Pershtypje dhe ndjesi

[Elonesaa]

......

Si mund te shlyhen vall gabimet
Si mund ti heqim mekatet nga zemrat tona
Si te qendrojme me zemer te mykur nga mekatet
Si te jetojme fare kur ndihemi aq te papaster, te pa vler
A thua valla nje kerkim falje mafton
A thua valla mundem serish te behem ajo qe isha
A munem ta kthej kohen, kur qdo gje qe me preukuponte ishte te luaja me femijet e lagjes............


Si sherohet zemra valla ???...........

[toni54]

Nuk me mjafton.
Nuk me mjafton te te shoh duke buzeqeshur e te te them sesa e bukur je, te te shoh duke qare e te te mbaj te shtrenguar ne kraherorin tim e te te perkedhel faqet.......
Nuk me mjafton te flas me ty per cdo shqetesim e ti te me ngresh koken e te fshish lotet, te me shikosh ne sy e te me buzeqeshesh e pastaj te me perqafosh fort, fort.. e pastaj cdo frike largohet..........
Nuk me mjafton te te tregoj si ka qene dita ime, e pastaj ti te ma besh me te bukur....
Nuk me mjafton te shetisim kapur per dore rruget e qytetit, dyqanet, e pastaj te ulemi te pime dicka e te zihemi sepse te dy kemi qejf te paguajme per tjetrin..........
Nuk me mjafton te ulemi ne autobus e te degjojme muzike ne iPodin tend e te te tall per gustot muzikore qe ke, te shoh fytyren tende qe ben si e inatosur e pastaj te fillosh te luash..........e duke degjuar muziken qe me pelqen mua, e pastaj ti te shtiresh se te pelqen edhe ty vetem per te me bere qejfin.........
Nuk me mjaftojne te bertiturat, lotet, grindjet e pastaj heshtja e cila vret edhe me shume.
Nuk me mjafton te bejme paqe, te kuptojme se sa te rendesishem jemi per njeri-tjetrin, po cfare te rendesishmit?! Te domosdoshem doja te thoja.
Nuk me mjaftojne darkat familjare me timen ose tenden, as komplimentet qe na bejne duke na thene sa shume shkojme bashke.........
Nuk me mjafton ti.
Nuk me mjafton kurre....

[daniel00]

“Vdekja nuk është asgjë.
Vetëm sa kam kaluar në anën tjetër: është sikur të isha fshehur në dhomën ngjitur. Unë jam gjithmonë unë e ti je gjithmonë ti. Çfarë ishim më parë njëri për tjetrin jemi akoma. Më thërrit me emrin që më ke dhënë gjithmonë, që është për ty i afërt; më flit në të njëjtën mënyrë të dashur që ke përdorur përherë. Mos ndrysho ton zëri, mos merr një pamje solemne apo të trishtë. Vazhdo të qeshësh me atë që na bënte të qeshnim, me ato gjëra që na pëlqenin aq shumë kur ishim bashkë. Lutu, buzëqesh, më mendo! Emri im të jetë e njëjta fjalë e afërt e mëparshme: shqiptoje pa gjurmën më të vogël të hijes apo të trishtimit. Jeta jonë e ruan të gjithë domethënien që ka pasur gjithmonë: është e njëjta si më parë, është një vazhdimësi që nuk ndërpritet. Pse duhet të jem jashtë nga mendimet dhe nga mendja jote, vetëm pse jam jashtë nga shikimi yt? Nuk jam larg, jam nga ana tjetër, menjëherë pas kthesës. Sigurohu, gjithçka shkon mirë. Do të rigjesh zemrën time, do i rigjesh dashurinë e kulluar. Thaji lotët e tu dhe mos qaj nëse më do: buzëqeshja jote është paqja ime.”

Shën Agustini

[daniel00]

Duke mbijetuar

Më pyetën se si po jetoj, më pyetën
'Duke mbijetuar' thashë, 'duke mbijetuar'.
Mbaj një poemë të shkruar më shumë se një mijë herë,
Në të cilën përsëris gjithmonë se
Ndërsa kushdo sjell vdekjen mbi këtë tokë
Dhe më shumë fabrikojnë armë për luftë
Unë do të shkel në këto fusha duke mbijetuar.

Të gjithë përpara rrezikut, duke mbijetuar,
Njerëz të trishtuar që enden duke mbijetuar.
Duke mbijetuar, duke mbijetuar.

U bë kohë që nuk qesh, sa kohë u bë,
Megjithëse unë qeshja si një gardalinë.
Kam disa kujtime që akoma më dhembin,
Dhe unë nuk mund të harroj për Hiroshimën.

Sa shumë tragjedi mbi këtë tokë...
Sot desha të qeshja por nuk mundem,
Nuk e kam më qeshjen si një gardalinë
As paqen e pishave të muajit të janarit,
Sillem nëpër këtë botë duke mbijetuar.

Unë nuk dua të jem vetëm një i mbijetuar,
Dua të zgjedh ditën e vdekjes time,
Kam të ri trupin, të kuq gjakun,
Dhëmbët të gjithë, dëshirën për fëmijë urgjente
Unë dua jetën e pasardhësve të mi.

Nuk dua të shoh një ditë duke manifestuar
Për paqen në botë duke dalë kafshët.
Sa shumë do të qeshja atë ditë të çmendur,
Ato duke manifestuar për jetën.
Dhe ne mezi duke mbijetuar.

[Hotlani]

Mesuesi im i pare.per ate 1001 kujtime

[daniel00]

Pranoje këtë. Ti nuk je si ata. Ti as nuk u afrohesh atyre. Ti mund të vishesh herë pas here si ata, të shikosh të njëjtin show televiziv pa vlerë siç bëjnë ata, ndoshta ndonjëherë ha edhe të njëjtin ushqim si ata. Por mesa duket sa më shumë përpiqesh të përshtatesh, aq më shumë ndihesh si një i huaj, duke parë njerëzit "normalë" sesi ecin në mënyrë të automatizuar në jetën e tyre. Për çdo herë që thua fjalëkalimet e klubit si "Kalofsh një ditë të këndshme" dhe "Sot qënka mot i tmerrshëm, ëë?", brenda teje je i etur për të thënë gjëra të ndaluara si: "Më trego diçka që të bën për të qarë" ose "Për çfarë mendon se shërben "Deja vu"? ". Përballu me të, edhe nëse nuk do t'i flasësh asaj vajze në ashensor. Por çfarë ndodh nëse kjo vajzë në ashensor (edhe burri... që ecën në dhomëzën e punës...) janë duke menduar të njëjtën gjë? Kush e di se çfarë se çfarë mund të përfitosh nga shansi për të pasur një bisedë me një të huaj. Gjithkush mbart një pjesë të enigmës. Askush nuk vjen në jetën tënde thjesht nga rastësia. Beso tek instinktet e tua. Bëj diçka të paparashikuar . Gjeji të tjerët ...

(Timothy Leary)

[daniel00]

Unë mirë, ti je perfekt.

Nuk është se jam aq keq, atë që duhet të bëj e realizoj, kam sy të bukur, e sidoqofte dy apo tre-ve u pëlqej pikërisht për këtë që jam e jo për atë që dukem, ndaj, nuk jam për t’u hedhur, ja kaloj goxha mirë megjithëse ndihem keq, di akoma të qesh për vogëlsira e mbase jam më e fortë se sa mund të lë të kuptohet, kaq e vogël, në fund të fundit ja dal gjithmonë.

Po atëherë pse ? Pse të pyes vazhdimisht pse? Arrij ta kuptoj që dikush mundet të më dojë, nuk e di si mund të ndodhë, por e pranoj. Të jetë për këtë gjë që jam delikate, ngjall instiktin mbrojtës, e pastaj kam këtë zë fëminor dhe shumë fantazi, argëtohem me pak dhe qaj para gjërave të bukura. Do të jetë për këtë, nuk e vë në dyshim. Sepse për gjithë të tjerat është e pamundur. Po ti, pikërisht ti, përse më do? Më fal që po të pyes sërish, e që ta kam thënë, nuk e vë në dyshim që dikush mund të më dojë, vetëm se ti nuk je dikush.

Ti je ti

Dhe je më i mirë se çdokush, edhe më i mirë se unë, edhe se unë, e unë nuk kuptoj përse.

Si ja bën?

Çfarë sheh?

Kur më thua se më do.

X

[daniel00]

http://www.dailymotion.com/video/xz7...c#.UXUxDKJkOSo

[inez]

Çfarë faji kemi , unë dhe ju , nëse fjalët , për veten , janë bosh ? Bosh , miqtë e mi . Dhe ju i mbushni me kuptimin tuaj , duke m'i thënë ; dhe unë duke i pritur , në mënyrë të pashmangshme , i rimbush me kuptimin tim . Kemi kujtuar se u kuptuam , nuk u morëm vesh fare .

L.Pirandello

kjo eshte sh e bukur. te gjitha postimet tuaja ne fakt jane te tilla ne fakt, ndoshta ngaqe kam dobesi per Luigi Pirandello-n, vecova kete thenie . Komplimenta !

[inez]

Në kujtimet e çdo njeriu janë disa gjëra që nuk ia tregon të gjithëve, por mbase vetëm miqve. Ka të tjera që nuk do t'ia zbulojë as miqve, por mbase vetëm vetes, e sidoqoftë si sekret të madh. Por ka në fund, nga ato që njeriu ka frikë t'ia zbulojë madje edhe vetes, e çdo njeri i mirë grumbullon mjaft gjëra të tilla.

Dostojevski, Kujtime të nëndheshme

kryeveper..