Woody Allen

[Askusho]

(Monologë)

Prindërit e (Allen Stewart Konigsberg - Rebel) me pseudonimin Woody Allen - e arsimuan me parimet e judaizmit ortodoks. Në listën e gjatë të punëve të tij përfshihet edhe bashkëpunimi me një organizatë kriminale. Kur ishte tre vjeç Allen sheh filmin Borëbardha dhe shtatë xhuxhët, dhe u dashurua menjëherë me kinemanë: filloi të shpikë histori dhe ngjarje, tetë vjeç shpalli dëshirën për t'u bërë regjisor. Pesëmbëdhjetë vjeç u vetëquajt Woody Allen, duke menduar se kjo gjë do ta shpallte regjisor. Shumë shpejt filloi të shkruante skeçe të shkurtra (batuta dhe barsoleta) për televizionin dhe programet e radios dhe filloi të punojë si aktor komik në një klub nate. Në vitin 1965 ai shkroi skenarin e tij të parë për filmin: “Përshëndetje mace”, film në të cilën bëri provën e parë si aktor. Me filmin: “Unë dhe Ani” fiton dy çmime Oskar për regjinë dhe skenar. Është një nga aktorët dhe regjisorët komikë më të shquar të kinematografisë botërore. Prozat e tij humoristike janë përkthyer në shumë gjuhë të botës.

TË ZBUSËSH SENDET ELEKTROSHTËPIAKE

Nuk e di në se ua kam treguar herë tjetër. Shumë kohë më parë - është një ngjarje e çuditshme - ndodhesha në Los Angeles, i ftuar në një festë, në shtëpinë e një producenti të njohur, i cili donte një komedi me temë nga Sistemi Metrik i Matjeve; me pakë fjalë, donin që komedinë ta shkruaja unë.
Pallati ndodhet në qendër të Los Angeles. Hyj në ashensor. Këmbë njeriu. Bosh. Ashensori nuk kishte as butona. Po rrotullohesha për të marrë vesh si mund të funksiononte, kur papritur, dëgjoj një zë që thotë: “Thoni në ç’kat doni të shkoni, ju lutem”.
Rrotullohem edhe një herë tjetër rreth vetes. Hiç. Më hyri paniku. Nuk po merrja vesh asgjë, kur sytë më shkuan tek një biletë ngjitur pranë pasqyrës, në të cilën shkruhej se ashensori është i tipit të fundit dhe funksionon me urdhra vokale. Kruaj zërin dhe përgjigjem: “Në katin e tretë, faleminderit”. Mbyllen dyert dhe ashensori fillon të ngjitet. Zbres në katin e tretë dhe i drejtohem korridorit. Duke ecur, mu bë sikur dëgjoj, të njëjtin zë, që bën një batutë pak ofenduese kundrejt meje, ose më mirë kundrejt të folurës time Njujorkeze. Kthehem menjëherë mbrapsh, por në momentin që afrohem, ashensori mbyll dyert dhe fillon të rizbresë poshtë. Lere… thashë me vete… të merresh kot me një ashensor të Los Angeles…
Kjo nuk është aspak pjesa e çuditshme e ngjarjes, bile, ndoshta kjo është ajo më normalja.
Nuk kam pasur kurrë marrëdhënie të mira me sendet mekanike, të çfarëdo lloji. Të gjitha gjërat, me të cilat nuk mund të arsyetoj, më shpien në krizë mendimi. Në shtëpi, kam një orë të varur në mur, që rrotullon akrepat në kah antiorar, po orën ta jep në rregull… nuk e kam marrë vesh kurrë përsenë. Kam një llampë diellore, me rreze ultraviolet, që sa herë shtrihem nën të për të marrë ndopak ngjyrë plazhisti, krijohet një ré e zezë dhe fillon të bjerë shi e më lag të tërin. Kam edhe një “thekës buke” po që për mua është “djegës buke” Sa herë që futem në dushin e shtëpisë time, mjafton që një banor i Amerikës të hapë çezmën dhe mua më ikën uji i ngrohtë. Bleva para disa kohesh një magnetofon me shirit, por sa herë që marr mikrofonin e dua të regjistroj ndonjë gjë, ai më përgjigjet: “e di…e di… këtë e di.”
Nuk po duroja më. Kupa u mbush. I mblodha të gjitha sendet elektroshtëpiake, një mbrëmje në dhomën e pritjes, nga i pari tek i fundit dhe i detyrova të më dëgjonin me vëmendje. Kështu u thashë ato ç’kisha për t’u thënë. E fillova me një batutë humoristike për të ulur pak tensionin dhe pastaj i kapa dhe analizova problemet në thelb, një nga një. M’u duk se më kuptuan. Pati edhe disa duartrokitje aty nga fundi i fjalimit.
Dy mbrëmje më vonë isha duke parë një program të bukur që e ndiqja gjithnjë, kur televizori, papritur filloi të hidhet përpjete, sa andej-këtej nëpër sallon. I bërtita. Hiç… vazhdonte të kërcente si kangur i dehur. Nuk e mbajta dot më veten. E mbërtheva nga kordoni i korrentit dhe u hodha mbi të duke e goditur në ekran me grushte, deri sa u shfreva mirë. Pastaj mora antenën dhe ia shtrembërova në trup: “Mua më duket se fola qartë…”, i bërtita.
Të nesërmen, në mëngjes herët, duhet të shkoja te dentisti. E ka studion në katin e gjashtëmbëdhjetë të një pallati afër meje. Edhe këtu ashensori është me urdhër vokal. “Thoni në ç’kat doni të shkoni, ju lutem”. “Në katin e gjashtëmbëdhjetë, faleminderit”. U mbyllën dyert. Filloi të ngjitej, kur papritur dëgjoj prapë zërin… “Ti je ai që rrahe televizorin mbrëmë?!”… më tepër se panik… ç’farë po ndodhte… . Më shpuri larte e poshtë pallatit për nja gjysmë ore, pa i hapur dyert, për të më lëshuar më vonë (me një sharje ofenduese mbi seksualitetin tim), në katin përdhes.
Dhe nuk ka mbaruar me kaq. Më vonë mora në telefon nënën , e cila më njoftoi se babanë e kishin pushuar nga puna. Dymbëdhjetë vjet kishte im at në atë fabrikë dhe tani e kishin zëvendësuar me një makinë që bën të njëjtën punë që bënte babai, por shumë më mirë. Sikur të mos mjaftonte dhe kjo… nëna ime do të blejë një makinë të tillë pasi e di që babai kur është në shtëpi nuk bën asgjë.

Përktheu Ben Meçe - Bolonjë

NË GJUETI TË DRERIT TË EGËR

Kjo është megjithmend e pabesueshme. Njëherë vrava një dre të egër. Shkoja për gjah, sipër, në kufi me Kanadanë. Atje ka shumë drera të egër. E lidha, e futa në baulen e makinës dhe po kthehesha gjithë qejf në New York.
Kujtoja se e kisha vrarë, por në fakt plumbi e kishte kapur shkarazi. Isha akoma në autostradë, afër New Yorkut, kur dreri i egër përmendet. Ku të veja...?! Unë me një dre të egër e të gjallë në makinë! Në shtetin e New Yorkut është e ndaluar rreptësishtë të udhëtosh me një dre të egër të gjallë në makinë ditët e marta, të enjteve dhe të shtunave.
Një miku im, atë mbrëmje, organizonte një festë me kostume dhe maska, diku në periferi të qytetit.
U tha u bë! Vendos të shkoj në festë. I bie ziles dhe derën e hap miku im. “Mora dhe gruan me vete” i them të zotit të shtëpisë dhe i tregoj drerin e egër. Ai na prezanton me gjithë të ftuarit e tjerë. Dreri u miqësua menjëherë me të ftuarit e tjerë me kostume e maska dhe kjo me qetësoi disi.
Në mesnatë filloi dhënia e çmimeve për kostumin me maskë më të bukur. Bashkëshortët Berkowitz, të veshur të dy si drerë të egër, fituan çmimin e parë. Aty ndodhi ajo që nuk doja të ndodhte. Drerit tim iu duk e padrejtë ndarja e çmimeve dhe filloi të godiste me brirë bashkëshortët Berkowitz. Godit ky, e godit ata… një përleshje e vërtetë në sallonin e vilës.
Mbërthej drerin, e nxjerr përjashta, e lidh dhe e fus prapë në baulen e makinës. Vendos të drejtohem drejt pyllit për ta lënë atje përfundimisht. Tersi, nuk ka për të m’u ndarë këtë fundjavë… nuk kisha larguar nga festa drerin tim, por burrin e çiftit Berkowitz. Të udhëtosh me një hebre të lidhur në makinë në shtetin e New Yorkut është rreptësishtë e ndaluar me ligj, sidomos ditët e marta, të enjteve dhe të shtunave. E lë në pyll dhe largohem. Fati i tij i zi! Kishte kaluar një gjahtar pak më vonë dhe e kishte vrarë.
Tani trupi i tij i balsamosur ndodhet në klubin e gjahut të një lagjeje perëndimore të New Yorkut.
Ironia e fatit… është i vetmi klub gjahu i New Yorkut ku nuk lejohet hyrja e hebrejve!

VUAJTI SHUMË?

Kisha disa ditë që ndieja një dhimbje të vogël. Vinte diku aty nga fundi i toraksit. Isha i sigurt që kishte të bënte me stomakun… patjetër djegie stomaku. Gruaja ime di të gatuaj vetëm një gjellë: mish pule me lëng Himmler. Unë e quaj recetë kuzhine naziste.
Nuk doja të shkoja te doktori. Të paguaja 20 dollarë kot për të konfirmuar që ishte një aciditet banal stomaku?
Takoj rastësisht mikun tim Eggs Benedits dhe në bisedë e sipër marr vesh se edhe ai kishte një dhimbje që i vinte nga fundi i toraksit. Pak a shumë të njëjtat simptoma të dhimbjes time. I mbush mendjen të shkojë te doktori dhe ai ashtu bën. Rezultati: djegie stomaku. 25 dollarë kishte paguar, për një vizitë pesë minuta. I kënaqur që kurseva 25 dollarë, përshëndetem me Eggsin dhe kthehem në shtëpi.
Pas dy ditësh, e marr në telefon për ta pyetur si u bë, kur e ëma e tij më jep lajmin tragjik: Eggsi kishte vdekur!
I llahtarisur, i hipi taksisë dhe me një frymë në spital. Bëj të gjitha analizat dhe kontrollet që më këshilloi doktori. 110 dollarë më kushtuan. Rezultati: djegie në stomak.
Dal dhe shkoj të ngushëlloj nënën e Eggsit. “Vuajti shumë?”, e pyes. “Jo”, më tregon “vdiq menjëherë. E shtypi një makinë”.

NINULLA

Një mbrëmje, po shikoja në televizor një program interesant, të Ed Sallivanit. Kishte ftuar një nga hipnotizuesit më të famshëm të Amerikës, një farë… Graet Rinaldo. Aty nga mezi i emisionit, ky Rinaldua, thërret katër djelmosha nga publiku dhe tak-fak, i hipnotizon. “Ju tani nuk jeni më njerëz, por zjarrfikëse”, u thotë dhe të katër djelmoshat filluan të ulërinin si zjarrfikëse nëpër studion televizive.
Mua, ashtu siç isha i shtrirë në divan, më zuri një gjumë që më këputi brenda pak minutash. Një gjumë i rëndë, i çuditshëm. Pas dy orësh, zgjohem, fik televizorin dhe shkoj te dollapi i rrobave. E hap dhe vesh një kostum fanellate, të kuq, të cilin kisha vite pa e përdorur. Dal në rrugë, ia fus vrapit dhe filloj të ulërij, siç bën sirena e zjarrfikëses. Në kryqëzimin me rrugën nr.14, përplasem me një të panjohur, edhe ai i veshur me kostum të kuq dhe ulërinte si puna ime. Vrapojmë të dy bashkë në drejtim të Greenwich Village. Disa minuta më vonë shikojmë dy tipa, të veshur edhe ata me kostum të kuq, që po vraponin duke ulëritur, por në drejtim të kundërt me neve. Na ftojnë të shkojmë me ta, pasi ata e dinë ku ka shpërthyer zjarri dhe se ekuipazhi komplet i zjarrfikëses përbëhet prej katër vetash. Kështu bëjmë. Vrapo e ulëri nëpër natë, tamam si një zjarrfikëse e vërtetë.
Në kryqëzimin me rrugën nr.86 na ndalon makina e policisë. Na ngatërrojnë për katër të dehur dhe kërkojnë të na arrestojnë e të na fusin me zor në makinën e policisë. Unë qesh me të madhe duke u tallur me policët e duke u thënë: “Qenkeni me të vërtetë hajvanë. Si mund të hyjë një zjarrfikëse në një makinë policie!?”

Përgatiti për botim Hiqmet Meçaj
(Botuar në “Gazeta e Athinës”, janar 2010)

[Askusho]

Përktheu nga italishtja
Ben Meçe, Bolonjë


1. Diferencat më të mëdha ndërmjet kanaleve televizive, sot për sot, janë parashikimet e motit.
2. Nuk jam tip atleti. Kam reflekse të këqija. Një herë më shtypi një makinë që po e shtynin nja dy veta.
3. Truri im është organi i dytë i trupit që preferoj më shumë.
4. Të masturbohesh, do të thotë të bësh seks me dikë që do.
5. Jam kundër raportit seksual para martesës; rrezikon të vish vonë në ceremoni.
6. Grada ime në ushtri? Rob, në rast lufte, natyrisht.
7. Një herë, tek po bëja dashuri me timeshoqe, verifikova një iluzion optik shumë të çuditshëm; mu duk për një moment sikur ajo lëvizi.
8. Kam një dëshirë të jashtëzakonshme të kthehem edhe një herë në mitër… të kujtdoje.
9. Seksi ka qenë gjëja më e kënaqshme që kam bërë pa qeshur.
10. Pa gjashtëmbëdhjetë orët e gjumit, që bëj ditë për dite, do të më dukej vetja një invalid.
11. Kur isha në shkollë, më përjashtuan nga skuadra e shahut se isha shumë i shkurtër.
12. Kur më rrëmbyen njëherë, kur isha i vogël, prindërit e mi dhanë menjëherë me qira dhomën time.
13. Kur isha i vogël, prindërit e mi, më donin aq shumë, sa njëherë më futën në krevat një arushë të gjallë.
14. E mbaj me shumë kujdes orën time të dorës. Ma shiti babai kur ishte sëmurë në krevat, nja dy orë para se të vdiste.
15. Kur isha i vogël dëshiroja një qen, po ngaqë ishim familje e varfër, prindërit më blenë një milingonë.
16. Zoti vdiq… Marksi vdiq… edhe unë kohët e fundit nuk ndihem mirë.
17. Vetëm për një gjë jam pishmend në jetë; që nuk jam dikush tjetër.
18. Të këqijtë kanë kuptuar diçka në këtë jetë që të mirët nuk e kanë kuptuar akoma.
19. Të vdesësh, është një nga të paktat gjëra, që mund ta bësh shumë mirë duke qenë shtrirë.
20. Jo vetëm Zoti që nuk ekziston, po provoni të gjeni një hidraulik ditë të diele.
21. Falenderoj Zotin që nuk më bëri femër, se ndryshe do kisha kaluar gjithë jetën duke prekur gjokset.
22. Burri më i lumtur që njoh ka një grua dhe një çakmak dhe i funksionojnë që të dyja.
23. Lash duhanin. Do rroj një javë më shumë, vë bast që atë javë ka për të rënë vetëm shi!
24. Një autostopist, është një vajzë e re me minifund që të del përpara kur ti je në makinë me gruan.
25. I vogël, isha aq i shëmtuar, saqë babai më lidhte një bërxollë në qafë, se ndryshe qeni nuk afrohej për të luajtur me mua.
26. I vogël, isha aq leshtor, saqë mamanë time e pyesnin gjithmonë nëse më kishte lindur normalisht, apo më kishte bërë me shtiza.

[Askusho]

WOODY ALLEN
Tregim humoristik

Përktheu Ben Meçe
Bolonjë

PËRMBLEDHJE E KORRESPONDENCËS NDËRMJET GOSSAGE DHE VERDEBEDIAN

I dashur Verdeberdian,
mbeta shumë i dëshpëruar sot në mëngjes, kur, duke kontrolluar kutinë e postës, pashë se letra që të kisha dërguar në 16 shtator, në të cilën përfshihej lëvizja ime e njëzetedytë (kali në kutinë e katërt të mbretit), më ishte kthyer mbrapsht për shkak të një problemi të vogël postimi – kisha harruar të vija emrin dhe adresën tënde (si mund të jetë njeriu kaq frojdian!), bile kisha harruar të ngjisja edhe pullën. Që unë kohët e fundit kam qenë pak i çorientuar për shkak të luhatjeve të Bursës nuk është sekret, por nuk dua në asnjë mënyrë me këtë të shfajësoj neglizhencën time edhe pse në atë 16 shtator famëkeq grafiku spiral në rënie i oshilacioneve të aksioneve preku pikën më të ulët duke më shkaktuar humbjen e të gjitha kursimeve të mia dhe duke e shndërruar konsulentin tim financiar në përmasat e një zarzavateje.
Fakti që ti nuk e ke vënë re mungesën e kësaj letre, më shtyn të mendoj për një mungesë transparence dhe legaliteti nga ana jote, nejse… , ky qiell e di se të gjithë mund të gabojmë. Kështu e ka jeta, kështu e ka edhe loja e shahut. Tani që gabimi doli mbi ujë duhet menduar për ta ndrequr. Në qoftë se ke kortezinë dhe xhentilesën të lëvizësh kalin tim në kutinë e katërt të mbretit, them se mund të vazhdojmë më me preçizion këtë lojën tonë të vogël shahu. Paralajmërimi që më bëje në letrën e fundit, të cilën e mora sot në mëngjes, është një alarm fallco. Po të rishikosh edhe njëherë lojën nën dritën e gabimit që zbulova sot, do vësh re menjëherë se është mbreti yt, në fushë të hapur dhe i pambrojtur nga sulmi i dy oficerëve të mi egërsira, që rrezikon të kapet mat. Çfarë ironie pasojat dhe fatkeqësitë e kësaj lufte në miniaturë! Ky është fati, i dashur, një moment dhe çdo gjë rrotullohet në të kundërt. Të lutem edhe njëherë të pranosh faljet e mia më të sinqerta për harresën që na shkaktoi këtë problem të vogël. Pres lëvizjen tënde të ardhshme.
Po të dërgoj pra lëvizjen time të dyzetepestë: kali im ha mbretëreshën tënde.
Sinqerisht Gossage

Gossage,
e mora këtë mëngjes letrën ku më dërgove lëvizjen tënde të dyzetepestë (kali yt ha mbretëreshën time?) dhe bashkë me të edhe shpjegimin e gjatë të korrespondencës tonë të mezit të shtatorit që mua nuk më ka ardhur. Sipas teje, duke i besuar një letre të humbur njëzetetre lëvizje më parë, kali yt, që unë e kam përlarë shumë lëvizje më parë asaj të njëzetedytës, mund të ndodhet në kutinë e katërt të mbretit? Nuk arrij të kuptoj një gabim të tillë pasi më kujtohet shumë mirë se në lëvizjen e njëzetedytë ti ke çuar toren në kutinë e gjashtë të mbretëreshës, të cilën më vonë e sakrifikove në një nga ata gambitët e tua të çuditshëm që dalin gjithnjë me humbje.
Aktualisht kutia e katërt nga ana e mbretit është e zënë nga toria ime dhe duke të kujtuar se ke kohë që ke mbetur pa kuaj më thuaj se me çfarë kali po e ha mbretëreshën time? Ti i ke të gjithë gurët e bllokuar dhe e vetmja lëvizje që mund të bësh është mbreti në kutinë e katërt të oficerit – një sugjerim që po marr mundimin të bëj dhe të të lë kohë të mendosh lëvizjet e tjera… nejse ti e di vetë… .
Lëvizja ime e dyzetegjashtë është ngrënia e mbretëreshës tënde dhe njëkohësisht shah. Tani më duket se loja u bë plotësisht e qartë dhe lëvizjet që do pasojnë kam përshtypjen se do të jenë më të shpejta e të sakta njëkohësisht.
Të fala Verdebedian

Verdebedian,
sapo mbarova së lexuari me shumë kujdes letrën tënde të fundit dhe u çudita jashtë mase nga lëvizja jote e dyzetegjashtë në të cilën ti më ha mbretëreshën në një kuti ku mbretëresha ime ka rreth pesëmbëdhjetë ditë që nuk ndodhet më. Pas disa llogaritjeve dhe rishikimeve të kujdesshme më ngjan se e kuptova shkakun e konfuzionit dhe ngatërresave të tua. Që torja jote të ndodhet në kutinë e katërt të mbretit është e pamundur, ashtu siç është e pamundur të gjesh në këtë botë dy flokë dëbore njëlloj. N.q.s do t’i kthehesh lëvizjes së nëntë të kësaj loje, do ta kuptosh se unë atë tore tënden e kam ngrënë qysh me kohë. Ishte ajo sakrificë që ti doje të bëje në fillim për të më sulmuar në qendër dhe që për fat të keq të kushtoi humbjen e të dyja toreve.
Çfarë kërkojnë akoma dy toret e tua në kutinë e shahut? Dua të të sqaroj edhe njëherë atë çfarë ka ndodhur: lëvizja ime e njëzetedytë të hutoi dhe turullosi aq shumë saqë nuk vure re që mungonte letra me lëvizjen time pasardhëse dhe ç’bëre? – dy lëvizje njëherësh, duke i garantuar vetes një avantazh të padrejtë. Më thuaj që nuk është e vërtetë?!
Ajo që ndodhi – ndodhi dhe është e pamundur t’i kthehemi prap nga fillimi. Mënyra më e bukur është që ti të më lejosh të bëj edhe unë dy lëvizje njëherësh. Drejtësia është drejtësi! Me pak fjalë lëvizja ime e parë është: ushtari ha oficerin dhe meqë tani mbretëresha jote është e zbuluar, po ai ushtar ha edhe mbretëreshën.
Mendoj se tani mund të vazhdojmë lojën të qetë dhe pa pengesa të tilla.
Me sinqeritet Gossage

P.S. Po të bashkëngjis me këtë letër një skemë të pozicioneve të gurëve në kutinë e shahut. Siç do e shohësh mbreti yt ndodhet i zbuluar në mes të fushës dhe komplet i pambrojtur nga egërsia e gurëve të mi. Përshëndetjet e mia më të përzemërta.

Gossage,
sot mora letrën tënde të fundit dhe megjithëse ke shumë skarsitet në koherencë, prap arrij të kuptoj shkakun e turullosjes tënde. Në skemën që më dërgoje duket qartë se ne të dy kemi rreth gjashtë javë që luajmë dy lojra komplet të ndryshme. Loja ime përputhet në çdo pikë me korrespondencën tonë, ndërsa ajo e jotja ndjek kritere empirike dhe joracionalë. Lëvizja e shumëpërfolur e kalit, ajo e letrës së humbur, është e pamundur të bëhet ashtu siç pretendon ti, pasi duke qënë në anë të fushës, në kolonën e fundit, ky kalë do të përfundonte direkt e brenda në tabakanë në anë të fushës.
Përsa i përket lejes që më kërkon: nëse mund të kthesh dy lëvizje njëra pas tjetrës (gjithmonë për faj të asaj letrës së humbur), mua më duket se ti ke qejf të tallesh i dashur. Të lejoj vetëm lëvizjen e parë (ti më ha oficerin) por kurrsesi të dytën. Meqënëse tani e kam radhën unë, kundërpërgjigjem duke të ngrënë mbretëreshën me tore, edhe pse ti vazhdon të jesh i bindur se unë nuk kam më tore.
Duke e mbyllur, ajo skemë që në fantazinë tënde paraqet gjendjen aktuale të gurëve, më sjell ndërmend ndonjë skeç të vëllezërve Marx, pasi është shumë qesharake por në kundërshtim të plotë me atë çfarë ke lexuar te libri i Traktatit Të Shahut të Nimsowitsch, të cilin e vodhe në bibliotekë dimrin e kaluar, duke e fshehur poshtë bluzës. Këtë nuk e kundërshton dot, sepse të kam parë vet me këta dy sy. Të këshilloj ta studiosh këtë skemë që po të dërgoj dhe t’i rregullosh gurët vetëm siç janë këtu. E vetmja mënyrë për të mbaruar këtë lojë pa ngatërresa dhe keqkuptime.
Me besim të plotë Verdebedian

Verdebedian
Nuk dua të zgjas e stërgjas një diskutim që ka lindur dhe po vazhdon me shumë ngatërresa (e kam marrë vesh për sëmundjen që ke kaluar kohët e fundit, duke i njohur edhe pasojat, por vetëm tani po konstatoj se të paska krijuar një frakturë të keqe në raportet e tua me realitetin) prandaj përfitoj nga rasti për të zgjidhur këtë lëmsh para se ai të kthehet përfundimisht në një konkluzion kafkian.
Po ta kisha ditur më parë se ti nuk je nga ata burra që e pranon gabimin dhe më lejon të bëj dy lëvizje njëherësh, siç ke bërë ti, nuk do ta kisha ngrënë kurrë oficerin tënd me ushtarin tim. Sipas skemës tënde këta dy gurë nuk mund të hahen me njëri tjetrin. Po të kujtoj se këtë lojë e kemi nisur në përputhje të plotë me Rregulloren e Federatës Ndërkombëtare të Shahut dhe jo me rregullat e Federatës së Boksit të New Jorkut. Duke mos dyshuar kurrë në aftësitë e tua për të ngrënë mbretëreshën time, vë re me keqardhje një mënyrë tënden diktatoriale dhe arbitrare në maskimin e gabimeve taktike. Për fat të keq dhe për këtë mungesë transparence gjatë kësaj loje nga ana jote, nuk arrij dot të llogaris me ekzaktësi pozicionin e kalit tim, prandaj kam ndërmend t’ia lë fatit. Do të mbyll sytë dhe do ta hedh në kutinë e shahut. Të bjerë ku të bjerë! Këtë të paktën duhet të ma pranosh. Vetën kështu kjo lojë mund të ecë përpara drejt fundit. Një element i tillë rastësor, mund t’i japë një ngjyrë të lezetshme.
Lëvizja ime e dyzeteshtatë: torja ha kalin tënd.
Me sinqeritet Gossage

Gossage,
sa kurioze kjo letra jote e fundit! E vullnetshme, koncize, lakonike, d.m.th. i ka të gjithë elementët për t’u quajtur komunikuese me shumicën e ambienteve të letërlexuesve, vetëm se Jean-Paul Sartre do ta quante patjetër NULITET. Mbeta në mënyrë të papritur i goditur nga një ndjenjë dëshpërimi, ndërsa në mend më kalonin copëza ditarësh që kam lexuar nuk e di se ku, të eksploratorëve të humbur në Polin e Veriut, apo të ushtarëve gjermanë që shkruanin nga Stalingradi. Duket qartë se si dëshirat e pabazta për integrim përplasen me realitetin e trishtuar që të paraqitet dhe vihen re shumë mirë veprimet kuturu drejt mirazheve të krijuara prej teje.
Kalova pjesën më të madhe të javës i dashur, duke u përpjekur të gjej fillin e kësaj loje dhe të sistemoj çorbën që ke arritur të gatuash me mënyrën tënde të të luajturit dhe të të konceptuarit të shahut, prandaj po mundohem të të sqaroj disa gjëra për hir të shpresës së madhe që kam që kjo lojë të përfundojë. Mbretëresha jote të ka lënë shëndenë, ka ikur, prandaj puthe fort dhe hiqe nga kutia ashtu siç duhet të puthësh fort edhe dy toret, t’i kam ngrënë me kohë, hiqi! Harroje edhe oficerin tënd, edhe atë ta kam përlarë! Tjetrin e ke në një pozicion aq tragjik, saqë për mua duhet t’i mbushësh sytë me lot dhe të përgatitesh për të keqen. Përsa i përket kalit, që edhe këtë e ke humbur megjithëse në mënyrë të denjë, po që prap e ke të vështirë të ndahesh prej tij, po të bëj një lëshim, që qysh nga koha kur persianët kanë shpikur lojën e shahut e deri më sot, nuk e ka parë e dëgjuar asnjeri. Po të lejoj ta rifusësh prap në fushë edhe pse në pozicionin që dëshiron ta vendosësh do i bllokosh rrugën mbretit tënd. Këtë komplot që thure kaq bukur arrite ta kthesh në avantazh për mua. Ky kalë i hyrë në mënyrë ilegale po të siluron drejt fundit dhe natyrisht drejt humbjes së ndeshjes.
Lëvizja ime është: mbretëresha në kutinë e pestë të kalit, duke të paralajmëruar se lëvizjen tjetër do të kesh një shah të fortë.
Me përzemërsi Verdebedian

Verdebedian,
është e qartë se tensioni i vazhdueshëm i shkaktuar nga mbrojtja e shumë pozicioneve të vështira, për të mos thënë të pashpresë për t’u mbrojtur, ka shndërruar në dembel dhe shumë delikat mekanizmin e tërë aparatit tënd psiqik, duke e transformuar kapacitetin tënd të të arsyetuarit ndaj fenomeneve të jashtëm, në një diçka që për nga hollësia mund t’i ngjajë vetëm letrës higjenike. Nuk kam tjetër alternativë, veçse t’i jap fund kësaj ndeshjeje, kështu që të të liroj edhe ty njëherë e përgjithmonë nga ky tension i papërballueshëm, me shpresën e madhe që të mos mbetesh me ndonjë pasojë apo difekt.
Kali – po, kali! Në të shtatën e mbretëreshës. Shah!
Gossage

Gossage,
Oficeri në kolonën e gjashtë të mbretëreshës. Shah mat!
Më vjen keq që kjo ndeshje të ka sfilitur, por nëqoftëse fakti të ngushëllon sadopak, po të përmend se, shumë mjeshtra lokalë shahu, pasi kanë parë teknikën time të hollë, janë zhdukur nga qarkullimi dhe nuk duken më prej kohësh në asnjë nga klubet e mirënjohur të shahut.
Verdebedian

Verdebedian.
Toria në kolonën e shtatë të mbretit. Shah mat
Mos u mundo kot të arrish të studiosh këtë mënyrë të luajturi. Ndonjë terapi që do të bësh më vonë ka për të më dhënë të drejtë.
Gossage.

[Askusho]

WOODY ALLEN
tregim humoristik

Përktheu: Ben Meçe, Bolonjë

RROFTË VARGASI!
Copëza nga ditari i një revolucionari

3 qershor: Rroftë Vargasi! Sot u arratisëm në kodra. Të fyer dhe të ofenduar nga shfrytëzimi që po i bën vendit tonë të vogël regjimi i korruptuar dhe mashtrues i Arroyos, vendosëm të dërgonim Julion, në pallatin qeveritar, me listën e ankesave dhe kërkesave tona, të radhitura në mënyrë të përkryer dhe shumë të arsyeshme, sipas mendimit tim. Impenjimet e shumta, (gjoja), të Arroyos, nuk e lejuan, qoftë edhe për një çast, të priste zëdhënësin tonë dhe e shkarkoi atë te njëri nga ministrat e tij, i cili premtoi se do ta merrte në konsideratë peticionin tonë. Mirpo, më përpara, donte të shikonte se sa kohë mund të qëndronte Julio duke qeshur me kokën të zhytur në llavë të nxehtë.
Pas disa incidenteve të tilla vendosëm më në fund të merrnim situatën në dorë nën udhëheqjen e ndritshme dhe largpamëse të Emilio Molina Vargasit. Kjo është tradhti burra, - bërtitëm me sa fuqi kishim kur e morëm vesh, - dhe do ta shohim ku do i dalë fundi! Po shtriqesha me kënaqësi në vaskën e mbushur me ujë të vakët, kur, për fat të keq, më informuan se policia po më gjëmonte për të më kapur, e ndoshta për të më varur. Me një shkathtësi prej kaprolli dola nga vaska, por pa e parë vendosa këmbën mbi sapun dhe një shkarje e vrullshme më shpuri deri në oborr. Arrita të frenoj duke goditur me turi një kolonë dhe vetëm aty e pashë se copëzat e bardha që po më dilnin nga goja nuk ishin çimçakizë, por dhëmbët e mi. Megjithëse lakuriq e me surratin të shtypur, shpirti i të mbijetuarit më dha fuqi të hidhem mbi kalin tim, El Diablo dhe me një ulërimë prej rebeli të vërtetë arrita të largohem. Kali bëri gati dhjetë metra dhe nuk e di përse nguli këmbët e para e vendosi të mos vrapojë më, duke më hedhur në tokë. Për fat rashë me këmbë dhe i vetmi dëm ishte krisja e falangjeve të dy gishtave të vegjël.
Kur të vinë të këqijat hapu derën: Ia kisha mbathur nga sytë këmbët, kur papritur u kujtova për printerin, nuk doja t’u lija armiqve një armë të tillë politike, do të ishte një provë shumë e fortë kundër meje. U ktheva nga kisha ardhur për ta marrë. Printeri ishte aq i rëndë saqë nuk e ngrija dot as me ndonjë levë e jo më me trupin tim të brishtë gjithë gjithë pesëdhjetë kile. Kur arriti policia, dora më kishte ngecur në tamburin rrotullues dhe printeri që nuk e morra vesh pse u ndez papritur, po më stamponte në gjoks faqe të një libri të Marksit. Mos më pyesni si arrita të hidhem nga dritarja e të shpëtoja, se as vet nuk e di. Për fat të mirë u a hodha policëve dhe arrita të strehohem në kampin e Vargasit.
4 qershor: Ç’paqe është këtu, mbi kodra, nën këtë qiell të pastër e tërë yje! Jemi një grup kompakt luftëtarësh të bashkuar në një qëllim të përbashkët. Megjithëse i ka njohur dhe i vlerëson meritat dhe përpjekjet e mia në realizimin e fushatave, Vargasi është i mendimit se unë kam cilësi të pashoqe si kuzhinier. Nuk është punë e lehtë me skamjen që na rrethon, por dikush duhet ta bëjë. Gatimi im i parë mund të konsiderohet si një sukses i madh. Jo të gjithë luftëtarët janë dakort me përdorimin e hardhucave në gatim edhe pse e dinë se këtu nuk është as vendi, as kuvendi për pretendime. Është edhe një pakicë e vogël që kanë disa paragjykime mbi zvarranikët. Pikërisht e quaj sukses darkën e parë pasi përfundoi mirë e bukur, pa asnjë lloj incidenti.
Sot dëgjova rastësisht Vargasin tek fliste dhe m’u duk mjaft optimist. Ka besim të patundur se do të arrijmë të kemi kontrollin e plotë të kryeqytetit, diku aty nga mesi i dhjetorit. Nga ana tjetër, vëllai i tij Luixhi, që ka një natyrë tipike prej vëzhguesi të rafinuar, mendon se periudha është më e shkurtër, pak a shumë përpara se të vdesim të gjithë prej urie. Vëllezërit Vargas zihen shpesh me njëri tjetrin për strategjitë ushtarake apo për pozicionin politik që duhet të mbajmë. Është e vështirë të imagjinosh që këta dy komandantë rebelë, jo më shumë se një javë më parë, punonin si lustraxhinj këpucësh pranë hotelit Hilton. Ndërkohë ne presim.
10 qershor: Sot dita më iku duke bërë stërvitje. Kemi bërë ndryshime rrënjësore: nga një bandë e paorganizuar dhe diletante jemi shndërruar në një ushtri të fortësh. Në mëngjes, me Hernandesin u stërvitëm në përdorimin e machetes, asaj thikës së mprehtë që përdoret për prerjen e kallamave të sheqerit dhe, falë një përdorimi të zellshëm nga ana e shokut tim, zbulova se e kam grupin e gjakut 0. Gjëja më e mërzitshme këtu është pritja. Artuti ka një kitarë, po di të luajë vetëm një këngë “ Cielito lindo”. Në fillim luftëtarëve u pëlqente ta dëgjonin, ndërsa kohët e fundit ia kërkojnë ta këndojë gjithmonë e më rrallë. U mundova t’i gatuaja hardhucat në një mënyrë tjetër dhe mendoj se shokëve u pëlqeu, megjithëse vura re disa prej tyre të kthenin kokën mbrapsh kur përtypeshin.
Sot dëgjova përsëri Vargasin tek fliste. Bashkë me të vëllanë diskutonin mbi planet që do të ndjekin pas marrjes së kryeqytetit. Nuk e di çfarë posti do më japin pas revolucionit. Jam i sigurt se besnikëria dhe sinqeriteti im, që mund t’i krahasoj vetëm me ato të një qeni, do të vlerësohen patjetër.
1 korrik: Sot, një skuadër e përbërë prej shokëve tanë më të përgatitur, bëri një ndërhyrje në formë inkursioni në fshatrat këtu poshtë, me shpresë mos gjenin për të ngrënë, duke shfrytëzuar rastin për të eksperimentuar edhe shumë nga taktikat që kemi mësuar këtu. Për mendimin tim taktikat u aplikuan në mënyrë të përsosur. Edhe pse skuadra pothuajse u masakrua nga të rrahurat e fshatarëve, Vargasi e quan si një fitore morale. Ne të tjerët, që nuk morëm pjesë në aksion, qëndruam të shtrirë nëpër hijet e pemëve të kampit, ku Arturi na thyente qetësinë me kitarën e tij duke kënduar si gjithnjë “Cielito lindo”. Moralin e kemi të lartë, megjithëse ushqimet dhe armët janë pothuajse të paekzistueshme dhe koha kalon ngadalë. Për fat të mirë vapa, gati dyzet gradë, na detyron ta heqim mendjen shpeshherë nga hallet dhe problemet dhe për mendimin tim, është dhe shkaktare e gërhimave dhe e ndonjë gogësime tek-tuk që del nga gurmazet e shokëve.
Durim, do vijë edhe ora jonë.
10 korrik: Sot dita ishte e bukur, përveç faktit që ramë në një pritë të ushtarëve të Arroyos dhe pas luftimeve mbetën gjallë vetëm një e dhjeta e grupit. Ç’ka ndodhi ishte pjesërisht për fajin tim, pasi zbulova në mënyrë të pavetëdijshme pozicionin e grupit, me të bërtiturat, të ulëriturat dhe të hedhurit përpjetë, kur një merimangë e madhe vendosi të bëjë një pushim mbi këmbën time. Vetëm për pak sekonda nuk u tregova i shkathët ta hiqja insektin e tmerrshëm nga këmba, që gjeti një rrugë nëpër rrudhat e pantallonave dhe filloi të ngjitej lart duke më detyruar të vrapoja si i marrë poshtë te përroi. M’u deshën rreth dyzetë e pesë minuta zhytjesh, kërcimesh, rrokjesh me vetveten, heqje dhe veshje rrobash, deri sa ta detyroja merimangën të largohej nga trupi im. Menjëherë më pas ushtarët e Arroyos hapën zjarrin. Luftuam trimërisht, megjithëse sulmi i tyre ishte i befasishëm dhe na gjeti fare të papërgatitur, aq sa ushtarët tanë, dhjetë minutat e para, qëlluan vetëm njëri-tjetrin. Vargasi shpëtoi për qime nga katastrofa, kur një bombë dore i ra afër këmbëve. Më urdhëroi t’i hidhesha sipër bombës, i vetëdijshëm se do të ishte një gjest i lartë patriotik për kauzën tonë revolucionare, dhe ashtu bëra. Për arsye të pashpjegueshme bomba nuk shpërtheu dhe arrita të largohem gjallë nga vendi i ngjarjes, megjithëse me dy pasoja të vogla: një tik nervoz dhe pamundësinë, qysh nga ai çast, i të fjeturit natën pa i shtrënguar dorën dikujt.
15 korrik: Morali i shokëve duket se është ende i fortë, përveç disa ndodhive me rëndësi të vogël. Njëra, për shembull, u provokua nga Migueli, që kishte vjedhur disa bomba tokë-tokë dhe i ngatërroi gabimisht me bomba tokë-ajër, kështu që, gjatë tentativës për të rrëzuar ndonjë aeroplan të Arroyos, na hodhi në erë përfundimisht gjithë kamionët tanë. Kur kërkoi ta kalonte ngjarjen në aspektin komik, Joseja nuk duroi dot më dhe aty plasi grushti. Më vonë u pajtuan dhe dezertuan bashkë. Dezertimi, në atë moment të vështirë, mund të kishte arritur të shndërrohej në një problem të madh, por falë frymës optimiste që qëndron akoma lart, dezertuan vetëm tre vetë në katër. Unë, natyrisht, i mbeta besnik kauzës revolucionare dhe vazhdoj të merrem me gatim edhe pse shokët më duket se nuk e kuptojnë rëndësinë e detyrës së kuzhinierit. Në fakt, më kanë kërcënuar me vdekje po qe se nuk shpik ndonjë gjë tjetër veç hardhucave. Ndonjëherë ushtarët bëhen si fëmijë, po unë shpresoj akoma, se në një nga këto ditë, do arrij më në fund t’u bëj ndonjë surprizë të këndshme. Ndërkohë rrimë ende shtrirë rreth kampit dhe presim. Vargasi ecën para-mbrapa në tendën e tij, ndërsa Arturi është ulur nën një pemë dhe vazhdon të luajë në kitarë “Cielito lindo”.
1 gusht: Megjithse gjendja e përgjithshme është e kënaqshme, në jetën e kampit kanë filluar të shfaqen disa pakënaqsira të vogla që herë pas here transformohen në situata të pakëndshme. Gjëra të vogla, natyrisht, të kapshme vetëm nga syri i një vëzhguesi ekspert. Ka pasur disa të qëlluara me thika ndërmjet shokëve dhe sherret e zënkat këto kohët e fundit janë shpeshtuar goxha, bile edhe një tentativë nga ana e disave për të vjedhur armët në depon e municioneve. Për fat të mirë nuk përfundoi me sukses, pasi Jorges, fishekzjarret që kishte vjedhur, iu ndezën papritur në xhep. Të gjithë ia mbathëm vrapit me përjashtim të të gjorit Jorge që ca nga frika, ca nga fishekzjarret, bëri një fluturim prej disa metrash në ajër për t’u rrokullisur pastaj poshtë nëpër lëndinë duke përfunduar në duart e armiqve, tamam si cjapi te kasapi.
Të njëjtën mbrëmje, pasi u shërbeva shokëve shishqebapë me mish hardhucash, shpërtheu kryengritja. Disa nga shokët më mbërthyen nga këmbët e duart ndërsa, Ramoni më godiste vazhdimisht me qemshé. Shpëtova për mrekulli falë një rrufeje edhe pse për fat të keq vrau tre nga luftëtarët tanë. Kur mendonim se çdo gjë kishte përfunduar, Arturi, për të qetësuar gjakrat, mori kitarën dhe filloi të këndonte “Cieliti lindo”. Tre a katër nga luftëtarët, ata që nuk merrnin vesh fare nga muzika, e kapën, e çuan pas një shkëmbi dhe e detyruan të hante kitarën.
Për t’u përmendur, një lajm shumë pozitiv: njëri nga diplomatët e Vargasit arriti të firmosë një pakt me shërbimet sekrete CIA-n, të cilët si shpërblim për besnikërinë tonë politike u zotuan se do të na furnizonin me rreth pesëdhjetë pula të pjekura.
Vargasit kohët e fundit, i ka lindur dyshimi se fitorja përfundimtare e revolucionit, e parashikuar për muajin dhjetor, ndoshta ka qënë pak e përshpejtuar. Hartat gjeografike dhe skicat taktike i ka lënë pothuajse mënjanë. Ka filluar të merret me studimin e yjeve dhe të astronomisë, bile ndonjëherë mundohet të bëjë ndonjë parashikim, gjithmonë në lidhje me fitoren finale, duke vëzhguar glasat e zogjve.
12 gusht: Gjendja sa vjen e po bëhet më e nderë. Për fat të keq, kërpudhat që mezi mblodha për të ndryshuar menunë, paskëshin qenë helmuese. Megjithse provokuan vetëm pak kriza të vogla stomaku, të shoqëruara me të vjella, nuk arrita të kuptoj se pse në mënyrë të pajustifikueshme u bënë të gjithë shumë nervozë.
Ata të CIA-s ekzaminuan edhe njëherë mundësitë tona në lidhje me fitoren e revolucionit dhe si rezultat ftuan Arroyon, me gjithë kabinetin e ministrave të tij, në hotelin Wolfie në Miami Beach.
Veç të ngrënave dhe të pirave, i dhuruan Arroyos edhe 24 bombardues reaktivë, e cila u interpretua nga Vargasi si një sjellje dyfytyrëshe në mardhëniet tona.
Morali duket akoma i lartë, ndërsa përqindja e dezertorëve është rritur megjithëse kufizohet në numrin e atyre që mund të ngrihen në këmbë e të arrijnë të ecin. Vetë Vargasi nuk duket në humor të mirë, bile ka filluar të koleksionojë bileta autobuzi. Tani mendon se jeta nën regjimin e Arroyos nuk është dhe aq e keqe. Ka mundësi të na mbledhë ne, pak luftëtarë që kemi mbetur, të braktisim përfundimisht idealet revolucionare dhe të krijojmë një orkestër me muzikë dasmash. Ndërkohë, shirat e shumta të ditëve të fundit kanë shkaktuar shkarje dherash dhe bashkë me to edhe kasollen ku flinin vëllezërit Juares. Ikën ashtu, në gjumë, pa e ndjerë fare. Dërguam një korrier tjetër te Arroya me listën e kërkesave tona të modifikuar tërësisht. Kërkesën kryesore, atë të dorëzimit pa kusht, e zëvendësuam me një recetë gatimi. Një gjellë e mrekullueshme e quajtur guacamole e cila ka fituar shumë çmime në konkurse të ndryshme gatimi. Mezi pres të marr vesh se si do reagojnë ndaj kërkesave tona.
15 gusht: Arritëm më në fund të marrim kryeqytetin! Ja dhe detajet: Pas një mbledhje të gjatë vendosëm njëzëri të përdornim armën e fundit të shpresave tona, misionin vetëvrasës, duke mos lënë mënjanë elementin surprizë. Marshimi nëpër xhungël ishte raskapitës. Lodhja dhe uria na detyruan ta ndryshonim pak vendimin tonë. Kur iu afruam Pallatit Presidencial, vendosëm të gjithë njëzëri të përdornim ndonjë gjest diplomatik të rafinuar, psh. T’i lëpinim këmbët diktatorit. U dorëzuam te rojet, të cilët me tytat e pushkëve të drejtuara nga kokat tona, na shoqëruan te salla ku na priste Arroya. Diktatori, pasi vlerësoi aktin tonë të të dorëzuarit vullnetarisht, na tha hapur e troç se çfarë do të na bënte. Vargasit do ia merrte zorrët dhe do ia varte në një pemë, ndërsa ne të tjerëve kishte ndërmend të na rripte të gjallë. Duke ekzaminuar situatën nën dritën e fakteve të fundit dhe duke patur parasysh panikun që na kapi në ato momente, ia futëm vrapit si të marrë duke u shpërndarë në të gjithë pallatin pa ditur as vet ku po venim. Ushtarët e Arroyos filluan të shtinin ku të mundnin. Unë dhe Vargasi arritëm të ngjiteshim nëpër shkallët e kateve të larta të pallatit dhe duke kërkuar një vend për t’i shpëtuar vdekjes, pa e ditur, u futëm në dhomën e gjumit të Madam Arroyos ku e gjetëm atë në një moment shumë intim pasioni me vëllanë e Arroyos. Mbetëm të katërt të shtangur deri sa vëllai i Arroyos nxori pistoletën dhe qëlloi. E shtëna shërbeu si sinjal për një grup mercenarësh të CIA-s që kishin ardhur aty me kërkesën e diktatorit për të spastruar kodrat nga prania jonë. Si shpërblim Arroya do t’i jepte leje shtetit Amerikan të hapte kioska për shitjen e hamburgëve në të gjithë vendin tonë të vogël. Mercenarët, që edhe ata nga ana e tyre nuk kishin ide të qarta për misionin për shkak të politikës së jashtme konfuze që po ndiqte Amerika javët e fundit, sulmuan gabimisht Pallatin Presidencial. Arroya me të tijtë dyshuan menjëherë në një dopjolojë nga ana e CIA-s dhe iu përgjigjën zjarrit. Në të njëjtën kohë, një komplot maoistësh për të eliminuar Arroyon falimentoi, pasi bomba që kishin fshehur në një panine me proshutë, shpërtheu parakohe duke shkatërruar pjesën e djathtë të pallatit dhe duke katapultuar nga çatia gruan dhe të vëllanë e Arroyos.
Pasi mori me vete një valixhe plot me çeqe të bankave zvicerane, Arroyo arriti të largohet nga dera e pasme e pallatit dhe t’i hipte avionit të tij privat. Piloti arriti të ngrihet në mes të breshërisë së plumbave, por për shkak të gjendjes të turbulluar të tij, të shkaktuar nga ngjarjet e fundit, ngatërroi një buton të vogël dhe pas disa sekondash avioni u ngul në pikiatë tamam në kazermën e mercenarëve duke u lënë të përfytyroni vdekjet dhe dëmet që shkaktoi.
Ndërsa jashtë ndodhte gjithçka tregova, komandanti ynë i shtrenjtë, Vargas, u drejtua nga zyra presidenciale, u ul te kolltuku duke i dhënë fund njëherë e mirë misionit tonë revolucionar. Pushteti u mor. Pak më vonë sytë i vajtën te frigoriferi në fund të zyrës. E hapi dhe filloi të hidhte në një pjatë të madhe gjithçka kishte brenda.
Festuam fitoren gjithë natën deri sa u dehëm e u bëmë bythë. Gjatë pijes diskutuam me Vargasin mbi vështirësitë e mëdha që na prisnin në udhëheqjen e vendit. Megjithse ai është për zgjedhjet e lira dhe demokracinë e pastër, preferon të presë deri sa populli ynë i dashur të piqet edhe pak politikisht. Gjatë kësaj kohe, që nuk e dimë sa do zgjasë, ka ndërmend të krijojë një qeveri të bazuar në monarkinë absolute dhe të drejtën hyjnore. Si shpërblim për besnikërinë time më emëroi përgjegjës të personelit të pastruesve të pallatit dhe më la nderin e madh të provoj unë i pari të gjitha ushqimet që do hajë ai këtej e tutje.