Une te permenda nje intermeco te shkeputur sa per shembull,...se sulltanet e tu i kane ndyer duart me gjakun e qindra mijra te pafajshmeve, kane perdhunuar grate masivisht, u kane marre femijet nga gjiri dhe i kane bere jenicere,...et,....une s`kam ndermend te te jap shembuj shume sepse historia jone dihet,...ty s`te pelqen historia jone por ajo e osmanllinjve,..qe s`ka te beje aspak me kombin dhe interesat e shqiptareve.
Pra rasti i Manastirit eshte nje pike uje ne oqeanin e genocidit turk ndaj shqiptareve, qe doni apo s`doni juve eshte dhe mbetet fakt i pamohueshem 500 vjecar....
Shko dhe meso edhe historine e Shqiperise vec asaj te turqise, (nese nuk je vete pjesetar i kesaj se dytes)...
Duaje te afermin tend si veten
otomanet i shperfytyruan shqiptaret ne kulture dhe fe, duke i vecuar ata nga kontinenti i europes, dhe shqiptaret sot shihen si delja e zeze ne europe, mjafton ky
fakt per te kuptuar demin qe otomanet i sollen ketij kombi.
te tjerat jane arsyetime kalamanjsh. jo vrau 500, e jo 20000. se gjoja po e gjete ti ekzakt se sa ka vrare do ndryshoje historia.
futja pordhes me rigon.
Te gjithe ankohen se s`kane para....por asnje nuk ankohet se nuk ka tru
Myslimanet kan me festu pavarsine dhe mbasi te ken dal prej xhamis me emrin e sulltanit. Ata qe se pelqejn te plasin e te cirren nga inati. Se ca ka bo cezari , sulltani apo akili askujt spo ja ni. Sa papa kan vra e cjerr te pafajshem e prap ato jan heronjt e krishterimit. Per ne sulltani eshte hero i myslimanizmit. Sna e nin hic neqoftese disa prej antareve behen me zemer. Ishalla i plaste nga marazi.
أشهد أن لا إله إلاَّ الله و أشهد أن محمد رسول الله
Me sytė e Mehmetit II, pushtuesit tė llahtarshėm
Nga
Ben Andoni
Tursun Beu, ky oborrtar i humbur i Allahut, si shkruhej nė atė kohė, mbetet i papėrsėritshėm nė pėrshkrimet e tij, edhe pse ato janė tė mbushura me panegjirizmin e kuptueshėm osman
Nė vitet e fundit ėshtė bėrė si e modės qė tė bėhen shumė hamendėsime dhe tė vihen nė diskutime pushtuesit e Shqipėrisė dhe sjelljet e tyre. Njė takėm jo i pakėt, sot, rrėfejnė se turqit s’ishin tamam pushtues nė tė gjithė periudhėn e ekzistencės sė tyre, madje deri dobinė e ekzistencės nėn sundimin e tyre. Nė fakt, kohėt dhe autorė tė ndryshėm tė historisė, e kanė provuar qartė se kush ishin ata. Dhe, se sundimi turk ka qenė fatal pėr vendin tonė, pėr tė ardhmen e tij dhe madje pasojat vazhdojnė deri nė kohėt qė jetojmė. Instituti i Dialogut dhe Komunikimit ka bėrė dhe njė hap mė tej, kur ka sjellė nė shqip njė libėr tė vyer jo thjesht pėr kategorinė e historianėve dhe dashamirėve tė saj, por edhe pėr tė gjithė publikun. Bėhet fjalė pėr “Kronikat e Tursun Beut”. Ky i fundit ka qenė kronikani i Sulltan Mehmetit tė II, pushtuesit tė Konstadinopojės, Ballkanit dhe kuptohet Shqipėrisė. Askush mė mirė sesa ai, s’ka pasur mundėsi nė morinė e historianėve-kronikanė tė asaj kohe, por edhe mė vonė, tė shihte me sytė e tij atė qė bėnė turqit nė territorin e sotėm tė Stambollit, Bullgarisė, Bosnjės, Moresė, Serbisė dhe patjetėr Shqipėrisė sė vogėl. Ėshtė njė moment qė nėse e lexon do tė ndjesh llahtarin e shkatėrrimeve osmane nė kėto vende dhe ndėrrimin e fatit pėr aq e aq breza. Gjithsesi lexuesi e ‘humbet’ shpesh edhe pse stili i autorit nė dukje ėshtė tejet i tejkaluar kur pėrshkruhen pushtimet dhe fuqia e kėsaj makine tė llahtarshme. Vetėm se leximi i kronikės mbetet i kėndshėm. Tė mendosh ėshtė shkruar para disa shekujsh dhe nė njė stil qė i ngjan arabeskave, duke e lustruar deri nė fund Mehmet Fatihun, shpurėn e tij dhe kontingjentet e frikshme tė jeniēerėve, azapėve, akinxhinjve etj. Pėrkthyesi Edvin Cami duhet vlerėsuar qė ka ruajtur timbrin e fjalėve nga teksti nga ku ėshtė bėrė pėrkthimi, por qė ndoshta mund tė pėrdoreshin pak mė shumė orientalizma pėr ta afruar mė shumė frymėn osmane. Dhe, poezitė duken tė pėrkthyera kėndshėm. Profesori Aleko Minga, qė ka bėrė redaktimin, duhet vlerėsuar pėr balancėn qė ka ruajtur midis pėrkthimit dhe shqipes sė sotme.
Momentet e pėrshkrimit tė masakrave nė Shqipėri janė mė tė ndjerat pėr publikun shqiptar. Dhe, askush si Tursun Beu s’ėshtė mė i besueshėm nė kėtė rast. Kuptohet duke shmangur panegjirizimin e tij pėr Sulltanin dhe pėrēmimin e dukshėm pėr Skėnderbeun, qė nė libėr ėshtė trajtuar i njėjtė dhe me luftėtarėt e tjerė si ai nė Ballkan, Tursun Beu pėrshkruan realisht masakra tė papara: “Nė pėrputhje me traditėn qė ekzistonte mė parė...tė gjithė djemtė e vashat e tyre u kapėn dhe u bėnė robėr, ndėrsa meshkujt e rritur u mblodhėn dhe u lidhėn me zinxhirė. Nė ēdo vendqėndrim, nė prani tė Sundimtarit, u ekzekutuan me njė tė rėnė shpate aq shumė tė pafe sa qe e pamundur tė llogariteshin...”. Ky ėshtė njė nga episodet e Shqipėrisė dhe qė autori na ndihmon me penėn e tij pėr ta pėrshkruar sa mė drejtė masakrėn.
Koha e Mehmet Fatihut ėshtė koha e njė ekspansioni tė paparė, qė u arrit vetėm mbi shpatėn. Marrja prej tij e Konstadinopojės, mė pas e shumė fortesave nė Ballkan dhe deri nė Hungari dhe mė gjerė, bėri qė Evropa tė mendonte mirė se kė kishte pėrballė. Nė kėtė libėr ke mundėsi tė shikosh zemrėn e pushtuesit nga brenda. Tursun Beu, ky oborrtar i humbur i Allahut, si shkruhej nė atė kohė, mbetet i papėrsėritshėm nė pėrshkrimet e tij, edhe pse ato janė tė mbushura me panegjirizmin e kuptueshėm osman. E megjithatė, edhe nė kėtė rast botimi i ka shėrbyer historisė, madje edhe kėsaj tonės...qė ka mbetur kaq patetike dhe oportune prej politikės.
Duaje te afermin tend si veten
Krijoni Kontakt