Pershtypje dhe ndjesi

[daniel00]

Arundhati Roy

Pashë një ëndërr

Të duash. Të të duan.
Të mos harrosh kurrë parëndësinë tënde
Të mos mësohesh kurrë me dhunën e patregueshme
Dhe me vulgaritetin e jetës përreth vetes.

Të kërkosh gëzimin në vendet më të trishta.
Të ndjekësh bukurinë në strofullën tënde
Mos e thjeshto kurrë atë që është e komplikuar
Apo të komplikosh atë që është e thjeshte.

Të respektosh forcën, por kurrë pushtetin
Përtej të gjithave, të vështrosh.

Të provosh të kuptosh.
Për të mos ulur kurrë vështrimin.
Dhe kurrë, kurrë, të mos harrosh.

[daniel00]

Dashuria është si një bimë kacavjerrëse që thahet dhe vdes nëse nuk ka asgjë për të përqafuar.

Proverb indiane

[☆Angie☆]

Njëzet e katër orë nga jeta e një gruaje - Stefan Cvajg

-Ngrihuni shpejt! Këtë çast!... Ju thatë: edhe këtë radhë…

Mirëpo atëherë ndodhi diçka e papritur. U kthye rrëmbimthi, po fytyra që më shikonte nuk ishte më e përvuajtur dhe e turpshme, ishte fytyra e një budallai, e një të çmenduri, me sy të flakëruar e buzë që i dridheshin nga inati.

-Lermëni rehat! – thirri. – Sa herë që vini ju, humbas. Kështu bëtë dje, kështu po bëni dhe sot. Shkoni!

Mbeta një çast si e ngurosur. Përballë marrëzisë së tij shpërtheu dhe inati im.

-Unë ju kam sjellë tersin? – e sulmova. – gënjeshtar, hajdut: m’u betuat…

Po s’munda të vazhdoja, sepse ai i çmendur brofi në këmbë dhe më shtyu, pa çarë kokën për zhurmën që nisi të bëhej rreth nesh.

-Lermëni rehat! – thirri si i xhindosur. – Unë s’jam nën mbrojtjen tuaj... Na... na..., merrini paratë që ju kam borxh, - dhe më hodhi disa kartëmonedha qindëshe. – E tani lermëni të qetë!

.......

Kanë kaluar njëzet e katër vjet që atëherë, e megjithatë, tek më kujtohet ai çast kur rrija atje e fshikulluar nga ironia e tij, mes njëmijë njerëzve të huaj, më ngrin gjaku në rrëmba. Dhe e ndjej përsëri me lebeti se çfarë lënde e dobët, e ngartë dhe e mjerë duhet të jetë ajo që ne, me fjalë tepër të mëdha, e quajmë botë të brendshme, shpirt, ndjenjë, ajo që ne e quajmë dhimbje, sepse të gjitha këto, qoftë dhe në kulm, nuk janë në gjendje ta dërrmojnë krejt trupin e munduar – pse rrojmë prapëseprapë në të tilla çaste, me gjakun që na rreh në deje si çekan, në vend që të vdesim, të këputemi e të biem si ajo pema kur e godet rrufeja. Po ashtu është si ju thashë: dhimbja qenka e poshtër, u mposhtka nga dëshira cipëplasur për të jetuar që, siç duket, ka hedhur në mishin tonë rrënjë më të thella nga të gjitha pasionet e vdekshme të shpirtit.

[Fleur Blanche]

"24 orë nga jeta e një gruaje" ndër të tjera, të paska lënë më shumë përshtypje si duket...

Urime për temën daniel00 dhe, meqë pak a shumë linja e ndjekur e përshtypjeve dhe ndjesive, qenka 'rozë' , po e vazhdoj në të njëjtën linjë, por me fragmente të shkëputuara nga Vëllimi 3 i "Të Mjerët" nga Hygo (meqë të pëlqen edhe ty kjo kryevepër ), sepse unë të nxjerr diçka nga vetja me 'ndjesi rozë', jam tërësisht e paaftë, s'ia them fare

Lexim të këndshëm

*

“Një nga madhështitë e gruas është se ajo jepet. Dashuria kur është në një lartësi absolute, ndërlikohet nuk e di me çfarë verbimi qiellor të nderit. Po sa rreziqe iu kërcënohen o shpirtra bujarë! Shpesh ju jepni zemrën dhe ne, marrim trupin. Zemra ju mbetet dhe ju e shikoni në terr duke u rrëqethur. Dashuria nuk ka rrugë të mesme; ajo ose të humbet ose të shpëton. I tërë shorti njerëzor është një dilemë e tillë. Këtë dilemë: humbje ose shpëtim, asnjë fatalitet nuk e shtron në një mënyrë më të papërkuelshme se dashuria. Dashuria është jeta, nqs nuk është vdekja. Është djep por gjithashtu një varr. E njëjta ndjenjë thotë “po” dhe “jo” në zemrën njerëzore. Nga të gjitha gjërat që ka bërë Zoti, zemra njerëzore është ajo që lëshon më shumë dritë, por, dhe më shumë terr!”


“Gruaja ndien dhe flet me instinktin e ëmbël të zemrës që, është i pagabueshëm. Askush nuk di të thotë ashtu si gruaja, gjëra njëkohësisht të ëmbla dhe të thella. Ëmbëlsi dhe thellësi, ja ç’është gruaja”


“Dashuria e vërtetë është e ndritshme si agimi dhe e heshtur si varri.”

“Buzëqeshja e gruas që dashurojmë, ka njëfarë ndriçimi që e shohim edhe natën.”

“Ka çaste kur gruaja pranon si ndonjë perëndeshë e errët dhe e bindur, fenë e dashurisë.”

“...dalldisje kur harrohen edhe të puthurat. Të pastër e të papërlyer në Tokë por, të bashkuar në pambarim. Këta janë shpirtra që kanë ndjenja. Ata flenë së bashku nëpër Yjet”

“Dashuria është kazani i madhërishëm ku bëhet shkrirja e burrit me gruan, trinia njerëzore lind nga qenia Njëshe. Kjo lindje e dy shpirtrave në një shpirt të vetëm, duhet të jetë një emocion për terrin. Atje ku ka dashuri është në mes edhe ideali. Lumturia e përplotë, kërkon solidaritetin e ëngjëjve. Ajo skutëz e errët ka për tavan të gjithë Qiellin. Kur dy gojë të shënjtëruara nga dashuria, afrohen për të krijuar, është e pamundur që sipër kësaj puthjeje, që s’rrëfehet dot me fjalë, të mos ketë një rrëqethje në misterin e pafundmë të Yjeve. Këto lumturira janë lumturitë e vërteta. S’ka gëzim jashtë këtyre gëzimeve. Dashuria pikërisht këtu qëndron dalldisja e vetme. Çdo gjë tjetër qan. Të dashurosh ose të kesh të dashuruar, kjo mjafton. Mos kërko asgjë më tutje. S’ke për të gjetur margaritar tjetër në palët e errëta të jetës...”

[daniel00]

Ju falemnderit per keto fragmente kaq te bukura qe sollet.

Angie

24 ore nga jeta e nje gruaje ka qene per mua nje nga novelat me te paharrueshme. Novelat e Cvajgut jane pjeseza jetesh qe perjetohen deri ne çdo gje te imagjinuar me pare dhe i kalojne ato kufinj, qofte per mire apo per keq, nuk je me i njejti pasi i ke lexuar por tashme i vetedijshem se pafundesia na ben aq te vegjel dhe dhimbja aq te dobet.

[daniel00]

Fleur Blanche

Fragmentet e Hygot jane per mua nostalgjike dhe me ngjajne rrefime te nje njeri shpirtmadh te çilter dhe babaxhan i cili jep pa kursyer pershkrime te tilla qe udhet e mendimeve i drejtojne nga absolutja dhe vertete ashtu duhet pasur force per te besuar.

Kenga e mrekullueshme

Te pershendes me kete fragment nga

Fabio Volo



Me shume se perendimet , me shume se fluturimi i nje zogu , gjeja me e mrekullueshme eshte rilindja e nje femre . Kur ringrihet ne kembe pas katastrofes , pas renies . Qe nje njeri thote : mbaroi . Jo , nuk ka mbaruar kurre per nje femer . Nje femer ringrihet gjithmone , edhe kur nuk ka besim , edhe kur nuk do .

Nuk flas vetem per dhimbjet e medha , per ato plage si mina anti-mashkull qe te ben vdekja apo semundja . Flas per ty , qe kjo periudhe nuk mbaron me , qe po luan ekzistencen ne nje pune te veshtire , qe çdo mengjes eshte nje provim , me keq se ne shkolle . Ty , gjykatesja e palekundur e vetvetes , qe nga menyra se si mendja jote do te te shohe do te vendosesh nese je ne lartesine e duhur apo nese duhet te denohesh veten . Keshtu çdo dite ,dhe ky ritual nuk mbaron kurre . Dhe je ti qe e ben te zgjase .

Ose flas per ty , qe ke frike edhe te flesh , me nje mashkull ; qe je e terrorizuar se nje histori te heq frymen , qe nuk flirton me askend sepse ke tmerrin qe dikush do te hyje ne jeten tende . Me keq akoma : nese do te mbetesh e mpleksur ne kete mes ti , me pas vuan si qeni .
Je e lodhur : eshte gjithmone dikush me te cilin duhet te justifikohesh , qe do te te ndryshoje , ose qe duhet ta ndryshosh ti ate , qe ta mbash shtrenguar .
Keshtu je duke kultivuar vetmine brenda shtepise . E megjithate shet mend , ja thua vetes edhe kur flet me te tjerat : “ Une jam mire keshtu . Jam mire keshtu , jam me mire keshtu ”. Dhe qielli ulet çdo here edhe nje pellembe me shume .

Ose me ate djale qe shkove te jetosh , perjetove Vit te Ri e Krishtlindje . Ne ate mashkull qe hodhe brenda shpirtin dhe ka kaluar shume kohe , dhe hodhe aq shume nga shpirti , sa nje dite fillon te kerkosh brenda pasqyres sepse nuk di me se ne cilen je shnderruar .


Sido qe te kete shkuar , tani je ketu dhe e di qe ka qene nje moment qe ke pare poshte dhe kishe kembet nen beton . Kudo qe te ishe , ndiheshe ngushte : ne historine tende , ne punen tende , ne vetmine tende . Dhe ka qene krize , e ke qare .

Zot sa qani ! Keni nje burim uji ne stomak . Ke qare ndersa ecje ne nje rruge te mbushur plot , ne stacionin e metrose . Keshtu , papritur . Nuk mund ta mbaje . Apo ate naten qe ke marre makinen dhe ke ngare per ore te tera , qe erresira te t’i thante faqet ? E me pas ke germuar , ke folur , sa shume flisni , vajza ! Lot dhe fjale . Per te kuptuar , per te nxjerre jashte nje rrenje te gjate gjashte metra qe t’i jape nje kuptim dhimbjes tende . “ Perse bej keshtu ? Si perseris gjithmone te njejten skeme ? A mos jam valle e çmendur ?” E kane pyetur veten te tera .

Dhe pastaj shkon poshte me eskavator brenda historise tende ,me dy , me kater duar , e dalin ne siperfaqe mijera pjeseza . Nje pazell i pazgjidhshem . Ja , ketu fillon gjithçka . A nuk e dije ? Prej asaj kurajoje te madhe qe te duhet per ta pare veten keshtu , e shperbere ne mijera lule , qe do te rifillosh . Sepse nje femer rifillon megjithate , ka brenda nje instikt qe do ta zvarrise gjithmone perpara . Do te te duhet nje strategji , do te duhet te shpikesh nje forme te re per veten tende te re .

Sepse te takoi qe ta njohesh veten nga e para , t’i prezantohesh asaj . Nuk mund te jesh me ajo e meparshmja . Ajo e para eskavatorit . A nuk te entuziazmon ? Do te te magjepse ngadale .
Te dashurohesh serisht me veten , ose ta besh per here te pare , ashtu si nje makine me benzine . Niset ngadale , duhet te insistosh . Por kur ecen , ecen me shpejtesi . Eshte nje aventure te rindertosh veten . Me e madhja . Nuk ka rendesi se nga nis , nese nga shtepia , nga ngjyra e tendave apo nga prerja e flokeve .

Ju kam adhuruar gjithmone , femra ne rilindje , per kete menyre te mrekullueshme per t’i therritur botes : “jam e re” me nje fund me lule apo me nje kaçurrelë bjonde . Sepse te gjithe duhet te kuptojne dhe te shohin : “Kujdes: kantieri eshte i hapur , jemi duke punuar edhe per ju . Por mbi te gjitha per veten tone”.
Me shume se agimet , me shume se dielli , nje femer ne rilindje eshte mrekullia me e madhe . Per ate qe e takon dhe per veten e saj . Eshte pranvera ne nentor . Kur e pret me pak .

[daniel00]

.."Do të luftoj nga ana jote, kundër vetes.. E tillë është dashuria ime, aq shumë të përkas, sa për të mirën tënde do të mbaj përsipër çdo të keqe"..

(Uilliam Shekspir, Sonete)

[daniel00]

Jeta dhe ëndrrat janë fletët e të njëjtit libër. T'i lexosh sipas rradhës dhe t'i jetosh, t'i shfletosh rastësisht dhe të ëndërrosh.

Arthur Shopenhauer

[daniel00]

Disa shohin gjërat siç janë dhe thonë përse ? Unë ëndërroj gjëra që nuk ekzistojnë akoma dhe pyes pse jo ?

George Bernard Shaw

[daniel00]

Atë që femrat nuk thonë


Na bëjnë shoqëri ca letra dashurie
Fjalë që mbeten me ne
E nuk largohemi
Por fshehim dhimbje
Që rrëshket, do ta ndjejmë më pas,
Kemi tepër fantazi, e nëse themi një gënjeshtër
Është një e vërtetë e munguar që herët a vonë do të ndodhë
Era ndryshon por ne jo
E nëse transformohemi pak
Është për dëshirën për t’i pëlqyer atij që ndodhet, apo që mund të vijë të rrijë me ne,
Jemi kështu
Është e vështirë për ta shpjeguar
Ca ditë të hidhura, lëre fare, sido që të jetë mund të na gjesh këtu,
Me netët tona të bardha,
Por nuk do të jemi të lodhura as kur të të themi akoma një tjetër "po".

Me shpejtësi shkojnë tutje ditë pa fund
Heshtje, çfarë familjarizimi,
Dhe lënë një jehonë shprehjet prej fëmije
Që kthehen, por kush do t’i dëgjojë...
Dhe nga makinat për ne
Komplimentet e playboy-ve
Por nuk i dëgjojmë më
Nëse është dikush që nuk na i bën më
Ndryshon era por ne jo,
E nëse ngatërrohemi pak,
Është prej dëshirës për të kuptuar atë që nuk arrin të flasë më
Sërisht me ne.
Jemi kështu, ëmbëlsisht të komplikuara,
Gjithmonë e më shumë të emocionuara, delikate,
Por do mund të na gjesh prapë këtu
Në netët e stuhishme
Na sill trëndafila
Të reja gjëra
e do të të themi akoma një tjetër "po".
Është e vështirë për ta shpjeguar
Ca ditë të hidhura, lëre fare, sido që të jetë mund të na gjesh këtu,
Me netët tona të bardha,
Por nuk do të jemi të lodhura, as kur të të themi akoma një tjetër "po".