Said Nursiu:Argumentet e besimit

[Urimy-meraga]

Pastaj u kujtova, vallë kjo fjalë a ka lidhje me temën tonë? Më ra ndër mend se në krye të fjalës;

18_12032010161522.jpg

dhe;

18_12032010161526.jpg

të gjitha janë thirrje të njerëzve të devotshëm. Këto fjalë dhe shumë të tjera, vërtetojnë temën tonë, duke theksuar rëndësinë e tyre.

P.sh. kuptimi i kësaj fjale të famshme:

18_12032010161529.jpg

Fuqia dhe Dija e All-llahut xh.sh. është përmbi të gjitha. Asgjë nuk mund të dalë jashtë dijeve dhe koncepteve të Këtij Fuqiploti. Ai është më i Madhi dhe për çdo gjë mbështetemi tek Ai. Domethënë, Ai Ringjalljen na e sjell për të na shpëtuar nga hiçi dhe na jep lumturinë e përjetshme, gjëra këto që për Fuqinë e Tij janë fare të vogla. Ai është më i Madhi dhe Madhështinë e Tij të paimagjinueshme nuk e koncepton dot mendja jonë. Qartësia e këtij ajeti:

18_12032010161531.jpg

tregon se ringjallja për Fuqinë e All-llahut xh.sh. është aq e lehtë, sa sikur të ringjallte një njeri të vetëm. Kuptimi i këtij është se është bërë si fjalë e urtë, se në raste fatkeqësish, thonim si një qëllim të vetëm fjalët: “All-llahu është i Madh! All-llahu është i Madh!” Këto fjalë të bëjnë për vete dhe janë një pikëmbështetje, prej të cilave merr fuqi dhe ngushëllohesh.

Në “Fjalën e nëntë” tregohet se fjala “All-llahu ekber”, është thelbi dhe domethënia e namazit dhe ato:

18_12032010161534.jpg

përsëriten tridhjetë e tre herë, për të sqaruar kup¬timin e këtij namazi. Këto janë fjalë ngushëlluese edhe në rastet kur shohim gjëra të çuditshme, jashtëzakonisht të mëdha dhe të bukura. Vëtëm në këtë rast e kuptojm Madhështinë e All-llahut xh.sh., pra kur të kesh parë këto pamje të mre¬kullueshme dhe kur të gjesh përgjigjen e habisë tënde për atë që ke soditur, ashtu siç është sqaruar në “Fjalën e gjashtëmbëdhjetë”:

Ashtu si në një ditë festimi, një ushtar i thjeshtë, hy së bashku me marshallin pranë mbretit, ku në kohë të tjera vetëm me anën e oficerit ka mundur ta njohë. Njëlloj edhe në kohën e haxhit çdo njeri si evlijatë, All-llahun me funksione të emrave me tituj:

18_12032010161538.jpg

fillon ta njohë dhe kështu i hapën pozitat e ma-dhështisë. Kështu shpirtin e tij që e përfshin habia, i përgjigjet fjala:18_12032010161541.jpg përsëritja e së cilës të gjithë habive i përgjigjet dhe gjithashtu ve¬seve të rëndësishme djallëzore, i priten krejtësisht rrënjët me fjalën: 18_12032010161544.jpg Dhe pyetjes sonë të Ahiretit saktësisht na përgjigjet fjala: 18_12032010161547.jpg duke e bërë të ditur Ringjalljen dhe duke e bërë të nevojshme Atë. Më pas vazhdon: “Po të mos ishte Jeta e Mbrapme, unë do të isha një gjë e pakuptimtë, sepse prej pafillimsisë deri në përjetësi, kush ka falenderuar, të gjitha ato falenderime i kanë shkuar në llogari të All-llahut xh.sh. të Madhëruar. Lumturia e Përjetshme bëhet shkak, që mirësitë të marrin vlerën e duhur, ekzistencën e Përjetësisë.

Të zotëruarit e vetëdijes, përsëri nuk mund të të shpëtojnë nga brengat e humbjes. Vetëm besimi në ekzistencën e jetës tjetër, mund të ta heqë këtë vuajtje. Çdo besimtar është i urdhëruar, që çdo ditë në namazet që i falë, të thotë të paktën njëqind e pesëdhjetë herë:

18_12032010161550.jpg

dhe kuptimi i kësaj shprehje është një falenderim i pafundëm, që zgjat prej pafillimsisë deri në për¬jetësi. Kjo është një parapagesë e jetës së lumtur të parajsës. Ky falenderim nuk përcaktohet vetëm për këtë jetë me brenga. Pra po qe se kjo bëhet shkaku i mirësive të jetës tjetër, falenderon përsëri duke e përsëritur atë. Fjala e amshuar:

18_12032010161553.jpg

që ka kuptimin: All-llahu i Madhëruar është larg të metave, Ai nuk ka shok, gabime, mangësi, mizori, dobësi, mosmirënjohje, kërkesa, nevoja, tradhëti dhe është shumë larg prej të gjitha gjërave të këqija. Ato bien në kundërshtim me Përsosmërinë, Bukurinë dhe Madhështinë e mbretërisë së Tij. Kjo fjalë jep kushtimin se All-llahu xh.sh. ka përgatitur një xhennet të përhershëm për jetën tjetër. Përsëri siç është vërtetuar më parë, po të mos ishte lum¬turia e përjetshme, edhe Mbretëria, Përsos¬më¬ria, Madhështia, Bukuria dhe Mëshira e Tij, do të njollosej me gabimet dhe mangësitë. Si ato tre Fjalë të Bukura që përmendëm edhe këto, si:

18_12032010161555.jpg

dhe shumë të tjera, janë thelbi dhe baza e besimit. Ashtu siç është zbuluar përbërja kimike e sheqerit dhe e mishit, në këtë kohë edhe përmbledhja e the¬meleve të besimit dhe Kur’anit, në ato tre Fjalë të Bukura, ndriçojnë si diamant në krye të disa kapi¬tujve dhe janë burimi i Risale-i Nurit. Këto fjalë më janë ngulur në zemrën time dhe tregojnë do-methënien e tyre të amshuar. Nga tridhjetë e tre herë që përsëriten këto fjalë, Subhanallah, Elham¬dulil-lah dhe All-llahu ekber, në të pesë namazet, të fusin në një rreth, ku marrin pjesë njëqind milionë njerëz. Këto fjalë e kanë marrur kushtimin tek Shenjtëria dhe Adhurimi i Hz. Muhammedit (a.s.m.), që i ka përsëritur që më parë këto fjalë pas çdo namazi.

18_12032010161558.jpg

Tani e kupton sevapin e këtyre fjalëve që për¬së¬riten nga tridhjetë e tre herë në çdo namaz dhe që janë thelbi dhe përmbledhja e Kur’anit të Famshëm dhe besimit?

O vëlla! Mundohu të mos ndahesh nga ky rreth i dobishëm!

Në fillim të këtij libri, në çështjen e parë, me-gjithëse paraqitëm një mësim të mirë rreth namazit, krejt pa pritur në fund të tij, ai u bë shumë i rëndësishëm dhe një “tespihat” për këtë namaz.

18_12032010161601.jpg

[Urimy-meraga]

ÇËSHTJA Ë NËNTË

18_12032010161605.jpg

Një pyetje shpirtërore u bë shkak për të komen¬tuar këtë ajet të gjatë, që sqaron mirësitë e dobish¬me që ka dërguar All-llahu xh.sh.. Kjo përgjigje m’u shfaq në mëyrë shpirtërore në zemrën time dhe më duket se i jep rrugë problemit që po dis¬ku¬tojmë: Pse njeriu bëhet mosbesues kur mohon vetëm një të vërtetë të themeleve të besimit? Pse duke mos e pranuar këtë të vërtetë, ai nuk mund të quhet musliman? Besimi në një Zot xh.sh. dhe në Jetën Tjetër, atij duhet t’i mjaftojnë, si drita e diellit që mposht errësirën. Pse po të mohosh një të vërtetë të Besimit bëhesh “murted” (i larguar nga islami) dhe bie në errësirën e mosbesimit? Pse kush nuk pranon vetëm një prej gjashtë themeleve të besimit, ai automatikisht del prej fesë islame? Ndërkaq besimi në të tjera të vërteta, njeriun duhet ta shpëtojnë nga mosbesimi.

Përgjigje: Besimi është i kompletuar nga gjashtë themele, që janë edhe të vëretat e njësimit të All-llahut xh.sh.. Ato nuk mund të ndahen dhe as të cungohen kurrë, sepse secila shtyllë e besimit mbështetet dhe pra askush nuk mund të dridhë tërë themelet me argumentet e tyre, sepse përforcon tjetrën, duke u bërë edhe më të besueshme. Çdo themel bëhet shtyllë për tjetrin. Ai mendim i pathemeltë nuk mund të ndryshojë kuptimin e njërit edhe pse dikush duke mbyllur sytë mund ta mohojë, duke u shprehur: “I vërtetë është, por unë nuk e besoj nga inati!” dhe bie në gropën e errët të mosbesimit absolut. Që nga ky moment, huma-nizmi i tij zhduket, duke e kredhur vetveten shpir¬tërisht dhe materialisht në ferr.

Këto tregime të shkurtëra edhe në një vend tjetër për Ringjalljen, ashtu si edhe në themele të tjera të besimit. Tani edhe këtun me ndihmën e All-llahut xh.sh., brenda gjashtë pikash, do të përmbledhim domosdoshmërinë e Besimit:

Pika e parë. Besimi në një All-llah xh.sh., siç është vërtetuar edhe në themele të tjera, vërteton edhe besimin në jetën tjetër. Kjo temë është sqaruar më së miri në “Çështjen e shtatë”.

Pra këtë gjithësi, pa anë e pa fund, si një vilë, qytet, apo atdhe, e ka krijuar një Zot All-llahu. Madhështor. Edhe atomet, planetet, mizat dhe yjet, i ka krijuar si një ushtri të përsosur, që i sjell dhe i rrotullon krejtësisht. Të gjitha këto, sipas urdhërit të Eprorit, bëjnë manovra për t’u ushtruar. E shihni se si një mizë e vogël, apo një planet, në galaktikën e largët, lëvizin dhe rrotullohen si në një parakalim ushtarak, duke adhuruar Komandantin e tyre me vepra konkrete. Duke parë të gjitha këto, a ka mundësi që një Mbret i Pafillimtë, të mos ketë një Mbretëri të Paskajshme dhe një kamp të lumturisë së vazhdueshme? Kurrë, asnjëherë!

Domethënë: Shiko dhe mëso se, siç është tre¬guar edhe në “Çështjen e shtatë”, Mbretëria e All-llahut xh.sh. dhe Funksionet e Emrave të Bukur, e bëjnë të nevojshme Jetën Tjetër, sepse shtylla e besimit e ka mbështetjen të fortë. Nuk mund të besosh tek All-llahu xh.sh., po nuk pate besim tek jeta tjetër dhe po kështu, me anë të këtyre tre shembujve do të bindesh se gjithësia e bukur nuk do të kishte kuptim pa një të dërguar fisnik. Pa një Konsull Hyjnor nuk bëhej asgjë.

Shembulli 1: Shkurtimisht, në “Fjalën e dhjetë” është thënë se: “A nuk ta pranon mendja që All-llahu xh.sh. ka krijuar gjithësinë, si një libër fizike dhe për këtë meriton adhurim të veçantë?” Çdo faqe e këtij libri dhe çdo rresht, mban në vetvete kuptime të thella.

Shembulli 2. Kjo gjithësi është si një Kur’an Madhështor, ku secili ajet, secila fjalë, secila shkronjë dhe pikë, është një Mrekulli e Krijuesit të të Patëmeta.

Shembulli 3. Kjo Gjithësi është si një Xhami e Madhe Hyjnore, ku çdo faqe e saj është shkruar dhe zbukuruar me ajete të panumërta. Në çdo qo¬she të kësaj “xhamie”, krijesat bëjnë lloj lloj adhu¬rimesh dhe karvani i tyre do të pranojë se me siguri ka një All-llah xh.sh., që duhet adhuruar patjetër.

Tani a e kupton se patjetër All-llahu xh.sh., do ta dërgojë Mësuesin dhe Komentatorin e Kur’anit të Famshëm, dhe Imamin e Xhamisë së Madhe, pra Hz. Muhammedin (a.s.m.)?

All-llahu i Madhëruar, për të treguar Mëshirën e Pakufishme dhe Përsosmërinë e Edukatës së Tij, e ka krijuar gjithësinë si një vend gostitjesh, reklami¬mesh, shëtitjesh, ku ka ekspozuar çdo lloj ushqi¬mesh të shijshme dhe artesh të bukura e superiore.

A ta pranon mendja se Ai, Mjeshtri i Mëshir-shëm, të mos komunikojë me krijesat e Veta, në¬përmjet të dërguarve, për këto mirësi që ka bla¬tuar? A nuk dëshiron Ai, që të presë falenderimet e merituara, për këto bamirësi? A nuk duhet të bëjnë detyrën e tyre dhe adhurimin e duhur këto krijesa, përkundrejt të gjitha këtyre çudirave të admiruesh¬me?! Kurrë nuk ka mundësi!

A është e mundur që Ky Mjeshtër i Madh, Artin e Vet, që e do dhe përpiqet që ta pëlqejnë edhe të tjerët, ndërsa vetëm gojës me përpikmërinë e Tij i ka dhënë të shijuarit e shumëllojshëm. Për këto cilësi me të cilat i ka pajisur, kërkon prej njerëzve aprovimin dhe përkushtimin e kësaj shqise. Me secilin art që ka zbukuruar këtë gjithësi, shpir¬tërisht Ai kërkon të shpallë dhe të njoftojë Buku¬rinë e Tij të Përsosur. A ka mundësi tani që si Ko¬mandant i krijesave dhe i njerëzve të vetëdijshëm të mos dërgohet ndonjë prej tyre për të folur për ato Arte të Bukura të gjithësisë, që njoftojnë Emrat e Bukur të Tij? është e pamundur që të ngelet pa përgjigje dhe pa aprovim kjo pyetje.

Të gjallët me vepër apo me gojë, paraqesin kër¬kesat e tyre. Kështu ti e shikon se të gjitha plotë¬sohen bash në kohën e duhur këto bamirësi të pa¬numërta. Të gjitha këto tregojnë se Folësi i Ditur, i përgjigjet me një gjuhë të ëmbël. A ta pranon mendja tani që Ai të mos e dëgjojë zërin e të gjallëve, sado të vegjël qofshin ato? Të mos vlerë¬sojë, qoftë edhe kërkesën më të vogël të tyre, të shprehur me gjuhë e me vepër dhe të mos i për¬gjigjet? Me përfundimin e Gjithësisë dhe të kalifit të Saj, si dhe me dërgimin komandant të këtyre krijesave, pra komandantët shpirtërorë të njerëzve, profetët, a është e mundur të mos flasë me ta? Të mos u dërgojë nëpërmjet tyre dhe librave të shenjtë, Mesazhe Hyjnore? Kurrë nuk mund të ndodhë!

Domethënë: Besimi në një All-llah xh.sh., me saktësi dhe me argumente të panumërta, tregon për ekzistencën e profetëve dhe të Librave të Shenjtë, me fjalët:

18_12032010162120.jpg

duke e theksuar këtë fakt.

A ka mundësi që përkundrejt të gjitha arteve, ku njofton Veten e Tij, të mos e sjellë për nga Vetja dashurinë e krijesave dhe të mos kërkojë nga ato, që me punë dhe me vepra, ta falenderojnë All-lla¬hun e tyre?! Të mos u dërgojë të Dërguarin Fisnik, që Ai pastaj të njoftojë të vërtetën e Kur’anit?! Ai e ka njoftur edhe Mjeshtrin Madhështor dhe ka shp¬rehur dëshirën që populli të kthejë fytyrën nga Krijuesi dhe të shprehë falenderimet për Të, me këto fjalë:

Me këto zëri i kësaj bote arrin në kupë të qiellit, bile me këtë zë lëkunden malet dhe detërat. Gjatë njëmijë e treqind vjetëve, më të shumtën e një të pestës së njerëzimit, (tash me të një tëkatërtës së njerëzimit) atë më me kualifikim, profeti u ka udhëhequr njerëzve, për të dalur përpara Eduka¬torit Madhështor, që të plotësojë detyrën e duhur, për të cilën është urdhëruar, adhurimin. Profeti ishte Ai që sqaroi suret dhe qëllimin e Kur’anit në këtë gjithësi, duke dhënë mësime gjatë të gjitha periudhave të shekujve të kaluar. Ai duke dhënë mesazhe, ka sqaruar vlerën, nderin dhe detyrimet e racës njerëzore duke thirrur me zë të lartë. Me një mijë Mrekullitë e Tija, All-llahu xh.sh. vërteton se Muhammedi (a.s.m.) është i Dërguari i Tij. Përsëri nuk mund të kishte mundësi, që Muhammedi (a.s.m.), të mos ishte Konsulli i zgjedhur dhe i përsosur i All-llahut xh.sh.. Domethënë: Me të gji¬tha argumentet e mundshme fjala:

e cila vërteton edhe fjalën:



Si ka mundësi që Ky Krijues t’i pajisë krijesat e Tija me mijëra gjuhë të ndryshme dhe t’i kuptojë kërkesat e tyre dhe pastaj të mos i plotësojë ato? Kjo nuk bëhet!

[Urimy-meraga]

A ta pranon mendja që në këtë gjithësi, proble¬min e krijesave të mos e sqarojë; se nga vijnë dhe ku do të shkojnë, për çfarë arsyesh erdhën karvan pas karvani në këtë vend dhe që për disa kohë do të mbarten në një botë tjetër? A ka mundësi që këtyre pyetjeve të vështira, me një Libër si Kur’ani të mos u përgjigjet dhe të mos sqarojë këto të vërteta të përgjithshme? Nuk ka mundësi!

A ka mundësi të mos të dërgonte një Libër, që ka mbi trembëdhjetë shekuj që shpërndan Dritën e Tij kudo dhe të mos e shkruante në zemrën e një¬qind milionë hafizëve amshueshmërinë e Tij? Të mos rriste kualifikimin e njerëzve dhe me ligjet e Tij të kursyera të mos gjykonte dhe pastronte shpirtërat, zemrat dhe mendjet e njerëzve, Risale-i Nur ka trajtuar të dyzet anët e Kur’anit dhe të dyzet Mrekullitë e Tija, tek dyzet breza njerëzish, për të gjitha kategoritë dhe llojet e tyre, veç e veç. Kjo më mirë është vënë në pah në “Letrën e nëntë- mbëdhjetë”, ku në të njëmijë Mrekullitë e Muham¬medit (a.s.m.), vërtetojnë se me të vërtetë, Kur’ani është Fjala e All-llahut xh.sh..

Kuptohet se nuk është e mundur që Folësi i Për¬jetshëm dhe Mjeshtri i Paskajshëm të mos flasë dhe të mos dërgojë mesazhe tek Krijesat e Tija. Kjo nuk do të kishte kuptim dhe kurrë nuk është e mundur.

Domethënë: Besimi në një All-llah xh.sh., me të gjithë argumentet e veta, vërteton se Kur’ani është Fjala e All-llahut xh.sh..

A ka mundësi që një Mbret Madhështor, që fa¬qen e tokës e mbush dhe e zbraz me krijesa të reja çdo ditë, duke e hijeshuar e zbukuruar dhe duke u krijuar kushte të veçanta, të mos e njoftojë Veten dhe të mos kërkojë nga ato, që t’i bëjnë “tespih” dhe adhurim? Ky Mbret që ka krijuar qiejt a është e mundur yjet t’i lëjë bosh e të mos krijojë vila qiellore për banorët, sipas kushteve të atjeshme? A ka mundësi që t’i lërë këto vende pa nënpunës, pa shërbëtorë, pa përfaqësues, pa konsuj, pa ministra, pa soditës, pa adhurues dhe pa banorë? Nuk ka asnjë mundësi!

A është e mundur që të mos regjistrojë gjithçka që ndodh në Mbretërinë e Tij, një Dijetar i Mreku¬llueshëm që këtë Gjithësi e ka shkruar me një mjet të përsosur dhe që biografinë e të gjithë drurëve dhe po ashtu detyrimin e jetës së një bari apo luleje e ka regjistruar në farën e tyre dhe ka fiksuar së bashku me të, të gjithë drurët jetësorë dhe biogra¬finë e krijesave njerëzore të vetëdijshme, duke fik¬suar në një vend (me madhësi sa kokrra e grurit)? Të mos fotografojë të gjitha ngjarjet që ndodhin në Atdheun e Tij, që më vonë t’i ketë si dëshmitarë të pakundërshtueshme të Drejtësisë së ekuilibruar?! Të mos sundojë tek Ky Sundimtar i Ditur, Mëshira, Dituria Universale dhe Edukata e Përkryer, me të cilat ka krijuar xhennetin dhe xhehenemin, Urën e Siratit dhe Balancën e Madhe të Drejtësisë?!

A ka mundësi që veprimet e njerëzve, me të cilët ka kontakt të përditshëm, të mos i regjistrojë, që të ketë mundësi për të dhënë dënimin apo shpër¬blimin, sipas veprave konkrete? Të mos regjistrojë sevapet dhe mëkatet në panoramën e kaderit, që është edhe caktimi i Tij, si All-llah xh.sh. dhe Sun¬dues i Gjithësisë?! Kjo nuk bëhet kurrë!

Domethënë: E vërteta e besimit në një All-llah xh.sh., vërteton edhe ekzistencën e melekëve dhe të kaderit të All-llahut xh.sh..

Pika e dytë: Së pari Kur’ani dhe pastaj të gjithë Librat qiellorë dhe fletushkat, të paraqitura më pare, thëniet paraqitur nga Profeti ynë dhe nga profetët e tjerë, të gjitha thëniet e tyre mbështeten në “gjashtë themelet e besimit”. Ata vazhdimisht janë përpjekur të japin mësime rreth këtyre “the¬meleve”. Me të gjitha dëshmitë dhe argumentet e tyre, janë munduar të saktësojnë vërtetësinë dhe profetësinë e tyre, që janë mbështetur vazhdimisht në këto “gjashtë themele” të besimit në një All-llah xh.sh. dhe në Jetën Tjetër. Këtë pikëpamje e plo¬tësojnë edhe “themele” të tjera të besimit, që nuk është e mundur t’i ndash nga njëri-tjetri.

Domethënë: Ndarja e tyre nuk mund të arrihet, sepse njëri nuk mund të kuptohet pa plotësimin e tjetrit, duke e pasur të nevojshëm atë. “Theme¬let…..” janë si një trup me gjashtë pjesë, ashtu si ajo Pema e xhennetit, Tuba, që i ka rrënjët në qiell por degët dhe gjethet, mbështeten në trupin e saj gjigand. Pra jeta e drurit është e qartë si drita e diellit dhe askush nuk e mohon dot, siç nuk mund të mohojë fletët, frutat, degët apo sasinë e prodhi¬mit të saj. Kështu mohuesin do ta përgënjeshtrojnë dhe do të heshtin. Kështu është edhe problemi i “themeleve të besimit”.

Në fillim të kësaj pozite shkrova gjashtë pika, të cilave doja t’u shtoja edhe nga pesë nënpika të tjera. Në këtë mënyrë, të gjashtë “themelet e besi¬mit”, u përpoqa t’i komentoj në tridhjetë e gjashtë. Kështu do të kisha më shumë mundësi t’u për¬gjigjesha më mirë pyetjeve të vështira të “theme¬leve të besimit”. Mjerisht nuk ia arrita dot qëllimit për komentimin e tyre, për arsye të disa pengesave që pata.

Supozoj se pika e parë ka qenë e mjaftueshme për t’u kuptuar nga intelektualët dhe nuk ka nevojë për më tepër. Kam përshtypjen se u kuptua që: Një besimtar po mohoi vetëm njërën nga të vërtetat e besimit, bëhet dyshues dhe mosbesues. Kjo ndodh se përveç së tjerash, çështjet e fesë Islame kanë tre¬guar se “themelet e besimit”, janë lidhur me njëri-tjetrin me zinxhirë të fortë. P.sh. kush nuk e njeh Muhammedin (a.s.m.), që është i dërguari i All-llahut xh.sh., ky njeri nuk njeh as All-llahun xh.sh. (me të gjitha funksionet e Tij), as jetën tjetër, duke e mohuar atë. Duhet ta dimë se besimi tek një mus¬liman është mbështetur në argumente kaq të panu¬mërta dhe të palëkundura, saqë ta mohosh këtë është një mëkat i pafalshëm. Një mendje e kthjelltë medoemos duhet ta pranojë këtë të vërtetë.

Pika e tretë. Në një moment thashë: “ELHAM¬DULIL-LAH” dhe kërkova të përballohem me do¬methënien e saj. Më ra ndër mend kjo fjali:

18_12032010162132.jpg

Kështu e pashë se këto fjalë i pëlqejnë dëshirës time.

ÇËSHTJA E DHJETË

(LULJA E EMIRDAGUT)

Një përgjigje e fortë, për ata që kundërshtojnë përsëritjen e leximit të Kur’anit.

Të dashur vëllezër të vërtetë!

Kjo çështje është pak e ngatërruar dhe nuk është shumë e qartë, siç kam pasur dëshirë. Ta dini se në atë shprehje të ngatërruar, në të vërtetë ndërthuret një mrekulli e madhe, që mjerisht nuk isha i zoti ta komentoja. Megjithëse në këtë parashtresë ka shp¬rehje të paqarta, ato të bëjnë të analizosh kuptimin e Kur’anit dhe kjo çështje të garanton një adhurim me anë të mendimit. Kuptimi i tij është veshur si me një petk madhështor me diamant të shkëlqyer dhe të ndritshëm. Mos vështro për të marrë petkun, por mundohu të mos bie nga duart diamanti. Këtë pranojeni si përgjigje të letrave tuaja të urimit. Këto i kam shkruar në një gjendje të sëmurë dhe dy ditë pa ngrënë. Për fat të mirë qëlloi edhe muaji Ramazan, kështu që këto dhe disa të vërteta i kam shkruar në mënyrë të shkurtër. Ju lutem mos ma merrni për neglizhencë!(*)

Të dashur vëllezër të vërtetë!

Kur’ani i Famshëm ka zbritur si një Mesazh, prej Pozitës së Lartë të Edukatës së Gjerë të Folësit të Përjetshëm dhe kjo pozitë i është atribuar një Personi të Nderuar, që ka qënë Përfaqësuesi i racës njerëzore dhe i të gjithë gjithësisë. Ai ka zbritur në Rangun e Atij, që përmbledh të gjithë bijtë e Ade¬mit, duke i udhëhequr në të gjithë shekujt, si prijësi i tyre. Gjatë të gjithë shekujve u ka bërë vërejtje krijesave, që të jenë të kujdesshme dhe ta kthejnë vëmendjen nga jeta tjetër. Në qiell dhe në tokë, fjala e Tij ka buçitur, bile, gjykimi i Tij shkon deri në përjetësi. Kuptoje!

Ai është i ndikuar nga Forca Hyjnore dhe thirrja e Tij ka një ndikim të gjerë. Në mënyrë të mrekullueshme tregon që me stilin e Tij të veçantë dhe të thjeshtë është i kuptueshëm si për kokën e njerëzve të pashkollë të shumicës së njerëzimit, ashtu edhe për shtresën e lartë të shoqërisë. Siç e theksuam edhe në këtë tregim, Kur’ani nuk është një libër historie dhe po të krahasohet me të, ka një konceptim shumë më të gjerë. Me Ligjet e Tij të veçanta, i jep dritë dhe pjesë secilit shekull. Veça¬nërisht Kur’ani me ajetin:

18_12032010162137.jpg

ata i tremb, duke u thënë se kriminelëve dhe nje¬rëzve të paturpshëm të këtij shekulli, u kundërvihet me fatkeqësi qiellore, apo tokësore, siç mund të jetë tërmeti, ashtu siç ka ndodhur me popujt “Ad” dhe “Themud”, gjatë shekujve të mëparshëm, që kanë marrë dënime mbi kokat e tyre. Në ajete të tjera u jep ngushëllim muslimanëve të sotëm, si¬kurse i ka dhënë edhe profetëve Musa dhe Ibrahim (a.s.).

Pra në përfytyrimin e mosbesimtarëve, e tërë e kaluara është një varr i stërmadh i asgjësë, ku kanë humbur të gjithë gjallesat e shekujve. Besimtarëve Kur’ani me Mrekullitë e Tij, u jep një lajm, kur thotë: “E kaluara është një hapësirë, që nuk ka vdekur dhe prej saj duhet të marrim mësim. Ashtu si përpara ekranit të kinemasë, ajo na shfaqet përpara syve duke na njohur dhe na dërguar atje. Kur e shohim para vetes ne marrim mësime të vlefshme dhe të rëndësishme”.

Kur’ani i Famshëm na këshillon kur thotë se në përfytyrimin e të pafeve, e kaluara është një hapë¬sirë e mbushur me të vdekur, me çrregullime dhe rrutullime të trishtuara dhe të pafundme. Por nuk është ashtu, sepse kjo Gjithësi është si një Libër i Madh, si një qytet dhe vend ekspozimi, ku qëniet e vetëdijshme janë të ngarkuara me detyrime të mëdha, duke komunikuar dhe kërkuar ndihmë prej njëra tjetrës.

Kështu xhinët dhe melektë u japin ndihmë dhe mësime njerëzve. Kuptohet se kush këndon Kur’a¬nin e Famshëm, fiton shumë sevape, për një shk¬ronjë, dhjetë, njëqind dhe nganjëherë një mijë, disa mijëra dhe më tepër. Sikur të gjithë xhinët dhe njerëzit të mblidhen, një tjetër si Ai nuk mund ta shkruajnë dot. Pikërisht kur duhet, Ai flet me të gjithë bijtë e Ademit dhe në të gjithë zemrat e hafizëve që e këndojnë Atë, zë vend me kënaqësi. Sado që të lexohet dhe përsëritet, Ai nuk bëhet i mërzitshëm kurrë.

[Urimy-meraga]

Megjithëse duket i ngatërruar në fjalitë e Tija, Ai zë vend me lehtësi në mendjet fëmijërore. Të sëmurëve dhe atyre që merren me Të, u vjen si një gurgullimë melodioze e zemzemit, që u përkëdhelë veshin. Si këto, përmban edhe mjaft ndikime të tjera përsosmëria e Kur’anit dhe kështu nxënësit e Tij përfitojnë lumturinë e përjetshme. Duke e ditur se Komentuesi i Tij ka qenë fare pa shkollë, ne e kuptojmë shumë qartë se në Të nuk ka asnjë pikë të pakuptueshme dhe të ngatërruar, gjë që tregon se ka mbrojtur përsosmërinë e Tij, ashtu siç ka zbritur nga qielli. Kur’ani duke dashur të trajtojë faqet e Librit të Gjithësisë me shprehje të thjeshta, është zbritur për ta kuptuar njerëzit e thjeshtë të popullit, që përbëjnë 75% të racës njerëzore. Duke bërë këtë paraqitje të Tij, Ai vazhdon në rrugën e ndritur të Mrekullisë së Vet.

Në shumë vende të botës, Kur’ani i Famshëm, Mrekullinë e Vet e tregon me faktin se Ai është një nevojë e madhe e njerëzimit. Ai është libër ftese dhe të mëson si t’i lutesh dhe ta përmendësh Një¬sinë e All-llahut xh.sh.. Kur lutemi i marrim fjalët prej shprehjeve të Tij, duke zbuluar autentitetin e veçantë dhe pamangësinë e vet. Kur duam të tregojmë diçka, shprehjet dhe fjalët i marrim nga Ai dhe duke i përsëritur, ato bëhen më të ëmbla dhe më të kuptueshme për shtresat e popullit, ngaqë përmbajnë kuptime të larmishme. Asgjë nuk del nga natyra e Tij, kur edhe gjërat e thjeshta dhe të parëndësishme, nuk dalin jashtë Mëshirës dhe Kujdesit, gjatë sekreteve të Mrekullisë së Tij.

Në Kur’an janë paraqitur edhe ngjarje të vogla, që kanë ndodhur midis sahabeve, kur filluan të përpilojnë dhe projektojnë ligjet e fesë islame. Ato kanë qenë si embrioni i ligjeve, që më vonë u kthyen në kriteret bazë të principeve të fesë.

Përsëritja e Kur’anit ka ardhur nga nevoja të ndryshme. Gjatë njëzetetre vjetëve që ka zbritur, janë bërë pyetje të ndryshme nga të gjitha shtresat e popullit, që me argumente të forta, kanë kërkuar përgjigjen e të fshehtave të metafizikës dhe të kup¬tojnë se si një All-llah xh.sh. mund të ketë Fuqinë, për të krijuar gjithësinë dhe më në fund të plasë kijametin, të zhdukë prej vendit rruzullin tonë dhe ta vendosë në Ahiret, pra në jetën tjetër. Se si mund të ketë në duar atomet dhe yjet dhe të tregojë fundin e veprimtarisë së njerëzve, ligësitë dhe kri¬met që hidhërojnë gjithësinë, tokën, qiejt dhe çdo element. Me këto rrëfime Kur’ani do t’iu tregojë maskarenjëve se kanë shqetësuar All-llahun xh.sh., duke fituar kështu armiqësinë e Krijuesit të Gjithë¬sisë.

Pra si do të mbroheni? Kuptojeni vetë se çdo të ndodhë pas shkatërrimit të madh. Këto dhe mijëra përfundime të tjera ka qenë e nevojshme t’i sqarojë Kur’ani, me argumente të shumta. Përsëritjet e vazhdueshme, nuk mund të quhen as faj, as gabim, por ndoshta ato janë edhe mrekullia e Tij, veçantia e elekuencës, që përdoret sipas rastit dhe gjendjes së duhur.

Përshembull: Siç është treguar në “Shkëlqimin e katërmbëdhjetë”, vetëm një ajet:

18_12032010162140.jpg

ka zbritur 114 herë. Kjo është një e vërtetë që tregon për Forcën e Dritës së Tij, që ka lidhur qiellin me rruzullin tonë, duke shndritur gjithësinë. Veç kësaj, vjen edhe e vërteta se çdo gjë në këtë botë, ka nevoja të mëdha dhe duhet të mbështetet tek forca e Tij, në çdo çast. Kjo fjalë e amshuar edhe sikur me mijëra herë të thuhet, nuk bëhet e mërzitshme, sepse përmban në vetvete, të gjitha nevojat e krijesave, njësoj edhe përsëritja e Kur’a¬nit është siç është p.sh. buka.

18_12032010162143.jpg

tetë herë është përsëritur në emër të logjikës së të gjithëve dhe për llogari të përfundimit të Gjithë¬sisë. Duke sqaruar ajo tregon për shpëtimin e profetëve dhe torturat e popujve. Përsëritja e këtij ajeti thekson forcën e mijëra të vërtetave, duke lartësuar sedrën e Edukatorit, që dënon popujt mi¬zorë dhe me mëshirën e Tij hyjnore, mbron pro¬fetët. A e kupton se përsëritja e këtij ajeti, me mi¬jëra herë është me vend, duke shprehur eloku¬encën dhe mrekullinë e Tij? Pra kjo është nevoja e për-sëritjes së Tij.

Edhe një shembull: Në suren “Rrahman” ajeti thotë:

18_12032010162146.jpg

mosbesimtarët dhe kundërshtarët e njerëzve dhe të xhinëve, i tremb me këto ajete, duke u thënë: “O ju që po nervozoni gjithësinë, botën dhe qiejt! Ju po i mërzitni dhe po i trishtoni me gënjeshtrat që po thoni për fundin e jetës, për shpërblimet që do të meritojnë. Me kundërshtimin ndaj All-llahut të Madh, ju po dhunoni të gjitha qeniet, prandaj bë¬huni gati për torturat e tmerrshme që po ju presin. Kuptoje pra se këto dy ajete vlejnë sa mijëra çësh¬tje, sepse japin zbërthimin e mijëra të vërtetave, si dhe një mësim të përgjithshëm. Këto ajete edhe sikur mijëra herë të përsëriten, e meritojnë se janë të nevojshme, ngaqë tregojnë Mrekullinë Hyjnore të Bukur.

Shembull tjetër është “Xhevshen-ul kebir”, që është një lutje e Pejgamberit (a.s.), si dhe një lloj përmbledhje e lutjeve të Kur’anit, që e ka burimin pikërisht tek:

18_12032010162149.jpg

e cila është përsëritur në “Xhevshen”, njëqind herë. Përsëritja e kësaj të vërtete, pohon njësimin e All-llahut xh.sh., si Një dhe vetëm Një. Në përputhje me Edukatën e Tij, Ai parashtron edhe detyrat më të rëndësishme të njeriut, për të mbështetur dhe për të bërë “tespih” dhe falenderim ndaj Tij. Ai me këto Fjalë na këshillon që ta lartësojmë Atë nga të metat dhe të pastrohemi për ta falenderuar dhe për të qenë të pafajshëm kundrejt Tij, që kështu të lartësohemi dhe të meritojmë Mëshirën, që të na ruajë nga zjarri i xhehennemit. T’i përsëritësh me mijëra herë këto fjalë, përsëri nuk mjafton.

Përsëritja e Kur’anit e ka burimin tek këto “Themele”:

Përsa i përket kohës kur ka zbritur Kur’ani, në disa faqe të Tij është përsëritur qartë apo me nënkuptim dhe në mënyrë elokuente, fakti që All-llahu xh.sh. është Një dhe vetëm Një. Për t’i bërë bindës gojtarët, ai përshkohet nga elokuenca e hollë, e nevojshme për kohën e atëhershme. (Është e vërtetë se Kur’ani ka zbritur në tokë, në kohën kur gojtaria e oratorëve ka rrjedhur në mënyrë të përsosur). Ai nuk të mërzit, por të jep guxim dhe zell.

Në veprën e Risale-i Nurit, është theksuar se përsëritja e Kur’anit është e nevojshme dhe me vend.

Kur’ani i Mrekullueshëm me gjuhën e Tij të veçantë letrare, i ka ndarë suret: në ato të qytetit të Mekës dhe në ato të Medinës. Njërën e ka lënë shkurt, tjerën e ka shpjeguar gjerësisht. Kjo për faktin se në qytetin e Mekës, radhën e parë e mbanin politeistët dhe kundërshtarët e paditur të kurejshëve. Për ata Kur’ani është paraqitur në një formë tjetër dhe të përmbledhur. Po të shohësh me vëmendje, do të konstatosh se shumica e ajeteve që kanë zbritur në Meke, temën e tyre kryesore kanë patur të theksojnë njësimin e All-llahut xh.sh. dhe të bindin popullin brenda gjashtë “themeleve të be¬simit” të fesë islame. Kështu Ai me një elokuencë të hollë dhe bindëse, ka theksuar ekzistencën e All-llahun xh.sh. dhe të Jetës së Mbrapme, për të tre¬guar fillimin dhe fundin e jetës. Kryevepra e Kur’anit nuk tregohet vetëm me anë të një faqeje, ajeti, apo fjale, por qoftë edhe një germë e vetme, ka mundur të vendoset në një frazë të tillë, sa s’mund ta spostosh, apo ta ndryshosh dot, duke krijuar kështu një stil që edhe shkrimtarët janë çuditur.

Suret dhe ajetet që kanë zbritur në qytetin e Medinës, janë ndeshur me çifutët dhe të krishterët që kanë besuar në All-llahun xh.sh. dhe janë mbështetur në librat qiellorë.

[Urimy-meraga]

Kur’ani ka parapëlqyer një formë të tillë, që me anë të tregimeve të thjeshta, të shpjegojë dyshimet dhe ndryshimet e feve të ndryshme, duke ua ko¬mentuar kështu, për të drejtuar një shtet dhe një popull, që nuk i mjaftojnë vetëm ligjet e vjetra. Në këtë mënyrë kanë zbritur edhe fetë.

Ajetet e zbritura në qytetin e Medinës, në mënyrë të përsosur kanë shtjelluar dhe ndriçuar ngjarjet dhe drejtësinë e fesë. Në këtë mënyrë ka dhënë lajmin se po qe se beson në themelet e fesë, për ty do të ekzistojë një jetë e lumtur. Risale-i Nur, duke theksuar se shumica e ajeteve që për¬fundojnë me:

18_12032010162152.jpg

vërtetojnë njësimın e All-llahut xh.sh., duke sqa¬ruar jetën tjetër.

Për të kthyer pikëpamjen e njerëzve dhe për t’u dhënë njohuri të plota, Kur’ani jep me hollësi ligjet e drejtësisë, me një gjuhë të thjeshtë dhe gojtari (oratori) të lartë. Ai ka filluar me çështjet e drejtësisë islame dhe më pas ka vazhduar me njësi¬min e All-llahut xh.sh.. Pra i përpiluar në këtë më¬nyrë, Ai ngjan me një Libër të Drejtësisë Islame, i mbështetur në një Dituri të kulluar, që i bind njerëzit. Kur’ani i Famshëm është i mbushur me urdhëra, me kujtesa dhe lutje, për të përmendur Emrin e Atij që të ka krijuar nga asgjëja. Në seci¬lën “pozitë” do të vësh re propozime dhe qëllime të shumëllojshme, në mënyrë të tillë, ku spikat gojtaria e ajeteve të Mekës. Në ndryshim nga ajetet e Medinës, këtu ajetet janë të rreshtuara në mënyrë të përshtatshme dhe të pajisur me një stil të ndritshëm gojtarie dhe frazeologjie.

18_12032010162155.jpg

All-llahu xh.sh. ka vërtetuar “Ehadijetin” (njësi-min) në një hapësirë “minimum”, ku duke shprehur njësimin e Zotit, tregon vetëm nga pikëpamja e jashtme. Kurse në “maksimum”, Ai ashtu si me një Mesazh të Tij, atomin e vendos në retinën e syrit dhe po me këtë ajet, përsëri me këtë çekan të rëndë, godet diellin në kupën e qiellit, duke i vendosur edhe atij një “sy”. Dhe pastaj ajeti:

18_12032010162157.jpg

Siç ka krijuar qiejt madhështorë dhe tokën në hapësirën “minimum”, po ashtu Ai e di se çfarë ka¬lon nëpërmjet zemrës së njeriut. Në këtë këndvësh¬trim, Kur’ani i Famshëm ulet në kuptimin e Tij më të thjeshtë ndaj njerëzve, sepse All-llahu i Madhë¬ruar e di që tetëdhjetë për qind e njerëzve nuk kanë marrë kulturën e duhur. Kështu që me forma të thjeshta, Ai lidh një dialog të vogël, që më pas kthehet në një Mesazh të madh dhe të përgji¬thshëm.

Shtrohen disa pyetje:

Pyetje 1: Pse nganjëherë shkurtpamësit nuk mundin ta shohin të vërtetën e rëndësishme? Ata thonë se disa sqarime janë të tepërta dhe të pane¬vojshme. Ata vazhdojnë të pyesin: Pse Jusufi (a.s.) për ta marrë pranë vetes vëllain, e tradhëtoi atë?

Ajeti:

18_12032010162200.jpg

i sqaron ato, si një princip të madh me një gojtari të madhe.

Përgjigje: Secila sure e gjatë dhe e mesme, që janë si një Kur’an i vogël, në disa faqe dhe pozita, nuk duan të mbësheten vetëm në dy apo tre qëlli¬me. Ndoshta në vetvete, Kur’ani është një Libër, që të mëson se si ta përmendësh All-llahun xh.sh., si ta kujtosh dhe ta nderosh Atë. Kur’ani është një Libër që përmban të gjitha Ligjet e fesë dhe një udhëzues i veprimeve të dobishme. Ai përshkohet nga një Dituri e shkëlqyer dhe universale. Kjo duhet kuptuar se Kur’ani jep shumë mësime në të njëjtën kohë dhe tregon Edukatën Hyjnore, që rrethon të gjithë gjithësinë, së bashku me ato të imta. Kuptohet se Kur’ani është një lloj Libri i Gjithësisë. Meqenëse është kështu, Ai me të vërtetë, në çdo faqe, shtjellon qëllime të ndryshme, duke pasur si temë kryesore, njoftimin e

All-llahut xh.sh. dhe shkallët e besimit. Me anë të një lidhje të zbehtë, si një temë dytësore, Ai shtjellon edhe një eveniment të rëndësishëm, siç është ai i gojtarisë. E lidh dhe e forcon këtë lidhje, duke e bërë të pëlqyeshme.

Pyetje 2: Çfarë të mire ka që Kur’ani, duke vërtetuar njësimin e Zotit dhe Ahiretin, mijëra herë e shtron problemin e dënimit apo të shpërblimit të njeriut, nganjëherë shumë qartë, nganjëherë me nënkuptim? Kjo theksohet në çdo “pozitë”, sure dhe faqe, duke na dalë përherë para syve.

Përgjigje 2: Duhen theksuar çështjet e mëdha, të cilat mbajnë vlera të rëndësishme për jetën tjetër të njerëzimit. Cili është fundi i kësaj jete? Shpër¬blim apo dënim? Kjo është nevoja më e madhe, sepse ky njeri ka marrë mbi shpinë amanetin e Kalifatit të botës dhe vetë ai, është i interesuar ta dijë brenda mundësive, fatin e shndërrimit të gji¬thësisë. A nuk është e nevojshme ta dijë dhe të heqë nga koka dyshimet për këto çështje të mëdha, që i përkasin vetë atij dhe kanë kontakt me të, që të sqarojë të pafetë dhe t’u japë mësim se ku do të shkohet pas ndarjes nga kjo botë, që ta bindë se çfarë na pret pas vdekjes dhe ta tërheqë vëmendjen duke argumentuar mijëra dhe ndoshta miliona herë të ardhmen? Këtë Ai duhet ta bëjë! Me këto që thamë, kuptohet se ato nuk janë fjalë boshe, ato nuk të lodhin por janë si me shije të ëmbël për muslimanët, që sado t’i përsërisin nuk mërziten kurrë. Nevoja për to nuk soset asnjëherë.

18_12032010162203.jpg

Ky ajet jep një lajm, kur thotë se lumturia e përjetshme është një nevojë, që njeriun e shpëton nga hidhërimi i ndarjes nga jeta. Me këtë hidhërim ai përballohet në çdo çast. Ky lajm e qetëson njeriun nga mendimet e trishtuara për të afërmit që ka humbur, kur e paralajmëron se ato nuk janë në ndarje të përjetshme dhe një ditë do të bashkohet me ta, në jetën e amshuar. Besoj se tani e kuptuam rëndësinë e përsëritjes, që sado që të bëhet, është e domosdoshme dhe e vlefshme, sa e gjithë gjithësia madhështore. Kur’ani jep mësim për gjëra të rëndësishme, tregon për një All-llah xh.sh. dhe se Ai e shndërron gjithësinë, si ato dhomat e vogla të shtëpisë. Ky fakt të bind se ato janë shndërrime të mëdha dhe patjetër do të shkohet në atë varr, fundi i të cilit do të përballohet me ferrin, apo me paraj¬sën e lumtur. Pra e kuptove se Kur’ani është një mësim i hapur apo alegorik, që nga përmbajtja e rëndësishme që ka, e kthen pikëpamjen e njerëzve dhe është i nevojshëm si ajri, buka apo ilaçi. Me përsëritjet e Tij, ai i rifreskon bamirësitë e All-llahut xh.sh, por:

18_12032010163011.jpg

[Urimy-meraga]

Me këto ajete All-llahu xh.sh., tremb dhe frikë¬son të pafetë. Tek Risale-i Nur tregohet se mosbe¬simi, ashtu siç është një shfaqje e dëmshme, është edhe një dhunë ndaj të gjitha krijesave të cilave u është hyrë në hak. Këta mosbesues mizorë, i zemë¬rojnë qiejt dhe i hidhërojnë elementet e natyrës, prandaj ata All-llahu i godet shpesh në “fytyrë”. Shembull për këtë janë tërmetet dhe përmbytjet e vazhdueshme.

18_12032010163016.jpg

Këto ajete tregojnë gjithashtu se kaq i madh është zemërimi për të pafetë, sa edhe ferri i copton dhe nuk i pranon. Këto nuk ndodhin për arsye se njeriu është i vogël dhe i parëndësishëm, por për të treguar krimin e pafundëm të të pafeve mizorë, që përdhunojnë këtë gjithësi. Për këtë arsye, Mbreti i Gjithësisë, do që t’i paralajmërojë se ata po bëjnë dhunë të madhe ndaj shtetasve të Tij dhe nga ana tjetër të shfaqë dhe të tregojë se sa i shëmtuar është mosbesimi. Ai i kritikon ata dhe këto kritika nuk janë kurrë të tepërta, sikur edhe mijëra e miliona herë të përsëriten, nuk do të mjaftonin. Nga kjo kuptohet se muslimanët këtë Libër të Shenjtë, Kur’anin, kanë mbi njëmijë vjet që e lexojnë dhe përsëri nuk mërziten. Ky Libër në çdo çast, secilit ia shndërron botën e vet; ku njëri shkon, tjetri vjen i freskët në këtë botë. Për këtë arsye njeriu ka nevojë për Fjalën e Shenjtë: 18_12032010163020.jpg që ta shndrisë botën e vet, sepse ai tani është pasuruar me qeliza të reja (shkenca e ka vërtetuar se në trupin e njeriut, dy herë në vit ndërrohen qelizat) dhe për t’iu gëzuar kësaj ndodhie, jo një herë, por njëmijë herë duhet të thuash: 18_12032010163023.jpg që ajo të ndriçohet. Ti a nuk e ke për detyrë, që të mbrohesh nga errësira dhe të futesh në botëra të ndritshme e pa mëkate? A nuk ke ti një amanet të madh? Sepse tek ty pasqyrohen të gjithë Emrat e Bukur të All-llahut xh.sh.. Ti duhet të ruhesh që ky trupi yt të mos dëshmojë kundër teje, sepse ti je një mysafir hyjnor. Vazhdimisht duke përsëritur dhe kënduar Kur’anin, ti shpëton nga paralajmërimet e tmerrshme të Tij, sepse ato janë Mesazhe të Mbre¬tit të Pafillimtë. Me këtë përkushtim, njeriu mund ta shpëtojë veten nga veset e epsheve.

Tani e kuptuam arsyen e përsëritjes, duke dalur në shesh qëllimi i saj. Po nuk i pranove këto vë¬rejtje të frikshme dhe këshilla të bukura të Pej¬gamberit (a.s.m.), atëhere edhe ti së bashku me mendimet e tua, i ngjani vetëm shejtanit. Atyre që mohojnë këto fjalë, u mjafton vetëm ferri (xhehen¬nemi).

Për ilustrim një shembull: Kur’ani nga dobitë e shumta, kur rrëfen për ngjarjen e Musait (a.s.) dhe të profetëve të tjerë, këtë e paraqet si një fakt të profetësisë së profetit tonë (a.s.m.), që nuk e mo¬hon dot, sepse po u mundove ta bësh këtë, të duhet të mohosh të gjithë profetët e tjerë. Këto tregime thuhen edhe për faktin se nuk kanë mundësi ta këndojnë të gjithë Kur’anin. Në pamundësi, ai lexon suret e mëdha dhe të mesme, që janë një farë Kur’ani i vogël. Vetë Kur’ani, ato i vlerëson si “themele të besimit” dhe e përsërit historinë e tyre vazhdimisht. Përsëritja e tyre duhet kuptuar si një zhvillim i gojtarisë elokuente, që të bindin se ndo¬dhja e dërgueshmërisë së Muhammedit (a.s.m.), është çështje themelore e gjithësisë.

Pra Kur’ani, të Dërguarit tonë Muhammedit (a.s.m.), i ka dhënë një prezantim dinjitoz. Duke marrë me vete katër “themelet e besimit”:

18_12032010163026.jpg

është barazpeshuar me:

18_12032010163030.jpg

Dërgueshmëria e Muhammedit (a.s.m.), është e vërteta më e madhe e gjithësisë dhe ky person është nderi i të gjithë krijesave të gjithësisë. Kjo e vërtetë është e vërteta shpirtërore e kompletuar e Muhammedit, sepse Ai është Përfaqësuesi i Am¬shuar i Gjthësisë dhe i të dy jetëve.

Në shumë pjesë, Risale-i Nur ka vërtetuar se Ai ka merituar shumë vlerësime superiore dhe të jashtëzakonshme. Këto lëvdata që kemi thënë për Të, janë një në njëmijë, në krahasim nga ato që meriton. Këtë domethënie e sqaron edhe fjala e bukur:

18_12032010163033.jpg

Pra të gjitha të mirat që ka bërë populli mysli¬man, një pjesë ia dedikon të dashurit të All-llahut xh.sh.. Ne duhet ta pranojmë medoemos se, me të vërtetat e fesë së tij, kanë shndritur të gjitha të vërtetat e gjithësisë. Jo vetëm xhinët, njerëzit dhe engjëjt, por të gjitha krijesat e gjalla, si dhe toka e qiejt, i janë mirënjohëse për këtë nder të madh që iu ka bërë.

Me sytë tanë po e shohim se si me gjendjen e tyre, lutjet që bëjnë bimët dhe kafshët për nevojat e shumta që kanë, me vëmendje po dëgjohen dhe po plotësohen. Bimët dhe kafshët janë dëshmi se çdo ditë me mijëra dhe miliona njerëz të devotshëm, përshëndesin Muhammedin (a.s.m.) dhe i bashko¬hen lutjes së Tij. Muslimanët kur fitojnë Mëshirën dhe sevapet e All-llahut xh.sh. e bëjnë pjesëtar edhe atë, në këto atribute. Dijetari i të fshehtave e ka ditur se një ditë, në një kohë shumë të afërt, Ai, Muhammedi (a.s.m.), do të bëhej si një “Dru i Tubës” së xhennetit. I gjithë populli kur këndon Kur’anin me treqindmijë shkronja, ata do të marrin peshën e sevapeve nga njëqind deri në njëmijë për një shkronjë. Kur të kesh krahasuar vetëm këto dobi të Kur’anit, atëhere do ta kuptosh shkallën e rritjes shpirtërore, që vjen prej Tij. Kjo është edhe arsyeja që All-llahu xh.sh., në Fermanet e dërguara ka këshilluar që për të shpëtuar nga ferri, të mbështetemi tek synnetet e tija, që janë i vetmi mjet shpëtimi.

Tani besoj e kupton se shkaqet e lartësimit të tij, janë si ajo bërthama e farës së drurit, që kur rritet, gjethet dhe degët nuk e harrojnë kurrë, sepse janë të lidhura me trungun e drurit të “Tubës”. Ai kurrë nuk e ka harruar se është rob i All-llahut Madhështor xh.sh.. Tani që parashtruam këto, e kuptojmë fare mirë se cilat janë arsyet e vlerësimit të përsëritjeve të Kur’anit. Të gjitha mendjet e shëndosha, e dëshmojnë se Kur’ani është një Mre¬kulli shpirtërore, që nuk shëron vetëm ata që u është sëmurë zemra dhe ndërgjegjja, nga të mirat materiale të kësaj bote kalimtare. Ata mund të mos e pranojnë këtë të vërtetë dhe të hyjnë në vargun e atyre që:

18_12032010163036.jpg

ME DY SHËNIME

PO JAPIM FUNDIN E

“ÇËSHTJES SË DHJETË”.

I pari, para dymbëdhjetë vjetësh dëgjova se një i pafe inatçor, ka bërë një atentat të tmerrshëm. Ai duke filluar përkthimin e Kur’anit, ka thënë se: “Kur’ani duhet të përkthehet, sepse në këtë mënyrë kuptohet se përsëritja e tij është e panevojshme. Ai nuk duhet të këndohet më, por vetëm të lexohet përkthimi i tij”. Kurse Risale-i Nur, me fakte të pamohueshme, ka theksuar se, përkthimi nuk mund të jetë kurrë i saktë. Ai duhet të shpjegohet me anë të komenteve, sepse nuk ka asnjë mundësi të përshtatet në gjuhët e tjera. Asnjë gjuhë tjetër nuk mund të zëjë vendin e gjuhës arabe.

Si mund ta përkthenim atë, kur e dimë se vetëm një shkronjë e Kur’anit ka vlerat e dhjetë sevapeve njëherësh, bile deri në njëmijë. Veç kësaj, si mund të krahasohen dhe barazohen shkrimet e njeriut me ato të Kur’anit, shprehjet e të cilit janë një Mrekulli e All-llahut xh.sh.. Në këtë mënyrë, Risale-i Nur, me fakte konkrete i ka përmbysur iluzionet e së¬mura të këtij sharlatani dhe ia ka plasur “minën” në duar, pa e lënë që të futet nëpër xhami. Ka akoma nga ata majmunë, që kanë marrë mësime prej tij, që me frymën e shejtanit mundohen si fëmijët të shuajnë diellin.

I dyti, pasi u lirova nga burgu i Denizlisë, u vendosa në një nga katet e sipërme të një hoteli të posaçëm, që ndodhej aty. Para meje shtriheshin kopshte të bleruar, të rrethuar me plepa të dendur, njëlloj sikur uleshin besimtarët e devotshëm për të bërë zikër (të përmendnin Zotin e tyre). Frynte një fllad i hollë që lëkundte gjethet, të cilat kur preknin degët, lëshonin një fëshfërimë, që të kujtonte vet¬minë dhe ndarjen nga shokët dhe vëllezërit e mi.

Kjo fëshfërimë më preku dhe më pikëlloi thellë në zemër dhe më solli ndërmend stinët e vjeshtës dhe të dimrit, që do t’i rrëzojë gjethet përdhé, duke i flakur në mënyrë të pakujdesshme. Sa shumë m’u dhimbsën këta plepa, gjethet e të cilëve merrnin trajta dhe forma të lloj-llojshme, saqë më kujtonin humbjet dhe ndarjet, që fshihen prapa perdes së praruar të kësaj gjithësie. Ky fakt ma mbushi men¬djen dhe më bindi se e gjithë gjithësia është e mbushur plot me ndarje të hidhura dhe në çast m’u mbushën sytë me lot.

Në çastin e vështirë që po kaloja, mbërriti në ndihmë “Nur”-i i Muhammedit (a.s.m.), që hidhë¬rimin tim e shndërroi në ngazëllim, ashtu siç u jep ngushëllim të gjithë besimtarëve të mirë. Po dhe mua kështu më ngushëlloi, që nga njëmijë ngu¬shëllimet e tjera, vetëm për këtë iu bëra mirënjohës përgjithmonë Hz. Muhammedit (a.s.m.). Prandaj kur i vështroja i shkujdesur ata plepa të hijshëm, më dukeshim si gjëra të pavlera, që stina e vjeshtës i dërgon drejt hiçit dhe më lindte dëshira e mos¬vdekjes. Këtë dëshirë e ka secili, prandaj kjo dhe kënaqësia për të soditur gjërat e bukura, si dhe mëshira që kisha në zemër për njerëzit, m’i prekën ndjenjat e mia dhe më rënduan shpirtërisht, duke ma bërë këtë botë si një ferr, kurse mendja m’u kthye në një mjet torturash. Pikërisht në këtë mo¬ment, m’u shfaq drita e “Nur”-it të Hz. Muham¬medit (a.s.m.), si dhurata më e bukur për të gjithë njerëzimin dhe e zhvendosi atë perde errësire, që më kishte verbuar sytë. Kështu vendin e asgjësë, të vdekjes së përhershme, aksidentale dhe të rëndom¬të, e zuri arsyetimi i shëndoshë, sepse Risale-i Nur, përmban aq dobi të kulluara, sa i gjithë numri i faqeve të tij.

Ai ka theksuar se dobitë e të gjitha gjërave ndahen në tre pjesë dhe siç kanë detyra, kanë edhe përfundim.

E para, si kundërvënie kanë mjeshtërinë e tyre.

Shembull 1: Kur një mjeshtër shpik një makinë të përsosur, secili i thotë atij: “Mashall-llah, bare¬kall-llah, të lumshin duart”. Kjo makinë me për¬fundimin dhe gjendjen e saj, sikur dëshiron të fa¬lenderojë shpikësin e vet. Çdo krijim në këtë botë është në vetvete si një lloj makine, bile qëniet e gjalla janë makinat më superiore. Me anë të ekzistencës së tyre, me duart e veta të dukshme ose jo, ato duartrokasin Mjeshtrin e tyre.

[Urimy-meraga]

E dyta, qëllimi i formulimit të kësaj pjese është si kundërvënie e pikëpamjeve të vetëdijes. Kjo na¬tyrë, për krijesat e vetëdijshme, është si një libër voluminoz, ku paraqiten shumë shkenca të lar¬mishme, që lënë përshtypje tek gjallesat e vetë¬dijshme, tek të cilat mbizotëron logjika. Për ta ekziston edhe një fletore e botërave të fshehta, që i largon nga kjo botë.

Domethënë, secila gjallesë, që humbet shijet dhe mendimet për këtë fazë kalimtare dhe mendon për të ardhmen, shpirtërisht ajo fiton shumë. Me¬qenëse ekziston All-llahu xh.sh., me Diturinë e Tij universale, Ai çdo gjë e përcakton në kujtesën e besimtarëve. Ndarja, humbja, mosekzistenca, zh¬dukja dhe përkohshmëria, nuk ekzistojnë për mus¬limanin. Kjo ngjet vetëm për mosbesimtarët, të ci¬lët mendojnë se pas vdekjes, çdo gjë shkatërrohet dhe kthehet në formën fillestare. Për ta çdo gjë shkon nga asgjëja dhe konsumohet plotësisht. Këtë fakt e shpjegon shumë mirë kjo fjalë e urtë, që do të nënvizojmë më poshtë: “Nëse mendimi yt është përqendruar tek ekzistenca e All-llahut xh.sh., atë¬here për ty çdo gjë ekziston. Kush thotë se nuk ka All-llah, për të asgjë nuk ekziston”.

Besimtarin, besimi për jetën tjetër, në çastin e vdekjes e ngushëllon edhe në këtë jetë ai mund të ketë bërë një jetë të mirë dhe të veçantë. Por me mosbesimtarin ndodh e kundërta. Ai me mosbe¬si¬min e tij absolut, ashtu siç mohon Zotin e vet, po ashtu edhe jetën që është duke jetuar ende, e shka¬tërron shpirtërisht dhe e helmon atë. Le t’u buçasin veshët atyre që pëlqejnë më shumë këtë jetë të përkohshme dhe le të gjejnë një zgjidhje për të shpëtuar nga torturat e tmerrshme.

18_12032010163039.jpg

Kam shumë nevojë për duanë, lutjen tuaj! Vëllai juaj që ju do shumë.

Said Nursi

* * *

LETRA E NXËNËSIT HYSREV,

QË I KA DËRGUAR

MËSUESIT TË TIJ

SAID NURSI, LIDHUR ME

“ÇËSHTJEN E DHJETË”.

Shumë i dashur mësuesi im!

Falenderoj shumë All-llahun xh.sh., që pas dy muaj pritjeje, mora një lajm për gjendjen tuaj. Më ka rënë në dorë kapitulli që u përgjigjet kundër¬shtarëve, që i gjejnë të panevojshme përsëritjet e Kur’anit Famëlartë. Ajo që më dha frymëmarrje dhe më qetësoi shpirtin, ishte paragrafi që titullohet “Lulja e Emirdagut”, që keni parashtruar në Risale-i Nur, kur keni shtjelluar “Çështjen e dhjetë”, me të dënuarit e Denizlisë.

Dobitë e përsëritjes së Kur’anit, ju i keni sqa-ruar jashtëzakonisht mirë në këtë kapitull. E keni mbrojtur mjaft mirë atë dhe ia keni marrë hakun nga ata çvlerësojn. Ne duke i marrë erë kësaj “lu¬leje”, po na plotësohen ndjenjat dhe po na lehtë¬sohen dëshirat e shpirtit. Përballë izolimit dhe vu¬ajtjeve të burgut, këto nëntë fruta të “Çështjeve...”, të sqaruara aq bukur, u bënë shkak për çlirimin nga to. Në të njëjtën mënyrë edhe “Çështja e dhjetë”, e ka shfaqur bukurinë e saj duke rreshtuar të gjitha mrekullitë e Kur’anit Famëlartë.

I dashur mësuesi im!

Ashtu si trandafili i bukur dhe erëkëndshëm, që pas shpërbërjes, përmblidhet në farat e tij, po ashtu duke e lexuar këtë kapitull me bukuri të rrallë, në “lulen.....” e ndritshme të Emirdagut, nëntë muajt e burgosjes na bëri t’i harrojmë dhe na zbriti në gjendjen fillestare.

Duke lexuar këtë kapitull me bukuri fantastike, nuk po ngopesha dhe mbeta i habitur, veçanërisht kur argumenton se Kur’ani është një Libër i paarritshëm, duke iu dhënë një shuplakë në fytyrë, të pafeve që duan ta rishkruajnë dhe ta përkthejnë atë, gjoja për ta kuptuar më lehtë populli. Ata hipokritë nuk i kanë parasysh faktet se deri tani janë shkruar komente 10-20-40, deri në 70 libra me vëllime nga ana e komentatorëve të ndryshëm dhe gjithashtu numri i komenteve deri tani janë bërë treqind e pesedhjetë mijë, por askush nuk i është afruar dot vlerave autentike të Kur’anit. Ka mbi trembëdhjetë shekuj, që Ai tek të gjithë brezat, ka ruajtur autenticitetin dhe freskinë e Vet. Gjer më sot, populli musliman pa u lëkundur, është për¬kulur vetëm përpara Tij. Kur’ani në çdo shekull, i ka kërcënuar popujt tiranë, duke i trembur, kurse popujt e shtypur i ka mëshiruar dhe përkrahur.

Kur’ani duke vazhduar, kritikon edhe krimine¬lët e ditëve të sotme, që kanë torturuar myslimanët dhe i tremb në mënyrë të tmerrshme ata. Ne nxë¬nësve të tij, ai na ka ndihmuar dhe na ka shpëtuar, si profetët dhe popujt e mëparshëm. Unë me shpjegimet e atyre dy përfundimeve me të cilat ke mbyllur kapitullin, nga gëzimi nuk di se si ta falenderoj All-llahun xh.sh.. Edhe shokëve të mi u kam thënë shpeshherë se All-llahu xh.sh. mos e heqtë kurrë hirin e Tij nga mësuesi ynë, në shpinën e dobët të të cilit, All-llahu xh.sh., ka vendosur një peshë të rëndë. All-llahu xh.sh. ia lehtësoftë këtë peshë dhe ta gëzojë deri në përjetësi! Amin!

I dashur mësuesi ynë!

Ne deri në përjetësi, falenderojmë All-llahun xh.sh. për Kur’anin dhe për të dërguarin e Tij që në ka dërguar dhe për Risale-i Nurin dhe për komen¬tuesin e këtij Kur’ani, pra për ty dhe për lidhjen që kemi ndaj jush. Për këto lidhje nuk kemi ndërmend të pendohemi kurrë, por vetëm kërkojmë hirin e All-llahut xh.sh. dhe çdo ditë që kalon, na shtohet dëshira për të shkuar pas jush.

Risale-i Nur, në zemrat tona ka mbjellur cilësitë më të bukura të fesë islame dhe ne duke e lënë në gjykimin e All-llahut xh.sh., për të gjithë ata që na kanë bërë keq, po i falim pa bërë dallime. Ndjenjat tona janë të tilla, saqë ne mendojmë t’u bëjmë mirë edhe katilëve, që na kanë torturuar. Falenderojmë shumë All-llahun xh.sh. e Mëshirshëm, që na dha mundësinë të njihemi me Risale-i Nurin, për ta kujtuar gjithmonë.

Nxënësi juaj plot gabime Hysrev

ÇËSHTJA E NJËMBËDHJETË

Fruti i çështjes së njëmbëdhjetë tregon tre nga qindra dobi të pemës së besimit, ku gjerësisht i ka trajtuar dhe i ka theksuar Risale-i Nuri. Kështu ne po ia lëmë atij nderin e analizave të gjata, duke u munduar që këtu të japim minimumin e fakteve, për dobitë e besimit.

E para: Një ditë, duke kënduar duanë (lutjen), që thotë: “O Zot, për nder të melekëve të mëdhenj, Xhebrail, Mikail, Israfil dhe Azrail, më ruaj prej sherrit të xhindëve dhe të njerëzve!”; kur përmenda emrin e Azrailit, secili u drodh nga tmerri, por unë nuk u shqetësova, përkundrazi më erdhi mirë dhe thashë: “Elhamdulil-lah” dhe fillova ta dua serio¬zisht atë. Tani po shijoj njërin prej fruteve të besimit, sepse “Besimi tek melektë”, është njëri prej “themeleve të imanit”.

E dyta: Një ditë më erdhi në mend që kapitali kryesor i njeriut është shpirti. Njeriut kur t’i dalë shpirti, ai do të dridhet, por kur mendova se shpirti im do t’i dorëzohet një dore besnike, siç është me¬leku Azrail, i pamëkatshëm, atëhere thashë se shpirti im nuk do të më shkojë kot, nuk do të më humbasë në asgjëshmëri. Duke menduar në këtë mënyrë, ndjeva një gëzim të madh. Mu kujtuan edhe melektë e tjerë, që regjistrojnë veprimtarinë e njerëzve dhe besimi për ta m’u shtua edhe më shumë, sepse mendova që besimi tek melektë, për¬mban akoma dobi të tjera. Ky mendim më shijoi si një frut i ëmbël.

E treta: E dimë se çdo njeri ka dëshirë ta përjetësojë dhe mbrojë veprimtarinë e tij me anë të vjershave, romaneve, mbase edhe të filmave. Ve¬çanërisht kur ajo vepër përmban vlerat e frutave të xhennetit, atëhere interesimi për të është akoma më i madh. Për këtë arsye, melektë: “Kiramen kati¬bin” (sekretarët fisnikë), regjistrojnë veprimet e njerëzve, që këto vepra më vonë, t’i sodisim si pejsazhe të përjetshme duke fituar dhuratat e merituara.

Melektë për të mos humbur asgjë nga veprim¬taria e njerëzve dhe për të regjistruar gjithçka, u rrinë atyre mbi supe. Duke menduar për këtë mi¬rësi të tyre, unë u çmenda nga gëzimi. Gjatë jetës time shoqërore, armiqtë më kanë larguar nga dashamirët, librat dhe shokët që më shërbenin, dhe prej çdo gjëje tjetër. Në mes të gjitha dëmeve që pata në internim e kurbet, në një gjendje të rëndë shpirtërore, sikur të më ishte përmbysur e gjithë bota, pikërisht në këtë kohë më erdhi në ndihmë ekzistenca e melekëve. Në këtë çast më shndriti gjithçka që më rrethonte dhe e ndjeva veten në një botë tjetër të lumtur.

M’u kujtuan mosbesimtarët, ideja e të cilëve lëkundet në mes të vrazhdësisë së egër dhe shter¬pësisë së errët. Imagjinata ime duke shijuar këto frute të këndshme të besimit, m’u shfaqen frutet që shijojnë profetët. Kur e kuptova besimin tim tek profetët e kohës së kaluar, atëhere ky besim ma shndriti të gjithë të kaluarën dhe gjendjen shpir¬tërore ku ndodhesha. Atëhere hapësira e gjerë, m’u shfaq e gjitha, kur arriti besimi në profetin Hz. Muhammed (a.s.m.). Kjo e vërtetë ua mbylli gojën “shejtanëve” të mi. Në këtë moment më ra në kokë një pyetje, që e kam trajtuar në “Shkëlqimin...”, që titullohet HIKMETUL-IZTIADHE (Dobia e mbështetjes tek All-llahu, për t’iu ruajtur dëmeve të shejtanit...).

Besimtarët, duke pasur ndihmën e Mëshirës së All-llahut xh.sh., kanë pasur fatin të shijojnë frutat e ëmbla të të mirave të pallogaritura të besimit, kurse mosbesimtarët shpesh herë po dalin të mun¬dur. Kur mu kujtua kjo gjë, e kuptova se për ç’arsye All-llahu xh.sh., u jep këshilla besimtarëve me anë të Kur’anit, që të mbështeten tek Krijuesi i tyre, duke dërguar melektë, për të na ruajtur nga nxitjet e veseve të shejtanit. Atëhere pse besimtarët po munden?

Përgjigjen e kësaj pyetje e ka dhënë Risale-i Nur, por përsëri do të jap edhe një shënim të vogël:

E zëmë se një pallat të bukur, me vështirësi e kanë ndërtuar njëqind ndërtues dhe tinëzisht këtë pallat mund ta shkatërrojë një keqdashës brenda një ore. Për ta ruajtur nga djegia e këtij maskarai, nuk mjaftojnë as njëqind roje. Këtë pallat mund ta ruash vetëm me ndihmën e shtetit, sepse po nuk pati mbrojtje të sigurtë, ky pallat nuk mund të ek¬zistojë. Për ta shkatërruar atë, mjafton të plotësohet vetëm një kusht, apo një fije shkrepse e dikujt. Po kështu edhe shejtanët e njerëzve dhe të xhindëve, me pak mundim mund të bëjnë dëme të mëdha shpirtërore, duke të rrëzuar përtokë në mënyrë të tmerrshme.

[Urimy-meraga]

Fara dhe themeli i të gjitha të këqijave është rënia dhe shkatërrimi. Kur të shikosh edhe tregimet e mëparshme, do të vësh re shumë mirë se cila është arsyeja, që një pakicë e njerëzve të rrezik¬shëm mund t’i kundërvihen një shumice të madhe. Në këtë çast, njerëzit e ndershëm dhe të pam¬brojtur, mbështeten tek All-llahu xh.sh.. Besoj se tani e kuptuat më mirë se cilat janë arsyet që Kur’ani na këshillon të mbështetemi tek All-llahu xh.sh., duke qenë një armë e mirë dhe e sigurtë për muslimanët. Nëntëdhjetë e nëntë emra të bukur u ka dhënë feja, duke i këshilluar rreptë, që të mbështeten tek Fuqia e Tij.

Tani m’u shfaq fundi i një të vërtete të madhe dhe i kësaj çështje të vështirë: Xhenneti mban pro¬dhimet e ekzistencës dhe është hambari i të gjitha farërave të zymbylëve të kësaj bote. Xhehennemi është për të treguar përfundimin e tmerrshëm të botërave të shkatërrimit dhe të asgjësë, ku piqen prodhimet e saja. Pra “fabrika” e xhehennemit, mi¬dis detyrave të tjera është e detyruar që botërat e ekzistencës t’i pastrojë nga e kundërta e saj. Ne nuk po hapim derën e kësaj çështje kaq të vështirë. Inshaall-llah ndonjëherë tjetër do të na jepet rasti që ta tregojmë.

Një pjesë e vogël e besimit tek ekzistenca e melekëve, “Munker” dhe “Nekir”, pyetës në varr. Duke menduar se një ditë, si të gjithë të tjerët edhe unë do të hyj në varr, e imagjinova këtë, sikur më ndodhi në këtë çast. Aty i vetëm, në errësirë, i ngushtuar, i ftohtë, i burgosur, i trishtuar dhe i pashpresë. Kur po përjetoja këtë gjendje fatale, në çast, hyjnë dy melekë fisnikë, që u shkëputën prej karvanëve “Munker” dhe “Nekir”, duke filluar të debatojnë me mua. Gjatë kësaj bisede zemra dhe varri im u zgjeruan dhe u shndritën. Gjendja e vetmisë dhe e ftohtësisë m’u largua, duke hapur para meje botën e shpirtërave dhe të soditjeve të mrekullueshme. Para se me vdekë kjo është thjesh¬të një meditim, por në të ardhmen kjo do të jetë një realitet. Me gjithë shpirt, kësaj të vërtete iu gëzova dhe falenderova All-llahun xh.sh..

Nxënësit e Risale-i Nurit, të vërtetat për melek¬të e varrit, do t’i gjejnë tek ky libër dhe do të ndi¬hen të sigurtë shpirtërisht. Ekzistenca e vërtetë e melekëve edhe tek varri ato do t’i ngushëllojë dhe do të brohorasin: “Inshaall-llah”, njëlloj si ai nxënësi i medresesë, që ka studiuar gramatikën e gjuhës arabe dhe me dëshminë e një evlijaje, kur ka vdekur dhe e pyesin melektë:

“Men rabbuke?” (cili është Zoti yt), ai duke menduar se është në shkollë dhe në lëndën e gra¬matikës, përgjigjet: “men” (mupteda, është fillimi), “Rabbuke” (është lajmi i fjalës “men”, ashtu siç kur thuhet “erdhi”, lajmërohet për dikë që ka ardhdhur). Ai shton: “Vazhdoni pyetjet për ndonjë gjë tjetër. Këto për mua nuk janë shumë problem”. Melektë fillojnë të qeshin së bashku me “keshfel kuburin”, evlijanë i cili ka mundur tëvëzhgojë në varr duke dëgjuar përgjigjet e të vdekurit. Ky nxë¬nës jo vetëm që shpëtoi nga torturat e ferrit, por edhe Mëshira e All-llahut xh.sh. iu ofrua me buza¬gaz. Kjo gjendje ka vërtetuar hadithin e Pejgem¬berit a.s.m. që ka thënë se: “Si të jetoni në këtë botë, ashtu edhe do të vdisni”. Po kështu edhe një shehid, (dëshmorë) që ishte edhe nxënës i Risale-i Nurit, kur vdiq duke lexuar dhe analizuar këto vepra, melekëve pyetës iu përgjigj me të vërtetat e frutave të burgut, (ksaj libri) duke e quajtur veten sikur të ishte përpara gjykatësve në gjyq. Ai i mbrojti të drejtat e fesë së vet, me të vërtetat e Risale-i Nurit.

Po japim një shembull të vogël për lumturinë e kësaj bote, që bëhet edhe shkaku i besimit tek ek¬zistenca e melekëve. Pranë një fëmije të vogël, që ka marrë mësime mbi besimin, ka filluar të qajë, një fëmijë tjetër, ngaqë i ka vdekur i vëllai. Fëmija i mësuar e qetëson atë që qan: “Mos qaj, por falen¬dero, se vëllai yt ka shkuar në parajsë, ku po shëtit i gëzuar së bashku me engjëjt. Ai kënaqet më mirë se ne që jemi këtu. Atje do të fluturojë si një melek dhe do të sodisë bukuritë përrallore”. Me këto fjalë ngushëlluese, ai e qetësoi shokun e vet.

Kështu edhe unë, në këtë dimër të ashpër dhe në këtë gjendje të vështirë, mora dy lajme shumë të hidhur vdekjeje.

Njëri ishte djali i vëllait tim, Fuadi, që kishte mbaruar shkollën e lartë në mënyrë të shkëlqyer dhe i shërbente Risale-i Nurit, tjetra ishte motra ime dijetare, që kryente detyrën e haxhillekut, në tavaf (duke u sjellur rreth Qabes) kishte vdekur.

Të dyja këto vdekje të të dashurve të mi, më hidhëruan dhe më ngashëryen, njëlloj si në vdekjen e Abdurrahmanit, që e kam përmendur në “Broshu¬rën e pleqve”. Në gjendjen e thellë të trishtimit, fa¬leminderit All-llahun xh.sh., më erdhi në ndihmë besimi, që më shmangu nga hidhërimet për motrën time plot me sevape dhe Fuadin e pamëkatë, që vdiqën plot sevape. Me zemër dhe me shpirt gjy¬kova se ata nuk rrinë më me njerëz të mëkatshëm, por me melektë dhe huritë e xhennetit. Ata shpëtuan nga vështirësitë dhe hidhërimet e kësaj jete, duke shkuar tek kënaqësitë e përjetshme. Duke menduar kështu, u lehtësova shpirtërisht dhe i urova që të dy. Ngushëllova tim vëlla, babain e Fuadit dhe veten, duke falenderuar All-llahun xh.sh. Mëshirëplotë.

Shkrova për këto dy të afërm, në mënyrë që të përmenden së bashku me lutjet e mëshirës.

Pra të gjitha konkluzionet që ka nxjerrë Risale-i Nuri, kanë një pikësynim që të tregojnë se çfarë garancie dhe frutash të këndshme, i jep njeriut besimi, për këtë dhe atë jetë. Shijimet që e kënaqin njeriun në këtë jetë, bëhen si ato farat që paralaj¬mërojnë për një pranverë të praruar, që do të vijë në jetën e lumtur. Atje do të shijosh edhe më shu¬më të mira dhe All-llahu xh.sh. do ta kënaqë zo¬tëruesin e këtij besimi. Nga numri i pallogaritshëm i këtyre farërave të besimit, vetëm pesë janë për¬mendur në fundin e “Fjalës së tridhjetë e një”, në kapitullin e Miraxhit. Për “frutat” e tjera është shkruar si shembull në një kapitull të “Fjalës së njëzetekatërt”. “Gjashtë themelet” e besimit, mba¬nin fruta të pafundme. Por nga kjo pafundësi vetëm një frut, është më i shijshmi; fruti i xhennetit. I dyti, fruti i lumturisë së përjetshme dhe i treti, më i ëmbli nga të gjithë, takimi me të Madhin All-llah xh.sh.. Unë këtë e kam theksuar edhe më parë edhe në fundin e “Fjalës së tridhjetë e dytë”, ku është folur më gjerësisht edhe për “fruta” të tjera.

Mos ta harrojmë se besimi tek kaderi (caktimi i All-llahut xh.sh.) është një frut i zgjedhur, saqë populli nuk e heq nga goja këtë fjalë. Një fjalë e urtë thotë:

18_12032010163043.jpg

“Kështu është shkruar nga Zoti, është kaderi Tij”; që ka kuptimin se për të lehtësuar fatkeqë-sinë, beso se këto që të ndodhin, nuk janë të rastë¬sishme, por All-llahu xh.sh. i Ditur i ka krijuar, për të qenë të dobishme ndaj nesh.

Me mijëra prova nga jeta ime, mund t’u jap duke ngulur këmbë se besimi në “caktimin e All-llahut xh.sh.”, më çlironte nga vargonjtë e kësaj jete, sa herë që fatkeqësitë e mia, i shihja nga ky këndvështrim. Unë çuditesha dhe mendoja se si jetojnë këta njerëz, që nuk besojnë në “caktimin e All-llahut xh.sh.”?

Nga shumë dobi të besimit në melekë, në pozi¬tën e dytë të “Fjalës së njëzetedytë”, është para¬qitur një ngjarje në këtë formë: “Azraili (a.s.), duke iu lutur All-llahut xh.sh., ka thënë: “O Zot, kur unë u marr shpirtin robëve të tu, ata hidhërohen”.

All-llahu xh.sh. i është përgjigjur kështu: “De¬tyrës tënde do t’i krijoj një perde (sëmundjet dhe fatkeqësitë) dhe kurr ankesa e tyre mos të arrijë tek ty, atëhere shkon tek ta”.

Një perde e tillë është edhe vetë detyra e Azra¬ilit (a.s.), që ankesat e pavend të mos shkojnë tek All-llahu xh.sh.. Nuk është e mundur që secili të shohë qëllimin e bukur të vdekjes, pra anën e mëshirës së All-llahut xh.sh.. Çdo njeri gjykon nga pamja e jashtme e ndodhisë dhe në mënyrë të pavend bën analizën e saj. Tani duhet ta kuptoni pse All-llahu xh.sh., ka vënë shkaqe në mes të vdekjes dhe njeriut. Jo vetëm engjëjt, por edhe të gjitha arsyet janë si një perde ndaj Lartësisë së All-llahut xh.sh.. Të gjitha bukuritë gjenden pas per¬des, që të mos e humbasin bukurinë dhe të mos gjykohet vetëm nga ana e jashtme e tyre, në më¬nyrë që të mbrohet Dituria e Kulluar e All-llahut xh.sh.. Në këtë mënyrë, ligësitë që ndodhin në këtë gjithësi, të mos i shkojnë All-llahut xh.sh., duke mos menduar se Ai po bën padrejtësi. Pra për këto fenomene të dukshme, të papëlqyera dhe të pamëshirshme, të mos gjykohet se All-llahu xh.sh. po tregohet i pamëshirshëm.

Këto probleme Risale-i Nur i ka sqaruar the-llësisht duke theksuar se, këto ndodhi nuk kanë shumë rëndësi, ose janë të një rëndësie të vogël, përderisa ato nuk mund të zbehin dot vulën e “cak¬timit të All-llahut xh.sh.”. Pra krijimi dhe shpikja, janë cilësi të veçanta të All-llahut xh.sh.. Shkaqet kryejnë funksionin e perdeve. Edhe ëngjëjt (me¬lektë), që janë krijesa të vetëdijshme, me vullnetin e tyre të paktë, pa shtuar asgjë, vetëm veprojnë, shërbejnë dhe bëjnë adhurim ndaj Krijuesit të tyre. Veprim tjetër nuk përputhet me rangun e tyre.

Sedra e Madhërisë së Tij kërkon të fshihet pas perdes së shkaqeve, përpara mendjes së nje¬rëzve.

Sundimi dhe Njësimi i Zotit xh.sh. kërkon që shkaqet ta heqin ndikimin e tyre të vërtetë, sepse ai i takon vetëm Atij, All-llahut xh.sh..

Tani në punët e hajrit dhe të ekzistencës, janë shtyrë të shërbejnë melektë. Në dukje ata janë mbrojtësit e Fuqisë së Edukatorit ndaj të mirave të fshehura, për t’u mbrojtur nga kriminelët dhe ligë¬sitë. Njëlloj edhe fenomenet e këqija dhe të papël¬qyera, si shejtanët, xhindët dhe njerëzit e pafé, shërbejnë për të mbrojtur nga All-llahu xh.sh., që të mos duket i pamëshirshëm dhe të ruhet nga kontradiktat dhe të metat, që janë të shumta në gjithësi. Të metat vijnë nga paaftësia, mosekzis¬tenca, shkatërrimi dhe moskryerja e detyrave. Të gjitha këto fenomene të çojnë në asgjëshmëri dhe rrëzim të plotë. Perdet djallëzore të shejtanëve dhe të gjërave të këqija, janë nga një perde për të mbrojtur lartësinë e All-llahut xh.sh. dhe ndoshta ekzistenca e tyre është që këto shëmtira të tërhiqen nga vetja e tyre. Për të shkatërruar është fare e lehtë dhe nuk duhet shumë forcë. Me pak punë dhe duke mos kryer detyrat i shkatërron plotësisht. Punëtorët dëmtues, konsiderohen si shpikës, e në fakt ata nuk kanë kurrfarë ndikimi, përveç zhduk¬jes, me një punë dhe vullnet të pakët. Por, ato gjërat e shkatërruara, për arsye se vijnë nga zhduk¬ja, këto punëtorë të dëmshëm në të vërtetë janë shkaku i rezultatit të keq. Kështu që, po qe se janë të vetëdijshëm, meritojnë dënimin. Kuptohet se pu¬nët e liga, secili i ka vetë në dorë t’i kryejë apo jo. Për punët e mira, të hajrit është ndryshe; punëtorët, prodhuesit e të mirave në të vërtetë nuk ndikojnë dhe nuk i prodhojnë dot ato, por janë përçues të mirësive të All-llahut xh.sh. dhe pagesa apo shpër¬blimi i tyre është një dhuratë e Tij. Këtë çështje, Kur’ani Famëlartë me këtë ajet e vërteton plo¬tësisht:

18_12032010163046.jpg

Shkurt për botërat e ekzistencës, që duke u ndeshur me ato mosekzistente, të cilat japin pro-dhimet e tyre të xhennetit apo xhehennemit, para¬qiten dy thënie: Ekzistencialistët që thonë: “Elham¬dulil-lah, Elhamdulil-lah (Falenderimet i takojnë All-llahut)”. Dhe mosekzistencialistët që thonë: “Subhanall-llah, Subhanall-llah (All-llahu është i Patëmeta)”.

Në këtë hapësirë të gjerë, ku ndeshen engjëjt me djajt dhe ligësitë me bukuritë, në këtë moment shfaqet fruti i besimi tek engjëjt. Kështu me Dritën dhe Nurin e Kur’anit e zgjidha problemin dhe u ndriçova nga drita e ajetit, duke shijuar ëmbëlsinë e frutit të Tij:

18_12032010163050.jpg

“Fjala e njëzetekatërt” dhe “Fjala e Njëzete-nëntë”, tregojnë mrekullinë e “elifeve” (shkronja e parë e alfabetit arab) ku në një mënyrë të ndritur dallohen shenjat e melekëve.

All-llahu i Madhëruar, në të gjitha anët e botës, që nga gjërat më të thjeshta deri tek ato më të ndërlikuarat, dëshiron që të tregojë Mëshirën e Tij. Çdo krijesë dhe çdo specie, dëshiron që ta tërheqë nga Vetja, për të fituar dashurinë e tyre. Ai nuk kërkon ndonjë gjë të tepërt nga ato, por vetëm që me ngrohtësinë dhe dashurinë e tyre, ta falen¬de¬rojnë dhe ta lartësojnë nga të metat. Është e na¬tyrshme se në këtë gjithësi të pafund, përballë mirësive të panumërta, Ai nga krijesat e Tij dëshi¬ron një adhurim të vetëdijshëm, bile edhe nga ato të pavetëdijshmit, qofshin ato të mëdha, apo të vogla. Këtë detyrë në llogarinë e gjërave të pash¬pirt dhe të pallogaritshme, mund ta bëjnë vetëm engëjt e Tij të panumërt, që ndodhen në të gjithë Mbretërinë e Tij, në qiej dhe në tokë. Ai me këtë adhurim atyre i ka dhënë detyra, prandaj ato i ka krijuar në atë mënyrë, që të japin gjykim të përsosur dhe të kenë lehtësi, në kryerjen e detyrave të mëdha dhe të vështira.

[Urimy-meraga]

Shembull: Profetët e “Beni Israilëve”, (bijve të Izraelit) kanë thënë ashtu siç ka transmetuar edhe Ibni Abbasi, se një materie e botës tjetër, që emë¬rohet “Suhret”, është bërë bazë për engjëjt mbik¬qyrës të botës “Theur” dhe “Hut”.

Megjithëse në tregimet e mëparshme e kemi ndriçuar çështjen e engjëjve, përsëri filozofia ma¬terialiste, gjendjen e botës e paraqet të errët dhe të trishtuar. Ato nuk e dijnë se bota është e mbështe¬tur në mbikëqyrjen e engjëjve “Theur” dhe “Hut”, të cilët e kanë bazën e tyre të mbështetjes tek “Suhreti”. Kurse Krijuesi i Gjithësisë, suhretin e ka dërguar si një formë të materies së xhennetit dhe si gurin themelor të kësaj bote, ku në të ardhmen një pjesë e tyre do të dërgohen në xhennetin e për¬jetshëm.

Mjerisht, nga pikëpamja e popullit të thjeshtë, kjo e vërtetë e amshuar, me kalimin e kohës është pranuar se gjoja kjo botë është mbështetur mbi kurrizin e një kau dhe një peshku. Besoj e kuptuam se engjëjt siç janë të aftë të shëtisin në qiell, po ashtu ata shumë lehtë mund të shëtisin edhe në tokë, nëpër gurë, ashtu si edhe brenda të gjithë botës. Si gjithë të tjerat edhe kjo botë nuk është e nevojshme të mbështetet mbi kurrizin e peshkut apo të kaut.

Shembull: All-llahu xh.sh. i ka krijuar të tillë engjëjt, që të përfaqësojnë të gjitha kombësitë e kësaj bote. Vetëm me anë të melekëve, bëhet e mundur që krijesat e pavetëdijshme, të shprehin adhurimin e tyre ndaj All-llahut xh.sh., njëlloj si krijesat e vetëdijshme. Midis frutit të gjithësisë, pra njeriut dhe Krijuesit të tij, janë: Ai që sjell me¬sazhe, revelata, kryemeleku, Xhebraili, meleku Israfil, me detyrën për t’i fryer “surit” ditën e kijametit dhe pastaj Azraili (a.s.), të cilët janë ngarkuar që të qëndrojnë midis krijesave të gjalla. Kur lindin dhe kur vdesin, i çlirojnë ata, megjithëse këto vepra janë të All-llahut xh.sh. (por këto melekë janë me detyrën e përfaqësuesit të ruajtjes së nderit të madhështisë së All-llahut xh.sh.). Kështu duke shprehur adhurimin, ata kryejnë de¬tyrën e mbikqyrësve. Ato shprehin adhurimin e tyre ndaj All-llahut xh.sh., duke ngjallë dhe duke marrë shpirtërat. Mikaili (a.s.) me krijimin e tij të çuditshëm, ka për detyrë që si përfaqësues i vetëdijshëm, t’i paraqesë All-llahut xh.sh. të gjitha falenderimet e qenieve të pavetëdijshme, të intere¬sohet për ushqimin e tyre dhe t’i sqarojë ato se kjo është një bamirësi e këndshme e Mëshirës së Madhe të All-llahut xh.sh..

Këta katër melekë janë krijuar si një domos-doshmëri e çuditshme dhe ekzistenca e tyre është nevojë e Gjykimit të Madhërishëm. Ekzistenca e këtyre si dhe e karvaneve të tjerë të melekëve është më se e vërtetë dhe e padyshimtë. Për të kuptuar edhe më mirë këtë, duhet të bëjmë krahasim edhe me çështjet e tjera të të vërtetave që kanë kontakt me të.

Ja pra në rruzullin e tokës gjinden mbi katër-qindmijë specie të ndryshme gjallesash, që i ka kri¬juar All-llahu i Madhërishëm. Me këto gjallesa Ai e ka hijeshuar botën. Ekzisjtenca e tyre duke thënë: MASHAALL-LLAH, BAREKALL-LLAH, SUB¬HANALL-LLAH, mundohet të reklamojë mre¬kullitë e All-llahut xh.sh. dhe të shprehë Më¬shirën dhe Bamirësinë e Tij me këto fjalë të bukura dhe me: ELHAMDULIL-LAH, UESH-SHUKRULIL-LAH dhe ALL-LLAHU EKBER, të shprehë falen¬derimet e zjarrta.

Nga kjo kuptojmë se Fuqiploti i Ditur ka krijuar engjëjt dhe “ruhanitë”, të pamëkatshmit, për t’u bërë të dëgjueshëm, kur ato shprehin adhurimin e tyre. Engjëjt dhe ruhanitë, nuk e kundërshtojnë kurrë fjalën dhe urdhërat e Tij. Ata gjithashtu janë të përshtatshëm të jetojnë në qiejt madhështorë, pa lënë asnjë hapësirë bosh. Ata vazhdimisht bëjnë adhurimet e tyre. Disa karvane krijesash i ka kri¬juar prej melekëve të mëdhenj, saqë disa të vegjël të tyre, zbresin pikat e shiut, duke i shëmbëllyer duartrokitjeve. Ato sikur i gëzohen Mrekullive dhe Arteve të Mëshirës së All-llahut xh.sh., engjëjt e mëdhenj hipin nëpër yje dhe qiej, për të soditur Fuqinë Hyjnore, duke thënë: “LA ILAHE ILALL-LLAH, ALLAHU EKBER” (S’ka zot tjetër përveç All-llahut. All-llahu është më i Madhi). Kështu veprojnë për të shprehur adhurimin e tyre nëpër të gjitha botërat.

Që nga koha e Hz. Ademit a.s. dhe deri tani, të gjitha librat dhe fletushkat e shenjta flasin për ek¬zistencën e melekëve dhe adhurimin e tyre. Në të gjithë shekujt, bisedat dhe fjalimet që ata kanë mbajtur, i kanë transmetuar Kur’ani, profetët dhe njerëzit e shenjtë. A nuk është ky një fakt i pamo¬hueshëm, për t’iu besuar atyreve? Ne u besojmë amerikanëve edhe pse atje nuk kemi qenë, por jemi të informuar. A e shikon “frutin” e dytë të besimit, që vërteton të gjithë ato argumente për ekzistencën e melekëve? A e pe se si u rrotullua dhe shndriti e gjithë gjithësia, skaj më skaj, si një Xhami e Madhe? Ajo i çeli sytë e verbër të materialistëve dhe sidomos atyre që thonë se atje nuk ka jetë dhe është errësirë e tmerr. Feja e vërtetë, myslimanëve u tregon se atje jetojnë krijesa të gjalla, të vetë¬dijshme, dhe të buta. Merri “dylbitë” e fesë, për të parë një gjithësi të ëmbël. Këto bukuri dhe shije u tregojnë besimtarëve jo vetëm për jetën e për¬jetshme, por edhe për këtë jetë, sipas shkallës së besimit që kanë.

Përfundim

Me sekretin e “Njësimit të All-llahut xh.sh.”, në të gjithë gjithësinë janë treguar veprat e Një All-llahu xh.sh., që mbajnë të njëjtën Vulë, të njëjtën Fuqi, të njëjtin Emër dhe të njëjtën Dije Univer¬sale, që shfaqen në secilin art dhe duken sikur disa brohorasin dhe disa duke mërmëritur butësisht thonë: “Ne kemi të njëjtin All-llah xh.sh.. Ai na ka krijuar, na drejton dhe na edukon. Me të njëjtën Fuqi, edhe engjëjt i ka krijuar gjithëkund, për të shprehur adhurimet e atyre që ata janë të pafaj¬shëm, të pastër dhe të bindur ndaj Krijuesit. Ato nuk bëjnë asnjë gjë nga vetja dhe pa urdhër askënd nuk mund të ndihmojnë, ato janë jehona e këtyre ajeteve:

18_12032010163054.jpg

SAID NURSI

[il dandi]

shikoni cfare pretendon ky njeri.

Fshehtesia e vertet e kuranit po na zbritet nepermjet Risale en nur.Sualar sozler yayainevi istambull 1992,faqe 617.

keshtuqe kini kujdes nga kush perkthen keto materiale te cilat jane ne kundershtim me besimin e muslimaneve.