Nje poezi vetetimthi.

[Ke-ler]

Nje deshire


Kam deshire te kendoj per shurdhin,
Qe te me gjykoi duke m’i pare syte,
Ose te recitoj per te verberin
E te jete zeri i puthur nga fjala ta mallengjej.

Te jete ajo çka te mungon
Kuptimi i gjerave,
Burim i pashterrshem,burim vullkani
Qe te valon gjoksin
E ta ben me nje ndjeshmeri te kristalte.

Oh mos me beni banal!
Te pakten jo me ato mendjelehtesite
E topallit qe s’do gje tjeter
Veç te vrapoj!Te vrapoj
Sepse nuk mundet…ose
Si qielli me gjemba i te burgosurit.
Mos me beni kaq banal!

Une flas per shurdhin
I cili me sheh per te me kuptuar
Dhe te verberin qe i avit koken ne vesh
Dhe i thote
Se kam ze burreror.

[Ke-ler]

Cigares

Une nuk i tregoj kurre te fshehtat e mia askujt,
Eshte gabim fatal.
Per paragjykimet e tjetrit
Do jene ushqim;
Ushqim per vrasjen e ndjenjave te mia.
S’me besoni,e di!

Kam kohe qe ia besoj brengat dhe deshirat cigares
…oh deshirat!...dhe ajo po me vret.

[Ke-ler]

Fati i shkeses

Eshte e vertete,une jam rremujaxhi.
Lum ajo qe do me martoj,
Do t’i lexoj ndonje poezi
A mbase do t’i mesoj te pikturoj.

Ajo ndoshta do me dali nje kursimtare,
Ose me keq,e fiksuar ne rregull e pasterti,
Dashte Zoti jo aq sa ta ndaj fare
Se do shtratin e shtruar pasi t’bejme dashuri.

[Ke-ler]

Rojtari i nates
(Poemez pershkruese)

Rojtari i nates i kish hedhur pelerinen
pejsazhit jashte dritares.Nuk kishte
maske,qe te me tmerronte apo fytyre
qe t’ia shihja shprehine me te cilen,ai,
paqartesine e bente kryeveper.
Asaj pelerine te erret ia prishte
njetrajtshmerine vetem nje e çare
e ndritshme si sy pergjues kurreshtar.

Ate nate,pasi kisha folur me heshtjen,
duke marre mendim nga rakia,
hapa dritaren dhe u enda kuturu me veshtrim :
e magjiplota blu e erret nenshtronte mjegullen
dhe pa kuptuar,nje tis i palendte m’i mjegulloi
syte.Befas m’u be ç’do gje pamje endrre!
Tamam enderr : rrethnaja e erret,ku shqisa
e te parit ish me e dobeta dhe me jetesorja.

Nje ze brenda meje nis kumboi.
Me pershkoi perbrenda si dore hyjnore
(po te kisha te dashur nje hyjneshe) e cila
me ledhatonte ne heshtje te mos zgjonte
zotat,per vete,e njerezine,per mua.
Nata ka nevoje per endrra,ndersa endrrat
per dy goje te pafjala te cilat humbasin
shikimin tek njera-tjetra : une te nata e ajo ne mua.

Diçka ish e pazakonte ne kete erresire.
Disa gjurme vinin arratisshem per larg
e me kujtonin endrra te varrosura prej gjumesh,
si vdekja e endrrave duke fjetur.E di,
duket e pakuptimte,por endrra eshte
misherim ndjesie kurse imazhet i perkasin
vorbulles se syrit te mbyllur ku pamja
çel si syri i te çares se pelerines se rojtarit.

Ulur ne parvaz te dritares bashke me
Rojtarin e nates,nje enderr e hershme
me erdhi ndermend me driten e hirte,e kjo
ne te rralle fekste si shpate,sikur donte
te me zgjonte,ose te zgjonte
thjeshte kurreshtine time prej te paani,
prej te çorodituri nga ndjesi e imazhe qe veç une
i kisha pare,veç une i kisha te paqarta.

S’e di nga cilat thellesira te qenies time
me doli ajo enderr nen siperfaqe te kafkes,
gati duke u mbytur dhe m’u shfaq e vegimte,
sikur vegimi te ish marrje fryme me zor.
“I kisha ngulur nje shpate vetes ne kurriz
e me kish dalur tej per tej ne gjoks e pagjakte
dhe fekste perseri.Kjo me tmerronte!
Me ish llahtar gjaku qe nuk kullonte.

Rraskapitesha te vrapoja e te kerkoja ndihme
por kembet me ishin ngulur ne toke dhe kisha
vetedijen qe isha i ngulur aty prej shekujsh.
Qé nate dhe dikush vershellente nje melodi..,
nje melodi qe kumbonte si çelesa burgu
nen nje tavan te larte.Hapja gojen
per te bertitur sa kisha ne koke por zeri
me kthehej brenda dhe ndjeja dhimbje ne kafke.

Vershellima e çelesave vazhdonte.Brenda meje
bertisnin te çmendurit e çmendinave.
Doj te hiqja shpaten per te prere kembet
e te vrapoja,por duart s’arrinin pas shpines.
E bertisja,çmendesha,bertisja,bertisja,
sikur i kerkoja ndihme me britma per t’u liruar,
sikur goja lodhej e nxirrte erresire nga shpella
e i jepte fuqi kembeve.Ato shperthyen,u liruan.

Dhe nisa te vrapoj si i çmendur per ndihme
e ajo qe duhej te beja ish te perqafoja njerez.
Kerkoja njerez.Vershellima me behej me e larget.
Kerkoja njerez.Klithmat perbrenda jehonin.
Kerkoja njerez.Kembet terhiqja si grumbull rrenjesh.
Kerkoja njerez.Kafka po me krisej.
Pashe nje vajze me krahet hapur,ia dija emrin,
tani s’me kujtohet,dhe e perqafova fort.

Tutje saj m’u shfaq nje trajte burri.
Me vajzen perqafuar iu sula dhe atij.
E ndjeja perqfimin e tyre ne shpirt.
Ata e ndjenin perqafimin tim dhimbshem.
Floket e vajzes m’i ledhatonin qerpiket.
Duart e mija pertej saj preknin fytyren e burrit.
Ajo fytyre kish mjekerr burrerore si te Zeusit.
Une ndala hapin dhe ra nje heshtje e rende.

Heshtje,heshtje,heshtje,heshtje,heshtje,
qetesi,heshtje,as ere,as fryme,asgje,
as levizje,as perpelitje,as ze,as gulçim,
as jete,as gjume,as vdekje,as leshim.
Shpata,dale prej gjoksit tim,i kish vrare,
i kish shpuar tej per tej…i kisha vrare!
Preka me buze buzet e saj e ajo buzeqeshte,
me dore fytyren e tij e s’gjeta pendim.

Kishin vdekur nen perqafim,vrare prej tij.
Te prehesh pa pendim,me buzeqeshje…pa dhimbje.
Me duhej t’i varrosja brenda endrres,
endrren brenda gjumit,gjumin brenda nates.
S’kisha fuqi te ecja me dy te vdekur ne gjoks
per t’i varrosur dhe i sfilitur siç qeshe
rashe perdhé me ta.Shikoja fytyren e saj,
prekja fytyren e tij.Kisha vrare vajzerine dhe burrerine.”

Zbrita nga parvazi dhe u futa brenda,
qetesisht i djersitur,me hapa te heshtur.
Lashe dritaren hapur qe nata te hynte pas meje
e ajo s’nguroi aspak.Isha i zbrazet.
E zbrazet dhe nata,pa re,pa zhurme,
me drite te hirte e te vobeket,si per meshire.
M’u be sikur tingulluan çelesa.Ndala hapin.
Qendroja ne kembe,para pasqyres,kthyer ne rojtar te nates.

Bolonje , Shkurt 2013

[Ke-ler]

Ngjyra gri

Une tejçmendem tek ngjyra gri,
Me eshte maske qe e ve e panjohura :
Si druri kur digjet e shkrumbohet ne hi,
S’e di,pej zjarrit te tepert a prej flakeve te lodhura?!

Skelete i shoh njerezit te zhytur ne mjegull,
E befas shnderrohen ne hije.
Mjegulla i jep ç’do gjeje nje rregull,
Ti nis dyshon per ç’do gje qe dije.

Dhe qielli kur do m’i fsheh yjet,
Une qaj me te i vetem nen shi,
S’e di pse ndodh,ai as me pyet,
Ajo qe s’di vishet gjithmone me gri.

[Ke-ler]

Gjurmet

Dhe shiu hodhi uje mbi gjurmet qe lashe,
Me humben te shumte e tjere s’me ndoqen.
Tani i kuptoj lotet e atyre qe u poqen,
Qenka me e veshtire te kthehesh mbrapsht!

E sa te tjereve u kane humbur te tjeret,
Oborret jane mbushur me balte te pashkelur.
Shiu s’ben zhurme kur bie…bie i heshtur,
Ne medyshje nese ka rene vone apo heret.

Sikur s’ka gjurme per ata qe kane humbur,
Por une do kthehem tek njerezit qe dua!
Ne balte u kthefsha,ju shkelni mbi mua…
Kur shiu te ndal era do me sjelli si pluhur.

[Ke-ler]

Brenda meje

Brenda meje jetojne
nje mori ndjenjash,
hedhura si trupa njerzish
orgjive romake.
Shthurje dhe melankoli
nga oqeane pa brigje vijne
ne forma dallgesh,
e shkuma ngrihet
perpjete
dhe ndjej nje dore ne fyt.

Paqja mbulohet
nga trishtimi,
trishtimi perkedhelet
nga kujtimet,
kujtimet,thika me dy presa,
me shtate presa…
beteje mesjetare.
Ngre koken lart!
Rete e pambukta gjyshja
i tjerr
per t’m’i bere triko.
Pastaj ul koken.
Balte!
Balte…gjurme sandalesh.
E tashmja me rendon.
Nje shprese me lind
e cila prek
diku nje ngushellim
ne nje dite te vranet
dhe lules se diellit tim
i merren kembet!
Zemra nderton stane endrrash
femijerie qe me prijne
ende sot,
dhe ngushellohet.

Oh ç’kam brenda meje
turma ndjenjash :
burgje rrugesh jashte,
liri te shthurur nen lekure.
Pasionet pjelle e brengave,
brengat ledhatuar nga dashurite,
dashurite poshteruar nga tradhetite,
tradhetite mbytur nga buzeqeshjet,
buzeqeshjet me vese syri,
syte me perndezje shikimesh
dhe njerezit shohin
me dashuri e me urrejtje…
une ndjej ne heshtje.

[Bahri.]

U ndiva i kndaqun . Strofat e poezive te juaja jan te rreshtueme si kallep bakllave.besoj se shum lexues , dot ndihen te kndaqur
nga talenti qe ju eshte dhuru....! Zoti te bekoft .

[Bahri.]

Z.. Ke-ler
sa bukur i ke shkrue : " poezit "
=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=
jam këndaq nga shija e shkrimeve t’ambla
t’rradhitura aqbukur e t’kthjellt në kuptim .
Me qef ilexova ,aq fort mikanda
sa,zemra mathot : T’sjellt jeta gëzim .
2
t’shkrujm n’faqet tona ,sa ma shum vjerrsha .
T’shpëlodhet lexuesi kur ti lexojn..!
Si lule-mlule që udhëton bleta
kështu vargjet tona , letirreshtojm
3
n’vend petagogut , kemi lexusat
vlersimi i tyne është i sinqertë .
Për letërsit, “ lexusat , jan : Mësuesat .
Këto i vejn notat : “ ndandë ose dhetë “
pershndetje vllaznore..!

[Hotlani]

Pesha e saj

M'u zhduk si hija pas muzgut
dhe terri gjurmet ja perpiu:
ashtu si loteve neper faqe,
qe s'u ngelet gjurme nga shiu.

Seç kish nje duf te brendshem,
urtesisht te papermbajtshem.
Kryelarte me syte e ulur,
per nje falje te pafalshme.

Nje heshtje-varr me pushtoj,
me erdh nga klithma e vonuar:
Heshtja klithmen ma deboj
se klithma heshtjen pat liruar.

Qé nje gjendje e perhumbur
si e deshirave nga mplakja.
Nje turm' mendimesh per t'i zhdukur
ja i vrisja,ja i flakja!

Perbrenda breja çfare nuk ishte:
ajo qe s'qé me ishte qasur.
Pra mungesa 'sht' m'e pranishme,
te kujton se çfare ke pasur.

"Me ndiznin flaket e deshires
per t'marre fryme nga fryma jote."
Ai epsh qé krejt gjakpires:
dy gjokse t'kisha t'mi shkallmonte.

Ne dremitje enderrimesh
humbisja e rigjendesha,
ku mes shpresash e kujtimesh
N'vegim te saj rimekembesha.

Por ja,vegimi mori forme:
hena e pa dhe pastaj
zemra nisi t'me rrahi fort
kur era me solli aromn' e saj.

Me syte njomur nga ves'e majit,
me tha gjithçka me ate kthim.
Dashuria ben qe faji
te zvogelohet ne gabim.

"Nuk flas dot dhe po te dua,
goja fjalet m'i gremis.
Bota 'sht' m'e leht' nen kembt'e tua...
ato mbajne peshn'e dashurise."

Poezi shume e bukur dhe shume domethenese e thurrur me nje filozofi dhe mjeshteri te rralle