Pershtypje dhe ndjesi

[daniel00]

Ne jemi shpesh të lënë në vështirsi nga njerëzit që besonim më shumë dhe të dashur nga njerëzit që e prisnim më pak. Disa na bëjnë të paguajmë për gjëra që nuk kemi bërë, ndërsa të tjerë i injorojnë gabimet tona dhe vetëm shohin buzëqeshjen tonë. Disa largohen atëherë kur kemi nevojë për ta më shumë, ndërkohë që disa qëndrojnë me ne edhe kur u kërkojmë të largohen. Bota është një përzierje njerëzish. Ne vetëm duhet të dimë kujt t'i japim duart e kë ta mbajmë përdore. Se në fund të fundit kjo është jeta, të mësosh të mbash e të mësosh të lëshosh.

Haruki Murakami

"E kur stuhia të ketë mbaruar, ti nuk do të mbash mend se si ja dole mbanë, si arrite të mbijetosh. Ti as do të jesh e sigurtë, nëse stuhia ka mbaruar me të vërtetë. Por një gjë është e sigurtë. Kur të dalësh nga stuhia, ti nuk do të jesh i njëjti njeri që hyre në të. Ky është gjithë roli që kanë stuhitë."

Flutura e natës rreh krahët e shkujdesur duke vallëzuar rreth zjarrit që herët a vonë do t'i djegë krahët e saj dhe ajo si një heroinë qiellore e parandjen këtë fatalitet por nuk mundet t'i shmanget shqisave të saj që e tërheqin drejt dritës, së cilës i beson si udhërrëfyese në errësirën e natës dhe kjo është dashuria e parë dhe e vetme e saj, dashuria për hënën.

Daniell Koepke

Ka një diferencë të madhë ndërmjet dorëzimit dhe të lësh të kalojë. Kjo e dyta do të thotë të çlirosh vetveten nga diçka që nuk të shërben më. Do të thotë të heqësh njerëzit që të helmojnë apo një sistem besimi të tillë, nga jeta jote në mënyrë që të lësh hapësirë për ide e gjëra të reja që sjellin mirëqënie dhe lumturi.
Të dorëzohesh e redukton jetën tënde. Të lësh të shkojë e zgjeron atë. Të dorëzohesh është burgim, të lësh të shkojë është lirim. Të dorëzohesh është dështimi i vetes. Të lësh të shkojë është kujdes për veten.
Ndaj herën e ardhshme që ti merr vendimin të lësh diçka apo dikë që është duke e mbytur gëzimin dhe lumturinë tënde dhe dikush ka guximin t'ju akuzojë se jeni duke u dorëzuar apo duke u sjellë si e dobët, mbaje mend diferencën. Rikujtoji vetes se ti nuk ke lejen e askujt apo aprovimin për të jetuar jetën tënde në mënyrën që të duket e drejtë. Askush nuk ka autoritetin t'ju tregojë se cila të jesh apo si të jetosh.

Brigitte Nicole

Nëse ti pendohesh për disa nga vendimet që ke marrë në të shkuarën, mos ji aq e ashpër me veten. Në atë kohë, ti bëre më të mirën e mundshme me dijeninë që kishe. Në atë kohë, bëre më të mirën me eksperiencën që kishe.
Nëse do të merrje ato vendime me maturinë që ke sot, ti do të kishe zgjedhur ndryshe. Ti do ishe përballur me sfidat në një mënyrë më efektive.
Ndaj qetësoje veten dhe fale atë. Koha dhe eksperienca ka një mënyrë të mrekullueshme që të na bëjnë të kuptojmë se jemi rritur, se kemi mësuar të bëjmë zgjidhje më të mira sot, për veten tonë e për njerëzit që kemi të shtrenjtë.

Marc & Angel Hack

Kur i jep veten dikujt që nuk të respekton, ti i dorëzon pjesë nga shpirti yt që nuk do t'i marrësh mbapsht kurrë. Vjen një pikë kur duhet të lësh të shkojë dhe të mos provosh më me disa lloj njerëzish. Nëse dikush të do në jetën e tij, do të gjejë një rrugë për të të vendosur aty. Ca herë duhet thjesht të lësh të shkojë dhe të pranosh faktin se nuk kujdeset për ty ashtu si kujdesesh ti për të. Lëre të largohet nga jeta jote qetësisht. Ta lësh të shkojë është shpesh më e lehtë se sa të durosh. Mendojmë se është shumë e vështirë për ta lënë gjithçka mbrapa, deri sa ja arrijmë. E më pas pyesim veten, "Pse nuk e bëra këtë më parë?"

Në një moment të caktuar do të kuptosh se ke bërë shumë për dikë, sa i vetmi hap i ardhshëm për të bërë është që të ndalosh. Lëre mënjanë. Ik larg. Nuk është se po dorëzohesh, dhe nuk është se nuk duhet ta provosh. Është vetëm fakti se ti duhet të vendosësh kufirin e vendosmërisë nga dëshpërimi. Çfarë është e jotja do të bëhet e jotja. dhe çfarë nuk është, sado të përpiqesh, nuk do të jetë kurrë.

Unë dua ta fal veten që nuk arrij gjithmonë majat, që jam i thyeshëm, për fajin e panevojshëm, që i vë faj vetes për vuajtjen time, për mundimin ndaj një perfeksioni të paarritshëm, që jam kthyer kundër vetes, që e kam mbyllur zemrën ndaj vetes dhe ndaj të tjerëve, që i kam përsëritur vetes akuza lënduese që të tjerët kanë bërë kundër meje, që jam përpjekur të parashikoj gjithçka, që e kam urryer veten ndonjëherë.
Pra shkurt, dua ta fal veten, sepse jam njeri, unë nuk jam perfekt. Dhe nëpërmjet gabimeve mësoj, dhe nëpërmjet faljes unë do të mësoj të dua vetveten.

Të humbësh gjumin duke u shqetësuar për një të njohur apo të dashur. Të kesh vështirsi të ngresh veten në këmbë pasi dikush ju ka lënë. Të ndihesh përsëri e plotë sepse dikush nuk ju deshi mjaftueshëm sa për të qëndruar. Të jesh e frikësuar për të provuar një nisje të re nga frika se do lëndohesh.
Asnjë nga këto nuk do të thotë se ti nuk funksionon siç duhet apo je e çmendur. Ti nuk je vetëm. S'ka rëndësi se sa e turpëruar apo e pashpresë ndjehesh për situatën tënde. Ka të tjerë jashtë që janë duke provuar të njëjtat emocione. Kur e dëgjon veten të thotë, "Jam vetëm fare," është mendja që po përpiqet të të thotë një gënjeshtër. Ka aq shumë njerëz që ndjehen ekzaktësisht si ti.
Nuk je vetëm, dhe ti do ja dalësh përmes kësaj.

Jessica Jensen

Jepi kohë vetes të jesh e mërzitur, e shqetësuar, dhe e zemëruar. Jepi kohë vetes të shërohesh, të pranosh dhe të ecësh përpara.
Koha nuk fshin asgjë, por mund të të japë hapësirë të mjaftueshme për të qenë në gjendje të marrësh frymë përsëri. Dhe pastaj një ditë ti do të zgjohesh dhe zemra jote do të ketë pak dritë në të.
Dhe ditë pas dite, njerëzit do të ofrojnë pjesë nga zemrat e tyre për të të ndihmuar ta rindërtosh tënden. Lejoji vetes të jesh atje ku qëndron, të ndjesh atë që po ndjen, dhe të provosh gjithçka që ka kuptim.
Gjatë kësaj kohe, shih dhe dëgjo për atë dritëz shprese. Është atje, Të premtoj. Dhe është duke pritur për ty që ta shohësh. Sepse një nga gjërat më të bukura që i përkasin njerëzve është aftësia e tyre për tu shëruar, për tu maturuar dhe për të mbijetuar.
Ta pranosh këtë, kështu kalon përtej.

[Lulke]

Shum bukur Daniel si gjithmon!!!

Neser do behet me mire...
...genjeshter e bukur.

[Lulke]

"Të kam harruar? Ti je pjesë e ekzistencës time, e vetes time. Ke qenë çdo fjalë që kam lexuar, që kur për herë të parë kam ardhur këtu.
Ti ishe kudo.. bëje pjesë tek bukuritë që natyra më ofronte,ishe tek lumi, tek velat e anijeve, tek retë, tek drita, tek errësira, tek era, tek pyjet, tek deti, tek rrugët.
Ke qenë mishërimi i çdo fantazie të ëmbël të përkundur nga mendja ime. Gurët me të cilët janë ngritur ndërtesat më të qëndrueshme të Londrës, nuk janë më reale e më pak të pashkatërrueshme se duart e tua, të asaj që nuk janë e do të jenë prezenca dhe influenca jote tek unë, këtu e kudo, tani e gjithmonë.
Deri në orën e fundit të jetës time nuk mundet perveçse të mbetesh pjesë e shpirtit tim...

Charles Dickens.

[Lulke]

Vetem dicka e ben te pamundur nje enderr..... Frika e deshtimit.

[Busy Girl]

Dashuria

DashuriaMë e rëndë se toka Më e lehtë se hija
E vjeter sa lindja Pafund sa gjithësia
E ëmbël sa fjala E hidhur sa pikëllimi
E ngrohët sa falja E fortë sa qëndrimi
Rrënon edhe atje Ku fare ska ndërtuar
Ep fryte në atë vend Ku rrënjë ska lëshuar
E-ndrit errësirën Errëson ndriqimin
I pasuron ëndrrat Dhe ndalon ëndrrimin
Ujitet dhe jeton Edhe në shkretëtirë
Përballon acarin Dhe nuk ka të ngrirë
Rrallë kthehet aty Qe njëherë del
Është fuqi e fort Kur pushton s`pari herë
Pastron çdo plagë Dhe një ofshamë liron
Sa do t`jetë e dhimbshme Plagën e shëron
Vajin e kthen në këngë Ngushllimin në urim
Ndryshk unazat ne gisht Kur nuk ka bashkim
Kur ndizet t`parën herë Flaka e saj përjetohet
Vetëm prushi nëse mbetet Është e para dhe nuk harrohet
Syri nuk e shef Veshi nuk e dëgjon
Zemra është folea Që në të banon

[krenifr]

"Të kam harruar? Ti je pjesë e ekzistencës time, e vetes time. Ke qenë çdo fjalë që kam lexuar, që kur për herë të parë kam ardhur këtu.
Ti ishe kudo.. bëje pjesë tek bukuritë që natyra më ofronte,ishe tek lumi, tek velat e anijeve, tek retë, tek drita, tek errësira, tek era, tek pyjet, tek deti, tek rrugët.
Ke qenë mishërimi i çdo fantazie të ëmbël të përkundur nga mendja ime. Gurët me të cilët janë ngritur ndërtesat më të qëndrueshme të Londrës, nuk janë më reale e më pak të pashkatërrueshme se duart e tua, të asaj që nuk janë e do të jenë prezenca dhe influenca jote tek unë, këtu e kudo, tani e gjithmonë.
Deri në orën e fundit të jetës time nuk mundet perveçse të mbetesh pjesë e shpirtit tim...

Charles Dickens.

E BUKUR XHAN;; vertet me pelqeu shum

[krenifr]

"Dikur, dikush, më tha, se pas ikjes sonë jashtë, të gjithë jemi si një mollë e ndarë. Kur je andej, të mungon gjysma e këtushme, kur je këtej, të mungon ajo gjysma e atjeshme. Atëherë, sipas mikut tim, të jesh qytetar i dy botëve, nuk përbën identitet të plotë, por konstruim dy gjysmash, që qëndrojnë pranë njëra-tjetrës, por nuk shkrihen asnjëherë në një tërësi. Megjithë pasurinë e fituar, nuk je më i plotë, pra je i ndarë. Edhe ajo hapësira e padukshme mes dy gjysmave të botëve të lartpërmendura, krijon mungesën".

[krenifr]

"Në këtë vend, gjeta kohë të pafund për të qenë vetëm me veten, për të dëgjuar ato zëra të shqetësuar të brendshëm, të cilët, po të jesh në hapësirën tënde, nuk ekzistojnë, pasi molla akoma nuk është ndarë. Ndarja sjell paevitueshëm mungesën. Këtu nuk kam parasysh mungesën e familjes, mallin për rrugicën e shkollës apo shoqet e lagjes, por atë komponente, që mban ngrehinën e personalitetit njerëzor të mos shpërbëhet, identitetin e përkatësinë, mungesa e tërësisë së të cilave të bjerr. Kam parasysh një mungesë më të thellë, atë që të shoqëron në mënyrë të vazhdueshme, diçka që mungon pa arsye e ti nuk kupton se çfarë të mungon. Di se të pushton një mungesë e përgjithshme e mall metafizik, të cilit nuk i shpëton, nuk i ikën dot. Ajo që nuk është, që mungon, që dhemb".

[daniel00]

- Të duash është një magji e keqe, si ato që janë në rrëfenja, kundër të cilave nuk mundesh të bësh asgjë derisa magjepsja të mbarojë.

- Dashuria është hapësira dhe koha që bëhen të ndjeshme për zemrën

- Shërohemi nga një vuajtje me kusht që ta përjetojmë plotësisht

- Një dashuri megjithëse shuhet, mund të përcaktojë formën e dashurisë që e ndjek.

- Bukuritë që zbulojmë më herët janë ato që na lodhin më shpejt.

- Zakonet tona na ndjekin edhe atje ku ato nuk na shërbejnë më asgjë.

- Sa më shumë dëshira përparon aq më shumë zotërimi i vërtetë largohet.

- Mungesa a nuk është për atë që do më e sigurta, më e efikasja, më e gjalla, më e pashkatërrueshmja, më besnikja e prezencave ?

- Të dashuruarit e ndrojtur flasin për gjëra të rëndomta deri në momentin kur jane duke ikur.

- Dashuria nuk na bën t'i njohim qëniet më shumë se cilët janë në të vërtetë.

- Në pritje vuajmë aq shumë mungesën e asaj/atij që dëshirojmë, saqë nuk mund të durojmë një tjetër prezencë.

- Bukuria e qënieve nuk është si e gjërave. E ndjejmë që ajo është një krijesë unike, e ndërgjegjeshme dhe me vullnetin e saj.

- Më shumë ja vlen ta ëndërrosh jetën se sa ta jetosh, megjithëse ta jetosh, është përsëri ta ëndërrosh.

- Arti nuk është i vetmi që vendos magji dhe mister në gjërat më të zakonshme; këtë fuqi të njëjtë që t'i vendosë në raport intim me shpirtin, e ka të përkushtuar edhe dhimbja.

- Sepse lumturia vetë është e shëndetshme për trupin, por është hidhërimi që zhvillon forcat e shpirtit.

- Të kesh një trup është kërcënimi i madh i shpirtit.

- Nuk ishte hera e parë që ndjeja se ata që duan dhe ata që kanë kënaqsi nuk janë të njëjtët.

- Ajo është si një nga ato vende me të cilat nuk guxojmë të bëjmë aleanca sepse ndryshojnë shumë shpesh qeveri.

- Ajo përdorte gjithmonë tonin dyshues për vendimet e pakthyeshme

[daniel00]

- E di që duhet të jetë gjithmonë një fillim. Një çast preçiz në të cilin mundesh ende të ndryshosh rrjedhën e gjërave. Një udhëkryq në të cilin të kthehesh me mendimin: Po të kisha marrë rrugën tjetër ? Po të kisha dëgjuar mendjen ndaj zemrës ? Unë nuk po e gjej, Dritë. Nuk di të të them se ku dhe kur filloi, sepse tashmë e kisha mbi vete.

- Kam mësuar se marrëdhëniet më të mira janë ato të kthjellta si uji. Kur gjërat e vështira thuhen me zë të lartë, e humbin fuqinë e dëmit të tyre.

- Mos u shqetëso, mos ki frikë, unë do të mbetem me ty. Brenda errësirës.

- Kur ishim fëmijë, gjithë problemet tona zgjidheshin në mënyrë magjike me një ëmbëlsirë! Kishim frikë vetëm nga errësira, jetonim me dritën, ndiqnim ylberët nën shi duke vrapuar me këmbët zbathur deri sa na merrej fryma, e kur nuk e mbërrinim dot, shiheshim me njëri tjetrin duke qeshur! Nesër është një ditë tjetër e presim shiun e ardhshëm... Por, e nesërmja pas së nesërmes, u rritëm, duke zbuluar që ka gjëra që janë më të frikshme se errësira, dhe që ylberi ishte vetëm ylberi.

- Jam bija e një peme të madhe e të fortë.
Druri im do të bëhet një anije, por nuk ka as spirancë as flamur; vazhdoj të lundroj duke kërkuar hijet apo dritën; pi erërat dhe harroj portet.

- E vërteta është që nuk dëshironte asnjë intimitet; ajo që dëshironte ishte të bisedonte. Intimiteti anon për të sjellë heshtje...

- Munden fjalët të kenë krahë? A munden të na zënë e të na drejtojnë drejt një bote tjetër ? Mund të na bëjnë të dridhemi, siç bëjnë forcat e natyrës të dridhet toka? A mund të arrijnë të hapin dhomat më të fshehta të shpirtit tonë?
Nuk e di nëse vetëm fjalët mund të arrijnë gjithë këtë, por bashkë me zërin njerëzor, po...

- Do të doja të të shkruaja një letër si dikur, t'i mbush ato fletë të bardha në një çast, plot me emocione, përshtypje, frikëra.
Ti lexoje... më kuptoje, një kontakt aq i bukur i yni, ndjeshmërie, me fjalë të shkruara përgjysëm, dyshimet e tua, pasiguritë e mia.
Do të doja të të shkruaja të fundit letër, për të provuar akoma atë rrahje zemre duke pritur përgjigjen tënde.