Përse e pranova islamin

[ximi_abedini]

ALI SELMAN BENOIST, doktor i mjekësisë (Francë)

As profesioni im, doktor i mjekësisë, as familja ime katolike nuk më përgatitën në rrugën shpirtërore. Kjo ndodhi jo pse nuk besoja në Zot, por pse mësimet e krishtera, në veçanti ato katolike, nuk më lejonin të ndieja ekzistencën e Zotit. Ndjenjat e mia si individ, ndaj Zotit, më ndaluan t’i besoja parimet e Trinisë (Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë). Si pasojë e kësaj, nuk e pranova hyjninë e Krishtit.
Në atë kohë, krahas faktit se unë nuk kisha kurrfarë njohurie rreth Fesë Islame, isha njëri prej besimtarëve të Monoteizmit, (besimit në një Zot). Ekziston vetëm një Zot, i Cili nuk ka shok. Kjo shprehet qartë në Kur’anin e Shenjtë, në suren El-Ihlas:
“Në Emër të All-lahut, Bamirësit të Përgjithshëm, Mëshirëplotit!
Thuaj: “Ai është All-llahu, Një i Vetmi. All-llahu është mbrojtës i gjithkujt. Nuk ka lindur, as s’është i lindur. Askush Atij nuk i përngjan.”
Në fillim më duhet të them: E pranova Fenë Islame për shkaqe metafizike dhe medituese. Por, ka edhe arsye të tjera që më shtynë ta pranoj Islamin, e ato janë:

- Mospranimi i klerit që pretendon se ka fuqinë që t’i falë mëkatet në vend të Zotit, qoftë i lavdëruar. I refuzova kategorikisht ritet katolike, sepse ato janë pagane, me prejardhje nga popujt primitivë të cilët i adhuronin idhujt.

- Krishterimi nuk përshkruan asgjë për pastrimin para lutjes. Kjo më duket si një fyerje ndaj Zotit, i Cili na ka dhuruar shpirtin dhe trupin, për të cilët ne nuk kemi të drejtë të mos kujdesemi.

- Në të njëjtën kohë, më dukej se Islami i përshtatet natyrës njerëzore. Por, arsyeja kryesore që më nxiti ta pranoj Fenë Islame është Kur’ani i Madhërueshëm.
E studiova Kur’anin me shumë kujdes, para se të bëhem musliman, dhe atë studim e bëra me shpirtin kritik të një intelektuali perëndimor. Më duhet të përmend edhe veprën monu-mentale “Le Phenomene Coranique” (Fenomeni Kur’anor) të Malik Ibn Nebiut, vepër e cila më bindi se Kur’ani është Shpallje e Zotit.
Janë disa ajete të veçanta në Kur’an që iu shpallën Muhammedit (a.s.), katërmbëdhjetë shekuj më parë, të cilat dukeshin si gjëra të pabesueshme, por shkencëtarët më të njohur bashkëkohorë i provuan dhe gjatë hulumtimeve të tyre zbuluan se ato janë të vërteta.
Kur’ani më bindi të besoj në pjesën e dytë të Fjalës së Dëshmisë, se Muhammedi (a.s.) është i Dërguar i Zotit. Kjo qe arsyeja që unë u paraqita në Xhaminë e Parisit, Francë, dhe dek¬larova se po bëhem musliman. Me ndihmën e imamit të xha-misë u regjistrova në listën e muslimanëve. Zgjodha një emër islam dhe tani quhem Ali Selman.
Jam shumë i lumtur në Fenë Islame. Edhe një herë dekla-roj:
“Dëshmoj se s’ka zot tjetër veç All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi është i Dërguari i Tij.”

[injejti]

ALLAHU e baft ket njeri prej banorve te Xhenetit, ashtu edhe ty qe e sjelle ket tregim ketu

[ganimet]

Pa dashur Allahu xh .h nuk mundemi me qen te arsyshem .Sa me shum i afrohemi Zotit shum me teper na ofrohet ,Lum ata njerz qe kerkojn arsyjen sepse do e gjejn.Allahu te shperbleft ximi edhe abedinit per ket lajm qe solle ,sepse nji musliman kure merr rrugen e drejt esht per tu gezu gjith besimtaret.pra Allahu e shperbleft vllaun ton Ali Selman po ishalla sna del si laramon.

[ximi_abedini]

Si e pranova Islamin – Nga motra e juaj Medina



Unë çdoherë e kam besuar Zotin prej që e mbajë në kujtesë të kaluarën. Nëna ime ka qënë katolike, besimtare e fortë. Kështuqë, unë kam jetuar dhe jam rritur në një familje katolike.

Pas disa kohëve ka dashur All-llahu që të takohem me një djalosh emigrant nga Kosova, me të cilin edhe jam martuar dhe kam jetuar me te 10 vite si katolike.

Ai gjithherë ishte musliman, mirëpo ai në fillim të takimit nuk e falte namazin rregullisht. Ai linte parimin kryesor për një besimtar musliman, që është t'i nënshtrohesh All-llahut me ibadet, pasiqë mu për këtë na ka krijuar Ai. Siç thotë All-llahu i Madhëruar: "Unë nuk i krijova xhindet dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë." [Edh-Dharijat, 56] Mëgjithate, ai e ndjente vetën keq se pse nuk e kryen këtë obligim dhe çdoherë kishte shpresën se një ditë do t'ia fillojë. All-llahu nga mëshira e Tij, na ofroi të dyve, mua dhe atë afër Tij. All-llahu Ekber – All-llahu është më i madhi.

Çdoherë e kam dashur profetin Isa – Jezusin, aq fortë saqë ashtu kemi mësuar se ai ka qenë një i dërguar nga ana e Zotit dhe djalë i Tij. Kështu kam besuar derisa lexova Librin e Shenjtë – Kur'anin ku thotë All-llahu: "S'ka dyshim se All-llahu nuk e falë (mëkatin) t'i përshkruash Atij rival (idhujtarinë), e përpos këtij (mëkati) ia falë kujt të do. Kush i përshkruan All-llahut rival, ai ka trilluar një mëkat të madh." [En-Nisa, 48]

"Pra, përpos All-llahut mos lut zot tjetër e të bëhesh prej të dënuarve." [Esh-Shura, 213]

"Thuaj i lutëm Zotit tim dhe nuk i shoqëroj Atij askënd!" [El-Xhind, 20]

"Kush i bën shok All-llahut, All-llahu ia ndalon Atij mirësitë e xhennetit dhe vendqëndrimi i tij është zjarri." [El-Maide, 72]

Dhe lexova hadithet e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Kush adhuron dikë tjetër përpos All-llahut dhe vdes në këtë gjendje hyn në zjarrë." [Muslimi]

"Mëkati më i madh është t'i shoqërosh All-llahut dikë tjetër." [Muslimi]

"Kush vdes duke i bërë shok All-llahut hyn në zjarr." [Muslimi]

Këto dhe argumente të shumta si këto që më bënë të bindem me Islamin.

Falënderimet i takojnë All-llahut që e dërgoi të Dërguarin e fundit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] që t'na udhëzojë dhe t'na njerrë nga errësira në dritë, në rrugën më të drejtë.

Lus All-llahun që t'më falë mua dhe t'i udhëzojë të gjithë ata që nuk e njohin All-llahun ashtu siç e meriton të adhurohet dhe t'i drejtojë zemrat e tyre në fenë e pastër, Islamin dhe ta njohin All-llahun dhe profetin e tyre të fundit ashtu siç e meritojnë.

Ka prej njerëzve, që nga mosdija e tyre që kanë e fyejn Pejgamberin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], por All-llahu është Ai, që e ndryshon gjendjen dhe e udhëzon kënd të dojë Ai.

Unë e falënderoj All-llahun që më bëri ta gjejë besimin e vërtetë dhe ta njoh profetin e fundit, Muhamedin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem].

All-llahu më ka udhëzuar hap pas hapi dhe këtu kam parë, elhamdulilah, që Ai na do, apo i do robët e vet dhe na përgjigjet neve.

Dhuntitë e Tija janë të shumta. Njëra nga ata është se na ka gëzuar me një vajzë, elhamdulilah, gjatë kohës që ende isha e krishtere. Shpesh herë rrjedhin lotët kur i kujtojë të mirat që na i ka dhuruar. Inshallah do të mundohem që të jem sa më shumë besnike ndaj urdhërave të Tija, me të cilat na ka obliguar, që këto gjithsesi janë në të mirën tonë.

E lindja e vajzës, ashtu siç thashë më herët, kur unë isha ende e krishtere. Në këtë kohë bashkëshorti më tregoi për një webfaqe të Islamit në gjuhen suedeze. Sa herë që lexojsha ndesha qetësim shpirtëror, çdo ajet palohej në zemrën time duke u dalluar e bardha nga e zeza, duke e parë se si duhet të jetë një rob i All-llahut dhe e vetmja rrugë që i afrohet me dashuri All-llahut ishte feja Islame.

Kështuqë kam gjetur lumturinë në 5 kohet e namazit dhe takimin me Krijuesin, ashtu siç na ka porositur me mbulesë Islame (hixhabin). Pra, këto janë prej obligimesh të All-llahut, janë të lehta për t'i kryer dhe këto i kam ndje disi në vete: Medina, kjo është dhuratë nga Unë, që të jeshë sa më afër Meje.

Kur vendosa që të bëhem muslimane ju afrova një ditë bashkëshortit tim dhe i thashë se unë dua të bëhëm muslimane dhe ta pranoj All-llahun Zot të vetëm, duke mos e shoqëruar në adhurim me askënd tjetër dhe ta pranoj Muhamedin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] të dërguar dhe rob të All-llahut dhe Pejgamber të fundit. Në këtë moment bashkëshorti mbeti i habitur dhe gati se nuk me besonte. Ishte aq i gëzuar nga këto fjalë saqë deshi All-llahu që edhe ai të bëhët një musliman i mirëfilltë.

Kështu pra unë e pranova Islamin, elhamdulilah, falënderimet i takojnë vetëm All-llahut.

Në përfundim dua të them se e vetmja e vërtetë nga të gjitha religjonet është Islami. Ashtu siç ka thënë All-llahu: "Feja e vetme e pranuar tek All-llahu është Islami. U kundërshtuan ata që u është dhënë libri, pasi që u erdhi e vërteta, nga zilia mes vete. E kush mohon argumentet e All-llahut, (le ta dijë se) All-llahu (ia) llogaritë shpejtë." [Ali Imran, 19]

Në fund lus All-llahun [subhanehu ve teala] që njerzimit t'ua mundësojë ta kuptojnë këtë!

[ximi_abedini]

si e pranoj islamin jusuf islam(ket stivens)

E gjitha që do të them është ajo që tanimë e dini, të konfirmoj atë që tanimë e dini, porosinë e të Dërguarit (Paqja qoftë mbi të) ashtu siç u dha nga Zoti – fenë e vërtetë. Si qenie njerëzore na u është dhënë vetëdije dhe detyrë që na ka vendosur në krye të krijimit.

Njeriu është krijuar për të qenë zëvendës i Zotit mbi Tokë dhe është me rëndësi të kuptojmë obligimin të shpëtojmë veten nga të gjitha iluzionet dhe të përgatitemi për jetën tjetër. Secili që humb këtë mundësi nuk do të ketë mundësi tjetër, të kthehet prapa përsëri, pasi që në Kur’anin e madhërishëm thuhet se kur njeriu do të sillet në llogari ai do të thotë: « O Zot, na kthe prapa dhe na jep edhe një mundësi », kurse Zoti do të thotë « Nëse ju kthej prapa, ju do të veproni njëjtë ».

Edukimi im i hershëm

U solla në botën moderne të luksit dhe në jetën e lartë të shou-biznesit. Linda në shtëpi të krishtere, por ne e dimë se fëmija lind në natyrën e tij origjinale – janë prindërit e tij të cilët e shpien në njërën apo tjetrën fe. Mua mu dha kjo fe (krishterimi) dhe mendoja në këtë mënyrë. Mua mu kishte mësuar se Zoti ekziston, por se nuk ka kontakt direkt me Zotin, pra ne duhej të bënim kontakt me Atë përmes Jezusit – në fakt Ai ishte dera për tek Zoti. Pak a shumë kjo ishte e pranueshme nga unë, por këtë nuk e gëlltita të tërën.

Kam shikuar disa nga statujat e Jezusit, ato ishin vetëm buste pa jetë. Dhe kur thanë se Zoti është TRE, unë u ngatërrova edhe më shumë, por nuk mund të debatoja. Pak a shumë e besoja atë sepse duhej të kisha respekt për besimin e prindërve.

Pop-Star

Gradualisht unë u largova nga ky edukim fetar. Fillova të merrem me muzikë. Doja të bëhem yll i madh. Të gjitha këto gjëra i kisha parë në filma dhe mediet më kishin kapluar dhe ndoshta mendoja se kjo ishte Zoti im, synimi për të bërë para. Kisha një xhaxha i cili kishte një veturë të bukur. “Mirë”- thash, “ai e ka arritur këtë. Ai ka shumë para.” Njerëzit rreth meje ndikuan në mua që të mendoja se kjo është kjo, kjo botë ishte Zoti i tyre.

Atë herë vendosa se kjo ishte jeta për mua, të bëj shumë para, të kem ‘jetë të mire’. Tani shembujt e mi ishin pop-yjet. Fillova të shkruaj këngë, por thellë në meje kisha ndjenjë për humaniteti, ndjenjën se nëse do të bëhesha i pasur do t’i ndihmoja ata në nevojë. (Në Kur’an thuhet se ne bëjmë premtimet, por kur bëjmë diçka duam të përqendrohemi në të dhe bëhemi lakmitar.)

Pra, ndodhi që u bëra shumë i famshëm. Isha akoma i ri, fotoja dhe emri im gjendej në të gjitha mediet. Ata më bënë më të madh se sa jeta, pra doja të jetoja më i madh se sa jeta dhe mënyra e vetme për të arritur këtë ishte të dehesha (me alkoole dhe droga).

Në spital

Pas një viti sukses financiar dhe jete «të lartë», u sëmura shumë, kisha TB dhe u desh të shtrihesha në spital. Atëherë ishte koha kur fillova të mendoj: Çka do të ndodh me mua? Isha unë vetëm trup dhe synimi i jetës ishte të kënaqja këtë trup ? Unë kuptova se kjo fatkeqësi ishte një bekim që Allahu më dha mua, mundësi për të hapur sytë – « Pse jam këtu? Pse jam në shtrat?” – pastaj fillova të kërkoj disa nga përgjigjet. Në atë kohë kisha interesim të madh në misticizmin lindor. Fillova të lexoj dhe gjëja e parë mbi të cilën u vetëdijesova ishte vdekja dhe se shpirti vazhdon nuk ndalon. Ndjeva se mora rrugën e lumturisë dhe arritjeve të larta. Fillova të meditoj, madje u bëra edhe vegjetarian. Tani besoja në « fuqinë e paqes dhe lules” dhe kjo ishte tendencë e përgjithshme. Por, ajo që besoja në mënyrë të veçantë ishte se unë nuk isha vetëm trup. Ky vetëdijesim arriti në mua në spital.

Një ditë derisa po ecja dhe më zuri shiu, fillova të vrapoj të strehohem dhe kuptova, “Prit pak, trupi po më laget, trupi po më thotë se po lagem.” Kjo më bëri të mendoj të thosha se trupi është si gomar dhe duhet të trajnohet se ku duhet të shkojë. Përndryshe, gomari do të të çojë atje ku të dojë.

Pastaj kuptova se kisha vullnet, dhuratë nga Zoti: ndjek vullnetin e Zotit. Isha i fascinuar nga terminologjia e re që mësoja në religjionin lindor. Deri tani isha ngopur me krishterimin. Përsëri fillova të bëja muzikë, kësaj here fillova të pasqyroja mendimet e mia. Mbaj mend tekstin e një këngës sime. Shkon kështu: ”Sikur ta dija, sikur ta dija çka e bën parajsën, çka e bën ferrin. A do Të njoh në shtratin tim a në një qeli të pluhurosur gjersa të tjerët arrijnë hotelin e madh?” (origjinal anglisht: "I wish I knew, I wish I knew what makes the Heaven, what makes the Hell. Do I get to know You in my bed or some dusty cell while others reach the big hotel?") dhe e dija se isha në rrugën e drejtë.

Gjithashtu shkrova dhe një këngë tjetër, “Rruga për të gjetur Zotin jashtë”. U bëra edhe më i famshëm në botën e muzikës. Me të vërtetë kisha kohë të vështirë sepse po bëhesha i pasur dhe i famshëm dhe në të njëjtën kohë sinqerisht kërkoja të Vërtetën. Atëherë arrita fazën kur vendosa se budizmi ishte i drejtë dhe fisnik, por nuk isha i gatshëm të e lija botën. Isha shumë i lidhur me botën dhe nuk isha i përgatitur të bëhesha murg dhe të izoloja veten nga shoqëria.

Provova Zen dhe Çing, numerologjinë, kartat taro dhe astrologjinë. Provova t’i kthehesha Biblës dhe nuk mund të gjeja asgjë. Në këtë kohë nuk dija asgjë mbi Islamin dhe atëherë atë që e shoh si mrekulli ndodhi. Vëllai im kishte vizituar xhaminë në Jerusalem dhe ishte impresionuar shumë nga ajo se në njërën anë pulsonte nga jeta (jo sikur kishat dhe sinagogat që ishin të zbrazëta), në anën tjetër mbizotëronte një atmosferë paqeje dhe qetësie.

Kur’ani

Kur u kthye në Londër solli një kopje Kur’ani të përkthyer të cilën ma dha mua. Ai nuk u bë musliman, por ndjeu diçka në këtë fe dhe mendoi se ndoshta dhe unë mund të gjejë diçka në të.

Dhe kur mora librin, udhëheqës që do të më sqaronte gjithçka – kush isha, cili ishte qëllimi i jetës, cili ishte realiteti dhe si do të jetë realiteti dhe nga kam ardhur – kuptova se ky ishte besimi i vërtetë, besim jo në kuptimin si e kupton Perëndimi atë, jo vetëm lloj për moshën e vjetër. Në Perëndim, kushdo që do të përqafojë një fe dhe të e bëjë atë rrugë të vetme të jetës konsiderohet fanatik. Nuk isha fanatik, fillimisht isha hutuar mes trupit dhe shpirtit. Pastaj kuptova se trupi dhe shpirti nuk janë larg dhe nuk duhet shkuar në male për të qenë religjioz. Duhet të përcjellim vullnetin e Zotit. Pastaj mund të ngrihemi më lart se engjëjt. Gjëja e parë që tani doja të bëja ishte të bëhesha musliman.

Kuptova se çdo gjë i takon Zotit, se Atë nuk e kaplon gjumi. Ai krijoi çdo gjë. Tani fillova të humbas krenarinë në mua, sepse deri tani mendoja se arsye përse ishte këtu ishte për shkak të madhështisë sime. Por, tani kuptova se unë nuk e kisha krijuar veten dhe i gjithë qëllimi që isha këtu ishte të merrja mësimin që ishte përsosur nga besimi që e njohim si Islam. Në këtë kohë fillova të zbuloj besimin tim. U ndjeva se isha musliman. Në leximin e Kur’anit kuptova se të gjithë të dërguarit e Zotit sollën porosinë e njëjtë. Pse atëherë ishin jehudët dhe të krishterët ndryshe? Tani e dija se si jehudët nuk e pranonin Jezusin si të dërguar dhe se kishin ndryshuar fjalën e tij. Edhe të krishterët keqkuptuan fjalën e Zotit dhe e quajtën Jezusin djalë të Zotit. Çdo gjë kishte aq shumë kuptim. Kjo është bukuria e Kur’anit, kërkon të të ndikojë dhe arsyetojë dhe jo të adhurosh Diellin ose Hënën, por Atë i Cili krijoi gjithçka. Kur’ani kërkon që njeriu të reflektojë mbi diellin dhe hënën dhe krijimi i Zotit është i përgjithshëm. E kuptoni sa ka dallim dielli nga hëna? Kanë largësi të ndryshme nga Toka, por na duken në madhësi të njëjtë neve, ndonjëherë na duket sikur përputhen.

Edhe kur shumë astronautë shkojnë në hapësirë shohin madhësinë e parëndësishme të Tokës dhe pafundësinë e hapësirës. Ata bëhen shumë religjiozë pasi kanë parë Shenjat e Allahut.

Pasi lexova Kur’anin më tej, fliste për lutjen, butësinë dhe bamirësinë. Akoma nuk isha musliman, por ndjeva se e vetmja përgjigje për mua ishte Kur’ani dhe se Zoti ma kishte dërguar mua dhe e mbaja fshehtas. Kur’ani gjithashtu flet | fillova të e kuptoja në një nivel tjetër, ku thotë: “Ata që besojnë nuk marrin jobesimtarët për miq dhe besimtarët janë vëllezër”, tani doja t’i takoja vëllezërit e mi muslimanë.

Konvertimi

Tani vendosa të udhëtoja për në Jerusalem (sikur kishte bërë vëllai). Në Jerusalem, shkova në xhami dhe u ula. Një njeri më pyeti se çfarë doja. I thash se isha musliman. Me pyeti se si quhesha. I thash “Stivens”. Ishte konfuz. Pastaj iu bashkëngjita namazit, megjithëse jo me aq sukses. Pas kthimit në Londër takova një motër të quajtur Nafisa. I tregova se doja të përqafoja Islamin dhe ajo më drejtoi tek “Xhamia e Re në Regent”. Ishte viti 1977, rreth një vit e gjysmë pasi kisha marr Kur’anin.

Tani kisha kuptuar se duhej shpëtuar nga krenaria ime, të shpëtoja nga Iblisi dhe të përballesha me një drejtim. Kështu që të Premten pas xhumasë shkova tek imami dhe shpalla besimin. Keni para jush dikë që kishte arritur famë dhe pasuri, por udhëzimi ishte diçka që më shpëtoi, pavarësisht sa shumë jam munduar derisa mu shfaq Kur’ani. Tani e kuptoj se mund të kem kontakt të drejtpërdrejtë me Zotin, jo sikur të krishterët ose fetë tjera. Sikur më tha një grua hinduse: “Ti nuk e kupton hinduizmin. Ne besojmë në një Zot, ne përdorim këto objekte (idhujt) vetëm për tu koncentruar.“ Ajo thoshte se për të arritur Zotin, duhet krijuar bashkëpunëtorë, që janë idhujt për qëllim. Islami largon të gjitha këto pengesa. E vetmja gjë që dallon besimtarët nga jobesimtarët është namazi. Ky është procesi i pastrimit.

Së fundi dua të them se çdo gjë që bëj është për kënaqësinë e Allahut dhe lutem që të fitoni frymëzim nga përvoja ime. Për më tepër, do të doja të theksoja se nuk kisha kontakt me asnjë musliman para se të përqafoja Islamin. Lexova Kur’anin dhe kuptova se asnjë njeri nuk është i përsosur.

Islami është i përkryer dhe nëse imitojmë sjelljet e të Dërguarit të Shenjtë (paqja qoftë mbi të) do të jemi të suksesshëm. Allahu na udhëzoftë që të ndjekim rrugën e popullit të Muhammedit (s.a.v.s.) Ashtu qoftë! (Amin!)

[ximi_abedini]

Kjo ngjarje është e nxjerrur nga interneti, ku një grua thotë se e ka parë një vajzë në xhami, në një qytet të vogël të Amerikës, e cita lexonte Kur’anin me komentim në gjuhën angleze, i ka dhënë selam e që ia ka kthyer me buzëqeshje. U ul pranë saj, filluan të bisedojnë e pas një kohe të shkurtër u bënë dy shoqe të mira. Një natë derisa ishin duke shëtitur , ajo i tregoi shoqes së saj se si e përqafoi fenë Islame. Pra ta dëgjojmë këtë ngjarje:


Tregon kjo vajzë:

“Kam jetuar në një familje amerikane çifute, e përçarë mes veti, dhe pasi që u shkurorëzua babai nga nëna, u martua me një grua tjetër, dhe kështu filluan problemet. Pas kësaj ngjarjeje vendosa të largohem nga shtëpia e atëherë isha 17 vjeçare, dhe u vendosa në republikën tjetër, ku takova të rinj dhe të reja nga arabët të cilët ishin të ndershëm e bujarë, dhe në fytyrat e tyre vazhdimisht vërehej buzëqeshje, mirëpo unë shoqërimin me arabët nuk e kam dashur për shkak se i urreja.

Në anën tjetër nuk isha e kënaqur me jetën time e gjithashtu nuk ndieja qetësi dhe prehje, përkundrazi ndieja ngushtim dhe humbje, dhe për këtë arsye vendosa që t’i kthehem fesë time ashtu që të gjejë qetësi shpirtërore e gjithashtu të kem vullnet për jetë, por çifutët me fenë e tyre nuk më bindën, sepse është fe që nuk e respekton gruan, nuk e respekton njeriun, fe që e urrejta, e që gjeta në të prapambeturi, e gjithashtu në qoftë se të intereson diç nuk gjen përgjegje. Pas kësaj pranova krishterimin, mirëpo krishterimi kishte më shumë kundërthënie në disa gjëra që nuk i pranon mendja, e që kërkojnë prej nesh t’i nënshtrohemi dhe t’i pranojmë këto gjëra. Kam pyetur shumë si ka mundësi ta mbyt Zoti birin e vet? Si lind Ai? Si mund të ketë feja jonë tre zota e nuk e shohim asnjërin prej tyre? U demoralizova, e lashë çdo gjë por e dija se ka krijues, dhe çdo natë mendoja deri në agim. Një natë, para agimit desha të bëjë vetëvrasje nga gjendja e keqe që mbretëronte tek unë. çdo gjë ishte e pakuptimtë për mua, shiu binte pandërprerë sikur të ishte burg që më rrethon, gjithësia rreth meje më mbytëte, pra derisa qëndroja pranë dritares në një shtëpi ta braktisur gjeta veten duke e lutur Zotin: 0 Zot e di se je këtu, e di se më do mua, unë jam e braktisur, unë jam krijesë e jote e dobët, më udhëzo në rrugën Tënde, o më udhëzo o më mbyt. Qajta me të madhe derisa më kishte zënë gjumi. Në mëngjes u ngrita me zemër të hapur, një ndjenjë e huaj për mua. Dola si zakonisht të kërkojë furnizim, ndoshta do të gjejë dikë të ma paguaj mëngjesin apo të pastrojë enë e të marrë pak të holla. U takova me një djalosh arab, me të cilin bisedova gjatë, e ky kërkoi nga unë që pas mëngjesit të shkoj tek ai, në shtëpinë e tij dhe më ofroi të jetojë me të. Shkova tek ai dhe derisa ishim duke ngrënë drekë, pirë dhe qeshur hyri një djalosh me mjekër i cili quhej Sead, siç e mësova nga shoku im i cili i habitur e thirri me këtë emër. E kapi për dore shokun tim dhe e largoi nga banesa, dhe mbeta unë e frikësuar përballë një terroristi, fundamentalisti. Mirëpo ky nuk bëri asgjë të jashtëzakonshme, por kërkoi nga unë me shumë respekt dhe edukatë të shkojë në shtëpinë time. I thashë atij se unë nuk kam shtëpi. Ai më shikoi me dhembje, e këtë e vërejta në fytyrën e tij, e pastaj më tha: “Mirë, rri këtu këtë natë (ishte shumë ftohtë), merri këto të holla dhe të nesërmën shko , e që këto të holla do të të ndihmojnë derisa të gjeshë punë.” Posa deshi të dalë, e falënderova dhe i thashë: “Unë do të dalë e ti rri këtu, por më trego të lutem përse u solle ashtu me shokun tënd, ndërsa me mua ke sjellje tjetër. U ul dhe filloi të flasë, gjersa shikimi i tij ishte vazhdimisht i ulur: shkak i kësaj sjellje është Islami, i ndalon veprat e këqija: ndalon vetminë me gratë e huaja, pirjen e alkoolit, nxitë në bamirësi, në sjellje – edukatë të mirë.

U shtanga nga habia, a janë këta për të cilët thuhet se janë terroristë, i mendoja se mbajnë armë dhe vrasin çdonjërin që u del para. Kështu më kishin mësuar mediat amerikane. i thashë: “Dua të më mësosh më shumë për Islamin?” Më tha: “Do të shkojmë së bashku tek një familje fetare muslimane, do të qëndroshë aty dhe besoj se ata do të mësojnë për çdo të mirë?” Shkuam tek ajo familje në ora dhjetë të mbrëmjes, të cilët na pritën shumë mirë. Kështu fillova të shtrojë pyetje për gjërat të cilat më mundonin qysh moti, ndërsa Doktor Sulejmani, i zoti i shtëpisë, përgjigjej derisa u binda plotësisht, u binda se e gjeta atë që e kërkoja si përgjigje në pyetjet që i kisha.

Fe e qartë, e pastër, që përputhet me natyrën e njeriut, nuk gjeta asnjë vështirësi të besoja çdo gjë që dëgjova, sepse të gjitha ishin të vërteta. Kur e pranova Islamin ndjeva një ringjallje të papërshkrueshme, dhe po atë ditë e vendosa mbulesën (hixhabin).

Në ora një të mesnatës, zonja e shtëpisë më vendosi në dhomën më të bukur, dhe më tha: “Kjo është dhoma jote, rri në të sa të duash.” Pas kësaj më vërejti se isha duke shikuar në dritare, e buzëqeshur e të njëjtën kohë më rridhnin lotët. Më pyeti për këtë gjendje në të cilën isha, i thashë: “Mbrëmë, saktësisht në këtë kohë qëndroja pranë dritares dhe lutja Zotin, o të më udhëzojë në rrugën e drejtë, o të më mbys. Më udhëzoi dhe më nderoi, ndërsa unë tani jam muslimane. Kjo është e vërteta, kjo është e vërteta.” Atëherë zonja e shtëpisë më përqafojë dhe filloi të qajë së bashku me mua."

[ximi_abedini]

si e pranoj islamin
DONALD S. ROCKWEL, poet, kritik letrar (SHBA)


Rrezet e Dritës së Vërtetë, rrezet e Fesë Islame, po depërtojnë në çdo skaj të botës, bile edhe në shtetin më të zhvilluar, më të fuqishëm e më demokratik, siç e konsiderojnë veten Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Listës së gjatë iu shtua edhe një musliman amerikan me emrin Donald S. Rockwell, i cili është poet dhe kritik i njohur letrar në Amerikë.
Për ç’arsye e pranoi Fenë Islame ky i konvertuar amerikan, tregon deklarata e tij të cilën e botoi shtypi amerikan, dhe ai i Lindjes së Mesme.
Muslimani i ri amerikan, Donald S. Rockwell, thotë:
“Janë disa arsye themelore që më tërhoqën ta pranoj Fenë Islame, por më kryesoret janë: thjeshtësia, atmosfera e qetë që mbizotëron nëpër xhami, besnikëria e besimtarëve muslimanë, frymëzimi i tyre dhe besimi që ata kanë në All-llahun, të Cilit i përgjigjen pesë herë në ditë, posa e dëgjojnë ftesën (ezanin) për lutje (namaz).
Kur vendosa të pranoja Islamin, zbulova arsye të thella që i vërtetojnë këto fenomene, ndërmjet të cilave është thjeshtësia e jetës së Pejgamberit Muhammed (a.s.), i cili këshillohej me bashkëpunëtorët e tij, ndezi dashurinë e mirësinë ndër bashkëkohasit, i rregulloi të drejtat e grave etj.
Këto mësime e porosi, si dhe shumë të tjera, më bindën ta pranoja Fenë Islame. Muhammedi (a.s.) erdhi me një fe e cila është sistem i përsosur për një jetë të natyrshme, e jo besimi i verbër...
Toleranca e Fesë Islame ndaj besimeve të tjera e bën për vete çdo kërkues e gjurmues të lirisë e të së vërtetës. Muhammedi (a.s.) i urdhëronte besimtarët muslimanë, siç porosit Kur’ani, që besimtarët hebrenj dhe të krishterë (Ehli Kitab), pra ata që i kanë Librat hyjnorë, të nderohen në besimet e ty-re! Kjo porosi dhe ky nderim ndaj mësimeve të Abrahamit (Ibrahimit), Mojsiut (Musaut), Krishtit (Isait), paqja e shpëtimi i Zotit qofshin mbi të gjithë ata si të Dërguar të Zotit, pa dyshim është një cilësi superiore në krahasim me religjionet e tjera.
Çlirimi e pastrimi absolut nga idhujtaria është një argument që shpreh fuqishëm pastërtinë dhe madhështinë e Fesë Islame. Mësimet e Muhammedit (a.s.) nuk udhëhiqen nga flaka e fanatizmit, por nga drita e arsyes. Kur’ani, Libri i Shenjtë, qëndron i pandryshuar që nga koha e Muhammedit (a.s.), kur iu zbulua, pa iu ndryshuar asnjë shkronjë, asnjë shprehje, asnjë fjalë! Kujdesi për shëndetin personal e sho-qëror si dhe pastërtia ishin disa prej porosive kryesore të Pejgamberit të dashur...
Kur i vizitoja xhamitë në Stamboll, Damask, Jerusalem, Fes, Algjer dhe në qytete të tjera të vendeve islame, më kaplonte një ndjenjë e fuqishme për Fenë Islame, sepse thjeshtësia e tyre përmbushte praninë Hyjnore më tepër se çdo rit, pikturë, skulpturë ose muzikë që kanë tempujt e tjerë...
Unë gjithmonë jam magjepsur nga Demokracia Islame. I varfri dhe i pasuri janë në një rrafsh në obligimet fetare, në namaz, para Zotit, në xhami, ku i luten Atij, e adhurojnë, i nënshtrohen vullnetit të Tij me përvuajtje, etj.
Muslimanët nuk e pranojnë ndërmjetësinë ndërmjet njeriut si krijesë dhe Zotit si krijues, as rrëfimin ose të rrëfyerit.
Muslimanët Zotin e quajnë Krijues Fuqiplotë të Gjithësisë dhe Burim të Ekzistencës, pra nuk pranojnë ndërmjetës nga prijësit fetarë ose të tjerë.
Vëllazërimi i besimtarëve, humaniteti, solidariteti pa dallim ngjyre, race a gjinie, janë disa nga arsyet kryesore që më inkurajuan në pranimin e Fesë Islame.

[uvejsa]

[uvejsa]

[uvejsa]