Kohë

[weird]

Hyra me vrap në derën e spitalit e kërkova me sy në korridor!

-Këtej, këtej! – më thirri një infermiere duke tundur dorën me nxitim, dhe e ndoqa teksa vrapoi nëpër shkallë.

-Po çfarë ka?! Çfarë ka?! – e pyeta unë teksa përpiqesha ta ndiqja pa u përplasur me doktorë a pacientë!

-Futu tek ajo dera aty! – më tha infermierja duke më shtyrë te supi e duke ma treguar derën me dorën tjetër.

Kalova derën i hutuar e pa pasur kohë të them gjë, një infermiere tjetër më kapi prej krahu duke më thënë “Shpejt, shpejt!” e më tërhoqi në drejtim të një shtrati ku ishin mbledhur tre katër infermierë a doktorë, me përparëse të bardha. Sa më panë, ata më liruan vendin te shtrati. Mbi shtrat ishte ulur një plak që më kishte ngulur sytë dhe nuk m’i ndante, ndërsa këmbët nuk i arrinin në tokë. Kishte flokë të bërë lëmsh e shumë të thinjur, si ata që jetojnë rrugëve. Kishte fytyrë të lodhur e të dërrmuar, me rrudha që i vizatonin vetëm vuajtje e ligështi në ballë, në faqe e anash syve, aq sa dukej sikur dhe po të donte të qeshte me gjithë shpirt, s’do t’i jepte dot fytyrës një pamje prej të gëzuari. Duart i mbante mbështetur mbi shtrat, ndërsa sytë e lodhur e të skuqur po më lëshonin një shikim aq shpues e të palëvizshëm, drejt e në kokërdhokët e syve të mi, sa mezi ia shqita shikimin kur e ktheva kokën nga mjekët.

-Po çfarë ka? Pse më thirrët?

Më bënë me dorë nga plaku, si me habi, sikur thonin: “Ja!”

-Po nuk e njoh! –u thashë unë – As e kam idenë se kush...

E ndërpreva fjalinë sepse i ktheva prapë sytë nga ai dhe rashë sërish pre e atij shikimi gozhdues, të palëvizshëm e të drejtpërdrejtë. Kush ishte? I shihja lodhje, vuajtje e trishtim, por se ç’kishte tjetër ai shikim që s’po e kuptoja dot. Pse po m’i ngulte sytë ashtu? Ç’priste nga unë? Sa më shumë e shihja, aq më shumë më ngjallte diçka përbrenda që më shtynte ta shikoja po me aq ngulm. U afrova me ngadalë drejt tij, pa ia ndarë sytë, aq sa i shkova vetëm një hap larg. Prapë vazhdonte të më shikonte, pa lëvizur fare. E afrova kokën edhe më shumë drejt fytyrës së tij, me shumë ngadalë, e vetëm kur sytë tanë ishin vetëm një pëllëmbë larg, papritur më theri në bark e kraharor një dhimbje shumë e fortë, si humbje shpresash, si “shumë vonë”. Vura duart në kokë e thirra “O baba!”

Më doli gjumi. Ngrita kokën e pashë rrotull. Isha në dhomën tonë; ajo po flinte; ora thoshte gjashtë e mëngjesit por ajo therja e pashpresë ishte ende në bark (edhe pse më e butë) dhe nuk iku as kur e shtypa stomakun me dorë. U çova e hapa një sirtar. Rrëmova disa foto e mora atë që u kisha bërë prindërve kur shkova t’i vizitoj për herë të fundit. E afrova foton para hundës dhe pasi u ngula for shikimin në sy, mora frymë lirshëm. Sy të qeshur, të rrethuar nga thinja e rrudha, që u shkruanin paqshëm në fytyrë vetëm gëzim e mall. Therja nga barku më iku, por një shije të hidhur e kisha në qiellzë. Zbrita poshtë, mora një kafe, e piva ngadalë e shikoja orën derisa të shkonte shtatë, që t’i gjeja zgjuar kur t’i merrja në telefon.