Islami Komunizmi Dhe Nacionalizmi

[Marmara]

Islami Komunizmi dhe Koncepti i nacionalizmit, si një rrjedhë që çdo herë e ka tërhequr vëmendjen e shoqërisë, do të ishte mirë që të analizohet nga një këndvështrim shkencor.
Si mund të definohet ai dhe cilat parime i përmban? Deri në ç'masë Islami i pranon parimet e këtilla?
A ekziston ndonjë mospajtueshmëri ndërmjet Islamit dhe nacionalizmit? A është e mundur që individi njëkohësisht të jetë besimtar musliman dhe nacionalist i rryer? Cili ka qenë kursi historik i lindjes dhe i përhapjes së nacionalizmit në vendet islame? Vetëm me anë të kërkimeve e hulumtimeve, dhe sa më larg nga propaganda e zhurmshme, mund të qartësohet se a thua nacionalizmi ka zënë vend aty ku ka zënë Revolucioni Islamik; në shoqërinë që është përcaktuar për mëkëmbjen e vlerave islame dhe të rendit islam.

[Marmara]

Komunizmi dhe nacionalizmi janë dy shkolla të Perëndimit bashkëkohor. Sot, Islami nuk konfrontohet me idhujtarinë, me krishterimin apo zoroastrianizmin; ai në të vërtetë konfrontohet me komunizmin dhe nacionalizmin. Edhe pse numri i të krishterëve sot arrin shumën prej një miliardë dhe përkundër aktivitetit dhe efektivitetit të religjionit e të ideologjisë, krishterimi sot është bërë një 'cofëtinë' që ka mbetur nëpër kisha, në të cilat ithtarët e tij shkojnë të luten çdo të diele dhe një apo dy herë në vit mbajnë ndonjë ceremoni përkujtimore për atë institucion të ndjerë. Krishterimi nuk është më faktor determinues i jetës së njerëzve të Perëndimit si dhe s'është forcë lëvizëse e jetës së tyre shoqërore. Forcat ngasëse, të cilat sot i drejtojnë jetat e tyre, janë komunizmi dhe nacionalizmi. Ky është shkaku për të cilin është i rëndësishëm një studim themelor dhe njohje e mirë e nacionalizmit.
Islami sot si ideologji kryesisht është i konfrontuar me nacionalizmin dhe komunizmin. Duke u përpjekur për shkatërrimin e Islamit, imperializmi lindor dhe ai perëndimor i përkrahin këto dy shkolla të të menduarit, ashtu që, sikundër që ngjau me krishterimin në Perëndim, edhe Islami të bie në harresë dhe të bëhet një religjion i padobishëm i cili do të shërbejë vetëm për përkushtime shtëpiake apo eventualisht edhe të zhduket fare.
Nacionalizmi është një komplot i ri i kurdisur nga "imperializmi i kryqit" me qëllim të goditjes së Islamit. Synimi i tij është realizimi i tërë asaj që nuk mundi të realizohet gjatë luftërave të kryqëzatave. Vështrimi i punëve të orientalistëve shumë mund të na ndihmojë për ta kuptuar këtë objektivë të Perëndimit dhe për ta zbuluar thellësinë e kësaj shpikjeje. Nacionalizmi ka për qëllim ta shkatërrojë unitetin dhe solidaritetin e Ummetit Islam, i cili i rrezikon interesat e imperializmit dhe paraqet kërcënim potencial për kolonizimin e politikës ndërkombëtare. Me përhapjen e shpejtuar të nacionalizmit, imperializmi ka arritur ta përçajë botën islame në pjesë të vogla e pastaj t'i gëlltitë njërën pas tjetrës. Kështu, dimensioni i rrezikshëm i nacionalizmit paraqet një imperativ për botën islame që ta zbulojë shembëlltyrën e saj të vërtetë.
Revolucioni Islamik në Iran është i mbështetur në monoteizmin dhe Islamin. Prandaj, natyra e tij nuk është nacionaliste sepse ai është sajuar që të jetë islamik e jo nacionalist. Ekziston mundësia që nacionalistët të kenë qenë ithtarë të revolucionit e kurrsesi nismëtarë të tij. Në të vërtetë, ata çdoherë janë përpjekur ta frenojnë përparimin e tij të shpejtë. Gjithashtu, e vërtetë është se për nga qëllimet e tij Revolucioni Islamik në Iran territorialisht është i pakufizuar, pra nuk është i kufizuar vetëm në kuadër të Iranit; ai ka një mision universal dhe është pararojë e një agimi të ri në Lindje, prandaj duhet të shpërndahet kudo që ka muslimanë.
Së këndejmi, do të ishte mirë që të bëhet një shqyrtim i thuktë i besimit dhe internacionalizmit të Bashkësisë Islame, si dhe të hulumtohen lidhjet mes Islamit dhe nacionalizmit.
Ekspansioni i ideologjive të tilla siç janë nacionalizmi, liberalizmi apo komunizmi, e mohon vetë thelbin e Revolucionit Islamik. Prandaj, muslimanët kanë një obligim revolucionar që çdoherë mbi supet e veta ta bartin barrën e luftës ideologjike dhe politike kundër ideologjive
se të cekura më lartë. Sidoqoftë, kjo betejë duhet të mbështetet në syçeltësinë dhe në tërësi të përkrahet nga bindja fetare dhe intelektuale, ndërkaq arsyet tona për flakjen e nacionalizmit duhet shpjeguar si bashkatdhetarëve, ashtu edhe të huajve.
Në rendin islam dhe në shoqërinë monoteiste nuk ka vend për nacionalizëm apo për marksizëm, ndërsa nga pikëpamja sociale dhe politike, shkolla e vetme dominante dhe e pranueshme është Islami. "All-llahu vërtetoi se nuk ka zot tjetër përveç Tij, e dëshmuan edhe melektë e dijetarët dhe se ai është zbatues i drejtësisë. Nuk ka zot, përveç Tij Fuqiplotit e të Urtit." (3:18). Mirëpo, nga pikëpamja subjektive, çdo personi i është lejuar liria e shprehjes dhe e mendimit, dhe secili është i liruar nga çfarëdo detyrimi apo shtrëngimi.
"Në fe nuk ka dhunë..." (2:256)
"Të cilët i dëgjojnë fjalët dhe pasojnë atë më të mirën prej tyre..." (39:18)
Përveç kësaj, pikat e dobëta e të forta të ideologjive ekzistuese duhet të vështrohen e të hulumtohen me sy kritik, dhe në mënyrë të logjikshme dhe pa paragjykime; kështu që pastaj në lidhje me tërë këtë të bëhet edhe sqarimi i pozitës së Islamit.
Shpresojmë se ky libër do të hedhë ca dritë mbi aspektet e ndryshme të këtij problemi dhe do të tregohet i dobishëm për diskutimet mbi ideologjinë islame.

[Marmara]

Njeriu nuk mund të jetojë pa besim dhe pa ideologji ndaj të cilave do të mund të shfaqte dhembshuri dhe dashuri. Në Mesjetë, në Perëndim, besimi dhe ideologjia e këtillë u gjet në krishterimin dhe në religjionin e kishës. Mirëpo, krishterimi ishte religjion jo i realtë, i papërsosur dhe njëdimensional, dhe meqë kishte baza joshkencore dhe antiintelektuale, ai nuk mundi të mbetet si ideologji dhe religjion i përhershëm dhe i përgjithshëm. Renesansa dhe ndryshimet e pastajme në masë të madhe e goditën kishën, andaj krishterimi nuk ishte më në gjendje që të mbetet si besim i gjallë në Evropë dhe së shpejti u bë një besim i vdekur. Siç thamë edhe më parë, krishterimit i mungonte gjallëria, e cila njerëzit i përmbush me zell, me tërbim, me fanatizëm dhe me solidaritet. Pas paraqitjes së renesansës, ai tërësisht u tërhoq nga jeta politike, shoqërore, intelektuale dhe emocionale e njerëzve, kështu që ideologjia perëndimore mbeti në një vakuum të madh. Në mungesë të ndonjë force nxitëse dhe inspiruese që do t'i ringjallte, njerëzit e Perëndimit mbetën në errësirë. Krishterimi qe i vdekur. Meqë njeriu nuk mund të rrojë në vakuum (të besimit) dhe ka nevojë për dashuri dhe për të ndjekur ideologjinë, atëherë Azari, krijuesi i idhujve të ideve perëndimore, ia hapi rrugën idhullit të nacionalizmit dhe atë ia ofroi Perëndimit si një religjion të ri dhe një zot të ri, i cili u mirëprit nga entuziastët e etshëm. Më vonë, ky vakuum u përmbush edhe me marksizmin, dhe që të dyja shkollat iu dedikuan atyre që ishin dëshpëruar në krishterimin, kështu që u kënaqën dëshirat e zjarrta religjioze të njerëzve të Perëndimit.
Mirëpo në Lindjen islamike, një vakuum i këtillë kurrë nuk u lajmërua. Aty Islami tashmë ishte një ideologji e gjallë, dinamike dhe e përgjithshme. Ai përmbante në vete një dinamizëm të tillë, saqë prej shekullit të parë të paraqitjes së tij i bashkoi të gjitha vendet duke u shtrirë prej Afrikës Veriore e deri në pjesët më të largëta të Azisë, dhe prej Spanjës e deri në Mongoli; të gjithë njerëzit e racave, gjuhëve dhe kulturave të ndryshme, Islami i bashkoi në një Ummet të vetëm. Madje, në botën islame edhe sot Islami posedon një forcë shumë më të madhe të përkushtimit, të solidaritetit e të zellit revolucionar, sesa që mund ta ketë ndonjë ideologji tjetër. Ai është në gjendje t'i inspirojë ithtarët e vet që për hir të shkollës së tyre ta flijojnë jetën dhe tërë pasurinë, dhe për këtë arsye bota islame nuk ka nevojë ta importojë nacionalizmin si shprehje e rehatisë perëndimore, që është sajuar në pajtim me rrethanat e posaçme të asaj treve.
Nacionalistët dhe intelektualët e botës islame të shkolluar në Perëndim i injorojnë faktet e vendit dhe të kulturës së tyre, dhe më shumë i parapëlqejnë eksperimentet e suksesshme të Perëndimit, për të cilat pohojnë se mund të përsëriten edhe në Lindje. Mirëpo, ky është vetëm një mendim iluzor. Imitimi i verbër i këtyre intelektualëve të ashtuquajtur, i ka bërë të paaftë për ta dalluar realitetin se Perëndimi posedon kushte të posaçme të cilat në masë të madhe dallohen nga ato që kanë të bëjnë me botën islame. Perëndimi është i ballafaquar me kishën dhe krishterimin dekadent, kurse Islamin e përcjell dinamika dhe cilësia e revolucionaritetit. Është e pamundur të kuptohet realiteti se Islami dhe Krishterimi janë dy fenomene plotësisht të ndryshme. Përderisa krishterimi paraqet një përmbledhje të dogmave dhe të riteve religjioze, nga ana tjetër Islami është një ideologji e gjithanshme që përfshinë çështje praktike dhe intelektuale, si për individin, ashtu edhe për shoqërinë.