Kosova do paqe, jo luftë me Serbinë!
Shkruan: Prof. Dr. Mehdi HYSENI
Kosova e as Shqipëria nuk kanë kurrfarë interesi që të kenë marrëdhënie të mira politike, ekonomike, tregtare, kulturore dhe diplomatike me Serbinë, derisa ajo të mos e njohë Republikën e Kosovës, ashtu sikurse 91 shtete të tjera anëtare të Kombeve të Bashkuara.
Ne, me çdo kusht duam fqinjësi të mirë dhe paqe të qëndrueshme me Serbinë, por kjo varet nga vetë politika zyrtare serbe e Beogradit, jo nga shqiptarët, as nga Shqipëria. Një kaptinë e re e marrëdhënieve ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit, do të hapet vetëm atëherë, kur Serbia ta njohë Republikën e Kosovës. Ndryshe çdo dialog politik me Serbinë shpie në kontestimin dhe në mohimin gradual të pavarësisë së Kosovës.
Shqiptarët nuk i tremben kërcënimeve të Nikoliqit
Tomislav Nikoliq (president i Serbisë):” Nëse shfaqet nevoja, Kosovën e kthejmë edhe me luftë…”. Pavarësisht nga kërcënimet e këtilla paralajmëruese luftarake të presidentit të Serbisë, Tomislav Nikoliq në adresë të Kosovës ( nga ushtrimi i strategjisë dhe i taktikës së frikësimit, si dhe nga aksionet subversive dhe terroriste të Serbisë, të demonstruara qe 13 vjet në pjesën veriore të Kosovës), kjo, në asnjë mënyrë, nuk do të thotë se shqiptarët i tremben luftës kërcënuese të Serbisë së nikoliqëve, të daçiqëve dhe të vuk jeremiqëve…etj. Përkundrazi, shqiptarët së bashku me partnerët dhe me miqtë e tyre amerikanë dhe evropianë, nuk do të qëndrojnë indiferentë e as në vonesë, nëse Kosova, do të sulmohej nga Serbia. Këtë fakt, duhet ta mbajnë parasysh zjarrvënësit çetniko-fashistë të Sllobodan Milosheviqit dhe të Vojslav Sheshelit mbase Kosova nuk është më plaçkë koloniale e Serbisë, por një shtet i pavarur dhe sovran (edhe pse si shkak dhe pasojë e vetos së Rusisë në KS, ende nuk është njohur nga Organizata e Kombeve të Bashkuara), që mbështetet direkt dhe indirekt nga një superfuqi botërore-Amerika, nga Aleanca e Atlantikut Verior (NATO), si dhe nga 22 vende të Bashkimit Evropian (BE). Si rrjedhim, në rastin më të skajshëm dhe më imagjinar spekulues astrologjik, ndoshta, një ditë, Ballkani do të mund të shndërrohej në ndonjë det adriatik ( si pasojë e tërmeteve tektonike natyrore), por Kosova të rikthehet nën Serbinë kolonialiste, ajo nuk do të ndodhë më kurrë në historinë e Ballkanit.
Megjithatë, është çështje e Tomislav Nikoliqit se çfarë ëndrra dhe ide të zeza e të kobshme ai bluan në kokën e tij për Kosovën shqiptare. Mirëpo, ai së bashku me të gjitha forcat ultranacionaliste, fashiste dhe kolonialiste serbomëdha, duhet ta mbajnë parasysh faktin se, nëse Serbia ish-kolonialiste në çfarëdo forme ia imponon luftën Kosovës, kjo nuk do të thotë se shqiptarët, invaduesit e tyre çetniko-fashistë shekullorë serbë, do t’i presin vetëm me protesta dhe me revolta paqësore sikurse në vitet 1968, 1981, 1982, 1989, 1990, 1991, 1997…etj. (duke kërkuar me të drejtë liri, pavarësi dhe bashkimin e Kosovës me Shqipëri), kur Kosova ende ishte e vetme dhe e pambrojtur nën hudhrën dhe çekanin e sundimit të egër serbo-jugosllav, por do të reagojnë si një komb dhe, si një shtet i përbashkët, duke iu përgjigjur flakë për flakë, ashtu si e meriton çdo agresor dhe pushtues i huaj, që do të mësynte për të okupuar Kosovën e Shqipërisë Etnike.
Plaçka koloniale e Serbisë së madhe
Fati i Kosovës nuk është më në “mëshirën” e Serbisë kolonialiste dhe imperialiste ballkanike, por në duar të shqiptarëve dhe të Shqipërisë, të Amerikës dhe të NATO-s!
Këta janë faktorët kryesorë, që si në kohë lufte, ashtu edhe në kohë paqeje, janë mburoja e çeliktë e mbrojtjes dhe e ruajtjes së Kosovës së pavarur dhe sovrane.
Mirëpo, nëse Serbia me çdo kusht do luftë për të copëtuar Veriun, apo ndonjë pjesë tjetër të territorit të Kosovës, atëherë, logjikisht dhe ligjërisht, ajo duhet të llogaritë në kundërpërgjigjen luftarake vetëmbrojtëse të Republikës së Kosovës dhe të garantuesve të saj evropiano-ndërkombëtarë, siç janë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe partnerët e saj, NATO dhe BE.
Një luftë të tillë eventuale pushtuese ( të padëshirueshme për Kosovën dhe për Shqipërinë, si dhe për Amerikën, për NATO-n dhe për BE-në), të shkaktuar nga Serbia, Beogradi, do ta paguante me një çmim shumë të shtrenjtë dhe me pasoja të rënda e të paparashikueshme, jo vetëm në dëme materiale dhe në njerëz, por do humbiste edhe territore të tjera, siç janë Novi Pazari, Presheva, Bujanoci, Medvegja dhe Vojvodina hungareze dhe kroate. –Territore këto, që historikisht, kurrënjëherë nuk kanë qenë prona legale serbe, por vetëm plaçkë koloniale e Serbisë së madhe, që nga shekulli XIX, të cilat, edhe sot, në dekadën e dytë të shekullit XXI, kanë të njëjtin status të pandryshuar kolonial serb.
Mirëpo, Serbia e Tomislav Nikoliqit (president aktual), nuk po mjaftohet vetëm me këto territore kontestuese dhe ilegale të huaja (shqiptare, kroate dhe hungareze), por në sy të Amerikës, të BE-së dhe të NATO-s, sërish po e kërcënon Kosovën shqiptare (ashtu sikurse politika fashiste dhe kolonialiste e Slobodan Milosheviqit) se, “nëse lind nevoja, edhe me luftë”, do ta rikthejë Kosovën nën sundimin kolonial të saj.
Fundja, presidenti i Serbisë, Tomislav Nikoliq së bashku me të gjithë bashkëmendimtarët dhe me bashkëmbështetësit e tij ultranacionalistë millosheviqianë dhe sheshelistë, duhet të mos jetojnë në ëndrra dhe në iluzione të shkreta dhe dështuese të Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit dhe të Kishës Ortodokse Serbe, se gjoja “nëse shfaqet nevoja, edhe me luftë”, do ta rikthejnë Kosovën shqiptare nën kthetrat e përgjakshme 100-vjeçare të sundimit tiranik kolonial të Serbisë, sepse,nëse shqiptarëve u imponohet lufta nga ana e Serbisë, atëherë shqiptarët nuk kanë ku të shkojnë jashtë Kosovës së Shqipërisë, janë të detyruar, ta mbrojnë atë, edhe me luftë, ashtu sikurse Ushtria Çlirimtare e Kosovës (UÇK), e cila me luftën e saj të drejtë vetëmbrojtëse çlirimtare kombëtare dhe antikolonialiste ia ndryshoi faqen historisë së Kosovës, duke e shpëtura, duke e çliruar dhe duke e pavarësuar përgjithmonë nga Serbia kolonialiste dhe imperialiste.
Edhe tani në kohë paqeje, ashtu sikurse në kohë lufte si UÇK-ja, ashtu edhe i gjithë populli shqiptar i Republikës së Kosovës ka mbështetjen e fuqishme, të gjithanshme dhe të parezervë të Amerikës dhe të NATO-s. Kjo do të thotë se Republika e Kosovës është nën mbrojtjen dhe sigurinë e plotë nga çdo ndërhyrje qoftë e jashtme apo e brendshme, që do të prekte sovranitetin e saj territorial dhe shtetëror.
Kosova e pavarur, e njohur nga 91 shtete të bashkësisë ndërkombëtare
Prandaj, pavarësisht nga deklaratat fashisoide dhe kërcënuese luftarake të Tomislav Nikoliqit (president aktual) dhe të Vuk Jeremiqit (ministër i Jashtëm) se “për të gjallë të tij, Kosova nuk do të arrijë në OKB”, Serbia nuk duhet të luajë me “letrat” politiko-propagandistike të zjarrit të luftës së Sllobodan Milosheviqit, të Vojislav Sheshelit dhe të Kishës Ortodokse Serbe, sepse do të digjej më keq sesa në vitin 1999 (24 mars – 10 qershor) ngaqë sot Kosova është shtet i pavarur dhe sovran, i njohur nga 91 shtete të bashkësisë ndërkombëtare, që do të thotë se më nuk është krahinë e vetmuar, vasale dhe e kolonizuar nga Serbia kolonialiste dhe militariste. Për më tepër, Kosova është vetëm një shtet fqinjë i Serbisë, as më pak e as më shumë! Kjo duhet të jetë e rëndësishme për Serbinë nëse do dialog, bashkëpunim dhe fqinjësi të mirë me Republikën e Kosovës. Ndryshe Kosova e as Shqipëria nuk kanë kurrfarë interesi që të kenë marrëdhënie të mira politike, ekonomike, tregtare, kulturore dhe diplomatike me Serbinë, derisa ajo të mos e njohë Republikën e Kosovës, ashtu sikurse 91 shtete të tjera anëtare të Kombeve të Bashkuara.
Sa më sipër, jo vetëm nacionalistët shovinistë antidemokratë serbomëdhenj (që i përkasin vijës së hekurt antishqiptare, ashtu sikurse dikur Slobodan Milosheviqi etj/) siç janë Tomislav Nikoliiq (president i Serbisë) dhe Vuk Jeremiq (ministër i Jashtëm i Serbisë), si të gjithë serbët, njëherë e përgjithmonë, duhet të kuptojnë dhe, njëherazi të pajtohen me faktin e pakundërshtueshëm, se “Shqiptarët nuk kanë luftuar për autonomi, por për pavarësi dhe, mirëfilli, që të mos ngelin nën suverenitetin jugosllav”, konkluzion aksiomatik ky, i argumentuar dhe i peshuar si në aspektin historik, realist, etik, politik, juridik ashtu edhe në atë shkencor nga arkitekti dhe eruditi më i shquar i diplomacisë amerikane, përkatësisht ndërkombëtare (XX dhe XXI), ish-sekretari i shtetëror i SHBA-së, Henri Kisinger (Does America need a foreign policy? New York, 2001, f.270).
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt