Nje poezi vetetimthi.

[Ke-ler]

Ju falenderoj perzemersisht Z.Bahri dhe Z.Hotian!Eshte kenaqesi e madhe per mua qe me lexoni dhe me beni te ndjehem mire.Falemnderit dhe kalofshi sa me mire.Pershendetje!

[Ke-ler]

Muret na pane

Ti me lepije
e me kafshoje gishterinjte,
une te kafshoja gjoksin.
Ti doje t’i vidhje
fjale letres,
une doja
te haja zemren tende.
Kerkoja ndonje te fshehte,
e ti renkoje.
Ma thoshje,
s’ma thoshje,
ish gjuha e dashurise!
Djerset ishin gjak
i tejdukshem
prej ferkimit te trupave…
trupave Qiellor.
E ne te gjitha keto
muret na pane
e nuk u shemben!
Si s’u shemben?!

03:14

[mjergull]

Pershendetje...

MUret do te shemben........gjate rruges....
fuqia e paplotesuar ngre pyetjen......
pyetje qe ndikon ne shtimin e fuqise.....
dhe pergjigjja qe vjen ngre nje pyetje tjeter.....


si u shemben..........?

me respekt mjergull......

ps.
zeri Yt degjohet.....

[Ke-ler]

Pershendetje dhe ty Mjergull

MUret do te shemben therrmueshem gjate rruges se ajert:
fuqia e paplotesuar ngre pyetjen,po pluhuri?
pyetje qe ndikon ne shtimin e fuqise se prekjes
dhe pergjigjja qe vjen ngre nje pyetje tjeter :


si u shemben pa na prishur qetesine ?

[Ke-ler]

Buzeve

Kujtim i dhashe brenges
dhe me doli rrudhe,
vere i dhashe zemres
se kerkoi buze.

Buze i dhashe fjales,
doli veç renkim,
fryme i dhashe vales
vales se zerit tim.

Hov i dhashe puthjes,
buza flake thengji,
emer i dhashe humbjes
e quajta dashuri!

[mjergull]

pershendetje

muret qe une pashe i shoh akoma......
themeli qe une preka......shkulet vetem nese eshte ushqyer..........vetem me qetesi......
rruga e ajrit nderton........e tokes shemb....
dhe pyetja qe lind eshte;
c'pane muret?


dhe si u shemben muret pa na prishur qetesine......?

kjo pyetje vetem sa ushqen kafshen qe kemi brenda vetes.......kjo kafshe maskohet si njeriu qe duam te jemi.......por le te kthehemi aty ku u nisem.....

muret pane......pse treguan.......si e treguan......kujt ja treguan......dhe pse qendrojne akoma?

ps
zeri Yt degjohet.........

[Hotlani]

Rozafati

Është një legjendë e pa saktësuar
nuk ka një datë të regjistruar
është Roza në një murë e fiksuar
bukën punetorëve ju ka dërguar.

Është një gojëdhanë
që qarkullon ndër vite
për Rozën viktimë,
jan thurrur shumë mite.

Shumë emra kësaj kështjelle i vuan
sipas qejfit emrin i ndrruan
herë i vun emra turk e herë sllav,
here kala e here Rozafë.

Tre vëllezër kishin lidhë një besë
fjalën e dhanun asnjëri mos ta shes
ajo grua nesër, bukën që e sjellë
do ta vendosim në këtë kështjellë.

Dy vëllezërit e mëdhenj
grave tyre ju kishin lajmëruar
pa menduar se kane dhene nje bese,
se tradhtija është tradhti
dhe është gjëja, më i keqi ves.

Natën gratë e tyre kishin thurrur plane
kush në drekë nesër,do të jetë kurbane
kurbane mu bërë ishte shumë vështirë
kunata e vogël,duhet të shkoj me pahir.

Kur vëllau i vogël pa Rozën pa rendë
ROZË FATI, yt kështu paska qenë.!
Vëllau i vogël e nuhati tradhëtinë
mallkoi vëllezërit e vet dhe pabesinë.

Sot shumë këngë këndohen
për nusen e murosur,
por tradhëtia mes vëllezërve ,
asnjëherë s’është varrosur.

[Ke-ler]

Dhjet vjet pa rene shi

Uliks,Erosi e mori Penelopen
dhe e vendosi ne pikturen time.
Ti s’ishe.Ti luftoje çikllope e bisha deti
ne nje bote pa kufi.
Ajo luftonte epshet e saj dhe iu lut
Erosit qe ta shpiente ne vendin
ku kenaqsia mund te zgjase fare pak e te kthehet ne perejtesi:
keshtu mos te vuante rikthimin ne pritje.
Ka me shume ngjyra ne tradheti se ne ate pikture,
ku ajo ndjen kenaqesi duke u pare dhe
imituar portretin e saj.

U bene vjet
qe kjo bukuri krenare prej gruaje,
me floke te pa-shprishur prej kohesh,
mos t’i tregoj njeriu ç’i thote heshtja
dhe si ja merr kembet pritja.
Une u mahnita kur e pashe!Dhe dielli…
Ka dhjete vjet pa rene shi!
Burrat ndjehen me burra prane saj
dhe ecja,kjo valle e natyrshme,
kthehet ne ere dhe perkedhel
grate rrugeve.Dhe zotat
nuk u pergjigjen me lutjeve,kane marr krejt
nga ne njerzit!


A mos valle
pritja ia ka prekur shpirtin
dhe vullneti eshte rob i trupit?
Fundja ajo s’eshte aq e vjeter sa te mendoj vetem per te shkuaren.

Nuk ndodh shpesh
qe breza te tere te dashurohen njelloj.
Dhe nuk ndhodh shpesh
qe pas luftes te dashurohesh!
Mbyll nje sy “Askush”.Kur te kthehesh
mbeshtete harkun ne nje ulli
dhe nisja nga e para.Fundja nuk je dhe
aq i vjeter sa te mendosh vetem per te shkuaren.
Ke mundesine te dashurohesh perseri,
ndryshe nga mua,
nga ne…
vetem kete here…
Dashuria eshte e madhe,
qeteson edhe dallget e Posejdonit,
ia ben shkembin shtrat Prometeut,
udhetimit i ve endrra,
dhe jeten e ben me pak mizore:
te jep shpresa ne rini dhe te mplak duke qeshur.

Do mprehesh shigjeten mbase,
do e mprehin dhe dy qind burra te tjere,me sy te stervitur
dhjetevjeçar vetem e vetem
per ta bere jeten me te shkurter.
Por une nuk do jem aty,do jem
me Penelopen nen krahet e mi,ne ate poze,
ku nyja e kembes mbi kembe prej pritjes eshte zgjidhur,
dhe une i kam pikturuar ngjyren e erret me te bukur ne bote.

[Ke-ler]

Dëshirat

Të kesh paqe në të shkruar
E luftra të hedhësh në letër;
Të mbash një kafkë nëpër duar
Dhe aty të mos shohësh veten.

Të kesh sy për të parë,
E të t'i ndaj një tel me gjëmba;
Të jesh i vetëm udhëtar
Dhe nata të të ftoj brenda.

Të kesh erën në krahun tënd
Dhe të jesh me not në det;
Dëshirë të ndjesh një fjalë me vënd
E gjyshit varri nuk i flet.

Kërkon fëmijë të kthehesh prap,
Por ja që koha kalëron:
Përpara ty të çon me vrap,
Për mbrapa as çalon.

E dallgë deti, dallgë jete,
Fryhen, vërtiten, hepoen...
Nga dallgë e madhe gjë nuk mbetet
Se në breg shkumohet.

Disa dëshira veç t'i kesh,
Mjafton për të qënë i lumtur,
Gjithmonë të ndez një tjetër shpresë
Një dëshirë e pamundur.

Bolonjë, mars 2013

[Ke-ler]

Brezit tim

Dal nëpër rrugë e shoh brezin tim
Tek ecën shpejt e gjithmonë me vonesë.
Për çdo gjë njerzore fsheh brenda një përçmim,
Ndaj dhe për ku është nisur, s' del njeri ta presë.

S' kuptuam asgjë nga gabimet e etërve
Që boshatisën veten për të shtën' diçka në dorë,
Ku lajthitën për leckamanin në pallatin e mbretërve,
Por ish një kasolle, me një mbret pa kurorë!
Bën çmos të nxirrnin në pah paditurinë;
Mbushën sheshet, u rrahën, si skllevër përtej gardhit.
Se skllevërit s'dinë çfarë të bëjnë me lirinë,
Dhe pollën dhjetë mbretër të tjerë, në vend që t'i varnin.
Na premtuan një ëndërr që as vetë s' e kishin parë,
Ku do ecnin mbi dheun tonë tre milionë mbretër,
U joshëm nga ëndrra, si një kalama që pat qarë,
U bëmë zotër të vdekjes, me një armë për skeptër.
Si robër lufte të vetëdorëzuar, ikëm nëpër botë,
Në këtë qeli të qytetëruar, me statuja mbi der',
Ç'tmerr kur ikën natën nga një tytë e ftohtë
Dhe gjendesh ku helmin ta japin me sheqer!

Në lule të rinisë jemi e po na shterron fuqia,
Prej një vetëmohimi që na lanë si trashëgimi.
Si njerkë e vjetëruar na duket dashuria,
Dhe me urrejtjen pimë kafe si për mblesëri.

Ç'ka kërkon për vete, do ja lësh tët biri,
Se jeta është një betejë që vdekja e mposht,
Por në qofsh për tët bir dhe fjalët, dhe qiriri,
Atëherë do dish çdo të lësh dhe vdekja do të josh'.

O brezi im! ti jep çka s'të dhanë prindërit,
Se, dalë burgut, ata aq ditën, aq patën.
Pasardhësit jepi vetëdijen, se për të qemë të uriturit,
Se për ushqim, nënat na dhanë qumshtin, etërit palcën.


Tiranë

[Ke-ler]

*****

Dua t'i krijoj dy sy murit, me plumba,
Të ma shohi frikën që s'e kapërcej dot.
Kur të jem mbi të,t'i mbetet veç pikëllimi,
E t'i rrjedhin nga sytë dy grushtë rëre lot.

Do t'i derdh lot Saharasë së braktisur,
Tharë prej harrimit, shkërmoqur nën harresë:
Kur lotët e mi t'i shfaqen së largu si oaz
Nga gëzim' i shpresës le të qajë me dënesë.

Do ja pi dallgët Oqeanit, ta kthej ne liqen,
Le t'i lutet Erës e ta shndërroj në perëndi.
Kur mbi krye t'i mblidhet si kujtim re e zezë,
Do kuptoj se nisi të qajë veten e tij.

Do i hidhem Vezuvit në grykë, të ndez cigarë,
Do ul kokën si i etur që nuk pi prej vitesh,
E në shpërtheftë në Qiell si Diell i marrë
Do ta pi të tërin, të ndriçoj zemrën ku fshihesh.

[Ke-ler]

Fjala e Dajtit

Brej thonjtë, s' më mbyllen sytë,
Nata pus, sa flenë dhe djajtë.
I vetëm zgjuar dhe vetë i dytë;
Seç më vështron vigani Dajt!

Në ballkon kam mbetur pezull,
Ja ngul thellë sytë të flas me të,
Një duhmë pluhuri posi mjegull
Ia la konturet dhe asgjë.

E do t'ma thotë e s' ma thotë dot,
Bëj të dëgjoj por heshtje ka...
Dy drita shndritën, ç'u përlot!...
Ky babaxhan veç aq më tha.

Me heshtje flet, vigan...o Dajt,
Vetëm unë dhe vetëm ti,
Se fjetën njerzit, zotat, djajtë...
Veç unë të pashë, veç unë e di.

Tirane, shtator 2015

[Ke-ler]

Lutje perëndeshës

Tek ti erdhi dallga e përbotshme
si tek e premtuara tokë:
lutjet e valëve të pëshpërisnin mbi shpinë,
dhe avullonin, zhdukeshin...
zhdukeshin
e riktheheshin në suferinë.

Ti,
e fshehta ime e përditshme,
kthehesh perëndesh' e fshehtësisë
kur hedh çarçafin përtokë ;
valët pushuan, se valët ngrinë...
Unë mbyll sytë prej mosbesimit
por menjëherë gjej nostalgjinë!

Lutjet e valëve nuk i dëgjova dot,
por kam një lutje: më ler të të dua...
Me shikim përgjigjesh:
përse më lutesh mua?...

Se nuk më mjaftoi një Zot!

[Ke-ler]

Vetmi

Ndjeva vetminë të hynte në dhomë,
ktheva kryet...
nuk pash gjë.

Mos hyri nga dritarja?
Mos hyri nga dera?
Mos doli nga unë?!

Doli prej meje e s'iku gjëkund.

[Ke-ler]

Flijim

Dhe hëna doli na mali,
ngadalë,
si ai që shkon të flijohet.

Ne shohim hijen tonë
dhe ecim më shpejt.

Rend njerëzimi
kur për të dikush flijohet...
Dikush që fali jetën
për të na dhuruar kohën.

[Ke-ler]

Nata

Nata ta thotë ty të fshehtën...
atë të fshehtë që veç qetësia e mban.
Njerëzit në kohëra më kot u rrekën
ta tregonin, e prapë s'e thanë.

Kjo kasnece e fshehtësisë me pelerinë,
që zbulon shpirtin me yj në eter,
ta jep ëndrrën me pëshpërimë
dhe sapo zgjohesh ta rimerr.

Tiranë 01tetor2015