Gilles Plazy

[Askusho]

GILLES PLAZY

Nga libri me tregime "Akademia e bushtrave", i shkrimtarit francez Gilles Plazy, të cilin para disa muajsh ai ma dhuroi miqësisht pa i shkuar në mendje se një ditë do ta përktheja, kam shkëputur këto tregime që, sa herë i lexoj, më mahnisin me erotizmin dinjitoz e me dinjitetin erotik, me ekspresivitetin lakonik e me lakonizmin ekspresiv, si edhe me stilin tërë nerv që fantazisë sonë plot fantazma të fshehta femërore i jep përmasa estetike të veçanta.

Përktheu Edmond Tupja

DOLOREZA

" Ndoshta s'keni për të më besuar. Megjithatë… Ekspozita ime e parë doli me sukses. Ç'është e vërteta, kisha ditur të prisja që të fitoja një përvojë të pasur e të krijoja stilin tim të sigurt. Prej kohësh jeta ime kishte kuptim vetëm kështu, e tendosur në kërkim të së bukurës që dëshiroja ta hidhja në telajot e mia. Isha pesëdhjetë vjeç dhe kisha pikturuar pa rënë në sy, duke ua treguar tablotë vetëm disa miqve, krejt i vendosur që të dilja ballas para kritikës dhe publikut vetëm pasi të kisha fituar besim të plotë në frytet e përpjekjeve e të për-siatjeve të mia. Vështrimet e para mbi punimet që kisha ekspozuar treguan se siguria ime nuk ishte pa vend. Një kritik, me të cilin u lidh një miku ynë i përbashkët, u entuziazmua, një galeri me emër u bind pa vështirësi që të m'i hapte dyert dhe pati lëvdata në drejtim të bukurisë së peizazheve të mia, ku isha përpjekur të fusja dashurinë për natyrën, besimin në idenë që bota e ka një kuptim, kënaqësinë që isha i gjallë mbi dhé, admirimin për detin, malet, fushat, kodrat, drurët. Nuk ekspozova asnjë portret, sepse çdo individ që do të kisha pikturuar më dukej tepër i veçantë, kurse bukuria nuk mund të ishte, për mendimin tim, veçse universale. Para mikrofonit të një gazetari, në prani të disa personave që merrnin pjesë në hapjen e ekspozitës, po i shpjegoja tërë këto që, me sa pashë, e bënë Dolorezën të buzëqeshte. Nuk e njihja këtë femër që me siguroi duke i rënë drejt se, po t'i jipja mundësinë, do të dinte të më provonte se e kisha gabim. Ajo ishte e bukur, por duke e pasur mendjen vetëm tek fjalët e mira që dëgjoja përreth, nuk po e kuptoja sesa lart qëndronte bukuria e saj. Pas darkës, ku ishte ftuar si mikeshë e pronares së galerisë, ajo më kërkoi ta shoqëroja deri në shtëpi dhe atë çast pandeha me mendjemadhësi se kjo i kushtohej famës sime si piktor, por kur u ula, ajo më tha të mos lëvizja nga vendi, u zhduk për fare pak kohë dhe u kthye lakuriq dhe e mrekullueshme si Venera në guaskën e saj ; atëherë e kuptova që ajo ishte vetë bukuria dhe se kurrë nuk do të arrija t'ia plotësoja dëshirën për ta pikturuar. Me t'u kthyer në studio, i prisha gjithë tablotë e mia, i theva penelat dhe, që nga ajo kohë, asnjëherë nuk kam shtrydhur as më të voglin tub bojrash ".

ERIKA

Fillimisht, pashë vithet e saj. Fenomenale. Ishin një palë vithe të madhërishme, të begata, të lakuara aq bukur, që dilnin aq më tepër në pah që i përkisnin një femre të përkulur për të marrë diçka përtokë. Kush nuk i di ato vitrina, në qytetet e vendeve veriore, ku vajzat me patentë për këtë punë sfidojnë vështrimet e kalimtarëve teksa rrinë në të ngrohtë, meqë klima e atjeshme nuk të lejon të rrish lakuriq përjashta ? Vithet e Erikës, që binin, pra, tmerrësisht në sy, m'i asgjësuan gjithë mendimet. U zhyta kështu në atë përzierje gëzimi e frike që përbën mrekullinë e seksit. Pa duruar që të shihja edhe diçka tjetër, shtyva derën aty pranë dhe u gjenda në prani të një mase mbresëlënëse prej mishi e veshjeje të mjegullt që u çel diku sipër me një buzëqeshje si ajo e Kronosit në çastin kur do të shqyente fëmijët e vet. Atëherë, e pata të vështirë hem të ecja përpara, hem të zbythesha. Isha paralizuar. Ajo u bë e ëmbël, uli perden, më përshëndeti siç e kërkonin rrethanat dhe, pa këmbëngulur ta paguaja që përpara siç e do zakoni, më gllabëroi me bollëkun e sisëve të saj. Në fillim, pandeha se po mbytesha. U rreka t'i shpëtoja shtrëngimit të saj, ndonëse ndihesha fajtor që isha futur atje pa u menduar mirë. Ia arrita t'u rrëshqisja atyre krahëve të fuqishëm dhe një minutë më vonë, pasi u përmenda, e pashë veten të ulur në buzë të një shtrati, me pantallonat e mbledhura shuk tek këpucët, ndërsa ajo femër e paformë kishte rënë në gjunjë e mundohej ta gjallëronte seksin tim që, në pikë të hallit, nuk arriti t'i bindej. Nga zemërgjerësia apo ngaqë i vinte rëndë, ajo nuk pranoi ta merrte kartëmonedhën që i zgjata me një ndjenjë turpi, por më shtyu ashpër në drejtim të portës.

FILISI

Ajo ishte vajza e një kapiteni që bënte udhëtime të gjata dhe e një këngëtareje spanjolle. Ardhur në jetë falë rastësisë, e cila kishte bërë që një turne koncertesh të përkonte me rrugëtimin e një transatlantiku, ajo ishte rritur me dado, prindërit i shihte rrallë, vetëm kur vinin dhe e përqafonin midis dy udhëtimesh, kishte jetuar nëpër konvikte institucionesh fetare, që gjithmonë ishin orvatur ta hiqnin qafe sa më shpejt. Pikërisht në këto institucione që, duke ngatërruar edukimin me mbarështimin, shqetësohen fare pak për zhvillimin e vajzave të reja dhe parapëlqejnë të merren me shpëtimin e dyshimtë të shpirtit të tyre, Filisi ishte mësuar t'i donte të tjerët siç donte veteveten. Ajo s'kishte pasur nevojë për shembullin e keq të kujdestares së fjetores dhe kur kjo kishte treguar interesim për të, tashmë vogëlushja u kishte mësuar disave prej shoqeve të veta ca përkëdhelje që nuk u këshillohen aspak atyre femrave që nuk duan të përfundojnë në ferr. Ajo u bë shkak për disa skandale, madje thuhet se një kryemurgeshë iku nga manastiri pasi ra në dashuri me të në atë pikë sa u çmend e nisi të ulërinte lakuriq nëpër korridoret e konviktit. Filisi e ruajti këtë dobësi për femrat edhe më vonë, kurse me djemtë pati, sipas gjasës, vetëm disa marrëdhënie zhgënjyese, prandaj vendosi t'i gëzohej përfundimisht ëmbëlsisë femërore dhe ëndjeve të dyanshmërisë së përkryer. Megjithatë, ajo begeniste të përdridhej, me njërën apo tjetrën prej shoqeve të saj, në sy të atyre meshkujve me të cilët tallej duke parë sesa trashanikë tregoheshin me padurimin e tyre, por, si përfundim, u çonte atyre një budallaçkë, së cilës i kishte vënë me përbuzje nofkën " infermierja ".

FREDERIKA

Frederika luante rregullisht, madje pa kufizim. Në kazinon e Knokke-ut, atë ditë kisha më shumë fat. Sapo isha ndarë nga një konteshë belge e mërzitshme në Bryzh dhe i kisha rënë gjatë nga bregdeti që t'i bëja një vizitë James Ensor-it, çmenduria zgërdhirëse e të cilit më ngazëllonte. Po luaja pa e pasur mendjen te loja, duke u interesuar më tepër për lojtarët e tjerë të tryezës sesa për mënyrën sesi rastësia kthehet në fat nëpër sallat e lojrave të fatit, ndërkohë që para meje pullat grumbulloheshin si për t'u tallur me mospërfilljen time. Pothuajse karshi, një grua e re e pashoqëruar, së cilës një vel me pika ia mjegullonte fytyrën, nuk e fshihte zilinë tek vërente se po fitoja dhe dukej sikur çuditej që gjithë paratë e saj kalonin pa pikë mëshire nga ana ime. Qëndronte me dinjitet, por sa vinte e zbehej. Pinte pareshtur duhan. Dora i dridhej lehtë. Një fant kupë më dha mundësi të fitoja edhe më shumë, kurse para gruas nuk të zinte syri as më të voglën pullë. Ajo rrëmoi me nervozizëm në çantën e saj, pastaj u çua me vrull, duke më hedhur një vështrim të fundit ku - dhe për këtë u binda aty për aty - urrejtja e nxitur nga zilia përzihej me një grishje së cilës iu përgjigja vetvetiu duke i shkuar pas disa çaste më vonë. U takuam përsëri te bari. Besoj se e kam merituar vërtet të pi diçka, më tha, por s'kam më asnjë kacidhe. Unë porosita një shishe shampanjë nga ajo që pi në raste të veçanta. Ndihesha në siklet ngaqë mbarësia ime kishte si të thuash për themel fatkeqësinë e saj, kështu që i propozova t'i falja disa pulla. Kjo s'do të ishte e drejtë, m'u përgjigj ajo, më mirë t'i luajmë me zare. Unë po vë në lojë të vetmen gjë që më mbetet : vetveten. Ajo humbi, por nuk m'u duk se u trondit shumë dhe për asnjë çast nuk pata përshtypjen se po bëja dashuri me një grua të detyruar të vepronte kështu sepse nuk po i ecte fati. Pasi ishim zgjuar, me të mbaruar së ngrëni mëngjesin e bollshëm, ajo më tha se nuk kishte asnjë mundësi të paguante dhomën ku kishim kaluar momente shumë të këndshme dhe unë i përsërita propozimin që t'i ndanim bashkë paratë që kisha fituar. Aspak, m'u përgjigj me të njëjtën vendosmëri, por do të luajmë. Meqë s'kam më ç'të vë në lojë, po të duash, lermë ta filloj pa gjë dhe, nëqoftëse fitoj, do të pranoj të më japësh disa pulla. Unë humba. Ajo ishte lakuriq dhe e bukur. Vazhduam të luanim. Bëmë sërish dashuri. Për drekë hëngrëm ca midhje oqeani në dhomë dhe, pasdite, ajo m'i kishte fituar të gjitha paratë. Më dha lëmoshë disa pulla dhe më flaku jashtë.

ROKSANA

Ka qenë një kohë kur një humor makabër solli në modë galeritë e gërmuara nën qytet nga të parët tanë për të zhvilluar fshehurazi rite fetare të ndaluara. Roksana më futi atje nga një hyrje e fshehtë mes gëmushave të një parku të vogël. Kisha shpresë të kryeja, me atë që po më shërbente si udhërrëfyese nëpër katakombe, atë veprim tek i cili ne, meshkujt, e kemi vazhdimisht mendjen. Ajo çante përpara me sigurinë e asaj që di se ku shkon, duke e mbajtur lart pishtarin që ndriçonte kafkat e grumbulluara në të dy anët e galerisë. Mbërritëm kështu në një sallë të rehatshme që të befasonte, me qilima të trashë të shtruar përdhe e që vishnin edhe muret. Një femër e verbër lakuriqe i binte harpës dhe katër qen të mëdhenj bojëhiri, të lidhur në një kangjellë, hungëronin nga padurimi, ndërsa dikush, të cilin, siç mësova, e thërrisnin Princi i Natës, i përkëdhelte pa e pasur mendjen. Roksana, me një vështrim, i bëri të heshtnin bulldogët që i zgjidhi dhe, me një lëvizje të shpejtë, shkopsiti fustanin, poshtë të cilit nuk kishte asnjë veshje tjetër. Pastaj, iu dha qenve që, me padurim, filluan ta lëpijnë të tërën. Me gjithë qejf do të isha shkartisur me ta për të marrë pjesë në festë e për ta ngulur seksin tim në të çarën e hapur mirë të kësaj femre të çmendur sikur, që në lëvizjen time të parë, ato shtazë të mos më kishin shprehur armiqësinë e tyre së cilës do të kisha bërë gabim t'i kundërvihesha. Sa për Princin, dukej sikur nuk i bënte përshtypje skena që po i zhvillohej para syve dhe dëgjonte i mrekulluar muzikën, së cilës e verbëra i jepte një hijeshi qiellore që e bënte edhe më të pahijshme orgjinë me qentë. Roksana lëshoi një britmë, unë u shkreha njëkohësisht me të, qentë heshtën dhe ne shkuam të hamë darkë në një birrari ku kishim qoshen tonë.