Azem Troqe

[Askusho]

AZEM TROQE

Azem Troqe u lind më 1966 në qytetin e Vlorës. Ka ndjekur studimet e larta në Fakultetin Gjuhë-Letërsi në Elbasan. Ka botuar poezi në shtypin periodik si: “Zëri i rinisë”, “Nëntori”, etj.
Poezia e tij shpreh shpirtin e tij të shqetësuar poetik, timid dhe të ndjeshëm, karakteristikë kjo edhe e natyrës së tij njerëzore.


MENGJES

Vizatoi një derë,
hyri brenda.
Mira dhe Jori
pinin çaj.
Një pellush
hante qafën,
kaçurrelat vrisnin
karficën.
Ajri mbante
erë të mirë.
Kot e shava, tha,
këtë mëngjes.
Dielli në kopsht
hante fruta
të kuqërremta.

HENA NE DRITARE

Hëna futi kokën në dritare,
futi dorën në shtrat, preku një trup
të lakuriqtë. Në të vërtetë ishin dy trupa
të lakuriqtë. Preku bukuri mashkullore.
Gjëra të tjera më të bukura
nuk i pa dot, nuk i preku.

PASDITE NE FSHAT

Lëkundjet e kumbullës larguan të fundmin
harabel të ditës. Lehja e qenit
shoqëron kthimin e bagëtive. Rruga
pa hapa. Së largu vjen e qara e pyllit.
Hija e rëndë e një reje paralajmëron shiun.
Vajza në dritare psherëtin: -të gjithë
e ditkan dhimbjen time?

KUSHTUAR A. H.

Po vuan poeti,
zemërndarë në thela
nga thikë e dashurisë.

Eklips total diellor,
mbi fytyrën e tij fytyra e saj
është ngulur.

Mbaruan ditët e mëndafshta,
stilolapsi fle në xhep.

Gjithë ky burrë i madh
u fut
në një gotë verë.

Duke u lutur çdo natë
bukurosheve të frikshme
mos të trishtojnë
stilolapsin e tij të zjarrtë.

NE VARRIM

I vdekuri buzë gropës së varrit.
Përreth përcjellësit. Qiparisat në heshtje.
Dikush flet për virtytet
e të ndjerit, për ndershmërinë, për meritat.
Nga mallëngjimi i dridhet buza,
nga goja i derdhen tinguj gjysmakë.
Njerëzit nënqeshin. E zbresin të vdekurin në tokë
dhe ndërsa i hedhin baltë, kujtohen, edhe ai
ishte dikur një gjysmëmemec i lezetshëm,
përsëriste fjalët si rrotë e ndryshkur,
kujtojnë shakatë që bënin, fillojnë të gajasen.
Gjithë duke qeshur, i vënë përsipër ca lule
dhe largohen duke thënë: “Sa keq që na le, miku ynë!
kishim nevojë për ty”.

I vdekuri në varr isha unë.

PERQAFIMI

Seç kishte një lodhje të bukur.
Nga nëna e saj e sëmurë a ndofta
e pamësuar ish me bardhësinë e pandalshme
të mureve, çarçafëve, doktorëve.
Më ftoi për kafe në bar.
Flokët i kish si nata, sytë si deti, buzëqeshjen,
si dhe emrin, i kish prej lulemimoze.
Kur u ndamë, më vodhi një përqafim.
Mbrëmja qeshi, miratoi. Nuk u pamë më.
S’e kërkova.

Ruaj përqafimin,
mbërthyer në shpirt
si gur të çmuar.

ENXHI LUAN NE PIANO

Enxhi luan në piano.
gishtat e saj janë yje
mbi vesën e mbrëmjes,
muzika e saj këngë bajameje
në fillimmarsin e pranverës.
Po ajo nuk e di.

E vogël bota,
futet e tëra në dhomën
ku Enxhi luan në piano,
hidhen e përhidhen karriget
nën ritmin e pambarimtë,
zogj të kaltër çukisin
ditën e djeshme,
që akoma pat mbetur
shtriqur mbi divanet,
muret përloten,
bëjnë “shët” me fashat e dritës,

sepse Enxhi luan në piano.

VDEKJA

Baba, kush është ajo zonjë e bardhë
atje tej, që na përshëndet
me dorën e bardhë e me fjalë
gëzimi?!

Kopshtarja e kopshtijeve tona.
E përhershmja. Shëtit nga lulja
në lule, nga pema në pemë,
prashit dheun, krasit degët,
nuk lodhet, tëharr barërat,
mbledh gjethet, nuhat lulet,
duke thithur hundët. Këndon:
“jetë, o jetë e shtrenjtë”!

Herë-herë këput
një trëndafil
a një zambak.

Përgatiti për botim Hiqmet Meçaj
(Botuar në: "Gazeta e Athinës")

Azem Troqe - foto