç ju trajtoj unë juve. Unë dua që ju t’u shërbeni atyre, ashtu siç ju shërbej unë juve.”

Dishepujt ishin të uritur. Isai e shuajti urinë e tij me disa bimë të egra, por dishepujt e tij nuk mund ta bënin këtë. Isai kishte hequr dorë nga kjo botë dhe i kishte mësuar vetes kontrollin mbi dëshirën.

Dishepujt i thanë njëri tjetrit: “Isai krijoi një zog nga balta me lejen e Zotit. Ai i dha jetë Azirit me lejen e Zotit, kështu që ai është në gjendje që t’i kërkojë Allahut që të na dërgojë ne ushqim nga qielli”.

Për këtë arsye, ata e pyetën atë: “O Isa, i biri i Merjemes, a mund të na dërgojë Zoti yt ushqim nga qielli?”

Isai u prek nga kjo pyetje dhe pyeti veten: “A dyshojnë ata në fuqinë e Allahut?” Më pas u tha: “Kini frikë Allahun, nëse jeni besimtarë të vërtetë!”

Ata thanë: “Ne dëshirojmë të hamë nga ajo, me qëllim që të na qetësohen zemrat e ta dimë se na ke thënë të vërtetën dhe për atë të jemi dëshmitarë”.

Me këto fjalë ata donin të thonin: “Ne duam ushqim nga qielli dhe zemrat tona të jenë të sigurta dhe ne do të jemi dëshmitarë për këtë përpara të gjithë njerëzve. Kështu ushqimi do të jetë një provë tjetër e profetësisë tënde, Isa. Për më tepër, ne duam të shijojmë mirësinë e ushqimit qiellor.”


Isai heshti. Në fytyrën e tij të ndritshme u shfaqën shenja trishtimi dhe sytë e tij shkëlqyen me një dritë qiellore.

Isai i bindej Allahut, Zotit të qiejve dhe për këtë ngriti shikimin drejt qiellit blu dhe nga thellësia e zemrës shqiptoi këto fjalë: “O Allah, o Zoti ynë! Zbritna një sofër nga qielli, që të jetë festë për ne, për të parin dhe të fundmin tonë dhe të jetë mrekulli prej Teje dhe na jep mirësi, se Ti je Dhuruesi më i mirë!”

Drita qiellore shndriti dhe mbuloi vendin. Isai (a.s.) dhe dishepujt dëgjuan një zë nga qielli që u thoshte: “Në të vërtetë Unë do t’jua zbres sofrën. Por cilindo nga ju që nuk beson pas kësaj, do ta dënoj ashtu siç nuk kam dënuar askënd në botë.”

Ushqimi i mrekullueshëm zbriti për ta nga qielli. Kishte bukë e mish. Aroma e këtij ushqimi kaloi hapësirat, kështu që të uriturit e të varfërit erdhën tek Isai. Ata gjetën tek ai ushqim të mrekullueshëm, kështu që hëngrën, pinë e më pas u larguan.



Në bregdet

Profeti ynë Isa shkoi në breg të detit për të takuar peshkatarët. Kur panë Isain, peshkatarët u gëzuan dhe thanë: “Ka ardhur mësuesi”.

Ata ishin mërzitur, pasi ata kishin hedhur rrjetat në det, por përpjekjet e tyre kishin shkuar dëm.

Disa peshkatarë ishin ulur në breg. Disa të tjerë ishin ulur në varkat e tyre dhe vështronin të mërzitur Isain; ata i mblodhën velat e tyre të pashpresë.

Isai hipi në një varkë dhe i urdhëroi peshkatarët të niseshin për peshkim.

Peshkatarët ngritën velat dhe ndoqën varkën e Isait.

Isai urdhëroi peshkatarët të ndalonin në një vend të caktuar në detin blu dhe të hidhnin në ujë rrjetat e tyre. Befas, ndodhi diçka e çuditshme. Peshkatarët i nxorën nga uji rrjetat e tyre, të cilat ishin të mbushura plot me peshq. Ata vazhduan peshkimin derisa varkat e tyre u mbushën plot me peshq.

Peshkatarët falënderuan Allahun për këtë dhe u kthyen në breg.


Shërimi

Një ditë, njëri nga dishepujt i kërkoi profetit Isa që të shkonte me të në shtëpinë e tij. Isai e pranoi ftesën dhe shkoi me atë dishepull në shtëpinë e tij.

Gjatë rrugës për atje, Isai pa një djalë të ri që po ecte dhe disa njerëz që po talleshin me të. Ky djalosh ishte shurdhmemec. Ai nuk dëgjonte asgjë dhe nuk ishte në gjendje të fliste. Megjithatë, ai i vështronte me hutim njerëzit që qeshnin me të.

Isai vendosi pëllëmbën e dorës mbi veshët e djaloshit dhe atij iu kthye dëgjimi. Njerëzit mbetën të habitur nga kjo gjë, pasi ata e dinin se djaloshi kishte qenë i shurdhët dhe, pas kësaj, disa prej tyre e besuan Isain dhe e ndoqën atë.

Më pas Isai shkoi në shtëpinë e mikut të tij.

Në mëngjes Isai dëgjoi disa njerëz që i gjuanin derës me gurë. Ai doli të shihte se çfarë po ndodhte.

Kur doli përjashta, Isai pa një person lebroz që po ecte dhe disa njerëz që e gjuanin me gurë, duke e detyruar të largohej nga fshati.

Njerëzit e godisnin nga larg lebrozin me gurë dhe ndjenin neveri kur e shihnin.

Isai vendosi duart e tij mbi fytyrën e lebrozit dhe ai u shërua nga sëmundja që vuante.

Ndërsa njerëzit filluan të shtynin njëri tjetrin për të prekur duart e Isait dhe për t’u bekuar nga ky gjest.

Komploti

Isai ia dedikoi jetën ndihmës ndaj të varfërve, të mjerëve dhe nevojtarëve. Ai udhëzoi njerëzit në rrugën e drejtë dhe u dha atyre lajmin e mirë për më të nderuarin e profetëve, Muhamedin (a.s.), të cilin ai e quante përgëzues.

Isai u lexoi njerëzve atë çka ishte përmendur në Teurat. Ai u lexoi atyre çfarë Zoti i Madhëruar i kishte thënë Musait: “Unë do t’u caktoj atyre një profet nga mesi i tyre dhe do të vendos fjalët e mia në gojën e tij, kështu që ai do tu tregojë atyre për gjithçka që unë do tia besoj atij njeriu”.2

Për këtë arsye, çifutët e urrenin Isain dhe i nxitnin njerëzit që ta vrisnin. Ata përhapën fjalë se Isai ishte magjistar dhe që ishte larguar nga feja e Musait.

Një ditë, ndërkohë që Isai dhe dishepujt e tij ishin ulur në tempull, çifutët nxituan për ta vrarë. Kështu, Pilati urdhëroi ushtarët e tij që ta arrestonin atë për ta mbrojtur nga e keqja e çifutëve si dhe për të njohur nga ai pikëpamjet e mesazhit të tij.

Isai u dërgua në pallat dhe turma e ndoqi nga pas. Pilati e pyeti turmën se cila ishte arsyeja që ata donin ta hiqnin qafe Isain.

Ata i thanë se Isai ishte një jobesimtar dhe tradhtar.

Pasi e siguroi Isain, Pilati e pyeti: “A po i nxit njerëzit kundër qeverisë sime?”

Isai u përgjigj me besim: “ Jo, nuk po bëj një gjë të tillë. Unë u kërkoj atyre të mendojnë për Krijuesin e botës, të sillen mirë me njëri tjetrin dhe t’i shërbejnë Allahut Një e të Vetëm.”

Pilati kishte lexuar pikëpamjet e filozofëve grekë, kështu që ai e kuptoi se këto pikëpamje të Isait nuk do ta rrezikonin Romën.

Kështu që rojet hapën dyert e pallatit dhe Isai u lirua.

Ndërsa, përsa u përket çifutëve, ata përhapën fjalë se Isai kishte arritur t’ia nguliste idetë e tij sunduesit dhe se sunduesi dëshironte të mashtronte Çezarin.

Çifutët ishin të këqinj; ata nuk u kënaqën vetëm duke përhapur fjalë, por ata i dërguan një letër Çezarit që ta shkarkonte nga detyra sunduesin e tyre.

Vendi ishte në kaos. Pilati kishte frikë se çifutët do ta rrëzonin qeverinë e tij dhe për këtë u lejoi atyre të bënin ç’të donin me Isain.

Çifutët e urrenin Isain. Ata ishin të egjër si ujqërit dhe u përpoqën ta shqyenin në copa me dhëmbët e tyre. Ata donin ta vrisnin Isain, pasi ai u solli atyre pikëpamje njerëzore dhe fenë e vërtetë, që Allahu ia shpalli profetit tonë Musa a.s.

Klerikët çifutë bënë një mbledhje të zhurmshme. Në këtë mbledhje ata diskutuan se si ta arrestonin Isain, të birin e Mejremes.

Spiunët shkuan në çdo vend për të kërkuar për Isain, por nuk e gjetën. Klerikët çifutë ishin në ankth, pasi Isai ishte fshehur.

Ata mendonin se Isai do të dëmtonte interesat e tyre, kështu që vendosën shpërblime të majme për atë që do ta kapte apo do të jepte informacione për të.


Vështirësitë e Isait

Isai dhe nëna e tij u përballën me shumë vështirësi në këtë botë.

Çifutët e përndoqën Mejremen që nga dita që Isai lindi. Ata nuk besonin në këtë mrekulli dhe, përveç kësaj, ata e akuzonin Mejremen për vepra të shëmtuara dhe thonin: “Babai i Isait është një njeri me emrin Jusuf al-Naxhar.”

Kur Isai u rrit dhe mori përsipër përhapjen e mesazhit të Allahut, çifutët e përndoqën atë ngado. Ndërsa tani ata po nxisnin qeverinë që ta vriste atë si dhe po akuzonin sunduesin se po tradhtonte Çezarin.

Çifutët arritën të marrin një dritë jeshile për të vrarë Isain dhe kështu që ata po e kërkonin atë ngado. Në këtë kohë, sunduesi romak i urdhëroi ushtarët e tij që ta arrestonin Isain.


Ku shkoi Isai?

Isai lëvizte në mënyrë të fshehtë nga njëri vend në tjetrin. Ai dhe ndjekësit e tij e kalonin natën çdo ditë në një vend të ndryshëm. Një natë Isai dhe ndjekësit e tij e kaluan natën në një fermë. Pasi kishin ngrënë ushqim, Isai u ngrit për t’u mësuar me përulësi ndjekësve të tij një mësim të vyer. Ai lau duart e tij dhe tha: “Unë bëra këtë për t’ju dhënë juve një shembull dhe për këtë silluni me përulësi dhe modesti kundrejt njerëzve.”

Atë natë Isai e ndjeu se kishte tradhti, kështu që ai tha: “Dua t’ju them se bariu do largohet, delet do të mbeten vetëm dhe njëri prej jush do të më mohojë mua përpara se gjeli të këndojë tri herë.”

Dishepujt panë njëri tjetrin në sy; ata panë sytë e Jehudha al-Asharjutit, të cilët shkrepëtinin nga tradhtia.

Në atë natë të ftohtë dimri Isai dhe ndjekësit e tij ranë të flinin, përveç Jehudhës, i cili u ngrit dhe doli nga ferma.

Jehudha mendonte për floririn dhe shumën e madhe të parave. Ai u nis për tek tempulli, ku qëndronin klerikët çifutë të cilët prisnin lajme rreth Isait.

Jehudha i tregoi kreut të klerikëve për vendndodhjen e Isait dhe në këmbim mori flori.

Kur gjeli këndoi tri herë, klerikët çifutë i urdhëruan ushtarët romakë që ta shoqëronin Jehudhën për tek vendi ku qëndronte i fshehur Isai.

Jehudha nuk donte që ta njihnin të tjerët, kështu që e mbuloi fytyrën e tij me copën që mbante në kokë.

Ai ecte dhe pas ecnin ushtarët romakë. Nga zhurma e ushtarëve njerëzit u zgjuan. Dhjetë ushtarë ia behën në fermë dhe dishepujt ikën në drejtime të ndyshme.

Allahu dëshironte që Jehudha të merrte dënimin për tradhtinë e tij. Kështu Allahu bëri që fytyra e tij t’i shëmbëllente fytyrës së Isait.

Përsa i përket Isait, Allahu e ngriti atë në qiell dhe e shpëtoi nga komploti i shëmtuar i çifutëve.


Kryqi

Ushtarët romakë nuk e gjetën Isain. Ata nuk e njohën atë, pasi nuk e kishin parë më parë. Gjatë kësaj rrëmuje ata panë nga Jehudha, i cili u përngjau atyre me Isain, kështu që ata e kapën atë dhe u larguan.

Çifutët dëshironin të liroheshin nga Isai sa më shpejt të ishte e mundur dhe urdhëruan ushtarët romakë ta kryqëzonin Jehudhën në kodrën al-Xhaljala dhe ata e morrën dhe e kryqëzuan atje. Kështu që çifutët menduan se problemi i Isait u mbyll.

A mbaroi me të vërtetë historia e Isait?

Përgjigjja është “Jo”, pasi për ardhjen e tij ka shumë zëra. Mbase këto zëra u përhapën nga dashuria që të varfërit kishin për të.

Megjithatë, çifutët kishin frikë nga këto zëra pasi dhe ata nuk ishin të sigurtë për vrasjen e Isait, kështu që ata përhapën nga ana e tyre fjalë që ai tashmë ishte kryqëzuar.
Por e vërteta është ajo që Zoti i Madhëruar na tregon në Kuran kur thotë: “Por, ata as e vranë, as e kryqëzuan, por ashtu u është dukur. Ata që nuk u pajtuan për çështjen e tij, me siguri që gjenden në dyshim për të. Ata nuk kanë ditur kurrgjë për të, por vetëm kanë hamendësuar. Ata, në të vërtetë, nuk e kanë vrarë, por Allahu e ka ngritur pranë Vetes. Allahu është i Plotfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm. (Kur’an, 4: 157-158.)

Isai do të kthehet një ditë. Kur do të jetë kjo ditë? Ajo ditë do të vijë kur ta ketë përcaktuar Zoti i Madhëruar.