7 marsi dita e mesuesit

[Hotlani]

Të nderuar anëtarë ,vizitorë të forumit shqiptar me rastin e festës së 7 Marsit -ditës së mësuesit dëshiroj që gjith mësusesve në Shqipëri,Kosovë,Maqedoni,Preshevë,Bujanoc,Medvegjë ,mësuesve shqiptarë në Mal të Zi ,në diasporë dhe gjith mësuesve shqiptarë të ju uroj ditën e themelimit të shkollës së parë shqipe.

[Hotlani]

7 Marsi – Dita e Mësuesit
Duke e parë të pamundur futjen e gjuhës shqipe në shkollat e huaja, Komiteti Kombëtar i Korçës, i themeluar në vitin 1886, një vit më vonë, përkatësisht në fillim të vitit 1887 vendosi të krijonte shkolla shqipe të veçanta, të pavarura nga shkollat që administroheshin nga silogu grekoman. Ndërsa patriotët e Korçës dhe të Bukureshtit po përpiqeshin të siguronin pajisje, librat mësimorë dhe lokalin për shkollën, ideologu i Rilindjes Kombëtare Shqiptare – Sami Frashëri dhe bilbili i gjuhës sonë – Naim Frashëri, pas kërkesave të reja që i paraqitën qeverisë turke, shkëputën prej saj lejen në emrin e Pandeli Sotirit për çeljen e një shkolle private shqipe në Korçë.
Pas një lufte këmbëngulëse gati dyvjeçare, më 7 mars 1887 u çel në Korçë shkolla e parë kombëtare dhe laike shqiptare, drejtor i së cilës ishte Pandeli Sotiri. Si lokal për shkollën shërbeu shtëpia e dhuruar nga patrioti i mërguar korçar Mandi Tërpo.
Çelja e shkollës shqipe të Korçës ishte një ngjarje e shënuar dhe një fitore për gjithë Lëvizjen Kombëtare Shqiptare. Ajo ishte kurorëzimi i përpjekjeve të përbashkëta të organizatave patriotike të të mërguarve shqiptarë dhe të patriotëve brenda vendit. Mësonjëtorja e Parë Shqipe e Korçës nuk varej dhe nuk financohej prej asnjë shteti apo shoqërie të huaj. Ajo u hap, u financua dhe u mbrojt nga populli dhe na shoqëritë shqiptare të mërgimit.
Dita e përurimit të saj u kthye në një ditë feste. Të nesërmen e kësaj ngjarjeje, më 8 mars 1887 Thimi Marko i shkruante Visar Dodanit në Bukuresht: “Dëshira jonë u mbarua; shkolla shqipe u hap, druri që mbollëm këtu e dy vjet, sot lulëzoi dhe dha pemë të ëmbla. Përpjekjet e faqezinjve grekomanë dështuan.”
Qysh ditën e parë në këtë shkollë u regjistruan 35 nxënës. Numri i tyre erdhi duke u rritur dhe në vitin e dytë arriti në 200. Ajo ishte një shkollë fillore, me fizionomi të plotë kombëtare e laike, ku të gjitha mësimet jepeshin në gjuhën shqipe. U hap në kushte të pushtimit osman me nismën e një grupi rilindësish dhe me përkrahjen e masave patriotike korçare dhe atyre të mërgimit. Mësimi jepej falas për nxënësit meshkuj e femra të çdo lloj besimi fetar apo shtrese shoqërore. Nxënësit mësonin shkrim e këndim, gjuhë shqipe, gramatikë shqipe, aritmetikë, gjeografi dhe historinë e botës e të Shqipërisë etj. Drejtuesit e saj ishin veprimtarë të shquar të arsimit kombëtar. Turqishtja mësohej si gjuhë e huaj, më vonë u fut edhe frëngjishtja. Si tekste mësimore përdoreshin ato që ishin përgatitur nga Naimi e Samiu dhe që ishin shtypur e dërguar falas nga kolonia shqiptare e Bukureshtit. Mësonjëtorja e Korçës u bë qendër e përhapjes së shkrimit e të këndimit të gjuhës shqipe edhe për të rriturit. Ajo ishte gjithashtu qendër e përhapjes së ideve kombëtare shqiptare. Duke qenë shkollë e përbashkët për fëmijët e besimeve të ndryshme, ajo ndihmonte bashkimin e shqiptarëve pavarësisht nga feja dhe ngrinte tek ata ndërgjegjen kombëtare. Përveç Pandeli Sotirit që qe drejtori i parë i kësaj shkolle, në të punuan si drejtorë e mësues edhe atdhetarë të tjerë të shquar si Thanas Sina, Petro Nini Luarasi, Nuçi Naçi, etj.
Çelja e shkollës kombëtare të Korçës ngjalli entuziazëm ndër atdhetarët e mbarë vendit dhe u bë nxitje për çeljen e shkollave të tjera në krahina të ndryshme të Shqipërisë. Disa javë më vonë u çelën shkolla shqipe në Pogradec me mësues Koço Sotirin (i vëllai i Pandeli Sotirit), në Rekë e Ohër dhe u bënë përgatitje për të tilla shkolla në Elbasan, Leskovik, Ersekë, etj. Shkrimi shqip filloi të mësohej edhe në mjaft fshatra.
Komitetit Kombëtar të Korçës filluan t’i vinin nga krahina të ndryshme të Shqipërisë, bashkë me përgëzimet edhe kërkesa të shumta për t’u dërguar tekste shkollore që të përhapnin mësimin e shqipes qoftë në shkollë, qoftë jashtë saj.
Po në këtë kohë u themelua në Korçë Shoqëria e Mësimit Shqip në krye me Alo Dishnicën. Kjo shoqëri kishte si detyrë kryesore të organizonte e të drejtonte veprimtarinë e aktivistëve, të shpërndarë në krahina të ndryshme të Shqipërisë, për mbajtjen e shkollave të çelura, për hapjen e shkollave të reja shqipe, për grumbullimin e fondeve dhe për shtypjen e teksteve shkollore.
Kundër shkollës shqipe të Korçës shpërthyen valë të furishme kundërshtimi nga qarqet antishqiptare greke si dhe nga autoritetet osmane. Propaganda fetare, shpifjet, shantazhet, frikësimet dhe shtrëngimet kundër mësuesve, nxënësve, prindërve dhe përkrahësve të shkollës kombëtare shqipe, qenë mjetet e zakonshme të agjenturave greke dhe të autoriteteve osmane. Viktimë e këtij reaksioni antishqiptar ra dhe vetë drejtori i shkollës së Korçës, Pandeli Sotiri, i cili u vra më 1891 në Stamboll nga agjentët grekomanë. Por, atdhetarët shqiptarë, mbarë populli shqiptar, të etshëm për dritë e dituri, kurrë nuk u përulën para trysnisë së forcave obskurantiste mesjetare që synonin t’i mbanin shqiptarët në errësirë.
Një kontribut të ri e të çmuar për shkollën shqipe solli familja e qiriazëve, veçanërisht Gjerasim Qiriazi dhe motra e tij Sevasti Qiriazi. Këta të dy, të ndihmuar nga i madhi Naim, i cili ndërhyri që t’u jepej leja nga qeveria osmane, në vitin 1891 çelën në Korçë shkollën e parë shqipe për vajza, me mësueset e para Sevasti Qiriazi, Fanka Efthimi, Polikseni Luarasi dhe Parashqevi Qiriazi.
Mësonjëtorja e Parë Shqipe e Korçës veproi 15 vjet, duke përballuar vështirësitë e pengesat e nxjerra nga autoritetet osmane dhe nga disa klerikë antikombëtarë. Në prag të shekullit XX ajo u bë me gjashtë klasa. Shumica e atyre që mbaruan këtë shkollë, u bënë veprimtarë të shquar të lëvizjes për çlirimin kombëtar, në rrugën tonë të pandalur drejt integrimit në familjen perëndimore.
Prej vitit 1960, 7 Marsi festohet si ditë e mësuesve dhe e nxënësve, si përkujtim i themelimit të Mësonjëtores së Parë Shqipe të Korçës. Në këtë festë vlerësohen traditat më të mira të shkollës kombëtare shqipe, të figurës së nderuar të mësuesit dhe të gjithë punonjësve të arsimit, si edukatorë të brezit të ri, si veprimtarë dhe ndërtues aktivë të një shoqërie të përparuar. Kjo ditë festohet me nderim çdo vit në të gjitha trojet shqiptare në Ballkan.
Festohet pra në Shqipëri, në Kosovë, në Kosovën lindore (Preshevë, Bujanovc, Medvegjë), në Maqedoni, në Mal të Zi dhe ndër çamë. E feston diaspora shqiptare në Evropë, në SHBA etj.
(prishtinapress)

[Linda-uk]

Eshte per te ardhur keq ne fakt, sapo me zune syte kte shkrim nga nje i ri rreth 7 Marsit, me sa duket nuk eshte vetem ndonje rast tek tuk po ca me teper. Lexojeni vete te dashur mesues.

Kaloi 7- marsi dhe nuk i bete dhurate mesuesit ? mos u merzisni, keni kohe akoma edhe 364 dite te tjera. Ata kurre nuk thone jo, por se mos beni gabim dhe dhuroni lule. ato tashme jane old fashion, sepse zoti i mesuesit shqiptar tashme eshte Leku.
Paturpesia ne shkollat tona ka arritur kulmin, si do te mund te ecim perpara kur nxenes te shkelqyer po dalin ata qe kane xhepin e pashqyer?!!!
Nuk po shkoj shume larg dhe po flas por shkollat ne Fier. Kryefjala e ne keto shkolla eshte LEKU.neper koridore jane hapur pazare,cdo note ka vleren e saje . Tregetaret e pacipe ne keto pazare jane vete mesuesit, te cilet si te babzitur shikojne nxenesit ne sy, duke pritur ate.., LEKUN !
Po pse valle behet gjithe ky treg i zi kaq hapur? Mos ndoshta kontrolli nuk eshte ai i duhuri ,,
Qeveria hoqi kurset , dhe i lumte per kete. Por dhe kjo ka anen e saj negative, sepse leket qe te babziturit i merrinin duke bere kurse, tani i kerkojne me detyrim ne nje nga 365 ditet e 7 marsit.
Sa me pare dicka duhet te ndryshoje dhe te shfaroset kjo babzitje, babzitje qe po demton te ardhmen e Shqiperise, femijet tane.

[Besoja]

Kam vite qe flas e shkruaj per kete fenomen kaq te paturpshem sic eshte pranimi i lekeve nga ana e mesuesve.
Shokeve, qe kane femijet e tyre mesues apo mesuese,ju them.
Mesojini femijet tuaj te pranojne vetem nje tufe me lule.
Sigurisht qe ne perdorim jane akoma leket.

[Hotlani]

Aktivitete të shumta po zhvillohen në dy komunat Kumanovë dhe Likovë.Aktivitete po zhvillohen në lëminë e sportit,duke organizuar gara sportive në fudboll,hendboll dhe disiplinat tjera.Garat sportive jan organizuar me emrin e dëshmorit të luftës së vitit 2001 ISA AMETIGjithashtu po organozohen gara me kuize të diturisë.Me dinjitet po shënohet kjo ditë e madhe historike shqiptare për ditën e arsimit shqipe ,respektivisht të shkollës së parë shqipe.Uroj në të gjitha trojet shqiptare të organizohen aktivitete në lidhje me 7 Marsin -dita e mësuesit.

[tessy]

ky 7mars me ngjan i varfer.. eshte viti i pare qe smund te uroj mesuesin tim te pare..
me kujtohet sa i madh ngjante kur hynte ne klase
sa hijerend.. i pafjal..kerkues ..pretendues..
dora e tij mbi dockat tona per te shkruar drejt..
shkronjat e prera nga gazetat te hedhura ne dysheme tek kerkonim te formonim fjal..fjali..
me kujtohen akoma leximet pas mesimit te nje fragmenti qe zgjidhte(nuk prisnim ate kohe)
me kujtohet nje cep i vogel ne klas per piktoret.. nje tjeter per figurat e prera te sportisteve( nepermjet tyre tregonte gjografin..historine)
me kujtohej shkrimi i tij i perditshem ne fund te fletores ..librit ..te punojme ne ket..at..
me kujtohet kur isha ne universitet..e kuptova qe sishe aq i madh me trup
as i ashper e hijerend.. te ndjeva shok..prind..
faleminderit per gjithcka mesusi im !

[Aferim]

Dita komerciale e radhes............

[tessy]

eshte e vertete aferim qe tashme cdo fest eshte komerciale jam kundra dhuratave e pro mirnjohjes te punes qe bejn normalisht jo te gjithe meritojne mirenjohje..

[Hotlani]

Urime 7 Marsi dita e mësuesit anekënd ka jan shqipëtarët.

[Hotlani]

Ja cka shkruan një mësues në një nga rrjetet sociale facebook
MËSUES!!!!
Në këtë kohë të jeshë mësues sa është kënaqësi, do thoja se është një sakrificë, një përgjegjësi, një golgotë dhe mbi të gjitha një katrahurë e vërtet.
Mësimdhënësit shqiptar në përgjithësi kalojnë kohën më të erët në historinë e mësuesisë, ata ballafaqohen me sfida të ndryshme si në aspektin ekonomik edhe atë social dhe politik.
Në këta kohra mësuesi duhet të ballafaqohet me sfida të ndryshme gjatë punës së tyre edhe atë si Plan programe të koklavitura, sisteme arsimore KEMBRIXHI me kushte afrike dhe një sërë peripecisht tjera.
Mësuesit sot përveç pjesës që është praktike reale si ditari tradicional, duhet të meren edhe me atë virtualen, plotësimi i ditarit elektronik, provimi ekstern dhe një sërë procedurash të tjera, që me plotë përgjegjësi mund të them se në këtë kohë më tepër i jepet rëndësi aspektit formal se sa atij cilësor.
S'dua të i futem më tepër analizës në këtë ditë feste për mësuesit, por thjeshtë doja të ndaja me të gjithë një pjesë të shqetësimeve të pjesës dërmuese të mësuesve që realisht u dhemb kjo situatë kaotike e arsimit që ka përfshirë të gjithë ballkanin dhe në veçanti shqiptarët e Maqedonisë.
Uroj dhe shpresoj që të vijë dita t'i lejnë inatet dhe mëritë politike, një herë e mirë politika t'i heq duart nga arsimi dhe mësuesit të punojnë ashtu siç dinë dhe mundin, duke dhënë maksimumin, pa pasur frigë se mund të i largojnë nga puna për arsye ngjyrimesh politke, pa pasur frigë të japim mendimin kritik atje ku kanë të drejtë, dhe arsimi një herë e mirë të marë vendin e merituar, si shtylla kryesore në ngritjen e shtetit të së drejtës, ku funksion ligji dhe mirqenia sociale.
Dorën në zemër ka edhe ashtu mësimdhënës që nuk duhet të afrohen afër shkollave e jo më të jenë mësues, po edhe për këtë fajin e ka politika.
Do ta citoj dijetarin danez N.F.S. Grundtvig i cili thotë “I arsimuar është ai që mund të mendoj për atë që ndjen, të thotë atë që mendon dhe të dijë çfarë thotë!
Të gjithë mësuesve URIME 7 MARSIN!