Per Xhinxhicin, nje minute heshtje ne Paralamentin e "Shqiperise"

[Arb]

Me propozim te Fatos Nanos, dhe pa pjesemarrje te liderit te LD-se, Sali Berisha, te enjten qe lame pas Parlamenti i Shqiperise mbajti nje miute heshtje "ne nderim" te kryeministrit Serb Xhinxhic.

Dje, ne te njejten kohe, Parlamenti i Shqiperise mbajti nje minute heshtje edhe per kryetarin historik te Ballit Kombetar, Abaz Ermenjit.

Paralamenti i Shqiperise ne kete menyre krahasoj figuren e madhe kombetare te Abaz Ermenjit me ate te kryeminsitrit serb Xhinxhic, shteti i te cilit, jo me larg se kater vite me pare, ne Kosove beri krimet me makabre ndaj Shqiptareve te Kosoves.

Ne Kosoven e pasluftes jane vrare shume aktiviste te pa lodhshem te ceshtjes sone kombetare, kurse Parlamenti i Shqiperise asnjehere nuk e pa te aresyshme qe te mbaj nje minute heshtje, bile as per Deputetin Smajl Hajdaraj, i vrare me 17 Janar 2002 nga bandat kriminale ne Kosove.

Cuditerisht, Parlamenti i Shqiperise gjen kohe te mbaj nje minute heshtjeje per Xhinxhicin!

[Iceberg]

...Kompleks inferioriteti, servilizem, turp, faqe e zeze ska ku te veje me keq.
Vetem dy dite para vdekjes Xhinxhiq kerkoi copetimin e metejshem te Kosoves.

Politikisht ky veprim i te ashtequajturve politikane shqiptare(moderne te evropianizuar) verteton faktin e thene nga ish-punonjesit te KGB-se V Mitrokhin se mbi 300 figura te hierarkise Shqiptare jane te rekrutuar te sherbimeve serbosllave. Ata kane punuar dhe vazhdojne te punojne nate e dite.

Nje telegram protokollar ngushellimi do ishte i mjaftueshem, po pa perfshire fjalen.."dhimbje te thelle". Dhimbjen ta perjetojne vete serbet, neve shqiptareve akoma na kullojne plaget gjak nga barbarite e bashkekombasve te Xhinxhiqit.

Xhinxhiq po te ishte aq i demokrat dhe udheheqes i civilizuar bashkekohor duhet ta gjente kurajon te kerkonte falje ne emer te popullit serb per tragjedite e shkaktuara ndaj shqiptareve, se per ato tragjedi nuk ishte pergjegjes vetem Milloshevici po mbare kombi serb.

[Arjeta]

O zoottt kjo eshte e pa besuar, me ne fund ndodhi edhe nje e papritur nga Shqiperia por shum e pritur nga nano.....

Me propozim te fatos nanos parlamenti Shqiptar te mbaj nje minut heshtje ne nderim te xhinxhicit????

Cka do te mendojne kosovaret mbas kesaj, cfare mendimi do te ken per parlamentim shqiptar tash, ata te cilet deri tash te vetmin ndihm prisnin nga shteti ame dhe parlamenti i saj.......e besoi se kjo ska qen deshira e popullit shqiptar, por kur prlamenti dhe kryeministri i saj ben nje minut heshtje per armikun me te madh te te gjitha koherave te popullit shqiptar-kosovar ateher si mundem ata ta tolerojne nje gje te til,pse nuk ngritet populli kunder ti dhe ta rrezoj nga posti at qen i cili me mundesin dhe forcen e ti qe ka ne parlament te bej nje gje te till ndaj Kosoves.....ketu carte tregohet urretja e nanos ndaj kosovareve qe nga vizita e ti ne beograd dhe shkruarja e ti ne vorrim te xhinxhicit!!!!!!!!

Mos me keqkuptoni por une kete e quaj MARRI dhe ulje e moralit te popullit shqiptar qe e mban nje tradhtar si nanon ne qeveri........


te
fala
arjeta

[rudo]

per mua sishte shume e papritur se partia socialiste ershi ne fuqi me ndihmen e grekeve dhe ne kohen e luftes ne kosove njeriu me popullor ne greqi ishte Sllobodan Milloshevic. dhe Nano don tu ktheje nderin grekeve.
ishte NANO qe i tha sllobo-s ne krete se Kosova eshte ceshtja e Serbise.........
por dicka me habit keto ju vetem qe po punojne per te keqen e kombit shqiptar por jane dhe injorante enjerez me karakter te ulet........
sepse Sllavet dhe greket po i marrin neper kembe

turp i kombit

[dodoni]

Mendoj se po ekzagjerojmë paksa, sepse edhe kjo ka qenë më shumë politike dhe nuk është edhe aq tragjike, dhe se ne serbët i kemi fqinje pa marrë parasysh gjithë degjenerimet e tyre dhe nuk do të thotë tradhti mbajtja e kontakteve me ta, sepse edhe kjo gjë është e kushtëzuar nga vet afërsia gjeografike, por pamvarësisht kësaj ne duhet të gjithë e vecmas politikanët tanë duhet që të mbrojnë interesat kombëtare edhe në kontaktet me ta e këdo tjetër.
Edhe unë mendoj se mbajtja e një minutë heshtjeje në parlament ka qenë paksa e tepruar, por edhe kjo nuk është edhe aq tragjike siç duket në vështrim të parë.
Përshëndetje
Rrofshin Shqiptarët e Bashkuar dhe Shqipëria e Bashkuar

[rudo]

nano ska qene ndonjehere ne Kosove dhe na shkoka ne varrimin e Gjingjicit qe kerkoi krhimin e trupave serbe ne kosovae.....
Nano sdo shkonte as ne kosove sikur neser te vritej Bajram Rexhepi...........
serb i qelbur,qen i grekeve

[ornament]

Shume bukur; Zogu agjent serb, Enveri agjent serb, Nano agjent serb, Skenderbeu me Berishen me perzierje serbe, njeri nenen, tjetri gruan, ateher çfare doni "JU PATRIOTET" e medhej te Kombit, qe e keni braktis me kohe folene si zogjt e korbit.
Pse or pleq nuk shihni te beni ndonje lek, atje ku jeni (qellimi juaj i vertete), po veç bertisni si dreqer duke futur sqepin kudo.
Apo doni qe shqiptaret te jetojne e veprojne sipas deshirave tuaja prej amerike.
Me mire keshtu heh; ju biznes ne amerik, shqiptaret kala e pamposhtur ne adriatik. Kjo ja u kenaq telat e barkut heeeeee!

[Arjeta]

Bravo te qoft Ruud...ti je njeri nder dashamiret e kosovarve dhe vertet me vjen mire qe ka persona si ju!!! sepse mendimi im per shqiptaret e Shqiperis...filloi te zbehet mbas shum leximeve te antarve tjere te cilet as qe e njohin mire serbin dhe qka eshte ne gjendje te bej ai dhe prap i thojne "fqinje" ncnncnc me ben te quditem paksa se si mundem ne te kemi paqe me serbosllavet te cilet na kan prere e masakruar qe nga koha e Skenderbeut ata kan qen aleat te turqeve, per fat te keq nga pozita gjeografike jemi afer, por sdo te thot qe tash te mbajn nga nje 1 minut heshtje sa here te vrahet ndonje gjakpires shka...?????

ooooooooo njeri kjo nuk eshte "politik" po ky eshte idiotizmi tradhtarve shqiptar qe kan egzistuar qe nga koha e gurit........

[Brari]

Nga trepca.net


---------------

Habermas, Gjingjiq dhe Kosova




Prishtinë, 15 mars 2003 / Dr Enver HASANI*

Nuk them tani se vrasja e Gjnigjiqit do të këtë për rrjedhojë ndryshim radikal të politikës së jashtme serbe. Krejt çka mund të ndodhë dhe duhet të ndodhë ka të bëjë me një krizë në lidershipin serb, sepse kkrijimi politik i krymenistrit tanimë të vrarë serb ka kushtur shumë kohë e mund. Nuk ka ndodhur brenda natës asgjë. Ngritja e tij i referohet një krajate të vëretë politke, tipike për karrierat politike në Ballkan: sot je në krahun politik të së djathtës ekstreme, nesër përfundon në humanist dhe fitues të çmimit nobel. Kjo logjikë politike e rajonit, nuk ka asnjë dyshim, ka rrënjet e veta në politikat e jashtme të fuqive të mëdha, më shumë se sa në dinamikat e brendshme të shoqërive ballkanike.

Vrasja e kryeministrit serb dje nuk ka si mos të na kujtoj fillimin e shekullit të njëzetë, afërsisht kohën e njëqind viteve më parë, kur u vra sundimatri serb i dinastisë së obrenoviqëve, bashk me bashkëshorten. Vrasja e Gjingjiqit, për çudi, ka koincidon në motive me vrasjen e një shekulli më parë, i cili konsiderohej si shumë proevropian, përkatësisht se kishte lidhur miqësi të ngushtë me austrohungarezët.

Vrasja në fjalë kishte tronditur oborret mbretërore të fuqive të mëdha, aq sa për më se tri vite nuk njohën këtë ndyrshim të dhunshëm në regjimin e kohës në Beograd. Vrasja e obrenoviqëve shënoi një kthim radikal në politikën serbe të kohës, duke e bërë ate haptaz proruse dhe duke e vënë në shërbim të tërsishëm të hegjemonizmit rus. Vrasja e Ferdinantit në Sarajevë, trashëgimtarit të frontit austrohunagarez, ka qenë kulmim i politkës së terrorit shtetror serb. Me fjalë tjera, mbreti Obrenoviq e pagoi me kokë politikën e tij properëndimore, ashtu si Gjingjiqi, sepse hapja e tij ndaj Perëndimit godiste interesat vitale të politikën tradicionale militariste serbe.

Nuk them tani se vrasja e Gjnigjiqit do të këtë për rrjedhojë ndryshim radikal të politikës së jashtme serbe. Krejt çka mund të ndodhë dhe duhet të ndodhë ka të bëjë me një krizë në lidershipin serb, sepse kkrijimi politik i krymenistrit tanimë të vrarë serb ka kushtur shumë kohë e mund. Nuk ka ndodhur brenda natës asgjë. Ngritja e tij i referohet një krajate të vëretë politke, tipike për karrierat politike në Ballkan: sot je në krahun politik të së djathtës ekstreme, nesër përfundon në humanist dhe fitues të çmimit nobel. Kjo logjikë politike e rajonit, nuk ka asnjë dyshim, ka rrënjet e veta në politikat e jashtme të fuqive të mëdha, më shumë se sa në dinamikat e brendshme të shoqërive ballkanike.

Tani kjo këtu nuk ka rëndësi. Me rëndësi është se asnjë medium nuk dha në hollësi këtë trajtrote të ngritjes politike të kryeministrit Gjingjiq. Krejt cka u tha kishte i referohej vendit të lindjes së tij, në Bosanjë-Hercegovinë, nga një familje me traditë ushtarake, doktrimit të tij në një ndër vendet më të bukura të Evropës, Konstancën e barokut të hershëm gjerman, vendin e Koncilit të Dytë të Vatikanit, ku kishte pasur për mbikqyrës të disertacionit të doktoratës një ndër filozofët më të mdhenjë të dekadave të fundit, Jurgen Habermasin, themeluesin e “Shkollës së Franfurtit”, ideatorin e teorisë kritike, siç e quajmë në marrëdhëniet ndërkombëtare. Asgjë nuk u tha, megjiathat, për Gjingjiqin e këtyr dhjetë viteve.


Vizita në Pale te Karagjiqi

Natën e 21 shkurtit të vitit tani të largët 1994, Gjingjiq kishte kaluar në Pale, me mikun e vet Karagjigj, të cilit i kishte shkuar, siç tha vetë në publiik atëbotë, për t'i treguar se "soilidarizohej me popullin e Republika Sprska”. Fjala është për ultimiatumin e parë të NATO-s, pas maskarës në qendër të Sarajevës kur u vranë 68 civilë, dhënë serbëve të Karagjiqit për të mënjanuar aramatimin e rëndë nga rrethinat e Sarajevës. Në këtë kohë, Karagjiqi ishte i akuzuari i parë i Hagës për gjencid, gjë që tregon se Gjingjiq nuk ka poasur aspak qëndrimim kritik, siç do të duhej të kishte nëse merret parasyëh shkola ku kishte mbaruar doktoratën.

Përkundërazi, vizita e tij ishte bërë në funksion të përkrahjes së bashkimit të Republika Srpska me RFJ (Serbi dhe Mali i Zi), pra për krijimin e Serbisë së Madhe. Dallimi i tij me Millosheviqin më shumë i referohej qasjes dhe metodologjisë së krimit serb dhe vetë projektit politik për Serbinë e Madhe. Nuk ka pasur ndonjë dallim kualitativ, i cili do të reflektonte humanizëm apo vizion për bashkjetesë të kulturave dhe popujve të ndryshëm të rajonit.


“Zajedno '96”

Në vijim të kësaj duhet të shikohet edhe ngritja e tij politike në kuadër të koalicionit “Së Bashku” të vitit 1996, kur Gjingjiq doli në sipërfaqe si një lider me projekt të njejët si Millosheviqi, por me një retorikë fare të re për Serbinë, që fliste në favor të demokracisë, të drejtave të njeriut, sundimit të ligjit, shkurt për një Serbi evropaine. Në fakt, këto lëvizje për herë të parë dridhën dhe sfiduan seriozisht diktatorin Millosheviq, duke shënuar paraqitjen e parë të fytyres së vërtetë prej pragmatisti të kryeministrit të ardhshëm serb. Në ndërkohë që po zhvilloheshin këto demostrata në Serbi (me “pipa në gojë”), Gjingjiq nuk harronte të kthehej kah Karagjiqi për t’i dhënë përkrahje partisë së tij në zgjedhjet e shtatorit të vitit në fjalë. Kjo ishte në natyrën e tij prej pragmatisti.

Vetë Gjingjiq kishte pranuar transofrimin e shpejtë të tij që prej vitve ’70 të shekullit njëzetë, kur përfaqsonte anarkistin, pastaj liberalin nacionalsit serb të fundit të viteve ‘70 , demokratin e viteve të pasmbarimit të Luftës së Ftohët, me disa përjashtime kur bëhej fjalë për Karagjiqin dhe rrënimin e vendit ku kishte lindur. Ky pragmatizëm i liderit të ardhshëm serb ka dalë në shesh edhe me rastin e Kosovës. Në fakt, në rastin e Kosovës, Gjingjiq më shumë se çdo kush tjetër kishte vërejtur tragjedinë nacionale serbe që po afrohej.


Kosova, burim i pashterrshëm i represionit

Pas ardhjes së Millosheviqit në pushtet, Gjingjiq duhet të ketë qenë i vetmi lider serb që ka qenë kundër humbjes së statusit autonom të Kosovës, sërish për shkaqe pragmatike dhe të një vizioni të rrallë për interesin nacional serb. Nëse Kosova aneksohet nga Serbia me rrënim të autonomisë së saj, citohet të ketë thënë Gjingjiq në mesin e vitit 1988, “atëherë më një siguri të madhe mund të themi se për secilin regjim në Serbi, Kosova do të jetë burim i pashterrshëm i represionit”.

Kjo është esenca e filozofisë së tij politike. Kjo në asnjë mënyrë nuk don të thotë se ai i ka dalur në mbrojtje Kosovës dhe popullit shumicë të saj. Gjingjiq ka vlerësuar me një saktësi të madhe se Kosova do të jetë në të ardhmën burim represioni, dhe i karrierave politike, tipike për Ballkanin, por edhe vendi ku do të ushqehej pa ndërprerë filozofia politike e provincës, ajo që R. Konstandinoviq, një mendimtar i njohur serb, me të drejtë e ka uajtur “filozofia e Pallankës”, me kutpim strukturën fshatare serbe dhe filozofinë e saj.

Kësaj bote Gjingjiq nuk i takonte dhe është kjo botë që e vrau dje, bota që kur përkthehet në terma të pushtetit del se fokusohet në strukturat ushtarake serbe, të kësaj strukture me traditë province prej fillimit, të traditës që vrau dinastinë obrenoviqeve dhe ndezi Luftën e Parë Botërore. Këtu ka qenë rreziku për Gjingjiqin, i cili ishte eksponent i një nacionalzimi urban serb që lehtësisht u pranua si evropian dhe perëndimor, i një nacionalzimi i cil i nuk reflekton strukturën reale të shoqërisë serbe , atë fshatare.

Kjo, megjithatë, nuk e radhitë Gjingjqin në rrymën liberale serbe të fillimit të viteve ’70 të shekullit të kaluar, sado që sinqerisht ka synuar reformimin e shpoqrisë serbe dhe integrimin e sajh në struktuyrat evro-atlantike, përfhsirë nëe renbd të parë ushtrinë serbe dhe futjen e saj në Partenritetin për Paqe të NATO-s. Kjo në fakt i ka kushtuar shtrenjët sepse ushtria serbe duket ta ketë pasur vazhdimisht në mendje momention e dorëzimit të befasishëm dhe të paprituyr të Milosheviqit në Hagë.

Në këtë kohë, pra në fillim të viteve '70 të shekullit të kaluar, lideri taniëm i vdekur serb ka qenë një anarkist i devotshëm dhe vetëm vonë, pas arritjes së Marrëvshjes së Dejtonit, Gjingjiq arriti të bëhet eksponent i rrymës nacionalsite serbe, i një rryme më të pranueshme nga evropianët dhe Perëndimi, i asaj rryme që krejt në mënyrë pragmatike lëvizjejn “e Ravna Gorës” diti ta fus nën ombrellën e modernitetit dhe të trendit evropian, me Kosovën brenda. Marrëvshja për Unionin Serbi-Mali i Zi e marsit të vitit 2002, që përfshinë edhe Kosovën, e lidhur nën patronatin ekskluziv të Unionit Evropian, dëshmon qartë për këtë.

Kjo është në fakt korniza brenda së cilës do të lëvizë edhe dialgu shqiptaro-serb në të ardhmën. Vrasja e Gjingjiqit vetëm sa e vonon këtë dialog dhe e ndryshon modalitetet e realizmit të tij, por në asnjë mënyrë nuk mund të lëvizë kuadrin e përcaktuar në Marrëveshjen për Union. Kjo don të thotë se vrasja e Gjingjiqit vis-a-vis Kosovës është vrasje e pandikim kur është fjala për esencën e raportit shqiptaro-serb, por jo edhe për formën. Vrasjen e Gjingjqit më shumë do ta ndiej Serbia, e cila tani është futur në krizën e lidershipit. Kursi properëndimor i Serbisë dhe i Malit të Zi, për dallim nga koha e vrasjes së dinasitisë së obrenoviqëve, as që vihet në dyshim. Këtë duhet ta këne shumë parasyshë kosovarët. Dialoguesit nga Kosova mund të mos kenë më përpara një ish student të Habermasit. Kjo mbase edhe është e vërtete, në ndërkohë që ëshët jasht çdo dyshimi se përpara do ta kenë Evropën e Habermasit.

*Autori është profesor i së drejtës ndërkombëtare në Universitetin e Prishtinës


----------------------

[ornament]

Brari, pse e ben lomsh ket forum duke postu gjera pa kuptim e kot-me-kot.
Ky Enveri eshte profesor ne Prishtine e jo deputet ne Tirane. Do te qe e frutshme te na sjellesh ketu rrefimet e ndonje deputeti shqiptar (jo kosovar), per te marre vesh aresyet qe e shtyne parlamentin shqiptar per te mbajt zi per Xinxhiçin. Kjo e ndihmon KETE teme.
Ndersa ket postimin ketu shko e hudhe tek ajo tema tjeter, per vrasjen e Xhinxhiç.

Gjithashtu kam nje pytje per ty; pse s'protestoi populli shqiptar per kete veprim te palamentit vet. Di gje TI?