Nje poezi vetetimthi.

[Irfan Cana]

Poezi brilanti e cila eksploron me zjarr përjetimin e vetë.Të lumtë.

[Ke-ler]

Ju falenderoj zoti Irfan dhe ju pershendes :



…me oren

Zbriti Ora nga muri,
Zbriti ne tavoline.
-Po une e kam lene qekuri…
Po une e kam lene rakine!

-Jo,nuk te bejne syte,
Me foli me akrepat,
S’ka rendesi per ty
Ne ndalen keto te shkreta.
Dhe akrepat u ndalen.
-Pa ndalo dhe ti!,
Me tha me njefare kurreshtje.
Ish ndalur ne 10 e 10
E dukej sikur qeshte.

-Po a s’me thua,
Ç’do te ishe pa mua,
Kasnecn’e kohes,
Rrotulluesn’e tokes?!

-Une rroj,ja preva,
Dhe kjo eshte e gjitha,
Per mua s’ka akrepa
Q’i sulen njeri-tjetrit
Si te semure nga zvarritja
Me tik-takun çalaman,
Pa pyetur ç’lene pas.
E ç’i shtyn te ecin
Kur une prap do mplakem…
Sikur dhe ata te ngecin.

-U bene tete vjet,po…tete…
Qe s’je kthyer ne Shqiperi!

-Per mua jane tete shekuj,tete…
Prandaj,moj ore,ti s’ke rendesi!

E akrepat nis levizen,
Si pertacer çalaman’
Dhe kohen e braktisen
Me tik-takun qaraman.

[Ke-ler]

Parlmenti

Vetem aty gjen pedagog
Lypes.
Lypes per vota,
Lypes te kollarisur.
Vetem aty ka gjinekolog
By…sh.
By…sh te dobeta
E breke-grisur.

Breke-grisurit jane bileta
Per te hyre
N’ate salle ligjesh
Te rrumbullaket.
I veshin me xhaketa
Keta te ndyre
Qe zien e piqen
E bejne si guhaket.

Ketyre horrave u duhemi nje here ne kater vjet
Dhe premtimet per ne
Jane shpetim per ta.
Dhe shpresa na ben qorra e te shurdher ne te vertete:
Votojme barqet kacek’
E s’degjojme tonin qe s’ha.

Votojme sepse eshte e moralshme dhe e drejte,
Por morali ia mbathi nga parlamenti,
Qekur!
Te kish vota force ndryshimi,dhe ndryshimi te zbehte,
Do te na e kishin ndaluar,te jemi
T’sigurt’.

[Ke-ler]

Ditet

Mendova se çastet e hidhura
T’i ndajne ditet e jetuara:
Pa zinxhire e me kembe te zgjidhura
Ecin gjithkudo si te terbuara.
Dhe as qe marrin pakez mundimin
Te te pyesin,ç’te ndodhi,ç’te beme?
Ne qofte se kembet ia zgjidhim
Diku kane per te na shpene!
Dhe ditet me hedhin me tutje,
Me hedhin pertej hidherimit,
Ngadale ecin,pa ngutje,
Sikur ta dine qe me pret fillimi…
Fillimi i diteve te çlodhura,
Kur trupi dhe shpirti rrine qete,
Me çaste hidhur te ngopura,
Por harrimi nuk eshte i lehte.
Ne ditet e kthjelleta kthjellet,
Mendon çfare do te harrosh,
Se dhe ditet e hidhura kane pjelle
Shpresen…qe te merr osh.

[Ke-ler]

Hero i perralles pa ze
(Djalit)

Sikur t’ia hiqja djepit qarjet,
S’do te ish djep me.
S’do kem perse ta tund.
E kur qesh,tund dhe boten per te.
Kur gjumi i del nga syte
Te me kapiti mua,
E ai me flet me qarje qe mbyt
E me shtrin duart,
E une kerkoj te kthehem i vogel,
Madje i mitur,
E me kap floket
Me pas loz me mjekrren e rritur;
E fut gishterinjte e veckel,
Prek dhe hunden time madhoshe
E thote magjine “Ga-ga”...”Ba-ba”,
E fjalet e te gjithe librave te botes me behen fjale boshe!

As per perralla nuk eshte…
Une jam heroi dhe perralla e tij…
Ai me shkruajti qe nga barku i nenes se vet.
Une jam ç’jam per te!
Dhe e marre hopa,
Ia jap qiellin ,
E vete qenia e tij ma dhuron token
Me nje gulçim qeshjeje…me gulçim qeshjeje
Qe veç te miturit jane te afte.

Dhe gjumi e mbeshtolli embel
E mua s’me zuri me,
I hap qiellin t’i zere endrren
Dhe tund token per te.

[Ke-ler]

Nenes

Qarjet…qarjet pasi linda
Ishin vete vuajtjet e nenes
E une i mora pak dhimbje
Nga te sajat.
Kerthizen prene
Dhe me perqafim u lidhem.
Bota per mua ish hiç,
Per te isha une.
Qumeshti qe me jepte,buk’e uje bashke,
I kish vjedhur ngjyren shpirtit
Te saj.

Dhe tani qe mjekrra m’u rrit
Une hidhem ne vise foshnjerore:
Harroj kujtesen
Dhe e perqafoj,
Pa vetedije per boten.

[Agim Metbala]

Nenes

Qarjet…qarjet pasi linda
Ishin vete vuajtjet e nenes
E une i mora pak dhimbje
Nga te sajat.
Kerthizen prene
Dhe me perqafim u lidhem.
Bota per mua ish hiç,
Per te isha une.
Qumeshti qe me jepte,buk’e uje bashke,
I kish vjedhur ngjyren shpirtit
Te saj.

Dhe tani qe mjekrra m’u rrit
Une hidhem ne vise foshnjerore:
Harroj kujtesen
Dhe e perqafoj,
Pa vetedije per boten.

Bukur Ke-ler, s'ka si thuhet më bukur, vazhdoni me këtë stil të lirë, keni hapësirë më të madhe për shtrirjen e mendimeve se sa me stilin klasik të vargnimit...është mendimi im...

[Xhenet.M.S.]

Nenes

Qarjet…qarjet pasi linda
Ishin vete vuajtjet e nenes
E une i mora pak dhimbje
Nga te sajat.
Kerthizen prene
Dhe me perqafim u lidhem.
Bota per mua ish hiç,
Per te isha une.
Qumeshti qe me jepte,buk’e uje bashke,
I kish vjedhur ngjyren shpirtit
Te saj.

Dhe tani qe mjekrra m’u rrit
Une hidhem ne vise foshnjerore:
Harroj kujtesen
Dhe e perqafoj,
Pa vetedije per boten.

Madheshtore!

[Ke-ler]

Ne udhetim

Jam shume i lodhur e s’me ze gjumi,
Ne tren dhe tete ore udhetim me kane mbetur;
Ulur po e lexon kete nje anetar forumi…
Shkruar ne barkun e nje gjarpri te hekurt.

Ndersa po rilexoja ditarin e Peçorin-it,
Heroit te kohes sone te Lermontov-it,
Vajzat me te cilat jam tallur me vinin
Ndermend qetesisht dhe zhurmshem shkonin.

Isha zhytur tejmase thelle ne mendime,
Kur befas seç ia behen dy pleq
Q’u futen me nje qen ne kabinen time,
Dhe me nente valixhe,si per dreq.

[Ke-ler]

Ç’pret?

E ç’pret nga pleqte fjale te urta…
Fjale te urta ne nje bote te zhurmshme,

E ç’pret nga shoqeri e larte me gra te ulta
Lodhur nga burrat me palla te qullshme.

E ç’pret nga politikanet e felliqur,
Qe hartojne te ardhmen qe kurre s’do shohin,

E ç’pret te dali nga nje rreck’e qendisur,
Apo nga stof’e mendafsht qe stergjyshja harrnoi.

Ç’pret nga ish e dashura jote,
Tani qe edhe kujtimi i saj po te le,

Ç’pret nga histori e rrenet e kesaj bote,
Kur asgje s’do perseritet kurre me.

Po nga Zoti qe eshte shurdh dhe i verbert,
E ka humbur rrugen kush e di ku ne gjithesi,

E ç’pret nga njerez me edukate te tepert ,
Qe s’kane marre vesh kurre si rron nje njeri.

E ç’pret nga lajkat e ziliqarit
Te paftuar asnjehere e perhere mysafir:

Mos prit me kot si ai koketrashe gjahtari,
Zagari i hengri gjahun se i kish dhene per te pire.