Nje poezi vetetimthi.

[Ke-ler]

Te falemnderit Sorkadhke dhe te pershendes...




Qe nje çast

Qe nje çast dhe fluturova lart ne qiell:
…..Era futej lekures dhe i dergonte shpirtit liri.
Fundosesha kalteroshit gjithnje e me thelle,
…..E syte e mi moren po aq thellesi.

Balli im i gjere nisi e çau rete,
…..Por ato pertace leviznin me ngathtesi.
Mbusha gjoksin me fryme,s’di si as vete,
…..Por befas nisa nje nga nje t’i pi.

Ndaj notoja i lire.I harrova shqetesimet
…..Qe aq shume i rendojne njeriut mbi koke!
I lehte u bera,betohem,jo nga enderrimet…
…..Se parajsa eshte gjetke,por ta falin ne toke.

Oh ç’fat eshte te lodrosh me yjte…
…..Te zbukurosh hapesiren e t’i vesh si te duash,
E te te pasqyrohen ne te dy syte,
…..Dy syte te mbyllesh po deshe t’i shuash.

Te dish fshehtesine e gjysmes se henes…
…..Asaj gjysme qe ajo gjithmone na e ka fshehur.
“Bukuroshja qe shndrin”,te gjithe i kane thene,
…..Une them se eshte dhe “Bukuroshja e Fjetur”.

Ky qe nje çast ku shpirti im ne perhumbje
…..U end e lodroi gjithesise ,liriplote.
Ti ma dhe ket’ çast veç me nje puthje,
…..Pastaj me perqafim me zbrite ne toke.

[Ke-ler]

Ja ç’me qenke!

Ti matane,une matane,
Flet buzeqeshja!

Syte tane çfare nuk thane
Nga perndezja!

Ti je larg...,me ka prane…
Te kam ne preher!

Kjo salle m’esht’ e paane,
Ndaj vi t’marre ere!

Une levozhge.ti berthame,
Pa ty une bie!

Ti je dege,une gjeth’e thate…
Me mbron nen hije!

Pa dale pak…!Se ç’me ngjan!
Pa dale,ç’je?!

Oh,e vetmja lule n’jargavan,
Bukuri mbi dhé.

[Ke-ler]

Ne kohen kur dashuroja vdekjen

Nga dyshim’i pavdekshem
i vdekshmerise time
perplasja e qepallave
u vidhte jete syve;mijra shikime mohoja,
varrosur nen kafke,
ma mplaknin trupin,plugonin vdekjen.
S’rreshtja se ngrenuri thonjte
dhe ngadalsoja ecjen,
e ç’do gje kalonte teper shpejt…
me peshtynin kerminjte.

“Po çfare te dashurosh?
Era m’e ajert m’u be,
ajri m’i erte m’u versul!

Po kujt t’i shmangesh?
Shirave,gjetheve,eres se tokes?
Kam lindur ne shtator:
lumenjte fryhen,gjarperinjte pergjumen,
detet hirnosen,te perqafojne me thellesi
e te perplasin te shkembi me i afert.
Dhe rera eshte bashkuar per t’i bere balle.

Me siguri Botticelli s’ka lindur akoma!
Pranvera s’duket.
Guaskat s’dalin prej reres.”

Era m’i shprishi qerpiket,
gjethet me jepnin ajer per te pire,
shiu rreshqiste degeve e ato qanin me mua
dhe frynin lumenjte.

“S’eshte ende koha per te vdekur!
Po pres qe guaskat te dalin reres
e te hapen,
e te dalin perendeshat e gjinjve,
e rere t’u shkasi gishterinjve,
e duart e mia t’u ngjajne reres,ne mijra kokrriza,
e atehere do pres te lindi Botticelli,
e te me pyesi cilen,
e te zgjedhi njeren.
S’eshte ende koha per te vdekur!”

[Ke-ler]

Mozart-it

Ti qesh si i marre
E flet per ***** si askush,
Ti,dhe tridhjet vjeçar
E quan “te tendin” bibilush.
Ti do perralla,
E u bere gjithe ky burre,
Sikur s’ke andralla,
Sikur s’ke patur kurre.
Ti i shpifur sa s’ka,
E tallesh me perandor,
Llastuar si kalama
Loz ne pallat mbreteror.
Por ti jo perher’ qesh,
Ka çaste qe e le veç:
Sinfonine 25
Ja dhe botes tetembedhjete vjeç.
Rralle here me ndodh,
T’me prekin ne thellesi,
Por jeta aspak s’me lodh
Me t’tendin concert 21.
Une te shoh e qesh,
E nis te loz me ty.
Me Requiem ti shkon te flesh
Dhe une,besome,hap syte.

[Ke-ler]

Mozart-it

Ti qesh si i marre
E flet per pordhen si askush,
Ti,dhe tridhjet vjeçar
E quan “te tendin” bibilush.
Ti do perralla,
E u bere gjithe ky burre,
Sikur s’ke andralla,
Sikur s’ke patur kurre.
Ti i shpifur sa s’ka,
E tallesh me perandor,
Llastuar si kalama
Loz ne pallat mbreteror.
Por ti jo perher’ qesh,
Ka çaste qe e le veç:
Sinfonine 25
Ja dhe botes tetembedhjete vjeç.
Rralle here me ndodh,
T’me prekin ne thellesi,
Por jeta aspak s’me lodh
Me t’tendin concert 21.
Une te shoh e qesh,
E nis te loz me ty.
Me Requiem ti shkon te flesh
Dhe une,besome,hap syte.

[Irfan Cana]

Poezia e cilësisë kulminante e cila është sajuar nga frymëzimi i veçantë ku qartë i bën thirrje vetmisë së subjektit e cila kalon në figurën e metaforës shpirtërore.Si sintagmë pothuaj se del e shënjuar në tërë tekstin e bukur poetik.

[Ke-ler]

Poezia e cilësisë kulminante e cila është sajuar nga frymëzimi i veçantë ku qartë i bën thirrje vetmisë së subjektit e cila kalon në figurën e metaforës shpirtërore.Si sintagmë pothuaj se del e shënjuar në tërë tekstin e bukur poetik.

Ajo vetmia e subjektin e cila e ben nje autor pjese te teresise ku shpeshhere ndihet njekohesisht i madh dhe i vogel nga frymezimi dhe mahnitja.

[Ke-ler]

Pluhuri

Dje erdha i keputur nga puna,
Qendrova ndenjur pak ne shtrat.
Ndenja ashtu veç pak minuta…
M’u duk sikur kaloi koh’e gjate.

Pa dashur,permbi komodine,
Hodha shikimin tim te lodhur;
Ai u ndal mbi fotografine
E prinderve te mi,per t’u çlodhur.

Befas m’u duken si te mplakur,
Mamaja me endrra te nderprera,
(Nga dallget e jetes e rrahur)
Babai nga burgu,nga miniera.

Keshtu ndodhi me prinderit tane,
Asnje s’u shperblye pas ’90-s.
“Te mijte pse thinja kane
Kur fotografia esht’e ’80?!”

Ata me thinja?-Oh marrezi!
Koha s’i mbulon dot se dukuri!
Ndaj dhe fryva mbi fotografi
E u ngrit perpjete gjithe pluhuri.

Pluhur qe me mbuloi fytyren
Dhe floku im seç m’u thinj.
Ket’e besova kur mora pasqyren,
E kur pashe foton,ata ishin te rinj.

[Ke-ler]

Dielli i dimrit

Pastro qiellin diell i dimrit…
Pastroje e beje te kulluar!
Me shkel syne per fillimin e vitit
E harroj vitin e kaluar.

Vjeshta zhveshi geshtenjen e eger,
Shfaqi deget,si mijra duar
Qe zgjaten mbi te si te ish femer,
Ashtu si ti me rrezet e tua.

Njerzit ecin shpejt ner hijet,
E pas sikur llastohen nga ty.
Per eren qe gjithmone vertitet
Mendojne:s’ka pse te fryj!

[Ke-ler]

…ndaj shko

…ndaj shko shkerdhehu fat fatal,
m’u bere rrodhe dhe s’me hiqesh,
ti s’je i befasishem,ndaj hapin s’ndal…!
Une bronx i nxehte dhe ti digjesh.
Zjarr me je dhe flake kthehesh,
ti zjarrohesh ndersa une jo
dhe therret ndihme prej eres…
ajo t’erdhi si mashkulli bushtres,ndaj shko!