Shqipja...kjo foshnje e dashur

[shigjeta]

Shqipja...kjo foshnje e dashur

Që në krye të herës, duhet të pranojmë se ritmet e globalizmit, e kanë turbulluar keqazi regjimin e gjuhës shqipe. Edhe pse e dobët, dhe e mezingritur në këmbë, duhet thënë se paraardhësit tanë krahasuar me ne, i kushtuan një kujdes më të madh pasurimit të saj, duke u mbështetur kryesisht në prurjet kombëtare. Kjo dukuri, sot, është ndalur dhe ka kaluar në sensin e kundërt. Në vitet e fundit, shqipja i ngjan një fëmije të cilën e ngatërrojnë të gjithë ata që mëtojnë të merren me shqipen.
Është fare e lehtë të gjesh shembuj të këqij, por duhet pohuar se folësit publik të mediave janë në ballë të këtij sulmi pa logjikë, duke përdorur, sipas preferencave dhe njohjeve të gjuhëve të huaja, lloj-lloj fjalësh dhe shprehjesh, që jo vetëm nuk janë në fondin leksikor të shqipes, por më shumë se kaq mundohet tia fusin me përdhuni atë. Në një debat, që do përpiqemi ta mbajmë me gjuhëtarë dhe njerëz të shqipes, po bëjmë një hap të parë për ti riparë dhe njëherë rrënjët e të keqes dhe për të llogaritur forcat sesa mund tia dalim që ta ruajmë shqipen nga ndërfutja pa kriter e fjalëve të huaja. Zoti Kokonozi shtron një shqetësim shumë të madh, që e parashtron si më poshtë : “të gjithë jemi dëshmitarë se për arsye historike, gjuha shqipe duhet cilësuar si gjuhë e brishtë, që ka nevojë për tu mbrojtur institucionalisht nga përdoruesit e saj. Ta lësh shqipen pa një mbrojtje të tillë është njëlloj sikur një paraplegjiku t’i heqësh patericat e ta shtysh në një rrugë me qarkullim të rënduar. Duhet të kemi kurajë të pranojmë se gjuha shqipe, që në tekstin e Buzukut i ngjante një esperantoje të kohës”. Një ide, që njohës të tjerë të shqipes, e parashtrojnë jo shumë larg, por të gjithë me shumë shqetësim. “Sot për sot, janë shumë të paktë ata përdorues publikë të shqipes që mund tia shfrytëzojnë mirë gjuhës sonë pasuritë leksikore; dhe kjo, veç mangësive në mësimin e shqipes në shkollë në të gjitha nivelet, ka të bëjë edhe me mënyrat primitive me të cilat u ofrohen përdoruesve këto pasuri si lista fjalësh të rralla, fjalësh të reja ose, më e keqja dhe e papranueshmja, si lista fjalësh të zeza, ose për tu zëvendësuar. Me fjalë të tjera, jo vetëm jemi shumë larg zgjidhjes së këtij problemi, por as që e kemi formuluar siç duhet problemin vetë”, shprehet z.Vehbiu, që me sa duket, e mendon problemin e pazgjidhshëm. Është e dhimbshme të thuash, por shqipja, po humbet pikërisht atë tisin e këndshëm, për të cilin kemi thurur në kohë apoteozë. Atë, që besojmë se ka ndikuar më shumë në identitetin tonë. E mbrujtëm me sakrifica dhe duket se po e lëmë thjesht...për qejf.

Ben Andoni - Milosao

[prishtina75]