Dylan Thomas

[Askusho]

DYLAN THOMAS

Dylan Thomas u lind në 1914 në Swansea, Uells. Djali i një profesori anglishteje, në 1934 boton përmbledhjen e parë me vargje, tetëmbëdhjetë poezi, që lënë shenjë menjëherë në ambientin letrar anglez të kohës duke befasuar kritikë e poetë të afirmuar. Në 1940 dalin tregimet autobiografike dhe në 1946, libri me poezi “Vdekje dhe hyrje” që do e radhisë përfundimisht përkrah poetëve më të mëdhenj anglosaksonë të të gjitha kohrave. Ka jetuar ndërmjet Anglisë dhe Amerikës duke punuar edhe si aktor, libretist, gazetar. Vdiq në New York në 1953, i shkatërruar nga alkooli.

Përktheu: BEN MEÇE
Bolonjë, Itali

TË NDRIÇONIN KANDILA...

Të ndriçonin kandila, fytyra e shenjtë,
E kapur në një tetëkëndësh të një të çuditshmeje dritë,
Do të plakej, dhe dashnori i ri
Do të hezitonte, përpara se të bënte dashuri.
Linjat, në errësirën e tyre sekrete,
Janë prej mishi, po lini të hyjë dritën fallco
Dhe nga buzët do t’i rrëzohen pigmente shkarpash,
Çarçafi i mumies do të lërë të duket një gji antik.

Më qe thënë: arsyeto me zemrën;
Po zemra, ashtu si koka, është një udhëheqëse e kotë.
Më qe thënë: arsyeto me pulsin;
Po, kur përshpejtohet, alteroj hapin e veprimeve
Derisa çatia me fushën nivelohen, njësoj,
Kaq shpejt iki, duke sfiduar kohën, xhentëlmeni i qetë,
Sa që i bën shenja me mjekër erës egjiptiane.

Kam dëgjuar shumë vite fjalësh, dhe shumë vite
Mund të të çojnë në mutacion.

Topi që gjuajta duke lozur te parku
Nuk ka rënë akoma në tokë.

PASHË NË ËNDËR GJENEZËN TIME

Pashë në ëndër gjenezën time nën djersët e gjumit, duke çpuar
Lëvoren që rrotullohej, të fortë si muskuli
I një motori në trapano, duke u transportuar
Te shëmbëllimi dhe te trari i nervit.

Prej gjymtyrësh të bëra me përmasa krimbi, i hequr qafe
Prej mishit kryeneç, i limuar
Nga të gjitha veglat e barit, metal
Prej diejsh në natën që njerëzit shkrin.

Trashëgimtar i venave ku valon pika e dashurisë,
E shtrenjtë në kockat e mia një qenie, unë
Bëra xhiron e globit të trashëgimisë sime, udhëtim
Në klasë të parë, te njeriu që u ingranua gjatë natës.

Pash në ëndër gjenezën time dhe prapë vdiqa, shrapnel
I ngulur në zemrën në lëvizje, e grisur
Në plagën e qepur dhe erë e mpiksur, vdekje
Me maskë në gojën që gëlltiti gazin.

Esnaf në vdekjen time të dytë dallova lartësitë,
Vjelje thikash dhe bimësh helmuese, ndryshk
Gjaku im mbi të vdekurit e temperuar, duke forcuar
Luftën time të dytë për tu shkëputur nga bari.

Dhe në lindjen time ishte infektues pushteti, i dyti
Rresureksion i skeletit dhe
Veshje e re për shpirtin lakuriq. Virilitet
Rrodhi nga e dhimbshmja dhimbje.

Pashë në ëndër gjenezën time nën djersët e vdekjes, i rënë
Dy herë në detin që ushqen, jo më i freskët
Në ujin e kripur të Adamit derisa, shëmbëllim
I një force të reje njerëzore, unë të kërkoj diellin.

KËTU NË PRANVERË

Këtu në pranverë, yjet lundrojnë në boshllëk;
Këtu në dimrin ornamental
Lakuriqi qiell zbret poshtë me breshërimë;
Vera varros zogjtë e lindur në pranverë.

Shenjat vinë nga largimi i ngadaltë i vitit
Brigjet e katër stinëve;
Zjarre të tre stinëve na mësojnë në vjeshtë
Dhe natë e katër zogjve.

Duhet të dalloj verën e pemëve, krimbat
Kur duan, na rrëfejnë furtunat e dimrit
Apo funeralin e diellit;
Duhet ta njoh pranverën nga kënga e qyqes
Dhe kërmilli duhet të më shpjegojë shkatërrimin.

Një krimb e rrëfen verën më mirë se ora,
Kërmilli është një kalendar jetësor i ditëve
Çfarë do të thotë një insekt pa kohë
Tregon se bota avash-avash po konsumohet?

PREJ PSHERËTIMAVE

Prej psherëtimave lind diçka,
Jo frikë, këtë e kam anuluar
Para agonisë; shpirti rritet,
Harron, qan;
Lind një kotësi që, po ta provosh, është e mirë;
Jo çdo gjë mund të deziluziononte;
Ka, falë Zotit, disa qartësira:
Që nuk është dashuri, kur nuk dashurohet mirë,
Kjo është e vërtetë pas një humbjeje të plotë.

Pas një të tille lufte, ashtu siç e di më i dobëti,
Ka më tepër se sa të vdesësh;
Lë dhimbjet e mëdha, apo mbyll plagën,
Akoma për shumë kohë ai duhet të vuaj,
Dhe jo prej pendimit të të lënit të një gruaje në pritje
Të ushtarit të saj tërë fjalë të pista
Që shpërndajnë gjak aq të hidhur.

Po të mjaftonte, po të mjaftonte kjo për të lehtësuar dhimbjen,
të provosh pendim për diçka të humbur
që më bënte të isha i lumtur nën diell,
Sa e lumtur koha që zgjaste,
Po të mjaftonte dykuptimshmi dhe bollëku i gënjeshtrave të ëmbla,
Do të mundnin fjalët e boshta për të përballuar gjithë dhimbjen
E të më shëronin nga e keqja.

Po të mjaftonte kjo, kocka, delli, gjaku,
Truri i bërë gongël, beli i bukur,
Duke kërkuar me duar materien poshtë kusisë së qenit,
Njeriu mund të shërohej nga sëmundja e qenit.
Çdo gjë që duhet të thuhet, unë e ofroj:
Thërrmijëza, stallën, frerët.