Ndahet nga jeta aktori Roland Trebicka

[Albo]

Jane te rralle artistet jo vetem ne Shqiperi por edhe ne bote, qe me artin e tyre arrijne te prekin jeten e nje populli te tere. Jovan Bregu u erdhi shqiptareve ne nje nga momentet me te veshtira te historise se tyre. Jeta e atyre viteve linte shume pak hapesire per gaz e hare dhe shqiptaret shpetonin per disa caste nga ai realitet mbytes i kohes, duke hyre ne boten teatrale te Roland Trebickes. Roland Trebicka u fali te qeshura popullit te tij kur realiteti u falte vetem dhimbje e brenga.

I perjetshem kujtimi.

Albo

[peshkatari2011]

Humbje vertet e madhe,,,ngushellime familjes.

[Toffee]

Fjalet mungojne per te shprehur kete humbje..

[EDUARDI]

Ngushellime te afermeve te tij per kte aktor te madh...

[Albo]

Përcillet mes duartrokitjesh të pambarimta për në banesën e fundit Roland Trebicka

Lamtumirë Landi!

Albert ZHOLI

Dje Tirana ishte gri. Një gri e thellë. Nuk ishte ajo Tiranë e përditshme mbushur me gjallëri. Para Teatrit Kombëtar grumbuj njerëzish që bisedonin nën zë. Në shumë prej tyre shikoje lot. Lot dhe një vranësirë shpirtërore. Gjitha aktorët shqiptarë, por dhe politikanë, akademikë, mësues, njerëz të thjeshtë, gazetarë, shkrimtarë, poetë ishin aty. Po, të gjithë aty para sheshit të Teatrit Kombëtar. Kishin ardhur që në mëngjes për t’i dhënë lamtumirën e fundit Roland Trebickës. Kishin ardhur për t’i thënë fjalën e fundit të zemrës, shokut, mikut, njeriut më të shquar të humorit shqiptar. Atij që kishte hyrë natyrshëm në çdo vatër shqiptare dhe ishte bërë pjesë e jetës së tyre. Komentet ishin nga më të ndryshmet. Bisedat bëheshin me thithje lotësh. Nuk donin ta shqetësonin Landin. Nuk donin ta zgjonin nga një gjumë i thellë. Donin të merreshin vesh në heshtje. Donin të bisedonin ndryshe sot me ‘të. Donin të bisedonin për plane, për komedi, për role, për shoqëri, për...për..për shumë gjëra. Ndaj po e prisnin. Por sot në ndërtesën e Teatrit ai erdhi ndryshe. S’erdhi në këmbë me atë buzëqeshjen që i jepte forcë të gjithëve. Në orën 11:00 arkivoli me trupin e tij vjen në hollin e Teatrit Kombëtar. Homazhet i pari i fillon kryetari i Partisë Socialiste Edi Rama dhe më pas Kryeministri Sali Berisha, duke vazhduar me të tjerë politikanë dhe homazhet nuk kanë të sosur. Janë me mijëra njerëz, qytetarë të thjeshtë, por dhe intelektualë të shquar, që flasin sot me heshtjen e tyre, me nderimin me dorën në zemër para arkivolit. Tufa me lule, kurora, si asnjëherë tjetër. Po. Ishin lulet për njeriun që u kishte dhënë gëzim dhe hare në ditë të vështira. Po, sepse jeta e shqiptarit është mbushur me halle dhe atë pak gëzim ata e merrnin me rolet e Landit në Teatër apo televizion. Në orën 13:00, arkivoli me trupin e pajetë të të madhit Trebicka, i mbajtur nga shokët e tij, del në oborrin e Teatrit Kombëtar. Një stuhi duartrokitjesh. Çudi. Ç’ishte vallë kjo atmosferë?! Për kë duartrokisnin këta njerëz?! Duket sikur Landi ishte në rolin e Jovan Bregut. Dukej sikur Landi ishte në skenë dhe publiku duartrokiste. Askush s’e besonte se ai po u linte lamtumirën, por dukej sikur duartrokisnin rolin e tij të radhës. Arkivoli me trupin e tij i mbajtur nga dhjetëra duar artistësh bëri një rreth rrotullim rreth godinës së Teatrit Kombëtar. Rreth asaj godine që ai ka luajtur sa e sa role. Rreth asaj godine, ku ai u rrit dhe mori famë. Rreth asaj godine që ai filloi ta kundrojë kur ishte me pantallona të shkurtra dhe që s’ju nda deri në këto çaste. Duartrokitjet vazhdonin ende më me furi. Ato dukeshin sikur thoshin: Landi a na dëgjon? Çohu vëlla po të presim. Çohu se ke rolin, ke radhën. A e kupton se na mungon? A e kupton se na le një vragë në zemër? A e kupton se mes nesh është një radhë bosh, një radhë me peshë që s’ka kush ta zëvendësojë? Por për çudi, ai si dëgjon miqtë sot. As duartrokitjet e tyre të pambarimta. Ky është artisti. Përcillet si në skenë. Përcillet me duartrokitje, se me to rreh dhe zemra e artistit. Nuk mund të konceptohet jeta e artistit pa duartrokitje. Ato janë vlerësimi, janë nota, janë entuziazmi, janë kurora e artë. Po Landi s’po i dëgjon sot ato? Çudi, ai s’rri kurrë pa shokë. Por jeta ka ligjet e saj, normat dhe rregullat e saj. Ai ikën pa i përshëndetur, ndërsa ne të tërë i dhuruam mijëra duartrokitje. Ai iku duke thënë mos më qani, por lotët ishin vetiu dhe lehtësimi i të gjithëve në atë ceremoni. Orkestra po luante marshin funebër. Disa pika shiu ranë nga qielli. Lotët e qiellit u bashkuan me lotët e të pranishmëve. Landi po ikte në heshtje, ne e përcollëm me duartrokitje. Ai humbi mes kurorave me lule, pasi kurorën më të bukur të jetës ai na e la neve me rolet e tij të pavdekshëm. Lamtumirë Landi! Ne të kemi në zemër, këtë mos e harro kurrë...!

Robert Ndrenika “Nderi i Kombit”

Të flas për Landin? E ç’të them unë më shumë se këto duartrokitje. Kush nuk e njeh Landin?! Sado të them unë disa fjalë, ai nuk do lartësohet para veprës së tij të pa shoqe. Po. Do them dy fjalë. E di ç’do të thotë mik? Jo? Që të të gjendet në momente kur s’të gjendet dot as vëllai, pasi vëllain e ke në emigracion. Landi të gjendej për çdo gjë. Ndërsa Landi artist. Eh, notën ja ka vënë populli dhe kur ta vendos këtë notë populli, s’ka perëndi që ta lot. Mos më pyet më...(dhe nga sytë e të madhit Robert Ndrenika dalin lot).

Roza Anagnosti

(I afrohem dhe e shoh mbytur në lot). Albert, mos më pyet sot. S’kam mundësi. Ka fjalë që mund t’i thuhet këtij njeriu? Ja shikoje dhe shkruaj. Rolin e fundit me të e kam luajtur në pjesën “Valsi i Titanikut”. Ai në skenë ishte ai. Nuk linte moment t’i shkonte bosh. E përpinte skenën. E zotëronte atë. Të linte hapësirë dhe të mobilizonte. Në atë pjesë jam ndjerë shumë komode. Jam ndjerë me krahë. Një bashkëpunim i shkëlqyer. Por me ‘të kam pasur dhe pjesë të tjera. Improvizues. Një njeri shumë familjar. Na goditi.

Andon Qesari (regjisor i komedisë “Pallati 176”, aktor, “Mjeshtër i Madh”)
Eh, sa kam për të thënë. Shumë, shumë...Artisti e ka të vështirë të flasë ndonjëherë se e mbërthejnë emocionet. Puna ime me të ka qenë e shkëlqyer. Shumë herë ai improvizonte ndryshe nga sa thoshim ne regjisorët. Por improvizimi i tij ngjiste sepse ishte shumë organik. Nuk kishte thyerje pasi vinte nga ai natyrshëm. Por mbi të gjitha ai ngjiti me Jovan Bregun. Është e rrallë në botën artistike që një aktor të identifikohet me një rol komedie. Ndonjëherë kur për punë sekondash dikush harronte emrin thoshte ai pra “Jovan Bregu”. Pra, me këtë rol ku janë dhënë rreth 500 shfaqje, ku komedia është parë direkt nga afërsisht 1 milion spektatorë, përcaktimi i emrit të tij mori një notë tjetër të veçantë. P.sh, ai ka shtuar atë nofkën “Sandër Mafishja”. Një fjalë është, por që ngjiti dhe vetëm me këtë fjalë të qeshurat në sallë s’kishin të sosur. Landi mbetet unik.


Lazër Filipi “Artist i Popullit”

Landi ka hyrë në teatër që fëmijë. Nëna e tij ishte punonjëse e Teatrit Kombëtar. Ai vinte me nënën dhe zinte një qoshe dhe shikonte provat në Teatër. Ai ka parë ndoshta më shumë se të gjithë prova dhe premiera, madje shpesh herë interpretonte sa e sa role përmendësh, vetëm duke dëgjuar provat. E shikoja dhe e admiroja për vullnetin. Ishte shumë këmbëngulës, por dhe shumë serioz në punë. Filloi karrierën në role dramatikë dhe më pas vazhdoi me ato komikë, pra në komedi. Si duket ishte prerë për komedi. Rolet e tij në këtë gjini mbeten në përjetësi. Ai mbetet një artist komik i një lloji të veçantë. Skena shqiptare humbi shumë me vdekjen e tij.

Bashkim Alibali (këngëtar)

Humbëm të gjithë një mik të mirë. Sa herë e takoja ai ma hiqte mërzinë si me magnet. Një aktor special, një njeri i kompletuar. Njerëz si ai janë të rrallë.
Këtë nuk e them sot, por e kam thënë dhe më parë. Në skenë ai ishte i pakonceptueshëm.

Kozma Dushi (këngëtar)

Eh, unë e kam pjesë të shtëpisë. Unë s’di të flas bukur, por di të flas me zemër. Njeri shpirtbukur, aktor plot rrezatim.

[Albo]

Ikën gjeniu i komedisë. Paja: Trebicka në shfaqjet e fundit tha: “Kam ftohtë”, por nuk u dorëzua asnjëherë

Amaneti i Trebickës: “Mos qani për mua”, por Shqipëria shpërthen në lot

Albert Zholi

“Artisti i Popullit”, Luftar Paja, kujton ditët e fundit me gjigandin e skenës shqiptare Roland Trebickën: “Rolandi ishte i papërsëritshëm dhe shumë i madh. Edhe si aktor edhe si njeri”, shprehet ai dhe menjëherë kujton ditët kur Trebicka mori përsipër realizimin e rolit të tij, tek drama “Ëndrra e Ismail Qemalit”. Për këtë, Paja tregon: “Ai u përkushtua me gjithë shpirt, për realizimin e këtij roli dhe arriti një rezultat të shkëlqyer në përsosjen e figurës që interpretonte. Por ca ditë më parë, ai kishte ftohtë, për shkak të kushteve të vështira të Teatrit Kombëtar. Disa herë tha: “Kam ftohtë”, por asnjëherë nuk u dorëzua dhe me vullnetin e tij, të lartë, arriti të mposhtte çdo vështirësi”, përfundon Paja. Kjo ndodhi derisa vdekja e largoi atë nga skena, ku ai kishte vënë ëndrrat dhe planet e tij të mëdha për të ardhmen. Para vdekjes, fjalia e tij e fundit në formë amaneti ishte: “Mos qani për mua”. Por në fakt për humbjen e tij shpërtheu në lot e gjithë Shqipëria. Ëndrra e Ismail Qemalit” drama me karakter historik, me autor Bashkim Kozelin dhe me regjisor Spiro Dunin riktheu në skenë edhe aktorin Roland Trebicka, i cili luajti pas një shkëputjeje rreth dyvjeçare si shkak i një sfide shëndetësore. Konkretisht në këtë dramë ai luajti rolin e Seit Beut një rol i veçantë dhe një figurë historike jo dhe aq e njohur. Për vetë Rolandin “ky rol është i veçantë pasi thuajse nuk e njohin kështu që jam rehat, pasi do të jem vetvetja, por duke mos përsëritur asnjë rol tjetër”. Madje në provat gjenerale ai shprehet se: “Jovan Bregut nuk i ngjet”. E ndoqa dy herë këtë shfaqje dhe në premierë salla e Teatrit Kombëtar ishte mbushur plot e përplot. Dalja në skenë e Roland Trebickës u prit me duartrokitje të stuhishme edhe pse ai ende nuk kishte folur. Pra, dëshira e publikut për ta parë në skenë mjeshtrin e madh të humorit ishte e madhe. Dhe ai sërishmi e justifikoi këtë interesim. Loja e tij ishte elegante, me një plastikë ndryshe, me një zë të bukur dhe lëvizje harmonike. Kritika e vlerësoi këtë rol dhe pse s’ishte ndër rolet kryesorë. Ishte një rol karakteri, por me një dimension njerëzor specifik. Një personazh tjetër nga ata që kemi parë në skenë Trebickën. Dhe ai ashtu siç pati deklaruar nuk ishte Jovan Bregu, por një Seit me karakteristikat e një Beu të mirëfilltë herë komik, por dhe herë dinak. Një rol që nuk është parë herë tjetër në kostumin aktorial të Trebickës, rol të cilin ai e justifikoi plotësisht. Asnjëherë s’do t’i harroj duartrokitjet e spektatorëve në dy momente të zhvillimit të dramës, në atë të hyrjes në skenë dhe në fund të shfaqjes kur përshëndesnin spektatorët. Publiku duartrokitjet më të fuqishme ja dhuroi atij, Rolandit, aktorit më të spikatur të humorit shqiptar, atij që kish mëse dy vjet që i kish munguar skenës, atij që i ka dhënë publikut shqiptar, gëzim dhe hare në momente stresi, atij që mbushte ekranin me rolet e tij të spikatur, atij që në çdo moment ishte bërë shëmbëlltyra e humorit shqiptar. I thjeshtë deri në frymëzim, i dashur deri në papërcaktim.

Bujar Asqeriu “Mjeshtër i Madh”
Kam pasur fatin e madh që të luaj me këtë gjigand të skenës pikërisht në rolin e tij të fundit tek drama “Ëndrra e Isamil Qemalit”. Më bënte përshtypje mobilizimi, përkushtimi, serioziteti. Shumë herë njerëzit duke e parë në skenë mendonin se Landi ishte jo serioz. Por ai në përgatitjet për dramën apo komedinë ishte më shumë se aq. Mbi të gjitha ai ishte një njeri i kompletuar dhe një aktor i dimensioneve të mëdha. Në dramën e fundit jam shoqëruar shumë me të. Ai më mbante gjallë pas skenës. Disa sekuenca përpara se të dilnim në skenë aty pas kulisave bënte humor “mos e ngri shumë nivelin artistik”. Humori nuk i ndahej, asnjëherë s’u mposht durimi i tij, përballimi i skenës, ishte kolosal ndaj ai kishte fituar dhe kishte merituar respektin e të gjithëve. Dhe pse jo mirë me shëndet ai përgatitej si ne, punonte si ne, bënte humor me ne. Ky është Landi aktori i madh dhe njeriu me botë. Ikja e tij është një ndër humbjet më të mëdha të artit shqiptar, pasi rolet e tij nuk mund të përsëdyten.