Zbulohet strategjia e fushatës Veliaj: Pesë premtimet që na dallojnë nga Berisha
Nga Erion Veliaj
Asnjë ekip nuk njeh sukses pa një kapiten të mirë dhe pa unitet në ekip. Amerikanët e bëjnë shumë mirë këtë pjesë. Ish-rivalët e Romney thurën lavde pafund gjatë konventës së tyre për një njeri që e kishin ‘masakruar’ gjatë primareve. Por kur ajo betejë mbaron, të gjithë janë besnikë të bashkuar për të fituar ndaj kundërshtarit. Kujtoni Clintonët dhe mbështetjen e tyre pa asnjë kompleks ndaj kandidatit Obama. A duhen më shumë këta njerëz pas garave brenda partisë? E dyshoj! Thjesht kanë kuptuar pas 200 viteve demokraci se betejat fitohen vetëm duke forcuar mbështetjen për liderin e zgjedhur në krye të betejës. Mësimi për ne? Një mbështetje totale pa hezitim e pa asnjë kompleks për Edi Ramën në krye të betejës sonë të ardhshme. Gara brenda partisë, LMN-ja, debatet publike brenda vetit ishin të gjitha të shëndetshme – fundja këtu dallojmë nga ajo ghetto politike që është PD-ja. Por, në këtë fazë duhet të fitojmë ndaj tyre, e jo ndaj njëri-tjetrit. Me gjithë proliferimin e partive të reja, një gjë është e sigurt: në 2013-ën kryeministër do jetë ose Edi Rama, ose Sali Berisha. Pikë! Ne s’duhet të kemi kompleks të themi të vërteta për Ramën, që i marrim të mirëqena, por që nëse nuk thuhen, nuk bëjnë dallimin me kundërshtarin. Kandidati ynë është ndryshe! Fjala vjen, Edi Rama ishte disidenti autentik kundër komunizmit, kurse Berisha një sekretar i rëndomtë partie majë varkës në Drilon. Ata që e vlerësojnë të kaluarën, duhet ta dëgjojnë nga të gjithë ne këtë. Edi Rama është patriot i mirëfilltë – jashtë klithmave e populizmit, por me vepra konkrete. Kujtoni betejën për detin, iniciativën për Luginën e Preshevës, shqiptarët e Malit të Zi e ndërveprimin intensiv me Kosovën e trevat në Maqedoni, propozimet për emigrantët e qëndrimin dinjitoz ndaj fqinjëve. Po kundërshtari ynë? Tregtia me Millosheviçin për naftën, falja e detit e importi i plehrave janë vetëm një pakicë qëndrimesh fatkeqe. Ata që e duan vendin, duhet ta dëgjojnë vazhdimisht këtë dallim. Mund të flasim për Ramën ndërtues e Berishën shkatërrues, Ramën intelektual e Berishën mediokër, Ramën perëndimor e Berishën démodé…etj., etj. Po këto dihen, thotë dikush! Po dihen, por kanë peshë kur thuhen pa pushim nga të gjithë ne socialistët, pa rezerva pa kompleks e pa droje. Vetëm kështu do të mund të mbysim gjithë propagandën e padrejtë nga kundërshtari se ‘të gjithë janë njësoj’ si alibi për të mos ndryshuar e për t’i dhënë publikut dhe 4 vjet të tjera më të tmerrshme se 8 vitet që kaluam. Amerikanët e bëjnë këtë në çdo fushatë, ekipet që çmojnë më shumë liderin e tyre, fitojnë më shpesh.
Apel pa kompleks së kaluarës
Evokimi nga Obama i suksesit të Clintonit në rritjen e punësimit, apo përlëvdimi i Reganit nga Romney nuk janë ‘mbulesa lavdie’ për çdo gjë të ish-presidentëve. Por janë kujtesë e kohëve kur gjërat ishin ‘ndryshe’, ‘jo kaq keq’ etj. Qeveria socialiste e kaluar kishte të metat e saj – unë s’kam ç’shtoj më shumë se ç’kam bërë me MJAFT në atë kohë – por një gjë duhet thënë me zë të lartë. Ekonomia kurrë nuk u fundos nga një borxh 60%+ e GPD-së, papunësia kurrë nuk arriti 1milion, nafta nuk kaloi 100 lekë, dhe krimi nuk therte në rrugë këdo që s’di t’i përgjigjet pyetjes ‘ça ke që sheh?’- të mendosh që në ’98-ën shteti u la trokë nga Berisha e piramidat e tij dhe ku bandat kriminale bënin kërdinë. Ndoshta këtë e kujtojnë 30-vjeçarët e sipër, por një gjeneratë e re votuesish e lindur në vitet ‘90-‘94 as e mban mend atë kohë. Këtij brezi i duhet thënë troç: Po, ajo qeverisje e socialistëve nuk ishte ideale, por ishte e përgjegjshme me ekonominë, nuk toleronte krimin e rrugës, menaxhoi krizën e Kosovës dhe solli paqe sociale pas një drame vrastare. Si shembujt amerikanë, ne socialistët kemi mjaftueshëm shembuj tanët nga ditët kur ‘gjërat s’ishin kaq keq sa sot’ e që duhen përsëritur e përmendur në publik gjatë gjithë këtyre 10 muajve të ardhshëm nga të gjithë ne.
2.Historitë lokale të suksesit
Kisha prej kohësh dëshirë të dëgjoja Cory Booker. Ai është kryebashkiaku transformues i Newark, New Jersey. Filmi dokumentar rreth humbjes së tij në garën e parë për Bashkinë “Street Fight” ishte inkurajim për mua pas humbjes time të parë në një garë elektorale – reflektim i tij mbi padrejtësitë e betejës dhe shkundje e pluhurit nga gjunjët për t’u ngritur sërish në këmbë. Cory foli në ditën e parë të konventës – frymëzues dhe energjik, si medaljon i suksesit të ekipit Obama në terren. Ne sot kemi një ekip Rama në terren, fitues dhe të suksesshëm: Niko Peleshi, Vangjush Dako, Shpëtim Gjika, Qazim Sejdini, Adelina Farrici, Artan Shkëmbi, Fatos Tushe, Stefan Çipa e shumë të tjerë janë Cory Booker të socialistëve në komunitet që ata kanë transformuar në Shqipëri. Po, ca njerëz e dinë, por duhet përsëritur që ta dinë të gjithë se në qytetet që menaxhohen nga socialistët jeta është më e mirë, punësimi më i lartë, arsimi më cilësor, pushimet më të mira, investitorët më të gatshëm. Vektori i shpërnguljes së popullsisë në Shqipëri është nga Delvina në Sarandë, nga Çorovoda në Berat, nga Peshkopia në Durrës, nga Bilishti në Korçë, nga Bulqiza në Burrel - pra njerëzit ikin nga aty ku qeveris një mini-Sali, për aty ku transformon jetën një menaxher i ekipit Rama, aftësia drejtuese e të cilit është sot e pakontestueshme falë edhe rilindjes së Tiranës në 11 vitet e tij. Shqipëria është koleksion i këtyre historive të suksesit që ne socialistët i kemi me bollëk. Teksa kërkojmë votën për qeverisjen qendrore, duhet të mos lodhemi së kujtuari qeveritë e suksesshme lokale sipas parimit: Kush është kujdestar i mirë tek e vogla, është i mirë tek e madhja.
3.Programi si vizatim i ëndrrës për të ardhmen
Le ta pranojmë, për shumicën e publikut leximi i programeve politike nuk është një ‘hobby’ ngazëllues. Shifrat depresive për borxhin, deficitin, inflacionin, PBB, FDI…janë një supë alfabeti që nuk hahet nga kushdo. Ama, programi është dëshmi se nuk po mendon vetëm për fitoren sot, por dhe për qeverisjen nesër. E thënë troç, programi mund të vizatojë një ëndërr për të ardhmen, të na rrisë ambicien si komb, e t’i përgjigjet pyetjes legjitime “po të jete Rama, çfarë do ndryshojë?”
Programi për një Rilindje Shqiptare sot ka heshtur kritikët në të paktën dy akuza: që PS nuk ka program, e se ajo nuk ka ideologji të majtë. Rilindja është sot dokumenti më i artikuluar politik i një partie shqiptare, por që tani ka nevojë për ekon e të gjithëve në ato që janë temat definuese të tij, sidomos ato pika ku ne dhe kundërshtari jemi diametralisht kundër.
Taksa e ndershme, e shpjeguar thjesht është një ulje taksash për 95% të popullsisë që sot paguajnë një taksë të sheshtë abuzive; janë para që i kthehen mbrapsht shtresës së mesme, e cila s’do mend që di t’i përdorë më mirë për veten, sesa qeveria ‘obeze’ në Tiranë.
1 milion të papunë nuk mund të punësohen brenda natës, por shumë mund të gjejnë një punë brenda 4 viteve të qeverisjes sonë me rritje të shpenzimeve publike, rikualifikim të krahut të punës në kurse profesionale për zanate që i lipsen kohës, dhe rikonceptim i bujqësisë për punësimin në fshat.
Arsimi e Shëndetësia sipas nevojës, e jo sipas mundësisë së xhepit, është një transformim i parimit “secili për vete, shteti për askënd”. Zhvendosja drejt arsimit profesional që ofron zanat për punë dhe ulja e tarifave studentore është një investim tek e ardhmja. Për shëndetin ata thonë “ta zgjidhin policat e sigurimit, si makinat”. Por njerëzit s’janë hekurishte, ne socialistët besojmë se janë aseti kryesor i vendit, ndaj dhe shërbimin shëndetësor universal e trajtojmë si një policë sigurimi që shteti e blen për jetën e të gjithë shtetasve të tij, pavarësisht mundësisë monetare.
Sipërmarrësit e vegjël janë përfaqësuesit më tipikë të një shtrese të mesme. Kur propozojmë heqjen e taksës së sheshtë të barabartë me korporatat miliardere, po çlirojmë sipërmarrjen familjare nga një garë e pandershme dhe po lëmë më shumë para për ta dhe për familjet e tyre për t’u ri-investuar nga vetë ata.
Zhvillimi rural dhe hovi për mikrokreditimin nuk është shpikje e rrotës, sesa zotim për aplikimin në shkallë kombëtare të atyre shembujve që po funksionojnë në zona të vogla si Xarë, Krutje, ku ferma ka kaluar nga mundësia për vetushqim familjar, në një agrobiznes të mirëfilltë që sjell punësim.
Për rastësi, konventat e të dy kandidatëve prodhuan lista me 5 pika – ndoshta si numri ideal që mund të mbahet mend si një ‘mantra’ refren i fushatës. Ne socialistët i kemi këto 5 premtime që na dallojnë qartë dhe ideologjikisht nga kundërshtari – nuk duhet të lodhemi së shpjeguari gjer në fitore.
4.Rrëzimi i miteve për kundërshtarin
Nuk mund ta injorosh totalisht forcën e kundërshtarit. As në Amerikë. Komunikimet për fonde nga fushata e Obamës kanë qenë më shumë vajtuese të faktit që Romney po shpenzon sa trefishi i tyre, çka po ua vështirëson fushatën në shumë vende. Ky lloj pezmi është më i madh tek ne, sigurisht. Në fushatën e vitit 2009, përllogaritjet tona treguan se raporti i shpenzimeve qeveri vs. opozitë ishin 60 me 1. Kushdo që e mban mend fushatën 2-vjeçare të spoteve qeveritare apo ‘OJF’-ve të saj, e kupton për çfarë po flasim. Së fundi po gjen eko mendimi – me gjasë i inkurajuar dhe nga qeveria – se tani që “Saliu i ka të gjitha, do fitojë prapë”. Ky është një mit që ne socialistët duhet ta rrëzojmë, përndryshe rrezikojmë të mbytemi në një betejë psikologjike pa sens. Po si? Ato ‘të gjitha’ që ka Saliu, i ka pasur dhe më parë. Me gjithë paratë e 2007, 2009 e 2011, PD doli gjithnjë parti e dytë, qeveris veç falë koalicioneve. Kjo e fundit po ndryshon qartazi në favor të PS-së me lindjen e disa partive të djathta anti-berishiane dhe një hapje më të madhe të PS-së ndaj aleatëve. Ai ka policinë? Po a nuk e kishte dhe në Kamëz, ku Shemsi Premçi refuzoi të rrihte simpatizantët tanë? A s’e kishte dhe në Laç, Burrel e Kavajë, ku pati përmbysje spektakolare? Ai ka drejtësinë? Cilën drejtësi? Atë KLD që votoi 100% me ish-presidentin, dhe 1 muaj më pas 100% kundër tij, por me presidentin e ri…..? Ai ka SHIK-un? Një SHIK që sot më shumë se kurrë është në çdo qelizë nën mbikëqyrjen e ndërkombëtarëve, e përveç fetishit psikologjik të Saliut, nuk është më ai i 1997-ës.
Nuk po them që kjo do jetë një betejë e lehtë, përkundrazi! Por as nuk duhet mistifikuar kundërshtari përtej arsyes. Në dallim nga 2009-ta, shkojmë në terren me thuajse dyfishin e grupit parlamentar dhe një shtrirje në pushtet vendor socialist 70% më të madhe. E gjitha kjo energji duhet të na inkurajojë.
Publiku i di sa keq janë gjërat. Ajo që ka nevoje të dijë është se gjërat mund të bëhen më mirë, se lideri ynë ka besimin e ne të gjithëve për fitoren, se socialistët dhe në ditën e tyre më të keqe kanë qenë shumë më të përgjegjshëm për vendin, se ne kemi prova lokale të qeverisjes shumë të mirë, se ne kemi një program që përqafon ëndrrat e shumë njerëzve për barazi sociale e një shtresë të mesme të fortë, dhe se kundërshtari ynë nuk është aq i fuqishëm sa shtiret – përkundrazi! Cinikët, me gjasë do thonë “ç’na ngatërron me Amerikën, ne këtu s’i bëjmë gjërat ashtu”. Kanë të drejtë! 100 vitet shtet s’i kemi bërë fare gjërat kështu, por ndoshta gjërat duhet të ndryshojnë. Ne socialistët mund ta bëjmë këtë fushatë ndryshe nga të tjerët, një fushatë shprese për të ardhmen e me një ambicie më të madhe për veten e për kombin!
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga ulne
Krijoni Kontakt