Irfan CANA: KRIJIMET E MIA PËR FËMIJËT

[Irfan Cana]

ME FAT FESTA E PAVARËSISË GJITHË SHQIPTARËVE


LULËKUQET E NëNTORIT



Sa ballëqeshur
duket njerëzia,
dallgët e shpirtit
s'kanë të ndalë,
ç 'e do kur kështu
vendos historia,
çdo skutë të dheut
me gjak ta laj!


Në kupë të qiellit
dëshira jehoi,
që nga thellësia
e zemrës buron,
me shekuj kjo trevë
nën thundër ënd'rroi
vetëm e vetëm
flamuri t'valojë!


Rrugët e qytetit
të tëra janë kuqluar,
nga flamujt e kuq
që si nuse rrinë,
shqiponjat dykrerëshe
me sy zgurdulluar,
shigjetë shiqime
anë e kënd shtrinë!



Dielli i artë
nga mëngjesi rrezon,
shetit qiellit
me t'artën qeleshë,
tërë botës qartë
porosi i dërgon:
-Armikut me urti
i ipet flakareshë!


Kur era lazdrane
pemët i lëkund,
valles ia nisin
lulëkuqet e nëntorit,
përshëndesin gjithë
kalimtarët n'rrugë
fytyrat u shkëlqejnë
porsi meteorit!


Nëntorit krenaria
n'çdo zemër flenë,
kënga e heronjëve
kudo merr hov,
nga çdo anë e botës
klithma po vjen:
-Rrofsh për mote
o i madhi nëntor!

[Sorkadhe_Kelcyre]

urime per temen Z. Irfan. me emocionuat me poezine tuaj! Ta gezojme festen miku im!

[Irfan Cana]

DITA JONË E MADHE



Dëgjohen zurllat e tupana
që nga agu pa pushim,
gjyshi,gjyshja,babi,nana
të gjithë janë në vallëzim


Dielli i qeshur rreze dhuron

po gëzohet tok me ne,
sot Shqipëria po këndon
për ne lind jetë e re.

Qeshu ëmbël oj Shqipëri
qeshu porsi hënë e plotë,
rrita jote ndrit si inxhi
rritën mos e ndal ti dot!


Nëpër rrugët e qytetit
përqafimet janë me mija,
ia urojmë njëri tjetrit:
-Me fat,me fat pavarësia!

[Irfan Cana]

E BUKURA çAMËRI


Ah sa e bukur na është Camëria
nga deti Jon e gjer n'Florinë,
me male t' larta dhe ultësira
që s'kanë shoqe për bukurinë!

Qytete t' lashta ndër krahina
vargohen krenare jug e veri,
Preveza,Parga,Arta e Janina
me ura t'lashta mbi lumin Gli!

Koha ecën nuk ka të ndalë
kjo histori prore do t' kujtoj,
ndër dhenat tona ska shqipëtarë
këtë padrejtësi që s'do ta gjykoj!

Sa shumë vasha e djemë trima
flijuan jetën me plot guxim,
n'këngë këndohet Bubulina
kurr hidhej n'luftë si vetëtimë!

[Irfan Cana]

MORËN FUND



Mori fund trishtimi e vaji
mori fund mundimi ynë,
na sakatuan pa pikë faji
trollin,kombin dhe lirinë!



Vajti n'harresë terri i zi
që na ndjeku shekuj me rradhë,
s'ka më mashtrime e tradhti
erdhi tek ne dita e bardhë!


Mjaft armiqtë të egërsuar
na gërryen gjatë pa mëshirë,
si gjakpirës mbi ne janë lëshuar
veç mos t'jemi kurrë të lirë.




Trandet bota nga gjumësia
padrejtësinë,shpejt e kuptoi,
armikut i dha flakareshë urtësia
liria n' çdo skutë, depërtoi!



Drejtsia e moçme na u plotësua
këtë le ta di bota mbarë,
le t'plas armiku që u mundua
t'na shfarojë e t'na humbi farë!




Plaku i urtë n'zë porositë:
-Përpara kemi me qinda detyra,
t'jemi t'zellshëm,t'i hapim sytë
ta shpëtojmë vendin nga ligësira!

[Irfan Cana]

MBRETËRESHA E KËNGËS

(NEXHMIJE PAGARUSHËS)



U linde e u rrite
n'Pagarushën legjendare
n'vendlindje trete
rininë si sorkadhe.



Shetite,vrapove,
kodrave, e fushës
duke u larë kënaqeshe
valëve të Mirushës.


Nga shumë vajzëria
ti qartë u dallove,
dritën,arsimin
shumë e dashurove.




Kreshtave të maleve
ruajte dele e dhitë,
nuk ndaheshe nga libri
i lexoje përditë.


Dëgjoje dhe tingujt
e zogjëve ndër ferra
u dashurove n'këngë,
muzikë e opera.




Në shpirtë rrezatove
vullnetë të çelik'të
nise të këndoshë,
horizonteve plot dritë!


Zëri yt i ëmbël
gjithkund dashuri mbolli
në botën e muzikës
talenti të soLLi.



Aneembanë shndërite
porsi dritë meteori,
n'shumë festivale
shumë shpërblime more.


Shkrive gjithkund
zërin e bukur me valle
të thonë drejt,
mbret'reshë e këngës shqiptare.




Ishe dhe Primadonë
e melosit popullorë
për opereta mbaje
flamurin në dorë.

Më se pesëdhjetë vite
botës udhëtove
anëekënd rruzullit
Kombin lartësove.

[Irfan Cana]

NËNA JONË E MADHE

Je nënë e madhe
urë e miqësisë,
zoti të ka falë
shpirtin e mirësisë.

Kahmos hapërrove
me plot dinjitet,
padrejtsinë luftove
ishe shumë e rreptë.

Truri yt i urtë
kudo zuri vend,
bota me dy duart
t'pranoi plot shend.

Skamjen,varfërinë
fare s'e durove,
mashtrimin,dredhinë
me forcë i luftove.

Sot tërë njerëzia
në zemër të ka,
nga ti mençuria
fluturoi me krahë.

Vepra yte e madhe
si ar po shndërritë,
të keqen e ndale
me forcë e ke pritë.

Lum që të patëm
Ty oj Gongjeja jonë,
ishe shumë e shkathët
bota po t'nderon.

Anekënd rruzullit
mirësinë dhurove,
për gjithë të ngujuarit
zërin thekshëm çove.

Për jetën e të varfërve
dhembje t'madhe ndjeve,
t'u ndishmosh skamnorëve
mundin nuk kurseve.

Do të të kujtoj gjatë
e gjithë bota mbarë,
këtë emër të madh
që dha kombi shqiptarë.

[Irfan Cana]

PARASHUTA E ERëS


Era t'udhëtoj
vendosi sot,
kohën t'kaloj
nëpër botë!


Vis e m'vis
në çdo skutë,
të shetis
me parashutë!


T'sheh t'diellit
faqe t'fry'ra,
pastaj t'qiellit
shumë çudira!


Nga rruga e gjatë
kur lodhet shumë,
kthehet n'shtrat
dhe bie n'gjumë!

[Irfan Cana]

RESHË, MOJ BORË



Reshë moj borë
në qetësi,
lojën e bukur
mos e ndalë,
fëmijtë gazmorë
të duan ty,
janë të lumtur
si kurr më parë!


Yjëza t'lehta
palë,palë,
shih qiellit
si vallëzojnë,
rreze t'nxehta
porsi ar,
kur shkrep dielli
nuk i durojnë!

Sepse atëherë
me të shpejt,
djersa trupit
nis m'u end,
përplot vrer
dhe siklet,
fjollat humbin
përnjëmend.

[Irfan Cana]

çUDIRAT E OXHAKUT



Ky oxhaku ynë
lëshon tymin e zi,
qetë ia mësy'n
lartë në ajri!


Vocin tonë meraku
se ç 'po e xiglon:
-Ky tym i oxhakut
vallë,ku po shkon?!


- Mos po shkon qiellit
si anija t'notojë,
apo drejt diellit
fytyrën t'ia mbulojë?!


- Ndoshta shkon vallë
yjet që t'i arrij,
pastaj dalëngadalë
të tëra t'i nxi'j?!


-T'luaj mos ka qëllim
me hënën e artë,
e pastaj n'argëtim
t'i vë mustak't!


- A po shkojnë shllungat
me re m'u kacafytë ,
shiu pastaj nga lart
të bie si me grykë!


Cilën do prej këtyre
nëse e vërtetoni,
vocit tonë të mirë
vrik t'i lajmëroni!