Gjeografia dhe Arkeologjia e Homerit

[Kreksi]

ILIADA nga Homeri Kënga e II-të:

Tani ju, o muza, që n'Olimp banoni, dhe si hyjnesha para syve keni çdo send dhe nuk ju mbetet gjë pa ditur, tregomni prijsit edhe princat dànaj, të cilët ne kurrë parë me sy s'i kemi, por kemi ndier lavdinë pamort të tyre.

Të gjithë kreshnikët që në Trojë luftuan nuk do të mundja t'i përmend me emër, sikur dhjetë gjuhë edhe dhjetë gojë të kisha zë t'pashteruar dhe krahror prej tunxhi, mos t'm'i kujtonin Muzat e Olimpit -bija të Zeusit shqytamadh – fatosat që n'Ilion erdhën luftë t'u hapin trojasve.

Beotëve u prinin Lejti e Peneli, Arkesilau, Protoenori e Kloni, dhe atyre shokve që banonin n'Hirje n'Aulidë shkëmbore dhe në Skerë e Skolod, dhe n'Eteonin me lugina e pyje, në Tespje e Grajë e Mikales të hapët, dhe atyre tjerëve që rreth Harmës rronin, n'Ilès dhe Eritre e n'Eleonë banonin, n'Hilë, Okalé e Peteon u rritën në Medeonë me ledhe madhështore, t'tjerëve nga Kopa dhe Eutrezi e Tisba n'zë për pëllumba dhe nga Koronea, prapë tjerë nga Aliarti i pasur me kullota dhe nga Platea, tjerë n'Glisant banonin dhe n'Hipotebë me ledhe madhështore, ata nga Anhesti i shenjtë, ku Posejdonit kushtuar kishin prozhëm madhështor.

Dhe ata nga Arna e veshur plot me vreshta, dhe nga Midea e Nisa e shenjtëruar, dhe nga Antedoni ndër kufij të skajshëm, në Trojë velëzuan me pesëdhjetë anije, dhe në secilën djemtë e Beotisë plot nga njëqind e njëzet veta hipën.

E ata që rronin n'Orkomen të minëve dhe Aspledon në krye Jalmenin kishin me Askalafin, dy pinjoj të Aresit, që i lindi Astioka në saraj t'Aktorit, birit t'Azeos. Vasha e nderuar në pod të epërm, ku ish dhoma e çikave, ra në shtrat tinëz, me të tetëdhjetë anije. Skedi e Epistrofi bijtë e Ifit Naubolit në krye u prinin çetave fokeze, që n'Kiparis e në Pitonë shkëmbore i kishin trojet dhe në Daulide.

Dhe atyre që në Jampol e Anemoré banonin, tjerëve që rronin në breg të Qefizit me rrjedhë hyjnore, e tjerëve që banonin në trevë t'Lilajës, ku buron Qefizi. Erdhën në Trojë me dyzet barka t'murme.

E ata i vendosën çetat e fokezve në krah të majtë pranë çetave beote.

Lokrezve u printe i shpejti Ajaks Ojliadi me trup i vogël, madje shumë i vogël krahas Ajaksit, birit t'Telamanit. Nga shtati i paktë mbante pancir prej liri: por n'hedhje heshte ua kalonte akejve dhe panelenve. Ajaksi u printe burrave t'ardhur nga Kyni, Opunta dhe Kaljri nga Besja e Skarfi dhe Augea e këndshme, nga Tarfa e Troni i bregut të Boagrit. Dyzet anije me Lokrezë e ndoqën, që i kishin trojet tej Eubesë hyjnore.=Euba Hyjnore*?

Në krye t'Abantve trima të rrëmbyer, që u shtrihej fisi ç'merr Kalkida e Eubea, Iretrja e Histea e veshur plot me vreshta, dhe Qerinti buzë detit dhe qyteza e lartë e Dios dhe Karisti e Stira, u printe Elefenor Halkodontiadi, pinjoll i Aresit, princ shpirtmadh i Abantve, trima të shpejtë me leshra derdhur n'supe, shtizorë me nam që u digjej shpirti e zemra në gjoks armiqve t'u thyenin przmoret, i ndoqën pas me dyzet barka t'murme.

Ata që erdhën nga qyteti i Athinës me ledhe t'forta, ku sundoi shpirtmadhi Erekteu, t'cilin nëna tokë e lindi, dhe vetë hyjnesha Athinà e rritidhe e vu sundues në tempull t'saj të pasur, e atje athinjotët për çdo mot që endej qindra kurbane qengja e dema i truanin, kapedan kishin Menesté Petidin.

Asnjeri i gjallë në botë si ai nuk dinte të radhitë qerre e burra me mburoja. Vetëm Nestori, i thyer nga mosha, i qasej. Dhei shkuan pas me pesëdhjetë barka solli Ajaksi i madh, pranë athinjotëve i vuri.

E ata që erdhën nga Tirinti e Argos, nga Ermiona e Asina n'gji të detit stisur, dhe nga Trezeni, Ejona e Epidauri mbushur me vreshta, dhe ata që erdhën nga visi i Akajës, nga Maseta e Egina, kishin për prijës Diomed zemërtrimin dhe djalin n' zë të Kapaneut, Stenelin, t' tretin Eurialin posi hy të pashëm, djalin e mbretit Mekist Talajonit.

Në krye të gjithëve printe Diomed trimi. Dhe i shkuan prapa me tetëdhjetë anije.
E ata që rronin n'Mikenë kreshnike, n'Korint të pasur dhe Kleonë të hijshme, dhe ata që trojet në Orné i kishin dhe n' Aretirë të këndshme dhe të lume, e në Siqion, ku Adresti sundoi s'pari, n' Iperezi e Gonoesë të egër, dhe në Pelén e Egialé banonin, n' Egion dhe fushën e pamasë t'Elikës, mbretin e madh Agamemnon ATRIDIN kishin për prijës n'krye t'njëqind anijve; mbi të gjithë ishin më t'shumtë e më trimi. Shkëlqente Atridi i veshur me armë tunxhi, dhe krenar shquhej mbi të gjithë fatosat, se ish më i forti e me ushtri më t'madhe.
Laqedemona me lugina e male, Fari e Sparta e Mesa e pëllumbave, Brisja e Augea e këndshme dhe Amikla, edhe qyteti bregdetar i Helos

dyndën ushtri si Laja e pllaja e Ojtillit; atyre u printe Menela zëmadhi. Në Trojë u sulën me gjashtëdhjetë anije veçmas nga ushtria e Agamemnonit. Duke u dhënë zemër, përmes tyre bridhte, se mbi të gjithë ai digjej t'merrte hakun për brenga e dhunë që hoqi për Elenën.
E ata që ishin ng krahina e Pilo dhe Arena e këndshme dhe nga fusha e Trios në va t'Alfeut e nga Epia e hijshme,

E ata që rronin në Kiparisiente dhe mfigené në Pteleon e Helos, në –Dor ku muzat, ndeshur me Tamirin, këngtarin thrak, që vinte prej Ekaljes nga shpia e mbretit Eurit Ekalenit, ia mbyllën gojën dhe ia shojtën këngën, pse e mburrte veten që për këngë ua dilte edhe vetë muzave, bijave t'Zeusit, e ato zemruar e bënë qorr dhe i hoqën mjeshtrinë e shenjtë të këngës dhe kitarës. Nestor Gerensin burrë me nam prijs kishin, pas tij radhitën plot nëntëdhjetë anije.

E ata që rronin n'Arkadi rrëzë malit thikë të Kilenës pranë varrit t'Epitit, ku përherë lindin kordhëtarë fatosa,

E ata që ishin nga Orkomena e pasur me tufa dhensh e nga Faneu e Ripa, Stratia e Enispa që e rrahin erërat e nga Egea e Martinea e këndshme, dhe në Stimpel e Parrasi banonin, kapedan kishin mbret Agapinorin, birin e Ankeos me gjashtëdhjetë anije.

Secila kishte shumë arkadë fatosa, fort të dëgjuar në mjeshtrinë e luftës. Mbreti i kreshnikëve Atridi atyre u fali flluga shumërremash t'i bien detit turbull, pse me punë deti s'ishin marrë asfare.²² *
Ç'merrte Buprasi dhe hyjnorja Elidë, treva e Hirminës dhe Mersini i skajshëm, Olenia shkëmbore dhe Alisi, kishin për prijës katër kpedanë.
Çdo prijs udhëhiqte dhjetë galé të shpejta, shumë prej epejve në to patën hipur.

Atyre u prinin Amfimaku e Talpi, bijtë e Kteatit dhe Eurit Aktorit, si prijs i tretë ish Djor Amarinkidi, dhe prijs i katërt Poliksen hyjnori, i biri i mbretit Agasten Augiadit.
E ata që ishin nga Duliku e Ekina, nisi të shenjta, dhe tej detit rronin përballë Elidës, kishin prijs Megetin e rreptë si Ares, që Fileu e lindi,

File kreshniku, dashamiri i Zeusit. Zemruar me t'anë, u arratis n'Duliko, s'andejmi u nis me dyzet barka t'murme.
E qefalenve Odiseu u printe dhe gjithë kreshnikëve që n'Itakë banonin, dhe në Neritë me pyje degëmëdhaja dhe në Krokilë dhe Egilipë gurore;

E ata që rronin në Zaqint e Samos, dhe ata t'Epirit dhe bregdetit tjetër,²²² të gjithë prijs kishin Odisé dinakun, mendar si Zeusi. Me të n'Trojë velëzuan dymbëdhjetë anije, fajkat lyer me t'kuqe.

Vinte Toanti, biri i Andremonit, prijs i etolëve, që n'Pleuron dhe Oléne e në Pilenë e Kalidonë shkëmbore e në Kalkidën bregdetare rronin.
Ojné shpirtmadhi s'kish lënë djalë pas vetes, pse i biri i vdiq, leshverdhi Meleagër, kështu Toanti sundoi gjithë etolët, që e ndoqën pas me dyzet barka t'murme.

Kretezve u printe Idomené shtizori, e ata që n'Knos e në Gortinë shumëledhesh, në Likt, Milet e në Likst vendosur mbi shkëmb të bardhë, në Fest e Ryt, ( këtu në Kretë, asnjë pellazgë nuk u permend) kurse në Odise po, si ngatrrohen gjërat) dhe tjerët që rronin në Kretë me njëqind qytete, kishin për prijs Idomene shtizorin bashkë me Merionin si mizori Ares, dhe u shkuan pas me tetëdhjetë barka t'murme.

E burri azgan Tlepolem Heraklidi nga Rodi u priu nëntë fllugave të murme me rodezë trima që në Rod banonin, në Lind, Jalis dhe Kamir gurabardhi.
Atyre u printe Tlepolem shtizori, që me Heraklin e përftoi Astioka.
Herakli i fortë e pat rrëmbyer nga Efira anës Silentit, mbasi pat rroposur shumë kala burrash që i rriti Zeusi.

Kur Tlepolemi u rrit n'atë truall të bukur, dajën e vet të shtyrë në mot, Likinin, fis me Arsénin, e pat vrarë pa dashje.
Shpejt ndërtoi barkë, një mori burrash mblodhi, dhe arratinë tejembanë deti mori, pse u tremb nga bijtë e nipat e Heraklit.
E mbasi hoqi në mërgim shumë t'zeza, sosi në Rod, tri fise atje vendosi. Dhe Zeusi i madh, sundues i njerëzve e i zotave, me shpirt i deshi e begati u reshi.

Me tri anije erdh Nireu prej Simës, Nireu, i bir' i Aglajes dhe i Karopit, Nireu, që ishte më i pashmi i akejve, t'ardhur n'Ilion, përveç Akil hyjnorit; por ishte i dobët dhe pak veta e ndoqën.

Ata që rronin në ishujt e Nisirit Kropatit, Kasit, Koos dhe n'qytetin e Euripilit dhe Nisi i t'Kalidnes prijës Antifin e Fidipin kishin, dy bijtë e mbretit Tesal Heraklidit. Me ta u rreshtuan tridhjetë galé zgavra.

Ata që rronin n'Argun e pellazgëve ²²²² * (ketu: Argu dikur moti ishte pushtuar nga pellazgët por këta dëbohen nga Helenet, kishin ikur 355 vite me parë nga Argu në Thesali e nga ketu në Cizikë, Italië, Kretë e gjithandej ne mesdhe... Pra Argu i pellazgëve në kohën e luftës sê Trojes egzistonte vetem si toponim, si sot qe kemi toponime te pushtuesve sllavë në Shqiperi e Kosovë)*liada faqe 62 vargu 655 Homeri)...me nam e zë, dhe trimat që banonin n' Alop e Al, në Ftijë, Trikinë dhe Eladën e grave t'bukra, që helenas quhen dhe mirmidonë e akej, (që helenas quhen, pra nuk ishin pellazgë por helenë) n'Trojë velëzuan me pesëdhjetë flluga, e kishin prijs Akilin.

Në krye t' Abantve trima të rrëmbyer, që u shtrihej fisi ç'merr Kalkida e Eubea, Iretrja e Histea e veshur plot më vreshta, dhe Qerinti buzë detit dhe qyteza e lartë e Dios dhe Karisti e Stira, u printe Elefenor Halkodontiadi, pinjoll i Aresit, princ shpirtmadh i Abantve, trima të shpejtë me leshra dredhur n'supe, shtizorë me nam qe u digjej shpirti e zemra në gjoks armiqve t'u thyenin parzmoret, i ndoqën pas me dyzet barka t'murrme.
Ata që n'Trikë e në Itomë malore e n' Ojkalé, qytet i Euritit, rronin, prijës dy bijt e Asklepit, Podalirin dhe Makaonin, mjekë te ndritur, kishin e tridhjetë anije zgavra n'Trojë i ndoqën.
Tjerëve nga Ormeni dhe nga gurra e Iperjes dhe nga Asterioni e Titoni, i veshur me borë t'amshuar, Euripili u printe, i bir'i ndritur i Evemon kreshnikut: dhe e ndoqen pas dyzet galé t'murrme.

E ata që ishin nga Gortina e Argisa, nga Orta e Elona e bardha Olosone, kapedan kishte Polipit luftarin, birin e Peritoos, që Zeusi e lindi. Me Peritoon Ipodamia e ndritur e polli atë ditë që zhbiu lubitë leshtore, i zboi nga Peli e i ngujoi n' Etikë.

Dhe Polipiti s'i udhëhoqi vetëm, por me Leontin nga pinjojt e Aresit, dhe bir i trimit Koron Keneidit, që zbritên n'Trojë më dyzet flluga t'murrme.

Njëzet e dy galé Guneu nga Oifi solli me enienë e me perebë, që rronin
n' Dodonë, ku dimri bën më borë akuj, me burra tjerë që rrojnë ndër fusha t' lagura nga i këndshmi Titarez që t' kthjelltat ujra i derdh n' Pené, por nuk perzihet fare më rrymë t' Penésë plotë vorbuj ngjyrë argjendi dhe kalon sipër posi vaj ulliri: buron nga Stiksi, ku betohen zotat.

Proté këmbëshpejti bir i Tentredonit magnetëve u printe, qe i kishin trojet perqark Peneut e Peljos me pyllnaja, dhe e ndoqën n' Trojë me dyzet barka t'murrme.

2°Ata që rronin n'Argun e pellazgëve me nam e zë, dhe trimat që banonin n'Alop e Al, në Ftijë, Trikinë dhe Eladëne grave t'bukra, që helenas quhen dhe mirmidoë e akej, n'Trojë velêzuan me pesëdhjetë flluga e kishin prijs Akilin.

3° Në krye t'Abantve trima të rrëmbyer, që u shtrihej fisi ç'merr Kalkida e Eubea, Iretrja e Histea e veshur plot më vreshta, dhe Qerinti buzë detit dhe qyteza e lartë e Dios dhe Karisti e Stira, u printe Elefenor Halkodontiadi, pinjoll i Aresit, princ shpirtmadh i Abantve, trima të shpejtë me leshra dredhur n'supe, shtizorë me nam qe u digjej shpirti e zemra në gjoks armiqve t'u thyenin parzmoret, i ndoqën pas me dyzet barka t'murrme.

4° Ata që n'Trikë e në Itomë malore e n'ojkalé, qytet i Euritit, rronin, prijës dy bijt e Asklepit, Podalirin dhe Makaonin, mjekë te ndritur, kishin e tridhjetë anije zgavra n'Trojë i ndoqën.

5° Tjerëve nga Ormeni dhe nga gurra e Iperjes(Epirit )? dhe nga Asterioni e Titoni, i veshur me borë t'amshuar, Euripili u printe, i bir'i ndritur i Evemon kreshnikut: dhe e ndoqen pas dyzet galé t'murrme.

6° E ata që ishin nga Gortina e Argisa, nga Orta e Elona e e bardha Olosone, kapedan kishte Polipit luftarin, birin e Peritoos, që Zeusi e lindi. Me Peritoon Ipodamia e ndritur e polli atë ditë që zhbiu lubitë leshtore, i zboi nga Peli e i ngujoi n'Etikë. Dhe Polipiti s'i udhëhoqi vetëm, por me Leontin nga pinjojt e Aresit, dhe bir i trimit Koron Keneidit, që zbritên n'Trojë më dyzet flluga t'murrme.

7° Njëzet e dy galé Guneu nga Oifi solli me enienë e me perébë, që rronin n'Dodonë, ku dimri bën më borë akuj, me burra tjerë që rrojnë ndër fusha t'lagura nga i këndshmi Titarez që t'kthjelltat ujra i derdh n'Pené, por nuk perzihet fare më rrymë t'Penésë plotë vorbuj ngjyrë argjendi dhe kalon sipër posi vaj ulliri: buron nga Stiksi, ku betohen zotat.

8° Proté këmbëshpejti bir i Tentredonit magnetëve u printe, qe i kishin trojet perqark Peneut e Peljos me pyllnaja, dhe e ndoqën n'Trojë me dyzet galé t'murrrme.

Këta qenë prijsët dhe sundusit dànaj ose akej kundër Trojës !

Koalicioni Trojanë;

Lajmëtarja Iridë me këmbë si era t'shpejta, derguar nga Zeusi shqytamadh ia behu, t'ju sjellë trojanve lajmin e trishtuar.
Pleq e të rinj për kuvend ishin mbledhur te sheshi para dyrve të Priamit.

Pranë tij u qas këmbëshpejta Iridë dhe i foli, në zë i shëmbllente birit t'tij Politit, me nam për shkathtësi, qê tani ndodhej zbulues te varri i lartë i Plak Esjetit e priste dànajt, kur nga anijet t'dyndeshin. Si ai e ngjashme i foli Iridë këmbêshpejta: << Ngaherë, o plak, t'pelqen me fjalë të zgjatesh si në kohë paqe. Por një luftë e egër do të pelcas; shpesh kam marrë pjesê ndër luftëra, po kurrë s'kam parë një mori kaq të madhe, si gjethe pemësh e kokrriza rëre, tani po sulen nëpërmes djerrishtës ti bien qytetit, - Hektor, ngrehu e priti.

Kalaja e Priamit mbrënda ka shumë mbrojtës nga vis t'huaja e me gjuhë te ndryshme.
Prandaj çdo prijs nën flamur të bashkojë trimat e vet për luftë të armatosur.>> Kështu foli Irida e Hektori n'çast Iriden njohu, dhe prishi mbledhjen pêr te rroku armët.

Portat u hapën, jashtë u turr polemi: këmbësorë, kalorês,shumê potere krisi. Një bokë e lartë para qytetit ngrihej nê mes të fushës, hapur nga çdo anë, të cilën njerëzit Batijé e quanin, dhe zotat varri i trupëhedhurës; atje u rreshtuan besëtarë e teuker.
Hektor Priamidi i madh tarogzëtundësi trojanve u printe e pas e ndiqnin prijsit me mori popujsh rreptë me armê të ngjeshur, që fort lakmonin të luftojnë me heshta.

Dardanëve u printe princ Ené Ankiziadi, që me Ankizin Afrodita e lindi. Ndonëse hyjneshë, me vdekëtar u mleks n'rudina t'Idés. Ai nuk printe vetëm por me Arkelokun tok dhe Akamantin, bij t'Antenorit të dy mjeshtër lufte.
Ata që trojët në Zelejë i kishin në rrezë të vargut më tê skajmë të Idés,
trojas të pasur që pinë ujë t'Ezepit me rrymë te thellë, per prijs kishin
Pandarin, birin e ndritur të princ Likaonit, t'cilit Apoli vetë ia fali harkun.

E ata që ishin nga Adrestja e Apesi e nga Pitia e mali i lartë i Tirjes, kishin për prijës Adrestin tok me Amfin me pancir liri, dhe dy trimat ishin bij të Meropit Pergosian, që shokun në botë s'e kishte për mjeshtri shortare; ai si la djemtë të binin n'luftë shfaruese, po ata s'iu bindën pse i thirri exheli, nga vdekja e kobshme të dy do të vriteshin.

E ata që n'Prakt e në Perkote rronin, në Sest e Abido dhe n'Arisbë hyjnore, birin e Irtakut, trimin As prijs kishin, që nga Arisba e brigjeve t'Silentit n'Trojë e sollen kuaj zjarmorë e azganë.

« Dhe Ipotou tok me Pile kreshnikun, bijtë e Pellazgut Leto Tautamidit, në krye shtizorëve pellazgjikë u prinin, që kishin trojet në Larisë pjellore ».

« E, kur ndër togje u rreshtuan dy palët me prijës n'krye, si tufa zogjsh trojanët me britma lufte dhe potere u turrën duke piskatur thekshëm si kurrillat në shtigje t'qiellit, kur i ikin dimrit me t'egrat shqota, e fluturojnë drejtë rrymash të Oqeanit, dhe me vete i sjellin vrasti e vdekje fisit të pigmejve;qe në mengjes u shpallin luftë të komshme ».

Analiza dhe diskutime rreth pjesmarrjes pellazge ne luftën e Trojës;
Për popullin pellazgë në Iliada, që shumica mendojmi se ishte një popull i madh, në realitet këtu në këto vargjet më sipër, pellazgët i hasim në këta dy rreshta në radhen Trojane, më një prijs.

"Ata që rronin n'Argun e pellazgëve" ²²²² *
Argu dikur moti ishte pushtuar nga pellazgët por këta dëbohen nga Helenët, pra ata kishin ikur 355 vite me parë nga Argu në Thesali e nga këtu në Cizikë, Italië, Kretë e gjithandej nëper Mesdhe... Pra Argu i pellazgëve në kohën e luftës së Trojes egzistonte vetëm si toponim, si sot që kemi toponime të pushtuesve sllave e turke në Shqiperi e Kosovë)*Iliada faqe 62 vargu 655 Homeri)

«...me nam e zë, dhe trimat që banonin n'Alop e Al, në Ftijë, Trikinë dhe Eladën e grave t'bukra, që helenas quhen dhe mirmidonë e akej, (që helenas quhen, pra nuk ishin pellazgë por helenë) n'Trojë velëzuan me pesëdhjetë fluga, e kishin prijs Akilin ». E vrejmi se Akili ishte prijsi i mirmidonve « qe helenas quhen » e jo pellazgë..!

A jetonin në Argo pellazgët në kohën e luftës së Trojës ?

Për të kuptuar këtë ngatrres, Argu në këtë kohën e kësaj ngjarjes epike homerike në Iliad ishte një qytet në duart e helenëve dhe i banuar më helenë prej më se 300 vitesh e më parë ishte ne dor te pellazgëve në kohën kur këta erdhen nga Azia dhe e pushtan këtë tokë të gadishullit për herë tê parë në vitin 1896 para krishti.

« ata që ishin nga Orkomena e pasur me tufa dhensh e nga Faneu e Ripa, Stratia e Enispa që e rrahin erërat e nga Egea e Martinea e këndshme, dhe në Stimpel e Parrasi banonin,kapedan kishin mbret Agapinorin, birin e Ankeos me gjashtëdhjetë anije. Secila kishte shumë arkadë fatosa, fort të dëgjuar në mjeshtrinë e luftës. Mbreti i kreshnikëve Atridi atyre u fali flluga shumërremash t'i bien detit turbull, pse me punë deti s'ishin marrë asfare..»²² *

*32 Diaspora pellazge në Egje

Straboni na thotë se, Pellazgët themeluan një koloni në ishullin e Kretës duke u mbeshtetur tek Homeri në Odisea. Uliksi kur ai i fletë Penelopes për udhtimin e tij të gjatë, i tregon se, banorët e Kretës nuk flisnin të gjithë një gjuhë të njejtë, kishte Atenien, Kretua indigjen, që ishin burra krenar, kishte Sidonien dhe Dorien që keta ishin të ndarë në tre fise dhe "madheshtorët Pellazgë."

Pellazgët kur arrijnë në Kretë pas invadimit të Deukalionit si e cekem më sipër, rreth vitit 1541 para krishti, nuk kishin ardhur në numer të madh në Kretë siç e vrejmi nga dëshmia e Homerit, numrohen të fundit. Në këtë ishullin e Kretës ata e ruajten lirinë e tyre gati për një shekull, asnjë popullsi nuk sundonte mbi tjetren, derisa pas 125 vite që nga debimi i tyre nga Thesalia dhe i tërë Ballkani i sotêm, aty rreth vitit 1415 para Krishti, kur Tektamusi, i biri i Dorusit ose nipi i Helllenit, zbret ne Kretë më Eolienët, i nenshtron të gjithë këta popuj e mbretron mbi ta. Është për tu habitur se si Homeri në Iliada kretasit i vëndos në anën e Akejve,i shkojnë disa anije në ndihmë Agamemnonit, kurse në "Odise", duke u kthyer Odiseja nga Troja, i gjënë aty në Kretë një etni pellazge në mesin e banorëve të këtij ishulli, si ka mundësi kjo ?
Pellazgët asnjëhere nuk perziheshin më tjerët. Në Kretë më nuk iu gjendet asnjë shenjë pas ketij citimi për Pellazgët, tek asnjë historian tjetër.

Populli fqinjë i Silicienëve të fushës së Trojadës ishin Pellazgë, siç e kendon Homeri, "Hipotis printe trupat e famshëm Pellazge" qe "jetonin në fushën pjellore të Larisës, e njihnin për prijs te tyre Hipopotuan dhe Pikeusin, i dalur nga Marsi dhe i biri i Pelazgut Letus, qe rridhte nga Teutamisi. Më këtë Straboni deshmon peermes vargjeve të Homerit se Pellazgët jetonin në kufi më Silicienêt dhe quheshin Lirnesienë qe shtrihej ng Kaikë deri nê kufi më Ioninë në Azi, do thotë ne vendin ku prej kohesh jetojnê tani Eolienët qe vendosen këtu në këtë regjion qe kur Deukalioni i kishte debuar nga Thesalia si e vrejtem më siper...

Pasi që këta pellazgët ishin armiq të Akejve, iu shkojnë në ndihmë Trojanëve mirëpo kjo kishte ndodhur rreth 267 vite pasi që pellazgët ishin dëbuar nga Thesalia si e pamë lartë, janë tê detyruar t'ua lëshojnë edhe Cizikën Eolienëve te cilêt ishin shumê më te fuqishëm, keshtu qe së bashku me Dorianët pushtojnë një pjesë të Azisë së Vogël duke i dêbuar Leleget dhe Pellazgët nga vendi qe ishin aty prej më së 567 vite q nga ikja e tyre nga Thesalia.

Kolonin Pellazge e gjejmi edhe më herët se lufta e Trojës në Cizikë, në kohën e Argonautëve, do thotë rreth vitit 1250 para krishti, qe quheshin më emrin Dolionë. Kur marrrin veshë se këta Argonautët ishin pasardhes të Thesalianëve ku më anijen e tyre kalonin aty pari, për t'iu hakmarrur i sulmuan. mirëpo mbreti i Cizikës nderhynë dhe vritet ne këtë perleshje. Më vonë në Cizikë arrijnë edhe pellazgë tê tjerë, që quhen në histori si Pellazgët Tirrenienë, të cilët kur dëbohën nga Tirrenia nga Lidianët, strehohën në Atikë, ku nga Atika kalojnë në Lemnos, do thotë se ishin dëbuar pas shumë kohësh dhe disa prej tyre terhiqen në Cizikë. Këta Tirrenienet më origjinë Lidiane por qe ishin debuar nga Italia apo Saturnia, iu bashkangjitën këtyre banorëve të Cizikës që më herët ishin ardhur aty dhe kështu formohet si popull i perbashkët dhe quhen të gjithë Pellazgë të Cizikës. Edhe këtu perseri kolonit greke iu afrohen Cizikut dhe dal ngadale disa prej ktyre pellazgëve shkrihen në ta e disa prej tyre zhvëndosën dhe iu humbin gjurmët nga ky vendë.

Burimi; Iliada nga Homeri, perkthimi Gjon Shllaku botues Buzuku Prishtinë

Burimi 2; Edme Mentélle Historia e Herodotit 1802 Paris

Ju falemnderit, presim intervenime vetem prej atyre që e kane lexuar Homeri së paku 3 herë dhe atë në tri gjuhë së paku, shëndet.

[kutje]

Shume perkthimi i dobet.E dyta,ne bibel,shkruhet,se ne nji vende ,luftonin 5 fise,me kater fise.Keto jane fjalet e Abrahamit,kure i biri tina ishte aty,pore u kthye .Dhe tashe pyetja ,si mundet,te jene keto emna te grekeve,dhe te tjereve,kure disa emna qytetesh egzistojne,dhe jane ne gjuhen shqipe.Per ketu ashte lufta komplet turqia,teritori.Permenden qytetet te hatushave,dihet mire se pasi u shkatruen,disa emna kemi ne gjuhen shqipe.Gabimet jane,mirepo,duhet me i gjetun,thjeshte,me duket krejt kjo si beteja e kosoves,mirepo ketu,e perpunueme ma mire.Ne kreta 100 qytete,he tjerët që rronin në Kretë me njëqind qytete,qikjo MBASE INTERESANTI.

[Kreksi]

Lexoje me za, ose thuaj dikuj ta lexoje, perkthimi është i shkelqyeshem por te duket ne fillim.. veshtirë.. e postova ne rreshta se eshet ne vargje.. zente vend shume...

[Kreksi]

ILIADA

Kënga e dytë:

Tani ju, o muza, që n'Olimp banoni,
dhe si hyjnesha para syve keni
çdo send dhe nuk ju mbetet gjë pa ditur,
tregomni prijsit edhe princat dànaj,
të cilët ne kurrë parë me sy s'i kemi,
por kemi ndier lavdinë pamort të tyre.
Të gjithë kreshnikët që në Trojë luftuan
nuk do të mundja t'i përmend me emër,
sikur dhjetë gjuhë edhe dhjetë gojë të kisha
zë t'pashteruar dhe krahror prej tunxhi,
mos t'm'i kujtonin Muzat e Olimpit
-bija të Zeusit shqytamadh – fatosat
që n'Ilion erdhën luftë t'u hapin trojasve.
Beotëve u prinin Lejti e Peneli,
Arkesilau, Protoenori e Kloni,
dhe atyre shokve që banonin n'Hirje
n'Aulidë shkëmbore dhe në Skerë e Skolod,
dhe n'Eteonin me lugina e pyje,
në Tespje e Grajë e Mikales të hapët,
dhe atyre tjerëve që rreth Harmës rronin,
n'Ilès dhe Eritre e n'Eleonë banonin,
n'Hilë, Okalé e Peteon u rritën
në Medeonë me ledhe madhështore,
t'tjerëve nga Kopa dhe Eutrezi e Tisba
n*'zë për pëllumba dhe nga Koronea,
prapë tjerë nga Aliarti i pasur me kullota
dhe nga Platea, tjerë n'Glisant banonin
dhe n'Hipotebë me ledhe madhështore,
ata nga Anhesti i shenjtë, ku Posejdonit
kushtuar kishin prozhëm madhështor.

Dhe ata nga Arna e veshur plot me vreshta,

dhe nga Midea e Nisa e shenjtëruar,
dhe nga Antedoni ndër kufij të skajshëm,
në Trojë velëzuan me pesëdhjetë anije,
dhe në secilën djemtë e Beotisë
plot nga njëqind e njëzet veta hipën.
Et ata që rronin n'Orkomen të minëve
dhe Aspledon në krye Jalmenin kishin
me Askalafin, dy pinjoj të Aresit,
që i lindi Astioka në saraj t'Aktorit,
birit t'Azeos. Vasha e nderuar
në pod të epërm, ku ish dhoma e çikave,
ra në shtrat tinëz, me të tetëdhjetë anije.
Skedi e Epistrofi bijtë e Ifit Naubolit
në krye u prinin çetave fokeze,
që n'Kiparis e në Pitonë shkëmbore
i kishin trojet dhe në Daulide; dhe atyre
që në Jampol e Anemoré banonin,

tjerëve që rronin në breg të Qefizit
me rrjedhë hyjnore, e tjerëve që banonin
në trevë t'Lilajës, ku buron Qefizi.
Erdhën në Trojë me dyzet barka t'murme.
E ata i vendosën çetat e fokezve
në krah të majtë pranë çetave beote.

Lokrezve u printe i shpejti Ajaks Ojliadi
me trup i vogël, madje shumë i vogël
krahas Ajaksit, birit t'Telamanit.
Nga shtati i paktë mbante pancir prej liri:
por n'hedhje heshte ua kalonte akejve
dhe panelenve. Ajaksi u printe burrave
t'ardhur nga Kyni, Opunta dhe Kaljri
nga Besja e Skarfi dhe Augea e këndshme,
nga Tarfa e Troni i bregut të Boagrit.
Dyzet anije me Lokrezë e ndoqën,
që i kishin trojet tej Eubesë hyjnore.=Euba Hyjnore*

Në krye t'Abantve trima të rrëmbyer,
që u shtrihej fisi ç'merr Kalkida e Eubea,
Iretrja e Histea e veshur plot me vreshta,
dhe Qerinti buzë detit dhe qyteza
e lartë e Dios dhe Karisti e Stira,
u printe Elefenor Halkodontiadi,
pinjoll i Aresit, princ shpirtmadh i Abantve,
trima të shpejtë me leshra derdhur n'supe,
shtizorë me nam që u digjej shpirti e zemra
në gjoks armiqve t'u thyenin przmoret,
i ndoqën pas me dyzet barka t'murme.
Ata që erdhën nga qyteti i Athinës
me ledhe t'forta, ku sundoi shpirtmadhi
Erekteu, t'cilin nëna tokë e lindi,
dhe vetë hyjnesha Athinà e rriti
dhe e vu sundues në tempull t'saj të pasur,
e atje athinjotët për çdo mot që endej
qindra kurbane qengja e dema i truanin,
kapedan kishin Menesté Petidin.
Asnjeri i gjallë në botë si ai nuk dinte
të radhitë qerre e burra me mburoja.
Vetëm Nestori, i thyer nga mosha, i qasej.
Dhei shkuan pas me pesëdhjetë barka solli
Ajaksi i madh, pranë athinjotëve i vuri.

E ata që erdhën nga Tirinti e Argos,
ng Ermiona e Asina n'gji të detit stisur,
dhe nga Trezeni, Ejona e Epidauri
mbushur me vreshta, dhe ata që erdhën
nga visi i Akajës, nga Maseta e Egina,
kishin për prijës Diomed zemërtrimin
dhe djalin n'zë të Kapaneut, Stenelin,
t'tretin Eurialin posi hy të pashëm,
djalin e mbretit Mekist Talajonit.
Në krye të gjithëve printe Diomed trimi.
Dhe i shkuan prapa me tetëdhjetë anije.

E ata që rronin n'Mikenë kreshnike,
n'Korint të pasur dhe Kleonë të hijshme,
dhe ata që trojet në Orné i kishin
dhe n'Aretirë të këndshme dhe të lume,
e në Siqion, ku Adresti sundoi s'pari,
n'Iperezi e Gonoesë të egër,
dhe në Pelén e Egialé banonin,
n'Egion dhe fushën e pamasë t'Elikës,
mbretin e madh Agamemnon ATRIDIN
kishin për prijës n'krye t'njëqind anijve;
mbi të gjithë ishin më t'shumtë e më trimi.
Shkëlqente Atridi i veshur me armë tunxhi,
dhe krenar shquhej mbi të gjithë fatosat,
se ish më i forti e meushtri më t'madhe.

Laqedemona me lugina e male,
Fari e Sparta e Mesa e pëllumbave,
Brisja e Augea e këndshme dhe Amikla,
edhe qyteti bregdetar i Helos
dyndën ushtri si Laja e pllaja e Ojtillit;
atyre u printe Menela zëmadhi.
Në Trojë u sulën me gjashtëdhjetë anije
veçmas nga ushtria e Agamemnonit.
Duke u dhënë zemër, përmes tyre bridhte,
se mbi të gjithë ai digjej t'merrte hakun
për brenga e dhunë që hoqi për Elenën.

E ata që ishin ng krahina e Pilo
dhe Arena e këndshme dhe nga fusha e Trios
në va t'Alfeut e nga Epia e hijshme,
e ata që rronin në Kiparisiente
dhe mfigené në Pteleon e Helos,
në Dor – ku muzat, ndeshur me Tamirin,
këngtarin thrak, që vinte prej Ekaljes
nga shpia e mbretit Eurit Ekalenit,
ia mbyllën gojën dhe ia shojtën këngën,
pse e mburrte veten që për këngë ua dilte
edhe vetë muzave, bijave t'Zeusit,
e ato zemruar e bënë qorr dhe i hoqën
mjeshtrinë e shenjtë të këngës dhe kitarës.
Nestor Gerensin burrë me nam prijs kishin,
pas tij radhitën plot nëntëdhjetë anije.
======================
E ata që rronin n'Arkadi rrëzë malit
thikë të Kilenës pranë varrit t'Epitit,
ku përherë lindin kordhëtarë fatosa,
e ta që ishin nga Orkomena e pasur
me tufa dhensh e nga Faneu e Ripa,
Stratia e Enispa që e rrahin erërat
e nga Egea e Martinea e këndshme,
dhe në Stimpel e Parrasi banonin,
kapedan kishin mbret Agapinorin,
birin e Ankeos me gjashtëdhjetë anije.
Secila kishte shumë arkadë fatosa,
fort të dëgjuar në mjeshtrinë e luftës.
Mbreti i kreshnikëve Atridi atyre u fali
flluga shumërremash t'i bien detit turbull,
pse me punë deti s'ishin marrë asfare.²²
Ç'merrte Buprasi dhe hyjnorja Elidë,
treva e Hirminës dhe Mersini i skajshëm,
Olenia shkëmbore dhe Alisi,
kishin për prijës katër kpedanë.
Çdo prijs udhëhiqte dhjetë galé të shpejta,
shumë prej epejve në to patën hipur.
Atyre u prinin Amfimaku e Talpi,
bijtë e Kteatit dhe Eurit Aktorit,
si prijs i tretë ish Djor Amarinkidi,
dhe prijs i katërt Poliksen hyjnori,
i biri i mbretit Agasten Augiadit.

E ata që ishin nga Duliku e Ekina,
nisi të shenjta, dhe tej detit rronin
përballë Elidës, kishin prijs Megetin
e rreptë si Ares, që Fileu e lindi,
File kreshniku, dashamiri i Zeusit.
Zemruar me t'anë, u arratis n'Duliko,
s'andejmi u nis me dyzet barka t'murme.

E qefalenve Odiseu u printe
dhe gjithë kreshnikëve që n'Itakë banonin,
dhe në Neritë me pyje degëmëdhaja
dhe në Krokilë dhe Egilipë gurore;
e ata që rronin në Zaqint e Samos,

dhe ata t'Epirit dhe bregdetit tjetër,²²²******
të gjithë prijs kishin Odisé dinakun,
mendar si Zeusi. Me të n'Trojë velëzuan
dymbëdhjetë anije, fajkat lyer me t'kuqe.
Vinte Toanti, biri i Andremonit,
prijs i etolëve, që n'Pleuron dhe Oléne
e në Pilenë e Kalidonë shkëmbore
e në Kalkidën bregdetare rronin.
Ojné shpirtmadhi s'kish lënë djalë pas vetes,
pse i biri i vdiq, leshverdhi Meleagër,
kështu Toanti sundoi gjithë etolët,
që e ndoqën pas me dyzet barka t'murme.

Kretezve u printe Idomené shtizori,
e ata që n'Knos e në Gortinë shumëledhesh,
në Likt, Milet e në Likst vendosur
mbi shkëmb të bardhë, në Fest e Ryt, dhe tjerët
që rronin në Kretë me njëqind qytete,
kishin për prijs Idomene shtizorin
bashkë me Merionin si mizori Ares,
dhe u shkuan pas me tetëdhjetë barka t'murme.

E burri azgan Tlepolem Heraklidi
nga Rodi u priu nëntë fllugave të murme
me rodezë trima që në Rod banonin,
në Lind, Jalis dhe Kamir gurabardhi.
Atyre u printe Tlepolem shtizori,
që me Heraklin e përftoi Astioka.
Herakli i fortë e pat rrëmbyer nga Efira
anës Silentit, mbasi pat rroposur
shumë kala burrash që i rriti Zeusi.
Kur Tlepolemi u rrit n'atë truall të bukur,
dajën e vet të shtyrë në mot, Likinin,
fis me Arsénin, e pat vrarë pa dashje.
Shpejt ndërtoi barkë, një mori burrash mblodhi,
dhe arratinë tejembanë deti mori,
pse u tremb nga bijtë e nipat e Heraklit.
E mbasi hoqi në mërgim shumë t'zeza,
sosi në Rod, tri fise atje vendosi.
Dhe Zeusi i madh, sundues i njerëzve e i zotave,
me shpirt i deshi e begati u reshi.
Me tri anije erdh Nireu prej Simës,
Nireu, i bir' i Aglajes dhe i Karopit,
Nireu, që ishte më i pashmi i akejve,
t'ardhur n'Ilion, përveç Akil hyjnorit;
por ishte i dobët dhe pak veta e ndoqën.

….Ata që rronin në ishujt e Nisirit
Kropatit, Kasit, Koos dhe n'qytetin
e Euripilit dhe nisi i t'Kalidnes
prijês Antifin e Fidipin kishin,
dy bijtë e mbretit Tesal Heraklidit.
Me ta u rreshtuan tridhjetë galé zgavra.
=============================
Ata që rronin n'Argun e pellazgëve* ²²²² *(..do tjotë se që nga viti -1896 deri 1536 pK. jetuan pellazgêt dhe mbeti vetem
(si toponim ky vend Argo i Pellazgeve por nuk kishte më pellazgë aty ishin ne Cizikë Azi..)

...me nam e zë, dhe trimat që banonin
n'Alop e Al, në Ftijë, Trikinë dhe Eladën e grave t'bukra,
që helenas quhen dhe mirmidonë e akej, ***************
n'Trojë velëzuan me pesëdhjetë flluga, e kishin prijs Akilin.

[rifat]

A ka dikun ndonjë link ku mund ta daunlodoj "Iliadën" dhe "Odiseun".
Flm.

[Kreksi]

Udhtime në djepin eAtlantides



Një sqarim i vogël pêr lexuesin; në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatrrojmi gjuhën sllave më etnin skite, tjetër gjë është kur popujt sllavë që ishin si vasal të empirit skit dhe ku e huazuan gjuhën skite por më etni ata ishin të gjithë të perziër më racat mongole. Falemnderit !

Pushtuesit Egjiptian në Kaukaz sundonin dhunshëm ndaj popullsisë autokone të këtyre vendeve. Të gjithë këta popuj që iu dhanë emra të ndryshëm më vonë historianët e antikitetit sot i njohim në gjuhë të ndryshme si Eritreanët, Edomitët, Himiaritët e Fenikasit që të gjithë këta popuj janë, për historianët grekë, Atlantët (ata-lan), Etiopianët, Kurretët dhe Pellazgët e parë. Ndërsa në poemat Hinduiste njihën më emrat Devasët, Ditiasët, Danavasët, Asurasët kurse në legjendat arabe e perse ishin të njohur më emrin Divët, Gjinët, Afritët, e në librat e zoroastrave (yjet e mëngjesit=nga skitja) njihëshin më emrin Darvansët, Drukhët, Haenaët kurse në poemat greke njihen si Titanët, Lestrigonët, (kuk-l-op) dhe në mitologjinë e popujve të veriut njihëshin si Jotunët apo Duvergari. Gjithkund arianizmi iu ipte karakter të djallit dhe të gjenive famëkeqe. Si duket, egjiptianët e kohës së Seozirisit rreth 3315 vite para krishti në Kaukaz kishin themeluar një mbretni të fuqishme në Azinë qëndrore, më qëndër në Bab-el-on, babai i diellit, si On, që quhej dielli tek egjiptasit e vjetër.
Sipas pikës së rëndësishme strategjike Babiloni mbetët për lindjen e Azisë dinastija kryesore ku sipas idiomes kaldeane kështu mori emrin vendi Uri dhe venerohej me simbolin e Horusit, ku sipas të birit të Ozirisit dhe mbretneshes Izis. i tërë regjioni filloj të zhvillohet shpejtë duke njohur prosperitet të madh si dhe shtim të popullësisë.

Nga ishulli i Krimës apo Meotida, ku bënte dimër i ftohët, një koloni e parë u vendos në Ur-i, në krye me prijsin e tyre Xhemshitin, apo sunduesin e Hamit, që kjo koloni përbënte trungun e popujve Iranianë, Kaldean ose Helen që formonin popullin e Hënës. Pas një kohe filloj lufta mes këtyre dy racave që kishin pushtuar qytetinUri, njëra që vinte nga veriu i Kaukazit dhe tjetra që vinte nga jugu i ketij regjioni. Në këtë periudh të ashpër lufte, arrijti në këtë regjion një sundimtar i dalur nga familja e Jupiter -Amonit i cili e krijoj një lidhje të re për ti mbajtur nën sundim popujt Etiopian e Atlantë të Kaukazit që kishin shpetuar nga permbytja, epoka e quajtur neshpetimi apo nefillimi? Kjo fushat njihët më vonë permes poteve, lufta e Titanve kundër Olimpianve ku sipas të dhënave të udhëtarve të huaj, kjo kujtes ka mbetur ende edhe sot tek popujt e Kaukazit. Mirëpo në këto kohhëra të lashta, derisa i tërë regjioni ishte në luftë, një fenomen tjetër ndodhi në brigjet e Detit (Pont-Euksum=Eushumë, pra nga Ponti deri në Eshumë nga hyrja e Bosforit deri tek Euksumi qyteti tjetër perballë Bosforit, në skajin tjetër në Gjeorgjinë aktuale, dhe për atë quhet Pont-Euksum apo Deti i Zi.)..pra ndodhi një kataklizëm i tmerrshëm mbi kolonit egjiptiane të Kaukazit dhe e zhduki qytetin e Atlantëve dhe shkatrroi pjesen më të madhe të ishullit Meotidë. Ky vend aqë i rëndësishëm i civilizimit të veriut të Azisë u fundos në ujërat e Detit të Zi nga shperthimi i një vullkani nënujor, ku më këtë rast, sipas dëshmive, niveli i detit u ngrit më së tri metra, dhe në vendin e këtij ishullit u krijua një liqe që sot quhet gjiri Tamanit.
Popujt që shpetuan këtij kataklizmi gjeten strehim në malet e larta të Krimes dhe për rrethë maleve të bardha, Ko kas, mirëpo ishte e pamundur që i gjithë njerëzimi të ushqehej në male të larta, ishin te detyruar nga uria të gjënin toka të reja. Aty në Kolshidë mbeten disa fise që iu bashkangjitën perandorisë Kushite mirëpo pjesa më e madhe e fiseve kaluan vargmalet e Kaukazit=Kakas=malet e bardha dhe u vendosen në shpatin e maleve të Taurusit dhe Ararat, në këto vende ku sundonin ende kolonit egjiptase. Fiset që ishin më të perparuara nga bujqësija dhe xehtarija u ndalen në luginën Sinhar, Aram- el- Naharajm, që njihet më vonë me emrin Mezopotamia dhe shtrihen brigjeve të Tigrit dhe Eufratit ku ndertojnë qytete të reja në mesin e kolonive egjiptase në Hor të cilët i strehuan miqësishtë këta vllëzërit e veriut që shpetuan nga permbytja dhe mes fiseve Kaldana apo Ana. Pra këta të fundit, Ana apo Kaldanajt, u bashkuan në Armeninë qëndrore, rreth dy liqenjve, Vanit që njihet sot me këtë emër por në realitet dikur quhej Ana, apo Liqeni i Hënës, kurse tjerat fise u vendosën rreth liqenit që ishte në lindje, Urmiah, ose Liqeni i Diellit, urimi=dielli.
Perandoria kaldeane u formua pra mbi bazat egjiptase të sabeanëve, mirëpo edhe kjo kolonia egjiptiane mori shumë mësime nga kjo rrënjë e re e gjeniut kaukazianë, sidomos magjin dhe haren, si e thotë Eusbe,* këto mrekulli u çpiken nga këta popujt e rinjë të ardhur nga Kus apo Kushi i Kaukazit pas permbytjes. Poashtu edhe Kaldeanët ndiqnin këto praktika me studimin e yjeve, ku iu kushtonin atyre disa virtyte me influancë sidomos mbi të vdekurit. Sipas Ciceronit,* kaldeanët e kaukazit vëzhgonin tërë kohën e tyre të lirë shenjat qiellore, levizjet e planeteve dhe formonin prej kohësh në Babilon doktrinen e shenjtë për astronomi. Ata moren nga egjiptasit sistemin politikë e administrativ dhe e ndajten perandorin në 36 konstellacione, që pershtatej mbi 36 emertimet që dikur Seozirisi ua kishte themeluar, gjatë udhtimit të tij në Hindi. Dymbdhjetë rrethe ndahen sipas shenjave të zodiakut, 7 planete ndahen për fiset më të vogla, ata që dominonin hierarkinë si dhe 30 yje këshilltarve, që prezentonin gjyqin e fiseve.
Misioni i tyre ishte ky; që të vëzhgonin gjithqka në mesin e njerzëve dhe të këtyre vasalve të rinjë, kurse gjusma tjetër e gjyqtarëve kujdesej më vezhgimin e qiellit.
Sipas yjeve emroheshin lajmetarët të cilët i raportonin sundimtarit çdo 10 ditë lajmet e reja, kishin për detyr të regjistronin rekrutimin e ushtrisë perandorike. Dhe që nga kjo kohë nga Uri, njihen më vonë 12 shenjat e zodikut edhe në Egjipt. Secili fis kishte si simbol një kafshë specifike që perfaqsonte familjen e tij, ku këto shenja të shënuara mbi zodiak që më vonë edhe grekët e vjetër imituan për ti shënuar mbi harta konstelacionet duke u mbeshtetur nga këto shenjat kaldeane që ishin dy amblemat kryesore që perfaqsonte kaldeanët dhe kushitët që ishin Luani dhe Kau.
Luani shoqëronte Vishnun në Indi, ndersa tek Persët figuronte Mitren, besohët që Mitra e sjelli qerren e Reas në Greqi, të Opsit dhe Junonit. Kau kujdesej mbi pallatin e Asurit ku brirët e tij sherbenin si kuron mbretnore sundimtarve të tyre.
Tek iranianët Luani është figurina që perfaqson ngadhnjimin kurse mbi Kushitet e kaukazit ishte kau. Pra deri vonë këto dy raca ishin në kundershtim më njëra tjetren, apo si të themi, dy figura që simbolizonin kaun dhe luanin.
Gjiganti Orion apo Hor-Ion, eponimi i racës Ioniane, e ngrit çekanin lartë për të rrafur Kaun i cili hidhet kundër heroit. Herodoti thotë se në kaukaz jetonin popuj të shumët, të cilët merrnin gjethët e disa drunjëve për të pikturuar mbi rrobat e tyre figura të shtazëve, këto shenja nuk fshiheshin kurrë. Për këtë arsye te disa popuj, disa shtazë janë të shenjta, me siguri se ato perfaqsonin dikur fiset e tyre para permbytjes. Sirianët nuk e hanin peshkun sepse e kishin huazuar këtë simbol nga nje fis egjiptianë më amblemen e Peshkut, pra edhe te popuj tjerë këto ndalime kishin origjinen më herët, si si shembull, ndalimi i ngrënjës së pëllumbit tek rusët, sepse tek ta konsiderohej si i shenjtë, pa dyshim se më vonë e moren edhe Asirianët që kishin simbol kumrin, që dikur moti kaldeanët e kishin amblem të tyrën nga kasta e shënjtë e të diturve, sepse kumria ishte si edukim i Semiramisëve dhe se falltoret egjiptiane sipas Herodotit, themeluan një orakul në Dodona, që e quanin Pelejaj, ose Kumrijat. Ndalimi për të ngrënë derrin për hebrejet, nuk ka asnjë kuptim higjenik siç mendohet, por vjenë thjeshtë për arsyje se derri që figuron mbi zodiak ishte atributi i tyre atje në ishullin para permbytjes, i kushitëve të kaukazit që quhej ap-hor-kus, ose sus, në latinishtë kurse greqishtë quhej ber, aper e hog në gjuhën skitike, poashtu edhe popujt e races gjermanike nuk e hajnë mishin e kalit. Raca e bardh me lëkur të bardh që prej kohërave të lashta jetonte në Azinë qendrore (kaspik-kaukaz ) derisa u zvoglua më perzierje me racat tjera.
Alianca e popujve gjermanik ishte e kerkuar së tepermi nga bukuria e tyre në ato kohëra sidomos nga Etiopianët e kaukazit dhe kaldeanët, ku më vonë admirohen dhe inspirohen përmes staujave mbi mermer edhe grekët e vjetër. Gjeneza në librin e shenjtë e njehë këtë levizje të popujve nga lashtësija se, nga veriu, pas permbysjes gati se të gjithë këta popuj të bardh u shperngulen kah jugu.
Abrahami dihet se lëshoj Kalden dhe u vëndos në Kanan, vetëm kaq e thotë libri i shenjtë, por nuk na spjegon më tej se, këta popuj erdhen nga Permbytja e Meotidës ku me vete këta popuj sollen edhe trashigimsinë e Atlantëve. Diodori na e spjegon më së miri në një paragraf të tij; "Belus, i biri i Jupiterit e i Libisë, e dergoj një koloni në Babilon, buzë Eufratit, i mësoj priftërijtë e tij sipas modelit egjiptian dhe se ky popull ishte i privilegjuar nga sundimtari, pra të liruar nga tatimet, Babilonasit i quanin Kaldeanë". Si e shohim më vonë gjatë historisë, këta prifterijë të ardhur nga kaukazi u dhanë pas studimit të yjeve, astrologjisë dhe shkences, ku nga Babiloni, prijsi Danau vëndosët në gadishullin e Egjeut dhe themelon Argun, njërin ndër qytetet e para në Greqi. Tjerë prijsa dolen nga i njejti vend dhe barten me vete popujt e Kolshides dhe të Pontiti, apo Putit, në Thrakinë e sotme turke, të tjerë prijsa i sollen hebrejet drejtë Arabisë e Sirisë, ku të gjithë këta popuj praktikonin synetinë tek fëmijt e tyre. Mund të themi se edhe Atenasit ishin koloni e Sajve egjiptas, që provohet edhe sipas sistemit të tyre politikë dhe kishin prijës Sekropsin dhe Erekten por edhe mbretër tjerë me origjinë egjiptiane që perbetoheshin për emrin e Isisi-t deri vonë.
Sipas kësaj dëshmohet pra se, Bel apo ab-eli, Abeli biblik, i races së bardh, ishte për këta popuj babai i shenjtë, babi-on-i, babiloni, babai i diellit i biri i Jupiterit dhe Neptunit, ku edhe Platoni e quan si sundimtarin e Atlantides, e nga ana tjetër edhe Libia e kaukazit, edhe sot emrohet lumi Luba në Kaukaz, nga rrjedh emri Libia, perfaqsonte këtë rac të ishujve të Meotidës, që gjithsejt ishin 7, ku edhe Atlantida bënte pjes në mesin e ishujve që shtriheshin perballë Krimes së sotme në Ukrainë, buzë liqenit të sotëm Kuban.
Libia, siaps Suidas*, shtrihej në veri të Kolshides, ku sipas kësaj deshmije, Belusi, ndoshta prijsi i tyre i bardh i percjelli kaldeanët gjegjësisht të shpetuarit që ishin të dalur nga Atlantët dhe i shpuri në Babilon dhe duke e ndjekur këtë traditë, edhe Helenët e Danausit, si dhe Hebrejet e populli i Put-it apo Pontit të Kolshides, të gjithë këto fise vinin nga i njejti vendë, Meotida e Krimes.
Më këtë deshmi, vertetohet se duke i permendur popujt e lashtë të njohur nga antikiteti grekë, kjo perandoria kaldeane formonte një konfederat apo një lloj Arke të Aliances, aleanc prej fiseve të shumta nga e njëjta origjinë që sunduan tre katër shekuj më tej pas permbytjes së Atlantidës.
Në Azinë qendrore perseri qfaqet një stuhi. Etiopianët që ishin të mbyllur pertej maleve të kaukazit u versulen mbi perandorinë kaldeane. Kjo forcë e madhe e përbërë nga popuj e raca të ndryshme sulmuan në trekëndshin e famshëm Indo-Skiti dhe e shpartalluan prandorinë e madhe kalde.
Popujt u shperndan në lindje e perendim. Mirëpo populli më i fuqishëm i perandorisë kalde që ishin Asurët, arrijtën t'iu perballonin këtyre sulmeve dhe më në fund edhe ti ripushtonin vendet që posedonte perandoria kalde, kështu që në krye me monarkin e tyre Ninusin, pushtuan edhe Babelin, Erekun, Akadin etj...
Nga kjo pasiguri që mbretnonte në këtë regjion, disa fise të konfederates që ishin këta; As, Arg, Hak, El-ana, Hod, Eri apo Heber, vendosen që të gjithë së bashku të shperngulen nga këto territore, në kerkim të tokave të reja për një vend më të qetë. Edhe këtu e hasim tek Gjenza këtë evenment të famshëm; shperndarja nga Babeli.
Pa dyshim se, raca kaukaziane ishte e fuqishme, i ngjanë një druri të shtrirë, rrënjët i kishte dikur në Meotidë dhe trungu i zgjatej më tej deri në kaukaz ku më tej hapte degët tjera deri në Armeni e Mezopotami, ku kjo deg ndahet pastaj në tri sytha kryesor;

1° Rremi Iranianë, Bktrianë, Hindu.
2° Rremi Sirianë, Hebre, Arab, Berber dhe Etiopianë.
3° Rremi Helenikë, Latino-Iberikë, Keltikë ose Kimerianë.

Ekspansionet e këtyre tre rremave mbi siperfaqen e hemisferes antike dobësohet duke vijuar gradualishtë deri sa humbë fare në racat tjera primitive apo autotone të atyre vendeve që i pershkuan edhe për disa shekuj më tej.
Rremi i lindjes do humbasi në Tibet e Siam, në Birman, në Kinë, si dhe deri në gjirin e popullsisë mongole, pasi që nxjerrin më vonë me perzierje Tartarët, Turqit, Sllavët e popuj tjerë të Azisë së epërme.
Në drejtim të perendimit ky tip perhapet në shumë llojshmëri të popujve gjermanik, sakson e gotikë pasi që krijohet më vonë nën tipi i Galëve.
Në jug drejtë Afrikës këta popuj të dalur nga Kaukazi humbin në mesin e popujve zezakë në fund të Sudanit e në Abisini ku disa prej tyre pasi që u vëndosën në Egjiptin e epërm dhe në brigjet e Mesdheut e deri në Atlasin Marokanë, të gjithë këta popuj që ishin të dalur nga Kushët e Kaukazit të perzier më banorët vendas që sot i njohim më emrat, Brberët, Kabilët, Abisinianët, Nubianët dhe Morët tjerë, të lloj lloj nuances, të gjithë këta vinin nga origjina e Azisë qendrore.
Pra, bota e cila qfaqej në fillim të periudhes historike, u tregua e mbuluar më këto mbijetesa të trungut kaukazianë, apo i të shpetuarve nga ishujt e Meotidës së Krimes së sotme.
Të ju kojtojmi njëherë vetëm dy rreshta nga epopeja Homerike në Iliada, ku prore Etiopianët zëjnë vend tek Homeri i cili na i prezenton si aleatët e fuqishëm të Priamit që i shkuan në ndihmë rreth 10 000 luftëtar, që për këtë deshmohet edhe nga shkrimet asiriane se etiopianët moren pjesë në luftën e Trojës, mirëpo pêr cilêt etiopianë bëhët fjalë ?
Largohet ideja se tek Homeri etiopianët të ishin Abisinët e Etiopisë që shtrihet në brigjet e detit të Kuq, në pjesen lindore të Afrikës, fqinjë të egjiptianëve, por, pa dyshim se bëhët fjalë për këta etiopianët e vjetër që banonin në pjesen veriore të maleve të Kaukazit, atje ku Kroni perendia bênte gosti dhe mbrenda 12 ditëve më anije të tija do arriinte për vizit edhe në Olimpin madheshtor. Si e shohim, në këtë pjesen veriore të detit të zi shtrihej Etiopia dhe Libija e parë, ku pastaj, këta popuj pas permbytjes u vëndosen në pjesn e Afrikës, si e trregon edhe ngjyra e tyre që moren më vonê nga perzierja e tyre me afrikanët vëndas, ata moren ngjyren e kuqe dhe për këtë arssyje deti i kuq mori po te njejtin emër, sipas njerzëve të kuq që banonin në këto vise. Mirëpo, mos të harrojmi se kur Herodoti e vizitoj Kolshiden dhe Krimen, atje gjeti në mesin e banorve edhe njerëz të zinjë, ishin Etiopianë apo Abisianë të ardhur me siguri nga Afrika apo nga viset e largëta të Nubisë Egjiptiane të cilët iu bashkangjiten ekspedites së Seozirisit, faraonit egjiptianë i cili kishte nërmarrur këtë fushat për ti pushtuar viset e largëta deri në Indi, dy mij vite para Aleksandrit të Madh !

Sipas deshmisë nga Diodori, Osirisi lindi në qytetin Nisa në Egjiptë, buzë Nilit, nga edhe vjen emri i tij, DioNisos, Perendia nga Nisa, që më vonë njihet edhe më emrin Bakus por që është i njëjti person, Seozirisi i famshëm i cili martohet më Izis-in dhe nga kjo martes lindin tre djem, Anubis, Pan dhe Makedo. Drejtë ekspedites së tij në Indi, Sezorisi u nis më një ushtri të madhe prej 600 000 njerëzve, kur arrijti në Indi, atje themeloi për nder të qytetit tê tij të lindjes një qytet ku i dha emrin Nisa, hinduset e moren si perendi dhe e pervetsuan sikur të ishte perendia e vendit të tyre.

Pasi qëndroi një kohë në Indi, Seozirisi vijoi ekspediten e tij edhe në pjesët tjera të Azisë të banuara me shumë poppuj të ndryshëm. Duke u kthyer në Egjiptë, pas 9 vitesh sa zgjati udhëtimi i tij, Seozirisi kalon ngushticen e Bosforit, aty një mbret i këtij vendi të Trakes, kundershton kalimin mbi tokat e tija dhe Seozirisi e vret mbretin dhe e emron mikun e këtij mbretit që quhej Maron të sundoje së bashku më djalin e tij Makedo, ku pastaj ky vend mori emrin Maqedonia. Pastaj kaloi edhe tek Danubi, ku ngriti aty një shtyll perkujtimore per të kujtuar ekspediten e tij nder këta popuj. Vizitoi edhe Atiken, ku vêndasëve ua mësoi kultivimin e hardhisë dhe vërës, si dhe një pije që quhej zitum, e ngjajshme më vërën por bëhej nga tërrshëra.
Kështu prezentohej Seozirisi në tekstet e vjetra egjiptiane, por vetëm se një dallim kishte tek emri i personazhit. Dihet se egjiptasit e vjeter, perendin e tyre të shenjtë e quanin Oziris, por në realitet ky ishte Bakusi egjiptian, perndryshe Seozirisi, i cili poashtu edhe Bakusi kishte shkuar deri në Indi, poashtu edhe ai si Seozirisi ishin ndalur nê Gadishullin tonë, e mundi Penten, tek vendet e greqisë së lashtë, e mundi edhe Likurgin dhe emroi si mbret një vëndas që quhej Tharops, i cili e kishte shpetuar në një rast gjatë një udhëtimi natën, që ndoshta edhe Thrakia mori emrin sipas këtij mbreti, njashtu si edhe Maqedonia sipas të birit të Sezorisit Makedo ? Poashtu edhe për Bakuzin thuhet se ndertoi një tempull për nder të atit të tij Amon, më këtë rast ai kishte bërë sakrifica dhe kishte ngritur një shtatore më kokë dashi, sepse edhe i ati i Bakusit, Amoni mbante një helmet të dekoruar me dy brirë të dashit të kthyër dhe e vente mbi kokë kur nisej për luftë. Poashtu si Amoni edhe Bakusi kur u nis për Indi ku ai mbante brirët e dashit të kthyer mbi helmet.

Si të mos na kujtohet në këtë rast princi Makedon, Aleksandri i Madh më helmeten e tij të famëshme që edhe ai si Bakusi shkeli token e Indisë 2000 vite më vonë ?
I vetmi autor ishte Eustate i cili e kishte vrejtur se Bakusi nuk ishte i biri i Slemesë i cili luftonte kundër Hindusve as ai Bakusi që Atenianët e adhuronin si të ishte biri i Jupiterit e i Prosperinës por një tjetër Bakus që origjina e tij dukej e panjohur sipas Eustate.
Të njëjten pytje e shton edhe Arieni, historiani dhe percjelles i ekspedites së Aleksandrit, kur erdhi ky personazh i famshëm i quajtur Makedo që mbante një helmet më brirë dashi, të ngjajshmen si kjo që mbante edhe Aleksandri i Madh dhe kur arrijti në Afganistan, aty afër Kabullit, saktësishtë në qytetin Nisa, qytet i themeluar dy mij vite para ardhjes së Aleksandrit dhe për habinë e të gjithëve, banorët e këtij qyteti ia dorzuan qelsat e kêshtjellës Aleksandrit, se ata e moren për perendin e tyre të lashtë, Bakusin dhe mendonin se ky Makedoni i ri ishte i biri i Bakusit të dikurshëm ?
Mirëpo ne sot mund t'ia kthejmi këtë pergjigjie Arrienit të urtë, se jo vetëm se pas Bakusit fshihej Ozirisi por edhe një personalitet tjetër më emrin Seoziris, faraoni egjiptin që pershkoi këto vende dhe i vetmi që i mundi hidusët, mirëpo egjiptasit e fshihnin këtë emër, pasi që ky kishte hyr në rangun e hyjnive të tyre të shenta dhe nuk duhej të konsiderohej më si mbret por perendi më emrin Oziris.
Nuk ishte koti shkuarja e Aleksandrit në Egjiptë dhe hyrja e tij në tempullin e Amonit, tempullin e babait të Ozirisit, Bakusit egjiptian, ku i dihet, më këshillat e Olimbis, ai duhej të paisej më këtë helmeten dhe brirete dashit, ishte çelsi apo fjalkalimi për të hyr edhe ai në boten hinduiste si perendi ku edhe atje ndoshta e priste një detyr tjetër...
Pra si dëshmi i një egzistences së këtij qytetrimi para europian e para egjiptianë, edhe sot mund të shihen ndertimet gjigante të Atlantëve të lashtë në siujdhesen e Krimes në vendin e quajtur Kersh=si kërrshi, e lartë 30 metra, e nderuar prej gurve kolosal, që vetem ata mjeshtër dinin ti ndërtonin më vegla të tyre të panjohura. Vetëm një qytetrim i tillë ka patur mundësi të ndertoje edhe muret kolosale në gadishullin Ilirikë, në Daoroson, Medun e ndoshta edhe Lezhen, por kurrësesi këta nuk ishin pellazgët si mendojmi ne por ishte ky qytetrmi i Atlantëve më qendër në Krime. Kjo mund të spjegohët vetëm më arsyjen se të shpetuarit pas kësaj permbytjes ndertuan më vonë mure të tilla në naltësi mbidetare prej 600 metra, dhe kur i shohim këto punime, janê tepêr të ngjajshme më ato muret e gjetura në Ukrainë, prandaj, nuk perjashtohet edhe kjo lidhje e gjithë këtyre terrtoreve nga Heregovinna Vinça e deri në Kaukaz kudo gjejmi gjurmê të njejtit qytetrim. Prandaj, përpos ngjajshmërisë së gjuhës, kemi edhe këto dëshmi të ndertimeve. T'ju permendim vetëm dy fjalë të ngjashme më shqipen; Në kohën e Aleksandrit, kur kaloi përmes këtyre vendeve të Transkaukazit, për habi ushtria e tij nuk hasi asnjë rezistencë, të gjithë banoret ishin fshehur në vendëbanimet perdhese që quheshin kulla pra ishin gropa te hapura në shpatije të maleve dhe nga aty vëzhgonin armikun, prandaj edhe sot quhen disa toponime të tilla që mbajn këtë emër, Kullashi...pra ishin gropa nga kullonte uji dhe sherbenin për strehim.
Nuk mund të thëmi se gjuha shqipe sot nuk ka fjalë të huazuara nga pellazgët, pa dyshim se ka fjalë skito-pellazge apo kalde e kushite të ardhura nga lindja përmes sumerve të Mezopotamisë që i percolen deri tek ne këta pellazgËt apo Bellaskët e bardh nga Babilonia në peloponez, mirëpo kjo nuk do thotë se edhe ne jemi të ardhur me origjinë nga këta pellazgët e shpëtuar nga permbytja e Atlantidës, si e thotë edhe Naim Frashëri, për shkakë tê shtimit të tyre si mizêria, si mizat, u detyruan pellazgêt nga Azia tê kalojnë detin më Anije dhe u vëndosën në trojet tona, ku gjetën strehim nga vëndasit, Molopet e Epirit, u asimiluan në mesin e e popullit autokton, se perndryshe duhej te pranohej teza se ne erdhem nga Babilonia kështu qê edhe ne si grekët do ishim të ardhur e jo autokton, por, e vetmia dëshmi që ne jemi autokton është kjo, përmes Antropologjisë, dëshmohet se shqiptarËt janë popull autokton dhe europianë i races Dinarike dhe jo i ardhur nga lindja, edhepse kjo pakicë e këtyre pellazgëve që kaloi nga Arkadia pastaj në Thesali dhe nga aty kaloi në Thesproti të Epërme që quhej Epiri dikur në vendet per rreth liqenit të Ohrit, dhe Doodna e vertetë duhej të ishte aty afër Dibres e jo në Epirin e sotem. Këta pellazgë që erdhen në viset tona shumica e tyre iken në Italië, edhepse qëndruan tek ne një kohë të shkurtër, 150 vite, ka mundësi të kenë mësuar ndonjë fjalë shqipe nga banoret vendas autoktonë por edhe ne kemi huazuar nga ata fjalë skite prej kësaj diaspore.
Sidoqoftë, edhe pa prezencen pellazge në viset tona, në jemi populli më i vjetër i Europës ku ndoshta edhe këta banorët e Atlantides në Krime e kanë periardhjen nga këto viset e lëshuara si i shohim germadhat në Daoroson dhe Vinça dhe këtu do ishte një mbështetje e vetme pozitive për ne, se, kur i shohim ato punime mbi gur si dhe veshjet e këtyre banorve me tirqi identik me veshjet tona të sotme kombtare, pastaj ngjajshmërin përmes gjuhës, do ishte e pa mundur që të mbesim gjithëmonë në të njëjten pozit; « edhe ata i moren nga ne këto veshje »...mirëpo ka diçka që nuk qendron këtu, sepse, tirqit janë të një stili tepër të persosur, nëse i vrejmi ato shenjat e zeza topa topa si tigri, dhe se në realitet, tigri i bardh jeton vetëm në stepat e largëta të Kazakstanit e Uzbekistanit, nga ku mendohët se edhe zhguni është i ardhur nga banorët e lashtë të altajve, të cilët çpikën zhgunin.
E njëjta gjë është edhe pêr popullin Ujëgur në Kinë ku edhe ata sot lavdërohën se gjithqka e tyre është autentike, si muzika pêrshembull, ku defit i thonë edhe ata si ne =def= mandej edhe stili muzikor i tyre më të cilin mburren ata më një vegel muzikore si çiftelia por më tre tela dhe kur këndojnë, këtë melodi e quajnë =makam= ndërsa tek ne edhe sot quhet =nakam=, pastaj edhe mënyra e tyre se si ia arrijten të çpikin një sistem për ujitjen e arave e kopshtieve të tyre duke hapur galeri apo kanale në vendet gurore për të sjellur ujin deri ne kopshtin e tyre, edhe kjo është e habitshme, apo thjeshtë edhe njê dëshmi pra se dikur, të gjithë këta poppuj kishin si djep qytetrimin nga Meotida apo Atlantida e Krimes.

Atlantida në gjirin e Meotidës në Krime

Te gjitha këto paralele më ngjashmëri aqë përrallore na bëjnë të mendojmi edhe më tej sot; A thua, ku dhe kur filloi civilizimi i parë, në Egjipt apo në Atlantidën e fundosur ?
A është e dëmshme apo në dobinë tonë që ne shqiptarët sot të deklarohemi se i tërë qytetrimi i sotëm europianë rrjedh nga të parët tanë pellazgët, e siç e pamë më lartë më deshmi e prova shkencore, se e gjithë kjo bashkësi e popujve të lashtë, origjinën e përbashkët e ka nga të shpetuarit e Atlantides që gjendej në Ukrainë?
Sikur të kishte egzistuar Atlantida aty diku në detin Egje, edhe unë do kish thënë, po, pajtohem dhe se pa dyshim edhe ne duhej të ishim pasardhesit e pellazgëve, mirëpo, është dëshmuar nga dijetra të mdhenjë e shkenctarë se pellazget nuk janë autoktonë në vendet tona por të ardhur nga largë, ku i pari i tyre Belli apo Ab-eli i bardh, rrjedhin nga kolshida e largët e kaukazit dhe se tê gjitha këto degë të popjve janë me origjinê skitike, te bardh që kurrsesi nuk duhet ti ngatrrojmi më sllavët e ardhur 2000 vite më vonë nê viset tona, kjo rrënjë e përzier me popujt tjerë turko-mongol, kjo dihet, por fjala është për skitet dhe kaldet, e kolshet e vjetër të cilët, pas këtij kataklizmit siç e pam, fundosjes së Atlantides në Krime, u detyruan të strehohen në toka tê reja, nga Babiloni u shperndanë neper vise tjera të botes antike dhe disa degê nga kjo familje e madhe më nê fund gjeti strehim në tokat e të parve tanê autoktonë që ishin banoret mê të hershem të europes, raca dinarike ku dhe ne shqiptarët i perkasim ketij trungu, e jo races kalde e skito-kushite, siç e vrejtem më lartë.

Megjithate, nuk perjashtohet kurrësesi ngjajshmëria apo lidhja që na perketë më pellazgët, vetëm përmes gjuhës por jo edhe për nga origjina etnike e gjenetike.

Edhe Albert Dozon kur fletë për gjuhën shqipe, disa herë që është takuar mê Konstandin Kristoforidhin, ai e permend fjalorin e tij tê gjuhes shqipe greke më 40 000 fjalë shqipe dhe në mesin e tyre ka gjetur vetëm 400 fjalë të huaja sllave, do thotë vetëm 1.%, dhe nuk më duket se është ndonjê tragjedi kjo, se shumica e këtyre fjalëve që mendojmi sot se janë fjalë sllave të huazuara nga këta sllavët e jugut të ardhur para 1000 vitesh në viset tona, mirëpo në realitet disa prej tyre janë fjalë të huazuara më herët, me ardhjen e pellazgëve në këtê pjes të gadishullit, lexojeni më lartë si deshmi, pellazgët erdhen nga Babilonia Bab-el-on, =ati i diellit= dhe u vendosen për herë të parë në Argun e Peloponezes dhe u quajten Arkadien, sepse këta popuj bartnin m vete një kuti prej druri dhe e barnin në një karocë, ku në këtë =arka=si e quanin ata në gjuhën e tyre, që edhe shqipja e ka houazuar me siguri, pra mbrenda në këtë ark kêta të shpetuarit e ruanin një guri i zi, si një shenjë kujtimi ndoshta që e ruajten nga shperthimi i vllkanit që shkatrroi Atlaniden ?
Pradaj nuk duhët të habitemi se këta të shpetuarit e Atlantides, që nuk ishin vetëm pellazgët por edhe etni tjera prej 7 ishujve që jetonin rreth Krimes në Meotiden e sotme, pra të gjith këta popuj bredhen vende të largëta në kërkim të tokave të reja, du një deg e tyre arrijti edhe në Arabi, nuk ka nevoj të flasim se si profeti Muhamet i dogji të gjthë idhujt e të parve të Atlantëve që e aduroninedhe ata hëbën dikur si të gjithë kaldeanët e kushitët, pra vëndosi që ta ekspozoje gurin e zi në pallatin e tij si një simbol i Aliancës së vjetër në A ka ba...ku vinin banor e beduin=të varfër=bedi, në gjuhën skite, nga vendet e largëta të vizitonin dhe ia arrijti këtu fama e tij si profet përmes kësaj magjisë së këtij gurit të zi vullanik nga trualli i Atlantidës.
Poashtu edhe pellazgët kur erdhen në gadishullin tonë, ndoshta pasi bredhen boten, megjithëse, thuhet se erdhen drejtë nga Babiloni, ku në këto toka banonin autoktonët, para ilirët, Molopet apo Epirotët ilirianë e dorianë, të rrënjes dinarike. Pra pa dyshim se keta popuj atje para permbytjes flisnin edhe gjuhen sllave, siç e vren edhe Robert D'Angeli kur fletë për mbishkrimin e Steles Lemnos, fjalen sllave « zivaj » e konsideron si fjalë shqipe, duke u shprehur se kjo fjalë si dhe « =siba » «si je » janë fjalë shqipe por që sllavet i huazuan nga gjuha shqipe, normal se duhet të mbesim pa koment kur hasim në këto analizash të pa baza, sepse dihet se « zivaj » apo =zhivaj =jeto, është fjalë e gjuhës skito sllave që perpos tek stela e Lemnos është gjetur edhe në mbishkrimin tjetër në Egjiptë, prandaj kurrësesi nuk mund të thuhet më tej se « ...ne shqiptarët shkuam deri në Egjiptë » « ….ne shkuam edhe deri në Indi, sepse gjoja se kur shkoi Aleksandri në Indi, atje i thanë prinncat indian që edhe para tij, në kohët e lashta këtu në Indi erdhi edhe një Makedon tjetër i cili mbante mbo kokë të njejtën helmet më brinjë të dashit » dhe tani neve na u është bërë shprehi kjo, të themi se « ne shkuam gjithandej nëper ekspedita dhe pushtuam tërë botën antike gjithandej kemi lën gjurmë të gjuhës shqipe ? Këto përgjigjije aqë të thjeshta, mos mendoni se e ndihmojnë apo e zmadhojnë historinë tonë, por perkundrazi, ne e demtojmi gjeneraten tonê të re se këto ide janë tepËr negative për ne. Këtu paraqitem historinë e sakët se si erdhi deri tek ndarja e popujve nga Atlantida dhe se si u ndanê pastaj edhe gjuhêt e bootës ku pa dyshim edhe gjuha shqipe së bashku më gjuhêt tjera të botes dikur ishin në kontakte, jo duke u nisur nga gadishulli yni por e kundërta, nga lindja erdhen drejtë perendimit, prandaj është absurde të diskutohet më teza e ideologji të pa baza se të vetmit popuj që ishin autoktonë, os më të lashtë se këta Atlantët e Krimes ishin vendas vetëm Dinarikët dhe kultura e Vinçes ishte bija e Atlantëve të Krimes ku prej aty kalon edhe në mezopotami e Indi. Ende nuk mund të vertetohet se cila kultur ishte me e vjeter, ajo e Viçes apo e Mezopotamis apo e Egjiptit, prandaj djepi i qytetrimit te botes mbetet ende Egjipti, dhe nese është e kunderta që qytetrimi i parë filloi në Krime, atëhere duhet besuar se edhe egjiptasit rrjedhin nga ky qytetrim Atlantëve, ku aty jetonin shumë popuj, si ç e vrejtem, nuk ishin pellazgët të parët e botës por njê rremë i kêsaj familjes atlante të kaldëve që u shperngulen në Armeni e pastaj nga atje erdhen nê Gadishullin tonë gjuha armene si dhe tjerat gjuhë po e vertetojnê se tê gjithë jetonin dikur së bashku nê këto vise të largëta dhe nuk duhet dhe nuk kemi pse ti ikim së vertetes kur dihet se ne shqiptarët jemi 90% autoktonë të races dinarike e jo aziatike, por nuk perjashtohet as hyrja e këtyre gjuhëve lindore të ardhura nga popujt që shpetuan nga ky kataklizëm, pra gjenetikishtë ne jemi autokton kurse perkahë gjuha kemi edhe ne si popuj tjerë elemente të kësj bashkësije së lashtë dhe që duhet ta pranojmi këtë fakt të drejtë që duhet parë pozitivishtë pa asnjë dyshim se nuk jemi ne të veçant në botë e as në Europë dhe se gjuhët e tjera të europes nuk dolen nga gjuha shqipe, as që u themelua Roma nga ne sepse ne qendruam në trojet tona aty ku jemi edhe sot dhe kjo është krenaria jonë se jemi shqiptar dhe pasardhes të races dinarike dhe pasardhës të ilirve kjo do na mjaftonete e jo të teprohet më thênjet se gjoja e tërë bota e ka origjinen nga gjuha shqipe. Mirëpo pasi që nuk deshirojmi të mbahemi si të urtë, dhe si dihet, çdo popull ka dhe mburret më origjinen e tij ku nganjêherë secili deshiron ta shpalli veten mê të vjetër se tjetrin.
Të shohim këtu se si armenet i thonë zogut =zog= apo =zok= si dhe rreth 200 fjalë tjera të ngjajshme më shqipen. Tani mund të thuhet se edhe armenishtja e paska origjinen nga shqipja ? Pse jo, është shumë e lehtë të thuhët por si të provohet kjo...?
Pra, nuk duhet tepruar më këto tema, do ishte në interesin tonë të shkelim më këmbë për toke njëherë, se këto kritika duhet t'ia lëmi trashegim gjenerates së re që të mos infektohet me banalitete si këto të perditshmet që i hasi në shtypin tonë, por të ndrroje konceptin e të meduarit ndryshe nga këto ideologjit e tezat e mbrapshta që i nxjerrim dita dites pa kurrfarë pergjegjsije.

Më vjen keq...Kurse në disa faqe më tej poashtu në Enigma sipas Robert D'Angeli, autori shprehet kështu; « Shqipëria duhej të ishte dikur e banuar më një popullësi prej 13 million banorve në kohët e lashta që të ket patur mundësi të leje gjurmë nëper të gjitha këto territore të hapta që nga India, Mezopotamia, Azia e Vogël, Palestina, Egjipti Etruskët e italisë Iberia e deri ne vendet Baske e Britania e Madhe, gjithkund dikur flitej gjuha shqipe ?
Po nuk e korrigjuam vten, me siguri se do dalin në sken të na korrigjojnë të tjerêt, herdo kur, sepse sot jetojmi në një periudh ku informatiak permes internetit secilit i mundësohet të vije deri tek këto të njejtat burime, mos të harrojmi se nuk jemi të pa thyeshem dhe se e vetmja teori që do na dali në shpëtim një ditë do jetë kjo dinarike e ilirike, dhe prap do kthehmi ti perqafojmi të parët tanë Ilirët, në të njëjtën pikë ku na la Akademia shqiptare dhe do iu themi falemenderit shumë !

Prandaj disa autor bien në kundershtim më vetë thenjet e mëparshme, ku thonë se; shqiptarët asnjëherë nuk kanë prodhuar as që kanë patur mundësi të kishin një popullsi aqë të dendur prej 13 milion banorvë, kurse në disa kapituj më parë e thonë të njëjtët autor se, të gjitha këto vende i kanë shetitur parardhesit e shqiptarve që ishin pellazgët, si popull autokton i gadishullit, por siç e vrejtem në analizen më siper, këtu nga dijetar tjerë, dëshmohet e kunderta, se, paraardhesi i parë i bardh i pellazgëve quhej Beli apo Abeli i fisit As, Asët apo Asgët e bardh, apo Beli Asi, Azgët e badh ?
Perndryshe, si të spjegohet që Partët, edhe kjo familje skite, u shendrruan nga Parthet në Bardët e pastaj në Lombardët ?

Poashtu edhe populli Kurgan, duhej të quhej Gurban, ata që bënin gur dhe mure, njêsoj si tek toponimet tjera që i hasim kudo në lindje, si psh, lumi Kura që duhej të ishte Gurra, prandaj emrat e deritanishme nga autoret e antikitetit na kanê nxjerrur edhe shumê ngatrresa tjera që sot kemi aftësi ti rishikojmi më një gjykim tjetër.
Me sa kemi vrejtur, studiuesit e sotêm shqiptarë nuk e njohin gjuhën sllave ose mê shkurt e bojkotojmi ose e injorojmi pêr arsyje qê dihen se sa të kqija i solli popullit tonë, perpos që na i pushtuan trojet tona Ilire kêta sllavo-mongolët neve edhe na masakruan, por kjo nuk do thotë se studiuesi shqiptar sot nuk duhet të mirret më gjuhët sllave, se kur e njohim gjuhën e skitëve të lashtë që u zhdukën kemi mundësi të zberdhejmi mbrenda greqishtës së sotme edhe gjuhên e tyre të vjetër sepse, nuk ka grekë as të vjetër as të rinjë, janë po këta skitët qê fshihen në mesin e tyre por duke iu shtuar o-sa prapa e para, sot gjuha skite del kjo greqishtja si dhe populli grekë ka këtë origjinë nga skitët e lashtê të cilët pasi qê u dëbuan nga Egjipti atje që njiheshin më emrin Hiksos, ku pas 518 vite dominimi mbi Egjiptin, pasi që u perzien atje më shumê popuj tjerë, u shperndanë në disa grupe e njëri nder ta ishte edhe ajo dega hebreje e fenikase ku pastaj gjeten strehim në Greqinë aktuale.

A duhet të mburremi si pasardhes te Atlantëve edhe ne në bashkësi me të gjithë popujt tjerë që i permendem këtu sipër që nga kushët, kolshët, kaldët, skitët e largët që rrjedhin nga Atlantida, apo te rrimi aty ku ishim si gjithmon të pa famshëm por autokton në trojet tona ?
Si të spjegohët ndryshe edhe kjo piktur mija vjeçare e gjetur në djepin e Atlantidës ku shohim një grua amazone e veshur më zhguna, tirqi dhe qeleshe si veshjet shqiptare ? Pastaj, si të spjegohët ndryshe veshja dhe traditat e rrethit të Zakopanjës në Poloni ku edhe ata mbajnë edhe sot këto të njëjtat veshje tradicionale si tonat ?

Në asnjë mënyrë ne nuk kemi pse të brengosemi sa iu perketë slalvëve që janë të ardhur në gadishullin tonë para 1000 itesh, të gjithë këta janë të perzierë gjenetikishtë më raca mongole dhe se nuk kanë kurrfarë lidhje më familjen skite përpos të gjuhës që e huazuan nga skitët, pasi që sllavët ishin vasal të tyre, njësoj si sot që algjerianët e tunizianët që e flasin frengjishten, apo indianët, gjuhën e sundimtarëve të tyre, prandaj ju lutemi mos i gjykoni gjërat në

shpejtësi por ndiçni më kujdes dosjen, se kurrfarë lidhje serbët apo pulgarët nuk kanë asnjë argument për të revandikuar se ishin pasardhes të skitëve, prandaj fare nuk ua kam frikën, mund të bluajnê ata çkka të duajnë, megjithëse ka mê se 20 vite, ata e genjejnë opinionin e tyre se gjoja serbËt ishin këta skitËt e lashtë që shkuan dhe themeluan Egjiptin, ata fantazojnë por asgjë të perbeshkët nuk kanë mê ta gjnetikishtë, siç e thash, vetem se permes gjuhes që e moren prej tyre, serbët dhe sllovenet sot bëjnë propaganda të pabesueshme se ata ishin etruskët e lashtë, ata ishin pellazgët e grkêt e vjetër...më të cilat fantezira nuk dua të mirremi këtë herë, pra mos të qajmi kokën, ju falemnderit.
Kam frikë se do dalin pas kësaj teorie edhe teori tjera, ku i dihet, ndoshta do ti nxjerrim edhe Atlantët më origjinë Pellazge, pse jo ?

Dodona para pellazge duhej tê ishte afër liqenit të Ohrit ?

Perhapjet e agrikultorëve pellazgë drejtë Europës...sipas të dhënave arkeologjike.

Gjuha e burrushëve të pakistanit është njê gjuhë skite dhe kurrsesi ata nuk janë pasardhesit e Aleksandrit të madh, këta janë një popull Indo-Skitë njësoj si sllavët, ishin koloni skite.


Kreksi; Atdhetaret te ne njehere lavderohen, pastaj shahen dhe vriten, me ne fund kjahen !