Kuriozitete Nga Shkenca Dhe Jeta

[fegi]

Për herë të parë fotografohet Dielli “i plotë”
07-02-2011
Dy anije kozmike të Zyrës Kombëtare Ajrore dhe Hapësinore amerikane (NASA) verifikuan zyrtarisht formën sferike të diellit. Për herë të parë Dielli u fotografua në 360 gradë.

Dy anijet kozmike STEREO të NASA-s, të vendosura në të njëjtën orbitë me Tokën para dhe mbrapa diellit arritën të pasqyrojnë “plotësisht” Diellin. Me ndihmën e këtij pasqyrimi shkencëtarët do të mund të analizojnë pa asnjë mangësi lëvizjet sipërfaqësore të Diellit. Dhe do të merren të dhëna më konkrete përsa i përket ndikimeve të Diellit tek Toka.

Satelitët binjakë të vendosur në trajtë të kundërt pasqyronin vetëm disa pjesë të Diellit që nga viti 2006. Me ndihmën e fotografive të bëra shkencëtarët arritën të kapin mundësinë e krijimit të një sfere të plotë. Satelitët STEREO verifikuan të gjithë shpërthimet gjigante në sipërfaqe, lëvizjet cunami dhe ato magnetike.

Angelous Vourlidas, një nga anëtarët e ekipit STEREO nga laboratori i kërkimeve në Washington, theksoi se tashmë mund të vëzhgojnë për herë të parë të gjithë aktivitetet diellore në pamje tre dimensionale. “Ky është një moment shumë i rëndësishëm për fizikanët e Diellit. Satelitët Stereo zbuluan se Dielli është një sferë e përbërë nga fusha të ndryshme magnetike dhe plazmë të nxehtë”, u shpreh Vourlidas.

“Tani në vend të parashikimeve suprizë të Diellit do të marrim rezultate të sakta”, u shpreh Bill Murtagh nga Qendra Hapësinore metereologjike e NOAA (Këshilli kombëtar amerikan i oqeanit dhe atmosferës). Me ndihmën e të dhënave të përftuara nga satelitët STEREO do të rritet dhe përqindja e saktësisë së parashikimeve të bëra nga kompanitë ajrore NOAA dhe operatorët satelitore.

Satelitët binjakë STEREO do të vëzhgojnë Diellin edhe për 8 vitet e ardhshme. /Start/

[EuroStar1]

Njerzit ne te ardhmen mund te arrijne perjetesine


Me anë të inxhinierisë gjenetike një grup kërkimor në Boston ka arritur të prapakthejë plakjen e organeve në kavie laboratorike duke stimuluar riformimin e qelizave dhe të indeve.

Studimi, i botuar në revistën "Nature", ndihmon të kuptojmë pse disa organe dhe inde konsumohen me kalimin e kohës dhe jep shpresë se një ditë kjo formë plakjeje mund të ndalohet dhe madje të anasillet.

Me kalimin e viteve, shumë nga qelizat tona pushojnë së ndari në qeliza të reja, organet nuk kanë më mundësi të rinovojnë vetveten dhe në fund pushojnë së funksionuari. Shkencëtarët nuk e kanë ende të qartë se çfarë e shkakton dukurinë, por shumë prej tyre janë të mendimit se shkaku është tkurrja graduale e telomereve, pjesëve mbrojtëse të ADN-së në skajet e kromozomeve. Telomeret pakësohen me çdo ndarje të qelizave dhe telomeraza, enzima që i mirëmban, nuk është më aq aktive në indet e të rriturve.

Në mbështetje të këtij mendimi është dhe fakti se njerëzit me telomere më të gjata, jetojnë më gjatë dhe kanë jetë më të shëndetshme se ata që kanë telomere më të shkurtra, të cilët vuajnë më shumë nga sëmundjet që vijnë si pasojë e plakjes si diabeti, Alchajmeri dhe sëmundjet e zemrës.

Pak vite më parë, Ronald de Pinjo, biolog në fushën e biologjisë molekulare, dhe drejtor i Institutit Belfer të DFCI-së, së bashku me kolegët e Fakultetit të Mjekësisë së Harvardit, modifikuan gjenetikisht një grup minjsh laboratorikë duke iu hequr gjenet funksionale të telomerazës. U vu re se kaviet pësuan plakje të shpejtë dhe ngordhën në moshë 6-mujore, tepër herët për minjtë që rëndom jetojnë deri në 3 vjet.

Që herët në eksperiment, mëlçitë dhe shpretkat e kavieve u fishkën, truri pësoi tkurrje dhe humbën aftësitë riprodhuese. Me vajtjen në fazën e pjekurisë kaviet shfaqën shumë nga sëmundjet që shihen dhe në njerëzit 80-vjeçarë.

Pyetja ishte, sipas De Pinjos, se çfarë do t'i ndodhte këtyre minjve nëse fillonin të prodhonin sërish telomerazë. "A do të mund ta ngadalësonim, ta stabilizonim, apo dhe ta anasillnim procesin?"

Kështu, ekipi riprodhoi një grup të ri kaviesh të modifikuara gjenetikisht, por kësaj here me praninë e gjenit të telomerazës të çaktivizuar dhe që mund të aktivizohej vetëm nëse merrej një ilaç i caktuar. Studiuesit e mbajtën gjenin joaktiv gjatë fazës së zhvillimit, duke i lënë kaviet të plaken para kohe, ashtu si në rastin e parë. Pas 6 muajve mjekët riaktivizuan gjenet e telomerazës.

U vu re se rritja e menjëhershme e prodhimit të telomerazës shkaktoi një shërim thuajse të plotë. Kaviet rimorën aftësitë riprodhuese, mëlçitë dhe shpretkat e tyre shtuan madhësinë dhe neurone të reja u shfaqën në trurin e tyre, sipas raportit të ekipit kërkimor.

"Aftësia për të anasjellë plakjen e organeve në kavie mutante tregon se qelizat që ndahen për të furnizuar indet, nuk vdesin kur ora e telomereve të tyre shënon fundin", thotë De Pinjo. Ato duket se qëndrojnë në gjendje të fjetur prej nga mund të zgjohen.

"Se ç'do të arrinim me këtë qasje te njerëzit, mund ta përfytyroni vetë", - vazhdon ai, duke i bënë theksin terapisë së organeve të caktuara, ku telomeraza mendohet se luan rol të rëndësishëm në rigjenerimin e indeve pas dëmit nga hepatiti, infeksionet parazitare dhe alkoolizmi.

K. Rudolf, studiues i plakjes në qelizat amë në Universitetin e Ulmit, Gjermani, pohon se rezultatet janë inkurajuese për njerëzit me sëmundje që shkaktojnë plakje të përshpejtuar, si progjeria, pasi kaviet e këtij eksperimenti arritën të shpëtoheshin pavarësisht se kishin vuajtur të gjitha pasojat e sëmundjeve kronike. "Në parim, kjo provon se kjo është punë e telomereve." - thotë ai.

Gjithsesi, studiuesja e telomereve në Qendrën spanjolle të Kërkimit për Kancerin, në Madrid, Maria Blasko, pohon se eksperimenti i De Pinjos nuk duhet ende të merret si terapi kundër plakjes, pasi eksperimenti përdor minj të modifikuar gjenetikisht. "Pyetja e rëndësishme e fushës mbetet a mund të vonohet plakja në minj normalë?" - thotë ajo.

De Pinjo e mbështet shqetësimin e saj, ndërsa paralajmëron që kjo qasje mund të ketë dhe anë negative, si p.sh. shtim të veprimtarisë së telomerazës përtej caqeve të saj natyrore, që mund të shkaktojë kancer. Por megjithatë, ky nuk do të ishte një problem i pazgjidhshëm, nëse ka mënyra kontrollimi të niveleve të telomerazës. De Pinjo thekson se kaviet e eksperimentit, shfaqën nivele normale të veprimtarisë së telomerazës pas riaktivizimit dhe nuk zhvilluan tumore.

[bindi]

Krijohet pajisja kundër rrezeve laser

Londër, 17 shkurt – Fiuzikanët ia kanë dalë të krijojnë pajisjen e parë që mund të shkatërrojë rrezet laser, të ashtuquajturin anti-laser.
Pajisja është produkt i ekipit nga Universiteti Yale, kurse është në gjendje që plotësisht të absorbojë rrezen e laserit të orientuar drejt tij. Kjo pajisje nuk është menduar si mbrojtje nga armët e fuqishme laserike, kanë theksuar hulumtuesit.
Në vend të kësaj, ata thonë se anti-laseri mund të përdoret në gjeneratën e ardhshme të superkompjuterëve, komponentët e të cilëve do të përdorin dritën,e jo elektronet.
Në punimin e publikuar në tvistin shkencore “Sciens”, hulumtuesit kanë dëshmuar se anti-laseri mund të absorbojë 99.4 për qind të dritës së orientuar drejt tij dhe se kjo pajisje mund të përdoret si ndërprerës optik.http://www.kohaditore.com/index.php?cid=1,15,49981

[bindi]

Ky imazh i lëshuar nga NASA tregon një shkrepje të teleskopit Hubble

http://www.top-channel.tv/foto.php?id=2725&nr=1

[EuroStar1]

Oskar duket se është në gjendje të parashikojë se kur po vdes një pacient. Nëse ulet në bisht mbi krevat, pranë një pacienti, tregon se ai do të vdesë të paktën për katër ditë. Ai ka sinjalizuar vdekjen e 25 pacientëve dhe tashmë infermierët kur e shikojnë të hyjë në një dhomë, thërrasin familjarët e pacientit.
"Për familjarët është një lehtësim të dinë se macja u bën shoqëri të dashurve të tyre në orët e fundit të jetës, por për të tjerët Oskar është një mallkim: nëse e largon nga një dhomë ku dëshiron të hyjë, ai insiston, çjerr me thonj portën, njësoj sikur kërkon të thotë që vdekja është afër dhe nuk mund të shmanget", pohon një nga mjekët e klinikës.
Lajmi ka bërë bujë, sepse maçokut i është kushtuar edhe një artikull nga revista prestigjoze shkencore, "New England Journal of Medicine". Pas këtij fenomeni, duket se ideja që macet dhe qentë, ose në përgjithësi kafshët, adoptohen për aftësitë e tyre "sensitive".
Për Rupert Sheldrake, biolog dhe studiues anglez, ka një shpjegim të vetëm për macet si Oskar që parandiejnë vdekjen, qentë që "ndiejnë" kur padroni i tyre po kthehet në shtëpi, apo ata që gjejnë rrugën për në shtëpi, sado larg të jetë ajo.
"Është një teori në të cilën fusha e energjisë bashkon të gjithë pjesëtarët e një grupi. Nëse një individ transferohet në një vend të largët, mbetet njëtrajtësisht i lidhur me grupin përmes kësaj fushe sociale", thotë Sheldrake.

Alfabeti kimik

Teoria nuk jep prova bindëse dhe nuk pranohet në fushën shkencore. "Nuk është e nevojshme të trazosh telepatinë për të shpjeguar sjelljen e maceve dhe qenve", pohon një etolog dhe president i një shoqërie për shkencat e sjelljes së aplikuar.
"Kafshët zotërojnë sense shumë të zhvilluara në krahasim me njerëzit dhe ajo çka arrijnë të bëjnë mund t'i duket magjike një profani, por për kafshët është normale".
Për shembull, macja ka një nuhatje pothuajse të barabartë me atë të qenit. Mjafton të thuash se hunda e njerëzve është e përbërë prej 5 milion qelizash nuhatëse, ndërsa ajo e maces ka 200 milion të tilla.
Sistemi i nuhatjes, i cili është zëvendësuar nga organi vomeronazale, vendoset sipër qiellzës, duke bërë në këtë mënyrë kapjen e sinjaleve kimike, feromoneve, që i kanë lëshuar macet e tjera në pak kilometra distancë, nëse janë feromone seksuale.
Janë substanca që nuk zhduken me lehtësi: nëse një mace trembet në shtëpi, i lë aty feromonet e saj. Që nga ai moment, duke kaluar po në të njëjtin vend në shtëpi, macja i ndjen feromonet dhe trembet çdo herë.

Aroma në shtëpi

Kjo analizë kimike e botës na tregon, si për qentë, ashtu edhe për macet, se si i përdorin aromat për t'u orientuar dhe gjetur rrugën për në shtëpi. "Një kafshë e përvetësuar sillet kot përreth, deri sa ndjen një shenjë nuhatjeje. Duke qenë se i ruan aromat në kujtesën e tij, kjo i nevojitet si hartë nuhatjeje, si një tregues gjeografik për të nisur udhëtimin e tij të gjatë.
Në kilometrat e fundit, kur arrin në territorin e dëshiruar, e njeh menjëherë sapo e sheh zonën dhe mundohet të kthehet në shtëpinë e tij", shpjegon një tjetër ekolog. "Acidi formik i shkarkon feromonet e tij në ajër.
Këto substanca sillen nga era në një distancë qindra metra, por edhe më shumë. Kur një mashkull i nuhat, fillon të sillet rreth e rrotull zonës derisa i nuhat sërish këto sinjale kimike dhe në këtë mënyrë mund t'i afrohet femrës.
Edhe maçokët apo qentë meshkuj fillojnë të sillen rreth zonës ku nuhasin në ajër molekulat e çliruara nga femrat. Substancat kimike mund të sinjalizojnë jo vetëm gadishmërinë seksuale, por edhe praninë e rreziqeve apo ushqimeve", thotë një studiues nga Universiteti i Harvardit.

Fushat magnetike

Problemi ndryshon kur flasim për pëllumbat dhe patat që arrijnë të udhëtojnë për mijëra kilometra dhe të gjejnë çerdhet e tyre me anë të magnoreceptorëve: ato perceptojnë fushën magnetike tokësore, siç bëjnë busullat dhe orientohen në bazë të diellit dhe yjeve.
"Ato shfrytëzojnë edhe infratingujt me frekuencë të ulët, që prodhohen nga vorbullat e ajrit të nxehtë, të cilat dalin nga toka. Përdorin rrymat ngjitëse për të fluturuar në një distancë të largët.
Gjithashtu, ato i përdorin këto rryma edhe si tip harte për të njohur territorin", thotë etologu. Infratingujt i ndihmojnë kafshët edhe për t'u treguar se kur ndodh një tërmet, tajfun apo përmbytje. Shpesh herë qentë, pulat, kuajt dhe kafshë të tjera i braktisin pyjet përpara se të ndodhte ndonjë katastrofë e provokuar nga njerëzit.
"Tërmetet dhe erozionet paraprihen nga një bombardim i infratingujve. Për njerëzit, këto tinguj nuk dëgjohen, por për kafshët janë shumë të bezdisshme. Pastaj, pulhina është një nga "kambanat" më të mira për paralajmërimin e tërmeteve.
Ajo ndjen infratingujt dhe i përdor për të komunikuar me të tjerat". Megjithatë, kafshët mbeten rojet e pazëvendësueshme të natyrës. Gjithashtu ato mund të jenë po kaq të rëndësishme edhe në fushën e mjekësisë.

Diagnozat e kafshëve

"Qeni është në gjendje të njohë me nuhatje praninë e një kanceri. Nëse stërvitet për ta prekur me putër kur ndien atë erë, është në gjendje të bëjë një diagnozë të parakohshme të melanomas (sëmundje lëkure). Ai njeh edhe kancerin e mushkërive, sepse prodhon një aromë që qeni e ndjen nga fryma e pacientit.
Nëse kjo praktikë do të merrte jetë, do t'u vinte në ndihmë të sëmurëve, duke evituar radiografitë e shpeshta". Një nga studimet e para të zoodiagnostikës zhvillohet duke përdorur në një laborator dy qenë portugezë, të cilët kanë ngjallur interesin e "American Cancer Society".
Qentë kanë arritur të dallojnë tumorin në mushkëri me një saktësi 99%. Edhe për kancerin e gjirit nuhatja e tyre ka pasur të drejtë në 88% të rasteve (përqindje shumë e afërt me atë të mamografisë). Në një kërkim tjetër, realizuar në spitalin "Amersham", në Britaninë e Madhe, qentë janë treguar të zotë në gjetjen e kancerit në prostatë, duke nuhatur urinën.
Për eksperimentin përfundimtar, i cili është dërguar edhe në "British Medical Journal", kërkuesit kanë vënë çdo qen përballë shtatë urinave të ndryshme, duke u kërkuar të gjejnë atë të pacientit të sëmurë me kancer.
Dyzet përqind e qenve është përgjigjur saktë: një vlerë mjaft e ulët në krahasim me kërkimin tjetër, por sidoqoftë superior pas asaj që është përftuar nëse rezultati nuk i detyrohej nuhatjes, por rastit. Gjithmonë falë nuhatjes së tyre të mrekullueshme, një qen, një mace, apo një lepur, janë një gjendje të ndiejnë krizat eliptike.
"Pacienti eliptik, përpara krizës ka një sekretim të madh të adrenalinës dhe shpërhapja është parashikuar nga receptorët nuhatës të kafshëve", pohon etologu. Edhe në këtë, nëse qeni mëson të japë një përgjigje të saktë kur nuhat këtë erë, mund ta ndihmojë pacientin eliptik të ulet përpara krizës.

Kimia e orëve të fundit

Me këtë mund të shpjegohen edhe dhuntitë profetike të Oskarit. "Mesa duket, një njeri në prag të vdekjes lëshon në ajër disa substanca kimike që maçoku i percepton", thotë një profesor i specializuar në degën e mjekësisë në universitetin "Brown".
Por nuk mund të përjashtohet se Oskar është edhe mendjemprehtë arrin të dallojë gjendjen e një pacienti fisnik që është në agoni. Në të kaluarën thuhej se kuajt dinin të lexonin mendimet e njerëzve, por në të vërtetë nuk kishin asgjë më shumë sesa një shpirt të madh vrojtimi.
"Për të zbuluar se si funksionojnë në të vërtetë gjërat, është i nevojshëm dokumentimi i lëvizjeve të Oskarit", thotë përgjegjësi i klinikës së kafshëve në shkollën veterinere në "Tufas University".
"Është e nevojshme të shohësh si ndahet koha mes të gjallëve dhe të vdekurve, nëse janë vetëm koincidenca apo jo". Në pritje për të zbuluar sekretet e tij, në klinikën "Providence" i kanë vendosur një pankartë falenderimi Oskarit për "kurat e tij dashamirëse".

Eksperimenti

Kur Pamela Smart mbaron punën, kthehet në shtëpinë e prindërve të saj për të marrë Jaytee, qenin e saj 5-vjeçar dhe çdo herë që Jaytee kupton se po vjen Pamela, fillon të ndiejë ankth.
Biologu Rupert Sheldrake ka kryer një sërë verifikimesh me qenin dhe ai mendon se ka gjetur një provë të komunikimit telepatik: "Nëse një qen i përgjigjet me 5 minuta vonesë ngjarjes që po ndodh, hipoteza telepatike duhet marrë parasysh, sidomos kur kafsha është e mbyllur në ndonjë vend dhe era është ndryshe, pra nëse kushtet nuk janë të favorshme në transmetimin e tingujve dhe erërave".
Psikologu Richard Wiseman u thirr për të verifikuar eksperimentet e Rupert Sheldrake, duke ndërruar oraret e hyrjes dhe gjysmën e orendive të makinës së padrones. "Përfundimi ishte se Jaytee qëndronte gjatë gjithë kohës në dritare, pothuajse gjatë gjithë ditës dhe filloi ta rrallonte këtë proces kur Pamela po kthehej në shtëpi". Frikë se mos nuk kthehet apo është vetëm ankth?

Të pandarë

Qenë të tjerë që duket sikur e dinë se kur padroni i tyre po kthehet në shtëpi, mesa duket e njohin sjelljen e njerëzve të tjerë në shtëpi.
Ata e ndiejnë momentin kur shtrohet tavolina, kur ndizen dritat në disa dhoma dhe janë të sigurt se më në fund padroni është kthyer në shtëpi. "Qeni është një kafshë sociale.
Kërkon gjithnjë praninë e njeriut dhe shqetësohet kur padroni i tij largohet. Kjo është arsyeja që mezi pret të kthehet në shtëpi padroni".

Pershendetje

[EuroStar1]

Prof. Luçiano Burderi , profesor i asociuar i Astronomisë dhe Astrofizikës në Universitetin e Kaliarit, në një intervistë që jep për “Shekulli“-n, pranon të shpjegojë në mënyrë më të detajuar fillesat e komenteve mbi 2012-n, pikat e errëta, si dhe të sqarojë si do të jetë në të vërtetë fundi i botës, datë, e cila sipas përllogaritjeve shkencore është shumë, shumë, po shumë larg.
2012-a solli në vëmendje edhe kalendarin Maya. Një popull shumë i vjetër që kishte njohuri shumë të mira astronomike, fiksonte pikërisht 21 dhjetorin e 2012-s, datë e cila për disa thjesht u konsiderua si një “lajthitje”, e nga të tjerë më supersticiozë, nuk mungoi deri ankthi. Së bashku me diskutimin e fundit për njollat diellore, kërkuesi shkencor Manuel Floris, shpjegon në mënyrë të detajuar edhe funksionimin e kalendarit Maya.

1. Kohët e fundit vigjilja e 2012-s ka ngjallur shumë diskutime dhe mjaft persona gjykojnë se në këtë datë do të vijë fundi i botës. Filmi “2012″ e ka shtuar shqetësimin midis njerëzve, ndaj ju pyes: sipas jush kjo frikë ka ndonjë bazë?

Prof. Burderi: Filmi “2012″ ka nxjerrë në pah një ndër shumë teoritë që qarkullojnë prej shumë vitesh, të lidhura me një katastrofë imagjinare, që mund të pllakosë Tokën në një të ardhme të afërt.
Këto teori bazohen në parashikimin e bërë nga historiani i artit Jose Arguelles, që në librin e tij “Faktori Maya”, ngriti hipotezën që në përputhje me fundin e kalendarit Maya, 21 dhjetorin e 2012-s, bota do të shkatërrohej. Por këto teori nuk janë konfirmuar dhe sipas botës shkencore, janë të pabazuara.

2. Duke folur me gjuhën e shkencës, cilat janë të vërtetat dhe pikat e errëta mbi atë që mund të ndodhë më 2012-n?

Prof. Burderi: Le të bëjmë një kapërcim të shkurtër në të kaluarën e Tokës, për të kuptuar nëse kanë ndodhur ndonjëherë katastrofa të mëdha që kanë përfshirë planetin tonë. Mbi të gjitha, Toka ekziston prej rreth 4.6 miliardë vitesh dhe format e para të jetës të afta për të prodhuar energji ndërmjet fotosintezës janë shfaqur rreth 2.7 miliardë vite më parë.
Që nga lindja e jetës në planetin tonë deri më sot, falë zbulimeve gjeologjike është zbuluar që në parahistori kanë ndodhur 5 “ngjarje” të mëdha, që kanë provokuar katastrofa të mëdha në Tokë, duke çuar në zhdukjen e një numri të madh qeniesh të gjalla, shprehur në përqindje ndërmjet 80% dhe 90% të specieve.
Disa prej këtyre zhdukjeve të mëdha mund të jenë shkaktuar nga fenomene të ndryshme astronomike, si përplasja e një asteroidi me Tokën apo nga energjia e prodhuar nga shpërthimi i një supernove, ose e çliruar nga përplasja midis dy yjeve të largëta. Megjithatë, mund të pohojmë se nën dritën e njohjeve shkencore aktuale, astronomët nuk presin asnjë nga këto ngjarje katastrofike për 2012-n.

3. Ekspertët që përcaktojnë 2012-n si vitin e apokalipsit, gjykojnë se do të jetë rritja e njollave diellore mbi Diell që do të shkaktojë fundin e botës. Çfarë janë njollat diellore dhe a mund ta shkaktojnë ato një katastrofë të tillë?

Dr. Floris: Dielli, në kundërshtim me atë që duket me sy të lirë, nuk tregon një sipërfaqe uniform dhe të rregullt. Në fakt në qoftë se do të vrojtohet me një filtër të posaçëm, që zvogëlon ndriçimin e fortë, mund të vrojtohen në sipërfaqen e tij disa njolla të errëta, të quajtura “Njolla Diellore”.
I pari astronom perëndimor që vrojtoi i pari këtë fenomen ishte Galileo Galilei më 1610-n dhe qysh atëherë breza të tërë astronomësh kanë studiuar alternimin e njollave diellore, duke zbuluar se numri dhe përmasa e tyre rritet dhe zvogëlohet, duke ndjekur një cikël që zgjat mesatarisht rreth 11 vjet. Aktualisht numri i njollave diellore është në rritje dhe piku i ardhshëm i ciklit diellor është parashikuar më korrik të 2013-s.
Kur mbi sipërfaqen e Diellit rritet numri i njollave diellore, rritet edhe energjia e lëshuar nga Dielli, por vetëm në një fraksion shumë të vogël. Satelitët artificialë në orbitën përreth Tokës kanë matur që ndryshimi i energjisë së thithur nga Toka, midis minimumit dhe maksimumit të ciklit diellor është rreth 0.25%. Ky ndryshim i energjisë vendos disa ndryshime klimatike në atmosferën tokësore, por nuk është në gjendje të shkaktojë asnjë katastrofë globale.

4. Por në filmin “2012″ tregohet që vetë rritja e aktivitetit diellor do të shkaktojë një ndryshimit të drejtimit të polit magnetik, duke shkaktuar tërmete gjigante, që do të shkatërrojnë gati të gjithë Tokën. A është e mundur të ndodhë kjo?

Prof. Burderi: Fusha magnetike tokësore lind në brendësi të tokës, në bërthamën e vet. Edhe pse nga këndvështrimi energjetik, në parim teprica e energjisë e prodhuar nga piku diellor për një vit mund të jetë më e lartë se energjia e fushës magnetike tokësore, luhatje domethënëse të fushës magnetike tokësore, nuk janë vrojtuar kurrë brenda një harku kohor 11-vjeçar.
Për këtë arsye mund të konkludojmë që ndryshimi i aktivitetit diellor, nuk ka të bëjë me ndryshimin e fushës magnetike. Lidhur me këtë vihet re që fusha magnetike tokësore gjenerohet në bërthamën e jashtme, pra në një thellësi 2890 km.
Edhe sikur e gjithë teprica e energjisë prodhuar nga piku diellor për një vit do të ishte thithur nga toka, temperatura në thellësi të bërthamës së jashtme do të ngrihej më pak se një e dhjetëmijta e gradës (1/10.000). Ka shumë pak gjasa që një ndryshim kaq i vogël i kushteve fizike të bërthamës të ketë ndonjë ndikim mbi fushën magnetike tokësore.

5. Kthehemi në origjinën e këtyre parashikimeve, ose më saktë kalendari Maya. Historianët pohojnë që populli Maya zotëronte njohuri shumë të mira astronomike dhe që kalendari i tyre, ishte më i sakti midis popujve antikë. Sipas disa studiuesve, fundi i kalendarit të tyre i fiksuar në 21 dhjetor 2012, është parashikimi i bërë nga Maya të përplasjes së Tokës me një planet të dhjetë, imagjinar. Në dritën e vrojtimeve të fundit astronomike a ka mundësia që të ndodhi një ngjarje e tillë?

Dr. Floris: Qytetërimi Maya kishte zhvilluar një sistem kalendarësh të ndryshëm, në gjendje të përshkruante ndërrimin e stinëve dhe të parashikonte ngjarjet më kryesore astronomike, si eklipsi i Diellit dhe Hënës. Saktësia e kalendarëve u lejonte Maya-ve të përgatisnin “mbjelljen dhe korrjen” dhe të programonin festat e shumta fetare për nder të zotave të tyre.
Hyjnitë më kryesore të Maya-ve ishin Dielli, Hëna dhe Afërdita, që mishërohej në formën e gjarprit me pupla Kukulkan, njëri nga më të “nderuarit” nga Maya-t. Prandaj për të përshkruar lëvizjen që shfaqej në qiellin e natës të këtyre tre objekteve qiellore e për të parashikuar ciklin e stinëve, Maya-ve iu desh të studionin dy kalendarë të ndryshëm: kalendarin Tzolkin, një kalendar ritual që bazohej në një vit prej 260 ditësh e ku çdo ditë përfaqësonte një hyjni të ndryshme dhe kalendari Haab prej 365 ditësh që përdorej në bujqësi. Këta dy kalendarë mbivendoseshin çdo 52 vjet dhe nga vrojtimet e kalimit të yllit Aldebaran në Zenit, Maya-t bënin korrigjime në gjendje të garantonin një saktësi të lartë të të dy kalendarëve.
Përveç këtyre Maya-t futën një kalendar të tretë të quajtur “Numërimi i gjatë” me një kohëzgjatje prej 5125,36 vjetësh që merrte parasysh lindjen e civilizimit dhe hyjnëve të tyre. Ky kalendar duhet të kishte nisur më 11 gusht 3114 para Krishtit e do të mbërrinte fundin më 21 dhjetor 2012.
Meqë Maya-t kishin një konceptim ciklik të historisë, kalendarët e ndryshëm përfundonin dhe rifillonin në analogji me atë që ndodh me kalendarin tonë, ku mbyllja e një cikli që e quajmë “vit”, e pason një tjetër i ri.
Pra, i vetmi parashikimi i saktë që Maya-t bënë për 2012-n ishte ai që përcaktonte fundin e ciklit të tyre të parë të gjatë, i cili do të pasohej nga një cikël tjetër. Fundja, Maya-t edhe duke pasur kalendar shumë të saktë, kishin një konceptim shumë të kufizuar të Universit, në fakt gjykonin që Toka ishte e sheshtë dhe mbështetej në një krokodil gjigant i cili jetonte në një liqen të madh, ndërsa gjykonin që qielli mbahej nga katër hyjni dhe ishte i ndarë në 13 shtresa, në secilën prej të cilave bujte një Zot i ndryshëm.
Për sa i përket mundësisë që të kishin zbuluar një planet të dhjetë, nuk del nga dokumentet që kanë mbërritur deri tek ne që ata të njihnin ekzistencën e 10 planetëve. Mund të themi me siguri që Maya-t, duke vrojtuar qiellin me sy të lirë, ishin në gjendje të shihnin 5 planetë: Mërkurin, Afërditën, Marsin, Jupiterin dhe Saturnin.
Aktualisht astronomët e vrojtojnë qiellin me anë të teleskopëve të mëdhenj, falë të cilave është e mundur të dallosh objekte miliarda herë më të dobët nga ata që mund të shihen me sy të lirë. Pavarësisht nga kjo, deri më sot është zbuluar se në sistemin tonë diellor ka 8 planete dhe Plutoni më 2006-n u klasifikua nga komuniteti shkencor ndërkombëtar si “planeti xhuxh”.
Nëse do të hipotezojmë ekzistencën e një planeti që “rastësisht” u ka shpëtuar vrojtimeve këmbëngulëse të astronomëve, mund të themi me siguri që nëse ky do të ishte në trajektore drejt Tokës, për ta goditur pas një vit e gjysmë, atëherë duhej të gjendej në një distancë të tillë nga Toka, për t’u parë edhe me sy të lirë, si një yll i ndritshëm.
Meqenëse në sistemin tonë diellor, nuk është zbuluar asnjë planet i ri, mund të përjashtojmë që në 2012-n, Toka mund të shkatërrohet nga përplasja me një planet të panjohur.

6. Sipas teorive aktuale shkencore, është e mundur që në të ardhmen të ndodhin ngjarje shkatërruese që do të vendosnin fundin e jetës në Tokë?

Prof. Burderi: Siç edhe thamë në fillim të intervistës sonë, Toka në të kaluarën ka qenë objekt i katastrofave të shpeshta, të cilat kanë shkaktuar zhdukjen e gati të gjithë specieve shtazore dhe bimore.
Astronomët gjykojnë që disa prej këtyre zhdukjeve masive, mund të jenë shkaktuar nga ndonjë fenomen astronomik. P.sh.: mendohet që zhdukja e dinozaurëve e ndodhur para rreth 50 milionë viteve është shkaktuar nga rënia mbi tokë e një asteroidi të madh, ose të ndonjë komete.
Pluhurat e përhapura në atmosferë për shkak të përplasjes, kanë qenë në gjendje të errësonin qiellin për muaj dhe mbase dhe për vite, duke sjellë kështu tharjen e bimëve e si pasojë edhe zhdukjen e dinozaurëve. Tani nuk mund të përjashtojmë që një ngjarje e tillë nuk mund të ndodhë në të ardhmen dhe për këtë arsye ekziston një rrjet teleskopësh që vëzhgojnë qiellin 24 orë në 24, në kërkim të asteroideve dhe kometave të reja.
Po të zbulohet në kohë një asteroid në trajektore drejt Tokës, mund të shmanget katastrofa, duke u përpjekur të devijohet orbita me shpërthime bërthamore në hapësirë, ose duke i shkatërruar para mbërritjes së tyre.
Një tjetër mundësi që nuk mund ta përjashtojmë, është që një yll me një masë 8 herë më të madhe se Dielli ynë, mundet në fazat finale të jetës së vet, të shpërthejë në afërsi të sistemit tonë diellor.
Këto shpërthime janë quajtur nga astronomët “Supernova” dhe yjet që e gjenerojnë, lëshojnë në hapësirë sasi të mëdha lënde dhe radiacioni elektromagnetik, duke lënë si një mbetje të tyre një yll neutronesh ose një “vrimë të zezë”. Nëse shpërthimi i një supernove do të ndodhte në rrezen e rreth 30 viteve dritë nga Toka, atëherë energjia e prodhuar do të ishte e tillë sa ta përgjysmonte shtresën e ozonit që na mbron nga rrezatimet, duke i ekspozuar qeniet e gjalla ndaj një fluksi vdekjeprurës rrezatimesh.
Por mund të rrimë të qetë, sepse për momentin, përllogaritjet se sa mund të ndodhë një ngjarje e tillë, edhe pse nuk janë shumë të sakta, vlerësojnë se një gjë e tillë mund të ndodhi në një interval të përfshirë midis 100 milionë dhe 10 miliardë vitesh.
Në dallim nga rastet e paraqitura, ka një ngjarje që astronomët e kanë parashikuar me një saktësi të lartë e që do të ndodhë pas 85 milionë vjetësh.
Për rastin në fjalë, një sistem i veçantë yjesh do të përcaktojnë një shpërthim që do të ketë pasoja të rënda mbi biosferën tokësore, duke ndryshuar ekuilibrin dhe duke shkaktuar zhdukjen pothuajse totale të formës së jetës në Tokë me pasoja të tmerrshme për fatin e njerëzimit.
Përgjegjës për këtë fenomen do të jetë një sistem binar ndërveprues, i përbërë nga dy yje neutronesh, që për shkak të tërheqjes së ndërsjellët gravitacionale rrotullohen rreth njëri-tjetrit, në një periudhë përreth dy orë.
Teoria e Relativitetit të Ajnshtajnit parashikon që kur objekte kaq të ngjeshura (pesha e një luge në një yll neutronesh është e barabartë me atë të 6 miliardë personave), rrotullohen në një distancë të vogël njëri nga tjetri, shpërndahet energji në formën e valëve gravitacionale, humbja e së cilës shkakton një afrim progresiv të dy objekteve, pra një përplasje.
Kur të ndodhë kjo përplasje, sasi të mëdha energjie do të çlirohen në një fraksion sekonde dhe për pak çaste Toka do të njohë një shkëlqim nga një mijë deri më dhjetëmijë herë më të lartë se ai i diellit, mbi të gjitha në formën e rrezeve X, rrezeve gama dhe pjesëzave me energji të lartë. Ky sistem do të nxjerrë pastaj një vetëtimë me dritë gama në gjendje të shkaktojë zhdukjen masive të specieve që popullojnë planetin tonë.

[broken_smile]

"Kafshët zotërojnë sense shumë të zhvilluara në krahasim me njerëzit dhe ajo çka arrijnë të bëjnë mund t'i duket magjike një profani, por për kafshët është normale".

Kam lexuar diku se nje mace kishte arritur te kthehej ne shtepine e te zotit te saj pasi e kishin transportuar ate me makine ne nje vend tjeter qe ndodhej shume kilometra me larg. eshte e cuditshme si macja ka arritur te memorizoje rrugen pa e pershkuar ajo vete sepse vete ndodhej ne makine, dhe pas disa ditesh udhetim gjen shtepine e te zotit pa ndihmen e askujt. mbase nderhyn ketu sistemi i labirinteve qe ndodhet ne vesh dhe lidhjet e tij neuronale me trurin e vogel te cilet japin informacione ne lidhje me pozicionin e kokes dhe te trupit ne hapesire dhe pikerisht keto informacione macja apo qeni i integron ne cortex duke i memorizuar. ose mbase eshte dicka tjeter qe ska lidhje me kete...

Nje dukuri tjeter e natyres po kaq e rralle dhe spektakolare eshte shtegtimi i pervitshem i miliona fluturave monarke qe kryejne nje fluturim rreth 4 mije km nga vendet e ftohta te USA dhe kanadese drejt Meksikes dhe ne kah te kundert ne pranvere. migrimi i tyre zgjat shume dite dhe kryhet nga gjenerata te ndryshme sepse flutura monarke jeton max 5-6 jave, tamam si nje stafete. dhe gjeneratat e reja dine me nje perpikeri absolute vazhdimin e udhetimit te nisur nga gjeneratat paraardhese, sikur kane fiksuar itinenarin e udhetimit ne genet e tyre dhe ne kete menyre ky itinerar trashegohet gjenerate pas gjenerate.
Kerkova per videon e dokumentarit "Great Migrations" te National Geographics ne youtube po nuk gjeta gje... po vendos kete video me poshte

http://<iframe class="restrain" titl...="0"></iframe>

[fegi]

Jetë jashtëtokësore zbulohet në Tokë?
08-03-2011
Astrologu i NASA-s, dr. Richard B. Hoover, ka deklaruar se ka zbuluar mbetje të jetës jashtëtokësore në një mostër të marrë nga njëri prej meteoritëve, të cilët e kanë goditur tokën.

Hoover i ka kaluar dhjetë vite duke i hulumtuar mbetjet e lashta të meteorëve, të cilët janë gjetur anembanë planetit.

Hoover thotë se ka gjetur meteoritë të rrallë në Antarktik, në Siberi e Alaskë, të quajtur carbonaceous chondrites. Konsiderohet se në botë ekzistojnë gjithsej 9 ekzemplarë të këtij tipi meteorësh, kurse Hoover insiston se strukturat e gjetura në copat e shkëmbit janë shumë të ngjashme me cianobakteriet dhe se paraqesin dëshmi të jetës në kozmos.

Shkencëtari ka thënë se ka zbuluar fosile, të cilat nuk janë të dukshme për syrin e njeriut, pasi që i ka zbërthyer meteorët në laborator dhe më pas i ka studiuar copat duke shfrytëzuar mikroskopë jashtëzakonisht precizë.

“Ajo që është shumë emocionuese është fakti se fosilet e zbuluara brenda shkëmbinjve janë shumë të ngjashme me strukturat e qenieve në Tokë. Ekzistojnë mostra të cilat janë shumë të çuditshme dhe nuk ngjajnë me asgjë që kam pasur rastin të shoh deri më tash dhe thjesht është e pamundur t’i identifikosh. Ua kam treguar mostrat shumë shkencëtarëve, por të gjithë kanë mbetur të shtangur dhe askush nuk ka qenë në gjendje t’i identifikojë”, ka deklaruar Hoover.

Shkencëtari po ashtu sugjeron se meteorët në rrugëtimet e tyre shpërndajnë organizma në tërë kozmosin, dhe se ekziston mundësia se edhe jeta në Tokë është krijuar në mënyrë të ngjashme. Në njërin prej meteorëve, Hoover ka zbuluar bakterin Titanospirillum velox, organizëm i cili është shumë i pranishëm në Tokë.

Deklaratat e dr. Hooverit tash do t’u nënshtrohen një niveli të ri të hulumtimeve të shkencëtarëve anembanë botës dhe mostrat të cilat ia ka zbuluar tash do të gjenden në disa laboratorë të pavarur anembanë botës, në mënyrë që bashkësia shkencore të arrijë faktet konkrete. (D. G.)

[2043]

Një rumune është përfshirë në librin Guinnes të rekordeve, pasi në moshën 23-vjeçare ajo është gjyshja më e re në botë, zbuluan sot mediat e vendit ballkanik.

Nënë e dy fëmijëve, Rifca Stanescu, lindi fëmijën e saj të parë kur ishte vetëm 12 vjeç.

Ndonëse ajo iu lut fëmijëve që të mos ndiqnin shembullin e saj, vajza e saj Maria mbeti shtatzanë 10 vjeç dhe lindi kur sapo kishte mbushur 11-vjetorin.

Një histori e tillë nuk është normale as për vetë fshatërat primitivë rumunë apo popullsinë e madhe rome në këtë shtet.

Megjithatë, Rifca u detyrua të martohej 11-vjeç me 13-vjeçarin Ionel Stanescu, i cili që në atë moshë kujdesej për dyqanin e babait që shiste bizhuteri.

Nëse nuk do të pranonte këtë martesë, asaj do t’i duhej t’i nënshtrohej vullnetit të babait të saj, që kishte gati një martesë në një fshat të largët me vendlindjen.

Vetë Rifca u lind nga nëna e saj kur kjo e fundit ishte 17 vjeç, prandaj edhe stërgjyshja 40-vjeçare rrezikon të futet së bashku me të bijën në librin e rekordeve.

Ajo dëshironte që vajza e saj Maria të përfundonte të paktën 8-vjeçaren, por ajo u lidh me një djalë të fshatit dhe lindi një djalë të quajtur Ion.

”Jam shumë e lumtur për nipin, por do të kisha dëshiruar më shumë për jetën e Marias”, deklaroi Rifca për mediat rumune.

[fegi]

Zbulohet në Francë qyteza me emrin Berat, bëhet binjakëzimi
E.AZIZOLLI | 09/03/2011 |
BERAT- Qytetit 2400-vjeçar të Beratit i gjendet një "vëlla" i vogël me të njëjtin emër në Francë. Ajo që të bën përshtypje, është fakti se në kufi me Beratin francez ndodhet edhe një qytet me emrin Kozare, emrin e të cilit e mban njëri nga fshatrat më të hershëm në Qarkun e Beratit, që është fshati Kozare i komunës Perondi. Berati i Francës është zbuluar rastësisht nga një emigrant, sot biznesmen i njohur beratas, i cili është larguar nga vendi që në vitin 1990.

Ky zbulim është bërë shkak që bashkia e Beratit të realizojë së fundi binjakëzimin e qytetit të Beratit me komunën Berat të Francës. Ceremonia e binjakëzimit është organizuar dje në bashkinë e Beratit ku ka marrë pjesë dhe kryetari i komunës Berat në Francë.

Ai tha se veç binjakëzimit mes dy qyteteve me të njëjtin emër, do të ketë edhe një përpjekje të tij për të bërë më të njohur në shtetin francez qytetin historik të Beratit shqiptar, i cili tashmë që prej 8 korrikut 2008 është pjesë e kulturës botërore UNESCO.

Binjakëzimi hap dhe mundësitë e studimit të origjinës së përbashkët mes qytetit të Beratit dhe komunës Berat të Francës. Berati i Francës ndodhet në rajonin e Tuluzës, në një komunë të vogël me rreth 2 700 banorë. Komuna ndodhet në zonën e Pirenejve Qendrore.

Ndonëse nuk ka konfirmim zyrtar dhe shkencor, disa prej studiuesve beratas të historisë mendojnë se qyteti francez me emrin Berat mund të jetë themeluar nga beratasit e larguar nga ky qytet pas vdekjes së Skënderbeut në vitin 1468, të cilët pas largimit mund të jenë vendosur në rajonet arbëreshe të Italisë, e më pas në Francë. Zbuluesi i Beratit komunës së Francës, Gazmend Toska, theksoi se do të ishte një gjë e veçantë nëse do të mundësohej korrespondenca e letrave në gjuhën frënge ndërmjet dy qyteteve.