Traktati i Elizesë ose fundi i nacionalizmit

[Akili-A]

Carola Müller-Holtkemper dhe Christine Moro

Franca dhe Gjermania po përgatiten tëpërkujtojnë më 22 janar 50-vjetorin e Traktatit të Elizesë. Ky Traktat vulosi pajtimin mes dy vendeve pas një shekulli e gjysmë antagonizmi dhe tri luftërash, si dhe krijoi mekanizma bashkëpunimi, të cilat deri më sot nuk kanë të krahasuar me asnjë tjetër, si nga shtrirja ashtu dhe nga prodhimtaria.
Pajtimi i popujve gjermanë dhe francezë nuk ishte diçka e lehtë, sepse tre konfliktet mes tyre (më 1870/’71, 1914/’18 dhe 1939/’45) kishin lënë pas familje të shkatërruara dhe plot me mllef; por edhe me urrejtje ndaj popullit tjetër. Ky pajtim ka qenë një proces i gjatë dhe Traktati i Elizesë në vitin 1963 u bë i mundur vetëm në sajë të zgjidhjes paraprake të mosmarrëveshjeve serioze të trashëguara nga Lufta e Dytë Botërore në lidhje me Sarrën.
Karakteri simbolik dhe spektakolar i afrimit mes dy burrave të mëdhenj të shtetit, Konrad Adenauer dhe Charles de Gaulle, pati një efekt tronditës pozitiv në të dy popujt. Këta kuptuan se kishte ardhur koha, pa harruar të kaluarën, të kthehej faqja dhe të ndërtohej së bashku një e ardhme në paqe. Për të luftuar paragjykimet dhe për të ndërtuar një dialog ndërkulturor, një rol vendimtar luajtën shkëmbimet midis të rinjve dhe binjakëzimet e qyteteve, sepse hodhën bazat e një bashkëpunimi jo vetëm mes drejtuesve politikë, por duke lëshuar rrënjët në mbarë shoqërinë.
Një nga mësimet themelore që doli nga miqësia që lidhën dy popujt tanë është fakti se ne e kuptuam të bëjmë mirë dallimin mes patriotizmit dhe nacionalizmit. Francezët dhe gjermanët janë shumë të lidhur me kulturën, me historinë dhe me atdheun e tyre. Askush nuk u kërkon të heqin dorë nga identiteti i tyre, as në kuadrin e marrëdhënieve franko-gjermane as në kuadrin europian. Por të gjithë gjermanët dhe të gjithë francezët e njohin rrezikun që paraqet nacionalizmi. Ashtu siç e ka thënë presidenti François Mitterrand gjatë fjalimit të tij të fundit para Parlamentit Europian në janar 1995, “nacionalizëm do të thotë luftë”. Kuptimi më i thellë i pajtimit franko-gjerman si dhe ndërtimi i Europës i dedikohet faktit se të dy popujt kanë hequr dorë përgjithmonë nga nacionalizmi.
Shumë para Traktatit të Elizesë, që më 1950, Europa e bashkuar hodhi hapat e saj të parë drejt nevojës së pajtimit franko-gjerman. Ky realitet ngjalli një ndjenjë përgjegjësie, e cila e vendosi bashkëpunimin mes tyre-sidomos duke filluar nga vitet 1970-në shërbim të ndërtimit europian: ata gjetën aty synimin e përbashkët, i cili i ndihmoi të konsolidojnë pajtimin dhe të përshtaten me ndryshimet e thella që ndodhën në këto pesëdhjetë vitet e fundit: ndërtimi gradual i bashkëpunimeve europiane (siç është tregu unik, Parlamenti Europian, Shengeni, euro-ja), rrëzimi i murit të Berlinit, bashkimi i Gjermanisë, zgjerimi i Europës, mondializimi i shkëmbimeve, dalja e fuqive të reja ekonomike…
Historia nuk përsëritet kurrë dhe konteksti në Europën Juglindore natyrisht që është shumë i ndryshëm nga ai i Gjermanisë dhe Francës. Por ne jemi të bindur se kjo eksperiencë e jetuar nga dy vendet tona mund të bëhet burim refleksioni dhe nxitjeje në një moment kur vendet e Ballkanit po ndjekin njëkohësisht synimin e pajtimit mes tyre dhe synimin e përbashkët që është integrimi europian.

[Ziti]

askujt nuk i intereson te pajtohen sllavet pro rus me shqiptaret pro amerikan

[EDLIN]

askujt nuk i intereson te pajtohen sllavet pro rus me shqiptaret pro amerikan

Te gjitheve u intereson... shqiptareve, sllaveve, grekeve... duam apo nuk duam kjo eshte rruga e vetme...
Nuk e di nese ka ardhur apo kur do te vije momenti... por duhet hedhur hapi cilesor :

Pajtimi i popujve gjermanë dhe francezë nuk ishte diçka e lehtë, sepse tre konfliktet mes tyre (më 1870/’71, 1914/’18 dhe 1939/’45) kishin lënë pas familje të shkatërruara dhe plot me mllef; por edhe me urrejtje ndaj popullit tjetër. Ky pajtim ka qenë një proces i gjatë dhe Traktati i Elizesë në vitin 1963 u bë i mundur vetëm në sajë të zgjidhjes paraprake të mosmarrëveshjeve serioze të trashëguara nga Lufta e Dytë Botërore në lidhje me Sarrën.

[bindi]

Lavazh trurii!Jane nje mije faktore qe njerzimi nuk mund te ik nga natyra e brytalitetit te vete!Cdo koncept ideologjik perben ne vetvete nje mekanizem i cili i sherben ktij brutaliteti,sado paqsore qe te paraqitet ai ne shikim te pare aq me eruptiv do te jete ne çastin dhe momentin e duhur!...

[peshkatari2011]

Pajtimi i popujve gjermanë dhe francezë nuk ishte diçka e lehtë, sepse tre konfliktet mes tyre (më 1870/’71, 1914/’18 dhe 1939/’45) kishin lënë pas familje të shkatërruara dhe plot me mllef; por edhe me urrejtje ndaj popullit tjetër. Ky pajtim ka qenë një proces i gjatë dhe Traktati i Elizesë në vitin 1963 u bë i mundur vetëm në sajë të zgjidhjes paraprake të mosmarrëveshjeve serioze të trashëguara nga Lufta e Dytë Botërore në lidhje me Sarrën.

shume e drejte! po kjo vlen kur marredheniet mes tyre jane krijuar dhe mbrohen me fanatizem ne baze te reciprocitetit.vertet jane vrare e prere mes njeri tjetrit per dhjetera vite po ne fund pranuan sekushi te tyret e rane dakort per nje bashkejetese qe vertet eshte per ta patur zili.do te ishte mire qe ne kete rruge te ecte dhe ballkani ne pergjithesi,vecanerisht kombi yne,por pasi te jete pranuar nga fqinjet tane,ashtu sic ka qene pa cunguar dhe si nje i vetem ne kufijte e para 1878,te pranojne masakrat kunder shqiptareve,krimet e tyre.synimet gjakatare,, pastaj mund te bisedohet ne pozita te ''barabarta''qe gjithesesi nese mund te quhen te tilla!!!! sepse ne rrjedhen e historise(ndryshe nga francezet dhe gjermanet) shqiptaret as kane sulmuar dhe sa kane patur qellim te shfarosin ndonje popull, kane jetuar perhere nen sulmin e fqinjeve dhe kane luftuar per mbijetese!!!