...Edhe sot ne mengjes u zgjova duke qare, por tani nuk po me ben me pershtypje se ajo gje me eshte bere rutine e dites qekur te njoha ty. Sa bosh qe ndihem permbrenda. U be nje jave e gjysem qe ne u ndame perfundimisht. Do thuash ti se po e prisja ndarjen, po eshte e vertete por jo dhimbjen qe ndiej ne shpirte tani. S'e kutpoj si mundet nje njeri te ndryshoje brenda javes dites apo ores. Kur u njohem gjithcka po shkonte mbare, pastaj fillove te ndryshosh, ndoshta per hire te familjes tende qe te thonin mos ti kthesh shpinen, nuk e di me. Sa here qe ma ke thyer zemren dhe pastaj qaje me madhe se e kishe gabim apo se do ndryshoje. E moren vesh gjithe bota se me doje, qaje ne sy te shokeve te tu, familjes tende, njerezve te mi, se nuk jetoje dot pa mua dhe sa here me kishe prane me keqtrajtoje. Te gjithe me thonin sa zili ma kishin se ti me doje aq shume, por ato nuk dinin si ti ishe ne te vertete. Nje jave isha "Engjelli yt" si me quaje ti, kurse javen tjeter ti me lije pa asnje shkak, vetem thoje se une e kisha fajin per gjithcka, nuk te degjoja kurre, etj etj. Pastaj Qaje, mu lutje, mu pergjeroje te te falja te te merrja prapa dhe ti perseri beje te njeten gje si gjithmone derisa tu largova larg. Te thashe se te dua por ne s'kemi te ardhme sikur ti te vazhdoje te beje keshtu. Une ika nga ty, ti u largove nga familja se the s'te duhej me jeta dhe qe atehere askush nuk di me per ty. Por tani me mungon aq shume sa nuk e kisha pritur kete gje, mendoja se do te harroja por nuk mundem, pamvarsisht si ti u solle aq keq me mua.
Nuk di si ta bej, me mungon aq shume? ME lidh dicka aq e fuqishme me ty sa nuk arrij ta kontrolloj, me ka pushtuar te gjithen dhe nuk me ben te bej asnje hap per jeten time.
Damn it.
Krijoni Kontakt