Vladimir Majakovskij

[Askusho]

(Poezi të periudhës futuriste)

«I doja thellësisht poezitë e para të Majakovskit. Në sfondin e farsave të kohës, serioziteti i tij i rëndë, i rreptë, akromatik, ishte kaq i pazakontë! Ishte një poezi e skalitur magjistralisht, demoniake dhe në të njëjtën kohë tmerrësisht e dënuar, pikëlluese, pothuajse lutëse për ndihmë...» - (Boris Pasternak)

Përktheu Faslli Haliti

MAMAJA DHE MUZGU I PUSHKATUAR
NGA GJERMANËT

Nënat e bardha në rrugë të zeza
u shtrinë përpëlitëse, si kumash mbi arkivol.
Duke qarë, i thanë atij që bërtet disfatën e armikut:
«Ah, mbyllini, mbyllini bebëzat e gazetave!»

NJË LETËR

Mama, më fort!
Tymos.
Tymos.
Tymos ende!
Ç’më pëshpërit, mama?
Shikoni,
ajri është mbushur
me gurë gjëmues nën goditjet!
Ma-a-a-ma!
Zvarritën, tani, muzgun e shoshitur nga plumbat.
U mbajt gjatë,
i ashpër,
i cungët,
dhe, befas,
duke krisur shpatullat e majme
nisi të qajë, i mjeri, mbi qafën e Varshavës
Klithën
Yjet në facoleta pambuku:
« U vra
i dashuri im,
i dashuri im».
Dhe syri i hënës së re pa tmerrësisht me vëmendje,
grushtin e plogët të shtrënguar në karikatorë.
Fshatrat lituanë u kujtun të shikonin,
si të kapur në një puthje mbi cung
duke mbushur plot me lot sytë e artë të kishave,
Kovno thyente gishtat e rrugëve.
Dhe muzgu bërtiti,
pa këmbë,
pa krahë:
«S’është e vërtetë,
Akoma mund
- dhe si! –
duke bërë të tringëllijnë mamuzet në një muzikë të zjarrtë,
të spërdredh mustaqet e verdha»

NJË BRITMË

Ç’thua,
Mama?
E bardhë e bardhë, si kumash mbi arkivol.
«Mos qani!
Është ai
Vrasësi i telegramit,
Ah, mbyllini,
Mbyllini bebëzat e gazetave».

*Kovno- geto e ngritur nga gjermanët për hebrenjtë e Lituanisë

PËRFUNDIMI

Asgjë s’do ta fshijë dashurinë,
as grindjet
as kilometrat,
Është medituar
provuar,
kontrolluar.
Duke ngritur solemnisht vargjet, gishta rreshtash,
betohem:
dua
me një dashuri të pandryshueshme e besnike.

PASTAJ ERDHE TI

Pastaj erdhe ti.
Dhe të mjaftoi vetëm një vështrim,
për të parë
prapa asaj hungurime,
pas atij trupi vigan,
thjesht një fëmijë.
E more
ia hoqe zemrën
dhe
fillove të luash me të,
si një vajzë e vogël me topin.
Dhe të gjitha;
zonja dhe vajza
mbetën të ngrira
si para një mrekullie.
"Të duash një, kaq ?
Po ky të hidhet mbi kurriz !
Do të jetë ndonjë zbutës,
që vjen nga një kopsht zoologjik! "
Por unë, unë gëzoja.
S’ka
më zgjedhë!
I tërbuar nga gëzimi,
galopoja,
kërceja si një indian në dasëm
kaq i lumtur ndihesha,
kaq shumë i lehtë.

S’KAM NEVOJË PËR TY

E di mirë
së shpejti do të vdes.
Nëse vërtetë ti ekziston
o Zot,
o Zoti im,
në qofsh ti ai që thur qilimin me yje,
nëse ky mundim i përditshëm, i shumëzuar
është për mua një eksperiment yti,
vesh petkun zyrtar.
Vizitën time prit.
Do të jem i përpiktë,
nuk do të vonohem njëzetekatër orë.
Inkuizitar i larëi
dëgjomë!

DËGJO

Flakma në fytyrë fjalën e tmerrshme.
përse s’do të dëgjosh?
S’e kupton se çdo nerv yti i përdredhur
bërtet si një trombë qelqi
dashuria vdiq...
dashuria vdiq...
dëgjo
përgjigjmu pa gënjyer...
si dy gropa
në fytyrë të gërmohen sytë...
Tashmë unë e di se është konsumuar dashuria.
Tani
në më shumë se një shenjë, unë njoh aty mërzinë.

TASHMË KALOI ORA NJË

Tashmë kaloi ora një.
Në këtë orë ti do të jesh në krevat.
Si një lumë i argjendë
përshkon nata
Udhën e qumështit.
Unë nxitoj
Dhe s’dua të të zgjoj
Me mesazhe speciale.
Siç thuhet,
incidenti u mbyll.
Varka e dashurisë
U thye kundër jetës përreth.
ti dhe unë
jemi të barabartë,
s’ia vlen fare të përmend
fyerjet
dhe dhimbjet
dhe gabimet e ndërsjellta.
Shiko sa paqësore është bota.
Nata
I ka paguar qiellit
një haraç me yje.
Është në çaste si ky
që ngrihesh
dhe flet në shekuj,
për historinë,
për krijimin.

* Majakovskij - poet e dramaturg sovjetik, këngëtar i revolucionit të Tetorit e interpreti më i madh i kursit të ri, ndërmarrë nga kultura ruse post-revolucionare.

DASHUROJ - POEMË NGA VLADIMIR MAJAKOVSKI

Përktheu Faslli Haliti

ZAKONISHT KËSHTU

Çdo të linduri nga një grua i lejohet dashuria,
por midis punëve,
të ardhurave,
dhe tepricave,
dita - ditës
thahet trualli i zemrës.
Mbi zemër është veshur trupi,
mbi trup këmisha.
Dhe si të mos mjaftonte kjo
një idiot -
i tillë -
ka krijuar dhe manshetat
dhe gjoksin e këmishës me amidon e ka ngrirë !
Rreth pleqërisë, kujtohemi befas për të.
Gruaja lyhet.
Burri përvishet si një mulli, metodë Myler.
Por është vonë.
Lëkura shumon rrudhat.
Dashuria lulëzon pak,
lulëzon paksa.
dhe rrudhet ndërkaq.

DJALË I KEQ

Unë me dashuri kam qenë i pajisur me tepricë.
Që nga fëmijëria
I rekrutojnë njerëzit
Në punë.
Unë, përkundrazi,
Ia mbathja bregut të Rionit,
Endesha përherë poshtë e lart,
Me dëshirën që të mos bëja asgjë.
Tërbohej nëna:
«Ç'djalë i mbrapshtë !»
Babai më kërcënonte me rrip.
Por unë
I pasur, me një monedhë trirublash, fals,
Luaja spathi me ushtarët nën një gardh
Pa mërzinë e këmishës,
Pa sikletin e këpucëve
Skuqesha në vapën e Kutaisit.
Herë shpinën,
Herë barkun i ktheja diellit
Gjersa diçka më këndonte në gojën e stomakut.
Habitej dielli :
''As nuk e sheh dot, aq i imët është,
Megjithatë
Ka një zemër të vogël.
Po sa punë bën që me të !
Si bën
Ky dy pëllëmbë njeri,
Të gjejë kaq vend
Brenda vetes
Për mua,
Për lumin,
Për këta shkëmbinj kilometrikë?

ADOLESHENTI

Për fëmijët ka një thes gjërash për t'i studiuar.
U mësojnë gramatikën idiotëve të dy sekseve.
Mua përkundrazi
Më përzunë që në klasë të pestë.
Filluan të më flakin në burgjet e Moskës.
Në botën tuaj
Të vogël
Të apartamenteve
Rriten lirikat me flokët kaçurrela nëpër dhomat e gjumit.
Ç'dëshiron të gjesh në ato lirika si qenushë pekineze?
Mua, për shembull,
Të dashuroja
Më mësuan
Në burgjet e Butirkit.
Aq më bën për nostalgjinë e pyllit të Bulonjës
Dhe për psherëtimat para pamjeve detare.
Ja, unë
U dashurova
Me vrimën e derës së qelisë 103,
Përballë "Ndërmarrjes së shërbimeve funerale."
Kush sheh përditë diellin
Thotë me fodullëk:
«Ç'do të jenë vallë ato katër rreze?»
Por unë
Për një ndriçim të verdhë
Mbi një mur
Do t'i jepja atëherë botës çdo gjë.

UNIVERSITETI IM

Njihni frëngjishten.
Dini të pjesëtoni.
Të shumëzoni.
Të lakoni mrekullisht.
Mirë, lakoni pra!
Pa më thoni,
A dini të këndoni në harmoni
Me një shtëpi ?
Gjuhën e tramvajeve e kuptoni?
Zogjtë lakuriq të njeriut,
Sapo u dalin pak puplat,
Venë dorë mbi libra,
Mbi fletët e fletoreve.
Unë e mësoja alfabetin nga tabelat e dyqaneve,
Duke shfletuar fletë hekuri dhe teneqeje
Ata marrin tokën,
E qethin,
E rrjepin
dhe japin mësim,
duke e reduktuar tokën krejt në një glob.
Por unë
E mësoja gjeografinë me brinjët,
Jo më kot
Shtrihesha përtokë
Që të flija !
Ilovajskët merren me probleme përvëluese:
"A ishte pikërisht e kuqe mjekra e Mjekërkuqit ?"
Le të grijnë po deshën !
Unë nuk rrëmoj në budallallëqe pluhurore.
Mua më mjafton të njoh çdo histori të Moskës!
Nisin e studiojnë Dobrolubovin ( që të urrejnë të keqen ),
Por familjen e kanë kundra
Dhe rënkon gjithë fisi.
Unë
Jam mësuar
Të urrej që fëmijë të dhjamurit,
Gjithmonë gati ata
Të shiten për një drekë.
Të mirinstruktuar
Nguten t'u pëlqejnë zonjave
Dhe mendime të vockla
Tingëllojnë në ballët e tyre të vegjël prej bronzi.
Por unë
Flisja
Vetëm me shtëpitë.
Të vetmit bashkëbisedues të mi, serbatorët e ujit në rrugë.
Së bashku me papafingon, gati të dëgjojnë,
Çatitë kapnin fjalë që unë ua hidhja në veshë.
Dhe pastaj
Kërcëllonin
Nga nata
Dhe nga njëri - tjetri
Duke tundur gjuhën e tyre banderolë.

I RRITURI

Për të rriturit punët.
Xhepa të fryrë me rubla.
Të dashuroj?
Ju lutem!
Për nja njëqind rubla.
Por unë
Pa ngurrim,
Me duart e mëdha
Futur
Në xhepat e grisur
Sorollatesha me goxha sy të hapur.
Është natë.
Ju vishni kostumin më të mirë
Dhe pushoni shpirtin mbi gra apo vejusha.
Mua, përkundrazi,
Moska më mbyste në përqafimet
Me unazën e saj të pafund të Sadovie-s.
Në zemrat tuaja,
Në orët
Bëjnë tik - takun e tyre të dashurat.
Ç'dalldi, çiftet e dhomave të gjumit !
Unë dridhmën e egër të kryeqyteteve
Ndiqja,
I shtrirë në Sheshin e Pasionit.
Gjokszbërthyer,
Me zemrën gati jashtë,
U hapem diellit dhe pellgjeve,
Futuni me pasionet tuaja!
Ejani me dashuritë!
Tani s'është më në pushtetin tim të kontrolloj zemrën.
E di ku e kanë shtëpinë e zemrës të tjerët.
Brenda gjoksit, dihet.
Për mua, përkundrazi,
Është çmendur anatomia.
Është e gjitha zemër,
Gjëmon kudo.
Oh,
Sa diell pranveror kanë futur
Brenda zjarrit tim në njëzet vjet!
Ajo ngarkesë e patretur është e padurueshme.
Dhe jo e padurueshme dhe kaq,
Por sa për të bërë literalisht
Një varg.
Çfarë doli nga kjo

Më shumë se sa ishte e mundur,
Më shumë se sa ishte e nevojshme,
Si
Në ëndërr një makth poetik,
Ai lëmsh i zemrës si mal u rrit:
Një mal dashurie
Një mal urrejtjeje.
Nën peshë
Këmbët
Lëkundeshin.
E di
Nëse unë
Jam i fuqishëm,
Megjithatë
Zvarritem i katandisur në një apendiks kardiak
I kërrusur në gjithë gjerësinë e shpatullave.
Fryhem me qumështin e vargjeve,
S'arrij ta derdh jashtë;
Siç duket s'e do kush dhe unë fryhem përsëri.
Më ka sfilitur lirika,
Mëndeshë e botës,
Hiperbolë
E prototipit të Mopasanit.

THËRRAS

Fillova ta ngre si një atlet,
Ta mbaj si akrobat.
Siç thirren zgjedhësit në një mbledhje,
Siç thirren
Fshatrat
Me kambanë kur bie zjarri,
Unë thërrisja:
"Ja ajo!
Ja!
Kapeni!"
Kur
Një kolos i tillë ngashërente
Pa përfillur asgjë prej gjëje,
Në mes të pluhurit,
Në mes të baltës,
Në mes të grumbujve të dëborës
Damarumet,
Ikin
Larg meje
Si raketë.
«Për ne do të duhej diçka më e vogël,
Diçka si tango…»
S'ia dal dot më,
Por njëlloj e mbaj.
Do doja ta shkundja nga shpina,
Por e di,
Që s'do ta lë!
Harqet e brinjëve nuk e mbajnë peshën.
Kërcet kasa e toraksit nga sforcimi

TI

Pastaj erdhe ti,
Dhe të mjaftoi një vështrim
Për të parë
Prapa atij hungërimi,
Për të parë pas atij trupi,
Thjesht një djalë.
E more,
I hoqe zemrën
Dhe, kështu,
Fillove të luash me të
Si një vogëlushe me topin.
Dhe të gjitha,
Zonja dhe vajza,
Mbetën të shtangura,
Si para një mrekullie.
«Të duash një të tillë?
Po ai të hidhet mbi shpinë!»
Do të jetë një zbutëse,
Një që vjen nga kopshti zoologjik !"
Por unë, unë ngazëllehesha.
Asnjë zgjedhë
Më !
I çmendur nga gëzimi,
Rendja me galop,
Hidhesha si një indian në dasmë,
Kaq gazmor e ndieja veten
Kaq të lehtë.

E PAMUNDUR

Vetë nuk ia dal dot,
nuk arrij të ngre një pianoforte
(Mendo pastaj
Një kasafortë).
Dhe nëse jo një kasafortë
Dhe nëse jo një pianoforte,
Si do t'ia dilja ta mbaja,
Pasi ta kisha marrë zemrën prapë. ?
Bankierët na mësojnë:
"Ne jemi fort të pasur.
Në mos mjaftofshin xhepat,
Ka vend në kasafortë".
Kam mbyllur
Brenda teje
Dashurinë,
Thesar i fshehur brenda hekurit,
Dhe iki, dal shëtitje
I lumtur si një Krez".
Dhe mbase
Më ecën vërtet,
Do të marr një buzëqeshje
Ose një gjysmë,
Ose dhe më pak,
Dhe në një shoqëri gazmore
Do të shpenzoj për të një gjysmë mesnatë
Një pesëmbëdhjetrubëlshe lirikash të shkoqura.

DHE KËSHTU EDHE MUA

Flotat: edhe ato lundrojnë drejt portit.
Treni: edhe ai vrapon drejt stacionit.
Dhe unë drejt teje për më tepër,
Sepse unë dashuroj,
E ndjej veten të tendosur dhe të joshur.
Kavalieri koprrac pushkinian zbret
Të shijojë në llagëm të nëndheshëm të mirat e tij dhe të rrëmojë.
Kështu unë
Te ti kthehem e dashur.
Imja është kjo zemër,
Dhe unë shijoj ç'është imja.
Ju ktheheni në shtëpi të gjithë të gëzuar
Që të kruani nga shpina pisllëkun
Duke u rruar e duke u larë.
Kështu unë
Duke u kthyer te ti.
Mos nuk shkoj në shtëpinë time vallë
Kur unë vij te ti?
Gjiri i tokës pret tokësorët.
Ne i kthehemi cakut final.
Kështu
Drejt teje
Pashmangshmërisht unë synoj
Edhe pse të sapondarë,
Edhe pse sapo i dhamë fund shikimit me njeri - tjetrin.

KONKLUZION

Asgjë s'do ta fshijë dashurinë,
As zënkat,
as largësitë.
Është menduar,
Provuar,
Kontrolluar.
Duke ngritur solemnisht vargjet, gishta rreshtash,
Betohem se :
Unë dashuroj
Me një dashuri të palëkundur dhe besnike.

1922

NJERIU
(poemë)

Meshtar i botës që gjithë mëkatet e tokës i zgjidh,
dielli vë dorën mbi trupin tim.
Më i devotshëm se gjithë ata që çojnë jetë murgu,
Janë mbi shpatullat veshjet priftërore të natës.
Për ditët e dashurisë sime unë puth ungjillin mijëra faqesh.

Duke kërkuar faljen e dashurisë me dhimbje kumbuese,
me shpirt dëshiroj një tjetër procesion,
dëgjoj,
tokë, thënien tënde
«Sot do të falësh!».

Në harkun e natës,
Noe i ri,
pres
që në një vërshim planetësh,
të vijnë,
të më ndjekin
dhe të copëtojnë nyjën tokësore
me sëpatat e agimit.
Vjen !
Erdhi.
U zbulua.
Rreze kudo!
Që japin shqetësim.
Menteshat kënduan dobët,
dhe zëulët hyjnë ditët
me lëvozhgë pështjelluese.

Përsëri dielli.
Thërret shefat e zjarrit.
Agimi i bie tamburit
dhe e nis,
pas ndyrësisë së tokës !
Diell,
pra
kështu harron ti
kasnecin
tënd?

Lindja e Majakovskit


Shkruajnë pra të nxitur nga bashkohësit, historianët budallenj:
«Një jetë të zymtë e monotone bëri poeti»

E di,
s’do thërrasin emrin tim
mëkatarët,
që mbyten në ferr.
Midis brohoritjeve të priftërinjve
sipari im nuk do të ulet mbi Golgotë.
dhe kështu, ja,
në kopshtin veror*
unë kafenë time të mëngjesit do të pi .
Në qiellin e Betlehemit tim
s’u dogj ndonjë shenjë,
askush s'i ka penguar
magjistarët kaçurrelësa të flenë
me varret
Ka qenë absolutisht si të gjithë
-gjer në neveri- njësoj
dita
e ardhjes sime midis jush.
Dhe asnjë
s’mendoi të tregojë
yllin e çuditshëm,
të afërt:
«Ylli, thotë,
nuk ka dëshirë
Të shkëlqejë kot për ju!
Nëse nuk është
dita e lindjes së një njeriu;
e djallit, mbase,
ylli,
edhe atëherë,
do të duhet të bëjë festë?»

Mendoni:
peshkun që flet
marrim me fijet e rrjetës me zvarritje
dhe këndojmë,
të këndojmë për peshkun e vogël të artë
duke himnizuar guximin e peshkatarit.
Po përse s’do të duhet
të këndoj veten,
nëse unë jam krejt
një mrekulli e pandërprerë,
nëse çdo gjest imi
është një mrekulli
pafundësisht e pashpjegueshme ?

Vizitoni të dyja vendet.
Do të admironi
Në secilin pesë rreze.
«Duart» kanë emër.
Një palë duar shumë të bukura!
Vëreni:
mund t’i lëviz nga e djathta në të majtë
dhe nga e majta në të djathtë.
Vëreni:
mund të zgjedh
qafën më të mirë
dhe të rrokemi së bashku.

Hapni peshtafin e kokës:
do të shndrit
mendja më e çmuar.
Ka, mbase,
ndonjë gjë që unë të mos mund ta bëj?
Doni që të shpik një kafshë
Të re?
Do të ecë
Me dy bishta
ose tre këmbë.
Kush më ka puthur,
mund të thotë
nëse ka
pështymë më të ëmbël se imja.
Aty pushon
një gjuhë
e bukur, e kuqe.
«O-ho-ho» mund të bëj:
do të kumbojë fort, fort
O – ho-ho mund të bëj
dhe, skifter i gjuetisë së poetit,
zëri
ëmbëlsisht do të zbresë mbi të përulurit.
Nuk mund të llogarisësh gjithçka!
Më në fund,
që në behar
të shndërrojë dimrat,
dhe ujin mund të shndërrojë, në verë,
nën leshin
e barkut tim
rreh
një shuk i jashtëzakonshëm.
Rreh djathtas dhe, djathtas dasma.
Nga një zhytje majtas dhe, dridhen mirazhet.
Kë të shtrish ende
për të dashuruar?
Kush dergjet
i dehur,
travestit nate?

Një lavanderi.
Rrobalarëset.
Shumë dhe, bën lagështirë.
Të argëtohesh, mbase, me flluska sapuni?
Shikoni,
zhduket proshuta shumëkëmbëshe!
Cilat janë?
Bijat e qiellit dhe zbardhëllimit?

Dyqan buke.
Bukëshitësi.
Ka pjekur paninet.
Ç’është bukëpjekësi?
Një zero i pluhurosur me miell.
Dhe papritur
para panineve
përkulen doreza violinash.
Ajo bie.
Çdo gjë është dashuruar me të.

Këpucaria.
Këpucari.
Një horr dhe një lypës.
Mbi çizme
Na duhen
disa me syprina,
hedh një shikim:
dhe në harpa treten këmbalet.
Ka kurorën.
Është një princ.
I gëzuar e i shkathët.

Jam unë
që kam ngritur
zemrën si një flamur.
Mrekulli e padëgjuar e shekullit njëzet!

Dhe pelegrinët kanë lënë varrin e Zotit.
U shpopullua prej ortodoksëve Meka e lashtë.

Jeta e Majakovskit

Nga një hungërimë u trondit strofka e bankierëve, manjatëve

E dogjëve.
Dolën
Mburojat
Me tingëllima ari.
«Nëse zemra është gjithçka,
atëherë përse,
përse, pra
të kam mbledhur, o e shtrenjti parà ?
Dhe si guxojnë të këndojnë?
Kush ua jep të drejtën?
Kush u ka dhënë urdhër ditëve
Të shkëlqejnë si në korrik?
Pengoni qiellin me tela
Rrethoni tokën e rrugës!
U mburr:
“Duart ?!”
Armëve, pra!
Ke përkëdhelur ditët e verës?
Atëherë do të jesh
gjithçka! –
shpues si një iriq
Poshtërojeni gjuhën
Me thashetheme!»
I përzënë nga vatha
tërheq zgjedhën e përditshme.
Dhe kalëron
mbi tru
«ligji»,
mbi zemër një zinxhir,
« feja».

Gjysma e jetës ka kaluar, tani nuk do të shpëtosh.
Një roje me mijëra e mijëra sy,
Llamba, llamba, llamba...

Jam i burgosur.
Dhe s’kam si të shlyej veten!
Më magjepsi toka e mallkuar.
Të gjitha do t’i paguaja me dashurinë time,
Dhe oqeanin e saj, në shtëpitë me gardhe!
Thërras...

Dëgjo, më në fund!
Tringëllijnë çelësat!
Ngërdheshje e gardianit.
Hedh
Nga maja e një rrezeje
Një copëz të prishur mishi.

Midis nënqeshjes
«aha!»
Zvarritem në kllapinë e ethes.
Më oshtin,
lidhur këmbët me zinxhirë
gjylja e botës.

Ari ka lidhur sytë
me çelës.
Kush do ta shoqërojë të verbrin?
Unë
jam i burgosur
për gjithmonë
në tregimin absurd!

Ul dengun
E shtirjeve krenare!
Revoltë
e muzave
të vasalit të dënuar.
Ju që besoni në pallonjtë
- trillime të Brehmit! –
ju që besoni në trëndafila
-gënjeshtra botanistësh dembelë-
përshkrimin tim
të pagabueshëm të tokës
ktheni nga gjini në tjetrën.

Duke u shkëputur nga meridianët,
harqe të atlasit,
shkumëzon
arganoja prej floriri kumbon
nga frangat,
nga dollarët,
nga rublat,
nga koronat,
nga markat,
nga jenët.

Mbyten gjenet, pulat, kuajt, violinat.
Mbyten elefantët,
Mbyten vogëlimat
Në grykët,
në flegrat,
në veshë një tingull:
«Ndihmë!
Nuk ka vend për ankimin e paarritshëm.
Por në mes,
i rrethuar nga një hendek i paturbulluar
është ishulli i paprekur i një qilimi plot lule.
Këtu
jeton
Sovrani i gjithçkaje,
rivali im,
armiku im i pakapërcyeshëm.
Bizele shumë të brishta mbi pantallonat e tij të holla.
Kravata,
ngjyrë kapriçioze,
nga qafa e trashë
zbret mbi globin e barkut.

Vdesin përreth,
Por, si një trapano në qiell,
në nderim
të dinjitetit tënd,
Lartësi:
Br-a-v-o!
Rroftë!
Banzai!
Urra !
Hok!
Hip, hip!
Rroftë!
Osana !

E qortojnë për bubullimat, forcën
e profetëve!
Budallenj !
Është ai
Që lexon Loken*
I pëlqehet.
Nga e qeshura
mbi bark
kumbojnë,
vetëtijnë zinxhirë të gjatë varësesh.
Të heshtur qëndrojnë para veprës së helenit.
Mendojmë:
«Kush vallë,
ku,
kur?»
Por këtë
e ai
i kishte përgatitur
Fidias së ndjerë:
«Dua
Gra të mrekullueshme prej mermeri».
Ora katër,
Pretekst i shkëlqyer:
«Skllevër,
Dua të drekoj përsëri!».
Dhe Zoti,
kuzhinieri i tij ekspert,
me argjil
plazmon mishin e fazanit.
Shtrihet,
Pasi ka përkëdhelur një femër.
«A do ti,
Masivin më të çmuar të yjeve?».
Dhe ja
për atë
një legjioni Galikenjsh
zvarritet midis yjeve në sytë e teleskopëve.

Revolucionet tronditin palcën e mbretërive,
kopeja njerëzore ndryshon barinjtë,
Por asnjë revoltë s’të prek
ty,
sovranin e zemrave, i pakurorëzuar.

Pasionet e Majakovskit

Dëgjoni?
I dëgjoni hingëllimat e kuajve?
Dëgjoni ?
I dëgjoni ulërimat e automobilave?

* shkrimtar popullor atëherë në Rusi

Ikin,
Janë qytetarët që ikin
Për t’u larë në bollëkun e tij.
Një vërshim njerëzish.
të turbulluar dhe të varfër.
Kapem pas frenave.
Kapem
pas kindave të fundeve.

Përse këto?
Ti?
Atje, pra, u drejtove?
Në fanatizëm fillove të gënjesh!
Si një fanar i kuq në një shtëpi publike,
Është i përgjakur
syri i injektuar.
Përse ti?
Ndal !
Unë njoh një gëzim më të ëmbël!
Me krenari kërcënon pyllin e qerpikëve.
Ndal!
U largua tashmë...

Dhe atje, mbi kokat duke u ngritur, Ai.

Kafka shkëlqen,
ndonëse fshehur mes këmbëve,
tullace,
dhe gjithçkaje i jep shkëlqim,
vetëm
në falangën e fundit
të gishtit të unazës,
nën brilant
tre
qime ngriheshin përpjetë.

Shoh: është afër.
Përkulet mbi dorë.
Buzët mbi qime
Mërmërisin diçka:
«Flautin» thërrasin një,
«Re e vogël» e dyta,
i treti me shkëlqim të panjohur
të një emri,
tani për tani të krijuar prej meje.

Ngjitja e Majakovskit

Unë jam poeti. U mësoni fëmijëve: « Dielli ngrihet mbi
barin e stepave ». Nga krevati i dashurisë, prapa flokëve të Tij,
koka e së dashurës.

Me sytë ka flakur një shigjetë.
Largo buzëqeshjen e tënde!
Por zemra kërkon një të shtënë,
Dhe gryka ëndërron një brisk rroje.
I shqyer në një delir mbi demonin
rrite trishtimi im,
vjen pas meje,
më josh drejt ujit,
më çon mbi strehën e një çatie.
Dëborë përreth.
Një depozitë dëborërash.
Do të shtillen e do të vdesin.
Dhe bie
përsëri !-
Mbi akull
Smeraldi i akullt.
Shpirti dridhet.
Është në mes të akujve,
Dhe nuk mund të dalë!
Kështu do të shkoj
i mrekulluar
gjatë bregut të Nevës.
Lëviz
Dhe, përsëri jam aty.
Sulem
dhe përsëri më kot.

Më ngrihet para syve një shtëpi.
Prapa akullit të dritares
ka zbardhëlluar
barkmadh
agimi.

Atje lart!

Maçoku mjaullinte.
Tymosej duke u djegur
qiriri.
Unë i bie ziles.
Farmacistë!
Farmacistë!
Varur mbi bastunin e këmbëve.

U rritën,
u koklavitën mendimet,
briri
dreri.
Duke laturisur me të qara
dyshemenë,
u shtriva për të kërkuar
parajsën time të humbur.

Farmacist!
Farmacist!
Ku
mund
ta lodhë zemra
deri në fund trishtimin?
Në fushat e qiellit të pakufishëm,
në delirin e Saharës,
në zhegun e çmendur të shkretëtirave,
ka mbase një strehim për xhelozët?
Pas faqeve të flakonëve
ka shumë mistere.
Ti njeh drejtësitë më të larta.
Farmacist,
Bëj
që shpirtin
unë të mund ta çoj
pa dhimbje
në hapësirë.

Shtrin dorën.
Një kafkë.
« Helm »
Një kockë e kryqëzuar mbi një tjetër kockë.
Kujt ia jep?
Jam i pavdekshëm unë,
Mysafiri yt i jashtëzakonshëm.
Sytë e verbër,
zëri memec
dhe arsyeja i ka mbyllur portën,
atëherë ç’gjë
-ende-
Kam gjetur në veten time,
Për t’u sfilitur nga helmi?
Një supozim i turbullt u shfaq te budallai.
Punëkotë në dritare.
Ngrihen flokët përpjetë.

Dhe unë për një çast
rreth banakut fluturoj lehtë.
Tavani u hap vetë.

Klithma.
Potere.
«Varet mbi shtëpi!»
Mbi shtëpi rri pezull.

Kisha në muzg.
Kryqi është një bisht qiriu.
Përpara!
Majat e pyllit.
Më krrokatin korbat.
Përpara!
Studentë !
Është një çmenduri
gjithçka që dimë dhe studiojmë!
Fizikë, kimi, astronomi: absurditet!.
Kam pasur dëshirë,
dhe fluturoj tani
mbi retë.

Kudo mund të shkoj!
Tundu baltë e baladave poetike.
Këndoni tani,
Këndo tani demonin e ri
me xhaketë amerikane
dhe me këpucë të lustruara të verdha.

Majakovski në qiell

Ndal !
Shkarkoj mbi një re
barrën
e gjërave
dhe të trupit të lodhur.

Vende magjepsëse, ku deri tani s’kisha qenë kurrë.

Shikoj përreth.
Po kjo na qenka vallë,
kjo sipërfaqe e lëpirë
qielli aq i hyjnizuar ?

Vëzhgojmë, vëzhgojmë !

Një shkreptimë,
një flakërim,
një vetëtimë
Dhe
ndihet të frushkullojë:
një re
ose figura jo materiale
kanë rrëshqitur dal dalëngadalë.

«Nëse një bukuroshe të betohet për dashuri...»

Këtu,
Mbi shkëmbin qiellor,
të dëgjojmë muzikën e Verdit?
Në një re ka një vrimë.
Shikoj:
Engjëjt këndojnë.
Madhërisht jetojnë engjëjt.
Madhërisht.
Njëri shfaqet
Dhe fisnikërisht
Thyen qetësinë e përgjumur:
« E, pra,
Vladimir Vladimiroviç,
Ju pëlqen humnera?»
Dhe unë iu përgjigjem me të njëjtën
Kortezi:
«Humnera është magjepsëse.
Humnera është një ekstazë!»

U xhindosa së pari:
Nuk ke
As edhe një skutë,
As çajin
As gazetat për çajin.
Pastaj, dalë nga dalë u mësova me mënyrën e jetës së qiejve.
Dilja me të tjerët për të parë me kujdes
a kishte ardhur dikush.
«Ah edhe ju!».
E përqafova me gëzim.
«Mirëdita, Vladimir Vladimioviç!»
«Mirëdita, Abram Vasilieviç!
E si përfunduat ?
Jo keq?
U rregulluat?»

Ç’shaka të këndshme, apo jo?

Më pëlqeu.
Fillova të qëndroj përpara hyrjes.
Dhe nëse paraqiteshin
Disa të njohur,
I shoqëroja,
Duke iu treguar atyre skenën e konstelacioneve
Skenat madhështore të botëve.

Stacioni qendror i gjithë fenomeneve,
Lëmsh kushinetash, levash, dorezash.
Këtu,
Dhe botët e ngadalësojnë
Dembelësit vrapojnë;
atje,
dhe vërtiten më lehtë, më ashpër.
«Rrotulloni-luten- më fortë,
Kështu që bota të mbetet shkretëtirë.
Për çfarë kanë nevojë?
Të vaditin fushat me gjak?»
Unë qesh me këtë lloj pasioni.
«Luaj bufonin me ta!
Le ta përmbytin pra,
s’më intereson!»
Depo qendrore e çdo tipi rrezesh.
Ku hidhen yjet e konsumuar.
Një skicë e vjetër,
S’dihet nga kush,
Skica e parë e dështuar e një balene.

Seriozitet.
Ka shumë për të bërë.
Kush riparon retë,
Kush rregullon ngrohtësinë e sobës së diellit.
Gjithçka është tmerrësisht e pastër,
e qetë,
e rregullt.
Askush nuk ju shtyn.
Veç kësaj, nuk ka shkak.

Më parë shanë.
«Bredh pa bërë asgjë!»
Unë punoj për zemrën,
Po ku është zemra e atij që nuk ka trup?!
U propozova atyre:
«Nëse doni,
Mbi një re
Shtrihem me trup
Dhe nis
Të kundroj gjithçka»

«Jo, - thonë – nuk na pëlqen!»
«Mirë, nëse s’ju pëlqen, s’ka rëndësi. Detyra ime është të propozoj».
Farkëtarët e kohës
fryjnë kacekët,
dhe një vit
i ri
është gati tashmë.
Këtu
bie me rropamë,
shembja e tmerrshme e viteve.

Nuk bëj llogarinë e javëve.
Ne,
të ruajtur në kornizat e kohës,
dashurinë nuk e ndajmë në ditë,
dhe nuk i këmbejmë emrat e dashur.
U qetësova.
Mbi zallishte, nën rrezet e hënës
shtrihesha pa lëvizur,
duke lodhur me ëndrra fermentimin.
Më dukej se isha
në një plazh të jugut,
por ende më i mpitë,
mbi mua,
me butësi të thellë,
rrotulloheshin detet e përjetësisë.

Rikthimi i Majakovskit


1, 2, 4, 8, 16, mijë, miliona.

Çohu,
Mjaft!
Sytë në diell!
Deri kur do të rrish i strukur, memec ?

Shfryj përgjumësh:
« Për çfarë bërtasin vallë?
Kush guxon të zhurmojë në mua si një zemër?»

Mëngjes,
mbrëmje, mbase.
E njëllojtë është drita bardhoshe e qiellit.
Sa shekuj
kanë ikur,
dhe sa ditë ju thërrmuan mbi largësinë...
Mendoj rrugët e qumështit:
«Nuk është shpërndarë pra mjekra ime e thinjur?»

Yjet bien.
Filloj të kthej sytë.
Shikoj,
atje poshtë,
tokën e shpejtë !
Në zemër u zgjuan zilira të harruara,
dhe truri
dembel
konstruktoi një fantazi.
Tani
mbi tokë,
gjithçka duhet të jetë e re.
Kundërmime pranverore janë përhapur mbi fshatra.
Çdo qytet, mbase, është ndriçuar.
Këndon një familje me njerëz të gëzuar dhe gjithë ngjyra.

Nostalgji,
Më e mprehtë, përherë më e mprehtë.
Madhërisht ngrihet një re,
më larg ndizet një re
përherë më duket se shoh
afërsinë
e një pamjeje tokësore.

Jam shtrirë,
dhe kërkoj
midis pikave të tjera
tokën.

Ja ajo!

Kam depërtuar.
Dalloj detet
Dhe malet në klithmën e shqiponjës...

Përbri babai im.
Po ai.
Por më i rëndë nga veshët,
dhe pak e ngrënë
në bërryl
uniforma e rojës së pyllit.

Më xhindos.
I ka sytë
të ngulur në tokë.
Cili mendim është i qartë për plakun e mjerë ?
Thotë zëulët:
«Në Kaukaz,
Mbase, është pranverë».

Një kope pa trup
që trishtimi
shkon duke e ndjekur!

Shpërthen zemërimi i rrugaçëve.
Baba,
mërzitem!
Mërzitem, baba!
Me qiellin joshni poetët budallenj,
Ju jeni dekoruar,
me medalje yjesh!
Diell!
Përse grafullon në një mantel ?
E pandeh veten një kardinal?
Pushoni së thithuri rrezet në letargji.
Pasomëni !
S’ka gjë nëse jeni pa këmbë:
Pse do të donit t’i bënit pis?!
As edhe pa galloshe nuk ka nevojë në baltën tokësore.

Yje!
Pushoni
së thururi
kurorën e martirit
për tokën!
Një shkreptimë rozë.
Kush është atje
që me krahë
drejt tokës shkëlqen?
Agimi ?
Ndal!
Jemi ende në rrugë.

Tani do të shtrihem në një ylber,
Tani si një kometë do ta gjarpëroj bishtin.
Pse kam nisur të luaj me harkun?
Në fshirësen çfarë gabimi fsheh unë?

U tregoj
botëve
shifrat
e një shpejtësie të pabesueshme.

Shpirti,
prej kohës pa strehë,
është i mbushur me mendime
për ditë të largëta.
Shoh
Dromcat e hemisferave tokësore:
Atje shtrihen qytetet.

Zëra të veçantë dallon veshi.

Në njëqind lëvizje.

«Mirëdita, plakush!»
Rrëshqet mbi asfalt.
Ndalet.

I çudit forca e udhëtarit të qiejve
që ata s’e kanë.

Zëra:
«Shikoni,
Duhet të jetë ngjyruesi
nga çatia.
Shumë urime!
Një punë shumë e rëndë».

Përsëri
turma
është në mëshirë të faktit,
dhe e rrokullis me bujë ditën e vet
por ka, vallë
një fyt
që gumëzhin më fort
-më fort se qyteti-
brenda gumëzhimës së tij?
Kush do të kapë gulçin shpërthyes të rrugëve!
Kush do të mund t’i zgjidhë galeritë e tunelit!
Kush do t’i ndalë,
ndërsa në ajër
çajnë me avionë blozën e ferrit!

Nëpër pjerrësinë e ekuatorit
Nga Çikago
Nëpërmjet Tambovit
Rrokullisen rublat,
Duke shtrirë qafën,
Vrapojnë të gjithë, lakmues
Duke goditur me trup
Male,
Dete,
Kalldrëme.
I drejton i njëjti
Tullac i padukshëm,
I pari mjeshtër balloje të poteres tokësore.
Herë ka pamjen e një ideje,
herë është i ngjashëm me djallin,
herë shkëlqen si Zoti duke u venitur brenda një reje.

Heshtni, filozofë!
Unë e di mirë
nuk diskutohet-
përse atyre u kanë dhuruar burimin e jetës.
Për të grisur,
Për të zhubravitur
Ditët e fletëve të kalendarit.
Të më vij keq për to ?
A u vjen keq për mua atyre?
Kanë zhvatur rrugët,
Kopshtet,
Periferitë !
Jam një antikuar?
Provojeni!
Blej një thikë.
Dhe është e ëmbël të ndjej
Që tashmë jam
Afër hakmarrjes, ziej.

Ku shkoj,
Pse?
Nëpër të njëqindtën rrugë
përpëlitem,
Si një zgjua
gumëzhitës njerëzor.

Sytë përshkojnë
hojëzat e dritareve,
dhe ndëshkim,
dhe largësi,
dhe turp ka për ta në korrik.

Vitrina dhe dritare shuan
qyteti.

Jam i lodhur dhe i trishtë.

Dhe vetëm
Kasapi i përgjakur perëndim
u çan barkun kufomave të reve.

Shkoj duke bredhur kot.
Një urë përralle.
E kaloj.
Dhe, me trazim të tmerrshëm, qëndroj për të parë.
U ndala, e mbaj mend.
Ishte ky shkëlqim.
Dhe kjo
atëherë
quhej Neva.

Ishte këtu qyteti.
Një qytet absurd,
ndërtuar në një pyll oxhakësh.
Në këtë qytet të njëjtë
shpejt
do të fillojnë netët,
qelqore
bardhoshe.

Për korrikun është fundi.
Sapo ngrohet, bën dritë.
Nxirret nga deliri me një pëshpëritje zhbiruese.
Aty shihet kryqi i një ambulance,
aty ndihet një e shtënë.
Do të heshti,
përsëri, pastaj.

E di
Që një si unë
Nuk mund
të nxehet gjatë,
sigurisht,
e megjithatë është kafshë
kur nuk janë mijëra llamba,
por fytyra njeriu.
Ka qenë vallë një tik i tillë?
Shoh që mbi shtëpi
në rrezik të pjerrësisë
shkon me rrezet
grumbull i mbledh.
Zgjatem
por në mjegull ike,
nën hundë.
Dhe jam këtu përsëri
i heshtur, i gozhduar.
Është ndarë turma e dembelëve të mesnatës,
gati ndjej erën e lëkurës,
gati frymëmarrjen,
gati zërin,
dhe më duket një fantazmë
e rilindur papritmas.

U vërsul,
duke u shkëputur nga ajri.
Ishte pak për të
Të ishte vetëm!
U shkri në procesion.
Zemrën e rilindur shtyu rëndshim.
Përsëri torturat tokësore më njohin.
Rroftë
përsëri -
Marrëzia ime!

Në të njëjtën mënyrë llambat ishin mbërthyer.
Në mes të rrugës.
Të njëjta shtëpitë.
Në të njëjtën mënyrë,
Në kamaren
Do skalitur
Një kokë kali.

«Kalimtar,
A është kjo nga «Zhukovskij?»

Shiko,
si një fëmijë sheh një skelet;
ç’sy!
Turret përpara.
Ka qenë «Majakovskij» mijëra vjet:
ai qëlloi veten këtu, mbi portën e së dashurës».
Kush qëlloi veten,
unë?
Do të shajnë shumë !
Krijo, o zemër, një gëzim të shkëlqyer!
Fluturoj
në dritare.
Një zakon i qiejve.

Lart.
Përherë më lart,
një kat mbi tjetrin.
Ishte maskuar.
Shikoj prapa mëndafshit:
Krejt njësoj,
e njëjta dhomë gjumi.

Ka kaluar nëpërmjet mijëra viteve
dhe është e re.
Shtrihesh,
Duke i kaltëruar flokët me hënë.
Një minutë...
Dhe ajo që kishte qenë hënë,
Zbuloi tullën e vet lakuriqe.

E gjeta!

Tani le të flenë.
Dorë,
shtrëngo tehun e thikës.
Depërtoj tinëz,
vëzhgoj,
dhe – përsëri -
diskutoj
dhe kthehem prapa
te dashuria dhe mëshira.

Mirëdita!

U ndez drita.
Dy sy të zgurdulluar.
«Kush jeni?»
«Jam Nikollajevi,
Inxhinier.
Kjo është shtëpia ime.
Po ju kush jeni?
Pse e bezdisni gruaja time?».

Dhoma e një tjetri.
drithëronte mëngjesi.
Me një dridhje në cepat e buzës,
gruaja e një tjetri
gjysmë lakuriqe.

Iki.

Hije e grisur,
e kreshpëruar,
vigane,
vrapoj gjatë murit,
të përmbytur nga hëna.
Qiraxhinjtë ia mbathin jashtë,
Duke kryqëzuar kindat e veshjeve,
Buças mbi një plloçë.
Me të shtyra përzë portierin në një qoshe.
«Dhe nga dyzetedyshi
Ku ka përfunduar ?»
«Është një legjendë:
Rendi drejt tij
Nga dritarja.
Kështu u shtrinë,
Trup me trup»

Ku do të shkosh tani?
Ku shikojnë
Sytë.
Në fusha?
Ashtu qoftë në fusha!
Trala-la,zin-za,
tra-la-la-la-la-la-là.

Hidh një rreze në qafë si një lak!
Do të pleksen në zhegun e verës!
Kumbojnë mbi mua
prangat,
dashuritë e një mileniumi...

Do të vdesë gjithçka.
Gjithçka do të zhduket.
Dhe rrezja e fundit,
që lëviz jetën,
mbi errësirë planetësh,
do të digjet nga diejt e fundit.
Por vetëm dhimbja ime
është më torturuese:
rri në këmbë,
i mbështjellë nga zjarri,
mbi turrën e druve që s’digjet
të një dashurie të pamundur.

I fundit

Hapësirë,
Por pa strehë
mblidhi
përsëri në prehrin tënd!
Cilin qiell tani?
Cilin yll?

Me mijëra kisha
poshtë meje
tërhiqte
dhe tërheq bota:
«Pushon në paqe!»

Shkruar, në 1916 -1917
Botuar në 1918