Mauzole per Ahmet Zogun?

[Orteku]

gjeja ma e menqur asht te mos thujsh rrena.

Gjëja më e menqur është të heshtësh kur ske asgjë për të thënë Dhe ti nëse nuk ke asgjë për të thënë lidhje me temën , hesht se është menquri

[^SHIU^]

Pyetjet qe ti ngre deshmojne injorancen tende historike mbi figuren e Ahmet Zogut, Mbretit te Shqiptareve. Ahmet Zogu eshte njeriu qe ngriti shtetin e pavarur shqiptar. Eshte njeriu qe hodhi themelet i pari te demokracise, republikes parlamentare dhe shtetit te se drejtes. Eshte njeriu qe beri fshatin Tirane kryeqytet te Shqiperise dhe sot Tirana nuk gjen nje cop vend per te nderuar qytetarin e saj te pare. Njeriu qe ndertoi shtetin e pare te mirefillte demokratik te vendit qe kish kontroll ne gjithe territorin e vendit dhe kufijte e te cilit njiheshin nga bota e qyteteruar dhe nga shtetet fqinje. Dokumenti i pare i njohjes se pavaresise se shtetit shqiptar ka ardhur ne kohen e Mbretit Zog.

Dhe ky njeri qe ka bere aq shume per Shqiperine e popullin e tij, per te cilin sot shkruajne jo vetem historianet e vendit por edhe historianet e huaj, u injorua e sulmua ne menyren me te verber nga pashallaret e kuq te komunizmit. Njeriu te cilit Ahmet Zogu dhe qeveria e tij i dhane burse studimi per ne France, do te sulmonte shtetin e figuren e Ahmet Zogut 1 dekade me pas. Dhe ti, si viktime e kesaj propagande komuniste, vazhdon te jesh e tille edhe sot e kesaj dite, 20 vjet qe jeton i lire ne demokraci. 20 vjet nuk kane mjaftuar per ty qe te besh dallimin mes historise se vertete dhe propagandes komuniste.

E verteta historike eshte ne anen e Ahmet Zogut. Nderimi qe i behet atij sot, i behet per hir te popullit shqiptar. I behet per hir te atyre femijeve qe shkojne ne shkollat shqiptare, qe te mos vazhdojne te rriten me urrejtjen e propaganden e genjeshtert komuniste sic u rritem ti e une, por me te vertetat historike.

Eshte ne nderin e popullit shqiptar, jo te figures se Ahmet Zogut apo familjes se tij, qe te nderojne te gjithe ata shqiptare qe kane dhene nje kontribut te jashtezakonshem ne jeten e ketij shteti e ketij vendi. Ceshtja nuk eshte se cila eshte forma e nderimit, mauzole apo bust, ceshtja eshte qe ju ende nuk njihni historine e vertete dhe kontributin e ketij njeriu ne formimin e shtetit shqiptar.

Albo

Ose te ka kap ndonje infrakt e po flet percart ose ate fjaline e pare e ke pas per vete. Ato dy fjali qe ti kam vene ne bold i ka bere nje tjeter. Po te jap pak ndihme qe te kujtohesh. Koha: 1912, Vendi: Vlore Emri: Ismail.

Gjeje mbiemrin!

[derjansi]

Ose te ka kap ndonje infrakt e po flet percart ose ate fjaline e pare e ke pas per vete. Ato dy fjali qe ti kam vene ne bold i ka bere nje tjeter. Po te jap pak ndihme qe te kujtohesh. Koha: 1912, Vendi: Vlore Emri: Ismail.

Gjeje mbiemrin!

ismail qemali shpalli pavarsin po qeveria e ismail qemalit pervec vlores me rrethina nuk kishte asni pushtet ne krahinat e tjera shqiptare lexo pak ma me kujdes cka ka dasht me than Albo


ja dhe historia e vertet e shen naumit

http://www.gazetastart.com/analiza/D...of8DI.facebook

[Station]

Derjans, shteti shqiptar është njohur si i tillë nga Lidhja e Kombeve në 1913, ka ndonjë meritë Zogu për këtë gjë??

[derjansi]

Derjans, shteti shqiptar është njohur si i tillë nga Lidhja e Kombeve në 1913, ka ndonjë meritë Zogu për këtë gjë??

jo

pervecse ishte nenshkrus si delegat si dhe luftoj ne mbrojtjen e kti shteti ne shkoder kunder serbomalazezve ne moshen 17 vjecare, i cili kishte nen komande mbi 5000 trupa matjan dhe dibran.

po a kishte shtet te mirfillt shqipria deri me 1920 kur u mbajt kongresi i lushnjes?

[Bajraku]

Nga Xhelal Gjeçovi

Tek qëndrojmë tek kjo çështje, tek trajtimi që qeveria po u bën figurave të Pavarësisë, nuk mund të mos konstatosh një prirje e një përkujdesje të veçantë, jo për Ismail Qemalin dhe bashkëpunëtorët e tij, që ngritën flamurin dhe shpallën pavarësinë, siç duhet të ishte e siç e meritojnë, por për Ahmet Zogun, një figurë që vjen pas tyre, në kohë, por dhe në kontribute, një figurë e diskutueshme e me probleme, bile dhe në çështjen e pavarësisë. Madje ato u paralajmëruan që herët nga kryeministri. Në njërin nga prononcimet e fillimvitit, ai deklaronte se këtë vit, pra në vitin e pavarësisë, opinioni do të njihej me disa të vërteta që, sipas tij, i qenkëshin mbajtur të fshehura në të kaluarën, për arsyet që dihen. Duke njohur natyrën e kryeministrit dhe prononcimet e tij të shpeshta mbi historinë, një deklaratë e tillë kaloi pa u vënë re, pra pa shumë vëmendje e komente, ndonëse në vetvete ajo meritonte të ndaleshe, pasi njoftimi për të vërtetat që i qenkëshin fshehur opinionit, nuk ishte një gjë e vogël dhe ai nuk po vinte nga historianët apo nga institucionet studimore, por nga politika e nga politikanët, gjë e pazakonte kjo për një vend demokratik. Ndërkohë dhe denoncimi po bëhej me shumë vonesë, pas gati çerekshekulli nga përmbysja e sistemit të kaluar. Dukej qartë se diçka po luhej, diçka po përgatitej, në prapaskenë në kuliset e politikës. Shpejt do të merrej vesh se fjala ishte për ish- mbretin, por dhe për figura të tjera të sojit të tij, bile dhe për Esat Pashë Toptanin! Vetë kryeministri do të deklaronte në njërin nga prononcimet e tij, se, ish-mbretit të shqiptarëve, këtij “personaliteti të jashtëzakonshëm”, siç e cilësonte ai, i qenkësh ngrënë haku, se ai nuk paska pasur trajtimin e vlerësimin e duhur në histori, për shkaqe që dihen, prandaj ishte e domosdoshme që ai të rivlerësohej, të vihej në vendin e duhur, në vendin që meriton. E kishte vallë seriozisht kreu i qeverisë? Një vlerësim i tillë mund të bëhej në fillim të viteve ‘90-të, kur sapo qe përmbysur sistemi i kaluar, por jo tani, pas gati një çerekshekulli. Nuk e dinte vallë ai, nuk ishte i informuar, nuk kishte lexuar gjë nga botimet historike në këto vite postkomuniste, në shumicën e të cilave ai ka qenë dhe në krye të shtetit? Nuk i ka parë ai ndryshimet e bëra në trajtimin e kësaj figure? Kjo sigurisht është punë e tij, por jo vetëm e tij, pasi ky opinion e ky preokupim i kreut të qeverisë do të shprehej, do të vinte në lëvizje strukturat e shtetit, bile pa vonesë, në rastin më të parë, në rastin e vendimit për ngritjen e shtatoreve për disa figura të pavarësisë. Në opinionin publik bëri përshtypje fakti që, në përzgjedhjen e bërë në këtë rast, krahas shtatores së Ismail Qemalit, një figurë e padiskutueshme në këtë ngjarje dhe Hasan Prishtinës, një tjetër patriot i madh, veprimtaria e të cilit është e lidhur direkt me shpalljen e pavarësisë, ishte dhe ajo e ish-mbretit, që në momentin e shpalljes së pavarësisë ishte vetëm 17 vjeç; e që para pak kohe për të ishte ngritur një shtatore e tillë në qendër të Burrelit, vendlindjen e tij. Ndërkohë që, figura të mëdha, me kontribute reale në çështjen e pavarësisë, si Luigj Gurakuqi, një patriot e demokrat i shquar, krahu i djathtë i Ismail Qemalit në ngritjen e flamurit, por dhe ndër protagonistët kryesorë në ngjarjet që i paraprinë dhe e përgatitën shpalljen e pavarësisë, po injoroheshin, po liheshin mënjanë, sikur të mos kishin ekzistuar kurrë. Se kush e përse ishte i interesuar që kjo figurë e shquar e patriotizmit të mënjanohej, të lihej në hije, kjo tashmë dihet ose merret me mend. Por, përgjegjësia në këtë rast është e qeverisë, e cila për të arritur disa synime e përfitime të çastit, sigurisht politike, priret nga e keqja e jo nga e mira; ofron e lartëson të keqin e jo të mirin, pasi në horizont shikon zgjedhjet, mendja i rri tek votat. Në këtë vështrim, lidhjet me të keqen janë të pashmangshme, madje në një farë mënyre, natyrore, jetike. Veç kësaj, e mira s’arrihet lehtë, e keqja po; e mira të bën hije, të lë në hije; e keqja jo. Duhet të jesh i mirë që t’i qasesh të mirës; duhet të jesh i fisshëm, që ta kuptosh, ta njohësh e ta çmosh të fisshmin. Në këtë rast, sigurisht nuk vijnë në shprehje cilësitë personale, megjithëse edhe ato kanë rëndësinë e tyre, por në radhë të parë ato politike; është tipi i shtetarit, modeli i qeverisjes që të ofron njëri apo tjetri, që të shtyn drejt njërit ose tjetrit. Në këtë vështrim, përzgjedhja e bërë në këtë rast, nuk është e rastit. Qeverisja e sotme, në disa aspekte, nuk është larg asaj të ish-mbretit. Kundërshtarët politikë trajtohen në të njëjtën mënyrë, me të njëjtin kut, por sot nuk ka kushte për të kaluar në ekstrem, me likuidimin e tyre, siç bënte Zogu. Korrupsioni, si atëherë, edhe sot vazhdon të jetë i pranishëm në të gjitha nivelet e qeverisjes. Votat vidheshin në atë kohë, vidhen edhe sot. Shën Naumi nuk ka ndonjë ndryshim të madh nga dhënia e territoreve ujore fqinjit të jugut, e kështu me radhë. Modelet pra janë të ngjashme, frymëzohen nga e njëjta logjikë, logjika e pushtetit, e marrjes ose e mbajtjes së pushtetit, me çdo kusht e me çdo çmim. Mirëpo, këto praktika, këto modele nuk i njohin e nuk i ofrojnë, as Gurakuqi dhe as Ismail Qemali. Ato t’i ofron e t’i mëson ish-mbreti. Këtu duhen kërkuar dhe shkaqet përse politika i referohet atij, e ngre lart atë, mbretërinë e tij të stisur, duke e paraqitur madje si model qeverisjeje, paçka se realiteti është ndryshe dhe s’kish si të mos ishte, kur ke parasysh që vendi qeverisej nga një klasë injorante dhe xhahile, pjesë e së cilës ishte dhe ai vetë. Kujdesi dhe preferenca për mbretin do të vazhdonin të shfaqeshin dhe gjatë punës me shtatoret; bocetet për shtatoren e Ismail Qemalit dy herë radhazi u refuzuan nga komisioni dhe u rikthyen për rikompozim e ripunim, pasi mesa duket nuk plotësonin kërkesat, nuk e pasqyronin siç duhet këtë figurë të madhe kombëtare. Për ish-mbretin, larg qoftë, mund të ndodhte kjo? E ndodhur, mesa duket, para kësaj situate, para këtij dështimi, komisioni për kremtimin e pavarësisë vendosi të merrej shtatorja që ndodhet në Muzeun Historik Kombëtar e të vendoset në sheshin e caktuar për këtë figurë. Mirëpo kjo, mesa duket, nuk e zgjidh problemin, nuk e mbulon dështimin. Autorët, që kur nisin punën për një vepër arti, kanë parasysh dhe destinacionin, vendin ku do të vendoset. Vepra dinjitoze e Odise Paskalit është bërë për të qëndruar aty ku është, në Muze; prandaj kjo lëvizje nuk është parë si zgjidhje, të paktën jo si zgjidhja më e mirë.
Zhvillime e qëndrime të tilla sigurisht nuk mund të kalonin lehtë, nuk mund të kalonin pa u vënë re. Përballë tyre, ndryshe nga Shkodra, pushtetarët lokalë të Vlorës dhe intelektualët e këtij qyteti e morën vetë në dorë trajtimin e figurës së Ismail Qemalit, kësaj figure të madhe kombëtare, ndaj së cilës Vlora ka,sigurisht, obligime e ndjesi të veçantë, duke mos e lënë atë vetëm në dorën e qeverisë, në mëshirën e saj. Iniciativa për të ngritur në Vlorë një tjetër shtatore, dinjitoze sigurisht, siç e meriton një figurë e tillë, është për t’u përshëndetur dhe kryeministri bëri mirë që e përgëzoi dhe e mbështeti. Por vetëm kjo nuk mjafton. Do të ishte mirë që të rishikohej përgjithësisht trajtimi që po u bëhet figurave të pavarësisë, e në këtë kuadër dhe qëndrimi ndaj ish-mbretit Zog. Në këtë çështje, qeveria do të ishte mirë t’i përmbahej të paktën shqetësimit të shprehur para pak kohe nga kryeministri, që me figurat historike, me trajtimin e tyre duhet bërë kujdes, të tregohemi të matur e të mos e teprojmë, pasi teprimi, në asnjë kohë e në asnjë rrethanë nuk i bën mirë historisë, por as vetë figurave që u atribuohen. Aq më shumë që në këtë çështje ky vend ka dhe përvoja jo të mira. Mirëpo, ndërsa pritej që pas kësaj, të shikojmë një reagim e një qëndrim tjetër, del vendimi për ndërtimin e mauzoleut për Nënën Mbretëreshë, me të gjitha anekset dhe takëmet përkatëse, sikur ky vend të ishte akoma mbretëri. Me të drejtë, në një shkrim para pak ditësh në një të përditshme, shtrohej pyetja “Çfarë lidhjeje ka Nëna Mbretëreshë me pavarësinë?”. Natyrisht, kurrfarë lidhjeje! Edhe vetë Ahmet Zogu po të ishte gjallë nuk besoj se do ta bënte këtë, nuk do t’i provokonte në këtë mënyrë njerëzit, aq më tepër që sot, edhe mbretëritë e vërteta, tradicionale, e jo më mbretëria jonë e stisur, që e mbylli historinë ashtu siç e mbylli, që më 7 prill 1939, kanë hequr dorë nga gjëra të tilla të vjetra, arkaike, ndikime të kulturës fetare të Lindjes, të përdorura dhe në regjimet komuniste. Një qëndrim i tillë, jashtë traditës sonë, fetare e qytetare, nuk mund të mos revoltojë qytetarët e këtij vendi, të cilët kanë sot halle e preokupime të tjera, prandaj dhe nuk duan t’ia dinë për mbretin e për mbretëreshën. Por ata nuk mund të jenë indiferentë ndaj shpenzimeve që do të bëhen në këtë rast, të cilat nuk mbulohen nga Oborri Mbretëror, as nga oborri i qeverisë, por nga taksapaguesit shqiptarë. E përse? Për kë?, për çfarë?!! Për gjëra të tilla pa vlerë, në një kohë që vendi është në krizë dhe shumica e njerëzve nuk kanë punë, nuk kanë me se të ushqejnë kalamajtë. Pushtetarët, të shkëputur nga realiteti, kujtojnë se shqiptarët janë të lumtur e jetojnë siç jetojnë familjet dhe fëmijët e tyre. Ata janë verbuar deri në atë shkallë sa nuk e shikojnë në sy realitetin, i cili po bëhet çdo ditë e më i frikshëm.
Ndërkohë kryeministri nuk lë rast pa folur për ish-mbretin, pa vënë në dukje meritat e tij. Këtë e bëri dhe në takimin me ministrin e Jashtëm të Izraelit, të cilit i deklaroi se ishte mbreti shqiptar ai që u hapi rrugën ardhjes së hebrenjve që ndiqeshin nga regjimi nazist. Ishte pra zemërgjerësia e mbretit e jo humanizmi i popullit, i qytetarëve shqiptarë, që i strehuan e i mbrojtën hebrenjtë, duke marrë mbi vete rrezikun e një veprimi të tillë edhe atëherë kur filloi lufta dhe mbreti iku nga vendi, duke lënë qytetarët e vet, e bashkë me ta dhe hebrenjtë në mëshirën e fatit. Kryeministri besoj e di që hebrenjtë e vendosur këtu u inkuadruan në Lëvizjen Nacionalçlirimtare dhe morën pjesë në luftën me armë në rreshtat partizane; asnjë prej tyre nuk shkoi në organizatat nacionaliste, të paktën në Lëvizjen e Legalitetit, një lëvizje mbretërore, që t’ia shpërblenin mbretit përkujdesjen e treguar për ta. Kjo, sigurisht e ka shpjegimin, ka domethënien e vet. Hebrenjtë, ndryshe nga mbreti shqiptar, ishin antifashistë të vendosur dhe tek Lëvizja Nacionalçlirimtare ata shikonin një lëvizje serioze, të vetmen lëvizje të angazhuar realisht në luftë kundër nazi-fashizmit, çka përbënte dhe sigurinë për jetën dhe të ardhmen e tyre.
Sinqerisht nuk arrij të kuptoj ç’është gjithë kjo dashuri, gjithë kjo përkujdesje për Ahmet Zogun; është vallë e sinqertë? Apo çështje konjukturash, çështje interesash?. Një zot e di se çfarë fshihet realisht prapa qëndrimeve e manipulimeve të tilla me historinë e vendit. Cili është skenari, çfarë paralajmëron e ku do të na çojë kjo? Kur shtroj këto pyetje, kam parasysh se pak vite më parë, kryeministri kishte mendim e vlerësim tjetër për ish-mbretin. Në përvjetorin e Revolucionit të Qershorit ai fliste me superlativa për Fan Nolin, kundërshtarin e tij e për revolucionin që udhëhoqi ai, si një orvatje për të përmbysur një regjim mesjetar, obskurantist, që kishte bllokuar vendin. Në këtë rast ai dënonte rikthimin e mbretit, sidomos me mbështetjen e Beogradit. Përse ky ndryshim mendimi, kaq i shpejtë e kaq ekstrem? Përse ky trajtim i veçantë për një figurë që, pa mohuar dhe meritat që ka, bart në vetvete një hipotekë të rëndë nga e kaluara. Bile dhe në çështjen e pavarësisë, pasi pikërisht në kohën e sundimit të tij, e sigurisht dhe për fajin e tij, pavarësia, e fituar me përpjekjet e me sakrificat e brezave të tërë patriotësh u shkërmoq, u likuidua, pa filluar ende Lufta e Dytë Botërore.
Momentet që kalon vendi do të sugjeronin e do të kërkonin që në trajtimin e figurave historike, përgjithësisht, e sidomos të figurave të diskutueshme, siç është dhe ajo e ish-mbretit, të behet kujdes, të tregohet vetëpërmbajtje, që ato të mos provokojnë e të mos acarojnë njerëzit. Çështje të tilla delikate nuk mund e nuk duhet të trajtohen vetëm nga njëra palë, nga qeveria e nga historianët e rreshtuar me të. Zgjidhjet e njëanshme, që vijnë vetëm nga njëra palë, nuk janë kurrë as të plota dhe as objektive, por të njëanshme e subjektive. Nuk është aq e lehtë të përzgjedhësh se cilat figura historike meritojnë t’u ngrihen shtatore në kryeqytetin e vendit dhe as vendi ku do të vendoset njëri apo tjetri. Kjo nuk është një çështje thjesht historike, por është dhe politike, e si e tillë, nuk mund të kalojë aq lehtë. Me ndryshimin e kushteve, me ndërrimin e mazhorancave që në demokraci është normale dhe e pritshme, ato mund të pësojnë ndryshime, siç ka ndodhur në të kaluarën, sidomos kur bëhen me nxitim, nën efektin e emocioneve apo interesave të çastit, të momentit. Që të mos ndodhë kjo, që një zgjidhje të qëndrojë gjatë, ajo duhet të përpunohet me kujdes, në konsultim dhe me faktorët e tjerë në vend, që të miratohet nga shumica e shqiptarëve, e jo nga një pjesë, madje e vogël e tyre. Historia nuk është një çështje partiake, por kombëtare dhe askush nuk ka tagrin, nuk ka monopolin mbi të. Nuk është asnjëherë vonë, që gjërat të rishikohen me qetësi, e pse jo dhe të korrigjohen, duke evituar kështu pakënaqësi e polemika, që nuk i bëjnë mirë as vetë figurës së ish-mbretit. Siç thotë populli, “Më mirë vonë, se kurrë!”.
http://www.balkanweb.com/gazetav5/ar....php?id=121117

[Station]

Unë thjesht të kujtova se kur është njohur Shqipëria si shtet me teritorin e sajë.
Sa për atë që pyet se a kishte shtet të mirfillt apo jo deri në 1920-ën preferoj ti përgjigjem me një pyetje tjetër:

- A ka pasur ndonjëher shtet të mirëfilltë (me të gjitha cilësitë e një shteti serioz) Shqipëria që kur është njohur dhe deri sotë ??

[derjansi]

ka qun ti shtet serioz?

un menoj qe ka pas. ndoshta me te meta por shtet ka pas edhe ka.

[Brari]

gelal gecovi or barak eshte ishte e do jet nje rrenacak historian kulish vullnetar servil i bllokqenve..
gjithmon mobilizohet si lejfen i zellshem i dokrrave te ppsh-se per te mbytur te vertetat qe dalin pas 90-tes e ketej.
pra nje verior dallkauk ne sherbim te bllokut..
si nje far tom doshi i bllokqenve por..per pun historie..

sa per temen..

Berisha merr shum persiper por a i ben dot se..
a do ta lejojn kulishet e bllokut te ngratin me ba pun te mira..
ki eshte problemi..

..

[murik]

gelal gecovi or barak eshte ishte e do jet nje rrenacak historian kulish vullnetar servil i bllokqenve..
gjithmon mobilizohet si lejfen i zellshem i dokrrave te ppsh-se per te mbytur te vertetat qe dalin pas 90-tes e ketej.
pra nje verior dallkauk ne sherbim te bllokut..
si nje far tom doshi i bllokqenve por..per pun historie..

sa per temen..

Berisha merr shum persiper por a i ben dot se..
a do ta lejojn kulishet e bllokut te ngratin me ba pun te mira..
ki eshte problemi..

..

keta mer Brar paskan qen te pandreqshem. Do duhet te kalojne edhe 30 vjet te tjera dhe ndoshta atehere do fillojne te ftillohen. Akoma i besojne propagandes 50 vjecare se gjoja Zogu paska shit Sh. Naumin kur ne kemi deshmine e personit qe u ngarkua per te zgjidhur ceshtjet e pambyllura te kufirit. Shqiperia dha 500 metra katror dhe mori 22 km katror me Sh. naumin. Keta vazhdojne i bien daulleve enveristo-sheho-kapiste.