Volejbolli - Emocionet e nje Sporti Fantastik

[drague]

Ela Tase: Nostalgji për pianon dhe xhirot e Tiranës




Nga pianoja, te grupi i këngës dhe ai i kërcimit në Pallatin e Pionierit, kampione volejbolli. Ela Tase hap sëndukun e kujtimeve, duke risjellë zhurmën e xhirove tiranase, lokalet me pista vallëzimi e pushimet te gjyshja në Korçë. E rritur në mes të kryeqytetit, në një nga lagjet e vjetra me tiranas autoktonë, ajo mund të prekte nga afër një jetë tjetër… Sot gjithçka e kujton me shumë mall dhe, nëse ka nevojë të rifreskojë kujtesën rreth momenteve të bukura personale apo familjare, bëhet disi nostalgjike. Të pashlyera mbeten për Ela Tasen ato xhirot që organizoheshin çdo të shtunë e të diel në Tiranë. Dorë për dore me prindërit dhe të vëllain, ata ecnin më këmbë, ndërsa rrugës ndesheshin me përshëndetjet e rastit o fytyra të panjohura. Sikundër edhe darkat në lokalin e famshëm me pistë vallëzimi pranë zonës së Liqenit Artificial, ku ajo u rrit me imazhin e prindërve që vallëzonin bashkë, e ajo me të vëllain i ndiqnin me duartrokitje. Janë momente që nuk përsëriten më në jetën e volejbollistes së njohur Ela Tase, ashtu siç për të nuk përsëriten më kampionatet e famshme sportive, trofetë e njëpasnjëshëm me të cilët është vlerësuar, por që Elës sot i duhet t’i shohë si pjesë të jetës, e të kaluarës profesionale. Shpesh i kujton me mall këto çaste të bukura, sidomos pas humbjes së të dy prindërve në një moshë disi të re.

Ela dalë gjatë viteve të gjimnazit
Kujtimet e fëmijërisë Kohët ndërrojnë, jeta sjell të tjera shije, por janë ca nga ato që nuk përsëriten më. “Bëhem nostalgjike sa herë që mundohem të kujtoj shëtitjet me prindërit. Janë disa momente që nuk përsëriten më në jetë, e njeriu ndien shpesh dëshirën për t’iu rikthyer, por kupton se është e pamundur. Kështu ndodhte edhe në fëmijërinë time. Po ashtu, asnjëherë nuk kam për t’i harruar darkat në një lokal me pistë vallëzimi pranë zonës së Liqenit Artificial të Tiranës. Prindërit na merrnin gjithnjë me vete mua dhe tim vëlla, dhe përveç ushqimit, pjesa e vallëzimit të çifteve ishte pjesa më e bukur. Unë i ndiqja me sy prindërit e mi dhe ngazëllehesha kur shihja lëvizjet e tyre, kapjen e ritmit. Janë disa ngjarje që e di mirë se nuk ndodhin sërish…”. Dhe mbetet sërish në faqet e fëmijërisë, kur veronin te gjyshërit në Korçë. Asnjëherë nuk ka për ta harruar kujdesin e gjyshes së urtë, e cila i ulte në një stol të tri mbesat dhe u jepte nga një qese në dore, brenda së cilës ishin penjtë moline, gjilpëra, gërshërët, ose grepi për më të rriturat. “Kujtime të pashlyera, sidomos muajt e verës që kaloja me familjen në Korçë. Punët e dorës, që kam përgatitur në moshë të vogël, gjyshja m’i ka dhënë edhe në pajë në vitin 1982, kur u martova. Është ndjesi e veçantë kur kujtoj gjëra të bukura, sidomos kur ato ndodhin në fëmijëri, përzier me brishtësinë dhe naivitetin e moshës”, thotë volejbollistja, së cilës në momentin që i përmendet emri, instinktivisht portreti i lidhet me volejbollin. Por pakkush mund ta dijë se fëmijëria e saj ka qenë e gjitha e lidhur me artin. Fillimisht u lidh me pianon, e më pas u bë pjesë aktive e grupit të këngës e të vallëzimit. Kjo ndodhi deri në momentin që volejbolli u bë pjesë e jetës së Elës. Stërvitjet e zgjatura, angazhimi në klubin sportiv “Dinamo” bën që e gjithë jeta e saj profesionale të kuptohej e pandarë nga volejbolli. Pas trofeve dhe sukseseve herë si kampione e vendit dhe tri herë si kampione e Ballkanit, momenti i shkëputjes nga sporti, në moshën 37- vjeçare u përjetua si “dramë” nga ana e saj. “Më kujtohet ajo periudhë kur qaja dhe, nëse shfaqej volejboll në televizor, menjëherë e fikja. Nuk doja të shikoja top me sy dhe kjo më zgjati për disa kohë, derisa humbjet njerëzore shoqëruan jetën time: fillimisht vdekja e nënës, e pak vite më pas edhe e babait”, vijon ajo.

Ela Tase gjatë marrjes së Kupës së Republikës, në kampionatin kombëtar të volejbollit, 1977
ERMIRA ISUFAJ

[broken_smile]

Une edhe per nje vit akoma i kam te siguruara ndeshjet por me pas nuk dihet si do shkoje puna sepse do nderroj qytet (dhe shtet). Gjithsesi nje menyre do e gjej per te vazhduar me luajtur. E gjitha puna eshte te formohet nje grup. Me kalimin e kohes pastaj mesohen njeri me tjetrin. Kur kam filluar ketu ishim te gjithe nivel shum i ulet por kemi 4 vjet qe luajme bashke dhe jemi pershtstur mjaft mire...nje here qe fillo
ne ndeshjet me nje fare rregulli secili permiresohet me nje stil te vetin. Mesohesh me pasuesit, ato mesohen me shpejtesine, mesohesh me rolet, me karakteristikat e secilit ne rolet qe kane dhe keshtu me rradhe...

shume e vertete qe mesohesh me stilin tend dhe te lojtareve te tjere te skuadres, kupton pikat e tua te forta dhe meson si t'i shfrytezosh ne maksimum per te arritur rezultatin e deshiruar, dhe ne te njejten kohe kupton edhe pikat e dobeta te lojtareve te skuadres tende dhe meson si t'i kompensosh me aftesite e tua. gjithashtu te tjeret bejne te njejten gje dhe ne kete menyre krijohet ajo harmonia ne skuader qe eshte faktori kryesor qe te con drejt fitores. arrihet tamam loja e skuadres.
nje tjeter gje e bukur e ketij sporti eshte krijimi i varienteve te ndryshme te lojes, ne sulm por edhe ne mbrojtje, sipas karakteristikave te secilit lojtar dhe sipas situatave te ndryshme qe krijohen gjate lojes, gje qe e ben ndeshjen akoma me stimuluese dhe te gjalle.

me kujtohet kur pas pushimeve te gushtit, me 1 shtator fillonim stervitjen per pergatitjen per kampionatin e ardhshem. java e pare ishte me e veshtira, se trupi binte ne qetesi per nje muaj e derisa te mesohej me ritmet e stervitjes, kishe tendosje muskulare ne kembe, ne krahe, ne shpatulla sa mezi i levizje. krahet dhe kerdhokullat mbusheshin plot me nxira nga hidhjet ne toke e pritjet. kur kthehesha ne shtepi mbaj mend qe mamaja me thoshte, ti sikur po kthehesh nga lufta, e jo nga stervitja c'kujtime te bukura :-)

[Elian70]

Luaj c'do fundjave dhe eshte vertete nje sport shume i bukur qe te jep nje kenaqesi shume te madhe.



Presion ky ?

kam pershtypjen se edhe mund te njihemi bashke, vetem me ndihmo se cfare fakulteti ke mbaruar (textile, elektronike-elektrike, apo juridik)?

[A.I]

Ne zonat Tirane dhe Durres sa fusha volejbolli mund te kete? Ku mund te jene?

[A.I]

Pas 3 muajsh, mbreme bera ndeshjen e pare...verrem fare! Kshu osh kur bie trupi ne qetesi per shume kohe! Gjithsesi, sa per fillim, nuk eshte keq! Tani thjesht duhet me rimarre veten sic isha ne maj!



Natyrisht video eshte vite drite larg!

[broken_smile]

forca A.I. mos e lesho veten, bej durim

trajnerja jone na vinte te luanim me top bastekbolli per te forcuar krahet dhe gishtat, ka dhe me keq mani di pastafrollaaaa uleriste...

[A.I]

forca A.I. mos e lesho veten, bej durim : p

trajnerja jone na vinte te luanim me top bastekbolli per te forcuar krahet dhe gishtat, ka dhe me keq mani di pastafrollaaaa uleriste...

Nuk i mbaja mend kaq te lodhshme neshjet e para! Mbreme shifja rrjeten edhe mendoja "kush ka takat me kercy deri atje lart"
Gjithsesi, "Pizza Team" eshte gati per nje sezon tjeter

[broken_smile]

in bocca al lupo "pizza team"!

[A.I]

Crepi il lupo!

[broken_smile]

ndodh edhe keshtu te pakten u mundua ta gjuaje topin me doren tjeter...



he mo pizza team, fituat?