Thirja ( Da'ua ) Islame

[ramazan_it]

Thirrja ( Da'ua ) Islame

Të gjitha falenderimet i takojnë Allahut, Zotit të botëve, i Cili na urdhëroi që të ndjekim të Dërguarin e Tij salaAllahu alejhi ue selem dhe të thërrasim në rrugën e Tij, dhe paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi Profetin Muhammed, familjen e tij, dhe ata që e ndjekin atë me vërtetësi deri në ditën e gjykimit.

Të thirrurit për tek Allahu [ed‐Daua ilAllah] është rruga e të Dërguarit salAllahu alejhi ue selem dhe e ndjekësve të tij, ashtu siç Allahu, më i Larti thotë:

ʺThuaj: Kjo është rruga ime, që thërras për te Allahu me qartësi (dituri), unë e kush më ndjek mua. I pastër është Allahu nga ajo që i përshkruajnë Atij dhe unë nuk jam nga idhujtarët.” [Suratuj‐Jusuf 12:108]

Me të vërtetë thirrja në rrugë të Allahut ishte detyra e të gjithë të dërguarve dhe pasuesve të tyre, që të nxjerrin njerëzit nga errësira në dritë, nga kufri [mosbesimi] në fenë e vërtetë dhe nga shirku në teuhid, dhe nga zjarri për ne xhennet. Kjo thirrje për te Allahu ka shtyllat e veta të forta, dhe është e vendosur mbi baza që janë të domosdoshme. Nëse ndonjë nga këto mungon, da’ua [thirrja] nuk do të jetë e saktë dhe nuk do të sjellë rezultatet e dëshiruara ‐ edhe nëse shpenzohet shumë energji e kohë ‐ dhe ky është realiteti që kemi parë me thirrësit e ditëve të sotme, që nuk e kanë ndërtuar thirrjen në këto shtylla dhe këto baza. Këto shtylla që e mbajnë da’uan janë të sqaruara qartë në Libër e Sunnet, dhe mund të përmblidhen si më poshtë:

1. Të dish se në çfarë je duke thirrur

Meqenëse injoranti nuk mund të jetë da’i [thirrës], Allahu, më i Larti i tha Profetit të Tij:

ʺThuaj: Kjo është rruga ime, që thërras për te Allahu me qartësi (dituri), unë e kush më ndjek mua. I pastër është Allahu nga ajo që i përshkruajne Atij dhe unë nuk jam nga idhujtarët.ʺ [Suratuj‐ Jusuf 12:108]

‘Basirah’ në këtë ajet është dituria. Kështu që thirrësi duhet ta dijë se ai do të bie ndesh me ata që janë dijetarë të lajthitjeve dhe humbjes, e ata do ta sulmojnë me dyshime e me argumente pa bazë, që në këtë mënyrë të shtrembërojnë të vërtetën.

Allahu, më i Larti thotë:

ʺDhe debato me ta në atë mënyrë që është më e mira.ʺ [Suratun‐Nahl 15:125]

E më tej, Profeti salAllahu alejhi ue selem i tha Muadhit radiALlahu anhu:

ʺTi po shkon te disa njerëz prej Pasuesve të Librit [Ehlil Kitab].ʺ

Kështu nëse thirrësi nuk është i armatosur me dije të mjaftueshme që të përballojë çdo dyshim dhe ta mundë armikun, atëherë ai vetë do të mundet në takimin e parë, dhe do të ndalohet që në fillim të rrugës.

2. Të veprosh në bazë të asaj që thërret

Që të jetë një shembull i mirë, veprat e tij duhet t’i vërtetojnë fjalet e tij, që të mos lë asnjë fjalë për kundërshtarët e së vërtetës. Allahu, me i Larti tha për Profetin e tij, Shuajbin alejhi selam:

ʺUnë nuk dua që t’ju ndaloj nga diçka që e bëj vetë. Unë vetëm mundohem të përmirësoj aq sa kam mundësi.ʺ [Surah Hud 11:88]

Dhe Allahu, më i Larti tha për Profetin Muahmmed salAllahu alejhi ue selem:

ʺThuaj:ʺMe të vërtetë namazi im, kurbani im, jeta ime e vdekja ima janë për Allahun Zotin e botërave. Ai nuk ka shok e me këtë jam urdhëruar e unë nuk jam prej idhujtarëve.ʺ [Surah el En`am 6:162‐ 163]

E Allahu më i larti thotë:

ʺE kush është më i mirë në fjalë se ai që thërret tek Allahu e bën punë të mira e thotë që unë jam prej muslimanëve.ʺ [Surah el Fussilet 41:33]

3. Pastërtia e qëllimit [nijetit]

Duhet që kjo da’ua të bëhet vetëm për të kërkuar Fytyrën e Allahut dhe shpërblimin e Tij, e jo për t’u dukur, ose për reputacion, ose statut, ose për pushtet ‐ duke mos patur për qëllim fitime të kësaj bote ‐ se nëse ndonjë prej këtyre hyn, ajo e prish da’uan, dhe da’ua nuk do të jetë për Allahun, por do të jetë për veten e tij dhe për përfitimet e kësaj bote. Allahu na njofton se çfarë i
thanë Profetët popujve të tyre:

ʺNuk kërkoj prej jush shpërblim.ʺ [Fussilet 41:33]

ʺNuk ju kërkoj juve pasuri.ʺ [En’am 6:90]

4. Të fillosh me atë që është më e rëndësishme, e pastaj çfarë vjen pas saj e kështu me radhë

Kështu që në fillim thirret për tek akideja e drejtë, duke urdhëruar që adhurimi të bëhet vetëm për Allahun, dhe të ndalohet shirku [idhujtaria]. Pastaj të urdhërohet falja e namazit dhe dhënia e zekatit, dhe të kryhen obligimet fetare dhe të largohesh nga haramet. Kjo është rruga e ndjekur nga të gjithë Profetet, ashtu siç Allahu, më i Larti thotë:

ʺKemi dërguar të dërguar në çdo popull, që ata ta adhurojnë vetëm Allahun e të largohen nga taguti (çdo gjë që adhurohet përveç Allahut).ʺ [en Nahl 16:36]

Dhe Allahu, më i Larti thotë:

ʺNuk kemi dërguar të dërguar para teje veçse i shpallëm atij se askush nuk ka të drejtë të adhurohet përveç Allahut, kështu që bëje adhurimin vetëm për Të.ʺ [el Enbija 21:25]

E kur Profeti salaAllahu alejhi ue selem dërgoi Muadhin radiAllahu anhu në Jemen, ai salAllahu alejhi ue selem i tha:

”Me të vërtetë po shkon tek pasuesit e librit, kështu që le të jetë gjeja e parë që i thërret: të dëshmojnë se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Allahut. Nëse e pranojnë këtë, atëherë lajmëroji se Allahu i ka bërë obligim pesë kohët e namazit gjatë ditës e natës…”

Shembulli më i mirë i dhënies së da’uas gjendet në metodologjinë e Profetit salAllahu alejhi ue selem ‐ është metodologjia më e mirë ‐ gjatë së cilës ai qëndroi 13 vjet në Mekke, duke thirrur njerëzit tek njësimi i Allahut [teuhidi] dhe ndalimin e shirkut para se t’i urdhëronte ata me namaz, zekat, agjërim e haxh, dhe përpara se t’i ndalonte nga ribaja [kamata], zinaja, vjedhja e vrasja.

5. Të kesh durim në vështirësitë që dalin kur bën da’ua, dhe nga të këqiat e njerëzve

E rruga e da’uas nuk është e shtruar me trëndafila, por ka vështirësi e rrezikshmëri. Shembulli më i mirë është me të Dërguarit, paqja e bekimi i Allahut qoftë me të gjithë ata, në lidhje me dëmtimin dhe talljen që pësuan prej popujve të tyre. Ashtu sikurse Allahu, më i Larti i tha të Dërguarit të Tij:

”Me të vërtetë të dërguarit para teje janë tallur, por ata që u tallën me ta u kapën me dënimin që e merrnin për shaka.” [En’am 6:10]

“Me të vërtetë janë mohuar të dërguarit para teje, por ata bënë durim nga këto mohime dhe vuajtën derisa erdhi ndihma Jonë.” [En’am 6:34]

E njëjta gjë është edhe me pasuesit e Profetëve, të cilët vuajnë nga vështirësitë dhe dhimbjet e ngjashme në bazë të da’uas tek Allahu, duke ndjekur shembullin e të Dërguarve.

6. Thirrësi duhet të jetë një njeri me sjellje të mira

Ai duhet të përdorë urtësinë në thirrjen e tij, sepse kjo do të jetë një arsye në pranimin e thirrjes se tij. Ashtu siç Allahu urdhëroi dy nga Profetët e tij të ndershëm, Musain dhe Harunin, dhe kjo ishte sjellja me të cilën ata po takoheshin me pabesimtarin më të keq të tokës, Faraonin, i cili deklaroi se është Zot. Allahu, i pastërti nga të metat, thotë:

”Dhe flitni atij me butësi se ndoshta ai e pranon përkujtimin ose frikësohet dhe i bindet Allahut.” [Ta Ha 20:44]

Dhe më i Larti i tha Musait alejhi selam:

”Shko tek Faraoni që i ka kaluar kufijtë me mendjemadhësinë e tij dhe kufrin e tij dhe thuaji: ”A nuk do ta pastrosh veten nga mëkati i kufrit dhe t’i bindesh Zotit tënd, kështu që t’i Bindesh Atij e t’i frikësohesh.” [Nazi’at 79:17‐ 19]

Allahu më i Larti tha, në lidhje me Profetin Muahmmed salaAllahu alejhi ue selem:

”Prej mëshirës së Allahut t’i u solle butë me ta dhe sikur të ishe i ashpër, ata do të braktisnin ty e do të largoheshin.” [Ali Imran 3:159]

Allahu, më i Larti thotë:

”Me të vërtetë (o Muahmmed) ti je në moralin më të lartë.” [el Kalem 68:4]

Allahu, më i Larti thotë:

”Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe këshilloji ata me mënyrë të mirë, dhe debato me ta në mënyrën që është më e mira.” [Nahl 19:125]

7. Thirrësi duhet të qëndrojë i fortë në rezultatet e tija dhe të shpresojë për mirë

Ai nuk duhet të dëshpërohet nga rezultati i dauas së tij, apo për udhëzimin e njerëzve. As nuk duhet të dëshpërohet rreth ndihmës prej Allahut, edhe nëse kalon një kohë e gjatë, sepse ai ka shembullin më të mirë tek të Dërguarit e Allahut. E Profeti Nuh alejhi selam qëndroi mes popullit të tij për 950 vjet, duke i thirrur tek Allahu.

Gjithashtu edhe të këqiat dhe dëmtimet nga pabesimtarët u ashpërsuan mbi Profetin salaAllahu alejhi ue selem dhe engjëlli i maleve erdhi tek ai dhe e pyeti nëse donte që t’i shtypte ata në mes të dy maleve, e ai iu përgjigj:

”Jo, uroj të kem durim me ta, ndoshta Allahu do të sjellë nga pasardhësit e tyre nga ata që e adhurojnë Allahun dhe nuk i shoqërojnë askë.” [Bukhari, versioni anglisht 4/300 nr. 454 dhe Muslimi, versioni anglisht 3/987 nr. 4425.]

Nëse thirrësi nuk e ka këtë cilësi të durimit, atëherë ai do të ndalojë tek fillimi i rrugës dhe do të ndihet i dekurajuar dhe i mërzitur.

E nëse thirrja nuk është ndërtuar mbi këto baza dhe nëse një menhexh nuk është prej menhexhit të profetëve, atëherë do të dështojë dhe do të jetë pa përfitim. Më e qarta është me xhematet e ditëve të sotme, që kanë nxjerrur për vete një menhexh dhe program për veten e tyre që është e ndryshme nga menhexhi i profetëve.

Këto grupe e kanë harruar rëndësinë e akides përveç një pakice të tyre, dhe thërrasin për rregullimin e gjërave dytësore. Kështu një grup thërret për rregullimin e pushtetit e politikës, dhe kërkon që të vendosen dënimet e sheriatit, dhe që ligji Islamik të gjykojë mes njerëzve. Kjo është diçka shumë e rëndësishme, por nuk është më e rëndësishmja – sepse si mund të kërkohet të zbatohet ligji i Allahut për hajdutin e zinaqarin para se të zbatohet ligji i Allahut për mushrikun, për atë që i shoqëron Allahut në adhurim?

Si mund të kërkojmë ligjin e Allahut në mes dy njerëzve që po debatojnë për një dele a një deve, përpara se të kërkojmë ligjin e Allahut për ata që adhurojnë idhuj e varre, dhe për ata që mohojnë ose kanë mendime heretike për Emrat dhe Cilesitë e Allahut, duke ia ndryshuar kuptimin e tyre e duke i dhënë kuptime të tjera?

A nuk jane këta njerëz kriminelë më të mëdhenj sesa ata që bëjnë zina, pijnë alkool e vjedhin?

Këto krimet e fundit janë mes njerëzve, kurse shirku e mohimi i Emrave dhe Cilësive të Allahut janë krime ndaj Krijuesit, i pastër është Ai nga çdo e metë, dhe e drejta e Krijuesit ka përparësi para se të drejtës së krijesave. Sheikhul Islam Ibn Tejmijjah tha në librin e tij, el Istikamah 1/466:

”Kështu këto mëkate së bashku me teuhidin e drejtë janë më mirë sesa një teuhid i korruptuar pa mëkate.”

E prova për këtë eëhtë thënia e Allahut:

”Me të vërtetë Allahu nuk fal që të përshkruhet shok me të në adhurim, por Ai fal përveç kësaj kujt të dëshirojë.” [Nisaa 4:48]

E një xhemat tjetër që e përshkruan veten me da’uan, veçse edhe menhexhi i këtyre është i ndryshëm nga ai i Profetëve. Ata nuk i japin rëndësi akides së pastër, por i japin rëndësi ibadetit dhe disa dhikreve në mënyrnë e sufijve. Ata përqëndrohen tek dalja në khuruxh dhe në turizmin nëpër vende të ndryshme, dhe çfarë është e rëndësishme me u përmendur është se ata kanë tërhequr njerëz pas vetes së tyre, pa pyetur për besimet dhe akiden e tyre.

Të gjitha këto janë rrugë të reja ‐ me bidate, duke nisur në thirrjen e tyre me gjëra që janë lënë të fundit nga të dërguarit. Ky është si shembulli i atij që do të shërojë trupin e atij që i është prerë koka, meqë vendi i akides në fe është si vendi i kokës në trup. Kështu është e domsodoshme për këto grupe që të korigjojnë konceptet e tyre dhe ta kthejnë të kuptuarit tek Kurani e Sunneti në mënyrë që të njihen me menhexhin e Profetëve në thirrjen e Allahut, i Cili është i pastër nga çdo e metë, duke i njoftuar se pushteti i drejtë nuk mund të fitohet derisa të fitohet akideja e pastër, që ta adhurojnë Allahun dhe të largohen nga adhurimi i idhujve.

Allahu thotë:

”Allahu u ka premtuar atyre që besojnë mes jush, dhe qe veprojnë në
bindje ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij, se Ai do t’u japë atyre pushtet në tokë ashtu siç u dha pushtet atyre përpara tyre, dhe se Ai do ta vendosë fenë për ta, dhe do t’u japë pushtet që ta praktikojnë fenë të cilën Ai e zgjodhi dhe urdhëroi. Dhe Ai do ta ndërrojë gjendjen e tyre në një gjendje sigurie, pas frikeë së tyre. Ata më adhurojnë Mua dhe nuk më shoqerojnë asgjë. Dhe kushdo që e kundërshton këtë mirësi duke mos iu bindur Zotit, ata janë rrebelë [fasikin].” [Nur 24:55]

Kështu këta njerëz dëshirojnë që të kenë shetin Islamik para se të pastrojnë tokën nga besimet e kota, që kanë marrë formën e adhurimit të të vdekurve, devotshmerisë ndaj varreve, dhe nuk ka asnjë ndryshim mes adhurimit të el‐Lat dhe el‐Uzza dhe të tretin e tyre Menatin, por kjo ështç akoma edhe më keq.

Kështu ata (xhematet e devijuara) po mundohen të bëjnë atë që është e
pamundur. Me të vërtetë vedosja dhe praktimi i sheriatit dhe dënimi ligjore, vendosja e shtetit Islam, largimi nga të ndaluarat dhe kryerja e detyrimeve ‐ të gjitha këto janë prej së drejtës së teuhidit dhe që e përsosin atë dhe që jane prej tij. E si mund ta vendosim vëmendjen tek gjërat dytësore
duke lënë mënjanë ato parësore?

Është mendimi im se këto grupe që janë n ndryshim me menhexhin e të dërguarve në thirrjen tek Allahu, janë injorantë dhe nuk e dinë menhexhin e të dërguarve, dhe personi injorant nuk mund të jetë da’i [thirrës], sepse një nga kushtet themelore të da’uas është dija ashtu siç Allahu i është drejtuar Profetit t Tij:

”Thuaj: Kjo është rruga ime, thërras për te Allahu, me qartësi (dituri), unë e kush më ndjek mua. I pastër është Allahu nga ajo që i përshkruajnë Atij dhe unë nuk jam nga idhujtarët.” [Suratuj‐Jusuf 12:108]

Kështu prej kushteve të thirrësit është dituria. Dhe shohim se këto grupe që e përshkruajnë veten e tyre me da’uan janë në kundërshtim me njeri‐tjëtrin. Secili grup duke patur një program dhe menhexh tjetër nga grupi tjetër. Kjo është një rrugë që kundërshton rrugën e të Dërguarit salaAllahu alejhi ue selem, sepse rruga e tij është një rrugë e vetme, pa ndarje e pa dallime, ashtu siç Allahu thotë:

”Thuaj: Kjo është rruga ime, thërras për te Allahu, me qartësi (dituri), unë e kush më ndjek mua. I pastër është Allahu nga ajo që i përshkruajnë Atij dhe unë nuk jam nga idhujtarët.” [Suratuj‐Jusuf 12:108]

Kështu që ndjekësit e Profetit salAllahu alejh ue selem janë në një rrugë të vetme dhe nuk ndahen e as nuk përçahen. Por, janë ata që e kundeështojnë këtë rrugë që po ndahen e përçahen, ashtu siç Allahu thotë:

”E kjo është rruga Ime e drejtë, e ndiqe atë e mos ndiq rrugë të tjera e të ndahesh nga rruga e Tij…” [En’am 6:153]

Kështu këto grupe e xhemate janë një rrezik për Islamin duke u munduar me e errësuar ate, ose mund të ndalojnë njerëzit që të hyjnë në të, atëherë kjo është diçka që duhet sqaruar mirë dhe duhet të bëhet e qartë si diçka që nuk është prej Islamin aspak.

Allahu, më i Larti thotë:

”Ata që e ndajnë fenë e vërtetë dhe përçahen në grupe, ti o Muhammed nuk ke asgjë të bësh me ta.” [En’am 6:159]

E lusim Allahun që t'na drejtojë në rrugën e drejtë dhe paqja e bekimi i Allahut qofshin mbi Muhammedin, familjen dhe ndjekësit e tij si dhe sahabet e tij.

Shkruar nga: Saalih ibn Feuzan ‐ Mësues në Universitetin Islamik, “Imam Muhammed ibn Sa’ud.”

Botuar ne anglisht nga el‐Hidaayah Publishing and Distribution

P.O. Box 3332
Birmingham
United Kingdom
B10 9AW

Perktheu nga anglishtja: Ilir Delija

Çdo e mirë është prej Allahut, e çdo gabim është prej meje e shejtanit. Allahu e bëftë këtë tem të dobishme e na i falte mëkatet tona.

Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu!

[ramazan_it]

Sjelljet e thirrësve

Nga Dijetari bujar, Imam Abdul‐Aziz ibn Baz (v.1420H)


Etiketa, sjelljet dhe karakteristikat e domosdoshme për du’at (thirrësit në Islam) janë shpjeguar ashtu siç duhet nga Allahu, i Gjithëfuqishmi, në shumë ajete dhe në shumë vende të ndryshme në Kur’anin Fisnik. Dhe prej etiketave të domosdoshme janë:

Së pari – Sinqeriteti

Është obligim për da’in (thirrësin) që të ketë ihlas (sinqeritet dhe dëlirësi të qëllimeve dhe veprave) për Allahun, të Gjithëfuqishmin, duke mos dashur që ta bëjë këtë sa për sy e faqe, as duke dëshiruar reputacion, e as duke dashur lavdërimin dhe gradimin e njerëzve. Më saktë, da’iu duhet të thërret në Allahun vetëm duke kërkuar Fytyrën e Allahut, siç Ai, i Cili është i pastër nga çdo e metë, thotë:

“Thuaj: Kjo është rruga ime, unë thërras me dituri.” (1)

Dhe Allahu, i Gjithëfuqishmi, thotë:

“E kush flet më mirë se ai i cili thërret në Allahun.” (2)

Pra, është e domosdoshme që të kihet Ihlas dhe të thirret vetëm në Allahun, dhe kjo është etiketa më rëndësishme dhe kualiteti më i mirë ‐ që të kërkosh me da’uen (thirrjen) tënde vetëm Fytyrën e Allahut dhe shtëpinë e Jetës së Përtejme.

Së dyti – Dituria

Të thirren njerëzit me ‘ilm (dituri), e jo me injorancë,

“Thuaj: kjo është rruga ime, unë thërras në Allahun me dituri.” (3)

Pra, dituria është një obligim vital i thirrjes në Allahun. Duhet të keni kujdes nga thirrja në Allahun që bazohet në injorancë, dhe të keni kujdes që mos të flisni pa dituri adekuate. Vërtet, injoranca shkatërron e nuk ndërton, dhe ajo shkakton çoroditje e jo reformë dhe përmirësim.

Pra – O adhurues i Allahut – ki frikë Allahun dhe kujdes nga të folurit për Allahun pa dituri të mjaftueshme, dhe mos thirr në gjë tjetër përveç pasi që ta njohësh atë dhe të kesh depërtuar në atë çka Allahu dhe i Dërguari i Tij (sallallahu alejhi ue selam) kanë thënë. Kështu që studentit të diturisë dhe da’iut u takon që të kenë dituri dhe njohje të thellë të asaj në të cilën thërrasin, duke i ditur dëshmitë dhe argumentet e saja.

Së treti – Butësia dhe fisnikëria

Ajo që është e domosdoshme ta kesh prej ahlakut (moralit), është të jesh i butë dhe falës në thirrjen tënde, si dhe të qenit fisnik dhe i durueshëm në të, siç ishin të gjithë të Dërguarit (alejhimus‐salatu ues‐selam). Kini kujdes që mos të nxitoni, të mos jeni të ashpër dhe strikt në da’uetin tuaj, por të jeni durimtar, të butë dhe fisnik. Në lidhje me këtë, disa nga dëshmitë veç kanë paraprirë, siç është thënia e Allahut, të Gjithëfuqishmit:

“Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe këshillë të mirë, dhe polemizo me ta në mënyrën më të mirë.” (4)

Dhe thënia e Tij, më të Përsosurit:

“Me mëshirën e Allahut ti ishe i butë me ta. Sikur të ishe i ashpër dhe zemërfortë, ata do të ndaheshin prej teje.” (5)

Dhe thënia e Tij, më të Madhërishmit, në lidhje me Musain dhe Harunin (alejhimus‐selam):

“Pra, foli atij me butësi, ndoshta do të këshillohet ose do t’i frikësohet Allahut.” (6)

Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë në hadithin autentik:

“O Allah! Kushdo që është kujdestar mbi ndonjë çështje lidhur me Umetin tim dhe është i butë me ta, atëherë bëhu edhe Ti i butë me të. Dhe kushdo që është kujdestar mbi ndonjë prej çështjeve lidhur me Umetin tim dhe është i ashpër me ta, atëherë bëhu edhe Ti i ashpër me të.” (7)

Pra, është e domosdoshme për ty – O rob i Allahut – që të jesh i butë në da’uetin tënd dhe të mos jesh i ashpër ndaj njerëzve. Mos i largo njerëzit prej fesë për shkak të ashpërsisë tënde, injorancës, apo sjelljeve tjera të ngjashme. Por përkundrazi, bëhu i butë, falës dhe durimtar. Dhe bëhu i këndshëm në të folur, ashtu që fjalët tua të kenë efekt mbi zemrën e vëllait, apo të kenë efekt në atë të cilit i adresohet thirrja. Atëherë njerëzit do ta çmojnë thirrjen dhe ftesën tënde.

Pra, ashpërsia e tepërt i bën njerëzit që të largohen e jo të afrohen, dhe kjo shkakton ndarje e jo bashkim. Prandaj, është e domosdoshme që të jesh i butë, siç ka thënë i Dërguari (sallallahu alejhi ue selam):

“Vërtet, butësia nuk hyn në ndonjë send përveç se e zbukuron atë, dhe nuk largohet prej ndonjë sendi përveç se e çoroditë atë.” (8)

Dhe ai (sallallahu alejhi ue selam) po ashtu ka thënë:

“Kushdo që privohet nga butësia, ai në të vërtetë është privuar nga tërë ajo që është e mirë dhe e shkëlqyeshme.” (9)

Së katërti – Të qenët shembull

Prej etiketave dhe kualiteteve të domosdoshme apo të obligueshme që një da’i duhet të posedojë, është të vepruarit në pajtim me atë që është duke thirrur,
asaj në çka është duke thirrur. Ai s’duhet të thërrasë në bërjen e një pune, e pastaj mos ta bëjë atë vetë, as të thërret në lënien e një veprimi derisa e bën atë vetë. Kjo është gjendja e të humburve – kërkojmë strehim tek Allahu prej kësaj! Janë ata besimtarë të cilët thërrasin në të vërtetën dhe nxitojnë në drejtësi dhe i shmangen të ndaluarës, të cilët do të jenë të suksesshëm dhe do të shpërblehen.

Allahu, më i Madhërishmi, thotë:

“O ju që besoni! A e thoni atë që nuk e punoni. Më e urryera në shikimin e Allahut është ajo kur e thoni atë që nuk e punoni.” (10)

Ngjashëm, Allahu – Ai i cili është i pastër nga çdo e metë ka thënë, derisa denoncon Çifutët për atë se i urdhëronin njerëzit tjerë në punë të mira ndërsa e harronin veten:

“A i urdhëroni njerëzit tjerë në drejtësi kurse vetë nuk e zbatoni atë, ndërsa ju e lexoni Librin? A nuk kuptoni?” (11)

Dhe është vërtetuar se Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë:

“Njeriu do të sillet në Ditën e Gjykimit dhe do të hidhet në Zjarr, ashtu që organet e brendshme do t’i dalin jashtë dhe ai do të sillet në rreth sikur gomari që sillet rreth mullirit. Njerëzit e Zjarrit do të mblidhen rreth tij dhe do të thonë, ‘O filan! Çfarë të ka ndodhur ashtu? A nuk ishe ti që na urdhëroje neve në të mirën dhe na ndaloje nga e keqja?’ Ai do të thotë, ‘Unë ju urdhëroja në të mirën e vetë nuk e bëja atë, dhe ju ndaloja nga e keqja ndërsa vetë e bëja atë.” (12)

Kjo do të jetë gjendja e atij që thërret në Allahun, duke urdhëruar në të mirën dhe duke ndaluar të keqen, derisa e vepron të kundërtën e asaj çka thotë, apo e flet të kundërtën e asaj që punon – kërkojmë strehim tek Allahu nga kjo. Prandaj, prej kualiteteve më të rëndësishme dhe obligimeve më të mëdha mbi da’inë është që ta punojë atë në të cilën thërret dhe të përmbahet nga ajo në të cilën ndalon. Da’iu duhet të ketë karakter të shkëlqyeshëm dhe sjellje të lavdërueshme, duke qenë i durueshëm dhe duke thirrur në durim. Da’iu duhet të jetë i sinqertë në da’uen e tij dhe të përpiqet që të përhapë të mirën tek njerëzit dhe t’i mbajë ata larg të pavërtetës. Në të njëjtën kohë, da’iu duhet të lutet për udhëzimin e të tjerëve, duke thënë:

“O Allah! Udhëzoje atë, dhe jepi mundësi që ta pranojë të vërtetën.”

Pra, prej sjelljes të shkëlqyeshme të da’iut është lutja, udhëzimi dhe të qenit i durueshëm në vështirësitë që vijnë me këtë da’ue.

Kur Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) qe informuar për atë se fisi Deus kishte kundërshtuar, ai tha:

“O Allah! Udhëzoje Deusin dhe silli ata” (13)

Pra, da’iu duhet që të lutet për udhëzim dhe mundësi që ai i cili thirret ta pranojë të vërtetën, dhe ai duhet të jetë i durueshëm dhe të inkurajojë durim në këtë. Ai s’duhet të dëshpërohet, as të ndihet i pashpresë, e as të thotë diç tjetër përveç të mirës. Ai s’duhet të jetë i ashpër dhe strikt, as nuk duhet të thotë fjalë që mund të shkaktojnë urrejtje ndaj të vërtetës. Sidoqoftë, nëse dikush sulmon dhe bën dhunë, atëherë më njerëz të këtillë lipset një trajtim tjetër, siç ka thënë Allahu – më i Lartësuari:

“Mos polemizo me njerëzit e Librit ndryshe pos në mënyrë të mirë, përveç atyre që bëjnë keq.” (15)

Pra, keqbërësi i cili kundërshton da’uen me të keqe dhe përpiqet të dëmtojë, duhet të trajtohet në mënyrë tjetër. Nëse ka mundësi personi i tillë duhet të burgoset, apo diçka të ngjashme me këtë – varësisht prej natyrës së tij ndaj da’ues. Sidoqoftë, derisa ai shkakton dëm, juve u takon që të jeni të durueshëm dhe vetë‐vlerësues dhe të debatoni me të në mënyrën më të mirë. Nëse shkaktohet ndonjë dëm personal nga personi i tillë, atëherë ai dëm duhet të mbartet me durim – ashtu siç duruan të Dërguarit dhe ata që i pasuan ata në të mirë dhe drejtësi.

Lus Allahun që të na dhurojë të gjithëve mirëqenie dhe mundësi që ta bartim këtë da’ue në mënyrë të urtë, dhe që Ai të na i përmirësojë zemrat dhe veprat tona, dhe të na dhurojë të kuptuarit e fesë dhe qëndrim mbi të duke na bërë ne ata që janë të udhëzuar dhe që udhëzojnë të tjerët, të drejtë dhe që i mësojnë të tjerët në drejtësi. Vërtet, Ai është më i Madhërishmi, Supremi, më Bujari.”
__________________________________________________ ______________

Fundnota:

(1) Sureja Jusuf (12:108)
(2) Sureja Fusilet (41:33)
(3) Sureja Jusuf (12:108)
(4) Suretun‐Nehl (16:125)
(5) Sureja Ali‐‘Imran (3:159)
(6) Sureja Ta‐Ha (20:44)
(7) Transmetuar nga Muslim (12/212) prej A’ishes (radiallahu anha)
(8) Transmetuar nga Muslim (16/146) prej A’ishes (radiallahu anha)
(9) Transmetuar nga Muslim (16/145) prej Xhabir ibn Abdullahut (radiallahu anhu)
(10) Suretus‐Saf (61:2‐3)
(11) Suretul‐Bekare (2:44)
(12) Transmetuar nga el‐Buhari (6/331) dhe Muslim (18/118) prej Usame Ibn Zejd (radiallahu anhu).
(13) Transmetuar nga el‐Buhari (6/105) prej Ebu Hurejres.
(14) Suretul‐‘Ankebut (29:46)

[ramazan_it]

Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim


Problematika e neglizhencës dhe dobësisë së Imanit tek thirrësit



Muhammed Nasiruddin Albani-Allahu e mëshiroftë- Shkëputur nga libri El-Fetava el-Kuvejtijje

Përmblodhi: Amër AbdulMun'im

Përktheu: AbdulMelik-Besfort Maxhuni


Shejh Albani - Allahu e mëshiroftë -, thotë:

Në realitet, kjo dukuri negative në këtë shekull konsiderohet thelbi i problemit tek shumica e thirrëse, dhe shkaku i kësaj është mospasja e sinqeritetit ndaj Allahut në thirrjen e njerëzve në rrugën e Allahut.

Nëse analizojmë pak më thellë natyrën dhe shkaqet e mospasjes së sinqeritetit të tyre, vërejmë se epiqendra e kësaj është bindja e tyre se daveti në rrugën e Allahut është një zanat sikurse shumë zanate tjera e jo një mision i shenjtë. Kjo bindje e gabuar ndikoi tek shumica e tyre që t'i qasen thirrjes në rrugën e Allahut pa pasur kurrfarë lidhje me dije dhe me dijetarë.

Në anën tjetër, vërejmë se thirrja Selefite është në përparim të dukshëm dhe kjo metodologji jo vetëm që u pëlqye dhe u pasua nga shumica e muslimanëve, por edhe nga ata që, para pak kohe, ishin armiqtë më të mëdhenj të saj.

Kur filloi lulëzimi i kësaj thirrjeje të bekuar dhe gëzoi epitet të madh në mbarë botën, një pjesë e madhe e muslimanëve, nga lakmia për arritjen e famës nga kurrizi i kësaj thirrjeje, u futën në kopshtin e saj pa pasur aspak njohuri lidhur me natyrën, rregullat dhe kushtet e saja, kështu që filluan ta emërtonin veten si Selefi, botëkuptim ky që, në një aspekt, i shkaktoi njollosje kësaj thirrjeje të bekuar.

Andaj, unë kam besimin e plotë se këto probleme në fushën e davetit u shkaktuan nga mungesa e sinqeritetit tek një pjesë e muslimanëve që u futën dhe përqafuan këtë besim dhe metodologji. Thirrësi i vërtetë është ai, që lidhjen e tij me dije dhe me dijetarë nuk e shkëput kurrsesi, qofshin ata të gjallë apo të vdekur, meqë i tilli është në dijeni të plotë se pa këto elemente ai nuk mundet ta ngritë dijen e vetvetes në shkencat Islame për kuptimin e dispozitave dhe urtësive të tyre, faktorë këta të cilët ia lehtësojnë atij përfitimin e një përvoje të davetit në rrethin ku ai jeton.

Kjo nuk arrihet, përveçse me mund shumë të madh dhe me durim të fortë; dy gjëra që s'kanë mundësi të realizohen pa ndihmën e sinqeritetit. Pra, çdo neglizhencë në këtë thirrje, është argument për mungesën e sinqeritetit të tyre. Përndryshe, kjo neglizhencë nuk ka kurrfarë nevoje të paraqitet në fushën e davetit dhe ta pengojë përparimin e tij.

Problemi i mungesës së sinqeritetit nuk anulohet, përveçse me kthim të pastër në lutjen ndaj Allahut në mënyrë të vazhdueshme si dhe këshillimit të tyre nga ana e dijetarëve të mëdhenj, të cilët kanë përvojë të madhe dhe dije stabile rreth Islamit dhe kësaj metodologjie. Përndryshe, mundi i tyre shumë vjeçar do të bëhet hi e pluhur.

Të mos harrojmë edhe faktorin e fundit më me rëndësi që shkakton neglizhencën: shoqëria apo rrethi i keq që e rrethon davetxhiun. Se sa ndikim të madh ka rrethi i keq, e sqaron hadithi i transmetuar në Sahihun e Buhariut dhe Muslimit, ku Pejgamberi – alejhisselam - thotë:

"Në popujt që ishin para jush ishte një njeri që kishte mbytur nëntëdhjetenëntë persona, pastaj deshi të pendohej dhe pyeti për njeriun më të dijshëm…" (hadithi i njohur)

Si përfundim, themi: hadithi sqaron se vetëm dijetari i vërtetë ishte ai që kuptoi shkakun e dështimit të këtij mëkatari në jetë. Pra, atë e rrethonte shoqëria e keqe.

Me këtë hadith argumentohet se, nëse muslimani, me anë të davetit të tij, e përmirëson rrethin dhe shoqërinë me të cilën jeton, duke ua përfituar zemrat që t'i bëjë miq të davetit të tij si dhe distancohet nga shokët të këqij, ky do të jetë shkak i përforcimit të tij, përndryshe, e kundërta e kësaj është edhe shkaku i devijimit të tij si davetxhi dhe i shumë muslimanëve të thjeshtë.

[ramazan_it]

Obligimi i thirrjes dhe detyra e thirrësit

Nga Dijetari, Fekihu, Shejh Muhamed ibn Salih el‐‘Uthejmin

Pyetje: A është da’ue (thirrja) në Allahun obligim për çdo Musliman ose Muslimane, apo kjo duhet t’i lihet vetëm Dijetarëve dhe studentëve të diturisë? A është e lejuar për personin laik që të thërret në Allahun?

Përgjigje: Kur personi të ketë dituri dhe depërtim në atë në të cilën thërret, atëherë nuk ka dallim mes të atij që ka dituri të madhe, apo studentit të diturisë i cili ka filluar së fundi kërkimin e diturisë, apo personit laik – përderisa ai ka dituri të caktuar të çështjes në trajtim.

Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) ka thënë:

“Transmetoni prej meje qoftë edhe një ajet” (1)

Pra, nuk është kusht për thirrësin që të arrijë dituri të madhe, por kushti është ai se njeriu duhet të ketë dituri për atë në të cilën thërret. Nëse kjo thirrje është e bazuar në injorancë dhe pasion, atëherë kjo s’është e lejuar.

Kështu, ne shohim sesi disa vëllezër të cilët thërrasin në Allahun nuk kanë dituri të
mjaftueshme. Ne i shohim ata, për shkak të emocioneve të forta të tyre, duke e ndaluar atë që Allahu nuk e ka ndaluar, derisa duke e bërë obligim atë që Allahu nuk e ka bërë obligim për adhuruesit e Tij. Kjo është një çështje shumë e rrezikshme, pasi të lejuarit atë çka Allahu e ka bërë haram (të ndaluar) është sikurse të ndalosh atë çka Allahu e ka bërë hallall (të lejuar).

Kështu që ata fillojnë t’i ndalojnë njerëzit nga të bërit e çështjes së caktuar hallall, që pastaj të tjerët t’i qortojnë ata për bërjen e saj haram.

Allahu i Lartësuar thotë:




“Dhe mos i thoni rrenës së gjuhëve tuaja, “Kjo është e lejuar, e kjo është e ndaluar,” ashtu që të gënjeni kundër Allahut. Vërtet, ata të cilët shpikin gënjeshtra kundër Allahut, kurrë s’do të kenë sukses.” (Suretun‐Nehl 16:116‐117)

Për sa i përket personit laik, atëherë ai s’duhet të thërret në Allahun nëse nuk ka dituri. Më saktë, është e nevojshme që të kihet dituri, në pajtim me thënien e Allahut:

“Thuaj: Kjo është rruga ime, unë thërras në Allahun me dituri të sigurt.” (Sureja Jusuf 12:108)

Pra, është e domosdoshme që të thirret në Allahun me dituri. Sidoqoftë, nëse një çështje qartë dihet se është e mirë apo e keqe, atëherë personi mund të urdhërojë në të – nëse është e mirë, apo ta ndalojë atë – nëse është e keqe.

Thirrësit në Allahun duhet të fillojnë me dituri. Kushdo që thërret në Allahun pa dituri, do të shkaktojë më shumë dëm sesa dobi – siç është evidente. Kështu që është obligim për personin që së pari të merr dituri, pastaj të bëjë da’ue. Sa i përket të keqes së qartë, dhe asaj që është qartazi e mirë, atëherë e mira urdhërohet ndërsa e keqja ndalohet. (2)

Pyetje: Çfarë është dallimi mes Dijetarit dhe thirrësit?


Përgjigje: Dallimi mes të Dijetarit dhe thirrësit (da’isë) është i qartë. Thirrës, është ai i cili përpiqet ta çojë porosinë e Sheriatit tek robërit e Allahut. Ai i thërret ata, nganjëherë me anë të tergib dhe terhib (bindje dhe frikësim, dekurajim).

Dijetari është Ai të cilit Allahu i ka dhënë dituri dhe i cili mund ose s’mund të jetë thirrës (da’i).

Sidoqoftë, nëse Dijetari s’është thirrës, atëherë ai është skajshmërisht i mangët në dituri, dhe nuk është trashëgimtar i plotë i të Dërguarit të Allahut (sallallahu alejhi ue selam). Kjo është për shkak se Pejgamberët (alejhimusalatu ues‐selam) nuk kanë lënë në trashëgim as dirhem e as dinarë, por kanë lënë dituri, ashtu siç ka thënë Pejgamberi (sallallahu aleji ue selam):

“Vërtet, dijetarët janë trashëgues të Pejgamberëve, dhe Pejgamberët nuk lënë në trashëgim pas vetes dinarë e as dirhem. Ata kanë lënë pas vete vetëm dituri si trashëgim. Pra, kush e arrin atë, ai ka arritur pasuri të madhe.” (3)

Si pasojë, kushdo që merr dituri dhe thërret në Allahun, atëherë personi i tilllë vërtet ka trashëguar prej trashëgimisë së Pejgamberëve – në proporcion me atë se sa zbaton prej ligjeve të tyre të urdhëruara.

Për sa i përket thënies së disa njerëzve se është e lejuar që të bëhen thirrës (du’at) pa dituri, atëherë nëse ata mendojnë thirrës pa dituri shumë të madhe, që është i aftë që të jep fetva (verdikte fetare), të shpjegojë dhe deduktojë prej dëshmive të tyre – kjo është e mundur të pranohet. Mirëpo, nëse ata mendojnë thirrës që nuk ka dituri për atë në të cilën duhet të thërret, e as që ka dituri për atë se me çka të bëjë da’ue, atëherë nuk ka dyshim se kështu s’mund të jetë.

Dhe unë ua tërhoqi vërejtjen njerëzve nga të thirrurit në të vërtetën në këtë mënyrë, pasi dëmi i shkaktuar është më i madh se e mira e arritur, siç mund të shihet! (4)
__________________________________________________ _______________
Fundnota:
(1) Transmetuar nga el‐Buhari nr. 3461) prej Abdullah ibn Amr (radiallahu anhu).
(2) Marrë nga es‐Sehuetul‐Islamije (f. 75‐76) të Shejh ibnul‐‘Uthejminit, e përpiluar prej Ali Ebu Leuz.
(3) Hasen: Transmetuar nga Ebu Daud (nr. 3461) dhe Ibn Maxhe (nr.223) prej Ebud‐Derda’ (radiallahu anhu). Është
bërë autentik nga Shejh el‐Albani në kontrollimin që i ka bërë Sherhus‐Sune (1/276).
(4) Marrë nga es‐Sehuetul‐Islamije (f.76‐77).

[ramazan_it]

Daueti Selefi

Preantimi i shkurtërt i davetit selefi

Da’ueti Selefi (da’ue do të thotë “thirrje”, dhe në kuptimin e vet i referohet thirrjes në të vërtetën, predikimit dhe propagandimit) është ai i Kur’anit dhe Sunetit (d.m.th. Fesë Islame – të pastër dhe të lirë nga çdo shtesë, heqje dhe ndryshim). Kjo do të thotë ndjekje e shtegut të të Dërguarit, paqja e Allahut qoftë mbi të si dhe Besimtarëve Ortodoks, domethënë Paraardhësve të Devotshëm (es‐Selef es‐Salih) të komunitetit Islam të Besimtarëve dhe të gjithë atyre që pasojnë
hapat e tyre në besim, vepër dhe parime morale.

Allahu ka thënë:

" Dhe kushdo që e kundërshton dhe i kundërvihet të Dërguarit pasi që udhëzimi i është përcjell qartë atij dhe zgjedh rrugë tjetër pos asaj të Besimtarëve besnikë, Ne do ta lëmë atë në rrugën që e ka zgjedhur dhe do ta hedhim në Zjarr, sa strehë e keqe! " [Sureja el‐Nisa’ 4:115]

Shejh‐ul‐Islam ibn Tejmije e komentoi këtë ajet:

“Të gjithë ata që kundërshtojnë dhe i kundërvihen të Dërguarit pasi që u është bërë e qartë rruga e drejtë, dhe kanë pasuar tjetër përveç rrugës së Besimtarëve, dhe të gjithë ata që pasojnë tjetër përveç Rrugës së Besimtarëve
kanë kundërshtuar dhe i janë kundërvu të Dërguarit pasi që atyre u është treguar Rruga e Drejtë. Nëse dikush mendon se është duke e ndjekur Rrugën e Besimtarëve Ortodoks dhe është gabim, ai është në pozitë të njëjtë sikurse ai i cili mendon se është duke e ndjekur të Dërguarin dhe është gabim.”

Kush janë Selefi dhe kush janë Selefitë?

Paraardhësit e Devotshëm të Komunitetit Islam të Besimtarëve janë Shoqëruesit e Pejgamberit, paqja qoftë mbi të, Pasuesit e tyre (Tabi’inët dhe Tabi Tabi’inët (d.m.th. tre gjeneratat e para të Muslimanëve) dhe Dijetarët e Ehl‐us‐Sune uel‐Xhemat pas tyre të cilët pasuan rrugën e tyre në besim dhe vepër.

Në mesin e tyre janë:

Imam Ebu Hanife (150 Pas Hixhretit), el‐Auzai (157PH), eth‐Theuri (161PH), el Leith ibn Sad (175PH), Imam Malik (179PH), Abdullah ibn el‐Mubarek (181PH), Sufjan ibn Ujejne (198PH), Imam esh‐Shafi’i (204PH), Is’hak (238PH), Imam Ahmed ibn Hanbel (241PH), el‐Buhari (256PH), Muslim (261PH), Ebu Daud (275PH) dhe të tjerët.

Ibn Tejmije (728PH), dhe studentët e tij: edh‐Dhehebi (748 PH), Ibn el‐Kajim (751 PH), Ibn Kethir (774 PH) dhe të tjerët.

Muhamed bin ‘Abd el‐Uehab (1206PH) dhe shumë prej studentëve të tij.

Dhe në kohët tona: Abdul Aziz bin Baz, Muhamed bin Salih Uthejmin, Muhamed Nasir‐ud‐Din el‐Albani.

Selefitë janë Ehlus‐Sune uel‐Xhema’a.

Ata janë Taifetul‐Mensure (Grupi i ndihmuar, Fitimtarë) dhe Firkatun‐Naxhije (Grupi i Shpëtuar) që është përmendur në deklaratën vijuese të të Dërguarit, paqja qoftë mbi të:

“Nuk do të pushojë së qeni një grup i vetëm nga komuniteti im në të Vërtetën, fitimtarë; ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën dhe ata që i kundërshtojnë. Ata do të mbesin (në komunitetin tim në gjendje të tillë) derisa ta luftojnë gënjeshtarin (d.m.th. Anti Krishtin (Dexhallin).” [Transmetuar në Sahih Muslim]

“Vërtet, ata para jush nga mesi i Njerëzve të Librit u ndanë në shtatëdhjetë e dy grupe dhe vërtetë kjo fe. . . “

dhe në një tjetër transmetim:

“. . . ky Umet do të ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe, të gjitha prej këtyre përveç njërës do të shkojnë në Xhehenem. Ndërsa ata (d.m.th. Grupi i Shpëtuar) janë ata të cilët janë në atë në çka jam Unë dhe Shoqëruesit e mi (d.m.th. ata të cilët pasojnë Rrugën Time dhe Rrugën e Shoqëruesve të mi.)” [Transmetuar nga et‐Tirmidhi – Hasan]

Pse e quajmë veten Selefi?

Emri Selefi i referohet atij që ngjitet për atë grup njerëzish për të cilët Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, tha:

“Njerëzit më të mirë janë gjenerata ime, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre (d.m.th. tre gjeneratat e para të Muslimanëve).” [Transmetuar nga Buhari dhe Muslim – Mutevatir].

Kjo ngjitje nuk është ndaj një personi apo personave (d.m.th. dijetarëve), çka është rasti me shumë grupe të sotme. Nuk është ngjitje ndaj një personi apo madje edhe dhjetëra personave, por ndaj asaj që s’do të gabojë, meqë është e pamundur që Selefi të bashkohet në gabim apo devijim. Pra, në përshkrimin e tij të rrugës së Selefit, Selefiu është ngjitur në atë që s’mund të gabojë. Kjo është marrë nga hadithi:

“Umeti im nuk do të bashkohet në gabim.” [Transmetuar nga et‐Tirmidhi dhe Hakim ‐ Sahih], dhe nuk është e vërtetë se ky hadith u referohet njerëzve të kohërave të vona, ngase vetëm ne epokën e Pejgamberit, paqja qoftë mbi të, dhe Shoqëruesve të tij Umeti ishte i pastër nga përçarja dhe devijimi. Grupet devijante u ndanë nga Xhemati pas tyre, dhe prej asaj kohe e tutje ka pasur përçarje.

Fjala Selefi është një shkurtesë e një definicioni të gjatë. Dikush që është Selefi do të thotë:

- Ai nuk është nga Sektet e Havarixhëve, të cilët i konsiderojnë Muslimanët pabesimtarë për shkak të mëkateve të mëdha të tyre, dhe e bëjnë të lejuar marrjen e pasurisë dhe gjakut të tyre.

- Ai nuk është nga sektet e Shi’ajve, të cilët i urrejnë dhe mallkojnë Shoqëruesit e Pejgamberit dhe i marrin ata si jobesimtarë, pohojnë se Kur’ani është ndryshuar, refuzojnë Sunetin autentik dhe adhurojnë Familjen e Pejgamberit, paqja qoftë mbi të.

- Ai nuk është prej Kaderive, të cilët e mohojnë Kaderin (Paracaktimin Hyjnor).

- Ai nuk është prej Murxhive, të cilët pohojnë se Imani (Besimi) është vetëm në fjalë, e jo edhe në vepër.

- Ai nuk është prej Esharive, të cilët mohojnë Atributet e Allahut.

- Ai nuk është prej Sufive, të cilët adhurojnë varre, shenjtë dhe pretendojnë inkarnim Hyjnor.

- Ai nuk është prej Mukallidunëve (pasuesit e ʹverbërʹ) të cilët e shohin të domosdoshme që çdo Musliman të aderojë në një Medhheb (Shkollë e Mendimit) të ndonjë Imami ose dijetari të caktuar, edhe kur ai medhheb dallon me vargjet e qarta të Kur’anit dhe haditheve autentike të Pejgamberit, paqja qoftë mbi të.

- Ai aktivisht përpiqet që ta heq shirkun (të përshkruarit ortak Allahut) i cili është prezent në të gjitha tokat Islame, meqë eliminimi i tij është kërkesë e Teuhidit. Ai e di se fitorja s’është e mundur pa Teuhid dhe Shirku s’mund të luftohet me diçka të ngjashme me të (d.m.th. me tjetër formë të Shirkut).

- Kështu që ai e ndjek rrugën e të gjithë Pejgamberëve dhe të Pejgamberit tonë
bujar Muhamed, paqja qoftë mbi të, dhe ai heq dorë nga ata të cilët, derisa pohojnë se janë reformues të vërtetë, bëjnë kompromis me ithtarët e Shirkut brenda Umetit Islam.

- Ai i kthehet Fjalës së Allahut dhe Pejgamberit të tij, paqja qoftë mbi të, sa herë që ka mospajtime apo dallime në mendim, duke vepruar në pajtim me thënien e Allahut:

“Nëse s’pajtoheni për ndonjë çështje mes veti, parashtrojeni atë tek Allahu dhe i Dërguari i Tij nëse e besoni Allahun dhe Ditën e Fundit, kjo është më mirë dhe më e përshtatshme për qëllimin përfundimtar.” [Sureja el‐Nisa’ 4:59]

- Ai e ringjallë Sunetin e Pejgamberit, paqja qoftë mbi të, në adhurimin dhe sjelljen e tij dhevkështu sjellja dhe jeta e tij bëhen të huaja në mesin e njerëzve ashtu siç Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, e ka përmendur në thënien e tij:

“Islami ka filluar si i huaj dhe do të kthehet si i huaj ashtu siç ka filluar. Pra, përgëzoni të huajt.” [Transmetuar nga Muslimi – sahih].

Dhe në një transmetim tjetër:

“Pra, përgëzoni të paktët, ata që e pastrojnë, përmirësojnë atë që njerëzit e kanë çoroditur nga Suneti im.” [el‐Silsileh të Shejh Albanit – Sahih].

- Ai urdhëron në të mirë (thërret në Teuhid, nënshtrim ndaj Allahut dhe imitimin e Pejgamberit, paqja qoftë mbi të,) dhe ndalon nga e keqja (paralajmëron kundër Shirkut, mosbindjes ndaj Allahut dhe largimit nga Suneti i Pejgamberit, paqja qoftë mbi të). Kështu që ai ua tërheq vërejtjen njerëzve, nga shqetësimi i thellë, në lidhje me risitë, rrugët e devijuara dhe nga grupet destruktive, të cilat vetëm thërrasin njerëzit për përfitime të kësaj bote, pushtet dhe autoritet në tokë, e jo për vendosjen e Teuhidit dhe eliminimin e Shirkut.

Fjala Selefi është një shkurtesë e këtij definicioni të gjatë. Për më tepër, Selefije nuk është pasim i verbër i ndonjë Dijetari apo Imami. Është vetëm mbështetje ndaj Kur’anit dhe Sunetit ashtu siç është kuptuar nga Paraardhësit e Devotshëm (es‐Selef us‐Salih) të komunitetit Islamik të Besimtarëve (Umetit).

Prandaj, me kuptimin e kësaj, Muslimanit nuk i mbetet tjetër zgjedhje veçse të bëhet Selefi; meqë në të bërit këtë, ai ngjitet me grupin të cilit i është garantuar suksesi, fitorja, shpëtimi dhe siguria prej Zjarrit nga Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, dhe distancohet nga ajo që ka devijuar dhe është ndarë prej Grupit të Shpëtuar.

Cilat janë Fundamentet e Da’uetit Selefi të bazuara në Dituri?

Besimi se Allahu ekziston dhe është Krijuesi i çdo gjëje, dhe të gjitha aspektet tjera të Teuhidit. Më saktë, ky fundament përfshin shumë më shumë. Kjo do të thotë:

• Besimi në Emrat dhe Atributet e Allahut të përmendura në Kur’an dhe Sunetin autentik, në pajtim me domethënien e tyre të saktë Arabe pa mohimin e këtyre atributeve apo krahasimin e tyre atributeve të Krijimit të Tij. Ky princip është i njohur si Teuhid‐ul‐Esma’ ues‐Sifat (Uniteti i Emrave dhe Atributeve).

Allahu thotë në Kur’an:

“Thuaj, (O Muhamed): Ai është Allahu Një, Allahu ‐ Zoti i Vetë‐Mjaftueshëm (Për të Cilin kanë nevojë të gjitha krijesat). Ai nuk lind, e as që është i lindur. Dhe asgjë s’është e krahasueshme me Të.” [Sureja el‐Ihlas 112].

Po ashtu Allahu thotë:

“Asgjë s’është sikur Ai, Ai dëgjon çdo gjë, sheh çdo gjë.” [Sureja esh‐Shura 42:11]

• Të veçohet Allahu në të gjitha aktet e adhurimit. Ky princip është i njohur si Teuhid‐ul‐Ibade (Uniteti i Adhurimit).

Allahu thotë në Kur’an:

“Dhe Xhamitë janë (vetëm) për Allahun, pra mos lutni dikë tjetër krahas Allahut.” [Sureja el‐Xhin 72:18].

Dhe Ai thotë:

“Kushdo që shpreson në takimin me Zotin e Tij le të bëjë vepra të mira dhe në adhurimin e Zotit të tij të mos pranojë askë si ortak.” [Sureja el‐Kehf 18:110]

•Të veçohet Allahu në Rububijet (Sundim). Ky princip njihet si Teuhid‐uRububije (Uniteti i Sundimit).

Minhexhi Selefi (d.m.th. metodologjia e besimit) mban qëndrimin se principet e lartpërmendura të Teuhidit janë të pandashme prej njëra‐tjetrës, sepse ato janë shtyllat e domethënies së dëshmisë: “La ilahe illallah” (Askush s’ka të drejtë të adhurohet përveç Allahut). Nën këto principe shtrihen shumë çështje, të cilat dijetarët e Selefit kanë shpjeguar në librat e tyre gjatë shekujve. Selefiu vazhdimisht e përqendron vëmendjen e vet në mësimin dhe aplikimin e këtyre çështjeve ashtu që të realizojë dhe përsosë Teuhidin e tij.

Itiba’a (Të pasuarit)

“Thuaj: Nëse vërtetë e doni Allahun, atëherë më pasoni mua, Allahu do t’ju dojë juve dhe do t’jua falë mëkatet tuaja. Dhe Allahu është që fal shumë, Më i Mëshirshmi.” [Sureja Ali Imran 3:31]

Pasi që Selefiu e ka mësuar Teuhidin në përputhje me principet e lartpërmendura, është e detyrueshme për të që të ndjek rrugën e Pejgamberit Muhamed, paqja qoftë mbi të. Kjo është realizim i deklaratës së Tij se:

“Muhamed er Resulullah” (Muhamedi është i Dërguar i Allahut).

Ky fundament nuk do të thotë vetëm se Muhamed ibn Abdullah është Pejgamberi dhe i Dërguari i fundit, por më saktë, ky fundament është i pa‐plotësuar, përveç me këtë që vijon:

• Besimi se Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, erdhi me dy shpallje: Kur’anin dhe Sunetin.

Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, ka thënë:

“Vërtet, mua më është dhënë Kur’ani dhe diçka krahas tij.” [Transmetuar nga Ebu Daud dhe Darimi – Sahih].

Dhe ai, paqja qoftë mbi të, ka thënë:

“Përderisa të mbaheni fort për dy gjëra, të cilat i kam lënë në mesin tuaj ju kurrë nuk do të humbni: Librin e Allahut (Kur’anin) dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij.” [Transmetuar nga el‐Hakim – Sahih].

• Besimi se bindja ndaj të Dërguarit është absolute dhe se pozita e tij është e pa‐afrueshme nga kushdo tjetër nga njerëzimi. Prandaj, Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, është i vetmi që duhet t’i bindemi dhe ta pasojmë. Të gjitha besimet, thëniet, veprat dhe parimet morale që janë në kundërshtim me të tijat duhet të refuzohen dhe asgjësohen.

•Ndjekja e rrugës së Pejgamberit Muhamed, paqja qoftë mbi të, kurrë s’do të jetë e plotë, përveç me përsosjen e dashurisë ndaj tij. Ajo çka ndihmon në zhvillimin e kësaj dashurie është zbatimi i vazhdueshëm i urdhrave të tij, nxitimi në bindjen ndaj tij, vendosja e deklaratave të tija mbi të gjithë të tjerët, studimi i Sires (jeta dhe shënimet biografike) dhe studimi i implementimit praktik të Sunetit të tij në jetën e përditshme.

Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, tha:

“Asnjë prej jush nuk beson derisa unë të bëhem më i dashur për të se babai i tij, fëmija i tij dhe i tërë njerëzimi.” [Transmetuar nga Muslimi – Sahih].

Për fat të keq, pasimi i vërtetë i rrugës së Pejgamberit, paqja qoftë mbi të, është dobësuar në Umet, dhe dashuria e vërtetë për të është zhdukur.

Kjo është kështu për shumë arsye, prej të cilave janë:

• Lënia e Sunetit të Pejgamberit, paqja qoftë mbi të, eliminimi i tij nga jeta jonë e përditshme, nënvlerësimi dhe qëndrimi arrogant e kryelartë ndaj tij.

• Përhapja e haditheve të shumta të pabaza dhe të fabrikuara nëpër Umet, të cilat janë nga burimet e dallimit dhe përçarjes.

• Përhapja e shumë e praktikave të shpikura në mesin e Umetit.

• Kërkesa që çdo musliman të pasojë verbërisht ndonjë medhheb të caktuar (d.m.th. taklid “pasim i verbër”).

• Dhënia e verdikteve religjioze pa dituri apo dëshmi.

• Ndërprerja e implementimit të Sheriatit (Ligjit Islamik) nëpër tokat e Islamit dhe
zëvendësimi i tij me mënyra dhe ligje të jobesimtarëve.

Tezkije (Pastrimi) “Allahu u dhuroi një nder të madh besimtarëve kur Ai dërgoi një të Dërguar nga mesi i tyre, duke ua recituar atyre vargjet e Tija (Kur’anin) dhe duke i pastruar ata (prej mëkateve dhe injorancës pagane) dhe duke i udhëzuar në Librin dhe Urtësinë (Sunetin) derisa më parë ishin në gabim të qartë.” [Sureja Ali Imran 3:164]

•Kur’ani dhe Suneti janë të vetmet burime për Tezkije (d.m.th. pastrim, integritet, ndershmëri, drejtësi, etj.).

•Pejgamberi Muhamed, paqja qoftë mbi të, është njeriu më i dëlirë në shpirt nga i gjithë njerëzimi, dhe karakteri i tij ishte ai i Kur’anit. Dhe askush s’mund as t’i afrohet atij në këtë. Për këtë arsye, ai është model për tezkije.

Allahu thotë në Kur’an:

“ Vërtet në të Dërguarin e Allahut është një model i mrekullueshëm i sjelljes që të pasohet për këdo, shpresat e të cilit janë në Allahun dhe Ditën e Fundit dhe i cili e përkujton Allahun shumë.” [Sureja el‐Ahzab 33:21]

• Shoqëruesit e Pejgamberit dhe Selefët e tjerë janë po ashtu, si një tërësi, një model i shkëlqyeshëm që të pasohet në Tezkije.

• Nuk ekziston mënyrë e afrimit ndaj Allahut, përveç duke iu përmbajtur asaj me çka erdhi Pejgamberi Muhamed, paqja qoftë mbi të.

Pejgamberi, paqja qoftë mbi të, ka thënë:

“Nëse ndokush prezanton në çështjen tonë (d.m.th. fenë Islame) çfarëdo që nuk i përket asaj, ajo do t’i refuzohet.” [Transmetuar nga Muslimi – Sahih].

Dhe ai, paqja qoftë mbi të, tha:

“Kushdo që bën një vepër të cilën ne (Allahu dhe i Dërguari i Tij) nuk e kemi urdhëruar, ajo do të refuzohet.” [Transmetuar nga Muslim – Sahih]

• Nuk ekziston ndonjë grupazh veprash i caktuar i cili çon në Tezkije, por më saktë, i tërë Islami çon në Tezkije (pastrimin e shpirtit).

Allahu thotë: “O ju që besoni! Hyni në Islam me tërë qenien (respektoni të gjitha normat e Allahut dhe të Dërguarit të Tij) dhe mos shkoni hapave të shejtanit. Vërtet! Ai është haptazi armik i juaji.” [Sureja el‐Bekare 2:208].

• Menhexhi Selefi (metodologjia apo rruga) qëndron mes dy ekstremeve të misticizmit (d.m.th.Sufizmit) dhe teologjisë skolastike (përdorimit të “dëshmive” logjike dhe racionale për shpjegimin e mësimeve Islame – siç janë Mu’tezilët e devijuar).

• Mehexhi Selefi paraqet një ilustrim të vërtetë të devotshmërisë. Është Iman (besim), e jo Nifak (hipokrizi). Dëlirësi, e jo ndyrësirë. Qëllimet e da’uetit Selefi
Da’ueti Selefi nuk është i drejtuar kah një besim specifik apo kah ndonjë vepër e veçantë.

Gjithashtu, Da’ueti Selefi nuk është lëvizje e reformës sociale apo parti politike. Da’ueti Selefi është ai i Islamit në kuptimin e plotë të fjalës. Pasi Islami është fe e Allahut, ai nuk është as fe e ndonjë populli specifik, e as ndonjë grupi të veçantë njerëzish. Është një fe që është e menduar për tërë tokën dhe tërë njerëzimin.

Për këtë arsye, Da’ueti Selefi s’është i një populli specifik, e as i ndonjë grupi të veçantë njerëzish, por është Menhexh gjithëpërfshirës i të kuptuarit Islamin
dhe të vepruarit sipas mësimeve të tija. Bazuar në të kuptuarit e këtillë është të perceptuarit se synimet e da’uetit Selefi janë të njëjta sikur ato të Da’uetit (thirrjes) Islam dhe jo ato të ndonjë grupi apo sekti fetar, prandaj Selefitë mbesin të dalluar nga grupet dhe sektet e ndryshme në lidhje me mënyrën dhe metodologjinë e Da’uetit (d.m.th. thirrja, propagandimi, predikimi).

Ata thërrasin në Islamin si tërësi, për kuptimin dhe zbatimin korrekt të tij. Ata nuk thërrasin në ndonjë aspekt të veçantë të Islamit, ndryshe prej shumë grupeve të devijuara të cilat e theksojnë dhe thërrasin në një aspekt të veçantë të tij, në këtë mënyrë duke bërë hile me aspektet tjera që t’ua përshtatin nevojave të veta. Kështu, kjo thirrje e vërtetë është, në esencë, thirrje e të gjithë pejgamberëve:

Në Teuhidin e Allahut, asgjësimin e Shirkut, sinqeritet në adhurimin ndaj Tij,
nënshtrimin ndaj të Dërguarve të Tij dhe ndjekjen e rrugës së tyre. Kjo po ashtu është esenca Da’uetit Selefi.

Këto që vijojnë janë synimet e Da’uetit Selefi, të cilat janë të përfshira në, dhe në veten e tyrejanë synimet e Da’uetit Islam: Që të prodhojë Muslimanë të vërtetë.

• Që të nxjerrë në ekzistencë një Shoqëri “të vërtetë’ Islame.

Allahu thotë:

“Ata (besimtarët) janë të cilët nëse Ne u japim autoritet në tokë, e falin namazin, e japin zekatin dhe urdhërojnë në të mirën (d.m.th. të adhurohet Allahu në Njëshmërinë e Tij dhe të respektohen të gjitha urdhërat e Tij) dhe ndalojnë prej të keqes (adhurimi i tjetërkujt përveç Allahut dhe mosrespektimi i urdhërave të Tij). Allahut i takon vendosja për të gjitha çështjet.” [Sureja el‐Haxh 22:41].

• Që të vendosen dëshmitë e Allahut kundër pabesimtarëve dhe heretikëve dhe grupeve të devijuara brenda Umetit.

Allahu thotë në Kur’an:

“[Ne kemi dërguar] Pejgamberët si prurës të lajmeve të mira dhe si paralajmërues, me qëllim që njerëzimi të mos ketë arsyetim kundër Allahut pas të Dërguarve, dhe Allahu është i Gjithëfuqishëm, i Urtë.” [Sureja Ali Imran 3:165].

• Ta shfajësojmë veten tek Allahu duke e kryer besën e Da’uetit, të cilën Ai e ka bërë të obliguar për ne.

Allahu thotë:

“Dhe kur një bashkësi nga mesi i tyre tha: ‘Pse po i predikoni një populli të cilin Allahu do ta shkatërrojë dhe dënojë më një torturë të ashpër?’ Predikuesi tha: ‘Me qëllim që të mos jemë fajtorë para Zotit tënd (Allahut) dhe ndoshta ata i frikësohen Allahut.’” [Sureja Araf 7:164].

Karakteristikat Dalluese të Da’uetit Selefi

Prej karakteristikave dalluese të da’uetit selefi janë:

• Realizimi i Teuhidit në besimet, thëniet, dhe veprat e Muslimanëve.

Allahu thotë:

“Adhurojeni (vetëm) Allahun dhe mos i shoqëroni Atij askënd në adhurim.” [Sureja el‐Nisa’ 4:36].

• Realizimi i unitetit të Muslimanëve përmes zbatimit strikt të Sunetit.

Allahu thotë:

“Dhe mbahuni të gjithë për Litarin e Allahut (Kur’anin) dhe mos u përçani ndërmjet veti...“ [Sureja Ali Imran 3:103].