Ka nevoje per kete e ka nevoje per ate: kur vdes njeriu, te gjithe behen eskperte e te zote. Fatkeqesisht, dita dites degjohet per vetevrasje: dikush nga kriza, dikush nga papunesia, dikush nga pamundesia e madheshtis, dikush nga dashuria e dikush nga boshlleku... nje arsye gjithnje qendron mbi kete fakt te hidhur. Problemi eshte qe asnjeri prej nesh nuk e ka provuar ate lloj vuajtje (me shume se sa semundje). Thone te gjithe qe cdo gje kalon, por jeta ndonjehere behet shume e veshtire e as qe te vjen per te luftuar e per te kerkuar, se po e njejta fytyre del. Sado te largohesh neper ngjyra, limiti po bardh e zi eshte. Eshte akt i keq, eshte humbje e nje shanci, eshte nje jete e deshtuar, por mbetet gjithnje zgjidhje e njeriut e nuk ka mjek e Zot ta ndaloje ate, perderisa ne ate pike ato nuk njohin me as keto te fundit...
Krijoni Kontakt