Shekulli i milingonave

[RSHP]

Shekulli i milingonave

S’është e lehtë të mbijetosh si një milingonë. Aq më tepër kur edhe elefantët apo krokodilët i tremben folesë tënde.
Fatkeqësisht kohë të tilla kanë egzistuar dhe do të egzistojnë.
Ashtu si cdo insekt tjetër, edhe milingonat kanë të metat e tyre. P.sh në një koloni milingonash shpallen dy, tre ose më shumë princër ose princëresha. Këtë të metë e kanë shfrytëzuar edhe shumë kalorës të huaj, të cilët kur i shihnin milingonat kaq të vogla, zgërdhiheshin plot mburrje.
-Nuk kam nevojë të bëj pis shpatën me këto insekte gjynahqare.
Mjafton që patkojt e kalit të shkelin mbi foletë e tyre dhe ato japin shpirt.
Por kalorësi u gabua rëndë, sepse midis hapësirës së patkojve të kalit mbijetonin gjithmonë milingona, të cilat arratisenin ose nën tokë, ose në majat e larta të ullinjve, ose nën qiejt e tjerë, ku u lejohej të krijonin folenë e tyre nën tokë.

Pjesa më e madhe e kalorësve, sidomos ata me kuaj në formë gjysmë hëne e panë të udhës të mbyllnin një paqe dinake me milingonat.
-Mjafton që ju të na sillni kokrra gruri, thërrime floriri dhe ushtarë kur ne të kemi nevojë. Nëse e bëni këtë, ne do t’ju lëmë të qeta. Majat e shpatave tona nuk do t’i ngulim në trupet e juaja mikroskopike.
Ushtarët milingona, kundërshtuan menjëherë, përvec princërve dhe princëreshave të shumta prej të cilëve ato drejtohenin.
Sepse sic e thamë edhe më sipër, kjo është një ndër të metat e mëdha hierarkike të milingonave.
Mbas shumë kundërshtimesh e zënkash në kampin e milingonave, kalorësit me callë të kuqe arritën t’i mbajnë nën kontroll milingonat.
Në realitet ushtarët milingona e humbën përsëri lirinë e tyre, përvec 5 princërit të tyre.

Sidoqoftë ato mund të flitnin gjuhën e tyre, por jo ta shkruanin atë.
Kalorësi i trembej mjaft gjuhëve të milingonave, sidomos gjuhës së milingonave të shkëmbijve, me fole pranë folesë së shqiponjave.
Dhe milingonat nuk arrinin ta kuptonin se si ishte e mundur që gjithë ai goxha kollos kalorësi, me shpatë të hekurt, të gjatë t’u trembej gjuhës së milingonave. Milingonat edhe talleshin me të, bënin batuta.

-Kalorës i madh, me gojë njëzet herë më të madhe se foletë tona,
I trembet gjuhës tonë, më të vogël se brima e gjilpërës.

Por kalorësi ishte i vendosur. Sa herë që milingonat shkruanin, p.sh fjalën "shqiponjë", në faqen e butë të tokës, ata i bënin ato mish të grirë.
Kaluan pra disa mijëra vjet, derisa milingonat arritën të shkruajnë gjuhën e tyre. Kalorësi me callë të kuqe bëri gabimin fatal: ai u shtri të flinte poshtë një ulliri, por harroi se një ditë më parë ai i kishte sulmuar milingonat, të cilat ishin arratisur në gavrat e trupit të saj.
Sapo e panë atë të flinte, iu sulën në gojë.
Kalorësi vdiq më shumë nga meraku se goja dhe stomaku i tij ishin mbushur me milingona, sesa pamundësia për t’i s'mprasur ato.

Të nesërmen, ato u ngjitën në një ballkon të vogël. Aty një plak i urtë, iu lut të shtrihenin në një shami të kuqe, ku ishin vizatuar dy kokë shqiponjash.
Milingonat refuzuan. Ato iu trembën dy kokave të shqiponjave.
-Je i sigurtë o plak i urtë se shqiponjat nuk do na lëndojnë më. Nuk i ndiejmë këmbët e kokën nga dhimjet shekullore.
Plaku i urtë i siguroi ato se vuajtjet e tyre mbaruan.

Dhe kur milingonat hallmëdhaja, menduan se të këqijtë i lanë rehatë, u shfaqën në qiell ca insekte të mëdhenj që fluturonin sikur pilotët e tyre kishin pirë alkol. Milingonat ishin të lira t’i mallkonin ato në gjuhën e tyre por të paafta t’i dëbonin ato tutje.
Një ditë në qiell u bë nami. Insektet ndaluan për pak së bombarduari foletë e milingonave. Ato filluan të luftonin kundra njëri-tjetrit. Madje lufta shfaqi armë të reja. Milingonat e hutuara panë dhe ndjenë mbi trupet e tyre të plagosura zinxhirët e tankeve. Po atë ditë ato panë njërin prej mbretërve të tyre të arratiset drejt Adriatikut.
-Si është e mundur të bëhet kaq shumë potere për të pushtuar një grusht milingonash. Foleja jonë është më e vogël se tyta e tankut?
Ushtari i zemëruar nga ankesat e milingonave e rrotulloi edhe tre herë të tjera tankun mbi foletë e milingonave. Gjatë rrotullimit të tankut, atij i ra fotografia e mbretit të tij, një burrë me mustaqe katrore në formën e vulës së doganës.

Si të mos mjaftonin andrallat e panumërta në familjen e milingonave, plasi për të satën herë sherri midis princërve.
Njëri thoshte se milingonat e kanë gjakun e kuq, tjetra thoshte ngjyrë blu. Situata u keqësua mjaft, saqë për herë të parë në historinë e tyre, milingonat u sunduan prej një mbreti të vetëm, dicka kjo e re, mbasi ato ishin drejtuar gjithmonë prej të paktën tri princër. Mbreti në fakt bëri dicka të panatyrshme për milingonat. Ai ndërtoi mure, dhe qëlloi që ky mur e ndau në mes folenë e milingonave.

Mbas dyzet viteve mbreti i milingonave vdiq. Milingonat u kthyen në origjinë. Disa prej milingonave u hakmorrën ndaj mbretit dhe i hëngrën gishtat e këmbëve, ndërsa disa të tjera, vigjilojnë edhe sot e kësaj ditë para gojës së tij.
Ka edhe nga ato që këndojnë në gjuhën e gomerëve.

Sot kanë kaluar njëqind vjet, qysh kur milingonat u ndjenë të lira të shkruajnë gjuhën e tyre. Milingonat dhe princërit e tyre mendojnë ndryshe rreth shekullit të lirisë. Disa thonë që vetëm princërit kanë qenë te lirë, ndërsa disa të tjerë thonë se edhe ushtarët kanë qenë të lirë. Por unë nuk do zgjatem në këtë cështje. Kjo është cështje e brëndshme e milingonave.

Jeta e milingonave është përmirësuar mjaft. Në kohët tona pranohen jo vetëm insektet e mëdha, si grenxat, kacabunat, gjarpërat por edhe mizat apo milingonat.

Gjuha që unë po flas sot, quhet gjuha e milingonave.
Unë jam mjaft i bindur se milingonat janë të pamposhtme. Shpresoj që këtë ta kuptojnë jo vetëm kalorësit e dikurshëm por edhe gomerët e sotëm, të cilët sado që të jenë të fortë e të vrapojnë shpejt, ata nuk mund t’i trembin milingonat me pëllitjet e tyre.
Edhe armiqtë e milingonave, të cilët tremben prej foleve të mëdha sic u pëlqen t’i quajnë, duhet ta kuptojnë shumë mirë, se foleja e milingonave është dhjetë herë më e vogël sesa vrima e penisit të tyre.
Pra milingonat nuk duhet të dyshojnë e të mendojnë kurrë se foleja e tyre është e madhe, sepse sado e madhe që ajo të jetë, ajo është gjithnjë më e vogël se sa goja e një gjarpëri.

Në mbyllje, mua si shkrimtar milingonat nuk më inkurajojnë vetëm meqë unë flas gjuhën e tyre. Jo, jo, është dicka më shumë. Zemra e artistit prehet në shpirtrat e qënieve të vogla, të cilat në pamje të parë duket sikur ato mund të mposhten por në realitet ato janë pjesë e trupit të natyrës, ashtu si edhe milingonat. Ato me trupin e tyre të vogël mbartin kokrra gruri, dy herë më të rënda se sa trupi i tyre. Përpjekjet e tyre janë burim i pashtershëm për mua si shkrimtar, të shkruaj për to e bekoj Zotin që më dha lirinë, dashurinë të përshkruaj mrekullitë dhe marrëzitë e tyre.

Gëzuar festën e lirisë së milingonave. Zoti i dhantë kurajo milingonave ushtare dhe mend e dashuri princëve dhe princëreshave të tyre.

Rroftë Zoti i qënieve të vogla. Rroftë Zoti i milingonave dhe mushkonjave.

Rezart Palluqi
Holandë nëntor 2012

[inez]

Mbreselenese...