Adrian Saliaj

[Askusho]

ADRIAN SALIAJ

Adrian Saliaj u lind më 1964, në qytetin e Vlorës. Lëvron që herët poezinë, prozën dhe sprovën e mendimit estetik, duke spikatur e tërhequr vëmendjen e krijuesve vlonjatë. Për një kohë të shkurtër emigroi në Austri. Eshtë pjesëmarrës në Festivalin Ndërkombëtar të Poezisë "POETEKA".
Ka botuar:
"Fjalët që bota harroi", poezi, botimet "Ideart", Tiranë 2007.
"Një tjetër Harmoni", poezi, botimet "Ideart", Tiranë 2010.


DHE S’DI

Ia nisi këngës gjethja
Pikon e loton shpresa
ti hesht në fund të paqes
e s’di nga rrodhi vjeshta
e s’di nga rrodhi dimri
e s’di nga rrodhi jeta.

Pikon e loton gjethja
ti hesht në fund të paqes
ia nisi këngës shpresa
në ngjyrë të manushaqes
e s’di nga rrodhi vera
e s’di nga rrodhi vjeshta
ti hesht në fund të paqes
e s’di nga rrodhi jeta.

KA PER TE ARDHUR…

I vetëm
në çeljen e verdhë të mimozës
dhe shelgu që qëndis
qefinin tim në heshtje
gishtat e yjeve
si hala pishash
zbresin në shpirt
nga jorgani i shtrirë i qiellit.

Ka për të ardhur një kurorë
kushedi me ç’erëmime lulesh
mbi qefinin e shelgut tim.
Si mornicë ti shpirt
do rrëshqasësh yjshëm
në të tjera buzë
në tjetër qetësi.

***

Me kaçola loz
në shkallët e Olimpit
pullat shkëmbej
në tregun e zi.
Dy napolon
një Skënderbe
Një Zeus
shtrenjtë!
Një grusht me flori
Në djall betejat
e ndyra të pista.
Në botën vullkanore
që lëngon me protestat.
Është vapë!
Akropujsh ngjiten turistët
deti më zhvishet
të bëj pak not.

NENES TIME

Çdo ditë më shumë pakësohesh nënë, çdo ditë
më tepër fikesh.
Përse kërkon të ikësh nënë, përse
kërkon të ikësh?!
Çdo ditë më keq gjellët e shijshme, çdo ditë
harron e thinjesh
për ku kërkon të ikësh nënë, për ku
kërkon të ikësh?!
Çdo natë më pak gjumë o nënë, çdo natë
të shfaqen hije
përse kërkon të ikësh nënë, përse
kërkon të ikësh.
Çdo natë mërmërit në dhëmbë, çdo natë
mua më fshihesh.
Po mos kërko të ikësh nënë, po
mos kërko të ikësh.

AH TI

Pa kur sërish them lamtumirë,
pa kur sërish sytë shkas mbi xham,
edhe vështroj në hapësirë
ca hije që me ty më ngjajnë.

E kur sërish ...
E kur sërish ...
ç’ish jeta vallë
torb’ e lypsarit
që portë më portë thërrime mbledh.

A mosvërshim e vetëtimës
qiell e tokë mespërmes?
C’ish jeta vallë?
Ah, ti sorkadhes e livadhit
Ah, ti ujvarë magji e kroit,
më le mbështetur në dritare
e mallin zgjon e jetën zgjoi.

TE TRE

Rrëshqet i pikëlluar oktapodi
ia hodhi këmbët hënës
duke lëpirë
si të ishte kandilëz deti.

Po tretem,
edhe pak
edhe pak...
Në këtë muzg luspor
me drita të zbehta,
të befta
të tre hamë vetveten.

MOS U TRISHT!

Mos i dridh qerpikët
në rrezet e fundit të diellit tretur.
Mos u trisht duke psherëtitur.
E thua: ç’më mbeti?!

Mbetet hëna, qielli sipër reve,
mbetet freskia, kaltërimi i detit,
mbeten ullinjtë, qiparisat
dhe kënga e zogut mes tyre,
mbeten ditë të reja që ende s’kanë nisur
dhe shpresat fluturuese, të bardha,
pulëbardha këlthitëse.

A e ndjen?
Nga gjithçkaja ka mbetur ende shumë:
mbetem unë.

MIQTE E MI

Dëborës që bie
s’ia gjej dot emrin.
Vrapimit të përrenjve
s’ua njoh drejtimin.
Orët ndërroj me zhurmat
e çmendura të trenave.
Me zverdhjen e gjetheve
ndërroj ditët.
Ne u lindëm
kufi ti vëmë
fatit, pafajsisë.
Duart e mpira
zgjatur dëshiruar
drejt jetës
prekën vdekjen.
Mbetën të ngrira
të mpira
ndotur prej vetmisë
u tretën.

Ah!
Po vetëm atëherë
do t’ma kuptoni zemrën.
Kur veshët e lodhur
të kërkojnë mes zërave
që u gjen me hamendje
kuptimin.
Vetëm një tingull!
Atëherë
do vraponi drejt meje.
Kur sytë që humbin funksionin
në muret e trishtuara
të ngecin
mes egërsisë së dimrit.
Koha e zënë dhjetra herë
në befasinë e vdekjes
të përkulet përpara atdheut
kujtimesh
dhe peshën e mallit
detyrës
me dhimbjen
e fikjes.

Austri 1993

Përgatiti për botim Hiqmet Meçaj
(Botuar në: "Gazeta e Athinës")


Adrian Saliaj - foto

[Askusho]

Për librin poetik: "Fjalët që bota harroi", të poetit Adrian Saliaj.
nga Arian Leka

Ky libër është përmbledhje e krijimtarisë së një poeti që ka shkruar herët, por që gjithmonë ka pritur, i ka dhënë fjalës kohën e duhur për t'u mpiksur, ka lejuar që një krijimtari jo e pakët të presë gjatë para se të shfaqet, duke ruajtur me intuitë atë që është unike nga shumëfishimi i saj, për të veçuar atë që kënaq krijuesin nga ajo që kënaq lexuesin, sikur të zotëronte atë dijeni tëpër të rralluar sot që e ka gjetur folenë tek një varg po i veti: "nuk janë më frymët që na mbanin ngrohtë..."
Adrian Saliaj ofron një poetikë të brishtë, krijuar nga e njëjta materie me të cilën Dedali krijoi krahë për fluturimin, fjalë që levizin mes të fshehtave, shpërfilljes dhe një ironie herë-herë aq të qashtër sa na bën të besojmë sërish edhe tek gjërat që na zvetënohen përditë para syve, të cilat nuk mundemi t'i ruajmë dhe as t'i shpëtojmë dot.

[Askusho]

Për librin poetik: "Një tjetër harmoni", të poetit Adrian Saliaj.
nga Arian Leka

Edhe në këtë rikthim me librin e dytë me poezi, Adrian Saliaj, na ofron sërisht të njëjtën materie për krijim;
"një poetikë të brishtë, krijuar nga e njëjta materie me të cilën Dedali krijoi krahë për fluturimin, fjalë që levizin mes të fshehtave, shpërfilljes dhe një ironie herë-herë aq të qashtër sa na bën të besojmë sërish edhe tek gjërat që na zvetënohen përditë para syve, të cilat nuk mundemi t'i ruajmë dhe as t'i shpëtojmë dot", por që në bën të mendojmë për një ngulmim të qëllimshëm e të themi se ruajtja e së njëjtës cilësi poetike është dhe mbetet me po aq vlerë sa edhe krijimi përsëpari i një bote të re thurur me fjalë prej vetes më të thellë dhe prej asaj çka të tjerët lënë si gjurmë tek ne.