Pablo Neruda

[FLOWER]

Me pelqen kur hesht

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t’u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje,
e shndritshme si nje llambe, si nje unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me nje heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje – perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s’eshte e vertete vdekja.


-kjo eshte fantastike-

[FLOWER]

E dashur, sa udhe…

E dashur, sa udhe per te ardhur gjer te nje puthje,
C’vetimi endacake gjer ne shoqerine me ty!
Trenat vazhdojne te rreshqasin vetem me shiun.
Ne Taltal akoma nuk zbardhellon pranvera.
Por ti dhe une, e dashura ime, jemi bashkuar,
Te bashkuar nga setrat e gjer tek rrenjet,
Te bashkuar prej vjeshes, ujit, brinjeve,-
Gjersa te jesh vetem ti, vetem une do te jem.
Dhe te mendosh sa gure qe rremben lumi.
Ujet ne gryke te Boroa-s,
Te mendosh se te ndare prej trenave
Une e ti do te dashuroheshim,
Shkrire me te gjithe, me burra e gra,
Me token qe mbjell dhe edukon trandafilat.

[Diabolis]

nga njeqind sonete...
mengjesi

XXVII

Lakuriq, ti je aq e thjeshtë sa një dora jote,
E butë, tokësore, e pakët, rrumbullake, e tejdukshme,
Ti ke linja hënore, dhe udhë molle,
Lakuriq, ti je aq hollake sa gruri lakuriq.

Lakuriq ti je aq e kaltër sa nata në Kubë,
Ti ke verëra dhe yje në flokë,
Lakuriq ti je e pamatshme dhe e verdhë
Sa vera në një kishë të artë.

Lakuriq ti je aq e vogël sa një thoi yt,
Harkuar, mprehur, trëndafil derisa dita lind
Kur ti tërhiqesh fshehtësive së botës

Dhe si në një tunel të gjatë rrobash dhe punësh:
Kthjelltësia të regëtin, stoliset, i bien gjethet-
Dhe një herë tjetër të kthehet në dorë lakuriqe.

[Diabolis]

Nga Vargjet e kapitenit

Mbretëresha

Të kam quajtur mbretëreshë.
Ato janë me të gjata se ti, më të gjata,
Ato janë më të pastra se ti, më të pastra.
Ato janë me të dashura se ti, më të dashura.
Por ti je mbretëresha.

Kur ti shkon nëpër rrugë
Askush nuk të njeh.
Askush nuk ta sheh kurorën e kristaltë, askush s’sheh
Në qilimin prej floriri të kuq
Që ti shkel kur kalon,
Qilimin e paqënë.

Por kur ti shfaqesh
Gjithë lumenjtë dëgjohen
Në trupin tim, këmbanat
Tundin qiellin,
Dhe një himn mbush botën.

Vetëm ti dhe unë,
Vetëm ti dhe unë, e dashura ime,
Vëri veshin kësaj.

[Diabolis]

nga jete

Mali dhe lumi

Në vendin tim gjendet një mal.
Në vendin tim gjendet një lumë.

Eja me mua,

Nata ngjitet përmbi mal.
Uria zbret poshtë në lumë.

Eja me mua.

Cilët janë atë që vuajnë?
Unë nuk i njoh, por janë njerzit e mi.

Eja me mua.

Unë nuk e di, por ata me thirrën
Dhe më thonë: “Ne vuajmë.”

Eja me mua.

Dhe ata më thonë: “Njerzit e tu
Njerzit e tu të pafat,
Midis malit dhe lumit
Me uri dhe pikëllim,
Ata nuk duan të ndeshen vetë,
Ata po të presin ty, mik.”

Oh ti, njëri që e dua,
I vockli, kokrra e kuqe
E grurit,
Ndeshja do të jetë e ashpër,
Jeta do të jetë e ashpër,
Por ti do të vish me mua.

[Diabolis]

Këngët e protestës

XXII

Detyra ime shkon përgjatë me këngët e mia:
Unë jam unë nuk jam*: ky është fati im.
Nuk mund të rroj nëse nuk marr nga dhembja
E atyre që vuajnë: ato janë dhembjet time.
Se unë s’mund të jem pa rrojtur për të gjithë,
Për të gjithë që janë të heshtur dhe të shtypur,
Unë vij prej popullit dhe këndoj për ta:
Poezia ime është këngë dhe dënim.
Më është thënë: ti i përket ërrësirës.
Mbase, mbase, por unë eci drejt dritës.
Unë jam burrë prej buke dhe peshku
Dhe ju nuk mund të më gjeni mes librave,
Por mes grave dhe burrave:
Ata më kanë mësuar mua pambarimin.


une jam ai qe s'jam

[oiseau en vol]

Nje poezi e shkelqyer e Pablo Neruda, e zbulova rastesisht dhe eshte ne PowerPoint ne formen e nje urimi per vit te ri. Shume, shume e bukur ! Klikoni ketu me poshte, pastaj klikoni atu ku shkruhet ne te kuqe "ceux-ci" dhe pastaj si te doni, ose shkarkojeni ne comp. ose thjesht hapeni dhe syte tuaj do te jene te mrekulluar ! Poezia eshte ne frengjisht, dhe ne fund fare ne spanjisht.

http://lunettesrouges.blog.lemonde.fr/lunettesrouges/

[Diabolis]

Po kërkoj qetësi

Tani më lini vetëm.
Mësoni të bëni pa mua.

Unë po mbyll sytë.

Dhe dua vetëm pesë gjëra,
Pesë rrënjët favorite.

E para është dashuria pafund.

E dyta është të shoh vjeshtën.
Unë s’mund të jem nëse gjethet
Nuk fluturojnë dhe bien në tokë.

I treti është dimri solemn,
Shiu që e doja, përkëdheljet
E zjarrit në dimrin e egër.

Në vend të katërt, vera
Rrumbullake sa një shalqin.

Gjëja e pestë janë sytë e ty.
Matilda ime, e shtrenjtë,
Unë nuk dua të fle pa sytë e tu,
Unë nuk dua të jem nëse ti nuk shikon në mua:
E jap pranverën
Që ti të vazhdosh të më shikosh mua.

Kjo, miq është gjithë ç’dua.
Gati asgjë dhe pothuaj gjithçka.

Tani ju mund të shkoni nëse dëshironi.

Unë jetova aq shumë sa një ditë
Ju do të më harroni
Do të më fshihni nga dërrasa e zezë:
Zemra ime shkoi përgjithmonë.

Por sepse po kërkoj qetësi
Mos mendoni se po shkoj të vdes.
Përkundrazi:
Ndodh që po shkoj të jetoj.

Kështu do të jetë vetëm brenda meje
Që gruri do të rritet,
Së pari filizat çajnë përmes
Tokën të shohin dritën,
Se nënë toka është e errët:
Unë jam si një pus në ujrat e të cilit
Nata lë yjet e saj
Që të shkojë e vetmuar përmes fushave.

Sepse jetova kaq shumë
Unë dua të jetoj dhe aq më shumë.

Kurrë nuk jam ndjerë kaq kumbues,
Kurrë nuk kam pasur kaq shumë puthje.

Tani, si gjithmonë, është shpejt.
Drita fluturon me bletët e saj.

Më lini vetëm me ditën.
Kërkoj lejë të lind.

[Diabolis]

XV

Më pëlqen kur hesht se është sikur mungon,
ti më dëgjon prej së largu, zëri im pa të prekur.
Duket që në sytë e tu rrjedha gurgullon
duket se një puthje gojën ta ka mbyllur.

Sikur çdo gjë është mbushur me shpirtin tim
ti del prej gjërave, mbushur me shpirt nga imi.
Flutura e ëndrrës, më përngjet si shpirti im,
dhe unë të përngjasoj me fjalën trishtimi.

Më pëlqen kur hesht sepse si e largët ti je.
Ti je si në vajtim, si një flutur që s'rresht.
Ti më dëgjon prej së largu dhe zëri im nuk të ze:
më ler që në qetësinë tënde të hesht.

Më ler të të flas me heshtjen tënde sërish
e qartë si një llampadar, si një unazë e thjeshtë.
Ti je porsi nata, qetësie dhe yjësish.
Heshtja jote është prej ylli, aq të largët dhe të brishtë.

Më pëlqen kur hesht se është sikur mungon.
E largët dhe e dhimbshme si të kesh vdekur.
Një fjalë atëhere, një buzëqeshje mjafton.
Dhe unë jam i lumtur, i lumtur që s'ka ndodhur.

[Yrref]

PABLO NERUDA

Poezi kushtuar Matildes

Po kërkoj qetësi

Tani më lini vetëm.
Mësoni të bëni pa mua.

Unë po mbyll sytë.

Dhe dua vetëm pesë gjëra,
Pesë rrënjët favorite.

E para është dashuria pafund.

E dyta është të shoh vjeshtën.
Unë s’mund të jem nëse gjethet
Nuk fluturojnë dhe bien në tokë.

I treti është dimri solemn,
Shiu që e doja, përkëdheljet
E zjarrit në dimrin e egër.

Në vend të katërt, vera
Rrumbullake sa një shalqin.

Gjëja e pestë janë sytë e tu.
Matilda ime, e shtrenjtë,
Unë nuk dua të fle pa sytë e tu,
Unë nuk dua të jem nëse ti nuk shikon në mua:
E jap pranverën
Që ti të vazhdosh të më shikosh mua.

Kjo, miq është gjithë ç’dua.
Gati asgjë dhe pothuaj gjithçka.

Tani ju mund të shkoni nëse dëshironi.

Unë jetova aq shumë sa një ditë
Ju do të më harroni
Do të më fshihni nga dërrasa e zezë:
Zemra ime shkoi përgjithmonë.

Por sepse po kërkoj qetësi
Mos mendoni se po shkoj të vdes.
Përkundrazi:
Ndodh që po shkoj të jetoj.

Kështu do të jetë vetëm brenda meje
Që gruri do të rritet,
Së pari filizat çajnë përmes
Tokën të shohin dritën,
Se nënë toka është e errët:
Unë jam si një pus në ujrat e të cilit
Nata lë yjet e saj
Që të shkojë e vetmuar përmes fushave.

Sepse jetova kaq shumë
Unë dua të jetoj dhe aq më shumë.

Kurrë nuk jam ndjerë kaq kumbues,
Kurrë nuk kam pasur kaq shumë puthje.

Tani, si gjithmonë, është shpejt.
Drita fluturon me bletët e saj.

Më lini vetëm me ditën.
Kërkoj lejë të lind.