Kur kazmën e ngulën në gjoks!!!

[ArushPeshkatari]

"Luten gjith sa qelbin në erë hipokrizie t'i qëndrojnë larg temës"


Kur kuptuam se ç’ish metafora
Ja ngulëm gishtat në sy
Se ujk ishte uria jonë!

E bukur ësht’e panjohura
Ç’s’kuptojmë është mrekulli

Vajtuan sorrat mbi varrin e bretkocës
Kur bretkoca i dëgjoi tha: Çudi!

Qeshi me të madhe langoi buzë bregut
Me lepurin zu’ miqësi
Lëpinë të dy djersën e shelgut
Hija kurrë s’i pa me mërzi

Puthen gjethet para se të bien
Pse puthen unë s’mundem ta di

Asfaltiti nxehet kur kurvat lëpihen
Në pasqyrat e syve të mi

Kock’e fortë jam çirret katundari
Ç’bëj unë s’e bën dot njeri

Le të ngrihet Shekspiri nga varri
Pleshtat të më marr dhe ai

Kur kazmën e ngulën në gjoks
Florinjë do nxjerrim më thanë

Por koka ime po dhemb
Prej pluhrit që ngreh ky katran

Dje malit i’a futa me grusht,
Me grusht më qëlloi dhe ai
Oi
Ç’më bëre Migjen vëllai
Ç’t’i hedh unë stomakut tani!?

[ArushPeshkatari]

Lakuriqe ësht’ nata mbi rrugë
Ja grisa dhe fustanin e ri
Kjo plakë matufe, e shurdhë
S’pranon t’humbas virgjëri!

Dredhira nuk di, që ta josh’
E mendjen t’ia kthej, të pranoj
Le të mbetet sërish shtrati bosh
As sot e askurrë nuk do shkoj!

Se ç’kam një marrane ide
S’i ngjan as puthjes, as prekjes
Një dolli me verë të ngreh
Në ditën e varrimit të vdekjes!

[ArushPeshkatari]

Lamë me ujë e lamë me lotë
Lamë me verë e helm të fortë
Lamë me borë e lamë me gjak
Lamë me hije, e lamë me flakë…

Lyem me blozë e lyem me dheh
Lyem me gjethe t’kalbura, pleh
Lyem me heshtje, qefin të ftohtë
Lyem me vdekje, nuk vdes, më kot!

[ArushPeshkatari]

Qafir arrnaut më tha turku
Bela e shkuar belasë
Pastaj m’u lëshua si ujku
Me dhembët e hekurt t’më vrasë

Mallkuar qoft Shega tha greku
Tek ngrinte kryqin më lartë
Dhe luste zotin e vetë
Që djepi t’më mbetej i thatë

Në zjarr m'i dogji serbi
Foshnjën, djep, e shtëpi
E prapë se prapë t’i jetove
E vuajtura nënë Shqipëri

Veç bijtë moj nëna ime
K’ta bij kryeneç s’të dëgjojnë
Ti i rrite me vuajtj’e mundime
Ata gjakun ç’do dit ta helmojnë

[MI CORAZON]

Vetem kur e shkruan shqipen shkelqyeshem,lexuesi te merr seriozisht. Pasi ta redaktosh do kthehem te te lexoj ,o nevriku I forumit.

[ArushPeshkatari]

Vetem kur e shkruan shqipen shkelqyeshem,lexuesi te merr seriozisht. Pasi ta redaktosh do kthehem te te lexoj ,o nevriku I forumit.

S'lexove ti dhe mua më plasi, apo si!?
Nuk isha i qartë me këtë:
"Luten gjith sa qelbin në erë hipokrizie t'i qëndrojnë larg temës"

[ArushPeshkatari]

Mëngjes
Kafenë e pi qetë-qetë
Provoj ritmin zemrës t’ia ndal
Duke mbushur mushkritë me zjarr
Kanceri im ka uri
I jap të pi,
E zezë, si kafeja je ti!

Mesditë
Venat premtojnë stinë dhimbjesh
Veshur është qielli në gri
Të shoh mbas xhamit tek zhvishesh
Prej petkut të larë në mërzi
E humbe një jetë përsëri

Mbrëmje
Kocka bluan stomaku
Ti mbretin e vrave dhe sot
Errësira ëndrrat i plaku
Këmbë, mijra këmbë bredhin kot,
Zemra që gjurmë nuk lënë dot
Në lëkurën e vdekjes së ftohtë !

[ArushPeshkatari]

Në buzën e kuqe, mike, ç’më fsheh?
Urinë e heshtur, a një qiell pa re!?
Mbas hapit tënd sa shpirtra kanë rendur!?
Në cilën zemër statuja ke gdhendur !?

Prej dorës sime gryk’e natës rrjedh gjak
Për gjith padrejtsitë, dhe për ty, mora hak
Se shpirti më mbeti ndanë rrugës si pemë
Ti dritat rindez, mua gjethet më bien!

[ArushPeshkatari]

Dyshoj se ardhja isht’ çmenduri
Unë isha prej ngjyrave n’memorje ngrirë
Sa herë gratë në shtratet e akullta kanë shtrirë
Çarçafin e virgjër që ende s’njeh dashuri !

Për mua, shkohet dhe në qytetin e djegur
Për mua, shkohet dhe në dhimbjen e shenjtë
Për mua, shkohet drejt vdekjes së shtrenjtë
Që vjen për të gjith sa dor’e diellit ka prekur

Një karvan të gjatë humanësh shoh në hije
Në rrjedhën e drejtësisë që t’padenjët ç’nderon
Në mëshirën e shpirtrave, në lutjen që s’guxonë
Të kërkoj zemrën e paçelur q’e humbi mërzie

[ArushPeshkatari]

Lëreni k’të udhë e kthehuni sa s’ësht’ vonë
Udha që unë ndjek s’ësht’ shkelur më parë
Një motër që kishte në hënë, i’a kanë vrarë

Dy sy të vegjël që pëshpërijnë e më thonë
Fjalë të panjohura për veshët e një humani,
Ndaj kthehuni nga erdhët e fjalën ma ruani

Jo në memorje, por si shishe vere, në qilar
Ku s’bie rreze dielli, ku mbyt myku, lagështia
Si shenjën e fundit që lanë mbas buzët e mia

Mbi lëkurën e një trupi t’pikturuar në Ar
Nga qerpikët e vjeshtës, ku brodh’ lot’i ftohtë
Dhe preku fundshpirtin, se vdekja s’prek kot

Kështu e pata fatin, që përball meje të vinte
Me kokën kryeneçe e me sy prej pafundësie
T’më tregonte shtigje t’panjohura largësie

E denjë, t’ishte e besueshme dhe shëndrinte
Jo dritë humane, por një rreze sa mistike
Po aq të mëndafsht sa s’më ngjalli ndjenjë frike

Në thellësinë e zërit i fluturojnë mijra zgjime
Lindje monstruoze, si mes dhimbjesh dhe gjaku
Fytyra foshnjërore që s’marin kurrë thinja plaku

Krijesa që s’lundrojnë të zhgënjyer n’ëndërrime
Mbi varkën e shpresës që ndërtuan duar zemre
Mbylli portat e shpirtit u shpreh qartë një zë femre

Mos ki dert për mua zonj’e mirë, s’është vdekja
Ndërsa hapat më rrodhën me vrullin e një rrëkeje
Ndieva gjakun t’kalëronte e t’hingëllinte ndër deje

Dhe u largova pa mundur duart e njoma t’ia prekja
Veç një puthje prej së largu i dërgova i shpenguar
Si një zemër brënda letrës që jep shpirt nëpër duar