Andi Meçaj

[Askusho]

Andi Meçaj u lind më 6 qershor 1975, në Vlorë. Më 1994 ka mbaruar liceun artistik për pikturë po në Vlorë dhe në këtë vit vendoset në Greqi, Athinë, ku hap një ekspozitë pikture vetiake të vlerësuar nga shtypi vendas.

Botime:
“Puthje ujore”, poezi, 2001.
“Tokë e bekuar”, poezi, 2002.
“Nga letërkëmbimi me një fantazmë”, poezi, 2003.
“Qyteti fle në xhepin tim”, poezi, 2006.
“Një stacion si një valixhe”, poezi 2009.

Është përfshirë në antologjitë poetike:
"Portat e Harresës", Tiranë, Toena 2001, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2001.)
“Antologjia e poetëve të Vlorës”, Triptik 2004.
"Qiejt e Shpirtit", Tiranë, Bota Shqiptare & Meda Dea 2006, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2006.)
dhe në antologjitë e tregimit:
"Shtëpia mbi rrota", Tiranë, Toena 2001, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2001.)
"Maska e Ditës", Tiranë, Bota Shqiptare & Meda Dea 2006, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2006.)
“Antologjia me tregime të zgjedhura të autorëve vlonjatë”, Botimet Europrint 2006.

Në vitin 2008 është përfshirë në kapitullin e tekstit universitar për poezinë moderne të pasviteve '90-të, me autor Prof. as. Roland Zisi.
Boton rregullisht në shtypin shqiptar dhe atë të Diasporës.

[Askusho]

KU VETE KËSHTU

Ku vete kështu,
mes ngatërresash kaq e sigurtë
dhe ikën, ikën si ditë nga kafazi i natës,
për të hedhur vellon në krahët e virgjërisë sonë,
duke pirë qiellin në kupë çaji,
rrugicën tonë në çantën e tualetit e fut,
pasqyrë të vogël, e vogël por e lumtur për ne,
për grimcat e rërës që rrëshqasin duarve
si kujtimet,

gjurmët e limonave mbinë të kaltër,
karafili dhe shega mbi buzët e tua puthen.

Ti erë, ku vete kështu?!

[Askusho]

GJETHE QË SHKRIHET

Gjethe që shkrihet në gushë
qeshja jote,
sytë qiellorë të vështrojnë,
dhe ndihesh i varfër në vetminë tënde,
instrument i çakorduar,
zemër,
një zemër e bardhë,
ku fjalëve u vjen të vdesin.

Gjethe që shkrihet në gushë!?

[Askusho]

ROMANCË

Jam kthyer përsëri, përsëri nuk dihet se ku shkova,
një tjetër që rrobat dhe hapat e mia kishte veshur,
si zakonisht në ora tetë mbërriti. Të hapur e gjeti derën,
zemrën e gruas si zakonisht të mbyllur.
Të parën shqelmoi veten, pastaj muret,
dritaret nga frika shkundën xhamat dhe shkoi të shtrihej
nën zhurmën e ëndrrave, që vetë urdhëroi,
të flinin.

[Askusho]

PËRGJIM

Shtëpia rënkon nën kornizat varur mureve
dhe ti një ditë do të mbyllesh atje, muret përsëri
do të ankohen, ti, jo, nuk ke kujt t’i bërtasësh,
fjalën e tyre të fundit dyert e thanë,
të trokiturat ndalohen me ligj,
tashmë ka humbur fletankesa jote,

dhe trupi rebelohet, duart thyejnë kornizat,
këmbët shqelmojnë dyert, mishi trokitjet rikujton,
muret rënkojnë, përsëri rënkojnë muret, nuk ka më korniza,
vetëm sy nëpër dritare.

[Askusho]

NINULLË

Ai iku, mbylli derën,
jo, dera e mbylli atë.
Rruga me shami në duar, (duke e tundur),
e përcolli gjer tek deti,
jo, shamia me rrugën në duar, (duke e tundur),
e përcolli gjer tek deti.
Deti me pulëbardhat e zeza dhe
kapelen e kuqe, e futi në anije,
jo, pulëbardhat e zeza dhe kapelja e kuqe
me detin, e futën në anije.

Anija u përkund,
u përkundën dhe duart e nënës.

[Askusho]

VOGËLUSHI DHE DETI

Ecën duke u lëkundur,
nga hapat që qeshin lëkundet toka.
Putrën zgjat qenushi pullali,
me gjuhën e gjatë, të kuqe.
Detin godasin,
guralecët në duart e vogla.

Tre marinarë kërcejnë nga deti
dhe tre anije me lodra në duar.

[Askusho]

FJALËT VDESIN NATËN

Dëgjoji fjalët e erës,
mbirë mes gjethesh,
statuja peisazhesh drithëruese.
Është ora e dritareve të çelen,
gonxhe dritash dhe hijesh.
Të vjen t’i shtrihesh barit të gjelbër,
lagur fjalë që natën vdesin.

[Askusho]

SHTËPIA

Kam hapur krahët,
sigurisht duhet të përqafoj dikë,
ndoshta shtëpinë e viteve që ikin sëprapthi,
ndoshta shiun që do t’u rikthehet réve,
apo atë qenin e zi të zotit Andon,
kur flet në tre gjuhë të huaja kafshësh.
Zgjas krahët, i hap, i hap, i hap,
përqafoj shtëpinë, e shkul dhe rrënjët
ia hedh.

Mbi dhé
bien lodra, lodra, lodra
dhe koka ëndrrash të prera
mbi dhé.

[Askusho]

PIKTURË SUREALISTE

Anës rrugëve do të gjesh sy
varur nëpër pemë, frutat i hëngri toka
duke na goditur me farat e tyre.

Do të gjesh njerëz të mbirë fushave,
lulëkuqet i hëngri toka
duke na konturuar me të kuqen e tyre.

Anës rrugëve do të gjesh sy të pjekur,
të kuq, që u rëndohen pemëve.