Postuar më parë nga
Korca 123
Po sjell nje shkrim,e di qe do kapeni me mua,do thoni jo grek,jo filogrek por po e sjell sa per info..
............
Jam ndjerë gjithnjë mirë në Greqi.
Më pëlqen shumë Greqia. Kështu dëshiroj ta nis këtë rrëfim personal mbi popullin grek dhe vendin e tij, të quajtur Greqi. Dashuria ime me këtë vend lindi shtatë vjet më parë, kur edhe u prezantova mirëfilli me kryeqendrën helene. Udhëtimi drejt këtij vendi ka qenë i gjatë, si fizikisht, sepse rrugën deri në Athinë e kam bërë gjithmonë me makinë (unë
kam fobi fluturimin dhe fatkeqësisht udhëtimet e mia kanë disa vjet që janë rrugore përkundrejt ajrore), ashtu edhe jo-fizikisht.
Të shpjegohem. Kisha dëgjuar, sikundërse të gjithë ju që do ta lexoni këtë rrëfim për “grekët”. Rradhët e gjata në kufi dhe vapa e gushtit më lodhën pamasë herën e parë që u përballa me kufirin tokësor greko-shqiptar. Edhe tani i kam parasysh lajmet me titujt: Doganat greke punojnë me dy sportele, ndërsa pala shqiptare me shtatë. Por pala shqiptare edhe me 77 po të punonte nuk do të kish mbaruar dot punë sepse punonjësi i policisë me të mësuar mbiemrin të pyeste: Mor po ca e ke Gimin ti, se me këtë mbiemër është edhe ai. Dhe pasi ti e sqaroje që Gimin nuk e kishe gjë, ai të pyeste cfarë pune bëje, sa do rrije dhe Ah, epo mirë bëni qejf o vlla... Rruga drejt kufirit grek edhe sot e kësaj dite është e vrazhdë, me gropa, me plehra (nga pala shqiptare) dhe me një rrëmujë ndërtimore të ca shtëpive si furriqe, apo kështjella shëmtuar-ndërtuar. Në kufirin grek të kërkojnë pasaportën dhe kalon... Rruga drejt Athinës është një peisazh që ta ka ënda të kundrosh, qoftë përmes maleve, apo ndanë detit (të larë). Një nga gjërat që ma ka bërë shumë përshtypje në Greqi, ndryshe nga c’kisha dëgjuar dhe dëgjoj është mirësjellja dhe trajtimi i tyre i barabartë për identitetin tim si shqiptare. Kurrë, deri më sot, nuk kam parë ndonjë rrudhje buzësh, apo keqtrajtim për shkak të kombësisë. Përkundrazi, kur më është dashur të shkoj në polici me djalin të vogël fare në duar dhe në një rradhë të gjatë bashkëkombasish nga ata që ia nxjerrin vetë namin “e keq” Greqisë sepse kur ti i pyet në shqip se cilat janë procedurat, ata të përgjigjen: Dhen katalaveno, që do të thotë nuk kuptoj, kanë qenë policët grekë që më kanë kërkuar të kaloj pa rradhë sepse isha nënë me fëmijë. Mbaj mend që kur do të aplikoja për kartë që në italisht quhet permesso di sogiorno (se mbase ne italisht ju pëlqen më shumë), shqiptarët e Greqisë më thanë, kartën gjashtëmujore do të ta japin. Ashtu janë ata, të poshtër. Të poshtrit ma dhanë kartën dhjetëvjecare. Sa u zhgënjyen shqiptarët e Greqisë!
Grekët i duan shumë fëmijët. Nëpër vite, gjatë pushimeve kam parë sa shumë kujdesen për fëmijët, dhe jo vetëm të tyret. Ja t’ju tregoj cfarë ndodh në plazh përshembull. Del ti më fëmijën përdore dhe zë një cadër (për të cilën sigurisht paguan) dhe ulesh për qejfin tënd, në sfond dëgjon muzikë që vjen nga cafeteria që shërben Frape, Fredo, Fredokapucino, etj etj. Ble dhe unë një të tillë dhe banakierja më thotë: Sa të është rritur djali. Na vjen mirë që vini këtu cdo vit. Kënaqem sigurisht nga këto fjalë dhe pasi lë Fredon në hijen e cadrës bashkë me djalin sulemi drejt detit. Vrulli ynë nuk zgjat shumë sepse “greket” na aviten dhe në greqisht e pastaj në anglisht më pyesin: E ke lyer djalin me krem plazhi? Po kapele i ke marrë? Kur i dëgjova për herë të parë këto pyetje, me vete thashë po këto nuk janë në vete. Cu duhet këtyre? Por gjatë viteve e kuptova që dashuria e tyre për fëmijët, përfshirë edhe ata shqiptarë është shumë e madhe. Në pazare, në shëtitjet në park, tek këndi i lojrave dhe kudo që ndonjëherë duhet apo ta kërkojnë identitetin, reagimi i grekeve dhe grekëve në lidhje me identitetin tim ka qenë gjithmonë evropiano perendimor.
Sigurisht unë nuk marr përsipër, largqoftë, të mbroj Greqinë, grekët dhe akejt, se ata e gjejnë vetë rrugën, por kam kaq kohë që kam pasur dëshirën të ndaj me ju këto rrjeshta fare shkurt për këta njerëz që kanë agrume e ullinj, e ku sigurisht janë të punësuar edhe shqiptarët, që kanë det ku lahen edhe shqiptarët, që kanë vila e shtëpi ku janë punësuar shqiptaret, që kanë hotele, dyqane e parukeri ku janë të punësuara shqiptaret, që kanë rrugë, pallate (shumë të bukura) e ndërtesa që i kanë ndërtuar edhe shqiptarët. Këta njerëz që janë martuar me shqiptarët, që janë në kufi me shqiptarët, që i duan shqiptarët që janë për tu dashur, sepse ne shqiptarët e kemi treguar edhe vetë që hera-herës nuk i duam shqiptarët (mos e merr në punë atë, mos e fut në shtëpi këtë, mos i fol atij, largoju asaj) janë në tokën e tyre të begatë me dyer hapur për shqiptarët e këdo tjetër që e pëlqen jetën dhe tokën e Grekëve...
Evis Cerga(Shqiptarja.com)
Evis Cerga ka mbaruar studimet e larta në Universitetin e Kairos, në Fakultetin e Arteve të Bukura, Dega Letërsi Angleze. Ka punuar për trembëdhjetë vjet si Përkthyese/Interprete në Përfaqësinë e Përherëshme të Zyrës së Bankës Botërore në Tiranë. Që nga viti 2007 është Përkthyese/interprete në profesion të lirë. Ka përkthyer romanet e mëposhtëm: 1. Vetëm një herë në jetë (Danielle Steel) 2. Zhozefinë Bonaparti (Sandra Gulland) 3. Martohu me Mua (Pat Booth) 4. Aromë Orienti (Ahdaf Souief) 5. Bisedë Intime (Evan Hunter) 6. Nënë Dana (Danielle Steel) 7. Pushime në San Trope (Danielle Steel)
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt