Fetva të Dijetarëve për Akiden

[ramazan_it]

Fetva të Dijetarëve për Akiden

Esselamu alejkum ue rahmetull-llahi ue berekatuhu vëllezër dhe motra muslimane. Në këtë temë kam për qëllim që të sjell fetva të Dijetarëve në lidhje me Akiden e pastërt, ku të shohim se si e shpjegojnë këtë Dijetarët e Hakut, duke i sjellë përgjigjet e tyre.

Ju lutem që të mos e përziejmë temën me diskutime, që të mos ndodhë ajo që shpesh ka ndodhë që të mos i humbet drejtimi temës. Pra, le ta lemë këtë temë vetëm se për fetva dhe jo për diskutime. Për pyetje – përgjigje mundeni me hapë tema të tjera, ku atje do të mund të përgjigjen vëllezërit që kanë argumentet e tyre. All-llahu va shpërbleftë për mirëkuptimin.

Gabime në Akide

Nga Abdu el-Aziz ibën AbduAllah ibën Baz kushtuar muslimanëve, Allahu u dhasht sukses në atë me të cilën është i kënaqur, dhe ua shtoftë diturinë e Imanin, amin .


Paqa, mëshira dhe bekimet e Allahut qofshin mbi ju!

Më është arritur mua se shumë nga njerëzit bien në gabime të mëdha në besim,dhe në gjëra që mendojnë se janë prej sunetit e në realitet ato jan bidate-risi.

Prej tyre:

Mohimi i lartësimit dhe qëndrimit të Allahut mbi Arshin e Tij, gjë të cilën Allahu, xh.sh. e sqaroi në Kur’anin e Tij madhështorë ku thotë:

إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ

“Padyshim që Zoti juaj është All-llahu i Cili krijoi qiejt dhe tokën brenda gjashtë ditësh, pastaj Ai Isteva (u ngrit lart dhe qëmdroi mbi ) Arsh (fronin e Tij madhështor)…..”el-araf 54

Këtë e ka potencuar Allahu xh.sh. në shtatë ajete në Librin e Tij famëlartë.

Kur është pyetur Imam Maliku (Allahu e mëshiroftë ) për Istivan (qëndrimin e Allahut mbi Arsh ) ka thënë :

“Qëndrimi i Allahut mbi Arshë është ditur. Ndërsa mënyra se si , është në dijen e Allahut, dhe besimi në të është i obligueshëm.”

Të këtij mendimi janë edhe dijetarë të tjerë të selefit.

Kuptimi (Istivau malum) në aspektin gjuhësorë do të thotë, lartësim dhe ngritje, thotë Allahu në Kur’an :

فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ

” …pra i tërë sundimi është në duart e All-llahut, të lartit, të madhëruarit! "

Po ashtu thotë :

وَلاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ

” Kujdesi i Tij ndaj të dyjave,(qiellit dhe tokës) nuk i vjen rëndë, Ai është më i larti, më i madhi”

Gjithashtu thotë:

إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ

” te Ai ngritet fjala e mirë (besimi) dhe veprën e mirë, Ai e ngrit lart”.

E shumë e shumë ajete tjera që dëshmojnë për ngritjen dhe lartësimin e Allahut, dhe se me të vërtetë Allahu xh.sh qëndron mbi Arshë , përmbi të gjitha krijesat e Tij, e kjo është thënja e ehli Sunetit nga shokët e ResuluLlahit salallahu alejhi ue selem dhe të tjerëve.

Atëher është vaxhib –obligative bindja në këtë , këshillimi rreth saj, dhe gjithashtu tu tërhiqet vërejtja njerzëve nga kundërshtimi i saj.

[ramazan_it]

Bismilah

Parime të gabuara sipas të cilave veprojnë disa persona

Shejh Albani, Silsilet el-Huda uel-Nur


Pyetje: Ka disa parime sipas të cilave veprojnë disa të rinj, o shejh. Ndër to janë: kush nuk e shpall dikë qafir, ai vetë është qafir. Kush nuk e shpall bidatçi dikë, ai vetë është bidatçi. Kush s'është me ne, është kundër nesh. Çka mendoni, o shejh?

Përgjigje: Kjo ma kujton një shaka të vendlindjes sime, Shqipërisë, të cilën e tregonte babai im – Allahu e pastë mëshiruar. Tregimi ka të bëjë me një dijetar cili e vizitoi një mik të tijin. Kur u çua në fund të vizitës, ai e shpalli qafir të zotin e shtëpisë ... (tregimi vazhdon deri te qëllimi i tregimit) ... ai (i zoti i shtëpisë) nuk e respektoi shejhun, kështu që shejhu e shpalli qafir, sepse ai nuk i respekton dijetarët. Kush nuk respekton dijetarët, nuk e respekton dijen. Kush nuk e respekton dijen, nuk e respekton atë që erdhi me dije, dmth Muhamedin (salallahu alejhi ue selam). Kështu, ai vazhdoi me krahasime, derisa mbërriti te Xhibrili dhe rrjedhimisht te Zoti i botëve. Pra, i zoti i shtëpisë është një qafir.

Kjo pyetje ma kujtoi këtë shaka.

Nuk mund të jetë kusht që, nëse një individ i caktuar e shpallë dikë qafir, mbasi të ketë argumemtuar ndaj tij, gjithkush të pajtohet me të. Sepse personi mund të ketë ndonjë keqkuptim dhe një dijetar tjetër mund të mbajë qëndrimin se, për shkak të këtij keqkuptimi, ai nuk bën të shpallet qafir. Po kështu qëndron puna dhe me të shpallurit e njerëzve gjynahqarë e bidatçinj.

Në fakt, kjo është nga fitnet e kësaj kohe dhe nga nxitimi i disa të rinjve që thërrasin tek dija.

Çështja është se ky zinxhir i zhvillimit nuk është detyrues aspak. Kjo është një çështje e gjerë. Një dijetar mund të mbajë qëndrimin se një akt i caktuar është obligim, kurse një tjetër dijetar mund të mos mendojë ashtu. Dijetarët nuk dallojnë, veçse duke e ditur se, kur të zbatohet ixhtihadi, një dijetar s'mund ta detyrojë dijetarin tjetër me opinionin e tij.

Ai që është i obliguar të marrë opinionin e personit tjetër, është mukalidi (ai që pason verbazi) që s'ka dije, ai është i obliguar të pasojë verbazi opinionin e dikujt. Sa i përket një dijetari, nëse një tjetër dijetar e shpall një individ qafir, bidatçi apo gjynahqar, atëherë s'është e detyrueshme për dijetarin që ta pasojë atë dijetar.
_______________________________

Marrë nga mburoja.net

[ramazan_it]

Autor: muhaddithi i njohur Muhammed Nasiruddin Albani, Allahu e mëshiroftë

Pyetje: "Dijetar i nderuar, pa mëdyshje se ju keni njohuri se gjendja fetare e këtij ummeti është e hidhur, nisur nga injoranca e tyre mbi akiden (besimin islam) dhe çështjeve të saja, dhe po ashtu në aspektin e përçarjes së metodologjive të ndryshme dhe lënies së shpërndarjes së thirrjeve islame në pjesën dërmuese të rruzullit tokësor, nisur nga akideja (besimi) i të parëve tanë (selefit) dhe metodologjisë së tyre të pastër, me të cilën mori përmirësimin ky ummet. Nuk ka dyshim se dje kjo gjendje e hidhur mbolli ambicie tek të sinqertit, dëshirë për ndryshimin e saj dhe përmirësim të këtyre zbrazëtirave, mirëpo ata u përçanë në rrugët dhe metodat e tyre se si të përmirësohet kjo gjendje, si në mospajtimet në akide (besim) ashtu edhe në metodologji, sikurse e dini edhe ju, se kjo qe shkak për lindjen e lëvizjeve të ndryshme, xhemateve dhe partive islame që pretendonin qysh para dhjetëra viteve se janë në përmirësim të këtij ummeti. Mirëpo, për fat të keq nuk patën sukses dhe shpëtim. Ç'është më e keqja, ata shkaktuan lindjen e fitneve (sprovave) dhe zbritjen e shumë vështirësive dhe fatkeqësive tek muslimanët, si pasojë e metodologjive dhe besimeve të tyre që ishin në kundërshtim me atë të Muhammedit, alejhisselam, dhe asaj me çka kishte ardhur ai, duke lënë gjurmë të thella dhe duke i lënë të habitur muslimanët, sidomos të rinjtë, se si të shërohet kjo gjendje. E ndoshta një thirrës në islam, i kapur në besimin dhe metodologjinë e Muhammedit, alejhiselam, dhe shokëvë të tij, tabi'inve dhe dijetarëve islam në përgjithësi, ndjenë përgjegjësi të madhe në përmirësimin e kësaj gjendjeje, ose së paku të bashkangjitet në shërimin e saj.

- Atëherë, çka është këshilla e juaj për pasuesit e këtyre xhemateve ose lëvizjeve islame?

- Cilat janë rrugët e sukseshme për shërimin e kësaj gjendjeje?

- Dhe si të shpëtojë përgjegjësia e muslimanit tek Allahu i lartëmadhëruar në Ditën e Gjykimit nga kjo?


Përgjigje: Duhet kushtuar rëndësi dhe kujdes pikësëpari përmirësimit të teuhidit, ashtu siç ka qenë kjo metodë e të gjithë të dërguarve të Allahut, alejhimusselam. Sa i përket pyetjes së shtruar rreth gjendjes së hidhur të muslimanëve, themi:Vërtet, kjo gjendje e dhimbsur nuk është më e keqe se sa gjendja e arabëve të kohës së injorancës, të cilëve iu pat dërguar Muhammedi, alejhisselam, dhe të cilët jetonin në prezencën e shpalljes dhe plotësimit të saj si dhe ekzistimit të grupit të qëndrueshëm mbi të vërtetën, që me të thirreshin njerëzit në një islam të vërtetë, nisur nga akideja, ibadetet (adhurimet), morali dhe metoda e pastër. E pa dyshim se gjendja e arabëve të atëhershëm ishte e ngjashme me gjendjen e shumicës së grupacioneve islame sot…!

Nisur nga kjo, themi: ilaqi është mu ai ilaq, shërimi është mu ai shërim që shëroi Muhammedi, alejhisselam, në kohën e injorancës së atëhershme. Që do të thotë se detyrim për ata që thërrasin sot në islam në përgjithësi është ta shërojnë keqkuptimin e njerëzve mbi fjalën "LA ILAHE IL-LALLAH," duke përmirësuar me të njëjtin shërim dhe ilaq. Dhe kuptimi i saj është plotësisht e qartë, nëse meditojmë dhe analizojmë fjalën e Allahut xhel-le ve ala:"Tashmë padyshim që tek i dërguar i Allahut ju keni shembullin më të mirë për ta ndjekur, për atë që shpreson në (takimin) me Allahun dhe në ditën e fundit dhe që e kujton Allahun shumë."(el-Ahzab, 21). I dërguar i jonë, alejhiselam, është shëmbëlltyra jonë më e mirë në shërimin e problemeve të muslimanëve në këtë shekull, në çdo kohë dhe vend. Dhe ne duhet të fillojmë prej nga ka filluar i dërguar i jonë Muhammedi, alejhisselam, në përmirësimin e asaj çka është prishur:së pari në besim, së dyti në ibadete dhe së treti në moral.

Unë nuk kam qëllim me këtë renditje të bëjë ndonjë ndarje nga më e rëndësishmja, të rëndësishmes dhe asaj që është nën këtë, mirëpo, dëshirova vetëm që t'ju kushtohet rëndësi këtyre gjërave, dhe me muslimanët kam për qëllim ata që i thërrasin njerëzit në islam, ose më e mirë do të ishte të themi:dijetarët prej tyre, ngase në thirrësit e sotshëm për fat të keq hyn çdo musliman, edhe nëse është në një varfëri të groposur të paditurisë, duke pretenduar se janë thirrës në fe. E kur përkujtojmë rregullin e njohur, jo vetëm tek dijetarët por edhe tek të gjithë muslimanët:"Humbësit të ndonjë gjëje mos i jep diç," shohim se shumica e grupacioneve të mëdha islame sot, që përfshijnë me miliona muslimanë, e që kur përmendet shprehja "thirrje," rrokullisen sytë tek ata, kam për qëllim xhematin teblig, janë ashtu sikurse thotë Allahu:"Mirëpo shumica e njerëzve nuk dinë."

Është e ditur nga metodologjia e thirrjes së tyre, se ata janë larguar plotësisht nga baza e parë ose e çështjes më me rëndësi të sipërthënë, d.m.th teuhidit, bazë kjo nga e cila çdo pejgamber e filloi thirrjen e tij, që në të përqëndrohet pikënisja e përmirësimit. Thotë Allahu i lartëmadhëruar në Kur'an:"Ne u dërguam çdo populli të dërguarë që t'u thonë:"Adhuroni vetëm Allahun dhe largojuni djajve!"(en-Nahl, 36) e ata, xhemati teblig, nuk i japin rëndësi fare kësaj baze, e cila është kondita e parë e islamit, ashtu sikurse që është e njohur kjo tek të gjithë muslimanët. Kjo është baza-esenca me të cilën filloi t'i thërrasë njerëzit edhe pejgamber i parë Nuhi, alejhisselam, afërsisht për një mijë vite.
------------------------
burimi:'mburoja.net"

[ramazan_it]

Vendosja e Kur'anit tek varrët, për të recituar atë për të vdekurit

Pyetje: Në disa varreza qëndron një Kur'an, për ata që dëshirojnë të recitojnë atë për të vdekurit. Cili është mendimi juaj për këtë?

Përgjigjje: Mendimi ynë është, se kjo është një risi (bidat) dhe ajo çfarë duhet të bëjmë në këto rrethana apo çfarë është e obliguar, është se Kur'anin duhet sjellë në Xhami, sepse atje ju mund të lexoni në të dhe kështu të përfitoni prej tij (Kur'anit).

Shejkh Ibn Uthejmin (rahimehullah)
Al-Bid'u wal-Muhdathaat wa ma la Asla lahu - Faqe 369
Fataawa at-Ta'ziyah –Faqe 54

Përktheu: Seladin Musa
Burimi: Islam Fatwa - Quran an Gräber zu legen, um für die Toten zu rezitieren

[ramazan_it]

Shikimi dhe lidhjet e zjarrta

Ibën Tejmije (Allahu e mëshiroftë!) ka thënë: "Shikimi apo lidhjet e zjarrta mund të çojnë edhe drejt shirkut, ashtu siç thotë Allahu i Madhëruar: "E nga njerëzit ka prej tyre që në vend të Allahut i përkushtohen idhujve, që i duan (i madhërojnë) ata, sikur (që besimtarët e vërtetë e duan) Allahun" El Bekare, 165.


Nisur nga kjo themi se dashuria magjepsëse[1] dhe lidhja e fortë e zemrës me imazhet tërheqëse ndodh vetëm atëherë kur dashuria ndaj Allahut të Madhëruar dhe besimi në zemër është i dobët. Allahu i Madhëruar e përmend këtë lloj dashurie kur tregon për bashkëshorten e zotërisë në shtëpinë e të cilit banonte profeti Jusuf (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ashtu siç e përmend edhe kur tregon për popullin e profetit Lut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!); e gjëja e përbashkët ndërmjet bashkëshortes së zotërisë në shtëpinë e të cilit banonte Jusufi dhe popullit të Lutit është se ata ishin idhujtarë. I magjepsuri shumë shpejt shndërrohet në adhurues të asaj gjëje e cila e ka magjepsur duke iu nënshtruar tërësisht, pasi që ajo ia ka robëruar zemrën…[2]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Bëhet fjalë për dashurinë e cila i kalon normat e lejuara nga sheriati dhe ndoshta pa e kuptuar shndërrohet në adhurim. A nuk të duket i tillë shembulli i atyre të rinjve dhe të rejave të cilët nga dashuria e madhe për këngëtarin e tyre të preferuar, nuk ngurronin madje edhe të vrisnin veten?! Kjo dukuri ishte jo pak e përhapur në vendet perëndimore, sidomos në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar. Posterat e "idhujve" të tyre haseshin kudo nëpër mure. Fotografitë e tyre i gjeje në bluzat e të rinjve, në revista e gjithandej. Dalëngadalë në zemrat e tyre të zbrazëta ato imazhe të rreme hyjnizoheshin dhe shumë lehtë e dominonin krejtësisht logjikën dhe arsyen. Sa e sa të rinj dhe të reja i japin fund jetës së tyre për arsyen e vetme se i fejuari (e fejuara) e ka lënë?!

[2] "El Fetaua", Vëll. XV, f. 293.

[ramazan_it]

Fet`ua nga Shejkhul Islam Ibn Kajjim El-Xheuzijje (All-llahu e mëshiroftë)

Dhe njëri prej llojeve të shirkut është:

Imam Ibnul Kajjim el-Xhewzijjeh (Allahu e meshiroftë) është përgjigj atyre që
mendojnë se ibadeti nuk është ibadet përderisa ai që e bën të mos ta konsideron si ibadet, dhe thotë:

"Dhe njëri prej llojeve të shirkut është kur muridi i bën sexhde shejhut të vetë. Kjo është shirk nga ana atij që e bënë atë sexhde, dhe nga ana e atij kujt i bëhet ajo sexhde. Por për fat të keq, disa po thojnë se ajo nuk është sexhde, por ulje e kokës para këmbëve të shejhut si shenjë i nderimit dhe i përuljes.. Këtyre i përgjigjemi se atë vepër mund ta quajnë si të dojnë, por ajo është përulje para atij kujt ja bëjnë.."

- Sheikh Sulejman ibn Sahman (Allahu e mëshiroftë) thoshte për 'Shera'a -
Rrifaka' (Ligji i taghutëve):

''Kur ta pyesish dikend prej ithtarëve të taghutit pse nuk i drejtohen Allahut dhe të Dërguarit të Tij për gjykim(dispozit të sheriatit), dhe që të refuzojnë taghutin, ata thojnë:

"E vetmja arsye që po i drejtohemi këtyre zakoneve të taghutit është ai që dojmë ti shmangemi vrasjes mes njëri-tjetrit, sepse kur e thërasim njeri-tjetrin që ti shmangemi këtyre zakoneve sikur 'Shera'a - Rrifaka', atëherë vjen deri tek vrasja mes neve...'' (pra nëse i shmangemi këtyre zakoneve vjen deri te vrasja).

Allahu i Lartësuar thotë:

"Nuk ka asnjë detyrim në fe. Vërtet, Rruga e Drejtë është bërë e qartë nga rruga e gabuar. Kushdo që mohon Taghutin (çdo gjë tjetër që adhurohet përveç ose krahas Allahut) dhe beson në Allahun, atëherë ai është kapur për mbajtësin më të sigurt që nuk thyhet kurrë. Dhe Allahu është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.” (El Bekare:256)

pastaj:

"...Dhe El-Fitneh (mohimi i Allahut dhe adhurimi i të tjerëve përkrah Tij) është më e keqe se vrasja..." (El Bekare:191)

''Sikur banorët e qyteteve dhe katundeve të bëjnë luftë mes njeri-tjetrit, dhe ta mbysin njeri-tjetrin, ai sherr do të ishte shumë më i vogël se sa sherri që po shkakton taghuti duke zbatuar ligjet e veta, të cilët janë në kundërshtim me sheriatin e Allahut të cilin ia ka shpallë Profetit të fundit Muhammedit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)."

- Ibnul Kajjim el-Xhewzijjeh (Allahu e mëshiroftë) thotë:

''Ai i cili i jep përparësi ndonjë sendit apo ligjit ndaj Allahut të Lartësuar dhe Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe e merr atë gjë apo ligj për gjykatës, ai me siguri kërkon që të gjykohet para taghutit, sepse e ka pas të urdhëruar që ta refuzojë, dmth.ta refuzon secilin send apo ligj që adhurohet ose pasohet kundër Allahut të Lartësuar dhe të Dërguarit të tij (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)! Ky person kurrë nuk mund ta refuzon taghutin, përderisa mos të fillon të kërkojë gjykimin vetëm para Allahut të madhëruar...“ (Er-Risalatet-Tebukije li-ibnil Kajjim el Xhewzi, f.133)

- Ibnul Kajjim (Allahu e mëshiroftë) thotë:

"Nëse dikush e dërgon kundërshtarin e tij (me të cilin ka mosmarrveshje dhe dëshiron gjykim) te dikush tjetër pos Allahut të Lartësuar dhe të derguarit e Tij, Muhammedit (alejhi salatu wes-selam) definitivisht ka kërkuar gjykim nga taghuti, ndërsa ai është i urdhëruar ta mohon taghutin - dhe personi kurr dhe asnjiher nuk mundet ta mohon taghutin, derisa të bënë krejt gjykimin vetëm për Allahun e Lartësuar. (Tarikul-Hixhretejn,f.73)

- Ibnul Kajjimi (Allahu e mëshiroftë) thotë së në hadithin qe transmetohet nga Imam Bukhari rreth duas e berë nga Muhammedi (Paqja dhe Bekimi i Allahut qoshin mbi të), permenden tri gjera: Tawakull (Mbeshtetja në Allahun e Lartësuar), Inabah (te kthyerit me pendim) dhe tahakum (mbeshtetje ne ligjin e
Allahut, kerkim gjykim). Ky eshtë argument i kjartë se tahakumi është ibadet, siq janë: Tawakull dhe Inabah. (Al Madaarij 32/1)

- Hafidh Ibn Kethir (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:

''Të gjithë këto ligje janë tërësisht në kundërshtim me shpalljet të cilat Allahu i Lartësuar ia ka shpallur profetëve të vetë (alejhimus-selam), prandaj, kushdo që e lë pas dore atë që Allahu i Lartësuar ia ka shpallur Muhammedit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe shkon për tu gjykuar sipas shpalljeve të mëparshme të deroguara të cilat janë shpallur profetëve të mahershëm, ai bëhet kafir. E çka mund të themi atëherë për atë i cili kërkon që të gjykohet sipas el-Jasikut? Nuk ka dyshim se kushdo që e bënë këtë vepër është kafir.” (El-Bidajeh wen-Nihajeh 13/139)

- Ibn Kethir (Allahu e meshiroftë) e ka komentu ajetin vijues:

"O ju që keni besuar! Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit (Muhammedit) dhe atyre prej jush të cilët janë në drejtimin dhe udhëheqjen tuaj. Dhe nëse nuk pajtoheni për ndonjë çështje, drejtohuni Allahut (Fjalës së Tij – Kur’anit) dhe të Dërguarit të Tij (Sunnetit të Muhammedit ), nëse besoni në Allahun dhe në Ditën e Fundit. Kjo është më e mirë dhe më e përshtatshme për përcaktimin e fundit." (An Nisa':59)

''Kjo do të thotë se çdo kush që në rast të mosmarrveshtjes nuk i drejtohet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, nuk e beson Allahun as Ditën e Gjykimit."

- Sheikh Muhammed bin Abdul-Wehhabi (Allahu e mëshiroftë) referon këtë ajet dhe jep mendimin:

''Arsyeja e mosbesimit të tyre nuk është obligimi ndaj besimit që kanë, as injoranca, as urrejtja ndaj këti Dinit apo dashurija ndaj kufrit, por arsyeja kryesore është grabitja e të mirave të kesaj dynjas. Pos kësaj, kërkimi për mu gjyku para çdo sheriatit tjetër përpos sheriatit të Allahut të Lartësuar është kufër i cili e nxjerr njeriun prej islamit, pa marr parasysh kushtet dhe rrethanat të cilat i kemi cekur maparë."

- Sheikh Ahmed Shakiri (Allahu e mëshiroftë) thotë:

''Kushdo që gjykon me diçka tjetër pos Shpalljes të fundit të Allahut - është kafir, pa marrë parasysh a e ka pas nijet mi ba atë punë apo jo. Dhe çdokush që e përkrah apo e pranon atë gjykim është gjithashtu kafir, pa marrë parasysh a gjykon ai apo dikush tjetër me shpallje të mëparshme të deroguara, apo me ligje të shpikur nga ana e njeriut, tue ditë se këto ligje janë të kufrit në esencë... “ (Komentim i Musnedit të Imam Ahmedit/ Ahmeda Shakir 14/18/184 - nr.7747)

- Sheikh Xhemalud-din el-Kasim, Sulejman bin Abdullah Alu-Shejh dhe Abdul-Latif bin Abdur-Rahman bin Hasan Alu-Sheikh (rrahimehullahi alejhi) janë të nji fjale që:

''Nuk ka kurrëfarë dyshimi se çdo njeri i cili kërkon gjykimin para taghutit ose ndonjë sendi tjetër, krahas gjykimit të Allahut të Lartësuar dhe të Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), nuk e beson Allahun, por e beson taghutin... “ (Kitabu Hukmu-el Murted - Libri mbi felëshuesit)

- Sheikh Hamid Ibn Atik (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:

''Njëra prej veprave apo sharteve të cilët e largojnë muslimanin nga islami është kërkimi i gjykimit te kushdo përpos Allahut të Lartësuar dhe Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Pikërisht kjo ka ndodhur kurë njerëzit kanë filluar të gjykojnë sipas zakoneve dhe traditës së baballarëve të vet. Ato kanë krijuar çrregullim dhe ato ligje janë të njoftur me emër - 'Shera'a Rrifaka', të cilëve ia kanë dhanë përparësi ndaj ligjit të Allahut të Lartësuar. Prandaj, kushdo që i bindet këtyre ligjeve është kafir.“ (Mexhmuet-Tewhid 1/361)

- Sheikh Hammad Bin Nassir (Allahu e meshiroftë)

Gjatë komentimit të ajteit 59, në suren An Nisa', tregon së është argument qe muslimani duhet ti kthehet Allahut të Lartësuar dhe Muhammedit (Paqja dhe Bekimi i Allahut qofshin mbi të) në mosmarrveshjet; Ky eshtë kusht per Besmin në Allahun e Madheruar dhe diten e gjykimit. Per ketë arsyë eshtë pse Allahu i Lartësuar ka thenë: "...nëse besoni në Allahun dhe në Ditën e Fundit..." (An Nisa':59) (Maxhmuat ar Risaail Wal Fatwa Hamad Bin Nasir, Faqe.173)

- Sheikh Abdur-Rahman As-Sadi (Allahu e meshiroftë) ka thënë:

''Kushdo që i bindet prijësave apo dijetarëve në haram/duke ndaluar ate çka Allahu i Lartësuar e ka lejuar, dhe anasjelltas, i ka marrë këto njerëz për ' erbab`- zotëra përveç Allahut të Lartësuar.

Dhe gjithashtu ka thënë:

“Çdonjeri e ka obligim që ta pranojë Allahun si gjykatësin e vetëm, dhe ti parashtrojë të gjitha mosmarrveshjet para Allahut të Lartësuar dhe Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), dmth. para sheriatit të Allahut të Madhëruar.Kushdo që e bënë këtë punë e ka arritur teuhidin dhe dinin e ka të plotë. Në anën tjetër – kushdo që nuk e pranon Allahun si gjykatësin e Vetëm, ia dorëzon vetin gjykimit të taghutëve, edhe nëse ai deklaron se është besimtarë – ai është rrenacakë, sepse imani plotësohet vetëm nëpërmjet nënshtrimit ndaj ligjit të Allahut të Lartësuar. Kushdo që kërkon gjykimin tjetër pas gjykimit me Kur`an dhe me Sunnet të Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) është dorëzuar taghutit dhe e ka marrë atë për zot.“ (El Kawli es-Sedid fi Kitabi et-Tewhid)

- Pastaj në spjegimin e ajetit 59, te sures An Nisa', Sheikh Abdur-Rahman As-Sadi
thekson faktin se ai i cili nuk i kthehet Allahut të Lartësuar dhe Muhammedit (s.a.v.s) ne mosmarrveshjet nuk eshtë besimatar në Allahun, por është besimar ne taghut.

- Sheikh Abdur-Rahman As-Sadi thotë per ajetin 60, të sures An Nisa'
se nëse shkon dikush te dikush tjetër pos Kuranit dhe Sunnetit për gjykim, ai e ka marrë një taghut për Rabb (Zot) pavarësisht nga Allahu. (Al Kawl es-Sedi fi Kitab et-Tawhid)

- Sheikh Sulejman bin Sehman (Allahu e mëshiroftë) thotë:

''Kurë islami ka ardhur në pozitë të vetmuar (gharib), sikur në fillim të shpalljes, ata që nuk e kanë njohur sa duhet – kujtojnë se shkaku i mëshirës është në fakt shkak i denimit, dhe ajo çka është shkaku i denimit është në fakt shkak i mëshirës dhe ajo çka është shkak i harmonisë dhe i xhematit të shëndoshtë – është në fakt shkak i përçarjes dhe shkatërrimit, dhe ajo çka ndalon derdhjen e gjakut mes njerëzve - është në fakt shkaku i gjakderdhjes. Bash sikur ato që i ka cekur Allahu i Lartësuar në librin e Tij:

"Por kurdo që u vinte e mira, thoshin: “Kjo është në sajen tonë.” Ndërsa po t’i goditnin fatkeqësitë, këto ia mvishnin shenjave ogurzeza të lidhura me Musain dhe me ata që ishin me të. Kini mendjen! Me të vërtetë që shenjat ogurzeza janë vetëm tek Allahu (si të dojë Ai), por shumica prej tyre nuk e dinë." (Al A'raf:131)

Poashtu dhe ata të cilët i thoshin pasuesve të profetëve:

"Ata u thanë: “Sa për ne, ne kemi parë shenjë ogurzezë prej jush e nëse nuk pushoni, ne do t’ju gurëzojmë dhe do t’ju shtrëngojë dënim i dhimbshëm prej nesh.” Ata (të Dërguarit) thanë: “Shenjat tuaja ogurzeza qofshin me ju! A pse u këshilluat? Por në të vërtetë ju jeni një popull Musrifun (që kalon çdo kufi në të gjitha krimet e gjynahet dhe duke mos i besuar e duke mos iu nënshtruar Allahut)." (Ja-Sin:18-19)

Prandaj, ai i cili beson se gjykimi me sheriat të Allahut të Lartësuar do të shkakton luftë dhe përçarje mes popullit, dhe që shkatërrohet xhemati dhe harmonija, përveç se me gjykim rreth taghutit – ai është kafir dhe armiku i Allahut të Lartësuar dhe i gjithë profetëve të Tij. Kjo ka qenë esenca e Kurejshive, sepse ata besojshin se haku është vetëm ne pasimin e asaj çka kanë besuar të parët e tyre, kundër asaj çka është shpallur Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nga ana e Allahut..''

- Imam Ebu Muhammed Ibn Hazmi (Allahu e meshiroftë) në komentin e ajetit
vijues ka thënë:

"Por jo, për Zotin tënd! Ata nuk janë besimtarë derisa të mos zgjedhin ty për
të gjykuar në të gjitha mosmarrëveshjet mes tyre, derisa të mos mbetet në
veten e tyre asnjë pikë kundërshtimi ndaj vendimeve të tua dhe derisa t’i
pranojnë ato (vendimet e tua) plotësisht të nënshtruar." (An Nisa':65)

''Kjo është më se e mjaftueshme për ato që kanë mendjen e shëndoshtë, që e besojneAllahun dhe Ditën e Gjykimit, dhe të cilët e kanë të qartë dhe të cilët janë të sigurtë se këtu në këtë rast Allahu i Lartësuar betohet në Vetveten rreth çeshtjes ndermjet Tij dhe robve të vetë.

Nëse dikush i jep përparësi dikuj që nuk ka drejtë në të, dmth. nëse dikush i jep përparësi gjykimit të dikuj tjetër mbi gjykim të Resulullahut, duhet ta përkujtojmë se Allahu i madhëruar betohet me fuqinë e Vet se fjala e Tij është gjithmonë hakk, dhe kushdo që kërkon diçka tjetër pos gjykimit të Resulullahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk është besimtar, e nëse nuk është besimtar - atëherë është kafir, dhe rruga e tretë nuk egziston në dinin e Allahut të Lartësuar." (El-Ihkam fi usuli el ahkam, 1:98)

- Gjithashtu gjatë komentimit të sures An Nisa', ajeti 65, thotë:

"Allahu i Lartësuar betohet ne vetvehten e Tij, se nuk mundet njeriu me qenë besimatar deri sa nuk kerkon gjykim nga Muhammedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) me gjithçka që ka ardhë, dhe pastaj pa pakënaqsi e pranonë atë gjykim..." (Al Fissal fi al-Milal wa Ahwah wan-Nihal, 3/235)

- Ibn Hazm (Allahu e mëshiroftë) gjithashtu në komentin e këtij ajeti:

"Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin (Muhammedin a.s.), pasi t’i jetë
treguar qartë atij Rruga e Drejtë dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve,
Ne do ta mbajmë atë në atë drejtim që ai vetë ka zgjedhur. Dhe do ta djegim
atë në Zjarr – Dhe sa përfundim i keq!" (An Nisa':115)

Thotë së në ketë ajet gjykohet me kufr (mosbesim) ndaj gjithkujt që e bënë këtë mëkat. Por nëse dikush vjen dhe thotë se secili që nuk e ndjek rrugën e besimatarëve nuk është prej tyre, ne i pergjigjemi atyre se; JO secili qe nuk e ndjek rrugën e besimtarëve është kafir, sepse zinaja, konzumimi i alkoholit dhe mashtrimi nuk janë rrugët e besimtarëve, por këto mekate nuk të qesin nga feja. Por argumentet janë te kjarta se ky mëkat të qetë nga feja (të gjykuarit me ligj tjetër pos sherijatit):

"Por jo, për Zotin tënd! Ata nuk janë besimtarë derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në të gjitha mosmarrëveshjet mes tyre, derisa të mos mbetet në veten e tyre asnjë pikë kundërshtimi ndaj vendimeve të tua dhe derisa t’i pranojnë ato (vendimet e tua) plotësisht të nënshtruar." (An Nisa':65)

(Al Fissal fi alMilal wa Ahwah wanNihal, 2/293)

[ramazan_it]

Fet`ua nga Imam Albani (All-llahu e mëshiroftë)

Pyetja: Të gjithë këto grupe (që në hadith janë përmendur 73) thonë se ne ndjekim Kur'anin dhe Sunnetin, dhe i thërrasim të tjerët në Kur'an dhe në Sunnet. Në të vërtetë kush është ai (grup) që ndjek Kur'anin dhe Sunnetin, dhe që është nga grupi i shpëtuar ?


Përgjigje: Këta janë fjalë boshe. Ne e dimë shumë mirë se s'ka ndonjë grup që të thotë se:

Ne jemi grupi i humbur, por të gjithë thonë ne e ndjekim Kur'anin dhe Sunnetin.

Sic thamë edhe më lart këta janë fjalë boshe, pasi veprat e tyre nuk janë sipas Kur'anit dhe Sunnetit.

Për ta marrë vesh se cili grup është me të vërtetë ndjekës i Kur'anit dhe Sunnetit, Ai grup ka dy shenja:

E para:

Gjithmonë thotë: Ka thënë All-llahu (subhanehu ue teala), dhe ka thënë Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem).

Shenja e dytë e këtij grupi është se thotë:

Kjo është Sunnet dhe kjo është Bidat (dicka e shpikur, për të cilën nuk ka argument).

Ai që i ka këto 2 cilësi ai është duke ecur në rrugë të drejtë.

Por ata që thonë: Ne duam ligjin Islam dhe i veshin rrobat ashtu sic i veshin kafirat, rruajnë mjekrat, gratë e tyre dalin pa hixhab, këta s'flasin fjalë të drejta, por flasin fjalë me mashtru popullin duke u thënë: Hajdeni tek ne, se ne jemi në Kur'an dhe Sunnet.

Thotë All-llahu (subhanehu ue teala):

" O ju të cilët keni besuar, pse po e thoni atë që nuk e veproni, është shumë e urrejtur tek All-llahu të thoni atë që nuk veproni."

Pra, thënia e këtyre grupeve se gjoja janë në Kur'an dhe në Sunnet, nuk është e vërtetë.

Këta grupe nuk dinë të falin namazin ashtu si e ka falur Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) dhe te mos flasim për çështjet e tjera.

Kështu ai që nuk e lexon hadithin e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) nuk mundet me e ditë se si ka punuar Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), si është falë, si ka agjëruar, si i ka edukuar gratë e tij, fëmijët e tij, etj. Prandaj, pa ditur Sunnetin e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) nuk mund të ecet në rrugën e tij.

Për këtë shkak Ikhuanul Muslimin, Xhemati Tablig etj., nuk munden me thënë se Hoxha (dijetari ) jonë është Filani, pasi ata nuk kanë Hoxhë.

Të gjithë këta kanë dëshirë që të punojnë për hir të All-llahut (subhanehu ue teala), por nuk dinë të punojnë ashtu sic ka thënë dhe urdhëruar All-llahu (subhanehu ue teala), sepse ata s'kanë dijetar, që t'i mësojë se si të punojnë ashtu sic ka punuar Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem). Dhe kjo është një çështje e madhe.

Pyetni po deshët Ikhuanum Muslimin: Kush është Hoxha juaj prej të cilit ju i merrni fetvat ?

Ata nuk kanë hoxhe, Ata kanë 70 vjet pa hoxhë që kur ka qenë i pari i tyre Hasan El-Bennah (All-llahu e mëshiroftë). Pra, edhe një herë e përsërisim se fjala e tyre, se janë në Kur'an dhe Sunnet është fjalë boshe. ” (Silsilat-ul-Huda 33)

[ramazan_it]

Përse lutet njeriu dhe nuk ka përgjigje?

Shejh Uthejmini (Allahu e mëshiroftë) qe pyetur: Përse lutet njeriu dhe (prapë) s’ka përgjigje?

Allahu i Lartësuar thotë:

“Më lutni Mua, Unë ju përgjigjem...” (El-Gafir-60).

Ai u përgjigj me këto fjalë: Të gjitha lavdërimet dhe falënderimet janë për Allahun, Zotin e botëve. Salatet dhe selami janë për të Dërguarin tonë, Muhamedin, për familjen dhe mbarë shokët e tij. E lus Allahun e Lartësuar që të më dhurojë mua dhe vëllezërve të mi myslimanë sukses në pasimin e së vërtetës, si në besim, ashtu edhe në fjalë dhe vepër.

Allahu i Lartësuar thotë:

“Zoti juaj ka thënë: “Më thirrni Mua, Unë ju përgjigjem. E, ata që nga mendjemadhësia i shmangen adhurimit ndaj Meje, do të hyjnë të nënçmuar në Xhehenem” (El-Gafir-60).

Pyetësi thotë se ai e ka lutur Allahun e Lartësuar dhe Ai nuk iu ka përgjigjur. Dhe ky realitet po i duket i paqartë, sepse në vargun fisnik të Kuranit Allahu ka premtuar se, kush i lutet Atij, Ai do t’i përgjigjet, dhe Allahu i Patëmeta nuk e shkelë premtimin. Përgjigjja në këtë pyetje është se për pranimin e lutjes ka kushte, të cilat doemos duhet të plotësohen, e ato janë:

• Sinqeriteti ndaj Allahut; që njeriu të jetë i sinqertë në lutjen e tij, t’i drejtohet Allahut me një zemër të vëmendshme e të vërtetë në atë lutje, duke qenë i bindur se Ai është i Fuqishëm t’i përgjigjet lutjes dhe duke shpresuar për përgjigjen e Allahut.

• Gjatë lutjes të ndjejë se ai ka shumë nevojë, bile nevojë të domosdoshme për Allahun, dhe (gjithashtu të ndjejë) se vetëm Allahu është Ai i Cili i përgjigjet thirrjes së nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen. Kurse, kur ai i lutet Allahut me ndjesinë e pavarësisë nga Ai dhe (me ndjesinë) se nuk ka nevojë të domosdoshme për Të dhe lutet vetëm pse i është bërë adet një gjë tillë, kjo lutje nuk meriton përgjigjen (pranimin).

• Të largohet nga ushqimi haram, sepse ngrënia e tij është pengesë mes (lutjes së) njeriut dhe pranimit, siç është saktësuar në Sahihun e Muslimit nga Profeti (sal-laAll-lahu alejhi ue sel-lem) se ka thënë:

“Vërtet, Allahu është i Mirë (i Pastër) dhe nuk pranon veçse të mirën. Dhe Allahu i ka urdhëruar besimtarët me atë që i ka urdhëruar të Dërguarit. Allahu ka thënë: “O besimtarë, hani nga të mirat (të lejuarat) që ju kemi dhënë dhe falënderojeni Allahun, nëse jeni që vetëm Atë e adhuroni “(El-Bekareh 172).

Dhe ka thënë:

“O ju të Dërguar, hani atë që është e lejuar dhe e mirë dhe bëni vepra të mira se Unë e di atë që ju veproni” (El-M’uminun-51).

Pastaj përmendi një njeri flokëshprishur e i pluhurosur, të cilit i zgjatet udhëtimi dhe i zgjat duart drejt qiellit duke thënë: “O Zoti im, o Zoti im!”, ndërkohë që ushqimi i tij është haram, pirja e tij është haram, rrobat e tija janë haram dhe është ushqyer me haram”.

Tha (më pastaj) Profeti (sal-laAll-lahu alejhi ue sel-lem):

“E, si ka mundësi t’i pranohet (lutja e tij)?!”

Profeti (sal-lAll-lahu alejhi ue sel-lem) e sheh si të largët pranimin e lutjes (nga Allahu) prej këtij njeriu, i cili i ka realizuar shkaqet e jashtme (dukshme), përmes së cilave arrihet pranimi, e ato janë:

• I ka ngritur duart drejt qiellit, d.m.th., drejt Allahut të Lartësuar, sepse Ai është mbi qiell dhe mbi Arsh. Ngritja e duarve drejt Allahut është prej shkaqeve te pranimit të lutjes, siç ka ardhur në hadithin të cilin e transmeton imam Ahmedi në Musned:

“Vërtet, Allahu është i Turpshëm dhe Fisnik. Turpërohet nga robi i Tij, kur ai i ngre duart drejt Tij, t’ia kthejë pa asgjë”.

• Ky njeri e ka lutur Allahun me Emrin (e Tij) “Zot”, “O Zot im, o Zot im”. Kështu, afrimi tek Allahu përmes këtij Emri është prej shkaqeve të pranimit të lutjes, sepse Zoti është Krijuesi, Poseduesi, Sistemuesi (Rregulluesi) i të gjitha çështjeve, dhe në Dorën e Tij janë çelësat e qiejve dhe Tokës, dhe për këtë arsye e sheh se shumica e lutjeve në Kuran fillojnë me këtë Emër.

“Zoti ynë, ne dëgjuam një thirrës që ftonte për besim (e që thoshte) : Të besoni Zotin tuaj! E ne besuam! Zoti ynë, na i fal mëkatet tona, na i shlyej të ligat tona dhe bëna të vdesim me të mirët! O Zoti Ynë! Na e jep shpërblimin që na ke premtuar nëpërmjet të Dërguarve Tu dhe mos na poshtëro në Ditën e Kiametit!

Se Ti, me të vërtetë, nuk e shkel premtimin e dhënë! Dhe Zoti iu përgjigj lutjes së tyre:

“Unë nuk do t’ia humb mundin askujt nga ju që ka bërë vepra, qoftë mashkull apo femër. Ju jeni njëlloj (në shpërblim)…” (Al-Imran- 193-195).

• Ky njeri ishte udhëtar dhe udhëtimi përgjithësisht është prej shkaqeve të pranimit të lutjes, sepse njeriu gjatë udhëtimit ndjenë nevojë për Allahun dhe (ndjenë) domosdoshmëri për Të më shumë se kur është afër familjes së tij.

Ndërsa “flokëshprishur e i pluhurosur” dmth si ai që nuk kujdeset për vete dhe gjëja më e rëndësishme për të është kthimi tek Allahu dhe lutja drejtuar Atij, pavarësisht gjendjes në të cilën është: flokëshprishur, i pluhurosur apo në gjendje mirëqenieje. Flokët e shprishura dhe pluhurosja kanë ndikim në pranimin e lutjes, siç ka ardhur në hadithin i cili transmetohet nga Profeti (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem):

“Allahu zbret në qiellin e dynjasë në pasditen e Arafatit dhe mburret para engjëjve me të pranishmit aty (në Arafat) e thotë: “Më kanë ardhur flokëshprishur, të pluhurosur dhe të pambrojtur nga nxehtësia e Diellit, (kanë ardhur) prej të gjitha viseve të largëta”.

Të gjitha këto shkaqe për pranimin e lutjes nuk i kanë bërë asgjë dobi, për arsye se ushqimi i tij ishte haram, rrobat e tij ishin haram dhe ishte ushqyer me haram.

Tha Profeti (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem):

“E si ka mundësi t’i pranohet (lutja e tij)?!”

Kështu, nëse nuk plotësohen këto kushte për pranimin e lutjes, atëherë
përgjigja është e largët.

E, nëse plotësohen, por prapë Allahu nuk i përgjigjet lutësit, atëherë kjo është për shkak të ndonjë urtësie të cilën e di Allahu, por nuk e di lutësi. Ka mundësi që ju të doni ndonjë gjë ndërkohë që ajo është e dëmshme për ju. Gjithashtu, kur të plotësohen këto kushte dhe Allahu nuk përgjigjet, atëherë Ai ose ia largon (lutësit) ndonjë të keqe më të madhe, apo ia ruan (lutjen) deri në Ditën e Kiametit e pastaj e shpërblen shumëfish. Sepse ky lutës, i cili është lutur sipas të gjitha kushteve dhe nuk i është përgjigjur e, gjithashtu, nuk iu ka larguar ndonjë e keqe më e madhe, ka mundësi që i ka plotësuar kushtet dhe (prapë) është privuar nga përgjigjja, për shkak të ndonjë urtësie, dhe kështu i jepet shpërblimi dyfish. Njëherë për shkak të lutjes së tij dhe herën e dytë për fatkeqësinë e mos-përgjigjes; kështu i ruhet tek Allahu i Lartësuar ajo që është më e madhe dhe më e plotë.

Gjithashtu, është e rëndësishme që njeriu të mos e sheh si të ngadaltë çështjen e pranimit të lutjes, sepse kjo, gjithashtu, është prej shkaqeve që e pengojnë pranimin, siç ka ardhur në hadith nga Profeti (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem):

“I përgjigjet ndonjërit prej jush përderisa nuk ngutet” Thanë: “E si ngutet, o i Dërguar i Allahut?” Tha: “Thotë: “Jam lutur, jam lutur dhe jam lutur, por nuk më është përgjigjur”.

Kështu, njeriu nuk duhet ta shohë si të ngadaltë çështjen e pranimit e të ndiejë mërzi (lodhje) ndaj lutjes dhe pastaj ta braktis atë. Përkundrazi, duhet të këmbëngulë në lutje, sepse çdo lutje me të cilën e lut Allahun, është adhurim i cili të afron te Allahu dhe ta shton shpërblimin. Vëllai im mysliman, duhet ta lusësh (pandërprerë) Allahun për të gjitha çështjet e tua, qofshin ato të përgjithshme apo të veçanta, të vështira apo të lehta. E, sikur mos të ishte lutja gjë tjetër përveç adhurimit ndaj Allahut të Lartësuar, njeriu do të duhej të kujdesej për të. Allahu është Ai, i Cili jep suksesin.

Shejh: Muhamed bin Salih El-Uthejmin (Allahu e mëshiroftë) - www.islamspirit.com
Përktheu: Petrit Perçuku

[ramazan_it]

Gjykimi për kërkimin e ndihmës nga xhinët dhe shejtanët dhe zotimit ndaj tyre

Disa vëllezër më kanë pyetur rreth veprimeve të disa injorantëve, si lutja ndaj dikujt tjetër përveç Allahut të Madhëruar dhe kërkimi i ndihmës prej tij në çështjet e rëndësishme. Ndër këto veprime përmendim lutjen drejtuar xhinëve, kërkimin e ndihmës prej tyre, zotimin ndaj tyre, bërjen kurban për ta dhe punë të ngjashme me këto. Këtu futen edhe fjalët e disave:

"O ju të shtatët, merreni atë!", e kanëfjalën për shtatë kryetarët e xhinëve. "O ju të shtatët, veproni me atë kështu!" "O ju të shtatët, thyejini kockat e atij, pini gjakun e tij, gjymtojeni kufomën e tij!" Ose fjala e disave: "Merre, o xhini i drekës, o xhini i ikindisë!"

Ky veprim bëhet në shumë vende. Disa prej veprimeve që futen në këtë çështje janë edhe lutja ndaj të vdekurve, qofshin ata Pejgamberë, njerëz të devotshëm apo persona të tjerë dhe lutja ndaj engjëjve dhe kërkimi i ndihmës prej tyre. Këto vepra dhe të tjera të ngjashme me to bëhen nga shumë persona të cilët thonë se janë muslimanë, por veprojnë për shkak të injorancës dhe pasimit verbërisht të paraardhësve të tyre. Ndoshta disa prej tyre i nënvlerësojnë këto çështje duke thënë:

"Ne nuk e kemi për qëllim e as nuk e besojmë, porse na është bërë shprehi."

Më kanë pyetur edhe rreth gjykimit të martesës me ata që njihen për veprime të tilla, rreth gjykimit që kanë kurbanet e tyre, rreth gjykimit të namazit për ta (Allahu e di më së miri, këtu shejhu ka për qëllim namazin e xhenazes për ata persona) dhe namazit pas tyre (t'i kesh ata si imamë në namaz sh.p.), rreth gjykimit të besimit të mashtruesve dhe fallxhorëve, siç janë ata që pretendojnë se e njohin sëmundjen dhe shkaqet e saj duke pasur në posedim diçka që ka prekur trupin e të sëmurit (si çallma, pantallonat, shamia e kokës dhe gjëra të ngjashme me to).

Përgjigjja:

Falënderimi i takon vetëm Allahut. Paqja dhe shpëtimi qofshin mbi Pejgamberin e fundit, mbi familjen e tij, mbi shokët e tij dhe mbi ata që pasojnë udhëzimin e tyre deri në Ditën e Gjykimit. Më pas them se me të vërtetë që Allahu i Madhëruar i ka krijuar xhinët dhe njerëzit për ta adhuruar vetëm Atë, që t'i luten vetëm Atij, t'i kërkojnë ndihmë vetëm Atij dhe t'ia kushtojnë kurbanin, zotimin dhe adhurimet e tjera vetëm Atij. Për këtë qëllim, Allahu i Madhëruar dërgoi të Dërguarit dhe i urdhëroi me këtë gjë; për këtë shkak zbriti librat qiellorë –më madhështori prej të cilëve është Kur'ani- të cilët e qartësonin këtë gjë, thërrisnin në të dhe paralajmëronin nga të shoqëruarit shok Allahut dhe adhu rimit të dikujt tjetër veç Tij.

Ky është themeli, baza e fesë dhe kuptimi i fjalës "La ilahe il-lAllah", e cila do të thotë se "nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut". Kjo fjalë mohon adhurimin e dikujt tjetër përveç Allahut dhe ia atribuon atë vetëm Allahut e askujt prej krijesave. Argumentet për këtë janë të shumta në Librin e Allahut (Kur'anin) dhe në Sunnetin e të Dërguarit të Allahut sal-lAllahu alejhi ve sellem. Disa prej tyre janë:

Nga fjalët e Allahut të Madhëruar:

"Dhe Unë (Allahu) nuk i krijova njerëzit dhe xhinët, veçse që ata duhet të më adhurojnë vetëm Mua."[1]

"Ndërsa Zoti yt ka përcaktuar që ti të mos adhurosh askënd e asgjë veç Atij."[2]

"Dhe ata nuk u urdhëruan për tjetër, pos asaj që duheshin të adhuronin vetëm Allahun dhe të mos adhuronin tjetër përveç a përkrah Tij, të adhuronin Atë me besim të vërtetë e me përkushtim të plotë."[3]

Dhe Zoti juaj thotë:

“M’u lutni Mua, Unë do t’ju përgjigjem. Me të vërtetë se ata të cilët e përbuzin adhurimin ndaj Meje, ata pa dyshim që do të hyjnë në xhehennem me poshtërim!” [4]

"Dhe kur robërit e Mi të pyesin ty (o Muhamed) për Mua, atëherë (përgjigju atyre): “Vërtet Unë jam pranë (tyre me Dijen Time), Unë u përgjigjem duave (lutjeve) të lutësit kur ai më drejtohet Mua me lutje (pa ndërmjetësues apo ndërlidhës)."[5]

Allahu i Madhëruar ka treguar në këto ajete se i ka krijuar xhinët dhe njerëzit që ta adhurojnë dhe se ka caktuar që të mos adhurohet askush tjetër përveç Tij. Kuptimi i fjalës "ka caktuar"[6] është "ka urdhëruar dhe porositur". Allahu i Madhëruar i ka urdhëruar dhe porositur robërit e Tij në ajetet e qarta të Kur'anit dhe me anë të të Dërguarit të Tij, sallAllahu alejhi ve sel-lem, që të mos adhurojnë askënd tjetër përveç Zotit të tyre. Ai ua ka bërë të qartë që lutja është adhurim madhështor. Ai që tregohet mendjemadh ndaj saj, hyn në zjarr.

Gjithashtu, Allahu i Madhëruar i ka urdhëruar robërit e Tij që t'i luten vetëm Atij, i ka lajmëruar se Ai është afër tyre (me dijen e Tij-sh.p-) dhe se i përgjigjet lutjes së tyre. Atëherë u del si obligim të gjithë robërve (të Allahut) që t'i luten vetëm Atij sepse lutja është një lloj adhurimi për hir të të cilit u krijuan dhe u urdhëruan ta kryenin.

Allahu i Madhëruar ka thënë:

"Thuaj: “Sigurisht namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e botëve (njerëzve, xhinëve dhe gjithçkaje që ekziston). Ai nuk ka asnjë shok e të barabartë me Të dhe për këtë unë jam urdhëruar dhe unë jam i pari që i nënshtrohem Vullnetit të Tij si musliman.”[7]

Allahu i Madhëruar e ka urdhëruar Pejgamberin e Tij që t'u tregojë njerëzve se namazi i tij, kurbani i tij, jeta e tij dhe vdekja e tij janë për Allahun, Zotin e botëve, që nuk ka shok. Kush bën kurban për dikë tjetër përveç Allahut i ka shoqëruar Atij shok, gjithashtu edhe ai i cili i bënë namazsexhde dikujt tjetër përveç Tij, sepse Allahu i Madhëruar e ka bashkangjitur namazin me kurbanin dhe ka njoftuar se ato janë vetëm për Të. Kush bën kurban për dikë tjetër përveç Tij, qofshin këta xhinë, engjëj apo dikush tjetër, duke kërkuar që të afrohet tek ata (me këtë adhurim sh.p.) është i njëjtë me atë që i falet dikujt tjetër përveç Allahut.

Transmetohet në hadithin e saktë se Pejgamberi, paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, ka thënë:

"E ka mallkuar Allahu atë që bën kurban për dikë tjetër përveç Tij."[8]

Imam Ahmedi ka nxjerrë me zinxhir transmetimi të mirë nga Tarik ibn Shihabi (Allahu qoftë i kënaqur me të) nga i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, se ka thënë:

"Kaluan dy burra te një popull që kishin një idhull. Nuk lejohej të kalonte kush aty përderisa të bënte kurban diçka në emër të tij. I thanë njërit prej tyre: -Bëj kurban! Ai tha: -Nuk kam me se të bëj kurban. Ata thanë: -Bëj kurban qoftë edhe një mizë! Ai bëri kurban një mizë, e lejuan të kalonte dhe hyri në zjarr (xhehennem). I thanë tjetritëj kurban! Ai tha: -Nuk kam për të bërë kurban për dikë tjetër përveç Allahut! E vranë dhe hyri në xhennet."[9]

Në qoftë se ai që bëri kurban një mizë për hir të idhullit dhe gjërave të ngjashme me të bëhet mushrik (jobesimtar, që adhuron dikë tjetër veç Allahut) dhe meriton hyrjen në zjarr, si ka për të qenë puna e atij që u lutet xhinëve, engjëjve, njerëzve të mirë, u kërkon ndihmë atyre, bën zotime për ta, bën kurbane për ta, shpreson me këto vepra ruajtjen e pasurisë së tij apo shërimin e të sëmurit (që dëshiron ai), apo shëndetin e kafshëve të tij dhe mbarëvajtjen e të korrurave të tij, ose vepron atë gjë sepse ka frikë nga e keqja e xhinëve dhe vepra të tjera si këto?! Kush i vepron këto vepra dhe persona të ngjashëm me të kanë prioritet që të jenë mushrikë, që meritojnë hyrjen në zjarr, sesa ky burrë i cili bëri kurban një mizë për hir të idhullit.

Abdul-Aziz ibën Abdil-lah ibën Baz
Përshtati: Ardit ULQINAKU
Rijad /Arabia Saudite
Burimi: at Binbaz.org


[1] Edh-Dharijat: 56
[2] El-Isra: 23
[3] El-Bejjineh: 5
[4] Gafir: 60
[5] El-Bekare: 186
[6] E ka fjalën për kuptimin e saj në suren El-Isra, ajeti 23 –sh.p.
[7] El-En'am: 162-163
[8] Trans Muslimi 5240
[9] Hadithin e ka dobësuar Albani në Ed-daifeh, nr. 5829



Nga revista Dëlirje dhe Edukim

[ramazan_it]

Besimtarët e Trinitetit

Autor: Imam Ibn Kajjim el-Xheuzije, All-llahu e mëshiroftë!
Burimi: “Hidajetul-Hejara” (fq. 22)
Përktheu: Xhemal N. Jakupi


“...Grupi i dytë janë besimtarët e Trinitetit. Një popull i devijuar, adhurues të kryqit, ata që e kanë sharë All-llahun në një mënyrë që as edhe një popull tjetër nga krejt njerëzimi nuk e ka bërë ndonjëherë. Ata nuk e pranojnë që Ai është Një, i Vetëm, i Pashoq, i Vetëmjaftueshëm, Ai i Cili “as nuk lind, e as nuk është i lindur. Dhe askush nuk është i barabartë (a i krahasueshëm) me Atë!” (el-Ihlas: 2 – 3)

Ata nuk e konsiderojnë Atë si më të Madhin mbi çdo gjë tjetër, por thanë për Të ato fjalë nga të cilat “qiejt gati sa nuk copëtohen; Toka gati sa s’çahet e malet sa s’rrëzohen të thërrmuar”. (Merjem: 90)

Kështu që, thuaj ç’të duash për një popull që bazë e besimit e të cilëve është se All-llahu është njëri nga “tre”, se Merjemja (Maria) është e shoqja e Tij, se Mesia është biri i Tij, se Ai zbriti nga Froni i Madhështisë së Tij dhe mori formën prej mishi në barkun e të shoqes së Tij dhe i ndodhi ç’i ndodhi derisa u vra dhe u varros.

Feja e tyre është adhurim i kryqeve, lutje e drejtuar pikturave të ngjyrosura me të kuqe e të verdhë nëpër mure dhe duke thënë: “Oj nëna e Zotit na furnizo, na fal dhe ki mëshirë për ne!” (?!!!)

Feja e tyre është që të pish alkool, të hash derr, të heqësh dorë nga synetllëku, të bësh adhurim me ndyrësira, ta konsiderosh të lejuar ngrënien e çdo lloj kafshe, që nga mushkonja e deri tek elefanti. E lejuar për ta është ajo të cilën prifti i tyre e lejon, kurse e ndaluar ajo të cilën prifti e ndalon. Feja e tyre është ajo që u ka ligjëruar prifti. Ai është që ua fal mëkatet dhe i shpëton nga Zjarri i Ndezur Fortë ...”