Debati me tolerant midis muslimanit dhe krishterit

[bani]

Mos me flit per Rashada e Khalifa apo per ndjekes te tyre. Ata nuk jane muslimane plus qe ata vete nuk pranojne te quhen muslimane por i thone vetes ''te nenshtruar''.

ne i themi vetes myslimane..por qe perkthimi ne shqip i perafersohet te nenshtruar..edhe Islam..perafersiht "Neshtrim"..sidoqofte perkthimi mbetet perkthim dhe nuk e zevendeson origjinalin..por qe perkthimi i pergjithshem eshte me mire se sa nje fjale qe nuk kuptohet fare ne shqip..eshte shume e thjeshte dhe logjike

[Xhemis]

kush na siguron neve qe hadithet qe i atriubohen Muhamnedit jane me te verete te Muhamedit ...kush na siguron neve qe transmetuesit e haditheve kane thene te vereten ...me cilin autorizim hyjnor disa persona qe i thone vetes dijetare i ndajne hadithet ne te sakte , te dobet e te shpikur dhe si ka mundesi qe munden qe te dijne personalitetin e transmetuesve neper hadithe , dmth qe: a ishin njerez te sinqerte apo jo..kur ata transmetues kane vdekur ketu e 1400 vjet me pare dhe as qe i kane pare me sy ndonjehere...si ka mundesi qe keta "dijetare" ka raste kur nuk bien dakord me njeri tjetrin per saktesine apo jo te te njejtit hadith...esht fakt...
ku i ke faljet e namazit(hollesite e faljeve) me hadith....namazet nuk pershkruhen ne hadithe plotesisht ...ky eshte fakt ..nuk do ti gjesh namazet ne detaj me hadith edhe pse ka shtateqind mije hadithe ...ne to nuk jane detajet e namazit...
ne Kuran nuk thuhet qe do te shkruhen libra te tjere me hadithe pas Kuranit...
ne Kuran nuk thuhet qe Muhamedit iu shpall ndonje shpallje tjeter vec Kuranit,...
ne Kuran thuhet qe besimtare jane ata qe nuk bejne dallim mes te derguarve te Zotit dhe myslimanet sot bejne dallim duke permendur emrin e profetit Muhamed ne cdo lutje te tyre e duke mos qene ne gjendje te bejne te njejten gje me profetet e tjere te Zotit...a nuk eshte ky dallim???..e pra Kurani thote qe keta qe bejne nje dallim te tille nuk jane Myslimane...eshte e gjitha e qarte dhe logjike.

o ban beson tek kurani ti apo jo?

2:253.
Këta (për të cilët të rrëfyem) janë të dërguarit, disa prej tyre i dalluam nga të tjerët, prej tyre pati që All-llahu u foli, disa i ngriti në shkallë më të lartë

5 profetet me te dalluar jane
Nuhu Noa
Ibrahimi Abrahami
Musai Moisiu
Isai Jezusi
Muhamedi a.s Parakletos Ngushulluesi





Thotë Allahu:”T'ua mësojë atyre librin dhe urtësinë” (Bekare, 129).

Te gjithe dijetaret e Islamit mendojne se Urtesia ne kete ajet flet per hadithin pervec shejtanit dhe grupit kuranij

Mënyra tjetër e frymëzimit dhe synneti i Pejgamberit

U kuptua se Kur’ani është fjalë e Allahut, kjo do të thotë, edhe shprehja edhe kuptimi janë prej Allahut, përveç transmetimit, as Xhibrili as Muhammedi nuk kanë pjesë në të.
Mënyrës tjetër të frymëzimit i thuhet: “vahjun bin-nefethi” ose “en-nefeth firruhi”- frymëzim në thellësi të zemrës. Ajo ishte një mënyrë tjetër. Në atë mënyrë njeriu frymëzohet për ndonjë punë apo detyrë. Pejgamberi ynë ishte frymëzuar në atë mënyrë. Në këtë mënyrë qenë frymëzuar edhe pejgamberët tjerë si edhe njerëz të tjerë të mirë. Njerëzit e frymëzuar në atë mënyrë dinin se ai frymëzim ishte prej Zotit, ngase porositen për punë të mira e të mbara, andaj janë të bindur dhe të vendosur në zbatimin e asaj për çka porositen.

Nëpërmjet atij frymëzimi Pejgamberi ynë është njoftuar, përveç domethënies ose qëllimit të ndonjë pjese të Kur’anit, edhe me ndonjë çështje tjetër. Edhe hadithi i Pejgamberit ka për burim atë frymëzim, pra edhe synneti është frymëzim prej Allahut. Këtë e vërteton Kur’ani kur thotë: “Ai (i dërguari) nuk flet nga hamendja e vet, ai (të folur) nuk është tjetër vetëm se frymëzim me të cilin frymëzohet” (En Nexhm: 3-4). Edhe hadithi Kudsij ishte i asaj menyre. Në hadith kudsij nuk ka ndonjë dispozitë të sheriatit, në to theksohet madhëria dhe fuqia e pakufishme e Zotit, mëshira e Tij, të mirat dhe begatitë me të cilat i ka pajisur njerëzit etj.

[Xhemis]

Historianet e krishtere ....i merr si fakt .... ?? !!!!!!!
RRegullat e Judaizmi:


1. Ekzistimi i Krijuesit madhor dhe absolut;


2. Krijuesi madhor është i tërësishëm;
3. Krijuesi është frymë e shenjtë (qenie jo fizike);
4. AI është i përhershëm;
5. Obligimi i shërbimit dhe nënshtrimit vetëm ndaj TIJ;
6. Pranimi i ekzistimit të profetëve;
7. Profeti Mojsiu është profet mbi të gjithë profetët tjerë;
8. Besimi në shpallja e Ligjit të Mojsiut në malin e Sinait;
9. Pacenueshmëria e aplikimit dhe respektimit të Ligjit të përcaktuar hyjnorë nga ana e besimtarëve;
10. Zoti është i gjithëdijshëm;
11. Dënimi dhe shpërblimi arrihet në këtë botë;
12. Pritja e ardhjes edhe të një profeti nga rendi i gjakut mbretëror hebre;
13. Ringjallja pas vdekjes.

Regullat e islamit:

1. Dëshmia se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij
2. Falja e namazit,
3. Dhënia e zekatit,
4. Agjërimi i ramazanit dhe
5. Kryerja e haxhit.”
Besimtaret musliman (shumica) besojne keto rregulla por ne mesin e tyre ka individ qe besojne se edhe Rashad Kalifa ishte i derguar ,tani duhet te "damkosen" tere besimtaret musliman per shkak te disa individeve (rashadist) siq damkosi Allahu/Muhamedi nje komunitet te tere hebre per shkak te disa individeve(prape nese eshte e vertete se njemend ka thene se Uzejri eshte biri i Zotit)?!!

BESIMI NË MUHAMMEDIN ALEJHIS-SELAM

Jemi të obliguar të besojmë se Muhammed bin Abdull-llahu, paqja qoftë mbi të, është Pejgamber i All-llahut dhe rob i zgjedhur i Tij. Se kurrë nuk i ka adhuruar idhujt, se asnjëherë nuk i ka bërë shirk All-llahut xhel-le shanuhu dhe se kurrë nuk ka bërë ndonjë mëkat, qoftë të vogël e as të madh. Dhe besojmë se ai është Pejgamberi i fundit, ngase për këtë na flet Kur’ani dhe hadithet autentike. All-llahu xhel-le shanuhu thotë në Kur’an:
“... por është Pejgamber i All-llahut dhe vulë e Pejgamberëve.” (El-Ahzab: 40)
E Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Shembulli im dhe i Pejgamberëve të tjerë është si shembulli i një njeriu që ka ndërtuar shtëpinë, pastaj e ka përfunduar dhe e ka stolisur mirë, përveç një tulle që s’e ka vënë në një qoshe. Njerëzit e vizitonin shtëpinë dhe të mrekulluar me të thoshin: “Sikur ta vinte edhe këtë tulle.” Unë jam ajo tulle, tha unë jam Pejgamber i fundit.” Në një hadith tjetër Resulull-llahu alejhis-selam thotë: “Unë jam Muhammedi, unë jam Ahmedi, unë jam Mahiu, me të cilin fshihet kufri, unë jam Hashir, pas të cilit do të ringjallen njerëzit e tjerë dhe unë jam Akib, e Akib është ai pas të cilit më nuk do të ketë Pejgamberë.” Ne fuqimisht besojmë se më nuk do të ketë Pejgamber pas Muhammedit alejhis-selam dhe se është gënjeshtar çdokush që thotë për vete se është Pejgamber. Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Nuk do të vijë Dita e Kiametit derisa të paraqiten dexhalët (rrenacakët), numri i të cilëve do të jetë gjithsej tridhjetë dhe çdonjëri prej tyre do të pohojë se është i Dërguar i All-llahut.” Gjithashtu jemi të obliguar të besojmë se Muhammedi alejhis-selam është imam (pri¬jës) i muttekijëve (besimtarëve të vërtetë), i cili është shembull i çdo mirësie. Vetëm ai është i denjë që ta marrim si shembull dhe askush tjetër. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:

“Thuaj (o Muhammed!): “Nëse ju e doni All-llahun, eja¬ni pas meje, atëherë All-llahu ju do ju dhe ju fal mëka¬tet tuaja!...” (Ali ‘Imran: 31)
“Betohem në Zotin tënd, se ata nuk do të jenë be¬sim¬tarë të vërtetë, përderisa nuk të marrin ty për arbi¬tër, për ato konflikte që ekzistojnë ndërmjet tyre, e pas¬taj të mos ndiejnë kurrfarë dëshpërimi ndaj gjy¬kimit tënd dhe të të binden ty plotësisht.” (En-Nisa’: 65)
Gjithashtu besojmë se Muhammedi alejhis-selam është i dashu-ri i All-llahut xhel-le shanuhu dhe se është në shkallën më të lartë të dashurisë së All-llahut ndaj dikujt (shkallë e veçantë e miqësisë dhe dashurisë). Pejgamberi i All-llahut ka thë¬në: “Sikur të zgjidhja për vete ndonjë halil (mik - dost më i ngush¬të), do ta zgjidhja Ebu Bekrin. Por ai është vëllai im dhe sho¬ku im. E All-llahu xhel-le shanuhu si halil të Vetin ka zgjedhur shokun tuaj (duke treguar në veten e vet).”
Jemi të obliguar të besojmë se ai i është dërguar të gjithë xhinëve dhe njerëzve, me udhëzimin dhe me të vërtetën. All-llahu xhel-le shanuhu i transmeton fjalët e xhinëve në Kur’an:
“O populli ynë, përgjigjuni ju grishtarit të All-llahut dhe besojini Atij! Ai do t’jua falë disa mëkate tuaja dhe do t’ju shpëtojë prej dënimit të dhembshëm.” (El-Ahkaf: 31)
Se ai i është dërguar tërë njerëzimit e vërtetojnë këto ajete:
“Ne të kemi dërguar ty për tërë njerëzimin – sihari¬qu¬es dhe pa¬¬¬ralajmërues, por shumica e njerëzve nuk e dinë.” (Sebe’: 28)
“Thuaj: “O njerëz, unë jam Pejgamber i All-llahut për të gjithë ju...” (El-A’raf: 158)
“I lartë është Ai, që i ka shpallur Kur’anin (i cili ndan të vër¬tetën prej së pavërtetës) robit të Vet (Muham¬medit), që të jetë paralajmërues për të gjithë botët.” (El-Furkan: 1)
Pejgamberi alejhis-selam ka thënë: “Unë jam i dekoruar mbi Pej¬gamberët e tjerë me gjashtë gjëra: më është dhënë aftësia e të shprehurit të veçantë, jam i ndihmuar me frikë (ndaj të tjerëv), më është le¬juar pre¬ja (plaçka) e luftës, e gjithë toka më është bërë mesxhid dhe e pastër (për kryerjen e namazit në çdo vend), unë i jam dër¬guar për të gjitha krijesat dhe me mua ka përfunduar pejgam¬berllëku.” Komentuesi i Tahaviut thotë: “Se Muham¬me¬di alejhis-selam i është dërguar tërë njerëzimit, bën pjesë në gjërat domosdo të njohura në Islam.” Ne jemi të obliguar që dashu¬rinë ndaj Pejgamberit alejhis-selam ta vëmë para dashurisë ndaj prindërve, fëmijëve dhe vetes sonë. Enesi radijAll-llahu anhu transmeton se Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Askush prej jush nuk do të jetë besimtar përderisa nuk bëhem për të më i rëndësishëm se prindërit e tij, fëmijët e tij dhe të gjithë njerë¬zit e tjerë.” E, Abdull-llah bin Hishami transmeton: “Kemi qe¬në te Pejgamberi i All-llahut kur e mban-te Umerin për dore, e Umeri i tha: “O Pejgamber i All-llahut, me të vërtetë, ti më je më i dashur se të gjithë të tjerët, përveç vetes sime.” Atëherë Resulull-llahu alejhis-selam tha: “Jo, pasha All-llahun, përderisa nuk të të bëhem më i dashur se vetja jote.” Umeri tha: “Tani, pasha All-llahun, më je më i dashur edhe se vetja ime.” Pejgamberi i All-llahut tha: “Tani, o Umer?!”
Gjithashtu, jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë me mu’xhize, të cilat në mënyrë të pa¬dyshimtë argumentojnë vërtetësinë e tërë asaj me çka ka ardhur ai. Dhe se Kur’ani Madhështor është mu’xhizja e tij me të cilën e ka provokuar tërë njerëzimin, por askush nuk ka mundur të bëjë diçka të ngjashme me Kur’anin, madje as një pjesë të ngjashme me atë të Kur’anit. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Nëse dyshoni ju në atë (Kur’anin) që ia kemi dërguar robit Tonë (Muhammedit), atëherë hartojeni një sure të ngjashme si atë që ia kemi shpallur atij, dhe nëse jeni të drejtë thirrni dëshmitarët tuaj, (hyjnitë që i adhuroni), për¬veç All-llahut. Nëse nuk mundeni, e kurr¬sesi nuk do të mun¬deni (t’i bëni shembull Kur’anit), atëherë ruajuni zja¬rrit, lëndë djegëse e të cilit do të jenë njerëzit dhe gurët. Ai është përgatitur t’i ndësh¬kojë mohuesit.” (El-Bekare: 23-24)
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me mu’xhize ndijore, të cilat janë përmendur në hadithe autentike, siç është: çarja e Hënës, thirrja e selamit nga ana e gurëve, rrjedhja e ujit nga gishtërinjtë e tij, ngopja e shumë njerëzve me fare pak ushqim, lajmërimi se delja e pjekur është e helmuar (kur hebrenjtë patën provuar ta helmojnë atë), reja e cila gjithnjë i bënte hije para pejgamberllëkut, pastaj rasti i Ebu Xhehlit dhe i gurit me të cilin pat tentuar ta godasë Pejgamberin alejhis-selam në kokë, rasti i deles Ummu Ma’bed, kur me dorën e vet e pat fërkuar gjirin e saj, gjuajtja e pluhurit në fytyrat e mushrikëve dhe goditja në sytë e tyre, paralajmërimi për gjërat që do të ndodhin, të cilat janë realizuar ashtu siç kishte thënë, plotësimi i lutjes së tij nga ana e All-llahut xhel-le shanuhu, mbrojtja e tij nga vrasja dhe shumë gjëra të tjera, për të cilat janë shkruar libra dhe vepra volumi¬no¬ze. Për mu’xhizet e tij ndijore na flasin shumë hadithe, prej të cilave ka edhe hadithe muttevetir, e shumë prej tyre janë meshhur (shumë të njohura). Këto hadithe japin dituri të pady¬shimtë (el ilmul jekin) se këto ngjarje kanë ndodhur me të vërtetë dhe se Muhammedi alejhis-selam është me të vërtetë Pejgamber i All-llahut. Siç besojmë edhe në atë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me argumente të pakontestueshme dhe me shenja të qarta, të cilat pasqyrohen në cilësitë e tij dhe në virtytet morale të tij.
Besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dhuruar atë kons¬truk¬sion dhe pamje trupore, saqë çdo njeri mendjehollë nga pamja e tij mund të ketë kuptuar se ka të bëjë me Pejgamberin dhe se është e vërtetë gjithçka që flet ai. E, sa të bukura janë fjalët e Has¬san bin Thabitit radijAll-llahu anhu: “Edhe sikur të mos posedon¬te shenja të qarta, pamja e tij tërësisht do ta thoshte këtë.”
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu ia ka dhuruar të gjitha virtytet morale që i rekomandon Kur’ani dhe se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë në mënyrë të drejtpërdrejtë. Askush nuk ka dëgjuar asnjë gënjeshtër nga goja e tij, qoftë për ndonjë çështje të fesë, qoftë për çfarëdo çështje tjetër të jetës së tij, as para pejgam¬berllë¬kut, e as pas pejgamberllëkut. E, sikur t’i ndodhte atij çkadoqof¬të nga kjo, mad¬je edhe vetëm një herë, armiqtë e tij do të bënin çmos për t’ua trumbetuar këtë edhe të tjerëve. Nuk ka bërë kurrë vepër të keqe ose të pahijshme, as para pejgamberllëkut, as pas pejgamberllëkut. E, as që ka ikur ndonjëherë prej cilitdo armik, pa marrë parasysh se në çfarë situatë të rrezikshme e të vësh¬tirë gjendej, siç ka ndodhur në Betejën e Uhudit dhe në Bete¬jën e Hendekut. Ka qe¬në tejet i mëshirshëm dhe shumë i kujdes¬shëm ndaj umetit të tij, saqë edhe All-llahu xhel-le shanuhu, për ta zbutur këtë, i ka thënë:
“... e mos u shkatërro ti për humbjen e tyre!” (Fatir: 8)
“Nga gjiri juaj ju erdhi një Pejgamber. Atij i vjen rën¬dë për mëkatet që bëni ju, por ai përpiqet që ju të shkoni rrugës së drejtë, dhe ndaj besimtarëve është i butë dhe mëshi¬rues.” (Et-Teube: 128)
Ka qenë në nivelin më të lartë të fisnikërisë dhe të dorë¬dhë¬nësisë. Nuk ishte lakmues për këtë botë, kënaqej me pak, nuk kur¬sen¬te asgjë (nuk ka pasur kursim). Ka pasur elokuencë të jashtë¬zakonshme dhe fuqi të posaçme të shprehjes. Ishte shumë i butë dhe falte shumë. Nuk hidhërohej kurrë, vetëm se për hir të All-llahut xhel-le shanuhu. Ishte modest ndaj besimtarëve, i devot¬shëm ndaj All-llahut xhel-le shanuhu dhe muxhahid në rrugën e Tij. I ka mbetur konsekuent cilësive dhe virtyteve të veta fisni-ke që nga fillimi i jetës së tij e gjer në vdekje. Në asnjë mënyrë nuk është ndryshuar ose korrigjuar. Përkitazi me këtë All-llahu xhel-le shanuhu na flet në këtë ajet:
“Thuaj (o Muhammed!): “Unë prej jush nuk kërkoj kurr¬farë shpërblimi për të (Kur’anin), e as nuk jam nga ata që paraqiten të atillë (çfarë nuk janë).” (Sad: 86)
Është e sigurtë se ai i cili paraqitet dhe dëshiron të tregohet ç’nuk është në realitet, nuk mund të mbetet i tillë gjatë tërë jetës së tij. E Pejgamberin alejhis-selam e kanë stolisur të gjitha cilësitë pozitive, çdonjëra në pikëarritjen e nivelit më të lartë të saj, gjë që nuk i është mundësuar askujt tjetër përveç atyre që i ka ruajtur All-llahu xhel-le shanuhu.
Bashkimi i të gjitha këtyre cilësive dhe i virtyteve në perso¬na¬li¬te¬tin e Pejgamberit alejhis-selam gjithsesi është një nga argu¬mentet më të mëdha të pejgamberllëkut të tij. Prandaj, shohim se një numër i madh i mendimtarëve, pasi janë njof¬tuar me sjell¬jen dhe sinqeritetin e tij dhe me të gjitha detajet e jetës së tij, kanë konkluduar se ai flet të vërtetën. Ta përkuj¬tojmë vetëm rastin e Hatixhes radijAll-llahu anha, e cila e ka njo¬hur mirë sinqe¬ritetin dhe besnikërinë e Pejgamberit alejhis-selam, kur ai e pat in¬for¬muar atë se i ka ardhur Shpallja, duke i thënë: “Unë frikësohem për veten time”, e ajo kishte thënë: “Jo, për Zotin, kurrsesi. All-llahu nuk të turpëron dhe nuk të braktis kurrë, sepse ti i viziton të afërmit, i ndihmon bonjakët dhe ata që nuk janë të aftë, u jep të varfërve, je mikpritës dhe po u ndihmon atyre të cilët e mbrojnë të vërtetën.” Kështu ka ndodhur edhe me Herakliun - mbretin e bizantinëve. Kur Pejga-mberi alejhis-selam i pati dërguar një me¬sazh me anë të të cilit e thërriste në Islam, ai kishte kërkuar njërin nga arabët që ato ditë gjendeshin në mbretërinë e tij. Atëbotë Ebu Sufjani së bashku me disa kurejshitë të tjerë ishte në kalim e sipër për në Sham, e Herakliu e ftoi në pallatin e tij, ndërsa rreth tij ishin njerëzit më autoritativ të mbretërisë. Ky e thirri përk¬thyesin, e pastaj filloj të pyesë për Pejgamberin alejhis-selam. Kur dëgjoi përgjigjet, ai nxori konkluzionin e sigurtë se ajo që kishte dëgjuar për Muhammedin alejhis-selam dhe për cilësitë e virtytet e tij është argument i mjaftueshëm, se është e vërtetë ajo me çka ka ardhur dhe se ai është Pejgamber. Për shkak të rëndësisë së madhe të kësaj bisede, e cila është zhvilluar mes Herakliut dhe Ebu Suf¬janit, ne do ta citojmë këtu në tërësi ashtu siç e tran¬smeton mu¬had¬dithi më i njohur dhe emiri i të gjithë muhaddi¬thë¬ve, Buhariu, në Sahihun e vet. Në këtë hadith do të gjejmë shumë mësime dhe udhëzime dhe argumentin se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkra¬hur të Dërguarin e Vet me dëshmi të qartë dhe me shenja të duk¬shme të vërtetësisë së tij, që pasqyrohet përmes moralit dhe sjell¬jes së tij gjatë jetës së tij, me gjithë Kur’anin dhe mu’xhizet e qarta.
Buhariu rahimehullahu te’ala thotë: “Na ka treguar Ebu-l-Je¬man El-Hakem b. Nafiu, duke transmetuar nga Shu’ajbi, ky nga Zuh¬riu, ky nga Ubejdullah b. ‘Abdull-llah b. Utbe b. Harbi b. Mea’udi, këtij i ka thënë ‘Abdull-llah b. ‘Abbasi, se e ka njoftuar Ebu Sufjani se Herakliu e kishte ftuar në rezidencën e tij së bashku me disa kurejshitë, që kishin ardhur në Sham për tregti, gjatë periudhës së Marrëveshjes Paqësore të Hudejbijes, dhe vajtëm në Ilija, ku gjen¬dej ai së bashku me njerëzit më autoritativ të Bizantit. E thirri përk¬thyesin e tha: “Pyeti, cili është më i afërt për nga origjina me atë njeri që po pretendon se është Pejgamber?” Ebu Sufjani u përgjigj: “Unë jam më i afërmi i tij.”
Herakliu tha: “Ma afroni atë, e shokëve të tij thojuni që të radhiten prapa tij.” Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Këtë njeri këtu (Ebu Sufjanin) do ta pyes për atë njeri (Resulull-llahun alejhis-selam), e nëse e fsheh të vërtetën, shokët e tij le të reagojnë.”
Ebu Sufjani tha: “Pasha Zotin, sikur të mos më vinte turp që prej meje të dëgjojnë gënjeshtra, unë do të gënjeja për të”, - tha Ebu Sufjani për vete, - pastaj pyetja e parë që ma shtroi ishte:
- Çfarë origjine ka ai në mesin tuaj?
- Ndër ne ai është me origjinë të ndershme”, - i thashë.
- Herakliu: “A ka folur ndonjëherë dikush prej jush fjalë të tilla para tij?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A ka qenë ndokush prej etërve të tij mbret?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e pasojnë atë njerëzit e pasur apo njerëzit e varfër?”
- Ebu Sufjani: “Njerëzit e varfër.”
- Herakliu: “A është duke u shtuar numri i tyre apo duke u pakësuar?”
- Ebu Sufjani: “Duke u shtuar.”
- Herakliu: “A e lëshon ndonjëri prej tyre fenë e tij nga urrej¬tja ndaj saj pasi ta ketë pranuar atë?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e keni akuzuar për rrenë, para se të thotë këtë që është duke thënë tani?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A është mashtrues?”
- Ebu Sufjani: “Jo, por që prej kur nuk jemi bashkë nuk dimë se ç’është duke bërë.”
Ebu Sufjani rrëfen: “Nuk munda të shtoj më asgjë tjetër, pas kësaj fjalie.”
- Herakliu: “A keni luftuar kundër tij?”
- Ebu Sufjani: “Po.”
- Herakliu: “Si ka qenë rezultati i luftës mes jush?”
- Ebu Sufjani: “Ndërmerrnim lufta të ndërsjella, lufta garu-ese, herë fitonin ata, herë fitonim ne.”
- Herakliu: “Çfarë ju urdhëron?”
- Ebu Sufjani: “Na urdhëron të adhurojmë vetëm All-llahun dhe të mos i përshkruajmë shok Atij. Të braktisim atë që thonë prin¬dërit tanë, ta kryejmë namazin, të jemi të sinqertë, të ndershëm dhe të kujdesshëm ndaj të afërmve tanë.”
Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Përktheja atij: Të pyeta për origjinën e tij, e ti më the se është me origjinë të ndershme ndër¬ jush. Kështu është me të gjithë Pejgamberët, ata zgjidhen nga familjet e ndershme. Të pyeta a ka folur dikush prej jush fjalë të ti¬lla, para tij, ti the jo. Sikur të kishte folur ndokush fjalë të tilla pa¬ra tij, do të kisha menduar se ky njeri është duke imituar të tjerët. Të pyeta se a ka qenë ndokush prej të parëve të tij mbret, ti më the jo. Sikur të kishte qenë dikush prej të parëve të tij mbret, do të kisha men¬duar se qenka njeri i cili kërkon sundimin - pushtetin e të parëve të tij. Të pyeta se a jeni duke e akuzuar për gënjeshtër para se të thotë këtë që është duke thënë, ti më the jo, e unë e di se ai nuk mund të ketë qenë i sinqertë ndaj njerëzve e rrenacak ndaj All-llahut. Të pyeta se a janë duke iu përgjigjur thirrjes së tij paria e popullit apo shtresa e ulët (masa e gjerë) e tij, ti më the se është duke iu përgjigjur populli i thjeshtë dhe i pambrojtur, e zakonisht të tillë kanë qenë ithtarët e të gjithë Pejgamberëve. Të pyeta se a janë duke u shtuar apo duke u pakësuar, e ti më the se numri i ithtarëve të Pejgamberit është duke u rritur. Kjo ndodh zakonisht me besimin, derisa shpallja të plotësohet tërësisht. Të pyeta se a e ka lëshuar ndonjëri prej tyre fenë nga pakënaqësia ndaj saj pasi e ka pranuar atë, ti më the se jo. Kështu ndodh kur njerëzit e pra¬nojnë besimin me gjithë zemër. Të pyeta se a është mashtrues, ti më the se jo. Kjo është cilësi e të gjithë Pejgam-berëve, ata kurrë nuk janë mashtrues. Pastaj të pyeta se çka ju urdhëron të besoni, e ti më the se ju urdhëron të besoni All-llahun dhe të mos i për¬shkruani shok Atij, që do të thotë se ju ndalon t’i adhuroni idhujt. Pastaj ju urdhëron ta kryeni nama-zin, të jeni të sinqertë dhe të ndershëm, e nëse është kështu siç thua ti, atëherë ai së shpejti do të sundojë edhe në këtë vend ku tani gjenden këmbët e mia. E kam ditur se ai do të paraqitet, por nuk e kam ditur se do të jetë njëri prej jush (arab). Sikur ta dija se do të mund të arrija tek ai, mu tani do të nisesha në rrugë për t’u takuar me të. E sikur të isha pranë tij, do t’ia kisha larë edhe këmbët.”

[Xhemis]

Historianet e krishtere ....i merr si fakt .... ?? !!!!!!!
RRegullat e Judaizmi:


1. Ekzistimi i Krijuesit madhor dhe absolut;


2. Krijuesi madhor është i tërësishëm;
3. Krijuesi është frymë e shenjtë (qenie jo fizike);
4. AI është i përhershëm;
5. Obligimi i shërbimit dhe nënshtrimit vetëm ndaj TIJ;
6. Pranimi i ekzistimit të profetëve;
7. Profeti Mojsiu është profet mbi të gjithë profetët tjerë;
8. Besimi në shpallja e Ligjit të Mojsiut në malin e Sinait;
9. Pacenueshmëria e aplikimit dhe respektimit të Ligjit të përcaktuar hyjnorë nga ana e besimtarëve;
10. Zoti është i gjithëdijshëm;
11. Dënimi dhe shpërblimi arrihet në këtë botë;
12. Pritja e ardhjes edhe të një profeti nga rendi i gjakut mbretëror hebre;
13. Ringjallja pas vdekjes.

Regullat e islamit:

1. Dëshmia se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij
2. Falja e namazit,
3. Dhënia e zekatit,
4. Agjërimi i ramazanit dhe
5. Kryerja e haxhit.”
Besimtaret musliman (shumica) besojne keto rregulla por ne mesin e tyre ka individ qe besojne se edhe Rashad Kalifa ishte i derguar ,tani duhet te "damkosen" tere besimtaret musliman per shkak te disa individeve (rashadist) siq damkosi Allahu/Muhamedi nje komunitet te tere hebre per shkak te disa individeve(prape nese eshte e vertete se njemend ka thene se Uzejri eshte biri i Zotit)?!!

BESIMI NË MUHAMMEDIN ALEJHIS-SELAM

Jemi të obliguar të besojmë se Muhammed bin Abdull-llahu, paqja qoftë mbi të, është Pejgamber i All-llahut dhe rob i zgjedhur i Tij. Se kurrë nuk i ka adhuruar idhujt, se asnjëherë nuk i ka bërë shirk All-llahut xhel-le shanuhu dhe se kurrë nuk ka bërë ndonjë mëkat, qoftë të vogël e as të madh. Dhe besojmë se ai është Pejgamberi i fundit, ngase për këtë na flet Kur’ani dhe hadithet autentike. All-llahu xhel-le shanuhu thotë në Kur’an:
“... por është Pejgamber i All-llahut dhe vulë e Pejgamberëve.” (El-Ahzab: 40)
E Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Shembulli im dhe i Pejgamberëve të tjerë është si shembulli i një njeriu që ka ndërtuar shtëpinë, pastaj e ka përfunduar dhe e ka stolisur mirë, përveç një tulle që s’e ka vënë në një qoshe. Njerëzit e vizitonin shtëpinë dhe të mrekulluar me të thoshin: “Sikur ta vinte edhe këtë tulle.” Unë jam ajo tulle, tha unë jam Pejgamber i fundit.” Në një hadith tjetër Resulull-llahu alejhis-selam thotë: “Unë jam Muhammedi, unë jam Ahmedi, unë jam Mahiu, me të cilin fshihet kufri, unë jam Hashir, pas të cilit do të ringjallen njerëzit e tjerë dhe unë jam Akib, e Akib është ai pas të cilit më nuk do të ketë Pejgamberë.” Ne fuqimisht besojmë se më nuk do të ketë Pejgamber pas Muhammedit alejhis-selam dhe se është gënjeshtar çdokush që thotë për vete se është Pejgamber. Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Nuk do të vijë Dita e Kiametit derisa të paraqiten dexhalët (rrenacakët), numri i të cilëve do të jetë gjithsej tridhjetë dhe çdonjëri prej tyre do të pohojë se është i Dërguar i All-llahut.” Gjithashtu jemi të obliguar të besojmë se Muhammedi alejhis-selam është imam (pri¬jës) i muttekijëve (besimtarëve të vërtetë), i cili është shembull i çdo mirësie. Vetëm ai është i denjë që ta marrim si shembull dhe askush tjetër. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:

“Thuaj (o Muhammed!): “Nëse ju e doni All-llahun, eja¬ni pas meje, atëherë All-llahu ju do ju dhe ju fal mëka¬tet tuaja!...” (Ali ‘Imran: 31)
“Betohem në Zotin tënd, se ata nuk do të jenë be¬sim¬tarë të vërtetë, përderisa nuk të marrin ty për arbi¬tër, për ato konflikte që ekzistojnë ndërmjet tyre, e pas¬taj të mos ndiejnë kurrfarë dëshpërimi ndaj gjy¬kimit tënd dhe të të binden ty plotësisht.” (En-Nisa’: 65)
Gjithashtu besojmë se Muhammedi alejhis-selam është i dashu-ri i All-llahut xhel-le shanuhu dhe se është në shkallën më të lartë të dashurisë së All-llahut ndaj dikujt (shkallë e veçantë e miqësisë dhe dashurisë). Pejgamberi i All-llahut ka thë¬në: “Sikur të zgjidhja për vete ndonjë halil (mik - dost më i ngush¬të), do ta zgjidhja Ebu Bekrin. Por ai është vëllai im dhe sho¬ku im. E All-llahu xhel-le shanuhu si halil të Vetin ka zgjedhur shokun tuaj (duke treguar në veten e vet).”
Jemi të obliguar të besojmë se ai i është dërguar të gjithë xhinëve dhe njerëzve, me udhëzimin dhe me të vërtetën. All-llahu xhel-le shanuhu i transmeton fjalët e xhinëve në Kur’an:
“O populli ynë, përgjigjuni ju grishtarit të All-llahut dhe besojini Atij! Ai do t’jua falë disa mëkate tuaja dhe do t’ju shpëtojë prej dënimit të dhembshëm.” (El-Ahkaf: 31)
Se ai i është dërguar tërë njerëzimit e vërtetojnë këto ajete:
“Ne të kemi dërguar ty për tërë njerëzimin – sihari¬qu¬es dhe pa¬¬¬ralajmërues, por shumica e njerëzve nuk e dinë.” (Sebe’: 28)
“Thuaj: “O njerëz, unë jam Pejgamber i All-llahut për të gjithë ju...” (El-A’raf: 158)
“I lartë është Ai, që i ka shpallur Kur’anin (i cili ndan të vër¬tetën prej së pavërtetës) robit të Vet (Muham¬medit), që të jetë paralajmërues për të gjithë botët.” (El-Furkan: 1)
Pejgamberi alejhis-selam ka thënë: “Unë jam i dekoruar mbi Pej¬gamberët e tjerë me gjashtë gjëra: më është dhënë aftësia e të shprehurit të veçantë, jam i ndihmuar me frikë (ndaj të tjerëv), më është le¬juar pre¬ja (plaçka) e luftës, e gjithë toka më është bërë mesxhid dhe e pastër (për kryerjen e namazit në çdo vend), unë i jam dër¬guar për të gjitha krijesat dhe me mua ka përfunduar pejgam¬berllëku.” Komentuesi i Tahaviut thotë: “Se Muham¬me¬di alejhis-selam i është dërguar tërë njerëzimit, bën pjesë në gjërat domosdo të njohura në Islam.” Ne jemi të obliguar që dashu¬rinë ndaj Pejgamberit alejhis-selam ta vëmë para dashurisë ndaj prindërve, fëmijëve dhe vetes sonë. Enesi radijAll-llahu anhu transmeton se Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Askush prej jush nuk do të jetë besimtar përderisa nuk bëhem për të më i rëndësishëm se prindërit e tij, fëmijët e tij dhe të gjithë njerë¬zit e tjerë.” E, Abdull-llah bin Hishami transmeton: “Kemi qe¬në te Pejgamberi i All-llahut kur e mban-te Umerin për dore, e Umeri i tha: “O Pejgamber i All-llahut, me të vërtetë, ti më je më i dashur se të gjithë të tjerët, përveç vetes sime.” Atëherë Resulull-llahu alejhis-selam tha: “Jo, pasha All-llahun, përderisa nuk të të bëhem më i dashur se vetja jote.” Umeri tha: “Tani, pasha All-llahun, më je më i dashur edhe se vetja ime.” Pejgamberi i All-llahut tha: “Tani, o Umer?!”
Gjithashtu, jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë me mu’xhize, të cilat në mënyrë të pa¬dyshimtë argumentojnë vërtetësinë e tërë asaj me çka ka ardhur ai. Dhe se Kur’ani Madhështor është mu’xhizja e tij me të cilën e ka provokuar tërë njerëzimin, por askush nuk ka mundur të bëjë diçka të ngjashme me Kur’anin, madje as një pjesë të ngjashme me atë të Kur’anit. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Nëse dyshoni ju në atë (Kur’anin) që ia kemi dërguar robit Tonë (Muhammedit), atëherë hartojeni një sure të ngjashme si atë që ia kemi shpallur atij, dhe nëse jeni të drejtë thirrni dëshmitarët tuaj, (hyjnitë që i adhuroni), për¬veç All-llahut. Nëse nuk mundeni, e kurr¬sesi nuk do të mun¬deni (t’i bëni shembull Kur’anit), atëherë ruajuni zja¬rrit, lëndë djegëse e të cilit do të jenë njerëzit dhe gurët. Ai është përgatitur t’i ndësh¬kojë mohuesit.” (El-Bekare: 23-24)
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me mu’xhize ndijore, të cilat janë përmendur në hadithe autentike, siç është: çarja e Hënës, thirrja e selamit nga ana e gurëve, rrjedhja e ujit nga gishtërinjtë e tij, ngopja e shumë njerëzve me fare pak ushqim, lajmërimi se delja e pjekur është e helmuar (kur hebrenjtë patën provuar ta helmojnë atë), reja e cila gjithnjë i bënte hije para pejgamberllëkut, pastaj rasti i Ebu Xhehlit dhe i gurit me të cilin pat tentuar ta godasë Pejgamberin alejhis-selam në kokë, rasti i deles Ummu Ma’bed, kur me dorën e vet e pat fërkuar gjirin e saj, gjuajtja e pluhurit në fytyrat e mushrikëve dhe goditja në sytë e tyre, paralajmërimi për gjërat që do të ndodhin, të cilat janë realizuar ashtu siç kishte thënë, plotësimi i lutjes së tij nga ana e All-llahut xhel-le shanuhu, mbrojtja e tij nga vrasja dhe shumë gjëra të tjera, për të cilat janë shkruar libra dhe vepra volumi¬no¬ze. Për mu’xhizet e tij ndijore na flasin shumë hadithe, prej të cilave ka edhe hadithe muttevetir, e shumë prej tyre janë meshhur (shumë të njohura). Këto hadithe japin dituri të pady¬shimtë (el ilmul jekin) se këto ngjarje kanë ndodhur me të vërtetë dhe se Muhammedi alejhis-selam është me të vërtetë Pejgamber i All-llahut. Siç besojmë edhe në atë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me argumente të pakontestueshme dhe me shenja të qarta, të cilat pasqyrohen në cilësitë e tij dhe në virtytet morale të tij.
Besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dhuruar atë kons¬truk¬sion dhe pamje trupore, saqë çdo njeri mendjehollë nga pamja e tij mund të ketë kuptuar se ka të bëjë me Pejgamberin dhe se është e vërtetë gjithçka që flet ai. E, sa të bukura janë fjalët e Has¬san bin Thabitit radijAll-llahu anhu: “Edhe sikur të mos posedon¬te shenja të qarta, pamja e tij tërësisht do ta thoshte këtë.”
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu ia ka dhuruar të gjitha virtytet morale që i rekomandon Kur’ani dhe se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë në mënyrë të drejtpërdrejtë. Askush nuk ka dëgjuar asnjë gënjeshtër nga goja e tij, qoftë për ndonjë çështje të fesë, qoftë për çfarëdo çështje tjetër të jetës së tij, as para pejgam¬berllë¬kut, e as pas pejgamberllëkut. E, sikur t’i ndodhte atij çkadoqof¬të nga kjo, mad¬je edhe vetëm një herë, armiqtë e tij do të bënin çmos për t’ua trumbetuar këtë edhe të tjerëve. Nuk ka bërë kurrë vepër të keqe ose të pahijshme, as para pejgamberllëkut, as pas pejgamberllëkut. E, as që ka ikur ndonjëherë prej cilitdo armik, pa marrë parasysh se në çfarë situatë të rrezikshme e të vësh¬tirë gjendej, siç ka ndodhur në Betejën e Uhudit dhe në Bete¬jën e Hendekut. Ka qe¬në tejet i mëshirshëm dhe shumë i kujdes¬shëm ndaj umetit të tij, saqë edhe All-llahu xhel-le shanuhu, për ta zbutur këtë, i ka thënë:
“... e mos u shkatërro ti për humbjen e tyre!” (Fatir: 8)
“Nga gjiri juaj ju erdhi një Pejgamber. Atij i vjen rën¬dë për mëkatet që bëni ju, por ai përpiqet që ju të shkoni rrugës së drejtë, dhe ndaj besimtarëve është i butë dhe mëshi¬rues.” (Et-Teube: 128)
Ka qenë në nivelin më të lartë të fisnikërisë dhe të dorë¬dhë¬nësisë. Nuk ishte lakmues për këtë botë, kënaqej me pak, nuk kur¬sen¬te asgjë (nuk ka pasur kursim). Ka pasur elokuencë të jashtë¬zakonshme dhe fuqi të posaçme të shprehjes. Ishte shumë i butë dhe falte shumë. Nuk hidhërohej kurrë, vetëm se për hir të All-llahut xhel-le shanuhu. Ishte modest ndaj besimtarëve, i devot¬shëm ndaj All-llahut xhel-le shanuhu dhe muxhahid në rrugën e Tij. I ka mbetur konsekuent cilësive dhe virtyteve të veta fisni-ke që nga fillimi i jetës së tij e gjer në vdekje. Në asnjë mënyrë nuk është ndryshuar ose korrigjuar. Përkitazi me këtë All-llahu xhel-le shanuhu na flet në këtë ajet:
“Thuaj (o Muhammed!): “Unë prej jush nuk kërkoj kurr¬farë shpërblimi për të (Kur’anin), e as nuk jam nga ata që paraqiten të atillë (çfarë nuk janë).” (Sad: 86)
Është e sigurtë se ai i cili paraqitet dhe dëshiron të tregohet ç’nuk është në realitet, nuk mund të mbetet i tillë gjatë tërë jetës së tij. E Pejgamberin alejhis-selam e kanë stolisur të gjitha cilësitë pozitive, çdonjëra në pikëarritjen e nivelit më të lartë të saj, gjë që nuk i është mundësuar askujt tjetër përveç atyre që i ka ruajtur All-llahu xhel-le shanuhu.
Bashkimi i të gjitha këtyre cilësive dhe i virtyteve në perso¬na¬li¬te¬tin e Pejgamberit alejhis-selam gjithsesi është një nga argu¬mentet më të mëdha të pejgamberllëkut të tij. Prandaj, shohim se një numër i madh i mendimtarëve, pasi janë njof¬tuar me sjell¬jen dhe sinqeritetin e tij dhe me të gjitha detajet e jetës së tij, kanë konkluduar se ai flet të vërtetën. Ta përkuj¬tojmë vetëm rastin e Hatixhes radijAll-llahu anha, e cila e ka njo¬hur mirë sinqe¬ritetin dhe besnikërinë e Pejgamberit alejhis-selam, kur ai e pat in¬for¬muar atë se i ka ardhur Shpallja, duke i thënë: “Unë frikësohem për veten time”, e ajo kishte thënë: “Jo, për Zotin, kurrsesi. All-llahu nuk të turpëron dhe nuk të braktis kurrë, sepse ti i viziton të afërmit, i ndihmon bonjakët dhe ata që nuk janë të aftë, u jep të varfërve, je mikpritës dhe po u ndihmon atyre të cilët e mbrojnë të vërtetën.” Kështu ka ndodhur edhe me Herakliun - mbretin e bizantinëve. Kur Pejga-mberi alejhis-selam i pati dërguar një me¬sazh me anë të të cilit e thërriste në Islam, ai kishte kërkuar njërin nga arabët që ato ditë gjendeshin në mbretërinë e tij. Atëbotë Ebu Sufjani së bashku me disa kurejshitë të tjerë ishte në kalim e sipër për në Sham, e Herakliu e ftoi në pallatin e tij, ndërsa rreth tij ishin njerëzit më autoritativ të mbretërisë. Ky e thirri përk¬thyesin, e pastaj filloj të pyesë për Pejgamberin alejhis-selam. Kur dëgjoi përgjigjet, ai nxori konkluzionin e sigurtë se ajo që kishte dëgjuar për Muhammedin alejhis-selam dhe për cilësitë e virtytet e tij është argument i mjaftueshëm, se është e vërtetë ajo me çka ka ardhur dhe se ai është Pejgamber. Për shkak të rëndësisë së madhe të kësaj bisede, e cila është zhvilluar mes Herakliut dhe Ebu Suf¬janit, ne do ta citojmë këtu në tërësi ashtu siç e tran¬smeton mu¬had¬dithi më i njohur dhe emiri i të gjithë muhaddi¬thë¬ve, Buhariu, në Sahihun e vet. Në këtë hadith do të gjejmë shumë mësime dhe udhëzime dhe argumentin se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkra¬hur të Dërguarin e Vet me dëshmi të qartë dhe me shenja të duk¬shme të vërtetësisë së tij, që pasqyrohet përmes moralit dhe sjell¬jes së tij gjatë jetës së tij, me gjithë Kur’anin dhe mu’xhizet e qarta.
Buhariu rahimehullahu te’ala thotë: “Na ka treguar Ebu-l-Je¬man El-Hakem b. Nafiu, duke transmetuar nga Shu’ajbi, ky nga Zuh¬riu, ky nga Ubejdullah b. ‘Abdull-llah b. Utbe b. Harbi b. Mea’udi, këtij i ka thënë ‘Abdull-llah b. ‘Abbasi, se e ka njoftuar Ebu Sufjani se Herakliu e kishte ftuar në rezidencën e tij së bashku me disa kurejshitë, që kishin ardhur në Sham për tregti, gjatë periudhës së Marrëveshjes Paqësore të Hudejbijes, dhe vajtëm në Ilija, ku gjen¬dej ai së bashku me njerëzit më autoritativ të Bizantit. E thirri përk¬thyesin e tha: “Pyeti, cili është më i afërt për nga origjina me atë njeri që po pretendon se është Pejgamber?” Ebu Sufjani u përgjigj: “Unë jam më i afërmi i tij.”
Herakliu tha: “Ma afroni atë, e shokëve të tij thojuni që të radhiten prapa tij.” Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Këtë njeri këtu (Ebu Sufjanin) do ta pyes për atë njeri (Resulull-llahun alejhis-selam), e nëse e fsheh të vërtetën, shokët e tij le të reagojnë.”
Ebu Sufjani tha: “Pasha Zotin, sikur të mos më vinte turp që prej meje të dëgjojnë gënjeshtra, unë do të gënjeja për të”, - tha Ebu Sufjani për vete, - pastaj pyetja e parë që ma shtroi ishte:
- Çfarë origjine ka ai në mesin tuaj?
- Ndër ne ai është me origjinë të ndershme”, - i thashë.
- Herakliu: “A ka folur ndonjëherë dikush prej jush fjalë të tilla para tij?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A ka qenë ndokush prej etërve të tij mbret?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e pasojnë atë njerëzit e pasur apo njerëzit e varfër?”
- Ebu Sufjani: “Njerëzit e varfër.”
- Herakliu: “A është duke u shtuar numri i tyre apo duke u pakësuar?”
- Ebu Sufjani: “Duke u shtuar.”
- Herakliu: “A e lëshon ndonjëri prej tyre fenë e tij nga urrej¬tja ndaj saj pasi ta ketë pranuar atë?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e keni akuzuar për rrenë, para se të thotë këtë që është duke thënë tani?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A është mashtrues?”
- Ebu Sufjani: “Jo, por që prej kur nuk jemi bashkë nuk dimë se ç’është duke bërë.”
Ebu Sufjani rrëfen: “Nuk munda të shtoj më asgjë tjetër, pas kësaj fjalie.”
- Herakliu: “A keni luftuar kundër tij?”
- Ebu Sufjani: “Po.”
- Herakliu: “Si ka qenë rezultati i luftës mes jush?”
- Ebu Sufjani: “Ndërmerrnim lufta të ndërsjella, lufta garu-ese, herë fitonin ata, herë fitonim ne.”
- Herakliu: “Çfarë ju urdhëron?”
- Ebu Sufjani: “Na urdhëron të adhurojmë vetëm All-llahun dhe të mos i përshkruajmë shok Atij. Të braktisim atë që thonë prin¬dërit tanë, ta kryejmë namazin, të jemi të sinqertë, të ndershëm dhe të kujdesshëm ndaj të afërmve tanë.”
Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Përktheja atij: Të pyeta për origjinën e tij, e ti më the se është me origjinë të ndershme ndër¬ jush. Kështu është me të gjithë Pejgamberët, ata zgjidhen nga familjet e ndershme. Të pyeta a ka folur dikush prej jush fjalë të ti¬lla, para tij, ti the jo. Sikur të kishte folur ndokush fjalë të tilla pa¬ra tij, do të kisha menduar se ky njeri është duke imituar të tjerët. Të pyeta se a ka qenë ndokush prej të parëve të tij mbret, ti më the jo. Sikur të kishte qenë dikush prej të parëve të tij mbret, do të kisha men¬duar se qenka njeri i cili kërkon sundimin - pushtetin e të parëve të tij. Të pyeta se a jeni duke e akuzuar për gënjeshtër para se të thotë këtë që është duke thënë, ti më the jo, e unë e di se ai nuk mund të ketë qenë i sinqertë ndaj njerëzve e rrenacak ndaj All-llahut. Të pyeta se a janë duke iu përgjigjur thirrjes së tij paria e popullit apo shtresa e ulët (masa e gjerë) e tij, ti më the se është duke iu përgjigjur populli i thjeshtë dhe i pambrojtur, e zakonisht të tillë kanë qenë ithtarët e të gjithë Pejgamberëve. Të pyeta se a janë duke u shtuar apo duke u pakësuar, e ti më the se numri i ithtarëve të Pejgamberit është duke u rritur. Kjo ndodh zakonisht me besimin, derisa shpallja të plotësohet tërësisht. Të pyeta se a e ka lëshuar ndonjëri prej tyre fenë nga pakënaqësia ndaj saj pasi e ka pranuar atë, ti më the se jo. Kështu ndodh kur njerëzit e pra¬nojnë besimin me gjithë zemër. Të pyeta se a është mashtrues, ti më the se jo. Kjo është cilësi e të gjithë Pejgam-berëve, ata kurrë nuk janë mashtrues. Pastaj të pyeta se çka ju urdhëron të besoni, e ti më the se ju urdhëron të besoni All-llahun dhe të mos i për¬shkruani shok Atij, që do të thotë se ju ndalon t’i adhuroni idhujt. Pastaj ju urdhëron ta kryeni nama-zin, të jeni të sinqertë dhe të ndershëm, e nëse është kështu siç thua ti, atëherë ai së shpejti do të sundojë edhe në këtë vend ku tani gjenden këmbët e mia. E kam ditur se ai do të paraqitet, por nuk e kam ditur se do të jetë njëri prej jush (arab). Sikur ta dija se do të mund të arrija tek ai, mu tani do të nisesha në rrugë për t’u takuar me të. E sikur të isha pranë tij, do t’ia kisha larë edhe këmbët.”

[Xhemis]

BESIMI NË PEJGAMBERËT DHE LAJMËTARËT E ALL-LLAHUT XHEL-LE SHANUHU
Besimi vijues nga bazat e imanit është edhe besimi në Pej¬gamberët e All-llahut xhel-le shanuhu. Në këtë bazë bën pjesë besimi në të gjithë Pejgamberët dhe Lajmëtarët të cilët i ka emër¬tuar All-llahu xhel-le shanuhu në Kur’an dhe besimi se All-llahu xhel-le shanuhu përveç tyre ka dërguar edhe Pejgamber të tjerë, numrin e të cilëve nuk e di askush, përveç All-llahu xhel-le shanuhu. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne, me të vërtetë, para teje kemi dërguar Pejgam¬be¬rë dhe prej tyre disa t’i kemi treguar, e disa prej tyre nuk t’i kemi treguar.” (El-Mu’min: 78)
“... Nuk ka pasur asnjë popull që të mos i ketë ardhur paralajmërues.” (Fatir: 24)

“Çdo popull ka pasur Pejgamber.” (Junus: 47)


Pejgamberët dhe Lajmëtarët

Disa alimë konsiderojnë se Pejgamber është ai të cilit i është shpallur ligji i ri fetar (Sheriati), kurse Lajmëtar ai i cili është dërguar të vërtetojë ligjin paraprak fetar.

Në Kur’an janë përmendur njëzet e pesë Pejgamberë dhe Lajmëtarë: Ademi, Nuhu, Salihu, Ibrahimi, Hudi, Luti, Junusi, Ismaili, Is’haku, Ja’kubi, Jusufi, Ejjubi, Shu’ajbi, Musai, Haruni, Elje¬sani, Dhulkifli, Davudi, Zekerijjai, Sulejmani, Iljasi, Jahjai, Isai dhe Mu¬hammedi, salevatullahi ve selamuhu ‘alejhim exhme’in.

Tetëmbëdhjetë prej tyre janë përmendur në këto ajete:

“Këto janë argumentet Tona që ia dhamë Ibrahimit kun¬dër popullit të tij. E Ne e ngremë në shkallë më të lartë kë të duam. Me të vërtetë, Zoti yt është i Plot¬dij¬shëm dhe i Gjithëdijshëm. Ne ia dhuruam atij (Ibra¬h¬i¬mit) Is’hakun dhe Ja’kubin. Të dy këta i kemi udhë¬zuar në rrugë të drejtë. Dhe Nuhun e patëm udhëzuar më parë në rrugë të drejtë dhe nga pasardhësit e tij: Da¬vu¬din, Sulejmanin, Ejjubin, Jusu¬fin, Musanë dhe Ha¬ru¬nin. - Dhe kështu Ne i shpërblejmë ata të cilët bëjnë vepra të mira - dhe Zekerijjanë, Jahjanë, Isanë, Iljasin, të gjithë këta kanë qenë nga njerëzit të mirë; dhe Ismai¬lin, Eljesanë, Junusin dhe Lutin - të gjithë këta i veçuam nga të tjerët; edhe disa nga prindërit e tyre, nga pasardhësit e tyre dhe nga vëllezërit e tyre - i ke¬mi zgjedhur ata dhe i kemi udhëzuar në rrugë të drej¬të.” (El-En’am: 83-87)
E të tjerët përmenden në vende të ndryshme të Kur’anit:
“Ia dërguam (popullit) Adit vëllanë e tyre - Hudin.” (A’raf: 65)
“Dhe (Ne, ia dërguam popullit) Themudit vëllanë e tyre – Sa¬lihun.” (El-A’raf: 73; Hud: 61)
“Dhe Ne (ia dërguam) popullit të Medjenit vëllanë e tyre - Shuajbin.” (El-A’raf: 85; Hud: 84)
“All-llahu e zgjodhi Ademin, Nuhun.” (Ali Imran: 33)
“Dhe (kujtoje) Ismailin, Idrisin dhe Dhulkiflin! Të gji¬thë këta kanë qenë të durueshëm.” (El-Enbija’: 85)
“Muhammedi është Pejgamber i All-llahut. E, ata që ja¬në me të (shokët e tij) janë të ashpër ndaj mo¬hues¬ve, e të mëshirshëm ndërmjet vete.” (El-Fet’h: 29)
Pra, duhet të besojmë se të gjithë të përmendurit kanë qenë Pejgamberë ose Lajmëtarë, çdonjëri prej tyre veç e veç. Kështu që nëse dikush do të pyetet për cilindoqoftë prej tyre, nuk do ta mohojë pejgamberllëkun ose ferrëfimin e tyre. E, ai i cili mohon pej¬gamberllëkun e cilitdoqoftë prej tyre a shpalljen e tij, ai është jo¬besimtar.
Për sa i përket Pejgamberëve dhe Lajmëtarëve të cilët Kur’¬ani nuk i ka përmendur personalisht, jemi të obliguar që atyre t’u be¬sojmë përgjithësisht. Dhe ne nuk kemi të drejtë të konfir¬mojmë se cilitdo prej njerëzve i ka zbritur Shpallja, po qe se nuk është i për¬mendur në mesin e Pejgamberëve dhe Lajmëtarëve, ose nëse për këtë nuk na ka informuar Pejgamberi s. a. v. s.

Pejgamberët më të zgjedhur (Ulul‘adhm)

Një numër i madh alimësh, në grupin e Pejgamberëve më të zgje¬¬dhur numërojnë pesë prej tyre: Muhammedin, Ibrahimin, Mu¬sanë, Nuhun dhe Isanë ‘alejhim efdalus salati ues selam. All-llahu xhel-le shanuhu i permend këta në këtë ajet:
“(Kujtoje ti o Muhammed) kur nga Pejgamberët Ne mo¬rëm zotimin, edhe prej teje, edhe prej Nuhut, edhe prej Ibrahimit, edhe prej Musait, edhe prej Isait, të birit të Merjemës. Ne, prej tyre kemi marrë zotimin e fortë.” (El-Ahzab: 7)
PËRMBAJTJA E SHPALLJES
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu u ka dër¬guar njerëzve Pejgamberët e Vet për t’i sihariquar ata dhe për t’ua tërhequr vërejtjen; për t’i sihariquar me kënaqësinë e All-llahut xhel-le shanuhu, me shpërblim dhe me Xhenet - nëse i be¬sojnë Atij dhe Pejgamberëve të Tij dhe nëse i nënshtrohen Atij. E, t’ua tërheqin vërejtjen për hidhërimin e All-llahut xhel-le shanuhu nëse bëhen jobesimtarë dhe të padëgjueshëm. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne ua dërguam Pejgamberët vetëm si sihariques dhe qortues. Pra kushdo që beson dhe bën vepra të mira, mos të frikësohet e as nuk do të pikëllohen. Për ata që përgënjeshtrojnë argumen¬tet Tona, ata do t’i godet dë¬nimi për mëkatet e bëra.” (El-En’am: 48-49)
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dërguar të gjithë Pejgamberët për realizimin e qëllimit qenësor: të adhurohet vetëm All-llahu xhel-le shanuhu dhe të rivendoset ligji i Tij, të besohet All-llahu xhel-le shanuhu si i Vetmi Krijues, i Vetmi të Cilit i bëhet ibadet dhe i Vetmit të Cilit i përkasin të gjithë em¬rat e bukur dhe të gjitha cilësitë e përsosmërisë. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne nuk kemi dërguar asnjë Pejgamber para teje e të mos ia kemi shpallur atij se: “Nuk ka të adhuruar tje¬tër përveç Meje, andaj adhuromëni Mua!” (El-Enbija’: 25)
“Ai ju ka urdhëruar nga feja atë që ia ka urdhëruar Nu¬hut dhe atë që ta shpallëm ty, dhe me atë që e ur¬dh묬ruam Ibrahimin, Musanë dhe Isanë: “Predikoni fe¬në e drejtë dhe mos u përçani në të!...” (Shuara: 13)
“Ne çdo populli i kemi dërguar nga një Pejgamber. (Ata u thoshin aty¬re): “Adhuroni All-llahun e shman¬giu¬ni idhuj¬ve!” (En-Nahl: 36)
Jemi të obliguar t’i besojmë të gjithë Pejgamberët dhe Shpall¬jet e tyre. Nuk guxojmë të bëjmë dallime mes tyre. E, kush bën dallime ndërmjet të Dërguarve të All-llahut - disa prej tyre i beson e disa i mohon, ose disa i mbështet e disa i përgë-njeshtron - ai, si¬pas tekstit kur’anor, konsiderohet si jobesimtar.
"Me të vërtetë, ata që mohojnë All-llahun dhe Pejgam¬berët e tij dhe dëshirojnë të ndajnë All-llahun nga Pej¬gam¬berët e Tij (në besim) dhe të cilët thonë: "Ne diçka besojmë, e diçka nuk besojmë", dhe dëshirojnë që në mes të kësaj të zgjedhin një rrugë - (ndërmjet besimit e mohimit) - ata, me siguri, janë mohues të vërtetë. Ne ke¬mi përgatitur dënim poshtë¬rues për mohuesit." (En-Nisa’: 150-151)
Jemi të obliguar t’u bindemi atyre dhe të mos punojmë në kun¬dërshtim me urdhrat e tyre, ngase bindja atyre është pjesë e bind¬jes ndaj All-llahut xhel-le shanuhu All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Kush i bindet Pejgamberit, ai i është bindur All-lla¬hut.” (En-Nisa’: 80)
“Dhe ne kemi dërguar Pejgam¬ber vetëm me qëllim që njerëzit, me lejen e All-llahut, t’u përulen atyre...” (En-Nisa’: 64)
Jemi të detyruar të besojmë se ata janë krijesat më të për¬krye¬ra, edhe për nga dijenia edhe për nga veprat, se janë më të sinqertit dhe se janë më të përsosurit sipas edukimit dhe sjelljes së tyre dhe se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dekoruar ata mbi të gjitha krijesat e tjera me veçori që nuk i ka askush tjetër përveç tyre.
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka mbroj¬¬tur ata dhe i ka larguar nga gënjeshtra, mashtrimi, fshehja dhe nga të gjitha të metat e tjera, sa i përket kumtimit të Shpall¬jes, dhe nga të gjitha mëkatet e mundshme. Mirëpo, nga¬ndo¬¬njëherë është e mundur të bëjnë ndonjë lëshim ose gabim të vogël, që nuk ka rëndësi për shkallën e tyre të lartë, siç i ka ndo¬dhur Ademit alejhis-selam kur pati ngrënë frytin nga pema të cilin e kishte të ndaluar, pasi për një çast kishte harruar ndalesën. Por All-llahu xhel-le shanuhu ata nuk i lë në gabim, nga¬se ua mun¬dëson që të pendohen menjëherë.

Gjithashtu, jemi të obliguar të besojmë se të gjithë Pejgam¬be¬rët kanë qenë njerëz - meshkuj. Nuk kanë qenë engjëj, e as që All-llahu xhel-le shanuhu për Pejgamber ka dërguar femër. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Edhe para teje kemi dërguar vetëm njerëz, të cilëve u kemi shpallur (ashtu si ty).” (El-Enbija’: 7)
Besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu nuk u ka dhuruar atyre kurr¬farë cilësish mbinatyrore, por i ka zgjedhur nga mesi i njerëzve që hanë dhe pinë, ecin rrugëve, flenë, rrinë ulur dhe qeshin. Kanë gra dhe fëmijë, u kanosen mynxyra të ndryshme, i arrin dora e dhu¬nuesve dhe u ndodhin persekutime dhe trysni. Vdesin sikurse edhe njerëzit e tjerë, e ndodh që ndokush prej tyre të vritet në mënyrë të padrejtë. Ndiejnë dhembje dhe i godet sëmundja, si dhe përjetojnë çdo gjë tjetër që zakonisht u ndodh njerëzve, e që nuk bie në mospajtim me pozitën e lartë të autoritetit në mesin e nje¬rëzve. Në këtë na udhëzojnë shumë ajete kur’anore:

“Muhammedi është vetëm Pejgamber, e edhe para tij ka pasur Pejgamberë. E, nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa (në fe të gabuar) nuk i bën kurrfarë dëmi All-llahut. Se All-llahu do t’i shpërblejë mirënjohësit.” (Ali Imran: 144)
“E, Ne edhe para teje kemi dërguar vetëm Pejgamberë, të cilët hanin ushqimin dhe shëtisnin nëpër tregje...” (El-Furkan: 20)
“Ne, me të vërtetë, edhe para teje kemi dërguar Pej¬gam¬berë dhe u kemi dhënë gra dhe pasardhës...” (Er-Ra’d: 38)
“Mesihu - i biri i Merjemës, është vetëm Pejgamber, - edhe para tij kanë kaluar Pejgamberë. Nëna e tij kur¬doherë ka qenë e drejtë. Që të dy hanin ushqim...” (El-Maide: 75)
Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Por, unë agjëroj dhe ha, fa¬lem, fle dhe bëj jetë bashkëshortore!” Ngjante që Pej¬gam¬beri i All-llahut të sëmurej dhe të ndiente dhembje, ndiente uri, etje, hidhërohej, pezmatohej, lodhej dhe të ngjashëm me këtë, gjë që nuk paraqet kurrfarë të mete reale.
Ne besojmë se Pejgamberët nuk kanë asgjë nga cilësitë hyj¬nore, se nuk ndikojnë në lëvizjet në kozmos, e as që mund ta ndihmojnë ose ta dëmtojnë dikë, se nuk kanë ndikim në vullnetin e All-llahut xhel-le shanuhu, e as që e dinë gajbin (fshehtësinë), për¬veç asaj që i ka informuar All-llahu xhel-le shanuhu, All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Thuaj: “Unë nuk mund t’i sjell vetes as dobi as dëm, përveç atë që do All-llahu. E sikur t’i dija fshehtësitë, do t’i shumëzoja të mirat dhe nuk do të më prekte asnjë e keqe. Unë jam vetëm paralajmë-rues dhe sihari¬qu¬es për njerëzit që besojnë.” (El-A’raf: 188)
“Vetëm Ai i di fshehtësitë dhe Ai nuk ia zbulon fsheh¬tësitë e Veta askujt; përveç atij të cilin Ai e ka zgje¬dhur për ta dërguar (Pejgamber).” (El-Xhin: 26-27)
Mirëpo, atyre All-llahu xhel-le shanuhu u ka dhënë aftësi të posaçme dhe virtyte dhe cilësi të cilat i kanë bërë të gatshëm për ta pranuar Shpalljen dhe barrën e saj, në mënyrë që t’u jenë shembuj njerëzve të tjerë në çësh¬tjet e fesë dhe të mënyrës së jetesës në këtë botë. Prandaj, jemi të obliguar të besojmë se Pejgamberët janë të mbrojtur nga çfarëdo e mete, e cila do ta gjymtonte besimin e tyre dhe bindjen ndaj All-lla¬hut xhel-le shanuhu, ose aftësinë e tyre që ta dorëzojnë Shpall¬jen, e t’ua kumtojnë njerëzve. All-llahu xhel-le shanuhu për ta thotë:
“Këta janë ata që u kemi dhënë libër, dijeni të hollë dhe pejgamberllëk. E, nëse ata (banorët e Mekës) i mo¬hoj¬në kë¬to, Ne do t’ia besojmë një populli tjetër që nuk di t’i mohojë. Këta janë ata (Pejgamberët e për¬men¬dur), të cilët All-llahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë, andaj edhe ti (o Muhammed!) ndiqe rrugën e tyre.” (El-En’am: 89-90)
Pra, All-llahu xhel-le shanuhu flet për besnikërinë e tyre, për sinq¬eritetin, për mendjemprehtësinë, për konsekuencën në dorë¬zimin e Shpalljes dhe për cilësitë e tjera, të cilat janë të ne¬vojshme për kryerjen e obligimeve dhe detyrave të parashtrua¬ra. Prandaj All-llahu xhel-le shanuhu për Ismailin alejhis-selam thotë:
“Dhe përmende (o Muhammed!) në Libër (Kur’an), Is¬mai¬lin! Me të vërtetë, Ai plotësonte premtimin e dhë¬në dhe ka qenë Pejgamber, Lajmëtar.” (Merjem: 54)
E për Ibrahimin alejhis-selam thotë:
“(O Muhamed!) Përmende në Libër (Kur’an) Ibrahi-min! Ai ka qenë (njeri) i sinqertë dhe Lajmëtar.” (Merjem: 41)
Edhe në shumë ajete të tjera All-llahu xhel-le shanuhu dësh¬mon për sinqeritetin dhe të udhëzuarit e Pejgamberëve alejhis-selam.
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka ndihmuar ata me mu’xhize (vepra të jashtëzakonshme të cilat i bën All-llahu xhel-le shanuhu me anë të Pejgamberëve të Vet me të cilat ata i studjojnë njerëzit që të bëjnë diçka të ngjashme nëse nuk u besojnë atyre) të llojllojshme dhe me argumente të qarta të cilat udhëzojnë në vërtetësinë e asaj me çka kanë ardhur nga Zoti i tyre. Ne u besojmë të gjitha mu’xhizeve të përmen¬dura në Kur’an dhe në hadithe autentike dhe me këto veçori janë të barabartë të gjithë Pejgamberët që i ka zgjedhur All-llahu xhel-le shanuhu. Mirëpo, edhe krahas kësaj barazie, ne besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu disa prej tyre i ka dekoruar mbi të tjerët. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Disa nga ata Pejgamberë i kemi dekoruar më shumë se disa të tjerë. Me disa prej tyre ka folur (biseduar) All-lla¬hu, kurse disa prej tyre i ka lartësuar në shkallë të lartë. E Isait, birit të Merjemës, i kemi dhënë argu¬mente të qarta dhe e kemi forcuar me Xhibrilin.” (El-Bekare: 253)
Dhe besojmë se më i zgjedhuri ndër ta dhe më i zgjedhuri prej të gjitha krijesave është Pejgamberi Muhammed bin Abdull-llah, alejhis-selam. Disa nga selefët (gjenerata e parë e muslimanëve), Fjalët e All-llahut xhel-le shanuhu “kurse disa prej tyre i ka lartë¬su¬ar në shkallë të lartë” i komentojnë se kjo ka të bëjë me Pej¬gam¬berin tonë, Muhammedin alejhis-selam. Lidhur me këtë ekzis¬tojnë shumë hadithe, ndër të cilat është edhe hadithi i tran¬smetuar nga Ebu Hurejre radijAll-llahu anhu se Pejgam-beri alejhis-selam ka thënë: “Unë jam kryepar i të gjithë njerëzve në Ditën e Kia¬metit, i pari do të dal nga kaburi (varri) dhe i pari që do të bëj shefa’at (ndërmjetësim), e shefa’ati im do të pranohet.” Vasil bin Eska radijAll-llahu anhu transmeton: “E kam dëgjuar Pejgam¬be¬rin e All-llahut që ka thënë: “All-llahu xhel-le shanuhu i ka zgje¬dhur kenanët prej bijve të Ismailit, kurejshitët prej ken’anëve, be¬nu hashimët prej kurejshitëve, e mua më ka zgjedhur prej benu hashimëve.” Hadithet e përmendura dhe hadithet e tjera lidhur me këtë temë tregojnë qartazi se Muhammed bin Abdull-llahu alejhis-selam, është më i miri nga të gjitha krijesat.

[ane]

Ty te rrofshin referencat qe merr neper faqe interneti se kur vjen puna per te debatuar me pas e tregon veten qe perdor llogjike femije. Po pse nje historian i krishtere nuk te duket me baze ty apo e ka bere per hater te muslimaneve ? Sidoqofte edhe nese trurit tend foshnjarak nuk i pelqen historiani i krishtere ja ku te vjen deklerata tjeter e z. Hirschberg i cili eshte Hebre, besoj se kjo te le pa fjale ?



Keta rregullat i solle per te shtuar menune apo c'fare se nuk e kuptoj?



Mos me flit per Rashada e Khalifa apo per ndjekes te tyre. Ata nuk jane muslimane plus qe ata vete nuk pranojne te quhen muslimane por i thone vetes ''te nenshtruar''.

Nuk them kot se jeni te "trashe"
Ta thjeshtesoj ,.. edhe nese historianet te krishter e hebrenje kane fakte se njemend disa hebrenje(ata te JEMENIT P.SH) kane thene se Uzejri eshte biri i Zotit edhe pse SHUMICA E HEBRENJEVE NUK kane thene e nuk thone te njeten gje (per ate ti solla PARIMET E JUDAIZMIT) eshte e drejte nga ana e Allahut/Muhamedit te pergjithesohet Judaizmi dhe besimataret e tij ?

[Xhemis]

Kush nga muslimanet e spjegon kete pretendim kuranor:

E jehuditë thanë: Uzejri është djal i Allahut, e të krishterët thanë: Mesihu është djalë i Allahut. Ato ishin thënie të tyre me gojët e tyre (fraza të thata) që imitojnë thëniet e jobesimtarëve të më hershëm. Allahu i vraftë, si largohen (nga ë vërteta)!

Nuk ka asnje evidence qe hebrenjet thane nje gje te tille,ata njihen si monoteist te rrepte, pse ju mveshi Allahu/Muhamedi nje genjeshter te tille ?!!

“Ata i konsideruan “ahbarët” (priftër jehudi) të tyre, “ruhbanët” (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota pos All-llahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut një, e që nuk ka të adhuruar tjetër pos Tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë.” (Teube, 31)

Prej asaj çka e shpjegon këtë ajet dhe e qartëson është hadithi të cilin e transmeton Tirmidhiu dhe të tjerët nga Adij ibn Hatim se e ka dëgjuar këtë Ajet: “Ata i konsideruan “ahbarët” (priftër jehudi) të tyre, “ruhbanët” (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota pos All-llahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut një, e që nuk ka të adhuruar tjetër pos Tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë.”, i thashë: “O i dërguari i Allahut, ne nuk i adhurojmë ata!”. Tha: “A nuk ua ndalonin atë të cilën Allahu e bëri të lejuar dhe ju e ndalonit, a nuk ua lejonin atë të cilën Allahu ua ndaloi dhe ju e lejuat”. Thashë: “Po.” Tha: “Ky është adhurimi i tyre”.

Ibn Tejmiu, rahimehullah, thotë:

“Ata të cilët i morën priftërinjtë dhe murgjit për zota, iu nënshtruan në lejimin çka i ndaloi Allahu, subhanehu we teala, dhe ndalimin çka e lejoi Allahu, subhanehu we teala, ky manifestim është në dy mënyra:

Një: Nëse e din se këta e kanë ndryshuar fenë e Allahut dhe i ndjekin në këtë ndryshim, besojnë lejimin çka e ndaloi Allahu dhe ndalimin çka e lejoi Allahu duke e ndjekur parinë, kurse ata e dinë se këta kundërshtuan fenë e pejgamberëve, kjo është kufër (dalje nga feja), i kanë bërë shok dhe ortak Allahut dhe Pejgamberit edhe pse nuk i adhuronin këta udhëheqës dhe nuk ju bënin sexhde atyre. Ai i cili ndjek dikë tjetër në të kundërtën e fesë duke e ditur këtë dhe beson se atë çka thotë ky është më poshtë se fjala e Allahut dhe Pejgamberit, është kafir sikur këta.

Dy: Të jetë besimi i tyre dhe bindja se të lejuarit dhe ndaluarit është veçori e Allahut, subhanehu we teala, por iu nënshtruan në të bërit mëkat Allahut, ashtu siç vepron muslimani prej mëkateve të cilët beson se janë mëkate. Vendimi, dispozita e këtyre (dhe ata të cilët janë si këta) është sikur tjerët prej mëkatarëve.

[Norça.li]

Nuk them kot se jeni te "trashe"
Ta thjeshtesoj ,.. edhe nese historianet te krishter e hebrenje kane fakte se njemend disa hebrenje(ata te JEMENIT P.SH) kane thene se Uzejri eshte biri i Zotit edhe pse SHUMICA E HEBRENJEVE NUK kane thene e nuk thone te njeten gje (per ate ti solla PARIMET E JUDAIZMIT) eshte e drejte nga ana e Allahut/Muhamedit te pergjithesohet Judaizmi dhe besimataret e tij ?

Po e zeme se keta qenkan "te trashe" (nuk e di kush...), ti pastaj na del "e holle"

Si e holle qe je eshte dashur te te bie ndermend se nuk eshte pergjithesuar... porse eshte thene per nje pjese te tyre...
Kurse, qe nga atehere kane kaluar mbi 1400 vite. Nuk kane qene asaj kohe vetemse arabet e pafe, por ka pasur dhe fe te meparshme (judaizmi, krishterimi), keshtuqe, ne mos permenjehere, se paku gjat 1400 viteve te kaluara shume ish-krishtere e ish-judaiste vecme jane pjese e pandashme e Islamit, i pelqeu kjo dikujt apo jo.
Prandaj, nuk eshte pergjithesuar asgje pos qe eshte precizuar per njerez te caktuar te para-Islamit...


*

[Xhemis]

RREFIME PER UZEJRIN


(paqja e Allahut qofte mbi te)





Is’hak b. Bishri transmeton nga Se’id b. Ebi Arube, ky nga Katade, ky nga El-Hasani, e ky nga Abdullah b. Seleme, se Uzejri ka qene ai njeri, te cilit Allahu ia ka shuar jeten njeqind vjet, e pastaj e ka ngjallur serish.

Is’hak b. Bishri shenon: “ Se’id b. Beshiri, Ka’bi dhe Se’id b. Ebi Arube transmetojne se kane degjuar nga Katade, e ky nga El-Hasani, ky nga Mukatili dhe Xhubejri, keta nga Ed-Dahhaku, e ky nga Ibni Abbasi, si dhe Abdullah b. Ismail es-Suddiji nga babai I vet, ky nga gjyshi I vet, Vehb b. Munebbihu e me tej, se te gjithe I kishin treguar per Uzejrin me detaje sakaq me te shumta a me te pakta, duke thene se Uzejri ka qene njeri I mire dhe I mençur .



Nje dite shkoi qe ta vizitonte pronen e vet. Kur po kthehej ne kohen e drekes,e zuri vapa ndaj vendosi te strehohej ne disa germadha . Duke qene hipur mbi gomar, zbriti prej tij dhe me vete mori nje shporte me fiq dhe nje shporte me rrush. Kur u ul ne hijen e atyre gërmadhave e nxorri çanakun qe e kishte me vete dhe ne t e shtrydhi lëng prej atij rrushi nxorri buke te hante. Pastaj u shtri ne shpine duke I mbeshtetur këmbët ne mur dhe duke drejtuar shikimin kah mbeturinat e kulmeve te shtepive. Duke pare se ne ç’gjendje ishin, gati sa nuk ishin rrenuar me themel dhe perreth eshtra te kalbur mendoi: “ Si do ta ringjallë Allahu kete pas vdekjes, I cili ia mori shpirtin dhe e la ne kete gjendje njeqind vjet.. Ai nuk dyshonte dot se Allahu mund ta bente kete, porse keshtu u shpreh nga habia. ne kete Allahu ia dergoi engjellin e vdekjes i cili ia mori shpirtin dhe e la ne kete gjendje njeqind vjet.

Gjate ketyre njeqind vjeteve tek izraelitet kishte ndryshuar shumeçka . Kur u mbushën njeqind vjet, Allahu ia dergoi Uzejrit engjëllin I cili se pari ia krijoi zemren dhe syte, ne menyre qe te mund te kuptonte dhe te shikonte se si Allahu I ringjall te vdekurit. Keshtu ai shikonte deri sa engjëlli ia formonte eshtrat dhe I mvishte ata me mish, e pastaj me lekure dhe me floke. Ne fund ia frymëzoi edhe shpirtin. Ai e shikonte tere kete dhe ishte I vetedijshëm se çfare po ndodhte . Pastaj u ul dhe engjëlli e pyeti: “ Sa kohe ke ndenjur ketu? Kam ndenjur nje dite apo ne pjese te dites,” u pergjigj ky. Keshtu mendonte , meqë aty kishte ardhur ne mesdite, kurse ishte ringjallur kah mbarimi I dites, deri sa dielli ende nuk kishte perënduar. Prandaj eshte pergjigjur:”apo nje pjese te dites” dmth jo nje dite te tere. Ne kete engjëlli I tha:”Jo por ke ndenjur njeqind vjet. Shiko ushqimin tend dhe pijen tende” dmth se si ishte tharre buka e rrushi ishte shtrydhur ne çanak. Kur vështroi , pa se as buka as lengu nuk kishin ndryshuar, por se kishin mbetur ashtu siç I kishte lene. Keshtu qendronte puna edhe me rrushin dhe fiqtë. Ishin te freskëta dhe nuk kishin ndryshuar fare. Mirepo duke qene se Uzejri nuk mund ta besonte kete me zemer, engjëlli I tha:”Nuk e beson kete qe ta thashë? Atehere shikoje gomarin tend” Ky e drejtoi shikimin nga gomari dhe pa se eshtrat tanime ishin kalbur e ishin bere pluhur. Atehere engjëlli thirri eshtrat e gomarit te tij ; ata u pergjigjen dhe u nisen kah ai. Sakaq Uzejri veshtronte se si engjelli I bashkonte eshtrat, I nderthurrte me damaret e me dej dhe I vishte me mish, e pastaj me lekure dhe me qime. Kur e kreu tere kete , fryu ne gomarin e gomari u çua e ngriti koken I drejtoi veshet kah qielli dhe filloi te pelliste, duke menduar se tanime erdhi Dita e Kiametit.



Ne kete mendohet me fjalet: e shikoje edhe gomarin tend – qe te bejme ty argument per njerezit – shiko edhe eshtrat – shih se si I mberthejme ato, e pastaj I veshim me mish ! dmth shiko se si eshtrat e gomarit tend mberthehen dhe nderthuren ne forme te gomarit pa mish e pastaj se si I veshim ato me mish. Kur iu bë e qarte ai klithi : “ Une e di se Allahu mund te beje çdo gjë” dmth t’I ringjalle te vdekurit dhe çdo gjë tjeter.

Me pas I hipi gomarit dhe shkoi ne qytet ku nuk e njohu askend e as qe e njohu dikush kete. Ndertesat ishin te ndryshme. Para shtepise se vet e cila tani kishte pamje tjeter, takoi nje plakë te palevizshme dhe te verbër. Ishte robereshe dhe I kishte mbi njeqind e njezet vjet . Kur Uzejri ishte larguar prej tyre ajo ishte njezet vjeq, ndaj e kishte mbajtur ne mend dhe e kishte njohur kete. Uzejri e pyeti plaken e palevizshme dhe te rraskapitur: “ A eshte kjo shtepia e Uzejrit? Ajo u pergjigj: “ Po kjo eshte shtepia e Uzejrit.” Pastaj u shkreh ne vaj e tha: “ Qysh prej ketij viti nuk kam degjuar dike ta kete permendur Uzejrin , njerezit e kane harruar ate fare.|” Atehere ky I tha: “ Jam une vetë Uzejri. Allahu me pat vdekur njeqind vjet, e tani me ngjalli serish” Ne kete ajo tha:” Qofte I lavderuar Allahu! Uzejri na humbi para njeqind vjeteve qe atehere asgje nuk kemi degjuar per te.” Ai perseriti: “ Une jam Uzejri e ajo I tha:”Duaja e Uzejrit pranohet gjithnje, kur lutej per shendetin e te semurit dhe per lehtesimin e fatkeqit. Prandaj lute Allahun qe te ma ktheje shikimin e te te shoh. E nese je ti vertete Uzejri une padyshim do te njoh.”

Uzejri e luti Allahun qe t’ia kthente shikimin duke ia ferkuar syte, e ajo filloi te shohe. Pastaj e mori per dore e tha:”Ngrihu me lejen e Allahut” Allahu ia ktheu fuqinë, ndaj ajo u çua ne kembe tërësisht e shendoshë sikur te kishte qenë e lidhur e tani e zgjidhur. Pastaj e shikoi e tha:”Deshmoj se ti je Uzejri” Pas kesaj ajo shkoi se bashku me Uzejrin te vendi ku tuboheshin izraelitet. Aty ishte djali I Uzejrit plak njeqind e tetëmbëdhjete vjeçar dhe djemtë e tij – te gjithe ne moshe te shtyre. Ajo ua tregpo kete dhe u tha:”Ky eshte Uzejri qe u kthye tek ju” Ata nuk mund ta besonin kete, prandaj ajo tha:”Dikur une isha roberesha juaj. Ai e luti Allahun e ma ktheu shikimin dhe m’I sheroi kembet. Uzejri thote se Allahu e kishte vdekur ate njeqind vjet dhe serish e kishte ngjallur” . Ne kete njerezit brofën kah ai dhe filluan ta shikonin me vëmendje. Djali I tha: “ Babai im kishte nje lez te zi ndermjet shpatullave.” Ky I zbuloi shpatullat e ata u binden se vertet ishte Uzejri. Per kete izraelitet thane:”Kemi degjuar se vetem Uzejri e ka ditur Teuratin permendsh, te cilin e ksihte djegur Nabukodonosori. Nga Teurati ka mbetur dhe eshte ruajtur vetem ajo qe kane ditur njerezit permendsh. E hajde pra serish na shkruaj Teuratin”



Babai I tij, Seruhi gjate kohes se fushates se Nabukodonosori e kishte fshehur ne dhe nje ekzemplar te Teuratit ne nje vend te cilin e dinte vetem Uzejri. Ai dergoi ata deri tek ai vend prej ku e nxorrën ekzemplarin e Teuratit. Mirepo libri ishte shkaterruar meqe I ishin kalbur fletet.

Pastaj Uzejri u ul ne hijen e nje druri ndersa izraelitet rreth tij, qe tua diktonte serish Teuratin. Atebote dy flaka zbritën nga qielli dhe hyne ne te, e ketij serish ju kujtua Teurati, te cilin ia ripertriu ketyre. Per kete shkak hebrenjtë e quajten “ I biri I Zotit” . Perveç qe ua ripertriu Teuratin Uzejri vazhdoi t’I printe izraelitet. Teurati I eshte ripertrire te Tempulli I Hezekijelit, ne rajonin e Sevadit.

Vdiq ne vendbanimin e quajtur Sajrabadh.



SHTOJCE

Eshte e gjithenjohur se Uzejri eshte njeri nga Pejgamberet izraelit se ka jetuar ne periudhen ndermjet Davudit e Sulejmanit, nga nje ane dhe Zekerijjait e Jahjait, nga ana tjeter dhe se ne mesin e izraeliteve Teurati ishte harruar per nje kohe, e Allahu e frymezoi qe ta mbante mend dhe t’ua citonte atyre.

Vehb b. Munebbihu thote: “ Allahu e ka urdheruar nje engjëll qe te leshoje pakez drite dhe ta fuse ne Uzejrin, e Uzejri e pershkroi Teuratin tekstualisht prej fillimit deri ne fund.”

Ibni Asakiri shenon se Ibni Abbasi e ka pyetur Abdullah b. Selamin per domethenjen e fjaleve te te Lartmadherishmit: “ Hebrenjte thone: “ Uzejri eshte I biri I Allahut” e ai eshte pergjigjur se Uzejri e kishte mbajtur mend Teuratin dhe se e kishte shkruar ate. Ne kete ata kane thene:”Musai na citonte Teuratin vetem nga libri , ndersa Uzejri na citonte ate permendsh.” Disa kane shkuar edhe me larg , duke thene: “ Uzejri eshte I biri I Allahut.” Per kete shkak shume dijetar thone se kontinuiteti I transmetimit te Teuratit nga ana e nje numri te madh te transmetuesve eshte ndeprere gjate kohes se Uzejrit. Mirepo nese Uzejri nuk ka qene Pejgamber (siç thone Ata’b. rebbahi dhe Hasan el-Basriu) atehere kjo eshte e gabueshme.


Is’hak b. Bishri mes tjerash percjell nga Mukatil b. Sulejmani ky nga Ata’I si dhe nga Uthman b. Ata’I el-Hurasani ky nga babai I vet dhe nga Mukatili se Ata’I b. Rebbahi ka thene:”Atebote ekzistonin nente gjera: Nabukodonosori, kopshtet e Sana’së kopshtet e Sebe’së, rasti me hendeqet (ne te cilat jane djegur besimtaret) rasti I Hasures, rasti I shpelles, rasti I ushtrise se elefantit, rasti me qytetin Antaki dhe rasti me Tubbe’in. veç kesaj Is’hak b. Bishri shenon: “ na ka treguar Se’idi se ka degjuar nga Katade e ky nga El-Hasani, se ka thene: “ Rasti me Uzejrin ka ndodhur gjate kohes se Nabukodonosorit.

Ne sahihun e Buhariut eshte bertetuar se I Derguari I Allahut (paqja dhe shpetimi I Allahut qofte mbi te) ka thene:”Askush nuk eshte me I afert per te birin e Merjemes se sa une. Pejgamberet jane vellezer nga shume nena.Ndermjet meje dhe atij nuk ka pasur Pejgamber tjeter.”

Vehb b. Munebbihu thote:”Uzejri ka jetuar ne periudhen ndermjet Sulejmanit dhe Isait (paqja e Allahut qofte mbi ta).”

Ibni Asakiri shenon nga Enes b. Maliku dhe Ata b. Es-Saibi, se Uzejri ka jetuar gjate kohes se Musa b. Imranit dhe se eshte paraqitur tek ai, por ai nuk I kishte lejuar te hynte (per shkak se kishte pyetur per kaderin) e ky u kthye duke thene: “ me lehte eshte te vdiset njeqind here sesa nje ore poshterimi” Kjo thenje e Uzejrit ishte shkak qe , nje poet t’I thurë keto vargje:

Njeriu me lehtë do ta duroje edhe goditjen e shpates sesa padrejtesine
Dhe me lehte do te vdese, sesa te mos ketë musafirin me çka ta gostisë.




Autoret me te njohur te koleksioneve te haditheve perveç Tirmidhiut shenojne nga Junus b. Jezidi, ky nga ky nga Se’idi dhe Ebu seleme, e keta nga Ebu hurejre, gjithashtu edhe nga Shu’ajbi ky nga Ebu Ez-Zinadi, ky nga El-A’rexhi, e ky nga Ebu hurejre, se I Derguari I Allahut (paqja dhe shpetimi I Allahut qofte mbi te) ka thene:”Njeri nga Pejgamberet eshte strukur nen nje dru dhe me kete rast e ka kafshuar nje thnegel. Urdheroi qe te gjendet ajo dhe kur u nxorren te gjitha thneglat urdheroi qe te digjen ne zjarr. Ne kete Allahu I ka shpallur: “ Perse nuk e ndeshkove vetem nje thnegel”



Is’hak b. Bishri transmeton nga Ibni Xhurejxhi e ky nga Abdulvehhab b. Muxhahidi se babai I tij ka thene: “ Ky ka qene Uzejri.”

Gjithashtu transmetohet edhe nga Ibni Abbasid he Hasan el-Basriu se ky ka qene Uzejri.

E Allahu e di me se miri.

[bani]

o xhemis ..a mendon se do te lexojme keta carcafet ??? mos u tall me ne...