Pershtypje dhe ndjesi

[daniel00]

Sa më shumë zemra i afrohet thjeshtësisë, aq më shumë është në gjendje të dojë lirshëm dhe thellësisht, pa rezerva dhe frikëra. E sa më shumë të dojë pa rezerva dhe frikë, aq më shumë do të dijë të bëjë të bukur çdo gjest të vogël.

Dashuria nuk ka nevojë të bëhet e kuptueshme. Ka nevojë të jetë e treguar. Ndaj ajo që të ruan e ardhmja varet plotësisht nga aftësia jote për të dashur.
Coelho

[daniel00]

Gjenialiteti i turmës

Ka mjaftueshëm tradhti, urrejtje, dhunë, dhunë
Absurditet në qënien njerëzore mesatare
Për të plotësuar në çdo moment rradhët e çdo lloj ushtrie
Dhe më të aftët për vrasje janë ata që predikojnë kundër
Dhe më të aftët për urrejtje janë ata që predikojnë dashurinë
Dhe më të aftët për luftë - përfundimisht - janë ata që predikojnë paqe

Ruajuni
Prej burrit mesatar
Prej gruas mesatare
Ruajuni prej dashurisë së tyre

Dashuria e tyre është mesatare, kërkon mediokritetin
Por ka gjenialitet në urrejtjen e tyre
Ka mjaft gjenialitet në urrejtjen e tyre sa për t’ju vrarë ju, për të vrarë çdokënd

Duke mos dashur vetmi
Duke mos e kuptuar vetminë
Ata do të provojnë të shkatërrojnë
Gjithçka
Që ndryshon
Prej tyre


Duke mos mundur
Të krijojnë art
Ata nuk do ta kuptojnë artin

Ata do ta quajnë dështimin e tyre
Si krijues
Vetëm si një dështim
I botës

Duke mos qenë në gjendje të duan me gjithë zemër
Ata do të besojnë dashurinë tuaj
Të paplotë
E më pas ata do t’ju urrejnë
Dhe urrejtja e tyre do të jetë perfekte

Si një diamant që shkëlqen
Si një thikë
Si një mal
Si një tigër
Si helmi
Arti i tyre më i arrirë

[daniel00]

Zogu blu

Është një zog blu në zemrën time
që do të arratiset
por jam tepër kokefort për të
I them,rri aty, nuk do lejoj
askënd të të shohë
Është një zog blu në zemrën time
që do të arratiset
por unë hedh uiski mbi të dhe thith
tymin e cigares
dhe kurvat dhe banakierët
dhe shitësit e dyqaneve
nuk e dinë asnjëherë që ai është
aty brenda.
Është një zog blu në zemrën time
që do të arratiset
por jam tepër kokëfort për të
I them,rri aty
mos do të më
lëndosh ?
do të m'i djegësh
veprat ?
do të m'i ulësh shitjet e librave në
Evropë ?
Është një zog blu në zemrën time
që do të arratiset
por jam tepër finok, e lë të dalë ndonjëherë
gjatë natës
kur të gjithë flenë.
I them, e di se je aty,
kështu që mos rri i trishtë.
dhe pastaj e vë në vend,
por ai këndon pak aty brenda,
se nuk e kam lënë të vdesë plotësisht
dhe flemë ashtu të dy
bashkë
me paktin tonë
të fshehtë
dhe është vërtet mirësi
që të bësh një burrë
të qajë, por unë
nuk qaj,

Po ju ?!

[daniel00]

Neruda



Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë
Të shkruaj, përshembull: " Nata është e yjëzuar
Dhe fërgëllojnë, të kaltër, yjet, në largësi. "
Era e natës sillet nëpër qiell dhe këndon.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë
Unë e doja, e ndonjëherë edhe ajo më dashuroi.
Netëve si kjo, e mbaja në krahët e mi.
E puthja aq shumë nën qiellin e pafund.
Ajo më donte dhe ndonjëherë edhe unë e kam dashuruar
Si të mos dashuroje ata sy të mëdhenj të ngujuar.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë
Të mendoj që nuk e kam. Të ndjej që e kam humbur.
Të dëgjoj natën e thellë, më të thellë pa të.
Dhe vargu bie në shpirt si vesa në lëndinë.
Ç’rëndësi ka që dashuria ime nuk diti ta mbajë
Nata është plot me yje, ajo nuk është me mua.
Kaq është e gjitha. Larg dikush këndon. Është në largësi.
Shpirti im nuk mund të bjerë në paqe që e kam humbur.
Si për ta afruar vështrimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon, e ajo nuk është me mua.
E njëjta natë që atëherë zbardh të njëjtat pemë.
Ne të tjerët, ata të atëhershmit, nuk jemi më të njëjtët.
Nuk e dua më, është e vërtetë, sa e kam dashur.
Zëri im kërkonte frymën për të prekur veshin e saj.
E një tjetri. Ajo do të jetë e një tjetri. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i qartë. Sytë e saj të pafundëm.
Nuk e dua më, është e vërtetë, por mbase e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria dhe harrimi kaq i gjatë.
Sepse në net si kjo, e mbaja në krahët e mi
Shpirti nuk mund të prehet që e kam humbur.
Edhe pse është dhimbja e fundit që ajo më shkakton
Dhe këto vargje të fundmit që unë i shkruaj.

[daniel00]

Një këngë e dëshpëruar - Neruda

Kujtimi yt shfaqet nga nata ku jam.
Lumi lidh me detin vajtimin e tij të vazhdueshëm.

I braktisur si skelat në agim.
Është koha e nisjes, Oh, i braktisur!

Mbi zemren time rigojne pikëla te ftohta.
Oh, pirg gërmadhash, guvë e frikshme anijembyturish!

Në ty janë mbledhur me luftërat ,fluturimet.
Zogjtë e këngës time nga ti e morën hovin.

Ti përpive gjithçka, siç bën largësia.
Si deti, si koha.Dhe gjithcka ne ty qe permbytje!

Ishte orë e gëzueshme e kaplimit dhe e puthjes,
orë e habitjes qe vezullonte si një far.

Ankthi i timonierit dhe furia e zhytesit te verbër,
dehje e turbullt e dashurisë, gjithçka në ty ishte permbytje!

Në ngjizjen e mjegullës, shpirti im me flatra i plagosur.
Zbulues i humbur, gjithçka tek ti ishte permbytje!

Ti e përqafove dhimbjen, iu kape pas dëshirës.
Të rrëzoi trishtimi, dhe cdo gje në ty ishte permbytje!

Une e zmbrapsa murin e hijes,
Eca përtej dëshirës dhe veprimit.

Oh mish, mishi im, grua që të desha dhe të humba,
Për ty në këtë orë të njomur, të përmend dhe të këndoj këngë.

Si një vazo, në veten tënde strehove butësine e pafund,
dhe harrimi i pafund të theu si një vazo.

Ishte e zeza, vetmia e zezë e ishujve,
dhe atje, grua e dashurise, më pritën krahët e tu.

Ishte etja dhe uria, dhe ti ishe fruti.
Ishte zija dhe rrënojat, e ti ishe mrekullia.

Ah, grua, nuk di si munde të më mbaje
në tokën e shpirtit tënd, ne kryqin e krahëve të tu.

Dëshira ime per ty qe më e tmerrshmja dhe më e shkurtra,
më e stuhishmja dhe e dehura, më e munduara dhe e pangopura.

Varrezë puthjesh, ende ka zjarr në varret e tua,
Dhe të çukitura nga zogjtë, ende vilet e rrushit digjen.

Oh goja e kafshuar, oh gjymtyrë të puthura,
Oh dhëmbët e uritur, oh trupat e përqafuar.

Oh bashkim i çmendur i shpresës e mundimit,
Në të cilin u lidhëm dhe u dëshpëruam.

Dhembshuria, e lehtë si uji dhe mielli.
Dhe fjala e saponisur ne buzë.

Ai ishte shorti im, dhe mbi të udhëtoi dëshira,
dhe kur deshira ime u permbys, gjithçka në ty qe përmbytje!

Oh, vend gërmadhash, ne ty gjithçka u shemb
Çfarë dhimbje nuk shprehe, ç’dhimbje të mori fare frymën.

Nga varri në varr ende ti u dogje dhe këndove.
Në këmbë si një detar ne bashin e një anijeje.

Dhe ti lulëzoje në këngë, e thërrmoheshe në rrymat e ujit.
Oh, grumbull gërmadhash, pus i hapur i hidhërimit.

Zhytes i zbehte i verber, kredhës i pafat,
Zbulues i humbur, gjithçka në ty qe përmbytje!

Ështe ora e nisjes, orë e egër e ftohtë,
qe nata e nguros ne ecjen e orëve.

Brezi shushuritës i detit e shtrëngon bregun.
Ndrijnë yjet e ftohtë, shtegtojnë zogjtë e zinj.

I braktisur si skelat ne agim.
Dhe në duart e mia përpëlitet vetëm hija qe dridhet.

Ah, shumë më larg nga të gjitha! Sa shumë më larg nga të gjitha…
Është ora për t’u nisur .Oh, i braktisur!

[daniel00]

Frika mund ta mundë jetën. Është një kundërshtare inteligjente dhe e pabesë, unë e di mirë. Nuk ka dinjitet, nuk respekton ligje e as rregulla, nuk ka mëshirë. Kërkon pikat e tua të dobta dhe i zbulon me lehtësi. Fillon nga mendja gjithmonë. Deri para një çasti ishe i qetë, i kontrolluar, i lumtur. Më pas frika, e maskuar me dyshime të vogla të pafajshme, depërton në mendje si një spiune. Dyshimi takon skepticizmin, që provon ta flakë jashtë. Por skepticizmi është një ushtar këmbësorie me pak mjete. Dyshimi e heq qafe lehtësisht. Bëhesh i shqetësuar. Hyn në përballje arsyetimi. Je më i sigurtë: arsyetimi zotëron armët e sofistikuara më të përparuara. Por, me habinë tënde të madhe, megjithë superioritetin e tij taktik dhe një seri fitoresh të dukshme, arsyetimi rrëzohet përdhe. Ndihesh i rrezikuar, i pafuqishëm. Ankthi transformohet në terror.
Yann Martel

[daniel00]

Dëshira ime më e madhe - përveç shpëtimit - ishte një libër. Një libër tepër i gjatë që të përmbante një histori pafund. Një libër për t'u lexuar e rilexuar çdo ditë me shikim të ri, për t'i nxjerrë kuptime gjithmonë të reja.

Yann Martel

[daniel00]

Në kujtimet e çdo njeriu janë disa gjëra që nuk ia tregon të gjithëve, por mbase vetëm miqve. Ka të tjera që nuk do t'ia zbulojë as miqve, por mbase vetëm vetes, e sidoqoftë si sekret të madh. Por ka në fund, nga ato që njeriu ka frikë t'ia zbulojë madje edhe vetes, e çdo njeri i mirë grumbullon mjaft gjëra të tilla.

Dostojevski, Kujtime të nëndheshme

[daniel00]

Edhe duke përshkuar çdo rrugë të tij, ti nuk do të mundësh kurrë të gjesh kufijtë e shpirtit: kaq të thella janë rrënjët e tij.

Herakliti

[Shtegtarja]

"Femra"!!...Luftëtarja më e fortë në sfidat që i servir jeta dhe në të njëjtën kohë qënia më e brishtë përballë një dashurie të paarritshme...