Mauzole per Ahmet Zogun?

[MaDaBeR]

Keqkuptimet mbi Zogun

MENTOR NAZARKO

Tekstet e historisë me autorë shqiptarë që dominojnë rozën e historianëve shqiptarë me eksperiencën e tyre, ato që dominojnë literaturën historike në qarkullim në vend, e shohin në mënyrë tërësisht të zezë figurën e Ahmet Zogut, Mbretit të shqiptarëve në shekullin e 20-të. Kjo ngjyrosje mbetet ende e fortë dhe për shkak se emrat që bartin këtë pozicionim janë autoritarë në shkencë dhe ata që i kundërshtojnë janë ende emra të rinj. Derisa të shkojmë te një gjykim i ekuilibruar mbase duhet të kalojë edhe më shumë kohë. Ka disa autorë të rinj shqiptarë që pretendojnë të paktën një shikim me shumë ngjyra të kësaj figure, por ata nuk kanë shitur aq kopje në veprat e tyre sa autorët e vjetër apo me peshë më të madhe. Po ashtu dhe autorët e huaj që kanë shkruar me realizëm për mbretërinë nuk kanë arritur të zënë vendin që duhet në tregun e pikëpamjeve mbi historinë. Në këtë gjendje të fakteve historike, pra atyre të servirura, megjithatë ka vend për hipoteza të reja qoftë dhe për të nxitur debatin publik dhe nxjerrë atë nga këneta ekzistuese. Edhe pa asnjë lloj pretendimi shkencor. Pa u mbështetur mbi fakte të reja, por thjesht dhe vetëm mbi riinterpretimin e të vjetrave.
Janë disa mite mbi figurën e Zogut prej historiografisë dominante, të cilët përgënjeshtrohen lehtësisht po prej fakteve që kjo historiografi ka zbuluar apo ka lënë në errësirë sipas oreksit politik të kohës kur janë formuluar ato qëndrime. A ka në këto mite inerci qëndrimesh, bindje shkencore të painteresuara, gjykim me metrin e kohës së sotme, apo çfarë…?
Po ku mbështetet ky gjykim i nxirë i figurës së Mbretit Zog? Ai mbështetet mbi disa mite, të cilat, sipas premtimit të mësipërm, do të tentojmë t’i riinterpretojmë. Më saktë, ftojmë për riinterpretim, posaqë autori nuk ka asnjë pretendim shkencor në formim, në studime të vjetra apo të reja personale mbi historinë.
Miti i parë. Mbreti Zog nuk është trashëgimtar i një familjeje të madhe mbretërore dhe ai e krijoi vetë mbretërinë. Kjo është plotësisht e vërtetë dhe riinterpretimi qëndron në një moment shumë të thjeshtë. Kur fillojnë mbretëritë si forma shtetërore, nga e marrin titullin mbretërit e parë të një dinastie? Nga Zoti, siç pretendonin dikur? Nga asamble të zgjedhura, siç e krijoi Zogu, apo me vetëzgjedhje? Nuk po merremi me pikturimin e Zogut si satrap injorant, kur një nga kundërshtarët e tij më të mëdhenj shumicën e kohës, Faik Konica, thotë se gjatë viteve të Luftës së Parë Botërore nuk lanë pa parë shfaqje të re të operas në Vjenë. Pra dhe monarkia jonë do të kishte një fillim, mjaft që ai të ishte i ligjshëm.
Miti i dytë. Mbreti Zog ka vrarë shumë kundërshtarë të vet politikë. Nuk është provuar në mënyrë të pakundërshtueshme se në disa vrasjeve të figurave politike si Gurakuqi, Avni Rustemi dhe ndonjë tjetër – Bajram Curri u vra në një operacion policor – qëndron ai mbrapa këtyre vrasjeve. Por le ta marrim për të mirëqenë këtë hipotezë. A nuk ishin paksa të ashpër rivalët e vet politikë, që nuk i zgjidhnin hesapet me Mbretin me zgjedhje, me rrugë politike, por me atentate? Sa atentate i janë bërë Mbretit? Dhe cila ishte rruga që ai ndoqi për të luftuar kundërshtarët e tij politikë, në një kohë kur dënimi me vdekje duhet të ishte normal? A e përdori Zogu dënimin me vdekje ndaj komunistëve, siç bëri Enver Hoxha me shumë prej intelektualëve apo pinjollëve të familjeve borgjeze?
Miti i tretë. Zogu erdhi me ndihmën e serbëve në pushtet dhe ishte njeriu i tyre. Është tërësisht e vërtetë se Zogu erdhi në pushtet me ndihmën e Serbisë, që ishte, në fakt, toka mikpritëse e shumë prej bashkëluftëtarëve të Enver Hoxhës, siç ishte Myslym Peza, Haxhi Lleshi apo të tjerë. Dhe, në fakt, Zogu këtu nuk bëri ndonjë dallim nga Enveri, që u instalua në krye të Partisë Komuniste me ndihmën e komunistëve serbë, apo Berisha dhe Nano që u mbështetën te ndihma e partive motra greke për të ardhur në pushtet. Berisha, në fakt, edhe sot mbështetet te ndonjë mik serb. Pra, liderët shqiptarë janë mbështetur te fqinjët historikisht. Por duhet pranuar, ama, se Zogu u shkëput prej serbëve shumë shpejt. Dy traktatet që Zogu nënshkroi me Italinë në vitin 1926 dhe në vitin 1927, ishin qartësisht traktate antigreke dhe antiserbe. Atëherë cilat ishin koncesionet që Zogu u bëri serbëve?
Kaluam kështu te miti i katërt, Zogu i dha Shën Naumin dhe një pjesë të Vermoshit serbëve sipas Marrëveshjes me Pashiçin – ky mbetet të jetë koncesioni më i madh. Na duhet të riinterpretojmë faktet apo të nxjerrim në dritë më të plotë faktet që historiografia e majtë, edhe në ditët e sotme, i mban në errësirë. Marrëveshja me Pashiçin s’ishte marrëveshje ndërshtetërore, por marrëveshje midis dy personave privatë, megjithëse të dy u bënë kryeministra disa muaj pas kësaj marrëveshjeje. Ndërkohë, nga 16 pika të kësaj marrëveshjeje, nuk ka realizim të asnjërës, me përjashtim të realizimit të pjesshëm për Shën Naumin dhe Vermoshin, por me shkëmbime territoresh, që ka nevojë për sqarim. Ishte me të vërtetë kontradiktore logjika krahasuese e një historiani të çështjeve diplomatike para pak ditësh në një artikull. Ndërsa nuk e quante marrëveshje, të ashtuquajturën Marrëveshje të detit me Greqinë, meqenëse nuk u ratifikua në parlamentet e të dyja vendeve, konsideronte marrëveshje atë të Zogut me Pashiçin, që s’kaloi asnjë hap të iterit diplomatik. Inercia e tij në qëndrimet e dikurshme shkonte dhe më tej. Ai fliste me hollësi për sipërfaqet që Zogu i dha Jugosllavisë në Vermosh – jo tërë Vermoshin - por konsideronte të parëndësishme ato sipërfaqe që Zogu i kishte marrë në këmbim Jugosllavisë në zonën e Pogradecit, pa dhënë emrin e tyre, por vetëm të një fshati – Peshkëpije. Cili prej historianëve dominantë ka bërë ndonjë analizë të vlerës strategjike të këtyre territoreve, por vazhdimisht paraqitet sikur Zogu dha pa asnjë kundërvleftë Shën Naumin? A kishin këto territore afër një rruge të rëndësishme që lidhte Tiranën me Korçën dhe juglindjen e Shqipërisë ndonjë vlerë strategjike dhe si raportohet kjo vlerë në raport me vlerën e Shën Naumit, arsyetim që e bënte Mehdi Frashëri, diplomati i shkëlqyer, mbrojtësi i Çamërisë dhe negociatori i marrëveshjes? Kur të bëhet kjo analizë, atëherë në mënyrë të qetë mund të pranojmë tradhtinë e Zogut me Shën Naumin. Më në fund, edhe po të konsiderosh marrëveshje atë me Pashiçin, Zogu nuk respektoi kurrfarë pike tjetër.
Miti i pestë. Zogu ia shiti Shqipërinë Italisë. Të gjitha marrëveshjet e Zogut me Italinë nuk kanë asnjë ndryshim të madh, madje ngjajnë më favorizuese se sa ato që qeveritë tona të pas ‘90-s bëjnë me Italinë apo me shtetet fqinje. Zogu nuk mund ta shihte Italinë me sytë e pas 1939-s, sa kohë që dhe fuqitë perëndimore kishin marrëdhënie normale me të. Me këtë optikë s’mund të krahasohen ato marrëveshje për nga vlerat e mëdha monetare që ai ka marrë destinuar për zhvillim infrastrukture, arsimi etj. Ky mit bie thjesht nëse shikojmë veprimin e fundit të Zogut. Nëse Zogu do të ishte blerë nga italianët, pse vallë ai nuk qëndroi si mbret në Shqipëri, duke pranuar në territorin e vendit ushtritë italiane që do të sulmonin Greqinë dhe që vendoseshin sipas traktateve të mbrojtjes reciproke firmosur me Italinë? Pse Italia financoi revoltën kundër tij, që do të shërbente si pretekst për ndërhyrjen e armatosur italiane?
Miti i gjashtë. Zogu nuk ndenji në Shqipëri për rezistencë ndaj italianëve. Plotësisht e vërtetë. Zogu me frikën e dezertimit të një pjese të kuadrit politik dhe ushtarak që ishin rreth tij, të blerë nga vendi fqinj, nuk bëri guximtarin si ndonjë mbret apo kryeministër i Greqisë. Zogu vetë nuk rezultoi trim të vritej në luftë apo të mbathte opingat, siç premtoi. Por ka disa rrethana lehtësuese. A nuk ishte drejtues i Ushtrisë Mbretërore Abaz Kupi, apo dhe vetë Mujo Ulqinaku? A nuk bëri kjo ushtri një rezistencë të respektueshme, siç thotë historiani Bernd Fisher, që flet për 300-400 të vrarë në radhët e italianëve? A nuk ishin zogistët e Kupit të vetmet njësi rezistence në Shqipëri deri afër mbajtjes së Konferencës së Pezës? A nuk ishte kjo arsyeja pse ata u ftuan në atë Konferencë dhe Kupi ishte drejtues i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇSH? Për këtë flet Fisher, flet historiani austriak Neuwirth etj. Ikja e Zogut, megjithëse jodinjitoze, e prishi fabulën e pushtuesit se ushtria italiane u vendos në territorin tonë sipas Traktatit të Aleancës së vitit 1926. Pra kjo ikje e Mbretit Zog solli si pasojë juridike konfirmimin legal të pushtimit, dhe jo të ndonjë bashkimi konsensual me Italinë. Vetëm grekët përdorin si argument të vazhdimësisë normale shtetërore nga Zogu tek italianët, faktin që kurorën shqiptare Viktor Emanuelit ia dha një përfaqësi e Asamblesë së Zogut, por jo vetë ai. Madje, pjesa më e madhe e zotimeve në favor të Jugosllavisë, parashikuar në marrëveshjen me Pashiçin (bashkimi personal i dy kurorave, i ushtrisë etj.) iu akorduan Italisë pikërisht prej kësaj përfaqësie parlamentare, dhe jo prej Zogut që i refuzoi.
Miti i shtatë. Zogu mori gjithë floririn e thesarit të shtetit. Këtu kemi një mitologji të pastër komuniste. Nëse do të kishte marrë të gjithë thesarin, s’kuptohet se si mbeti thesar që e gjetën italianët, u kaloi gjermanëve dhe përfundoi në Berlin, prej nga ku u mor pjesërisht prej anglezëve si dëmshpërblim për incidentin e Korfuzit. Nëse Zogu do të merrte një pjesë të floririt me procesverbale të rregullta, siç dhe është provuar, për të mbajtur një administratë minimale në mërgim apo edhe për të mos ia dorëzuar pushtuesit, nuk shikohet se ku është problemi sa kohë që ai përfaqësonte apo besohej se përfaqësonte shtetin shqiptar në mërgim.
Miti i tetë. Zogu nuk u pranua në Angli si oborr në mërgim. Kjo është e vërtetë pjesërisht, sepse Britania e Madhe mbajti në një formë të caktuar akreditimi pranë Mbretit Zog atë që para pushtimit ishte ministër i saj në Durrës. Por, edhe nëse e marrim të mirëqenë këtë fakt, nuk duhet të harrojmë se Britania e Madhe, në aleancë me Greqinë, kishte vendosur për ndarjen e Shqipërisë në favor të fqinjit jugor në përfundim të luftës. Zogu, si përfaqësues i shtetit shqiptar, i vazhdimësisë së tij në kufijtë e paraluftës, ishte pengesë formale, ndaj kështu shpjegohet dhe ftohtësia angleze në trajtimin e tij. Sa për etiketimet ironike angleze kundrejt Zogut, sikur të shohim në arkiva se si shprehen për udhëheqësit tanë të pas ‘90-s apo për Enver Hoxhën, mund të tronditeshim shumëfish.
Në përfundim, me gjithë defektet e mëdha për të cilat është folur shumë, Zogu nuk bëri akte tradhtie as ndaj Serbisë, as ndaj Italisë, as ndaj Greqisë. Nuk u fali kishën kombëtare grekëve, u qëndroi me dinjitet atyre, zhvilloi beteja me ta dhe në skenën ndërkombëtare, kërkoi pronat e shqiptarëve vazhdimisht dhe stabilizoi marrëdhëniet me fqinjët në përgjithësi. Ai e zhvilloi vendin në përputhje me aftësitë e klasës politike të nivelit më të lartë që ai përfshiu në qeverisje, nivelin e emancipimit të shoqërisë shqiptare. Ai e forcoi ndjenjën kombëtare dhe më në fund nuk bashkëpunoi me armiqtë e Shqipërisë, Jugosllavinë dhe Greqinë, për të ndenjur në pushtet apo për të ardhur sërish pas luftës, siç pretendojnë në mënyrë të pazëshme disa historianë të rinj të së majtës.

[violativo]

Viloleta mos u nxeh se nje mendim shpreha.Apo duhet me te mare leje ty?

Te na merrje leje , mire do te beje ! Se ketu pak a shume eshte mjedis publik ! Dhe ti e di qe plehrat nuk hidhen ne mjedis publik , por ka kazane plehrash ! Prandaj mbaje nje cike doren !

Pavaresisht se familja nuk te ka mesuar dhe shkolla ka dale huq , prape se prape vetem duke pare komunitetin do te mesoje dicka per plehrat !

Ja shiko Nazarkon ! Per t'i maskuar plehrat i pertyp nje here ne goje , per te na thene neve se eshte ushqim ! Ka etike tjetri ! Pastaj ben edhe nje sakrifice duke i pertypur ne goje , pavaresisht se ne s'i afrohemi se i mban goja ere plehra ! Por sado na e servir per ushqim edhe vete Nazarko e di qe ushqimi i tij e ka vendin tek kazani i plehrave !

Lexoje pak se si i shmanget arsyetimit dhe i ngjitet justifikimit ! Kjo ndodh sepse plehra nuk behet ushqim edhe po t'i vesh ambalazh te bukur!

(te kuptohemi , nuk quaj plehre Ahmet Zogun por veprimet e tij dhe teorite justifikuese te vepres se tij antishqiptare)

MaDaBer

Dhe sa per shitjen. Kush permend shitjet, le te shkojne te ato historianet e ndritur te kombit, Xhufka e Milka, dhe gjejeni pak ate dokumentin origjinal te shitjes se trojeve, pastaj hajdeni e derdellisni ktu gam gam.

Ja do te dalim dhe te kerkojme gjurmet ! Po me ujkun cfare te bejme se po na e grin tufen ne vathe ?

[MaDaBeR]

Po sjell nje shkrim te Faik Konices, shume domethenes dhe mjaft mendjehapur qe ne krye te kohes. Meqenese ju Anti-Zogistet keni respekt per Konicen e Nolin (ashtu si kemi dhe ne perkrahesit e Zogut), atehere mesoni pak nga keta mendjendritur dhe largohuni nga paçavuret Bolshevike te kuqe, nga trillimet e historise. Jeni te rinj ne moshe dhe mos u merrni akoma dhe sot me paçavuret e pseudohistorianeve, qe e kane persekutuar Shqiperine per vite me radhe dhe qe mundohen akoma dhe sot vetem ti nxine faqen Shqiperise.

Konica: Ahmed Zogu na mundi!

N’artikull kundrë Vatrës të botuar te « Liria Kombëtare », Nr. 8, Fan Noli thotë se ca njerës, që kishin lëftuar gjer dje, sot të lodhur dhe i hodhnë armët. Mundet. Po ka dhe ca të tjerë truri i të cilëve është trashur dhe s’janë të zotërit të kuptojnë kur një lodrë merr funt : Më kujtojnë fjalën e filozofit gjerman Schopenhauer për ata që vazhdojnë së lojturi pasi ka rënë perdja.Unë i lodhur s’jam aspakë, dhe do t’isha gati të vazhdoja luftën me forcë të papakësuar, - po të kish lufta nonjë qëllim. Po qëllim lufta s’ka dhe s’munt të ketë. Fan Noli dhe unë kemi lëftuar disa vjet që t’i jam Shqipërisë një guvernë të një tipi të përparuar. Ahmed Zogu ka lëftuar për një guvernë të një tipi më konservativ.
Ahmed Zogu na mundi, dhe na mundi me themel. Ndryshimi në mes të Fan Nolit dhe meje është që unë e di se jemi të mundur dhe të mundur paq, kurse shoku im s’ka haber që hëngrëm dru. Ahmed Zogu na ka mundur në çdo shesh. Ahmed Zogu dhe ne duallmë përpara popullit për votë. Ahmed Zogu mori kurdoherë shumicën dhe kurdoherë na mundi. Ahmed Zogu me ca bashibozukë dhe me 104 Rusë (një qint e katër – fakt nga burim dipllomatik i huaj) na mundi në shesh të luftës, ndonëse ne kishim një “ushtëri” dhe përmbi 20.000 vullnetarë gati. Ikmë duke britur se ordit’ e Serbisë shkelnë Shqipërinë, kur dijim shumë mirë se ishin vetëm një grusht Rusësh.
Deshmë të tregojmë se të pakën në sheshin e diplomatisë kemi më tepër zotësi se Ahmed Zogu. Po dhe në këtë shesh maloku genial na mundi. Ne çfaqmë zotësinë që kemi duke mos e bërë dot guvernën t’onë të pranohet dhe të njihet nga bota e qytetëruar, duke çkënaqur me talljet t’ona në Genevë ata të cilët ka nevojë Shteti ynë, dhe duke vënë në dyshim Fuqit’ e Perëndimit me intrigat t’ona me Bolshevikët. Ahmed Zogu, nga ana tjatër, qe i zoti të fitojë besimin e Evropës dhe t’Amerikës në pakë kohë, e bëri guvernën e tij të pranohet e të njihet zyrtarisht ; ngren kreditin e Shtetit jashtë, dhe të fitoj në sy të botës emërin e një udhëheqësi të vërtetë.
Ne me frazët t’ona bombastike kallmë anarqinë anë e mba’anë Shqipërisë, kurse stërvitja jonë intellektuale duhej të na kish bërë të zotët, të pakën në theori, t’i jipnim popullit një frymë rregulle. Ahmed Zogu, nga ana tjatër, me instiktin genial të tij e vuri turmën nën një disiplinë e cila, sado e mërzitshme, është me e dobishme se anarqia jonë. Edhe në këtë shesh na mundi Ahmed Zogu. I mir a i lik Ahmed Zogu është mundës. Ne, më të mirë se ay, jemi të mundurit.
I mir a i lik, Ahmed Zogu ka fituar brenda besimin e popullit shqipëtar dhe jashtë besimin e Fuqive të Mëdha. Ne, më të mirë se ay, s’kemi ditur të fitojmë besimin e kërrkujt. Munt t’a urrejmë Ahmed Zogun po duhet të njohim se është se është më i zoti, shumë më i zoti se ne. N’Amerikë kanë një zakon që i munduri i shtrëngon dorën mundësit. Po ne s’jemi Amerikanë.
“Battus et pas contents”, si thotë Frëngu me ironi, - të rrahur dhe jo të kënaqur, - neve s’na pëlqen të heshtim po duam të dalim në marketë dhe të zëmë vajtimet. Po të kishim prova se populli është i helmuar nga ndodhja e sotme dhe pret shpëtim prej nesh, vazhdimi i kundërshtimit do të kish një kuptim. Po populli është i kënaqur, dhe pozita e Ahmed Zogut është e patundëshme. E vetëmja mënyrë që të përmbyset Ahmed Zogu, është një kompllot kundrë jetës së tij, dhe e di që këtë mendim e ushqejnë shumë. Po unë në kompllote s’bëhem shok i kërkujt ; se përveç principeve që ma ndalojnë e di që fundi do të jetë çkatërrimi i Shtetit.
Unë me budallallëkun t’im thomë se kemi arrijtur në një fazë kritike të jetës së Shqipërisë : dhe besoj se e vetmja mënyrë për të shpëtuar shtetin është një pajtim i ndershëm i të mundurve me Mundësin. Për ne që diç e dimë veten është një çap i hidhur. Ata që s’duan ta bëjnë le të vazhdojnë së gdhënduri pishë e së gatituri teneqe vaj-guri dhe le t’i vënë zjarrin Shqipërisë.


Gazeta Dielli, 8 tetor 1925

[MaDaBeR]

Ja do te dalim dhe te kerkojme gjurmet ! Po me ujkun cfare te bejme se po na e grin tufen ne vathe ?

Ujku ka vdekur qe ne 85' por ti akoma e ke frike ate. Ujku eshte ai qe i mbajti Shqiptaret si dele ne nje vathe te rrethuar me tela me gjemba e me kallashnikove, nuk i la te shohin boten me sy, te shkollohen neper universitetet me ne ze te botes, te jepnin kontributin per vendin e tyre.

Keshtu qe leri gjurmet po meso kush eshte ujku dhe e keqja e vendit.

[violativo]

Po sjell nje shkrim te Faik Konices, shume domethenes dhe mjaft mendjehapur qe ne krye te kohes. Meqenese ju Anti-Zogistet keni respekt per Konicen e Nolin (ashtu si kemi dhe ne perkrahesit e Zogut), atehere mesoni pak nga keta mendjendritur dhe largohuni nga paçavuret Bolshevike te kuqe, nga trillimet e historise. Jeni te rinj ne moshe dhe mos u merrni akoma dhe sot me paçavuret e pseudohistorianeve, qe e kane persekutuar Shqiperine per vite me radhe dhe qe mundohen akoma dhe sot vetem ti nxine faqen Shqiperise.

Tani , nuk po arrijme te kuptojme moralin tend lidhur me shkrimin e Konices !

Ne rastin tone eshte Ahmet Zogu i munduri apo ndonje tjeter ....?

[Bajraku]

[QUOTE=MaDaBeR;3499853]Mjaftoi kjo fraze dhe gazeta ne te cilen eshte shkruar kjo fraze per te treguar se idete e komunisteve te kuq mbi Historine e Shqiperise valojne ende nder gjakun e piset te atyre qe u indoktrinuan si driteshkurter ne kohen e te kuqve.

]Princi Leka: Mirënjohje rusëve, rrëzuan Nolin, sollën Zogun
Kreu i familjes mbretërore shqiptare, Princ Leka, ose, siç quhet nga monarkistët shqiptarë, Mbreti Leka Zogu II, deklaron se Sali Berisha dhe paraardhësi i tij Fatos Nano i kanë premtuar referendum për rikthimin e mbretërisë.

Në një intervistë dhënë gazetës së përjavshme ruse “Ekho planety” të 27 korrikut 2012, këshilltari politik i Presidentit të Republikës, Leka Zogu, në përgjigje të pyetjes: “A keni marrë në konsideratë perspektivën e rivendosjes së pushtetit mbretëror në vendin tuaj”? deklaroi: “Unë nuk e di se cilat janë perspektivat për kthimin e pushtetit mbretëror në vendin tim, por dhe kryeministri aktual i Shqipërisë Sali Berisha dhe paraardhësi i tij Fatos Nano në mënyrë të përsëritur kanë vënë në dukje se çështja e referendumit mbetet ende e hapur”.



- Babai juaj Princ Leka ka lindur pak ditë para rënies së monarkisë në Shqipëri, dhe mundi të kthehet në shtëpinë e tij vetëm disa dekada më pas. Ju e keni parë Shqipërinë vetëm 20 vjeç. Çfarë dinit në lidhje me vendin para udhëtimit të tij të parë atje? Kur keni filluar për të mësuar gjuhën shqipe?

- Ndërsa me sytë e mi pashë Shqipërinë vetëm 20 vjeç, në vitin 2002, unë dija shumë rreth saj që nga historitë e fëmijërisë e të babait, i cili, nga ana tjetër, kishte dëgjuar në lidhje me atdheun e gjyshit tim. Jeta e babait tim nga fillimi në fund ishte e lidhur me popullin. Dhe për mua, dhe për bashkatdhetarët tanë të tjerë, ai ishte një simbol i Shqipërisë, i cili humbi me ardhjen e komunistëve.

Më kujtohet si fëmijë se në vendin tim mund të burgoseshe vetëm për faktin se kishe shprehur pakënaqësinë ndaj regjimit në pushtet. Për mua dukej absolutisht absurde që në shekullin e XX dhe, madje në një vend evropian, ky qëndrim ndaj njerëzve. Përveç kësaj, unë, ashtu si babai im, kam përjetuar trishtimin e faktit se Shqipëria, njerëzit e mi, për faj të komunistëve ishin të izoluar nga bota dhe jetonin prapa Perdes së Hekurt. Sa për gjuhën shqipe, unë fillova ta studioja atë vetëm në vitin 2002 kur familja ime u lejua të jetojë në Tiranë. Njohuritë i kam marrë që në fëmijëri, sepse në shtëpinë tonë në Johanesburg ishin shpeshherë përfaqësues të diasporës shqiptare.

- A ju kujtohet përshtypja juaj e parë për Shqipërisë?

Ishte vera e vitit 2002, kur familja ime u ndesh me njerëzit tanë në aeroportin e Tiranës, – një nga kujtimet më të këndshme dhe të mrekullueshme në jetën time. Unë pashë dhjetëra njerëz me kostume kombëtare, duke përshëndetur flamuj shqiptarë dhe për fat të mirë ata bërtisnin: “Rroftë mbreti!” Shumë nga këta ishin lot gëzimi në sytë e tyre, dhe prindërit e mi i panë ata. Këtu shqiptarët ishin lindur dhe u rritën nën komunizëm, dhe disa prej tyre kapën periudhën e shkurtër të ekzistencës së monarkisë shqiptare, por ata shprehën dashurinë shumë të sinqertë dhe respektin për babanë tim.

- Babai juaj ishte shqiptar, nëna australiane, ju keni lindur në Afrikën e Jugut, keni studiuar në Britani dhe Itali, dhe u vendosët përfundimisht në atdhe. Ju ndjeni se i përkisni një vendi të vetëm, apo e konsideroni veten një qytetar të botës?

- Sot, kur globalizimi po fiton vrull, shumë njerëz kanë mundësi për të parë botën, njihen me kulturën e të tjerëve, të mësojnë diçka nga ajo, por nuk kufizohen vetëm në hapësirën e vendit të tyre. Megjithatë, unë dua të theksoj se familja mbretërore dallon për vetë faktin se ata janë duke luftuar për forcimin e identitetit kombëtar dhe ruajtjen e traditave dhe vlerave të popullit të tyre. Po, unë jam kurioz për të zbuluar vendet e tjera, unë jam shumë komod në udhëtime në Evropë, por pa marrë parasysh sa shumë vende përmendët në biografinë time, ndjej një lidhje të thellë të brendshme me popullin tim. Si shqiptar dhe unë jam i lumtur të jetoj në shtëpi (atdhe).

- Mbretëria e Shqipërisë zgjati më pak se 20 vjet. Në vitin 1997 babai juaj në Shqipëri ka nisur një referendum mbi rivendosjen e monarkisë, por dështoi. A keni marrë në konsideratë mundësinë e rivendosjes së autoritetit mbretëror në vendin tuaj?

- Kjo nuk është e drejtë të themi se babai im pësoi një goditje kur… Është e njohur se të paktën një e treta e atyre votuan për restaurimin e monarkisë, ndërsa 23 për qind të votave me të njëjtin rezultat ishin shpallur të pavlefshme. Vitet e fundit më vonë, studimet e pavarura kanë treguar se të paktën 50 për qind e shqiptarëve përkrahin idenë e rikthimit të monarkisë. Babai im nuk kishte asnjë dyshim se në nxjerrjen e rezultateve të referendumit janë përdorur parimet staliniste. Unë nuk e di se çfarë janë perspektivat për kthimin e pushtetit mbretëror në vendin tim, por Kryeministri aktual i Shqipërisë, Sali Berisha dhe paraardhësi i tij, Fatos Nano, kanë theksuar në mënyrë të përsëritur se çështja e referendumit është ende e hapur.

- Ju keni punuar më parë në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Shqipërisë, në Ministrinë e Punëve të Brendshme. Tani kreu i Federatës Kombëtare të golfit. A do të thotë se politika e ju jeni të interesuar më pak?

- Pavarësisht nga fakti se unë jam duke bërë një punë shumë sociale, duke punuar më shumë me të rinjtë dhe organizatat humanitare, unë ende punoj si një këshilltar politik i ministrit të Punëve të Brendshme të Shqipërisë. Unë nuk mund ta imagjinoj veten jashtë jetës politike të vendit, por unë dua të theksoj se nuk jam në asnjë parti dhe, duke qenë në shërbim të qeverisë, kujdesem për interesat e vendit, dhe jo të atyre.

- Ne e dimë se ju jeni një mbështetës i flaktë i pavarësisë së Kosovës. A do të mendoni se palët shqiptare dhe serbe gjithnjë duhet të arrijnë një kompromis për Kosovën?

- Deri në qershor të vitit 2012 Republika e Pavarur e Kosovës është njohur nga 93 shtete, në fakt, gjysma e botës. Unë sinqerisht shpresoj se Beogradi herët a vonë do të kuptojë se krijimi i një Kosove të pavarur nuk mund të mohohet. Dhe unë e them këtë, jo vetëm për shkak se jetojnë në Kosovë mijëra shqiptarë. Unë me të vërtetë do të doja të shihja marrëdhëniet mes Beogradit dhe Prishtinës, të stabilizuara dhe zhvilluara në një mënyrë të civilizuar, dhe njerëzit në Kosovë, pavarësisht nëse ata janë shqiptarë dhe serbë mund të jetojnë në paqe dhe qetësi.

- Në familjen e famullisë në pushtet në Shqipëri kanë luajtur një rol dhe emigrantë rusë. Në vitin 1924, një detashment i zyrtarëve rusë ndihmoi revolucionin e gjyshit tënd, Ahmet Zog, i cili u bë sundimtar i vetëm i vendit, dhe katër vjet më vonë shpalli veten mbret. Çfarë dini për këtë?

- Para së gjithash, gjyshi im nuk ka pretenduar të jetë mbreti i vetëm. Mbreti shqiptar njoftoi Kuvendin e tij kombëtar dhe më pas, Shqipëria ka marrë statusin e “Një monarki demokratike, parlamentare dhe e trashëguar.” Dhe, para ngjarjeve të vitit 1924, ka pasur një revolucion në Shqipëri, si rezultat i të cilit erdhi në pushtet, Noli i simpatizuar nga komunistët. Gjyshi im, më parë ka shërbyer si kreu i qeverisë shqiptare dhe është detyruar të japë dorëheqjen pas atentatit mbi të. Ai nuk mund të pranonte faktin se autoritetet e reja do të bashkëpunonin në mënyrë aktive me BRSS-së. (ish Bashkimi Sovjetik). Pastaj ai kërkoi ndihmë nga oficerët rusë të Gardës së Bardhë, të cilët jetonin në Mbretërinë fqinje të Serbëve, Kroatëve dhe Sllovenëve. Në dhjetor të vitit 1924, 7000 ushtarë shqiptarë nuk ishin në gjendje të përballonin qindra oficerë rusë, të cilët, pas dy javësh të luftimeve me gjyshin tim erdhën në Tiranë. Pas kësaj Shqipëria u shpall republikë, president i të cilës ishte Ahmet Zogu.

Unë u jam përjetësisht mirënjohës emigrantëve rusë, të cilët e mbështetën gjyshin tim dhe kështu ndryshoi rrjedha e historisë dhe së paku, disa për disa kohë e vonuan vendosjen e regjimit komunist në Shqipëri.

- Rusia ka qenë për shumë shekuj e pranishme dhe ka gjeopolitikë, interesa ekonomike dhe ushtarake në Ballkan. Përveç kësaj, Shqipëria për rusët nga të gjitha vendet e Ballkanit, praktikisht është e panjohur për shumicën. Po Rusia si është në pamjen e shqiptarëve?

- Në Shqipëri situata është e kundërt. Ne dimë shumë për ju, për historinë tuaj dhe kulturën. Jo pak shqiptarë kanë njohuri, të moshuarit dinë emrat e shkrimtarëve të shquar rusë, kompozitorëve, artistëve, si dhe atletët. Unë e di se para vitit 1961, shumë shqiptarë ishin në BRSS dhe në shkollat tona deri në vitin 1991, studiohej gjuha ruse. Personalisht, nga vetja ime unë dua të shpreh admirimin tim për popullin rus për guximin e tij dhe aftësinë për të ruajtur stabilitetin në rrethanat më të vështira. Ju mundët fashizmin, mbijetuat, siç bëmë ne, vitet e diktaturës komuniste. Vendi juaj është në zhvillim, modernizim, duke e hequr qafe trashëgiminë e trishtuar të së kaluarës.

Intervistoi

Oksana Dyachenko

“Ekho planety”, në shqip “Jehona e planetit”

Përgatiti: Luis Tanushi
http://www.ama-news.al/2012/07/princ...-sollen-zogun/

[MaDaBeR]

Tani , nuk po arrijme te kuptojme moralin tend lidhur me shkrimin e Konices !

Ne rastin tone eshte Ahmet Zogu i munduri apo ndonje tjeter ....?

Keshtu eshte kur lexon vetem paçavure te kuqe. Lexoje Konicen mire se ta thote Konica bukur e qarte kush eshte Mundesi dhe i Munduri. Si duhet te sillet i munduri me mundesin dhe mundesi me te mundurin. Si duhet te bashkepunojne te gjithe per nje qellim, per Shqiperine.

[violativo]

Keshtu eshte kur lexon vetem paçavure te kuqe. Lexoje Konicen mire se ta thote Konica bukur e qarte kush eshte Mundesi dhe i Munduri. Si duhet te sillet i munduri me mundesin dhe mundesi me te mundurin. Si duhet te bashkepunojne te gjithe per nje qellim, per Shqiperine.

Po ju pse silleni keq me Enverin atehere ? A nuk duhet ta puthnit dhe perqafonit sipas moralit tend konician ? Ahmet Zogu t'i shtrinte doren e mirenjohjes per fitoren e Enverit dhe mundjen e tij dhe po keshtu te benit dhe juve pasuesit e Zogut ?

Kot pyeta , nga kurioziteti ....

[Mike Oldfield]

Zogu dhe gjykimi enverian për të


Opinione Hënë, Tetor 8th, 2012

BESNIK DIZDARI

E kam pas babën kundërzogist (që ndër ne i thonë jo fort shqip “anti”-zogist). Mësues ndër të parët e gjuhës shqipe të shkollave laike të Shkodrës në fillim të shekullit XX, Gani Dizdari pra, ishte kundërzogist. Dhe sa erdhi Zogu në fuqi, më 1925-n, si diktator që ishte, e mori dhe nga drejtor shkolle në Shkodër e transferoi mësues të thjeshtë në Plotoren e Vlorës. Im atë këtë e quante internim. “Kam ba dy ditë me shkue në Vlorë, – thoshte, – diku me karrocë, diku me makinë”. Merret me mend se çfarë Shqipërie ishte! Asokohe, Shkodra, qyteti më i madh i Shqipërisë, kishte 23 785 banorë, ndërsa Vlora vetëm 5941! Dhe natyrisht, të braktisësh Piazza-n “vjeneze” të Shkodrës aq të hijshme, të lësh Kafen e Madhe që kur hyje të dukej se ishe në Milano, e të shkosh në Vlorën e vogël me vetëm 5941 banorë, p adyshim që ishte ashtu siç thoshte i sipërpërmenduri.
Ndodhi që mbas pak, edhe pse e kishte kundërshtar, Mbreti ta emëronte drejtor të Plotores së Vlorës, që ishte e vetmja shkollë e qytetit për fëmijët. Mandej, më 1928-n e ktheu prapë në Shkodër dhe gjithnjë ai qe vetëm drejtor, madje drejtor shumëvjeçar i shkollës së Parrucës, që ishte shkolla unike më moderne e Shqipërisë, deri dhe me sallë teatri me lozhë e skenë. Mëkat që regjimi komunist e shkatërroi krejt! Im atë mbeti, megjithatë, kundërzogist, natyrisht pa ndonjë veprimtari, përjashto një përpjekje për themelimin e një shoqërie jomonarkiste, ndoshta disi socialdemokrate, së bashku me Salo Halilin, Migjenin, Skënder Luarasin, Rustem Lopçin, Teufik Gjylin, Masar Bushatin, Ragip Gjylbegun (dokumenti është në Arkivin e Shtetit). Zogu e Musa Juka e dinin këtë, por bënin sikur nuk e dinin. Nga ana e tij, Gani Dizdari, baba i im (babai, siç i thuhet në toskërisht) nuk u bë kurrë komunist, madje edhe kur ia propozuan, por qe antifashist mirëfilli, i burgosur paksa edhe prej fashistëve dhe pas luftës qe mbështetës i madh i reformës arsimore të regjimit komunist, i cili e bëri deri dhe përgjegjës të Seksionit të Arsimit të Shkodrës. E bëra këtë hyrje, si në një histori krahasuese, sa për ta futur paksa lexuesin e ri në mjedisin e atij që komunistët shqiptarë e quajnë regjimi zogollian, si dhe për të treguar se autori i këtushëm nuk është një fanatik i Ahmet Zogut edhe për traditë familjare.
Nuk më pëlqen assesi që të merrem me mbrojtjen e Zogut. E dini që kryesisht jam një gazetar sportiv, por jam njëkohësisht edhe gazetar. Dhe ndiej kënaqësinë që detyrën time atdhetare të vërtetësisë historike apo të rishkruarjes së historisë për të hequr rrenat, pra për hir të së vërtetës, në fushën time e kam kryer më së miri. (Po të doni mos më quani modest). Përmes artikujve të pafund dhe librave të botuar, kam vënë në vend historinë sportive të Shqipërisë, themelimet e mëdha të sportit shqiptar, të gjitha të realizuara për herë të parë nga Mbretëria e Zogut I. Po aq sa dhe kam evidentuar realizimet e mëpastajme tejet me vlerë të regjimit komunist në fushën e sporteve. Çka vazhdoj ta bëj ende, sidomos në botimet e “Panorama”-s. Ajo që më shqetëson sot jo thjesht si gazetar, por dhe si qytetar i këtij vendi që quhet Shqipëri, është egërsia, urrejtja, shfrenimi, inati, njëanshmëria, pavërtetësia me të cilat një grup shkruesish, komentatorësh apo “historianësh” politikë, përdorin për ta futur periudhën e Zogut njëqind pash nën dhé. Por ajo që spikat më shumë si provë e njëanshmërisë të shfrenuar është se kush e prin këtë fushatë. Po jua them, dhe nëse jeni të zotë të ma hidhni poshtë, do të kërkoj të falur se qenkam hutuar deri në marramendje. Vëreni! Janë ose pasardhës të familjeve klasike komuniste, ose “historianë” politikë të lindur, të jetuar, formuar, “punuar” në komunizëm dhe vetëm kaq. Dhe është vërtet e çuditshme se gjithë këtë “neokundërzogizëm” datuar më 2012-n, ata e shfaqin përmes gjykimit enverian. Që thotë se Zogu iku, se Zogu mori arin, se Zogu tradhtoi Shqipërinë, se Zogu vrau atdhetarë (patriotët). Pa qenë të zotë të provojnë imtësisht, historikisht, dokumentisht, arkivisht, objektivisht, shkencërisht. Me një fjalë, e dënojnë duke përsëritur dënimin që i ka bërë Partia, me terminologjinë dhe përcaktimet aprioristike të librave të shkollës së periudhës 1945-1991. Pa sjellë asgjë të re, mbi të gjitha pa verifikuar asgjë. Pa mëshirë madje! Deri aty sa kur bie fjala për udhëheqësit komunistë të PPSH, thonë se “janë personazhe komplekse dhe duhet t’i shohim me të mirat e me të këqijat e tyre”, pra më e pakta, ata janë 50 për qind të këqij, 50 për qind të mirë”. Ndërsa Zogu 100 për qind i keq! Punë e komplikuar është historia. Sidomos kur me të merren “historianët” politikë, të cilëve më duket se iu përshtatet ajo që thotë Viktor Hygo: “Atë çka shpik përralla, shpeshherë historia e riprodhon”.
I shkruante njëherë Marksi Engelsit: “Historia i ngjan paleontologjisë. Për shkak të paragjykimeve, edhe shkencëtarët më të mirë nuk duan të shohin faktet që i kanë para hundës. Dhe mandej çuditen kur shohin kudo gjurmët e asaj çka nuk kishin dashur t’i shihnin”.

Punë e komplikuar është historia, sidomos në Shqipëri, të cilën e bëri si desh vetë regjimi. E që edhe sot nuk duan t’i lëvizin presjen “historianët” politikë të tij. Kështu, ngaqë për fat, një pjesë e tyre edukatën e formimin komunist, siç na e rrënjosi edhe ne shkolla, atyre ua rrënjosi edhe një shkollë tjetër, ajo e familjes klasike apo tradicionale komuniste. Ndërsa historiani i Partisë, dihet se gjithë këtë e ka edhe formim vetjak shumëvjeçar. Dhe është stoik i paparë. Nxiton e bën libër gjoja për Luftën Italo – Greke dhe krejt synimin e ka me nxjerrë detyrimisht tradhtarë Ernest Koliqin e Mustafa Krujën. Kështu, pra, edhe mbas 20 vjetëve i kërkojnë ndihmë gjykimit enverian për Ahmet Zogun. Dhe fjalori, gjykimi, përcaktimi që është po ai i regjimit… Kur kam qenë njëherë në Bullgari, kam parë në mes të Sofjes statujën e Aleksandrit II, Carit të Rusisë, që për çudi nuk e kishte prishur as regjimi i Teodor Zhivkovit. I thashë një kolegut bullgar: “Si ka mundësi Carin e Rusisë monument?”. Ai vuri buzën në gaz dhe më tha: “Ai ka bërë për Bullgarinë”. Këto ditë se si m’u kujtua Mbreti Boris III i Bullgarisë, i cili qe në krah të Hitlerit gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe mendova se si ka mundësi që i biri, Mbreti Simeoni II, u bë Kryeministër i Bullgarisë demokratike nga 2001-shi deri më 2005-n! Çudi si e ka pranuar NATO-ja Bullgarinë qysh më 2004-n dhe Bashkimi Europian qysh më 2007-n!

Një historian i huaj, që me sa di, i përket së majtës, Bernd Fischer, duke qenë se Shqipëria po shteron përditë për historianë të saj, ka bërë një libër me shumë vlerë për periudhën e Zogut dhe i ka vënë titullin “Mbreti Zog dhe përpjekja për stabilitet në Shqipëri”. Dhe dihet se stabilitet për një shtet do të thotë qëndrueshmëri politike, zhvillim, edukim, rritje. Ka kohë që pres që “historianët” politikë ta kritikojnë Fischer-in të paktën për titullin e librit, i cili me siguri, sipas tyre, duhej të ishte “Mbreti Zog dhe përpjekja për jostabilitet në Shqipëri”.

A ka dorë vrasjesh Mbreti Zog? Ose më mirë me thënë: Sa vrasje politike ka në periudhën e Mbretërisë të Zogut? Meqë interesohem fort për historinë, përafërsisht unë e di shifrën, por kësaj radhe nuk do ta vë këtu. Pres, nëse e kanë hulumtuar, prej të papërmbajtshmëve historianë kundërzogistë të ma japin ata. Kësaj rradhe po iu jap një shifër tjetër. Vetëm në periudhën 1975 -1982 regjimi i Enver Hoxhës (nuk po them Enver Hoxha), pushkatoi pa asnjë faj tetë qeveritarë: Beqir Ballukun, Abdyl Këllezin, Koço Theodhosin, Llambi Ziçishtin, Petrit Dumen, Hito Çakon, Kadri Hazbiun, Feçor Shehun. Nuk po fus të nëntin, Kryeministrin Mehmet Shehu. Që do të thotë sa një e treta e qeverisë. Brenda shtatë vjetëve, një e treta e qeverisë në plumb! Nuk po hyjmë në plojën e joqeveritarëve të pushkatuar politikisht apo në atë të dekadave të tjera. Dhe ndodhte plot 30-35 vjet mbas Luftës së Dytë Botërore kur paqja e qetësia mbretëronte në kontinent. Pra, jo në vitet e paqëndrueshme ’20 kur vrasjet politike, për fat të keq, ishin, përveçse hakmarrjeve personale, edhe “raison d ‘état”.

Dënimet e skajshme më zhurmëmëdha dihet që Mbretëria e Zogut I i ka bërë për shtypjen e kryengritjeve të Fierit (1935) dhe të Delvinës (1937) që deshën të përmbysnin Mbretërinë. E cili regjim apo shtet do të mund të tregohej i butë kur ti don të më përmbysësh, madje me armë në dorë? Ndonëse mjaft interesante është kronika e pasgjyqit të atyre dënimeve kur gati përditë dilte falja për shumicën e të dënuarve. Një prej kryengritësve të Delvinës është dhe djali i tezes i nënës sime, kapiten Smajl Gjylbegu, qarkkomandant i Xhandarmërisë së Gjirokastrës. Ai ra viktimë se Et’hem Toto i kërkoi besën, të cilën kapiteni ia dha pa e ditur se për çka po ia jepte. Dhe u bë me Toton e gjykata i mori jetën. Dhe Zogu lejoi që trupin e këtij armiku të betuar të Mbretërisë, fisnik të Gjirokastrës, ta përcjellin me nderim!

Ky qe regjimi gjakatar i Ahmet Zogut që duan të na krahasojnë me atë të Enver Hoxhës. Mendoni për një çast se a mund të ndodhte që trupat e qeveritarëve të pushkatuar të 1975-1982-shit të përcilleshin me nderime prej ndokujt për te familjet e tyre. Në të vërtetë, as për ceremoninë e zakonshme të varrimit. Nuk u dihen ku i kanë eshtrat as sot!

Dhe humbën kohë gati përditë me sofizma “historike”, me përsiatje “historianësh” politikë të regjimit që shkoi, me komente gjoja “objektive” këmbë mbi këmbë edhe në studio televizive, të periudhës së Mbretërisë dhe Zogut I, në vend që nëse e kanë vërtet me kaq gjakim (pasion) historinë, të ulen e të studiojnë, të zbulojnë, të përimtojnë, mbi të gjitha, të pastrojnë nga rrenat e mandej të gjykojnë, qoftë dhe pa pikë mëshire. Do të isha në një mendje që edhe Enver Hoxhës t’i ngrihej një monument. Ky monument duhej të ishte shtëpia ku ka jetuar. Dhe ndiej keqardhje që ajo është kthyer në kafe a bar. Duhej të shpallej shtëpi muze. Të kishte aty përherë një ciceron – historian që t’iu shpjegonte e t’iu tregonte sidomos të rinjve, se: “Kjo është dhoma ku ka ndenjur udhëheqësi, kjo është tryeza e punës së tij ku ka firmosur pushkatimet pa fund të shokëve (po i lëmë mënjanë ato të reaksionarëve), ky ka qenë telefoni kur bisedonte me prokurorin se sa e si do t’i dënonte, ky ka qenë ballkoni kur ai dilte në mbrëmje të freskohej me ajrin e pastër të pemëve të Bllokut mbasi kishte marrë vesh pushkatimin e gati gjysmës së qeverisë së tij, shokëve të tij të armëve”. E di. Rrufeshëm do të më sulen duke më thënë: “Po ti, shoku gazetar, madje kryeredaktor, çfarë bëje asokohe? A nuk shkruaje për Partinë dhe Enverin?”. Përgjigjja ime është vjetër: pa dyshim, jemi fajtorë edhe ne gazetarët, qoftë dhe ne gazetarët sportivë, natyrisht.

Ndonëse ruaj të drejtën t’iu kujtoj episodin e famshëm të Hrushovit kur po mbante fjalimin e dënimit të krimeve të Stalinit dhe një bolshevik i thirri nga salla: “Po ti, shoku Hrushov, ç’bëje aso kohe?”. “Kush foli?”, pyeti me rreptësi Hrushovi. Bolsheviku “i guximshëm” i sallës u struk pa bëza, pa pasur guximin për t’u shfaqur. Hrushovi heshti pak dhe me buzën në gaz tha: “Unë bëja atë që po bën ti sot, pra nuk guxoja”. Edhe ne gazetarët nuk guxuam vërtet, mirëpo sot kjo nuk do të thotë të harrojmë mësimin e madh që e gjejmë te sentenca e famshme latine që ashtu si dhe në ndonjë shkrim tjetër, më duhet ta përsëris prapë edhe këtu: “Errare humanum est, perseverare diabolicum”. (“Me gabue âsht njerëzore, mos me heqë dorë prej gabimit âsht djallëzore”). E pra, si nuk folën e shkruan njëherë gjerë e gjatë këta “historianë” politikë për këto krime, aq më tepër se si bashkëkohës i kanë përjetuar, disa madje edhe krejt për së afërmi? Si nuk bënë një libër përsëmbari për këto krime sepse disa prej tyre i kanë njohur fort mirë, në zyra e në familje, në kongrese e në plenume, në salla gjyqi e mbledhje të organizatës bazë, në labirinte të Sigurimit e dhoma torturash?
Iu vjen më për mbarë të merren vetëm me Ahmet Zogun 100 për qind i keq. Mënyrë e shkëlqyeshme për të harruar Enver Hoxhën, këtë “personazh kompleks, 50 për qind i keq dhe 50 për qind i mirë”.

[yllbardh]

Iu vjen më për mbarë të merren vetëm me Ahmet Zogun 100 për qind i keq. Mënyrë e shkëlqyeshme për të harruar Enver Hoxhën, këtë “personazh kompleks, 50 për qind i keq dhe 50 për qind i mirë”.

Edhe pse artikulli në fjalë mundë të quhet objektiv, do të merrem vetëm me të rreshtin e fundit. Zogolli nuk ishte 100% i keq por edhe ky si Hoxha i ka të mirat dhe të këqijat dhe as njërit mirëpo as tjetrit nuk meriton që t'i ngritët mauzole sepse që të dy janë të po të njëjtit karat, njerëz të uritur për pushtet dhe që kanë qenë të gatshëm që të bëjnë çdo gjë për t'a ruajtur atë.

Dhe para se ju Zogo/Hoxho-filët të më gjuheni në qafë se sic jam kundër xhaxhit Hoxha njashtu jam edhe kundër bacit Zogolli.