Heronjte e Kotesise

[Alti Elezi]

Veprimtaria e guximshme e të jashtëzakonshmit Hysen Shoshori ishte dëshmi e qartë e lidhjes shpirtërore të njeriut me pronën e tij të ligjshme. Kjo është baza e dinjitetit dhe e mirëqenies së tij. Shuma e përgjithshme e këtyre pronave të një populli jep atdheun, duke justifikuar kështu dashurinë dhe detyrën për mbrojtjen e tij.
«Gjersa ma morën pa asnjë arsye atë copë tokë që ishte e imja, mua më kishin mohuar atdheun», shprehej me të drejtë heroi Shoshori në intervistën e tij dhënë gazetës «Plaga».
Diktatura shtetëzoi gjithçka për t‘i kthyer shqiptarët në proletarë që nuk kishin veçse krahët e shfrytëzuara pa mëshirë prej saj. Kjo ishte rruga e vetme për të krijuar «njeriun e ri», qenien njerëzore të depersonalizuar deri në shëmti. Por diktatura, duke njohur rëndësinë vendimtare të hipotekave për strukturën ligjore të një shteti, i ruajti të paprekura ato. Hipotekat, Zyrat e Gjendjes Civile, arkivat shtetërore, bankat dhe Thesarin e Shtetit i mbron edhe një pushtues, mbasi dëmtimi i tyre sjell një kaos social për të cilin ai do të përgjigjet një ditë. Nga ana tjetër, rikuperimi i pasojave të një kaosi të tillë ka kosto shumë më të lartë se sa përfitimet e çastit që mund të nxjerrin abuzuesit prej tij.
Mirëpo atë që nuk e bënë ata vetë, titullarët e diktaturës ua caktuan si detyrë shtëpie misionarëve që u besuan pushtetin. Kjo ishte një valë e nxehtë hakmarrjeje mbi popullin shqiptar, i cili kishte shprehur pakënaqësi ndaj despotizmit të tyre. Satanët e Demonët, duke e shkëmbyer si një stafetë kriminale nga dora në dorë pushtetin demonkratik për dy dekada, i tjetërsuan hipotekat, i bastarduan Zyrat e Gjendjes Civile të shtetasve me një baticë ndryshimesh nënshtetësie, i manipuluan arkivat sekrete, i kthyen bankat në firma piramidale dhe vodhën edhe 400 milionë dollarë nga Thesari i Shtetit duke akuzuar reciprokisht njëri-tjetrin në vitin 2000, një praktikë tashmë e përdorur gjerësisht prej tyre. Atë që nuk e kanë bërë e nuk e bëjnë kurrë pushtuesit në një vend të huaj, ia bënë pa asnjë ngurrim vendit të tyre misionarët e papërgjegjshëm të pseudopluralizmit politik shqiptar. Duke shkatërruar qëllimisht bazën dokumentare të pasurive të patundshme, këta xhelatë të drejtësisë, sa të pamoralshëm aq edhe të babëzitur, iu vërsulën si ujq të uritur pronës së ―armiqve të klasës‖.
Shoqata Kombëtare «Pronësi me Drejtësi» (një emërtim fisnik e domethënës) e pronarëve legjitimë të atdheut të shqiptarëve po u bëhej gjithmonë e më shumë halë në sy Demonit, Satanit e klaneve të tyre neokomuniste. Falë mësimeve të Ramonit, misionarët e neokomunizmit e dinin se ata që po u kërkonin pronën sot, do të synonin edhe pushtetin nesër. Është fakt i njohur që politikës ia japin tonin të pasurit në çdo vend të botës. Por të pasurit tradicionalisht të ligjshëm, jo hajdutët e kriminelët e sërës së Satanit e të Demonit me klanet përkatëse të pasuruar duke vjedhur e masakruar popullin e tyre. Politika e hajdutëve dhe kriminelëve e shndërron të ndjerin «tranzicion demokratik» në agoni të falimentimit shoqëror e shtetëror.
Duke përdorur si Kalë Troje plakun e urtë në pamje të republikanëve, Demoni arriti ta mashtrojë me premtime boshe shoqatën «Pronësi me Drejtësi» për dy vjet. Kur e panë se si po vidheshin pasuritë e tyre të patundshme në mes të ditës prej ―pronarëve të rinj‖ (?!), pronarët e ligjshëm organizuan grevë urie në mbrojtje të të drejtave të tyre të nëpërkëmbura.
Ky ishte çasti që kishte pritur ciniku Demon, për të demonstruar urrejtjen patologjike të sekretarit të Partisë së Punës ndaj klasës së përmbysur. Policia demonkratike i shpërndau grevistët e urisë në mesnatë me një egërsi që do ta kishte admiruar edhe vetë idhulli i Demonit, diktatori. Me duar të thyera e plagë të shumta, dhjetëra grevistë përfunduan në spital. Regjimi neokomunist dëshmoi publikisht se do të luftonte me vendosmëri që klasa e përmbysur të mbetej e tillë për gjithmonë.
«Nuk ke ç‘të presësh tjetër veç dhunës së verbër prej një presidenti dhe një kryeministri që nuk disponojnë asnjë copë tokë në kadastrat shqiptare, qoftë edhe për një vend varri për vete të tyre», do të deklaronte kryetari i Shoqatës Kombëtare «Pronësi me Drejtësi», pas shtypjes së dhunshme të grevës së urisë të pronarëve të ligjshëm.

[Alti Elezi]

Revanin neokomunist që kishte marrë Demoni do ta demonstronte me të njëjtin pasion edhe kundër ish-të burgosurve politikë. Kishte rrjedhur mjaft ujë prej kohës kur turmat e komanduara prej tij thërrisnin «lironi vëllezërit tanë!». Për çudi, këta «vëllezër» nuk po kënaqeshin vetëm me lirimin prej burgut, por donin të jetonin si gjithë të tjerët! Edhe ata dëshironin të kishin një strehë, të krijonin familje e të integroheshin në shoqërinë neokomuniste. Pa u menduar gjatë, ata kërkonin edhe dëmshpërblim për dekadat që kishin punuar falas në tharje kënetash, ndërtime veprash e qytetesh industriale, në miniera etj.. Sikur Demoni e kishte marrë pushtetin për të zgjidhur hallet e atyre «zgjebeve»!
Ndërkohë fjalori antikomunist i Demonit i kishte trembur ish-komunistët fanatikë shqiptarë. Ai duhej t‘iu jepte atyre patjetër një sinjal të qartë se në shpirt ishte po ai shok ideali që kishte qenë gjatë një çerek shekulli, po ai komunist i vendosur që i kishte tundur traktin para syve «bashkëvuajtësit» të tij, Hysen Shoshorit.
Në të vërtetë një sinjal të tillë ai ua kishte dhënë pjesërisht gjatë shtypjes me dhunë të grevës së urisë të pronarëve të ligjshëm. Por meqenëse bëhej fjalë për çështje pronash, keqtrajtimi i pronarëve me të drejta të mohuara nuk i qetësonte plotësisht ndërgjegjet e errëta të mëkatarëve të diktaturës. Këta quanin armiq të vërtetë të idealit të tyre ish-të burgosurit politikë dhe prisnin që Demoni ta tregonte veten komunist njëzet e katër karatësh si dikur duke guxuar të keqtrajtonte në ―demokraci‖ pikërisht ata që kishte masakruar idhulli i tyre në diktaturë.
Fakti që Demoni kishte veshur shumë policë prej «zgjebeve klasore» nuk i shqetësonte kolegët e tij të idealit. Në fund të fundit ata ruanin rendin që u interesonte shumë punistëve dhe pjellës së tyre të shndërruar në «pronarë të rinj», sikur toka shqiptare po popullohej për herë të parë. E thënë me fjalë të tjera, ―armiqtë e klasës‖ të veshur policë ishin roje vigjilente të mbarëvajtjes së reformave ekonomike e shoqërore që Demoni ndërmerrte në dëm të tyre.
Greva e dytë e urisë e ish-të burgosurve politikë në gusht 1994 ishte prova e madhe e Demonit. Kishte ardhur ora që ai ta bënte realitet zotimin e tij para Ramonit e Nexhinës, se do të godiste pa iu dridhur qerpiku mbi plagët e pa përthara të «zgjebeve». Në qoftë se me grevën e parë ata kishin arritur një fitore si të Pirros, në të dytën humbja duhej të ishte e pastër e mësimdhënëse për ish-të burgosurit politikë. Demonkracia nuk kishte më nevojë për dekor ―zgjebesh‖. Segmenti më i fuqishëm i faktorit ndërkombëtar po i mbronte tashmë haptas vasalët e tij të Tiranës. Nën shembullin e atij segmenti, edhe Ndërkombëtarët e tjerë e bënin një sy qorr e një vesh shurdh për çka ndodhte në Shqipëri.
Në këto rrethana, Demoni i tejkaloi parashikimet e Ramonit e të Nexhinës në keqtrajtimin e ish-të burgosurve politikë. Ai i rrahu e i zvarriti ata në orët e para të pasmesnatës, duke deklaruar se ishte i shqetësuar nga keqësimi i shëndetit të tyre si njerëz të vuajtur pas një jave grevë urie. I nxitur nga kjo ndjenjë ―keqardhjeje‖, policia e qorroi në njërin sy kryetarin e degës së rrethit të Fierit të Shoqatës së të Persekutuarve Politikë dhe lëndoi rëndë 14 grevistë të urisë (krahë e brinjë të thyera) në qytete të tjera, të cilët përfunduan në spital.
Por, natyrisht, arritja më e madhe e Demonit ishte fakti se në shtypjen me dhunë të grevës së urisë të ish të burgosurve politikë ai bëri që të kontribuonin pjesërisht edhe ish të persekutuar që kishin rrëmbyer nga një spaletë prej tabakasë blu të pushtetit demonkratik. Për t‘i bërë jehonë këtij fakti, shtypi dhe televizioni publikuan një deklaratë në emër të ish-të persekutuarve që punonin në Ministrinë e Rendit dhe atë të Drejtësisë, të cilët dënonin grevistët e urisë ―për veprimin e tyre të gabuar që çonte ujë në mullirin e Partisë Satane‖. A thua se Satani e Demoni nuk e bluanin ―miellin‖ e politikës së tyre në të njëjtin mulli, në atë të Ramonit!
Natyrisht, jo të gjithë ish-të persekutuarve që punonin në ministritë e lartpërmendura u ishte tërhequr mendimi për përpilimin e kësaj deklarate fyese për ta, mbasi kishte edhe prej atyre që morën pjesë direkt në grevë. Por, për fat të keq, asnjëri prej sehirxhinjve të tjerë nuk e përgënjeshtroi atë deklaratë në shtyp, për të mos rrezikuar vendin e punës.
Ish-të mjerët që kishin filluar të vinin pak bark po distancoheshin dalëngadalë prej të mjerëve të mbetur me barkun bosh.

[Alti Elezi]

Lulëzimi i firmave piramidale qe periudha e muajit të mjaltit të masave të gjera me pushtetin demonkratik. Në rivalitet me njëra tjetrën, këto firma e fondacione fantazmë u krijuan iluzionin shqiptarëve se vendi i tyre ishte bërë parajsa e financës botërore. Edhe të huajt filluan të depozitonin në to. Toka shqiptare mbeti djerrë, asnjë oxhak punishteje nuk nxirrte tym. Shoqëria shqiptare u transformua tërësisht në një shoqëri konsumi pa prodhim.
Duke dalë me presidentët e këtyre firmave në podiume mitingjesh për fushatën elektorale, Demoni ngadhënjimtar deklaronte:
— Ja kolonat e çelikta mbi të cilat e ka mbështetur Partia Demone të ardhmen e sigurt të popullit shqiptar!
Falë këtyre shpresave iluzore, Demoni dhe partia e tij u bënë një ortek i papërballueshëm për ―opozitën‖, e cila e shikonte me xhelozi ―suksesin‖ e tyre të paimagjinueshëm. Shqiptarët ishin robtuar nën diktaturë për një copë bukë, ndërsa tani lekët e tyre pillnin lekë. Ata që nuk kishin ndonjë të ardhur tjetër, shitën shtëpitë për të marrë pjesë në këtë kllapi kombëtare. Pa punë, pa asnjë lloj veprimtarie fitimprurëse, një pjesë e mirë e shqiptarëve hanin e pinin nga përqindjet e këtyre firmave, duke ngritur dolli pas dollie për Demonin dhe partinë e tij.
Analistët më seriozë perëndimorë paralajmëronin:«Shqiptarët po hedhin valle në buzë të greminës.»
Demoni kundërpërgjigjej:
«Populli shqiptar duhet të jetë i qetë, se mendon Partia Demone për të ardhmen e tij.»
Kur organizmat financiare ndërkombëtare e cilësuan veprimtarinë e dyshimtë të këtyre firmave shqiptare si pastrim parash të pista, Demoni, me zërin e tij si bubullimë që sfidon mikrofonat, ―ua tregoi vendin atyre keqdashësve‖, duke deklaruar:
«Në Shqipëri qarkullon paraja më e pastër e botës.»
Ah, sikur ai të komandonte gjithë botën me atë lehtësi që komandonte Shqipërinë! Mirëpo ―keqdashësit‖ u treguan kokëfortë. «Kolonat e çelikta» ku Partia Demone kishte mbështetur të ardhmen ―e sigurt‖ të shqiptarëve qenkëshin prej kartoni!
Në mënyrë tepër urgjente, Demoni e arratisi në Turqi kushërirën e afërt të gruas që ishte presidente e firmës piramidale «Gjallica» dhe gjithë gjynahet e kësaj firme ia faturoi zëvendësit të saj. Shemsije Kadria, para së gjithash, kishte qenë menaxhere e abuzimeve të mëdha ekonomike të Presidentit të Republikës së firmave piramidale. Me shembjen e ―Gjallicës‖ dhe simotrave të saj në Shqipëri, Shemsija do të kujdesej për mbi një miliard dollarë që u transferuan së bashku me të në Turqi, udhëheqësit e së cilës mendojnë se Demoni është një mysliman i mirë e beson vërtet tek Zoti.
Si i vuri në terezi hesapet e familjes, Demoni sulmoi ballas firmat piramidale dhe veprimtarinë e tyre të paligjshme. Bilé ai u shpreh se nuk kishte pasur dijeni farerreth veprimtarinë së këtyre firmave (!?), pavarësisht se ato kishin qenë kolonat e çelikta të partisë ku ai kishte mbështetur të ardhmen e popullit të tij. Për krijimin e firmave piramidale ai akuzoi Partinë Satane, e cila, sigurisht, ishte bashkëfajtore e plotë me të. Qysh në hapat e parë të veprimtarisë së tyre, dy motrat binjake që lindi Partia e Punës më 8 nëntor 1990 nën kujdesin e mamive politike Ramon-Nexhina çdo prapësi e bënin gjithmonë së bashku, duke ndarë fitimin përkatës.
«Shqiptarët nuk i detyroi askush që t‘ua besonin paratë firmave piramidale. Ata e çuan atje djersën me dëshirë. Tani nuk kanë aspak të drejtë t‘i kërkojnë llogari qeverisë për pakujdesitë e tyre», do të deklaronte presidenti i parë demonkratik i vendit.
Anglezët, si njohësit më kompetentë të psikologjisë shqiptare, e paralajmëruan tërthorazi qeverinë e Tiranës:
«Shqiptarëve mund t‘iu a vjedhësh kollaj votën se nuk kanë arritur akoma t‘ia njohin vlerën e vërtetë, por jo paranë. Kujdes!»
Duke ngatërruar gjithmonë kokëfortësinë me vendosmërinë, Demon «trimi» u detyrua ta ndante pushtetin me Myrteza Caushin, kur me tanket e kryegjeneralit të SHIK-ut filluan të luanin fëmijët e qyteteve të jugut.

[Alti Elezi]

Kur ekspertja e Antimafia-s italiane, Evelina Canale, u paraqiti autoriteteve të Tiranës provat e pakundërshtueshme lidhur me abuzimet e mëdha që ishin bërë me ndihmat për Shqipërinë në kuadër të operacionit Pelikan, qeveria shqiptare u detyrua të autorizonte organin e akuzës të merrej me këtë dosje. Meqenëse i akuzuari kryesor për palën shqiptare ishte kryeministri i atëhershëm, Satani, mungonte vullneti për trajtimin e asaj dosjeje. Mirëpo pala italiane i vuri para ligjit fajtorët e saj dhe kërkonte të njëjtën gjë edhe prej homologëve shqiptarë.
Në këto rrethana, Ramoni i rekomandoi Demonit çuarjen deri në fund të atyre hetimeve, mbasi italianët nuk do të heshtnin derisa të ishin dënuar edhe fajtorët shqiptarë të atij abuzimi skandaloz. Këmbëngulja e Demonit për të mos dënuar vëllain e tij siamez për hir të italianëve, e detyroi Ramonin të ndërmerrte një takim ma ata të dy në vilën ―Katapulta‖ të Tiranës.
* * *
— Të falënderoj, Demon, për dashamirësinë që tregon ndaj Satanit dhe do të dëshiroja të ishit gjithmonë të lidhur kështu midis jush - e nisi bisedën konfidenciale Ramoni me dy misionarët e tij. - Është e vërtetë që ne jemi shtet i pavarur dhe dënimi apo mosdënimi i fajtorëve për abuzimet e mëdha që kanë ndodhur në kuadër të operacionit Pelikan mbetet një çështje e jona, e brendshme. Mirëpo kohët kanë ndryshuar, ne nuk jemi më një vend i izoluar, përkundrazi. Gjersa objektivi i operacionit Pelikan ishte të ndihmonte popullin shqiptar në një kohë të vështirë për të, është ligjërisht dhe moralisht e pafalshme që qeveria italiane t‘i dënojë fajtorët e saj lidhur me këto abuzime, ndërsa ne ta anashkalojmë atë çështje. Edhe sikur ne t‘ia lejonim vetes një pakujdesi të tillë, italianët do të ankoheshin pranë Këshillit të Evropës për këtë gjë dhe ne do të detyroheshim përfundimisht të zbatonim ligjin. Është shumë herë më mirë që ne këtë ta bëjmë vetë, se sa të jemi të detyruar ta bëjmë nën kontrollin e vëzhguesve evropianë.
— Si mund të pranoj unë burgosjen e Satanit, ndërkohë që ne të dy jemi angazhuar para jush se do të bëjmë së bashku gjithë reformat ekonomike, politike e shoqërore të domosdoshme për konsolidimin e neokomunizmit në Shqipëri? pyeti Demoni me një ton të dukshëm keqardhjeje.
— Pikërisht këtu fillon dobiçllëku i kësaj pune, - u përgjigj duke qeshur Ramoni i regjur në prapaskena. Ti duhet të angazhosh Ministrin e Kontrollit të Shtetit të bashkëpunojë seriozisht me palën italiane, për të zbardhur deri në fund të vërtetën e atyre abuzimeve. Në këtë mënyrë ne duhet të krijojmë përshtypjen që nuk do ta tolerojmë kurrë korrupsionin, i cili në të vërtet do të jetë lubrifikanti i gjithë sistemit të ingranazheve të pushtetit tuaj. Pastaj do të procedojmë me arrestimin ceremonial të një sozie të Satanit, ndërkohë që ky vetë do të jetë duke pushuar në njërën prej vilave të Fondit të Partisë që ndodhet në rivierën e Senës, në Paris. I maskuar ndryshe, Satani do të jetë i detyruar ta ―vuajë dënimin‖ atje, duke u shndërruar në një martir të «antikomunizmit të tërbuar të Demonit». Kjo do të jetë propaganda intensive e Partisë Satane, e cila nuk do ta njohë kurrë të vërtetën e ―burgosjes‖ së liderit të saj. Kështu ne me një gur vrasim dy zogj. Fitojmë simpatinë e qeverisë italiane dhe të Bashkimit Evropian për «vendosmërinë e luftës sonë kundër korrupsionit» dhe, nga ana tjetër, e bëjmë Satanin një hero të partisë së tij, ndërkohë që do të jetë duke shijuar jetën parisiane. Me kohë atij do t‘i njihet pastaj pafajësia nga ana juaj për «vuajtjen e burgut» të pamerituar dhe do të dëmshpërblehet denjësisht për këtë, jo si ata që ti i quan me të drejtë «zgjebe klasore». Në këtë mënyrë, do të ketë vetëm fitimtarë prej gjithë kësaj farse drejtësie që do të organizojmë.
Demoni fiksoi shikimin e syve të përlotur mbi fytyrën e Satanit, sikur i kërkonte ndjesë për gjithë atë që do të ndodhte për të mirën e tyre të përbashkët. Satani i buzëqeshi dhe të dy shtrënguan njëri tjetrin në krahë.

[Alti Elezi]

Mbasi kështjella prej rëre me emrin ―shtet demokratik‖ që kishte ndërtuar Demoni me partinë e tij për pesë vjet u zhduk pa nam e nishan për pesë ditë, gjithë vendin e përfshiu kaosi. Shteti i çarmatosur ushtarakisht e moralisht u kthye në spektator të popullit të tij të përfshirë nga valët e një lufte civile të pamotivuar, protagonistët e vërtetë të së cilës ishin Partia Satane me fanatikët e saj ekstremistë e kriminelë dhe qeveria fantazmë e Partisë Demone me dezertorët e saj të pafytyrë që braktisën pushtetin nga frika.
Dy bijat binjake të Partisë së Punës me mentalitet komunist mbollën luftën civile për interesat e tyre egoiste, ndërsa pasojat i vuante populli si gjithmonë. Presidenti i parë demonkratik i Shqipërisë, i cili ishte betuar dy herë se do të mbronte me çdo kusht vendin dhe kushtetutën në të gjitha rrethanat, nuk donte të jepte dorëheqjen për të qetësuar disi situatën, ndërkohë që nuk kishte më as qeveri, as shtet dhe Presidenca e tij ishte gjysmë e braktisur. Ai ishte i vendosur që të mbetej deri në fund president i Shqipërisë edhe sikur gjithë vendi fatkeq me këtë emër të kthehej në shkrumb e në pirgje kockash. Demoni do të pranonte të mbetej edhe president varrezash, por jo ta dorëzonte për së gjalli titullin e lartë.
Mirëpo kopukët e politikës nuk e kanë të vështirë t‘i gjejnë zgjidhje çdo situate me një popull që nuk i njeh vetes të drejta por vetëm detyra në marrëdhënie me qeverinë e tij. Ngandonjëherë këto lloj ―zgjidhjesh‖ janë aq fatale dhe poshtëruese për një popull, saqë logjika dhe morali i një individi normal nuk do t‘i pranonte kurrë. Por turmat e çoroditura, të cilat nuk e kanë arritur asnjëherë stadin e popullit të ndërgjegjësuar për të drejtat dhe detyrat e tij në marrëdhënie me qeverinë, janë preja më e lehtë e politikanëve të pashpirt e të pamoralshëm. Apatia e masave të gjera në trajtimin e interesave të përbashkëta kombëtare si një popull kompakt e i vetëdijshëm për rëndësinë e tyre jetike është pika ku mbështesin levën shkatërrimtare politikanët dallkaukë e antishqiptarë për të përçarë e sunduar bashkatdhetarët e tyre.
Asnjë shqiptari nuk ia heq dot portofolin me forcë, por të gjithë shqiptarëve bashkë një klan politik abuziv u ka hequr sot me marifet neokomunist pronën, votën e ―sovranit‖, të drejtat e shpallura me ligj, pasurinë kombëtare dhe pjesë të veçanta të atdheut. Dhe kjo ndodh në një kohë që shoqëria e hallakatur shqiptare nuk ka pasur kurrë kaq shumë intelektualë që e njohin në teori e deri diku edhe në praktikë botën e lirë. Madje ka edhe një Akademi Shkencash jo fillestare e një personel të gjerë pedagogësh universiteti.
Të gjithë këta së bashku po rezultojnë dështakë përballë një klani të korruptuar politik të ndarë në dy kampe solidarë, ku përveç dy elitave drejtuese, gjithë protagonistët e tjerë të së keqes janë injorantë, servilë e kriminelë, të gatshëm t‘i tradhtojnë në çdo çast drejtuesit e tyre po t‘ju mjegullohet horizonti. Historikisht shërbëtorët e verbër janë të parët që u kundërvihen zotërinjve të tyre të pamëshirshëm, sapo kuptojnë që dielli i atyre është në perëndim e sipër.
Problemi madhor që e ka futur në krizë të thellë shoqërinë shqiptare dhe zbeh shpresën e së ardhmes është pikërisht cilësia e inteligjencies së saj. Nëse në planin statistikor, armata e të diplomuarve ka ardhur duke u rritur, çalimi i ndjeshëm në aspektin moral e shpirtëror e bën jo efektive inteligjencien shqiptare në përballimin me problemet akute që po i kushtojnë shtrenjtë popullit të saj. Të diplomohesh, të sigurosh një vend pune premtues, të fitosh tituj e medalje, u shërben kryesisht interesave vetjake e pak atyre shoqërore. Në të shumtën e rasteve, veprimtaria me dobi të mirëfilltë shoqërore e kombëtare nuk përfshihet brenda limiteve të profesionit.
Nuk mund të thuhet kurrsesi se intelektualët që mbështesin sot me fanatizëm dy partitë që bëjnë me radhë pozitën e ―opozitën‖ shqiptare prej afro dy dekadash nuk e kuptojnë të keqen që po i shkaktojnë popullit e vendit të tyre. Përkundrazi, ata janë shumë të ndërgjegjshëm për këtë dhe e bëjnë me bindje një veprim të tillë në dobi të tyre e në dëm të të tjerëve. Këtë ua lehtëson së tepërmi mungesa e përgjegjësisë morale në vetvete dhe thatësira shpirtërore.
Intelektualët që jetojnë vetëm materialisht janë kontingjent në shërbim të së keqes që pllakos popullin e tyre. Kultura dhe përvoja e fituar prej këtyre individëve janë vlera në shërbim të regresit, të cilat i krijojnë probleme serioze shoqërisë, në vend që ta ndihmojnë atë. Kjo kategori intelektualësh me moral e ndërgjegje të infektuar janë të gatshëm të bëjnë gjithçka në shërbim të interesave egoiste dhe kjo është nyja që i bashkon me sojin e tyre. Nuk ka rëndësi për ta se cili është padroni vendimmarrës, shqiptar apo i huaj, qëllimi i vetëm i tyre është që ta shohin veten të rreshtuar gjithmonë me ata që kanë forcën, paçka se kjo mund të jetë një forcë dëmprurëse për popullin e vendin e tyre. Një pjesë e mirë e kësaj kategorie intelektualësh kanë bërë të njëjtën gjë edhe nën diktaturë duke flirtuar me Sigurimin.
Jo rastësisht diktatori programoi eliminimin e intelektualëve të shquar shqiptarë me kulturë perëndimore. Ata do të ishin një shembull frymëzimi për një plejadë të re intelektualësh me kulturë të mirëfilltë e ndjenja të fuqishme atdhedashurie. Mirëpo diktaturës i duheshin të diplomuar me kulturë anemike të dominuar nga historia e partisë e marksizmi, egoistë, që dashurinë për popullin e vendin e tyre t‘i zëvendësonin me dashurinë për Partinë e Punës (e më pas, për dy bijat e saj binjake). Ky është dëmi më i madh që i ka shkaktuar diktatura popullit shqiptar, pasojat e të cilit do të kushtojnë më shtrenjtë nga ç‘mendohet.
Për ta kthjelluar më tej këtë çështje delikate, e cila është lehtësisht e kuptueshme për këdo, le të ndriçojmë një aspekt tjetër të realitetit shqiptar.
Duke pasur parasysh egërsinë e diktaturës komuniste në Shqipëri, nuk duhet pretenduar kurrsesi se një krijues disident i çdo fushe të krijimtarisë kulturore do ta mbijetonte atë. Përkundrazi, janë internuar, burgosur e pushkatuar talente vetëm pse janë interpretuar me tendencë ekstreme krijimet e tyre. Megjithatë nuk do të ishte ndonjë sakrificë e madhe të kalohej në heshtje prirja e atyre personaliteteve të kulturës shqiptare që u pëlqen të pretendojnë se paskan bërë «disidencë të tërthortë» dhe njëherësh edhe karrierë të lakmueshme nën hundën e një diktatori paranojak që të vriste po të shikonte ndonjë ëndërr të keqe.
Mirëpo është sa detyrim moral aq edhe krenari për çdo personalitet kulture t‘i ndodhet pranë popullit të tij në situata të vështira. Kjo është dyfish e detyrueshme për personalitetet e kulturës që i kanë borxh moral popullit të tyre, sado të minimizohet ai borxh i matur me kutin e egoistit e i shpërfillur me arrogancën e prepotentit.
Para pak kohësh Gazeta Shqiptare publikoi në disa numra të saj një akuzë të argumentuar të faljes (megjithëse në fjalorin politik nuk ekziston termi falje) prej qeverisë shqiptare të 354,4 km² të detit Jon shtetit fqinj, Greqisë. Nga mënyra se si reaguan autoritetet e vendit, u kuptua qartë se bëhej fjalë për një fakt të kryer në kuadër të një marrëveshjeje sekrete, siç bëhen zakonisht krime të tilla prej pushtetarësh amoralë që e quajnë veten pronarë të atdheut. Edhe qëndrimi i shtypit «të lirë» la të kuptohej se nuk kishte kurajë ta ngacmonte qeverinë në këtë nyjë nevralgjike. Veç gazetës së lartpërmendur, asnjë organ tjetër nuk e prishi terezinë për këtë vogëlsirë. Gazetarët shqiptarë e kanë mësuar tani përmendsh se në cilat pika nuk duhet të bëjnë shaka si me klanin qeveritar ashtu edhe me klanin ―opozitar‖. Meqë ra fjala për të, e përndershmja ―opozitë‖, sikur të ishte memece (ndonëse di të ulërijë edhe kot së koti për interesat e saj vulgare), nuk e shqepi gojën për atë copë det që e dinte mirë se ku kishte përfunduar.
Mirë shtypi ―i lirë‖ që e ka shkelmin në fyt, mirë opinioni shoqëror shqiptar që i ngjan një opinioni varrezash, po personalitetet e kulturës shqiptare që gëzojnë imunitet publik prej kujt u trembën që nuk i kushtuan asnjë fjalë detit jetim? Përkundrazi, pikërisht në atë periudhë prej këtyre u dëgjuan edhe intervista anormale (rastësi?), euforike për të ardhmen e Shqipërisë, që ngjanin si dy pika uji me ditirambet e tyre të dikurshme kushtuar «farit ndriçues në brigjet e Adriatikut». Të paktën ta harxhonin një fjalë për hir të rehatisë së këndshme që kishin shijuar në Shtëpinë e bukur të Pushimit në Dhërmi, ndërkohë që shqiptarëve të tjerë u binte bretku duke punuar në aksion me goditje të përqendruar edhe ditën e diel, apo më keq akoma, në qendra internimi e miniera burgu.
Është e pamundur të jesh derr i kënaqur e njëherësh edhe Sokrat i vuajtur. Sa shije të hidhur të lë krahasimi i mykut të ndërgjegjes së këtyre spekulatorëve të kulturës me pastërtinë e ndjenjave të Vasil Laçit, atij djali fshati me prirje poeti që dha jetën në moshë rinore për dinjitetin e popullit të tij!

[Alti Elezi]

Një tjetër problem madhor, për të cilin duhej doemos të ndihej zëri i personaliteteve të kulturës shqiptare beniaminë të diktaturës, ishte edhe eliminimi me anën e Kodit të ri Elektoral i palo-pluralizmit shqiptar. Qysh prej zgjedhjeve të 28 qershorit 2009 e në vazhdim, dy kryetarët e partive respektive pozitë-opozitë kanë të drejtën e rekrutimit të deputetëve përkatës në bazë të listave që do të përpilojnë ata vetë. Alternativa është e qartë: Ose skllav i bindur i kryetarit të partisë, ose kurrë deputet. Madjé, veç Partisë Satane e Partisë Demone, partive të tjera u është mohuar me ligj e drejta e komisionarëve për t‘u kujdesur për votat e tyre, të cilat do të ndahen prej dy abuzueseve të përhershme në bazë të zonave të influencës. Rrjedhimisht, nuk do të ketë asnjë ndryshim midis deputetëve të Frontit Demokratik të Shqipërisë në kohën e Partisë së Punës dhe deputetëve neokomunistë të dy bijëzave të saj binjake. Asnjë reagim për këtë rikthim me ligj në diktaturë prej atyre intelektualëve që manovrat me synime të hapura egoiste i kanë interpretuar djallëzisht si përpjekje për t‘i dhënë frymëmarrje demokratizimit të Shqipërisë! Pse heshtin ata sot që demokracia shqiptare po jep shpirt?
I vetmi shpjegim i qëndrueshëm është se pushteti i sotëm mafioz disponon prova dokumentare se e kaluara e këtyre «disidentëve» të llastuar të Partisë është më e kompromentuar nga sa njihet publikisht. Në këto rrethana, ata mbeten peng e mafies politike për të mos iu hequr petët lakrorit diskreditues. Pavarësisht se ndokush prej tyre, në rrethana të veçanta ku s‘ka si vepron ndryshe, lëshon si bombë tymëse ndonjë tullumbace për hapjen e dosjeve. Në realitet, në bisedime kulisash me mëkatarët e politikës, ata argumentojnë domosdoshmërinë e bllokimit të atij procesi. Po të ishte ndryshe, ata nuk do t‘i përmendnin kalimthi problemet jetike të popullit shqiptar, vetëm kur janë të detyruar prej të tretëve që të shprehen rreth këtyre çështjeve.
Kjo ndodh se ata nuk guxojnë t‘i shqetësojnë sot politikanët e korruptuar shqiptarë, se do të shqetësoheshin shumë më tepër për vete. Për të mos pasur telashe në «parajsën personale», e cila ka qenë edhe ideali i tyre i përhershëm, ata i kthejnë kurrizin skëterrës shqiptare duke gjetur fjalën me xhahilët e politikës. Kjo ujdi e pështirë me mafien politike për leverdi reciproke i zbret në nivelin e matrapazëve të rëndomtë të parimeve këta sehirxhinj cinikë të dramës shqiptare.
Do të ishte në të mirë të tij që brezi i ri i inteligjencies shqiptare me mendësi bashkëkohore të përpiqej për përmirësimin e gjendjes në Shqipëri pa u ndikuar prej idhujve të dyshimtë. Falë gjenisë dhe përvojës së tij të jashtëzakonshme, Napoleoni kishte konstatuar:
«Njeriu është i suksesshëm në jetë kur ka bazë dhe lartësi të barabartë [bazë = kurajë, lartësi = intelekt]. Kur ai ka bazën më të madhe se lartësia, ndërmerr plane të guximshme të destinuar të dështojnë, mbasi nuk janë të studiuar mirë. Kur ka lartësinë më të madhe nga baza, ai harton plane premtuese që mbeten në letër për shkak të pamjaftueshmërisë së bazës».
Mjetet bashkëkohore të luftës për të drejtat dhe liritë e njeriut janë shumë komode e të qytetëruara. Ato kërkojnë më shumë qartësi mendimi, vlerësim të vetvetes e nerv proteste se sa kurajë të konceptit napoleonian. Jetojmë në një kohë kur jo vetëm veprimi por edhe mosveprimi i mençur jep rezultate. Një bojkotim masiv zgjedhjesh ndaj të vetëquajturës ―klasë politike‖ njëzetvjeçare, e cila e ka përkeqësuar me shpejtësi gjendjen e popullit e të vendit të saj, do të ishte një sinjal alarmi si për vëzhguesit evropianë edhe për «segmentin më të fuqishëm të faktorit ndërkombëtar». Ashtu sikundër ishte një sinjal me efekt të kundërt shprehja e një gazetari italian të RAI DUE para një qendre zgjedhore në Vlorë më 1997:
«Nuk kam parë kurrë kaq shumë gra të veshura me rroba të zeza, që presin në radhë për të votuar.»
Ai e dinte mirë që ato i kishte veshur politika me të zeza atë vit e megjithatë prisnin të votonin për vrasësit e njerëzve të tyre...!

[Alti Elezi]

— Erdhe, vëlla? Oh, sa nevojë kisha për ty në këto çaste trishtimi, - i tha Demoni Satanit duke e shtrënguar fort në krahë.
— E dija, prandaj të lajmërova të takoheshim menjëherë, i pëshpëriti ai tek veshi, pa u shkëputur prej krahëve të tij.
Ata qëndruan të përqafuar për disa çaste. Pastaj Satani i rrahu krahët dhe të dy u ulën.
— Të shikoj vërtet të trishtuar dhe më vjen keq për këtë, e mori fjalën i pari Satani, i merakosur nga thellimi i rrudhave në fytyrën e Demonit. Ti nuk duhet të ndjehesh aspak fajtor për atë që ndodhi, gjersa e di fare mirë pse na kërkohej inskenimi i hapjes masive të depove të armatimit dhe shkatërrimi i dokumentacionit të SHIK-ut lidhur me trafiqet e viteve të fundit. Ashtu sikundër nuk ishte vetëm dëshira jonë për të thyer embargon e naftës ndaj Serbisë të vendosur nga NATO. Ne jemi të detyruar t‘i zbatojmë urdhrat e faktorëve të brendshëm e të jashtëm që na sollën këtu ku jemi, përndryshe thyejmë qafën. Për sa i përket opinionit të përgjithshëm, duhet të mbajmë gjithmonë parasysh parimin e madh të Partisë së Punës: «Qentë le të lehin, karvani të shkojë përpara.»
— Ka shumë të vrarë e të plagosur, jugu është i përfshirë pothuajse i tëri nga flakët. Edhe në veri kanë filluar të njëjtat rebelime, - u shpreh me gjysmë zëri Demoni.

[Alti Elezi]

— E çfarë pastaj? Popullsia shqiptare po arrin afro katër milionë. Emigrantët që kanë rënë në kushte më të mira jetese pjellin fëmijë çdo vit. Dhe ti e paske humbur toruan se u vranë e u plagosën disa mijëra! S‘të kisha gjykuar kurrë kaq të dobët.
— Po të isha aq i dobët sa mendon ti, unë do të kisha dhënë dorëheqjen e ujërat do të ishin qetësuar deri-diku.
— Nuk e kuptoj si ta zë goja fjalën «dorëheqje» ty. Ramoni na i ka shpjeguar në mënyrë të përsëritur që kur segmenti më i fuqishëm i faktorit ndërkombëtar të na sugjerojë largimin përkohësisht nga kreu i partisë së tij të njërit prej nesh, për të mos rënë në sy si dy udhëheqës të përjetshëm, atë lëvizje do ta bëj unë, mbasi elektorati i Partisë Satane është i konsoliduar prej pesë dekadash. Ti nuk do të lëvizësh kurrë nga kreu i Partisë Demone që fatmirësisht ka uzurpuar krahun e djathtë të spektrit tonë politik, një nga arritjet tona më të mëdha. Shpërbërja e Partisë Demone do të na krijojë probleme serioze në çdo kohë që të ndodhë, mbasi aktivizimi i një formacioni tjetër politik në vend të saj do të shënonte startin e një pluralizmi real në Shqipëri. Ne duhet të bëjmë gjithë investimet e mundshme që kjo të ndodhë vetëm kur pasardhësit tanë të pasuruar të ndërtojnë vetë një të djathtë të re, në mbrojtje të interesave të tyre si shtresë e privilegjuar shoqërore. Deri atëherë, emrat e pronarëve të ligjshëm e të pasardhësve të tyre do të jenë fshirë nga hipotekat dhe ajo ish-shtresë e pasur do të jetë fshirë nga historia.

[Alti Elezi]

— Degët e Partisë Demone në qytetet e jugut nuk funksionojnë më, psherëtiu Demoni, duke e çuar gjuhën ku i dhembte dhembi. Nuk di se si do të veprojmë në zgjedhjet e afërta të parakohshme.
— Për këtë e vret mendjen ti? Habitem. Po çfarë folëm ne deri tani? Nuk qenkemi kuptuar fare, më duket! Do të lëmë ato partitë relikte të Luftës së Dytë Botërore, që më ngjajnë si Rosinanti, të zënë vendin e Partisë Demone në spektrin politik shqiptar? Do të bëjmë harakiri politik? Jo vetëm që do të të ndihmojmë ne për riaktivizimin e degëve të Partisë Demone në zonat e nxehta të jugut, por edhe sikur asnjë degë e Partisë tënde të mos funksionojë në të gjithë vendin, ajo do të fitojë gjithmonë të paktën 35 % të votave. Krijimi i një vakumi elektoral që mund të shfrytëzohej prej ndonjë force tjetër politike, kushdo qoftë ajo, do të përmbyste shumë nga planet tona dypalëshe.
— Bashkimi Evropian ka vendosur të dërgojë ish-kancelarin austriak, Vranickin, që të ndërmjetësojë në pajtimin tonë, - u fut më së fundi në temën delikate të ditës Demoni.
— Ja se ç‘do të thotë të veprosh nën patronazhin e miqve fuqiplotë, - ia priti Satani i buzëqeshur duke i shkelur syrin. - Falë ndikimit të tyre pranë Këshillit të Evropës, atje është vendosur që dy partitë tona të mos trajtohen si fajtore për atë çka ndodhi, por si të vetmit faktorë të mundshëm stabiliteti për të ardhmen e vendit. Vranicki është një dhelpër plakë, prandaj unë e ti nuk duhet të pranojmë pajtim mes nesh. Përkundrazi, akuzat tona të ndërsjella duhet të jenë sa më të ashpra, për t‘i krijuar përshtypjen atij se ne jo vetëm që jemi opozitarë por edhe të armiqësuar me njëri tjetrin. Kështu Vranickit do t‘i zbehet ideja e bashkëfajësisë sonë për ngjarjet e paprecedent që ndodhën. Bashkimi Evropian duhet të jetë gjithmonë i shqetësuar për gjendjen e pasigurt në Shqipëri e në rajon, përndryshe atje do të dëgjoheshin zëra që do të kërkonin nxjerrjen para ligjit të shkaktarëve të vërtetë të ngjarjeve tragjike në vendin tonë. Për sa kohë do të vazhdojë gjendja e nderë në Shqipëri, ata do të interesohen posaçërisht për të ardhmen e pasigurt të Ballkanit, duke e lënë në harresë atë që ndodhi, gjë që atyre nuk iu prish ndonjë punë tekefundit. Kusuret rëndojnë mbi shqiptarët. Kështu ne do të mbetemi partnerët e tyre të preferuar, jo të akuzuarit e tyre. Prandaj tani e tutje destabiliteti i vendit favorizon forcimin e pozitave tona.
— S‘ka punë më të lehtë se sa zgjatja e destabilitetit pas kësaj katrahure, - u shpreh i kënaqur Demoni.
— As punë më të leverdishme për ne, si në planin e jashtëm ashtu edhe në atë të brendshëm, - e plotësoi Satani. - Duke e mbajtur të tensionuar gjendjen, njerëzit do të jetojnë në ankth të rrezikut të kokës dhe as do t‘iu bjerë më ndërmend të shikojnë çfarë bën qeveria e me çfarë merret opozita e rraskapitur. Kushdo që do të provojë të bëjë të kundërtën në këtë situatë do të hajë kokën e tij. Çdo ―gjembaç‖ që do të lipset ta qërojmë do të hyjë në inventarin «larje hesapesh midis bandash.» Bandat do të jenë mashat tona për të trazuar zjarrin e vdekjes që duhet t‘iu imponojë heshtjen masave. Në këtë mënyrë, ne do të bëjmë atë që na intereson, populli duhet të bëjë atë që duam ne.

[Alti Elezi]

I lodhur nga loja satano-demone pas dy ditë përpjekjesh të pafrytshme, Vranicki do të deklaronte në konferencën e fundit për shtyp:
— Është e vështirë të dallosh midis tyre, se kush është djalli e kush është engjëlli.
Nënteksti ishte i qartë. Për sytë e stërvitur të diplomatit me përvojë ata ishin dy djaj me të cilët nuk bisedohej dot. Cili mund të ishte ndryshimi midis një Satani e një Demoni?
Vetëm ―vëllezërit grekë‖, si mishërim i djallëzisë, dinin të merreshin vesh mirë me djajtë. Ata i ulën në tavolinën e të paudhit klanin e Satanit e të Demonit për të krijuar «qeverinë e pajtimit kombëtar» me kryeministrin e emëruar nga Athina. Pra, kriminelët bashkëfajtorë të luftës së verbër civile, e cila shkaktoi disa mijëra viktima, në vend që t‘i dorëzoheshin Gjyqit të Hagës për krime kundër njerëzimit, bënin «pajtim kombëtar» midis tyre në një Shqipëri të djegur, ku gjithçka shkatërrohej me të njëjtën shpejtësi marramendëse që zgjeroheshin varrezat e disa qyteteve, rinia fatkeqe e të cilëve po përpihej nga flakët e ferrit neokomunist.
Gjakësori Millosheviç i mbylli ditët e tij siç e meritonte në burg ndërkombëtar, i akuzuar për jetën e një mijë kosovarëve të pafajshëm (ndonëse krimi i tij ishte ndjeshëm më i madh). Ndërsa Demoni, Satani dhe dy partitë e tyre bëjnë ligjin në Shqipëri edhe 12 vjet pas ngjarjeve tragjike të 1997-1998-ës, ku humbën jetën të paktën 3500 shqiptarë, u plagosën e u gjymtuan mbi 11000 të tjerë, u shkatërrua Shërbimi Sekret Shqiptar e institucione të tjera jetike për shtetin që nuk rimëkëmben lehtë, i u krijua një dëm material vendit mbi 10 miliardë dollarë dhe pasojat e armatosjes së popullit janë të pranishme edhe sot e do të ndjehen për shumë kohë akoma. Në Shqipëri nuk shkeli këmba e asnjë pushtuesi dhe kjo gjëmë kombëtare i ka fajtorët të njohur e të deklaruar publikisht: Partia Demone dhe Partia Satane, të përfaqësuara prej krerëve të tyre, Demoni e Satani.
Për të kuptuar më mirë se në çfarë ujërash lundron realisht anija shqiptare, armata e intelektualëve shqipfolës duhet t‘i japë përgjigje bindëse kësaj pyetjeje sa të natyrshme aq edhe të rëndësishme:
Pse politika e të Mëdhenjve e bëri të vdiste me të drejtë në burg kriminelin Millosheviç të akuzuar për jetën e 1000 kosovarëve të pafajshëm dhe po ajo politikë mundësoi që Demoni e Satani ynë, mbi të cilët rëndon akuza e vrasjes së të paktën 3500 shqiptarëve po aq të pafajshëm dhe të plagosjes së mbi 11000 të tjerëve, jo vetëm të mos jepnin kurrfarë llogarie për megakrimin kombëtar ‗97-‘98 por të vazhdojnë të qetë edhe sot karrierën e tyre të korruptuar, për të cilën Ndërkombëtarët disponojnë prova shumë më tepër nga ne vetë?
Nën shembullin e dobët të inteligjencies së saj apatike, shoqëria e çoroditur shqiptare po shndërrohet në një klloçkë që ngroh vezë gjarpri. Mund të manifestohet indiferentizëm shoqëror ndaj mohimit të të drejtave të ish-të burgosurve apo pronarëve të ligjshëm dhe nga naiviteti politik apo paaftësia mund të ëndërrohet se edhe ashtu do të shkohet në ndonjë tip demokracie allashqiptarçe, aní. Por për sa kohë nuk do të jenë gjykuar e dënuar shkaktarët e tragjedisë kombëtare 1997-1998, populli shqiptar do të mbetet fatalisht i dënuar të jetojë i divorcuar nga paqja sociale, liria dhe demokracia e vërtetë.