Përgjigje ndaj 7 pyetjeve mbi Islamin

[ramazan_it]

Përgjigje ndaj 7 pyetjeve mbi Islamin

salafipublications.com

1. Çka është Islami?

Fjala “Islam” është një fjalë Arabe që do të thotë “t'ia nënshtrosh dhe dorëzosh vullnetin tënd Zotit të Gjithëfuqishëm”. Fjala e ka të njëjtën rrënjë sikurse fjala Arabe “selam”, që do të thotë paqe. Ndryshe nga emrat që përdoren për fetë tjera, siç janë Budizmi, Hinduismi dhe Krishterimi, emri për fenë Islame është shpallur nga Zoti dhe bart një domethënie të thellë shpirtërore – vetëm duke ia nënshtruar vullnetin personal Zotit të Gjithëfuqishëm njeriu mund të arrijë paqen e vërtetë ne këtë jetë dhe në Jetën e Përtejme.

Islami na mëson se fillimisht të gjitha fetë e kanë pasur porosinë esenciale të njëjtë – nënshtrimi me tërë qenien ndaj vullnetit të Zotit dhe adhurimi i Tij dhe vetëm i Tij. Për këtë arsye Islami nuk është fe e re, por është e njëjta e Vërtetë Finale e shpallur që Zoti ua shpalli të gjithë pejgamberëve, përfshirë Nuhun (Noa), Ibrahimin (Abrahamin), Musain (Moisiun) dhe Isain (Jezusin).

2. Kush janë muslimanët?

Fjala Arabe “Musliman” do të thotë “dikush që i nënshtrohet vullnetit të Allahut”. Porosia e Islamit është e destinuar për tërë botën dhe kushdo që e pranon këtë porosi bëhet musliman. Disa njerëz gabimisht mendojnë se Islami është vetëm një fe për Arabët, por asgjë s’mund të jetë më larg nga e vërteta, meqë në të vërtetë mbi 80% e muslimanëve të botës s’janë Arabë! Edhe pse shumica e Arabëve janë muslimanë, ka edhe Arabë të cilët janë të Krishterë, Çifutë dhe ateistë.

Nëse shikohet në popujt e ndryshëm të cilët jetojnë në botën muslimane – prej Nigerisë deri te Bosnja dhe prej Marokos deri te Indonezia – është mjaft lehtë të shihet se muslimanët vijnë nga raca, grupe etnike dhe nacionalitete të ndryshme.

Prej fillimit, Islami kishte një porosi universale për të gjithë njerëzit. Kjo mund të shihet në faktin se disa Shoqërues të hershëm të pejgamberit Muhamed nuk ishin vetëm Arabë, por po ashtu Persianë, Afrikanë dhe Romakë Bizantinë. Të qenit musliman nënkupton pranim të plotë dhe dëgjueshmëri aktive ndaj vullnetit të shpallur të Zotit të Gjithëfuqishëm. Muslimani është një person i cili lirshëm pranon që besimet, vlerat dhe dogmën t’i bazojë në vullnetin e Zotit të Gjithëfuqishëm.

Në të kaluarën, edhe pse sot nuk shihet edhe aq, fjala “Muhamedan” shpesh është përdorur si emërtim për muslimanin. Ky emërtim është një term i gabuar dhe është rezultat i një shtrembërimi të bërë qëllimisht ose i injorancës së plotë. Një prej arsyeve për idenë e gabuar është ajo se Evropianët për shekuj qenë mësuar se muslimanët e kanë adhuruar pejgamberin Muhamed në mënyrë të njëjtë siç e adhuruan të Krishterët Jezusin. Kjo absolutisht s’është e vërtetë, meqë muslimanit nuk i është e lejuar që të adhurojë ndonjë apo çfarëdo qoftë veç Zotit të Gjithëfuqishëm.

3. Kush është Allahu?

Shumë shpesh mund të dëgjohet fjala Arabe “Allah” duke u përdorur në lidhje me Islamin. Fjala “Allah” është thjesht fjala Arabe për Zotin e Gjithëfuqishëm, dhe është po e njëjta fjalë e cila përdoret nga të Krishterët dhe Çifutët që flasin Arabisht.

Nëse merret përkthimi Arab i Biblës, do të shihet se fjala “Allah” përdoret aty ku fjala “Zot” përdoret në Shqip. Në të vërtetë, fjala Arabe për Zotin e Gjithëfuqishëm, “Allah”, është mjaft e ngjashme me fjalën për Zot ne gjuhët e tjera Semite – për shembull, fjala hebreje për Zot është “Elah”.

Për shkaqe të ndryshme, disa joMusliman gabimisht mendojnë se muslimanët adhurojnë një Zot tjetër pos Zotit të Moisiut, Abrahamit dhe Jezusit. Sigurisht se ky nuk është rasti, meqë monoteizmi i pastër Islam thërret të gjithë njerëzit që të adhurojnë Zotin e Noas, Abrahamit, Moisiut, Jezusit dhe të gjithë pejgamberëve tjerë.

4. Kush është Muhamedi?

Pejgamberi i fundit që Zoti ia dërgoi njerëzimit ishte pejgamberi Muhamed. Muhamedi shpjegoi, interpretoi dhe jetoi mësimet e Islamit. Pejgamberi Muhamed është më i madhi nga të gjithë pejgamberët për shumë arsye, por kryesisht për shkak se rezultatet e misionit të tij kanë sjellë më shumë njerëz në besimin e pastër në një Zot se çdo pejgamber tjetër. Ndonëse komunitetet tjera fetare pohojnë se besojnë në një Zot, gjatë kohës ata i kanë bastarduar besimet e tyre duke i marrë pejgamberët dhe shenjtët e tyre si ndërmjetësues me Zotin e Gjithëfuqishëm.

Disa fe besojnë se pejgamberët e tyre janë manifestime të Zotit, “Inkarnim i Zotit” ose “Biri i Zotit”. Të gjitha këto ide false çuan deri në adhurimin e krijesës në vend të Krijuesit, gjë që kontribuoi në praktikimin e idhujtarisë së besimit se Zotit të Gjithëfuqishëm mund t’i afrohet përmes ndërmjetësuesve. Me qëllim që të ruajë nga këto pavërtetësi, pejgamberi Muhamed gjithmonë theksonte se ai ishte vetëm një qenie njerëzore i ngarkuar me predikimin e porosisë së Zotit. Ai i mësoi muslimanët që t’i referoheshin atij si “i Dërguar i Allahut dhe Rob i Tij”.

Për muslimanët, Muhamedi është shembulli më i lartë për të gjithë njerëzit – ai ishte pejgamber shembullor, burrështetas, udhëheqës ushtarak, sundues, mësues, fqinj, bashkëshort, baba dhe shok. Ndryshe nga pejgamberët dhe të dërguarit tjerë, pejgamberi Muhamed jetoi në dritën e plotë të historisë.

Muslimanëve nuk iu duhet që të kenë “besim” se ai ka ekzistuar dhe se mësimet e tija janë ruajtur – ata e dinë se kjo është fakt. Edhe atëherë kur pasuesit e tij ishin të paktë, Zoti i Gjithëfuqishëm e informoi se ai është dërguar si mëshirë për njerëzimin. Për arsye se njerëzit kishin shtrembëruar apo harruar porosinë e Zotit, Zoti e mori mbi Vete që ta mbrojë porosinë që iu shpall Muhamedit. Kjo për atë se Zoti i Gjithëfuqishëm premtoi që mos të dërgojë lajmëtar tjetër pas tij. Meqenëse të gjithë pejgamberët e Zotit kanë predikuar porosinë e Islamit – d.m.th. nënshtrimin ndaj vullnetit të Zotit dhe adhurimin e Tij – Muhamedi faktikisht është pejgamberi i fundit i Islamit, jo i pari.

5. Çfarë janë Mësimet e Islamit?

Baza e dogmës Islame është besimi në njësinë e Zotit. Kjo do të thotë të besosh se është vetëm një Krijues dhe Furnizues i çdo gjëje në univers, dhe se asgjë s’është hyjnore apo e denjë për adhurim përveç Tij. Të besosh në njësinë e Zotit do të thotë shumë më shumë se thjesht të besosh se është “Një Zot” – përkundër dy, tre apo katër. Janë disa fe që pohojnë besimin në “Një Zot” dhe besojnë se përfundimisht ekziston vetëm një Krijues dhe Furnizues i universit.

Mirëpo, Islami, jo vetëm që insiston në këtë, por po ashtu refuzon përdorimin e fjalëve si “Zot” dhe “Shpëtimtar” për ndonjë përveç Zotit të Gjithëfuqishëm. Islami po ashtu refuzon përdorimin e të gjithë ndërmjetësuesve në mes Zotit dhe njeriut, dhe insiston që njerëzit t’i afrohen Zotit drejtpërdrejt dhe ta kufizojnë adhurimin vetëm në Të. Muslimanët besojnë se Zoti i Gjithëfuqishëm është i Përdëllyer, do dhe është i mëshirshëm.

Esenca e të pavërtetës është pohimi se Zoti nuk mund të përballet dhe t’i falë krijesat e Tij drejtpërdrejt. Duke ritheksuar barrën e mëkatit, si dhe pohimi se Zoti s’mund t’i falë mëkatet drejtpërdrejt, fetë e rrejshme mëtojnë që t’i dëshpërojnë njerëzit nga mëshira e Zotit. Pasi që ata të jenë bindur se s’mund t’i afrohen Zotit drejtpërdrejt, njerëzit mund të çorientohen duke iu kthyer/lutur zotave të rrejshëm për ndihmë.

Këta “zota të rrejshëm” mund të marrin forma të ndryshme, siç janë shenjtët, engjëjt, apo dikush i cili besohet të jetë “Bir i Zotit” apo “Inkarnim i Zotit”. Gati në çdo rast, njerëzit të cilët adhurojnë, luten apo kërkojnë ndihmë prej një zoti të rrejshëm nuk e konsiderojnë apo thërrasin atë “zot”. Ata pohojnë besimin në Një Zot Suprem, por pohojnë edhe atë se u luten dhe i adhurojnë të tjerët krahas Zotit vetëm që t’i afrohen Atij më afër. Në Islam, ekziston një dallim i qartë në mes Krijuesit dhe të krijuarës.

Nuk ka dykuptimësi në hyjni – çdo gjë që është e krijuar nuk vlen që të adhurohet dhe vetëm Krijuesi është i denjë që të adhurohet. Disa fe gabimisht besojnë se Zoti është bërë pjesë e krijimit të Tij, dhe kjo i ka shtyrë njerëzit të besojnë se ata mund të adhurojnë diçka të krijuar me qëllim që ta arrijnë Krijuesin e tyre.

Muslimanët besojnë se edhe pse Zoti është unik dhe përtej të kuptuarit – Ai nuk ka “Bir”, ortak apo ndihmues. Sipas besimit musliman, Zoti i Gjithëfuqishëm “nuk lind e as s’është i lindur” – as në kuptim të plotë të fjalës, as në mënyrë alegorike, metaforike, fizikisht apo meta-fizikisht – Ai është absolutisht unik dhe i përjetshëm.

Ai kontrollon çdo gjë dhe është në mënyrë të përsosur i aftë që të vendosë mëshirën dhe faljen e Tij të pakufishme ndaj kujtdo qoftë që Ai e zgjedh. Kjo është ajo përse Ai quhet i Gjithëfuqishmi dhe më i Mëshirshmi. Zoti e ka krijuar universin për njeriun, dhe si i tillë dëshiron çdo të mirë për qeniet njerëzore.

Çdo gjë në univers muslimanët e shohin si shenjë të aftësisë krijuese dhe dashamirësisë së Zotit të Gjithëfuqishëm. Po ashtu, besimi në njësinë e Zotit nuk është thjesht një koncept metafizik. Është një besim dinamik që ndikon në pikëpamjen e njeriut ndaj njerëzimit, shoqërisë dhe të gjitha aspekteve të jetës. Si një përfundim logjik ndaj besimit Islam në njësinë e Zotit, është besim në njësinë e njerëzimit dhe humanitetit.

6. Ç’është Kur’ani?

Ai është shpallja finale e vullnetit të Zotit të Gjithëfuqishëm ndaj tërë njerëzimit, e cila qe bartur përmes engjëllit (Xhibril), në Arabisht, deri te pejgamberi Muhamed në fjalët dhe domethënien e saj të plotë. Kur’ani u qe transmetuar shoqëruesve të pejgamberit, të cilin ata e mësuan përmendsh tekstualisht, dhe i cili ka qenë recituar publikisht dhe vazhdimisht nga ata dhe pasardhësit e tyre deri në ditët e sotme. Shkurtimisht, Kur’ani është libri i udhëzimit prej Zotit par exellence. Kur’ani ende mësohet përmendsh dhe mësohet nga miliona njerëz.

Gjuha e Kur’anit, Arabishtja, ende është gjuhë e gjallë për miliona njerëz, pra ndryshe nga shkrimet e feve të tjera, Kur’ani ende lexohet në gjuhën origjinale të tij nga miliona njerëz. Kur’ani është mrekulli e gjallë në gjuhën Arabe; dhe dihet se është i paimitueshëm në stilin e tij, formën dhe ndikimin shpirtëror. Shpallja e fundit e Zotit ndaj njerëzimit, Kur’ani, i qe shpallur pejgamberit Muhamed gjatë periudhës 23 vjeçare.

Kur’ani, në kontrast me shumë libra tjerë fetarë, ka qenë gjithmonë i menduar si Fjalë e Zotit nga ata që besonin në të, d.m.th. nuk ka qenë diçka e dekretuar nga një këshill fetar shumë vite pasi ka qenë shkruar. Po ashtu, Kur’ani ka qenë recituar publikisht para komuniteteve muslimane dhe joMuslimane gjatë jetës së pejgamberit Muhamed.

I tërë Kur’ani po ashtu qe shkruar plotësisht gjatë jetës së Pejgamberit, dhe një numër i shoqëruesve të pejgamberit e mësuan përmendsh tërë Kur’anin fjalë-për-fjalë ashtu siç ishte shpallur. Pra, ndryshe nga shkrimet tjera, Kur’ani gjithmonë ka qenë në duart e besimtarëve të rëndomtë, gjithmonë është menduar të jetë fjalë e Zotit, dhe për shkak të mësimit përmendsh të përhapur ka qenë ruajtur në mënyrë të përsosur. Në lidhje me mësimet e Kur’anit – është një shkresë universale dhe i adresohet tërë njerëzimit, dhe jo ndonjë fisi të veçantë apo “njerëzve të zgjedhur”.

Porosia që ai na e sjellë s’është asgjë e re, por e njëjta porosi e të gjithë pejgamberëve – nënshtroju Zotit të Gjithëfuqishëm dhe adhuroje vetëm Atë. Si e tillë, shpallja e Zotit në Kur’an fokusohet në të mësuarit qenieve njerëzore rëndësinë e të besuarit në njësinë e Zotit dhe inkuadrimit të jetëve të tyre rreth udhëzimit që Ai solli. Veç kësaj, Kur’ani përmban rrëfime të pejgamberëve tjerë, siç janë Abrahami, Noa, Moisiu dhe Jezusi, si dhe shumë urdhra dhe ndalesa nga Zoti.

Në kohën moderne në të cilën shumë njerëz kanë rënë në dyshim, dëshpërim shpirtëror dhe “korrektësi politike”, mësimet Kur’anore ofrojnë zgjidhje ndaj zbrazëtirës së jetëve tona dhe trazirave që e kanë kapluar botën sot.

7. Si e shikojnë muslimanët natyrën e njeriut, qëllimin e jetës dhe Jetën e Përtejme?

Në Kur’anin e shenjtë, Zoti i mëson qeniet njerëzore se ata janë krijuar me qëllim që ta adhurojnë Atë, dhe se baza e tërë adhurimit të vërtetë është të qenit i vetëdijshëm për Zotin. Meqenëse mësimet e Islamit i përfshijnë të gjitha aspektet e jetës dhe etikës, të qenit i vetëdijshëm për Zotin inkurajohet në të gjitha çështjet njerëzore. Islami e bën të qartë atë se të gjitha veprat njerëzore janë akte të adhurimit nëse ato bëhen vetëm për Zotin dhe në pajtueshmëri me Ligjin e Tij hyjnor. Si i tillë, adhurimi në Islam nuk është i kufizuar në rituale fetare.

Mësimet Islame shërbejnë si mëshirë dhe shërim për shpirtin njerëzor, dhe vetitë siç janë nënshtrimi, sinqeriteti dhe lëmosha janë fort të inkurajuara. Për më tepër, Islami dënon fudullëkun dhe vetëkënaqësinë, meqë Zoti i Gjithëfuqishëm është i vetmi gjykatës i ndershmërisë së njeriut. Qeniet njerëzore nuk besohet të jenë trashëgimisht mëkatare, por shihen si barazisht të afta për të keqen dhe të mirën.

Islami po ashtu na mëson se besimi dhe veprat shkojnë së bashku. Zoti u ka dhënë njerëzve vullnet të lirë, dhe masë për besimin e njeriut janë veprat dhe punët. Mirëpo, qeniet njerëzore janë krijuar të dobëta dhe rregullisht bien në mëkat. Kjo është natyra e qenieve njerëzore e krijuar nga Zoti në Urtësinë e Tij, dhe nuk është trashëgimisht e “bastarduar” apo e nevojitur për riparim. Kjo sepse bulevardi i pendimit është gjithmonë i hapur ndaj të gjitha qenieve njerëzore, dhe Zoti i Gjithëfuqishëm e do mëkatarin pendestar më shumë sesa atë i cili nuk bën mëkat fare. Një balancim i mirëfilltë i jetës Islame vendoset duke pasur frikë të shëndoshë ndaj Zotit, si dhe besim të sinqertë në mëshirën e Tij të pafund.

Jeta pa frikë ndaj Allahut çon në mëkat dhe mosbindje, derisa të besuarit se kemi mëkatuar aq shumë sa që Zoti nuk do të na fal çon vetëm në dëshpërim. Në dritën e kësaj, Islami mëson se: vetëm të humburit e humbin shpresën në Mëshirën e Zotit të tyre.

Për më tepër, Kur’ani i shenjtë, që i qe shpallur pejgamberit Muhamed, përmban një pjesë të madhe të mësimeve në lidhje me Jetën e Përtejme dhe Ditën e Gjykimit. Për këtë shkak, muslimanët besojnë se të gjitha qeniet njerëzore përfundimisht do të gjykohen nga Zoti për besimet dhe veprat ne jetën e tyre tokësore.

Në të gjykuarit e qenieve njerëzore, Zoti i Gjithëfuqishëm do të jetë i Mëshirshëm dhe i Drejtë, dhe njerëzit do të gjykohen vetëm për atë që ata kanë pasur mundësi. Mjafton të thuhet se Islami mëson që jeta është sprovë, dhe se të gjitha qeniet njerëzore do të japin llogari para Zotit. Besimi i sinqertë në Jetën e Përtejme është çelës për të udhëhequr një jetë dhe moral të balancuar.

Përndryshe, jeta shikohet si një fund në vete, i cili nxit qeniet njerëzore të bëhen më vetjake, materialistike dhe të pamoralshme.

[ramazan_it]

Pyetjet që shpesh bëhen lidhur me Islamin dhe muslimanët

salafipublications.com

Ky material synon të formojë një të kuptuar tërësor të mësimeve Islame, kryesisht për jomuslimanët, shkurtimisht, por në një mënyrë të ngjeshur.

1. A mund të shpjegoni termet: Allah, Islam, musliman, ibadet, teuhid, shirk?

Të kuptuarit e këtyre termave në të vërtetë ndihmojnë vlerësimin e duhur të esencës së Islamit.

Fjala Allah përbëhet nga dy pjesë, 'el' që është nyjë përcaktuese në Arabisht, dhe 'ilah' që ka për qëllim një objekt të cilit i shfaqet nënshtrim, dashuri, nder, dhe bindje. Duke qenë një kombinim i dy nyejve, 'Allah' tregon atë të cilit duhet shfaqur dashuri, nder, dhe bindje absolute – në kundërshtim më tjerët, qofshin ata njerëz, xhinë, engjëj, gurë, drurë, apo çkado – të gjitha nga të cilat janë marrë si objekt adhurimi nga njerëzit gjatë shekujve. 'Allah' është perëndia e njëjtë supreme në të cilën besohet nga fetë kryesore sot, dhe nuk është ndonjë perëndi e veçantë Arabe. Çfarëdo qoftë që adhurohet apo që i ofrohet bindje e pakushtëzuar, apo që është në qendër të ndjenjave siç është dashuria, frika, shpresa, mbështetja dhe të tjera vepra të zemrës, emërtohet si 'ilah'.

Me fjalët tjera, mund të ekzistojnë shumë perëndi, si abstrakte, ashtu edhe konkrete. Shembuj të perëndive të tilla përfshijnë idhuj, drurë, gurë, hajmali, fuqi, grua personale, fëmijë apo prindër, dhe kështu me radhë.

Islami vjen nga rrënja 'esleme' që do të thotë të nënshtrohesh, dhe kjo tregon 'istislam' e cila është gjendja e nënshtrimit dhe pajtimit të vullnetshëm.
Islami është një term që paraqet rrugën e përgjithshme të jetës të mishëruar në nënshtrim ndaj vullnetit të Allahut siç predikohet nga pejgamberët, të bartura në shkrimet e shpallura atyre, duke qenë i fundit ndër ta Muhamedi [paqja qoftë mbi të], për ardhjen e të cilit Çifutët dhe të Krishterët mësuan në Teurat [prej këtu migrimi i tyre aso kohe në Jethrib, tash e njohur si Medine].

Baza e Islamit është veçimi i Allahut me të gjitha format e adhurimit, qofshin ato të zemrës, gjuhës, apo gjymtyrëve. Kjo njihet si Teuhid apo monoteizëm. E ndërtuar mbi këtë është një mënyrë jetese që është mishërim i drejtësisë, barazisë, vëllazërisë universale, dhe paqes.

Musliman është ai që i nënshtrohet Allahut dhe u bindet urdhrave dhe ndalesave të Tij, gjendja e të cilit përshkruhet me Islam.

Ibadet është term që përkthehet si 'adhurim'. Është me rëndësi të theksohet se adhurimi në Islam s'është i kufizuar vetëm me rituale të jashtme. Baza e tij është në zemër dhe shfaqet me ndjekjen e gjendjeve esenciale të zemrës: mehebeh [dashuri], khauf [frikë], dhe rexhaa [shpresë].

Këto tre vepra të zemrës formojnë bazën për çdo veprim njerëzor. Çdo vepër e njeriut gjurmohet prapa deri në njërën nga këto apo një kombinim i këtyre dhe gjendjeve tjera të zemrës. Kështu që në Islam, bërthama e adhurimit gjendet në veprat e zemrës. Të ndërtuara mbi këtë janë thëniet e gjuhës dhe veprat e gjymtyrëve.

Veprat e gjymtyrëve përfshijnë rituale adhurimi siç është namazi, agjërimi, pelegrinazhi, si dhe aspektet shoqërore, siç është lëmosha e detyrueshme e njohur si zekat, sjellja e përgjithshme dhe veprat e bazuara në moral, siç është largimi i gjërave të dëmshme nga dyshemeja, apo të dëshirosh për të tjerët atë që e dëshiron për vete, dhe të tilla çështje tjera, të cilat lehtësojnë jetën e përditshme në shoqëri dhe e cila ndihmon ruajtjen e aspektit të përbashkët jetësor.

Veç kësaj, janë edhe bashkëveprimet shoqërore mes njerëzve dhe vendimet e ndryshme për sa u përket atyre, siç është martesa, vdekja, trashëgimia, konfliktet shoqërore dhe kështu me radhë – dhe veprimi në pajtim me këto vendime dhe të referuarit atyre po ashtu është aspekt adhurimi. Me pak fjalë, 'ibadet' është term që paraqet veprat e jashtme dhe të brendshme, dhe përfshin konceptet e bindjes, nderit, devocionit, falënderimit dhe shumë gjendje tjera të lavdërueshme.

Teuhid në të vërtetë është porosia e të gjithë pejgamberëve, përfshirë Noan, Abrahamin, Moisiun, Jezusin, dhe Muhamedin. Teuhidi përbëhet nga tre aspekte:

a) të besosh se Allahu është krijuesi, pronari dhe rregulluesi i vetëm i universit dhe i gjithçkaje që ekziston veç Tij
b) të besosh në Emrat dhe Cilësitë e Allahut dhe
c) ta veçosh Atë në ibadet [dmth me domethënien gjithëpërfshirëse që u përvijua më lart]

Esenca e teuhidit është të çlirojë njerëzimin nga adhurimi i njeriut [dhe objekteve tjera të krijuara] nga njerëzit dhe t'i drejtojë ata për tek adhurimi i perëndisë së gjithë njerëzimit – duke qenë kjo bazë për unitetin e gjithë njerëzimit. Ai thërret për liri nga robërimi ndaj gjërave të krijuara për tek robërimi ndaj krijuesit të gjithçkaje.

Shirk [shoqërim] është e kundërta e teuhidit dhe përfaqëson vendosjen e të barabartëve, rivalëve, apo ortakëve me Allahun, qoftë në krijimtarinë e Tij, pronësinë apo rregullimin e universit, apo në emrat dhe Cilësitë e Tij, apo në të adhuruarit e Tij, me fjalët tjera, në cilëndo nga këto tre aspekte të teuhidit të shpjeguara më lart.

Shembuj të kësaj do të përfshinin adhurim të varreve apo shenjtëve, apo adhurim të drurëve, gurëve, apo elementeve natyrore, apo të pohosh se ndokush nga krijimi e di të padukshmen pavarësisht, apo se mund të krijojë, apo të japë jetë, apo të marrë jetë, apo të furnizojë dhe mbajë, mu sikur Krijuesi, Allahu.

[ramazan_it]

Pyetjet që shpesh bëhen lidhur me Islamin dhe muslimanët

salafipublications.com

Ky material synon të formojë një të kuptuar tërësor të mësimeve Islame, kryesisht për jomuslimanët, shkurtimisht, por në një mënyrë të ngjeshur.


Pyetja 2: A mund të shpjegoni deklarimin e besimit të muslimanit dhe çfarë do të thotë dhe çfarë tregon ai?

Besimi i muslimanit përmblidhet në deklarimin e besimit të njohur si kelimeh [dmth: fjalë] dhe kjo është:


"La ilahe ilAllah Muhamedur-Rusulullah"


Domethënia e kësaj është:

"Asgjë s'ka të drejtë të adhurohet përveç Allahut1 dhe Muhamedi është i dërguari i Tij", dhe kjo përmban një mohim dhe një pohim. Mohimi është i të drejtës së adhurimit të diçkaje, dhe pohimi është e drejta e adhurimit vetëm për Allahun.
Muslimanët besojnë se universi, me doemos, ka një Krijues.

Është vështirë për gjykimin e shëndoshë të personit të vijë në përfundim se universi me tërë rendin dhe rregullimin e vet është një prodhim i rastit.

Një nga dijetarët Islamë, i njohur si Ebu Hanife [v.150H] një herë e një kohë debatoi me disa ateistë. Ai i pyeti ata:

"Çfarë thoni për ndonjë që ju thotë se ai kishte parë një anije të ngarkuar pa kapedan dhe ekuipazh midis një shtrëngate të fortë, por duke lundruar mirë drejt një limani të sigurt [kështu duke e shpëtuar veten]? A e pranon këtë intelekti i juaj?

Ata thanë:

"Gjykimi ynë nuk e pranon këtë".

Ebu Hanife pastaj komentoi:

"Nëse gjykimi i juaj nuk e pranon rrëfenjën e një anieje pa ekuipazh udhëheqës, atëherë si e pranoni tërë universin me të gjitha gjendjet e ndryshme dhe natyrën komplekse të tij të funksionojë pa një Krijues në udhëheqësi të plotë?"

Kështu ateistët qenë shtangur dhe ndodhi që ata të besojnë në Allahun.

Allahu thotë në Kur'an:

"Vërtet, krijimi i qiejve dhe tokës, dhe ndërrimi i natës dhe ditës, dhe anijet që lundrojnë nëpër det me atë çfarë është e dobishme për njerëzit, dhe shiun të cilin Allahu e zbret nga qielli dhe e ngjallë tokën me të pas vdekjes së saj, dhe gjallesat e ndryshme që lëvizin, të cilat Ai i shpërndau në të, dhe ndryshimi i drejtimit të erërave, dhe retë që mbahen mes qiellit dhe tokës, vërtet janë ajat [dëshmi, shenja, prova] për njerëzit që kuptojnë". [Bekare, 164]

Pra, muslimanët besojnë në ekzistencën e Allahut, se Ai është Shpikësi dhe Krijuesi i universit2, [ndonëse kjo s'është esenca apo subjekti i domethënies së deklarimit të besimit]. Andaj, muslimanët konsiderojnë që universi dhe gjithçka në të ka një qëllim përfundimtar.

Siç thotë Allahu:

"Unë s'i kam krijuar njerëzit dhe xhinët veçse që ata të më adhurojnë". [Dharijat, 56]

Në këtë fjali të shkurtër, Allahu i ka shpjeguar qartë njerëzimit qëllimin e ekzistencës së tyre, diçka që filozofët, shkencëtarët dhe intelektualët kurrë s'kanë qenë në gjendje ta bëjnë gjatë kohëzgjatjes se ekzistencës së njerëzimit, që të ofrojnë një përgjigje përmbyllëse dhe të njëzëshme. Adhurimi, këtu, është një term gjithpërshirës, që mbulon çdo aspekt të jetës, qoftë lidhur me jetën personale të njeriut apo lidhur me të tjerët.

Po ashtu është e mundshme që të ekzistojnë edhe "zota" të tjerë, ngaqë përcaktimi i një "zoti" në Islam është diçka që admirohet apo adhurohet apo të cilit i ofrohet bindje, apo diçka që është në qendër të ndjenjave të njerëzve, siç është dashuria, frika, shpresa, mbështetja, besimi, etj. Andaj, shumë gjëra mund të bëhen "zota" nga njerëzit.

Të tilla gjëra përfshijnë: para, pozitë, pushtet, udhëheqës, prindër, idhuj, muzikë, pop-yje, droga dhe të tjera gjëra të krijuara. Njerëzit i bëjnë këto gjëra "zota" ngaqë besojnë se këto gjëra mund t'u japin atyre çfarëdo që dëshirojnë, se ata mund të gjejnë kënaqësi të vërtetë në këto gjëra, si dhe nder e fuqi. Kështu, kur ata të kenë vendosur një herë se synimi i tyre në jetë është paraja, apo droga, apo pozita, apo pushteti, ata e kanë bërë atë "zot" të tyrin, dmth se gjëja në të cilën besojnë mund t'u japë atyre kënaqësi dhe liri nga shqetësimi. Dhe, të gjitha veprat që ata i kryejnë me qëllim për t'i fituar këto gjëra apo të cilat i çojnë ata në këto gjëra, është forma e tyre e "adhurimit" të këtyre "zotave".

Allahu ka thënë:

"Dhe ata kanë marrë [për adhurim] veç Allahut zota tjerë, që ata t"u japin atyre nder, fuqi dhe lavdi". [Merjem, 81]

Për këtë shkak Allahu ka ndaluar të adhurohen gjërat tjera, meqë në këtë qëndron nënshtrimi dhe përulja më e madhe: Robërimi dhe adhurimi i njeriut [apo gjërave materiale] nga njeriu. Një nga gjeneralët e ushtrisë muslimane, në kohërat e hershme të Islamit, teksa po i afrohej një rajoni të caktuar, u tha njerëzve të tij:"Ne kemi ardhur të çlirojmë këdo që Allahu do nga robërit e Tij, nga adhurimi i njeriut nga ana e njeriut për tek adhurimi i Zotit të të gjithë njerëzve".

Muslimanët besojnë se vetëm Allahu – Zoti i vetëm i vërtetë – ka kontroll mbi jetën dhe vdekjen, se vetëm Ai dërgon shiun dhe furnizon, se vetëm Ai mund t'i shpëtojë njerëzit kur ata janë të shqetësuar dhe në hall, se vetëm Ai kontrollon dhe posedon çfarëdo që është mbi tokë dhe në univers dhe mund ta drejtojë atë ngado që të dojë. Dhe kështu, për kënaqësinë e vërtetë dhe paqe apo rehati të mendjes, vetëm Ai duhet të bëhet objekt i mallit dhe dëshirës së njerëzve, dhe vetëm Atij i duhet kthyer për gjërat që i kërkojnë dhe për të cilat kanë nevojë njerëzit. Nga kjo pikëpamje, adhurimi i gjërave tjera veç Allahut, mund të shihet të jetë i kotë dhe i pavlefshëm dhe për këtë shkak adhurimi i shenjtëve, pejgamberëve, engjëjve, idhujve dhe gjërave të tjera materiale të krijuara konsiderohet e keqja më e madhe që njeriu mund ta bëjë.

Allahu përmend shumë herë që, kur njerëzit janë të shqetësuar, ata e dinë thellë në vete se është vetëm një gjë që mund t'i shpëtojë ata apo ta largojë të keqen nga ata, dhe se ky është Allahu. Madje edhe ateisti, kur jeta e tij është në rrezik dhe s'ka më rrugëdalje tjetër, do të ketë shpresë në zemrën e tij se diçka mund ta shpëtojë atë. Kjo "diçka" në të cilën ai shpreson në zemrën e tij në të vërtetë është Allahu, meqë zemrat kanë një besim instiktiv dhe njohje të një Krijuesi Suprem dhe se kjo është një nga dëshmitë që Allahu ekziston.

Allahu e shpjegon këtë realitet shumë herë në Kur"an:

"Është Ai që jua mundëson të udhëtoni nëpër tokë dhe det, derisa kur jeni në anije dhe ato [anijet] lundrojnë me ta ndërsa fryn një erë e mbarë, dhe ata janë të gëzueshëm me këtë. Pastaj vjen një erë e stuhishme dhe valët u vijnë atyre nga të gjitha anët dhe ata mendojnë se do të gllabërohen nga ato, atëherë ata i luten Allahut, duke i besuar krejtësisht vetëm Atij, duke thënë: 'Nëse na shpëton nga kjo, ne do të jemi ndër falënderuesit'. Por kur Ai i shpëton ata, vë re! ata rebelohen [e kundërshtojnë Allahun] në tokë padrejtësisht". [Junus, 22-23]

Pra, në kohët e vështirësisë së llahtarshme njerëzit i kthehen të vetmes gjë që e dinë se mund t'u ndihmojë dhe t'i shpëtojë ata dhe se kjo është një i vetmi Zot – Allahu.

Kjo, atëherë, është domethënia e:"Asgjë s'ka të drejtë të adhurohet përveç Allahut", pjesës së parë të deklarimit të besimit të muslimanit – se asnjë gjë e krijuar nuk meriton apo s'ka të drejtë në nënshtrim dhe adhurim. Madje, vetëm Allahu, me anë të të qenit të Tij Shpikës, Pronar dhe Kontrollues i universit, e mban këtë të drejtë të veçantë.

Pjesa e dytë e deklarimit të muslimanit është:"Muhamedi është i dërguari i Tij".
Muslimanët besojnë se nganjëherë Allahu dërgon pejgamberë për ta bartur porosinë e Tij, me qëllim që ta informojnë njerëzimin rreth qëllimit të ekzistencës së tyre dhe se si ta përmbushin këtë qëllim. Kështu, ai dërgoi Abrahamin, Noan, Moisiun, Jezusin dhe po ashtu Muhamedin [paqja qoftë mbi të gjithë ata], si dhe të gjithë pejgamberët e tjerë të dërguar gjatë historisë.

Allahu thotë:

"Dhe ne kemi ngritur në çdo komunitet një të dërguar [të thotë]:"Adhurojeni vetëm Allahun, dhe largohuni nga zotat e rremë". [Nahl, 36]

Muslimanët besojnë se Porosia e të gjithë pejgamberëve është një dhe e njëjtë, domethënë: thirrja për të adhuruar një Zot të vetëm, dhe shmangia nga adhurimi i gjërave tjera veç Tij, siç u shpjegua më lart.
Roli i pejgamberëve është që t'ua ilustrojnë me shembull njerëzimit se si ata duhet ta përmbushin detyrën e tyre ndaj Zotit dhe Krijuesit, Allahut – njërit zot të vërtetë dhe si ata duhet ta adhurojnë vetëm atë –, pa i shoqëruar atij ortakë.

Kështu, çdo pejgamber kishte me vete një kod, një shembull apo një "model sjelljeje", i cili në thelb është ilustrim me shembull i domethënies dhe kërkesave të Shkresës. Besimi i muslimanëve se shembulli i pejgamberit, i cili është pejgamberi i fundit i dërguar nga Allahu tek njerëzimi, është mënyra praktike dhe fizike që njeriu ta kryejë adhurimin ndaj Allahut, andaj edhe mënyra për të jetuar një jetë të kuptimtë dhe të qëllimshme në këtë tokë.

Ky kod, i emërtuar Sunet [dmth: rrugë], është gjithëpërfshirës. Ai përfshin gjëra si si të hamë, si të vishemi, si të bëjmë biznes, si të falim namaz, si të mbajmë familje, si të jemi të drejtë, të ndershëm dhe person me moral, si të sillemi me njerëzit tjerë, si të sillemi me natyrën, si të qeverisim një vend apo shtet. Ai përfshin çdo aspekt të jetës. Dhe kështu ne mund ta kuptojmë thënien e Allahut:

"Është Ai që dërgoi midis të pashkolluarve një të dërguar [Muhamedin] nga vetë ata, që ua reciton vargjet e Tij, kështu duke i pastruar ata [nga pisllëku i mosbesimit dhe idhujtarisë], dhe duke ua mësuar atyre Librin [këtë Kur"an] dhe Urtësinë [dmth Sunetin: mënyrat e ligjshme, urdhrat, aktet e adhurimit, etj. të pejgamberit Muhamed]. Dhe vërtet, ata kanë qenë më parë në një gabim të qartë". [Xhumu'ah, 2]

"Në të dërguarin e Allahut ka një model të bukur të sjelljes për këdo që shpreson në [takimin me] Allahun dhe Ditën e Fundit dhe që e kujton Allahun shumë". [Ahzab, 21]

Andaj, për muslimanin, feja Islame është një mënyrë e plotë dhe e përsosur e jetës dhë prej këtu thënia e Allahut në Kur'an:

"Këtë ditë Unë e kam përsosur për ju fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time ndaj jush dhe kam zgjedhur për ju Islamin për fe tuajën". [Ma'deh, 3]

Kjo është çfarë lidh më shumë se një miliardë muslimanë së bashku gjithandej botës. Ky deklarim i besimit:"La ilahe ilAllah Muhamedur-Resulullah [Asgjë s'ka të drejtë të adhurohet përveç Allahut, dhe Muhamedi është i dërguari i Tij]", përbëhet vetëm nga disa fjalë por që kanë një domethënie gjithëpërfshirëse që prekin në secilin aspekt të jetës njerëzore.

Po ashtu është me rëndësi të theksohet që përkundër deklarimit të besimit i cili lidh muslimanët së bashku, ka midis muslimanëve që kanë shpikur në fe atë që s'është prej saj, dhe si pasojë janë ndarë nga trupi kryesor i muslimanëve në besimet, thëniet dhe veprat e tyre. Kjo s'do të thotë se ata janë përjashtuar nga Islami, por janë shmangur disi. Prej këtu ekzistenca e sekteve në Islam. Mirëpo, meqë Islami është mënyra e fundit e shpallur për të gjitha kohërat, dhe meqë Kur'ani dhe shpjegimi i ruajtur i tij nga pejgamberi [salallahu alejhi ue selam] gjithmonë do të jetë i njohur, Islami i pastër gjithmonë do të mbetet dhe gjithmonë do të jetë i arritshëm.

Ata që janë shmangur nga të kuptuarit e shëndoshë të kelimetit dhe kërkesave të tij, janë të shumtë dhe s'është me vend që të diskutohet rreth tyre në përgjigjen ndaj pyetjes aktuale.

__________________________________________________ ___-

1. Fjala Allah përbëhet nga dy fjalë: Al, që është nyje përcaktuese dhe Ilah, që do të thotë diçka që adhurohet. Kështu, Allahu [kombinimi i këtyre dy fjalëve] do të thotë: objekt i vërtetë adhurimi.
Allah është "Zoti" i njëjtë në të cilin besojnë Çifutët dhe të Krishterët dhe është gabim të pretendohet se Allahu është "Zoti" musliman. Në fakt, fjala hebreje për "Zot" është "Eloh", që është e ngjashme me "Ilah" në Arabisht.
2. Një nga dijetarët më të shquar Islamë, Ibn el-Kajjim, ka thënë:"… Prej këtu, puna e bërë [e Allahut] është midis gjërave që japin dëshmitë më të qarta për Cilësitë e Tij dhe për vërtetësinë e asaj me çka na informoi i dërguari në lidhje me Të. Puna e bërë e Allahut dëshmon për vërtetësinë e shenjave që dëgjohen, dhe tregon për [saktësinë dhe përshtatjen e] kërkimit të dëshmisë në shenjat në punën e bërë [të Allahut]. I lartësuari ka thënë:"Ne do t"ua tregojmë shenjat Tona në univers dhe në vetet e tyre, derisa t"u bëhet e qartë atyre se kjo [Kur"ani] është e vërteta". [Fussilet, 53] Domethënë që Kur'ani është e vërteta. Pra, Ai informoi se Ai patjetër do t'ua tregojë atyre shenjat që vështrohen dhe dëshmohen, çka do t'ua bëjë të qartë atyre se shenjat e Tij që recitohen janë të vërteta…" Fund i citatit [Marrë nga "el-Feua"id" të Ibn el-Kajjim] Në Kur'an Allahu ka folur për shumë dukuri natyrore në detale. Aq shumë, saqë kur disa shkencëtarëve të caktuar u qe kërkuar të hetojnë disa thënie në Kur'an, ata qenë fare të befasuar të gjejnë llojin e diturisë që gjendej në të. Kur Profesorit E. Marshall Jonson [Kryetar i Katedrës së Anatomisë, Universiteti Thomas Jefferson, Filadelfi, SHBA] iu bënë të njohura thëniet në Kur'an në lidhje me embriologjinë, ai komentoi:"Kur'ani jo vetëm që përshkruan zhvillimin e formës së jashtme, por thekson poashtu edhe stadet e brendshme – stadet brenda embrionit të krijimit dhe zhvillimit të tij, duke theksuar ngjarjet kryesore të njohura nga shkenca bashkëkohore… Po të zhvendosesha në atë kohë, duke e ditur atë që e di sot dhe duke përshkruar gjërat, s'do të mund t'i përshkruaja gjërat që janë përshkruar… Nuk shoh dëshmi që hedh poshtë konceptin se ky individ, Muhamedi, kishte zhvilluar këtë informatë nga ndonjë vend… pra nuk shoh gjë që kundërshton konceptin se ishte përfshirë ndërhyrja hyjnore…" Embriologu i famshëm, Dr. Keith Moore, autor i tekstit mësimor standard universitar mbi embriologjinë, "Zhvillimi Njerëzor", poashtu komentoi:"Ka qenë një kënaqësi për mua të ndihmojë në sqarimin e thënieve të Kur'anit në lidhje me zhvillimin njerëzor. Më është bërë e qartë se këto thënie duhet t'i kenë ardhur Muhamedit nga Zoti apo Allahu, ngaqë thuajse e tërë dituria e tij [Kur'anit] nuk ishte zbuluar deri shekuj më vonë. [Referoju librit "Zhvillimi njerëzor, me Shtojca Islamike" të Keith Moore, 1982, WB Saunders and Company].