Said Nursiu:Argumentet e besimit

[Urimy-meraga]

FRUTAT ARGUMENTET E BESIMIT

PARATHËNIE

Libri, (Frutat) Argumentet e Besimit, është shkruar në burgun e qytetit të Denizlisë.

Shtrohet pyetja që, autori i famshëm Bediuzzaman Said Nursi, për çfarë arsyeje është burgosur dhe dë-nuar. Rreth kësaj teme së shpejti do të mund të merrni shpjegime të hollësishme në librin: “JETA DHE VEPRA E BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT, sipas tij dhe stu-diusve të mëdhenj të botës”. Por këtu shkurtimisht po japim një sqarim të vogël.

Nga historia dimë se shumë dijetarë të shquar të fesë islame, janë burgosur, torturuar e ekzekutuar, nga re¬gjime të ndryshme diktatoriale.

Kush lexon veprat e Said Nursiut, do të bindet se i gjithë qëllimi i tij, përmblidhet në shpëtimin e besimit nga plagët e fituara nga filozofia materialiste. Ai kurrë në jetën e tij nuk është përzier në punë të pahijshme, apo diçka tjetër që e meriton dënimin.

Intrigat e jashtme së bashku me ato të mbrendshme të armiqve të fshehtë të fesë islame, kurrë nuk e kanë ndalur sulmin ndaj nxënësve të Risale-i Nurit dhe më-suesit të tyre, Said Nursi.

Këto vepra pasi janë shqyrtuar shumë herë nga ekspertët, autori dhe nxënësit e tij, kanë fituar gjithmonë pafajësinë.

Sot këto libranë Tyrqi botohen në disa shtëpi bo-tuese, janë përkthyer në më shumë se pesëdhjetë gjuhë të ndryshme të botës.

Përkthyesi

~ FRUTAT ~

ARGUMENTET E BESIMIT

18_12032010155229.jpg

Përmes këtij ajeti kuptohet se Profeti Jusufi Alejhis¬selam, është i pari i të burgosurve. Veç kësaj ajeti tregon se burgjet janë edhe një shkollë për të bur¬gosurit. Është e ditur se nxënësit e Ri¬sale i Nurit janë burgosur në dy grupe të mëdha. Nga ky lloj burgu duhet të nxjerrim mësim dhe të përfitojmë. Nga këto shkolla-burg, secili mund të marrë një farë edukimi të nevojshëm. Kjo gjë bëhet e duksh¬me kur ne duke lexuar këto libra brilantë, Risale-i Nur, mësojmë shumë për vete dhe me fjalë e vepër i ndih¬mojmë edhe të tjerët të përfitojnë nëpërmjet nesh, nga Risale-i Nur. Ne do të paraqesim pesë apo gjashtë çështje:

E PARA

Siç është treguar në “Fjalën e katërt”, Krijuesi ynë, prej kapitalit të jetës, na ka dhënë çdo ditë 24 orë për të përmbushur nevojat e tanë. Në qoftë se ti këto njëzetekatër orë i shpenzon vetëm për këna¬qësi të përkohshme, duhet ta kuptosh se je duke bërë një gabim të rëndë, bile edhe më keq akoma, ti po bën një çmenduri të madhe. Në qoftë se ti ndan vetëm një orë të ditës, për të falur pesë kohët e namazit, atëhere çdo orë e fatkeqësisë së burgut shndërrohet në një ditë adhurimi.

Një orë e përkohshme shumëfishohet sa mijëra orë të përjetshme dhe e pakëson ankthin e zemrës së bashku me pesimizmin, duke merituar faljen e gabimeve, që është bërë shkak i burgosjes tënde. Në këtë mënyrë arsyeja e burgosjes që është edu¬kimi, merr plotësisht funksionin që ka. Ky është një mësim dhe provim dobiprurës, rezultati i të cilit del në shesh më mirë, atëhere kur me shokët e burgut e kalon kohën duke lexuar Risale-i Nur dhe duke bërë adhurim. Vetëm kështu do ta kuptosh se burgu sa e rëndësishme është për një bisedë e bu¬kur dhe sa një vend i mire me ngushëllim i thellë është për të burgosurin. Në lotarinë e madhe të ra¬cës njerëzore, mund ta fitosh të drejtën për t’u kënaqur, duke i besuar Krijuesit dhe jetës së për¬jetshme, por me një kusht, ta përfundosh këtë jetë, duke respektuar urdhërat e All-llahut xh.sh.. Në këtë rast fitimi është 999 në 1000.

Këtë çështje e kanë vërtetuar njëqind e njëzete¬katër mijë profetë, së bashku me të gjithë njerëzit e shenjtë dhe të devotshëm, që të gjithë së bashku përbëjnë një numër të pallogaritshëm. Prej Risale-i Nurit, kanë dobi jo vetëm drejtorët e burgjeve, por edhe gardianët mbikqyrës dhe sigurimësit, mbase edhe nëpunësit e qeverisë. Provat e panumërta tregojnë se për shtetin është më e lehtë t’i bëhet ballë një mijë besimtarëve që mendojnë dënimet e xhehennemit se sa t’i bëhet ballë dhjetë vetëve, që mendojnë dhe jetojnë vetëm me ankthin e burgjeve të kësaj jete, pa menduar fare se ç’është hallalli dhe harami.

* * *

PËRMBLEDHJE E ÇËSHTJES SË DYTË

Në një nga veprat e Risale-i Nurit, që titullohet “Prijësi i Rinisë”, është sqaruar shumë qartë se vdekja është i afër si nata e kësaj dite apo dimri i kësaj vjeshte që do të vijnë. Ashtu edhe ky burg një vend mysafirlluku e përkohshme për njerëzit që shkojnë dhe vijnë, po ashtu edhe kjo botë është një bujtinë që lëviz shumë shpejt. Ajo është e vendosur në mes të rrugës së karvanëve, ku ata pushojnë vetëm sa për një natë dhe pastaj shkojnë. Në këtë mënyrë duhet kuptuar se edhe vdekja, secilin qytet e ka zbrazur në varre me qindra herë, ku të vde¬kurit numërohen disa herë më shumë se sa të gja¬llët. Ajo vdekja prej nesh diçka është duke kërkuar. Këtë enigmë të vështirë e ka zbuluar Risale-i Nuri. Ne po japim një përmbledhje të shkurtër të saj:

Meqenëse vdekjen nuk po mundim ta elemi-nojmë dot, atëhere edhe derën e varrit s’mund ta mbyllim. Çështja është se si të shpëtojmë nga vdekja që vjen si një xhelat dhe nga vetmia e bur¬gosjes. Ky është një nga problemet më të mëdha të njeriut. Edhe këtë përgjigje, shumë qartë, si dy herë dy bëjnë katër, e ka dhënë Risale-i Nuri, duke u mbështetur në fshehtësinë e Kur’anit. Shkurti¬misht kjo është kështu: Vdekja mund të jetë një zhdukje e përjetshme, që do të të ndajë përfundi¬misht nga të afërmit dhe të dashurit, pra një tre¬këmbësh i varjes. Nga ana tjetër vdekja mund të bëhet edhe një urë kalimi për të shkuar në jetën tjetër, në një atdhe të lumtur. Në këtë rast besimi bëhet garanci për të hyrë në këtë pallat kënaqësish. Varri, ose do të jetë një burg i errët e i vetmuar dhe një gropë e pafundme, ose një shpëtim prej halleve dhe burgjeve të egër të kësaj bote dhe një derë për të hyrë në vreshtat dhe gostitë e xhennetit. Kjo e vërtetë në librin “Prijësi i Rinisë” është sqaruar kështu:

Në kopshtin e burgut ishin ngritur trekëmbësha për të ekzekutuar njerëzit. Pas murit ku ndodhin trekëmbëshat, ishte varur gjithashtu edhe një afishe e cila lajmëron për një lotari me pjesëmarrje të për¬gjithshme. Të pesëqind të burgosurit që jemi këtu, do të na thërrasin një nga një, për të marrë pjesë në këtë lotari. Ata do të na thonë: “Ja, eja të marrësh mandatin e varjes!”; ose “merre urdhërin e bur-gosjes në vetmi”; apo “sihariq për ty, do të fitosh miliona dukat flori. Eja t’i marrësh!” Kudo ka nga këto afishe të varura nëpër mure. Të burgosurit njëri pas tjetrit dalin dhe drejtohen tek vendi i lotarisë. Me sytë tonë po shohim se një grup sulen me vrap drejt varjes në përpjekje e sipër për të arritur tek vendi i lotarisë, ngjiten nga ana e tre¬këmbëshave, duke i përdorur ato si shkallë për të marrë dukatet. Pamë gjithashtu se erdhi një karvan që mbante në duar vegla muzikore dhe shishe pijesh, bakllava dhe embëlsira të tjera. Na nxitnin që të hanim e të pinim me ta. Ushqimet që na servirnin ishin të helmatisura. Karvani i dytë hynte duke mbajtur në duar letra edukimi dhe ushqime të lejuara, si dhe pije të bekuara. Ata na dhuronin nga sendet e tyre, duke na paralajmëruar sinqerisht se marrja e dhuratave të karvanit të parë ishte një provokim, sepse ajo është një shkak që të çon në varje.

Po qe se në vend të tyre do t’i pranoni këto dhurata të bekuara dhe do t’i lexoni këto letra edukimi që janë “dua”, atëhere do të shpëtoni nga ekzekutimi. Po vepruat kështu, ta dini se do t’i fitoni ato florinj që janë vënë në këtë lotari që janë dhuratë e Mbretit tonë. Në qoftë se do të hani nga ato ushqime të helmuara, e hidhura e tyre do të vazhdojë deri sa të vijë dita e varjes në trekëm¬bëshin e tmerrshëm.

Pra po e shihni kuptimin e vërtetë të Fermanit të Mbretit, që paraqitet në të gjithë profetët dhe nje¬rëzit e shenjtë. Për të gjithë besimtarët që iu pë¬rulen urdhërave të Mbretit dhe që kanë qenë të ndriçuar nga Besimi, në përfundim të kësaj jete meritojnë një biletë për tek thesaret e pasosura. Kjo është e padyshimtë dhe e argumentuar. Përkun¬drazi ata që nuk pendohen dhe kanë zgjedhur rru¬gën e mosbesimit, janë futur në mëkate, dhe meri¬tojnë vuajtjen e përjetshme. Kurse ata që besojnë dhe prap vazhdojnë rrugën e mëkatarëve, do të ndëshkohen me burgun e errësirës së vetmisë. Kjo është e vërtetuar nga dëshmitë e personave të lartë, pra nga të njëqind e njëzetekatërmijë profetët, që kanë pasur në duar argumente të sakta. Të njëjtin pohim bëjnë edhe të njëqind e njëzetekatër milionë evlijatë (njerëzit e shenjtë), që kanë ecur në gjur¬mët e profetëve dhe e kanë vërtetuar së bashku këtë çështje.

Ata kanë nxitur edhe njerëzit e devotshëm, duke e çuar numrin e dëshmitarëve në miliona.(*) Të gjithë hedhin dritë për këtë çështje të rëndësishme. Të bindur me mendje dhe logjikë, ata dëshmojnë së bashku dhe e vërtetojnë këtë çështje. Të gjithë këta janë diejt e racës njerëzore. Kush nuk i dëgjon këto lajme që mbështeten në urdhërat e Krijuesit dhe kush nuk lëviz në rrugën drejt të lumturisë së përjetshme, duke u ruajtur nga rreziqet e tmerr-shme, mundësia e shpëtimit është një në njëqind.

Kjo i ngjan atij që, nuk ecë në rrugën e shkurtër dhe të lehtë që 100% përfundon në parajsë, ku lumturia është e pafundme dhe ecën në atë më të gjatën, të vështirën dhe plot ankthe. Fundi i kësaj rruge, të çon 100% në burgjet e tmerrshme të xhe¬hennemit të pafund.

[Urimy-meraga]

Ne burgjet e kësaj bote, e kuptojmë se një minutë e shijeve të hakmarrjes, apo e shijeve të kënaqësive të ndaluara, na hedh në burgime të vështira, në prehrin e fatkeqësive, me nga dy-tre-dhjetë apo pesëmbëdhjetë vjet. Në këtë burg të zi, që jetën e bukur na e shndërron në skëterrë, do të shpëtojm nga mëkatet dhe në përkundrazi nga inati, kohën e dy orëve burg, do ta shndërrojmë në dy ditë adhurim dhe me dhuratën e atij karvani fisnik që përmendëm më parë, dy-tre vjet së burgut i zgjasim sa njëzet-tridhjetë vjet të moshës së përjetshme.

Dhjetë apo njëzet vjet të vuajtjeve të burgut të hidhur, bëhen shkak për të na u falur miliona vjet të vuajtjeve të xhehennemit. Ankesat e kësaj bote le t’i shndërrojmë në ngazëllime të jetës së am¬shuar. Kështu nga burgu do ta marrim plotësisht hakmarrjen. Duke u marrur vetëm me edukimin dhe arsimimin tonë, ne do të tregojmë se si një burg mund të kthehet në shkollë edukimi. Atëhere, nëpunësit që na mendojnë neve si kriminelë, haj¬dutë dhe prishës të regjimit, do të shohin se në të vërtetë ne jemi studentë të një shkolle fisnike. Atëhere përkundër mirësjelljes sonë, nuk do të dinë se sa ta falenderojnë All-llahun xh.sh..

ÇËSHTJA E TRETË

Përsëri nga “Prijësi i Rinisë”, po japim një ngjarje ashtu siç ka ndodhur. Një herë në festën e Republikës, shikova nga dritarja e burgut të qytetit Eskishehir. Para syve të mi vajzat e rritura të gjimnazit hidhnin valle dhe luanin duke qeshur. Për një çast në një ankth shpirtëror, m’u shfaq jeta e tyre pas pesëdhjetë vjetësh.

Ja se si e imagjinoja; nga pesë apo gjashtëdhjetë nxënëset që ndodheshin aty, dyzet apo pesëdhjetë do të kenë vdekur dhe do të jenë kalbur në varr dhe do të jenë duke vuajtur dënimin e punëve të tyre të pahijshme. Dhjetë prej tyre akoma nuk kanë vde¬kur, por janë tek mosha shtatë apo tetëdhjetë vje¬çare. Janë shëmtuar dhe vuajnë vetminë, sepse në moshën e rinisë nuk kanë mundur të ruajnë na¬muzin (nderin) dhe të jetojnë në fenë Islame. Në vend që të rrethoheshin nga nderi dhe respekti, ato vështrohen me mëri dhe urrejtje, sepse populli e din se në moshn e rinisë çfare kan qenë ato . Kjo m’u shfaq si diçka e vërtetë. M’u dhimbs gjendja e tyre dhe fillova të qaj.

Vajin tim e kishin dëgjuar shokët që në moment erdhën dhe më pyetën. Duke u përgjigjur atyre u thashë që të largoheshin dhe të më linin në hallin tim. Kjo që iu tregova nuk është imagjinatë por e vërtetë, ashtu siç është fundi i verës dhe vjeshtës, dimri. Si përfundim edhe vera edhe vjeshta e ri¬nisë, përfundojnë me pleqërinë, Po imjeri për ta që kan shpërdoruar moshën ata përmbysen në varrin e errët. Kjo m’u shfaq si një fillim që tregon për¬fundimin e jetës pas pesëdhjetë vjetëve. Sigurisht do të vije koha që nga të qeshurat dhe dëfrimet që kanë bërë, shumë nga vajzat do të pendohesn dhe do të fillonin të qanin në të vërtetë.

Duke u marrur me gjendjen e tyre, m’u shfaq para syve një nga kundërshtarët e krahut tjetër, per¬son djallëzor, që më tha: “Ti mos u përziej, se ne do të shijojmë gjithçka nga kjo botë, bile do të sjellim gjithësecilin që ta shijojë ashtu si ne”. Duke iu përgjigjur i thashë: “Meqënëse nuk po e kujton vdekjen, po e hedh veten në dëfrime të shfrenuara dhe po shijon ushqime të ndaluara, dije se me gjy¬kimin tuaj mosbesues, e kaluara juaj është e vde¬kur, jo ekzistente dhe është mbushur me kufoma të tmerrshme.

Pra është një vend i varrosjes së madhe. Ti me mosbesimin tënd, me mosinteresimin për të mirën e njerëzve, po grumbullon një hidhërim të madh në shpirtin tënd. Në qoftë se je akoma gjallë, hidhë¬rimet që ke mbledhur në zemrën tënde prej ndarjes nga të afërmit dhe miqve që kanë vdekur më parë, do të zhdukesh shumë shpejt, për shkak të karak¬terit tënd prej pijaneci. E ardhmja jote si mosbe¬simtar që je, është mbushur me një trishtim të errët dhe të tmerrshëm. Kur ta nxjerrin kokën mendimet e tua, që të vlerësojnë të sotmen, duke menduar se po shkon nga hiçi, atëhere do ta kuptosh se të pafetë po të tërheqin në një rrugë, që të fton atje ku xhelatët po mprehin sopatën e tmerrshme të vdek¬jes. Këto çështje që ta shqetësojnë logjikën gjith¬monë, do të godasin në kokën tënde të pabesë dhe ato të mira të pakta që ke shijuar, do të zhduken.

Nëse shkëputesh nga prapësirat e mosbesimit dhe hy në rrethin e besimtarëve të devotshëm, që është bulevardi i jetës së vërtetë, atëhere me dritën e besimit do të shohësh se e kaluara nuk është asgjë, sepse çdo shije nuk fundoset në fushën e varreve. Mbase kjo fushë është një sallon pritje për të hyrë në një botë të shndritshme, ku e për¬kohshmja shndërrohet në përjetësi dhe shpirtërat mezi presin të shijojnë lumturinë e amshuar.

Po të mendosh këto, atëhere jo të hidhërohesh, por sipas forcës së besimit, mund ta shijosh edhe këtë jetë. Po të gjykosh kështu edhe hidhërimi nuk do të duket kaq i hidhur dhe i tmerrshëm dhe duke kthyer sytë nga e ardhmja, ajo do të jetë e bukur sikur do të shkosh për të jetuar në pallate të lumturisë, tek Mëshira e një Fisniku, që pranverën dhe verën na i shtron si një sofër mirësie të lar¬mishme. Vetëm Ai është Mëshirëploti i Dhim¬bshur, që çdo gjë na e shtron dhe ekspozon si jo më mirë.

E kupton tani që kinemaja e besimit të tregon se do të transferohesh, sipas shkallës së besimit në botën e përjetshme dhe të lumtur dhe përnjëherë edhe këtë botë mund ta shijosh? Kështu e kuptove se lumturia e vërtetë dhe pa hidhërime është në vlerat e besimit dhe në mbështetjen tek Ai. Për të vërtetuar se besimi edhe në këtë jetë njeriut i garanton dobi të pafundme po japim një shembull:

Djalit tënd të vetëm po i afrohet çasti i vdekjes. Kur t’i e ke humbur shpresën, pa pritur vjen një mjek si Hizri apo Dr. Llukmani dhe i jep atij një ilaç shumë të efektshëm. Djali yt i dashur befas çel sytë dhe shpëton nga vdekja. Gëzimi yt në atë çast arrin në kupë të qiellit. Pra si ky djali yt, miliona njerëz që ke dashur dhe je interesuar për të mirën e tyre, me mosbesimin tënd ke menduar se të gjithë po shkojnë në varr, drejt asgjësimit, duke u kalbur nën dhé, për të mos u kthyer kurrë më.

Në çastin kur je në këtë gjendje shpirtërore, të vjen në zemër e vërteta e besimit, siç erdhi Dr. Llukmani dhe atëhere në shpirtin tënd, nëpërmjet gropës së varrit të çelet një dritare me shumë dritë. Përnjëherë ata duken sikur ngjallen dhe të thonë: “Ne nuk kemi vdekur dhe nuk do të vdesim...” Edhe vetë mund ta kuptosh se besimi edhe në jetën e sotme të gëzon shumë.

E vërteta e besimit është një farë, që po mundi të materializohet, prej saj shfaqet për ty një parajsë e veçantë dhe ajo rritet si një pemë e Xhenetit. Unë kështu iu përgjigja përfaqësuesit të të pafeve, kurse ai m’u kthye në këtë mënyrë: “Mbase do të mbe¬tem i pashpresë që të vazhdoj jetën tjetër, duke mos menduar për këto çështje të holla, po e kaloj jetën si një kafshë. Po shijoj dhe përfitoj nga të mirat e kësaj bote njëlloj si kafsha, pa dalluar se cila është hallall dhe cila haram”. Duke ia larguar shpresën i ktheva këtë përgjigje: “Si kafsha nuk mund të bëhesh, sepse ajo nuk ka as të kaluar as të ardhme. Atë asnjëra nga të dyja, as e hidhëron dhe as e frikëson, pa mangësi dhe në rehati jeton dhe shijon çdo gjë, duke falenderuar All-llahun xh.sh..

Kafshën kur e shtrijnë për ta prerë ai nuk ndjen dhimbje, ndjen vetëm frikën e prerjes e të thikës. Mëshira më e madhe e All-llahut xh.sh., qëndron pikërisht në faktin që nuk e tregon të fshehtën se ç’ka do të vijë mbi kokë e të dobëtave. Tek kafshët e pamëkatshme kjo e fshehtë është në mënyrë superiore.

“Ti o njeri, e ke humbur atë shans! Ngaqë zotë¬ron mendjen dhe logjikën, këto ty të kanë lidhur me të kaluarën dhe të ardhmen; përjeton hidhë¬rimin e të kaluarës dhe frikën e të ardhmes. Shqe¬tësimet për të ardhmen ty të zbresin në shkallën më të ultë, sepse njeriu nga shijimet dhe kënaqësitë zbret njëqind herë më poshtë se kafsha. Po qe se e vërteta është kështu, atëhere hiqe mendjen dhe bëhu si kafsha, ose mblidhe mendjen mirë dhe mbushe me besim, duke dëgjuar Mesazhin e Kur’anit. Po veprove kështu, atëhere edhe në këtë jetë mund të shijosh njëqind herë më shumë se kafsha, duke siguruar kështu edhe jetën tjetër...

M’u duk se me këto fjalë e binda. Por ai përsëri më kundërshtoi: “Mos si kafshë, atëhere jetoj si të pafetë e Europës?” Përnjëherë iu për-gjigja: Ti nuk mund të bëhesh si ata, sepse ata edhe në qoftë se mohojnë njërin profet, i besojnë një tjetri. Edhe në mos paçin njohuri për profetët, të paktën tek All-llahu xh.sh. mund të besojnë. Edhe sikur të mos kishin besim tek All-llahu xh.sh., mund të mbajnë disa cilësi të përsosmërisë.

Myslimani po doli nga zinxhiri i profetit të fundit, Muhammedit (a.s.m.), po e mohoi ftesën dhe fenë e Tij në përgjithësi, atëhere ai nuk njeh asnjë profet dhe as ekzistencën e All-llahut xh.sh.. Po të mos ishte njoftimi i Hz. Muhammedit (a.s.m.), as njoftimi i profetëve të tjerë nuk do të zinte vend në zemrën e tij. Ky është edhe shkaku që prej shumë vitesh mijëra njerëz kanë braktisur fetë e tyre dhe kanë përqafuar me fenë Islame. Asnjë mysliman i vërtetë nuk është kthyer në çifut, apo kristian.

Me këtë veprim ai mund të bëhet i pafe, apo një hipokrit, duke iu prishur cilësitë e njeriut dhe duke u bërë vegël e dëmshme për atdheun dhe po¬pullin e tij.” Më pas desha të vazhdoja argumentet por inatçori iku dhe ia mbathi, ngaqë nuk kishte ku të mbahej. Humbi dhe mbase shkoi në xhehennem. Tani o ju shokët e mi që më shoqëroni në shkollën e “Jusufit”, ( në burg) kjo është e vërteta dhe këtë të vërtetë Risale-i Nuri e ka theksuar në atë shkallë, sikurse diellin që nuk mund ta mohojë askush.

Kjo është një e vërtetë që mëse njëzet vjet me radhë, kundërshtarët e tan po përpiqen ta na rrë¬zojnë, por në pamundësi, po hyjnë në gjirin e be¬simtarëve. Edhe ne për t’u bërë njerëz të dobishëm për atdheun dhe popullin tonë, duhet të realizojmë detyrat e kësaj jete të përkohshme.

O vëllezër, le ta shohim me optimizëm të ardh¬men dhe pushimin ta mbushim duke kënduar suret e Kur’anit, që i dimë mirë. Edhe në qoftë se nuk e kuptoni dot domethënien e Tij, pyetni shokët që keni pranë. Namazet, që nuk i keni falur në kohë, le t’i plotësoni që të përfitoni cilësitë e mira të shokëve. Në këtë mënyrë këtë burg të zi do ta kthejmë në një kopsht, ku të rriten fidanë të bukur. Të bëhemi pra mësues të shkollës së “Jusufit”, ku të përgatiten njerëz të devotshëm për të hyrë në xhennet. Gardianët e burgut le ta shohin se ne nuk jemi kriminelë, por udhërrëfyes të mëshirshëm.

ÇËSHTJA E KATËRT

Një herë njëri nga vëllezërit që më shërbejnë, bëri një pyetje. Ka shtatë vjet që vazhdon lufta e dytë botërore dhe ti kush fitoj kush humbi nuk ke pyetur fare. A nuk të intereson kjo çështje kaq e madhe që po shkatërron të gjithë rruzullin? Kurse në ditët e para, disa besimtarë të denjë dhe ho¬xhallarë, janë sulur, duke lënë xhematin e xhamisë që të dëgjonin lajmet. A ka gjë më të madhe se kjo? Apo interesimi për luftën të sjell ndonjë dëm?” Kjo ishte pyetja dhe unë i dhashë këtë përgjigje: “Kapitali i moshës është fare i pakët, kurse punët e dobishme janë të shumta”. (Ishte rreth vitit 1946).

Ashtu si ata rrathët brenda njëri-tjetrit, njeriu ka shumë lloj detyrash. P.sh. ai ka detyra në rrethin e zemrës, të stomakut, të trupit, të familjes, të lagjes, të qytetit, të atdheut, të rruzullit të botës, të njerëzimit dhe interesimi e kaplon tërë gjithësinë. Në të gjitha këto fusha, çdo njeri ka detyra të ndryshme. Njeriu duhet ta dijë se në cilin rreth sa i takon detyra e tij. Për shembull ai duhet ta kuptojë se në rrethin e madh, mund të ketë detyra më të vogla dhe jo të vazhdueshme, kurse në rrethin më të vogël, mund të ketë një detyrë më të madhe dhe të vazhdueshme. Vogëlsia dhe madhësia kanë de-tyrime të kundërta. Ambicja dhe joshja të shtyjnë të rendësh pas veseve boshe. Kjo nxitje e veseve pa rëndësi të rethit më të madh, bëhet shkak për të lënë pas dore ato më të rëndësishmet. Pra kapitalin e jetës të shtyjnë ta harxhosh në vende të kota. Nganjëherë kush i nxit përçarjet e luftrave, anon nga ana e armikut dhe bëhet ortak në mizoritë e tij.

Të mos harrojm se për çdo njeri, veçanërisht për ne muslimanët, është ngritur një padi, që është më e madhe se sa të gjitha luftrat botërore. Aq e madhe saqë secili njeri i mençur edhe sikur të ketë pasuri dhe fuqi më shumë se shtetet e Gjermanisë dhe të Anglisë, për të fituar këtë padi, pa u men¬duar fare duhet t’i shpenzojë ato.

Tani po sqaroj padinë: Njëqind e njëzetekatër mijë persona, që janë yjet dhe prijësit e të gjithë racës njerëzore, pra të gjithë Profetet a.s. së bashku tregojnë se Krijuesi i gjithësisë i ka premtuar se çdo njeri, në varësi të besimit që ka pasur, do të shpërblehet me një arë sa e gjithë bota e madhe, të mbushur plot e përplot me vreshta të begata, me pallate dhe bukuri të përjetshme. Problemi më i madh e njeriut; a do ta fitoje apo do ta humbe këtë shans?

[Urimy-meraga]

Detyra e kryesore e njeriut është që të sigurojë dokumentet e besimit, po nuk ia arriti këtij qëlli¬mi, ai e ka humbur shansin. Në këtë shekull, me sëmundjen e materializmit, janë të shumtë ata që po e humbin këtë shans. Një “Keshfulkuburi” (ai që sodit dhe e kupton gjendjen e të vdekurve nëpër varre): I vdekuri a ka vdekur me besim apo jo, ka thënë se në një qytet myslimanësh, nga dyzet të vdekur, vetëm disa e kanë fituar dokumentin e besimit, kurse të tjerët e kanë humbur.

Vallë cila gjë mund ta plotësojë vendin e tij? Sundimi i të gjithë botës a mund ta zëvendësojë këtë thesar? A është e drejtë që t’i lëmë këto shër¬bime dhe veprime, që do të vlejnë në varr si një avokati e fortë dhe që 99% të njerëzve iu siguron fitoren e saj?

A e kuptuat vlerën dhe shërbimin e madh që po kryen Risale-i Nur? Ne nxënësit e saj e kuptojmë se është çmenduri e madhe t’i shmangemi këtij shërbimi të vyer, sepse nuk do të jetojmë përje¬tësisht në këtë botë. Për këtë arsye nuk duhet ta shpenzojmë kapitalin e moshës në vende boshe. Ne u bindëm se edhe sikur të kemi mend njëqind herë më tepër se kaq, përsëri ato nuk do të na mjaftonin për të kryer këto shërbime.

O ju vëllezër fatkeqë që keni ardhur më vonë në këtë burg! Ju nuk e keni provuar ndikimin e Risale-i Nurit, por vështroni tek ata që kanë ardhur bashk me mua këtu. Unë jua paraqes si dëshmitarë ata dhe mijëra nxënës të Nur-it, duke iua vërtetuar edhe njëherë se këto libra brilantë nga 99% të lexuesve, gjatë njëzetekatër vjetëve, pothuaj se njëzet mijë vetëve iu ka garantuar dokumentin për të fituar çështjen e madhe të besimit. Ngaqë Risale-i Nur është mbështetur në mrekullinë e Kur’anit, ai është një dokument shpëtimi në duart e lexuesve. Këto tetëmbëdhjetë vjet, kundërshtarët e mi dhe të fesë islame, me marifete të lloj-llojshme, së bashku me nëpunësit e qeverisë, mundohen të na kundërvihen dhe të na dënojnë me vdekje.

Ashtu si më parë edhe tani, nga 130 fragmente të Risale-i Nurit, nuk kanë mundur të prekin më shumë se dy apo tre copëve. Kjo tregon se kush do që të zëjë avokat, i mjafton zotërimi i tyre. Mos u frikësoni, leximin e tyre nuk mund tua ndalojnë, me përjashtim të atyre dy tre copëve që ju thashë. Këto libra ndodhen edhe në duart e eprorëve dhe të anëtarëve të kabinetit të qeverisë. Inshaall-llah do të vijë një kohë, kur drejtorët e burgjeve veprët e Risale-i Nurit t’ua paraqesin të burgosurve si ushqimin e përditshëm, bukën apo ilaçet.

ÇËSHTJA E PESTË

Siç e kemi thënë tek “ Prijësi i Rinisë”, është e sigurtë se një ditë rinia do të na dale nga dora. Sikurse stinët që ia lënë vendin njëra tjetrës, apo dita natës, po me këtë saktësi edhe rinia do t’i lëshojë vend pleqërisë dhe më vonë vdekjes. Në qoftë se rininë tënde e shfrytëzon me kriter, në vende të dobishme dhe me moral të pastër, të gjithë librat e zbritur nga All-llahu njoftojnë se do të fitosh rininë e përjetshme.

Por në qoftë se e shpenzon dhe e shpërdoron pas dëshirave të shfrenuara dhe të palejuara, atë¬here do të vuash dënimin. Ashtu si nevrikosja e një minute që të ka detyruar të vrasësh një njeri dhe pastaj të vuash miliona minuta të burgut, po kësh¬tu, për qejfet e shfrenuara, jo vetëm që mban për¬gjegjësi në jetën e përjetshme, por do të dënohesh dhe torturohesh rreptë edhe në atë jetë.

Këtyre prapësive po t’i shtojmë edhe dënimet e kësaj jete dhe hidhërimin e ndarjes prej saj, atëhere fatkeqësia jote do të shtohet në kulm. Këto i pra¬non çdo njeri që ka mend në kokë. Si shembull: Dashuria haram të sjell të hidhurën e të ndarjes prej saj, si dhe përballimin me prapësitë që ke bërë dhe gjithashtu shumë incidente të tjera ta helmojnë me shijet njëlloj si mjalti me helm, që nuk e ndjen helmin kur e ha, por më pas të helmon. Nga shpër¬dorimi i rinisë vijnë edhe sëmundjet, që të çojnë në spitale.

Nga furia e saj vuan edhe burgjet. Nga mos-përmbushja e boshllekut shpirtëror dhe moskryerja e shërbimeve të nevojshme, të hidhërohet shpirti. Me këtë rëni të prishen nervët, drejtohesh tek dera e pijetores, për të gjetur ngushëllim, apo në vende më të pista ku përfshihesh nga dhuna. Të gjitha këto bëhen shkak që ta përfundosh jetën me një vdekje të tmerrshme. Po nuk më besove, shko në spitale, burgje, pijetore apo në varreza dhe pyet se për çfarë shkaqesh ndodhen këta tipa këtu. Përgji-gjja sigurisht që do të jetë kjo: “Më shumë nga abuzimet e rinisë dhe zhytja në llumin e veseve të palejuara”. Kjo vlerë e madhe e moshës së njeriut, atij nuk i është dhënë që të përfundojë në ankesa të pafund dhe hidhërime, siç treguam më sipër.

Po e përdore rininë në vendin që i takon, në shërbim të Krijuesit, atëhere kjo rini e gjen vendin e duhur që është një dhunti e Allahut xh.sh. dhe në një arsye të ëmbël të fitimeve të “hajrit”. Në jetën e amshuar ke fituar një rini të shndritshme dhe të drejtën për të jetuar lumturin paskajshme.

Këtë të vërtetë, e njoftojnë të gjithë librat e zbri¬tur qiellorë dhe fermanët e Krijuesit. Meqë e vër¬teta është kështu, rrethi i hallalit është i gjerë, kurse një minutë e shijes haram të sjellë një vit, ndoshta dhjetë vjet burgje dhe tortura. Është shumë e ne¬vojshme që moshën e rinisë, pra këtë dhuratë të bukur, ta përdorësh si një falenderim në vendin e duhur, në rrugën e vërtetë dhe pa dhunë.

ÇËSHTJA E GJASHTË

Në veprat e Risale-i Nurit është sqaruar mjaf mirë, por ne këtu po bëjmë vetëm një shënim: Nga argumentet e shumta të besimit në një All-llah xh.sh..

Disa nxënës të gjimnazit të qytetit të Kasta-mo¬nus, m’u afruan dhe më thanë: “Njoftona Krijuesin tonë! Mësuesit nuk na thonë asnjë fjalë për Të. U thashë: “Të gjitha shkencat që jeni duke studiuar, me një gjuhë të tyreve të veçantë, vazhdimisht na njoftojnë All-llahun xh.sh.. Duhet t’i studioni mirë shkencat sepse përmes tyre do t’i zbuloni të vërtetat”. Ja disa shembuj:

Shembull 1. Po të vëzhgosh një barnatore, në çdo shishe, me masa të preçizuara janë vendosur ilaçe të ndryshme. Patjetër kjo tregon për një kimist dhe për mjekun e shkathtë. Po kështu na del para edhe barnatore e madhe të universitit na del para me të gjitha llojeve të bimëve, në “shishet” e natyrës, mbi katërqind mijë lloje “ilaçesh” dhe “melhemesh” të gjallesave, janë shpërndarë në të gjithë rruzullin. Ti e kupton se barnatorja e “botës” është shumë herë më e madhe se ajo e qytetit, kështu që kur të merreni me studimin e farma¬ceologjisë do të mësoni për kimistin e barnatores më të madhe të kësaj bote, që është All-llahu xh.sh. i Madhërishëm, i Cili i njoftohet edhe të verbërve.

Shembull 2. Shiko një fabrikë që prodhon me mijëra metra stof, prej një materiali të thjeshtë dhe do të sjellësh ndërmend fabrikantin apo makinistin e mrekullueshëm të tyre ve. Po kështu rruzulli që është pa anë e pa fund, në çdo qoshe ka me qindra dhe mijëra fabrika moderne. Kjo fabrikë hyjnore është e lëvizshme në çdo stinë. Përsosmëria e saj është shumë më e madhe se ajo që kanë shpikur njerëzit. Kur të mësoni shkencën e makinerive, do ta kuptoni më mirë dhe do ta njihni Mjeshtrin dhe Zotin e makinave të panumërta të të gjithë botës (ku çdo qenie është një makinë e mrekullueshme).

Shembull 3. Shiko një njeri që me një mënyrë të përkryer, të gjitha ushqimet i ka mbledhur dhe sistemuar në një depo apo hambar. Kjo do të sjellë ndër mend magazinierin e rregullt dhe pronarin e depos. Po kështu edhe kjo botë, për një vit, vazh¬di¬misht për mijëra vjet, ka mbartur e mban mbi vete qindra mijëra karvane gjallesash, të cilat i ka ushqyer në udhëtimin e tyre të vazhdueshëm. Gji¬thësecila gjallesë ushqimin e ka të ndryshëm, sipas stinëve që ndërrohen. Pronari i gjithësisë pranverën e ka krijuar si një vagon gjigand të mbushur me lloj-lloj mirësish. Këto mirësi ua sjell të pafatëve në stinën e dimrit, kur iu është mbaruar ushqimi. Pra kjo botë është një hambar hyjnor dhe një anije e All-llahut xh.sh.. Ajo është një transportuese hyj¬nore, që mban mbi vete me mijëra dyqane të mbushur me pajisjet e nevojshme, si kuti kon¬ser¬vash dhe pako të ndryshme. Shiko sa e madhe ësh¬të kjo fabrikë hyjnore, që po ta krahasosh me atë që ka ndërtuar njeriu, do ta kuptosh nga shken¬ca e farmaceologjisë që po studioni dhe do të shih¬ni se kjo që po ju them, është e saktë dhe këto shkenca, tregojnë për Fuqiplotin dhe Shpenzuesin e këtyre hambarëve. Kur ta njohësh, Ai të shtyn që ta duash.

Shembull 4. Po të kishte një komandant me një ushtri prej katërqind mijë trupash, që secilit t’ia ga¬rantonte ushqimin veç e veç, armën veç, teshat veç, stërvitjen veç dhe lirimin në periudha të ndryshme, pa harruar asnjë vogëlsi, kjo tregon se ai është një strateg dhe komandant i zoti.

Shiko në “garnizonin” e pranverës së kësaj bote, si janë rreshtuar dhe pajisur “ushtarët”, nën urdhërin e Komandantit Hyjnor, ku sipas llojeve të bimëve apo kafshëve, të gjitha kanë veshje të larmishme dhe të ndryshme nga njëra tjetra, ush¬qim të ndryshëm, armë të veçanta, stërvitje të ve¬çantë dhe kohën e lirimit të veçantë. Në çdo pran¬verë, asnjë hollësi nuk harrohet dhe pa gabuar fare, çdo gjë krijohet me pak dallim nga e para, vetëm me urdhërin e një Komandanti të Madh. Këto po të studioni me vëmendje të madhe edhe dijet ushta¬rake, do të mësoni për Strategun e kësaj ushtrie gjigande, Zotin dhe Edukatorin e këtij rruzulli. Kur ta njihni më afër, do të filloni të shqiptoni këto fjalë:

“O All-llah, Ty të duam mbi çdo gjë tjetër! Këto fenomene të çuditshme vetëm Ti je i Zoti t’i krijosh. Ne duke të bërë “tespih” Ty, duke të për¬mendur vërtetojmë që je i Patëmeta dhe vetëm Ti meriton falenderimin.

Shembull 5. Shiko një qytet të bukur, ku me mijëra llamba elektrike fosforuese dhe të lëviz-shme, ndriçojnë me materialin e tyre, që nuk soset. Për krijuesin dhe fabrikuesin e tyre, që ka shpikur këtë dritë të pashterrshme, secili duartrokasin duke shprehur çudinë dhe mirënjohjen, për këta mjeshtra të elektricitetit.

[Urimy-meraga]

Po kështu në çatinë e kësaj bote, me miliona janë “llambat” e yjeve, që sipas zbulimeve të astro¬nomëve, disa prej tyre janë njëmijë herë më të mëdhenj se bota jonë dhe lëvizin 70 herë më shpejt se gjylja e topit. Duke lëvizur, rregulli i tyre nuk prishet, nuk përplasen dhe nuk shuhen. Materiali ndriçues i tyre nuk mbaron. Shkenca e astronomisë që jeni duke studiuar, për këtë do t’iu njohë më mirë me diellin, që qenka krijuar para një milion vjetësh dhe që qenka mbi një milion herë më i madh se kjo botë. Në këtë Bujtinë Hyjnore, ai shërben si një llambë, apo si një stufë, që nuk shuhet kurrë.

Është vërejtur se për të siguruar materialin ndriçues të tij vetëm për një ditë, duhet që të gjitha malet e kësaj bote të jenë me qymyr dhe e gjithë bota të jetë plot me benzinë dhe gaz. Fuqia ngro¬hëse e tij llogaritet e barabartë me fuqinë kalori¬ferike të të gjithë drunjëve të njëmijë sipërfaqeve të kësaj bote. Pra, pa gaz, pa dru dhe qymyr, ndizet me një energji që nuk shuhet kurrë, në një lëvizje të vazhdueshme dhe pa u ndeshur asgjëkundi.

Të gjitha tregojnë për një të Plotfuqishëm të Paarritshëm për një All-llahun Madhështor. Sa të mëdha dhe të fuqishme janë këto llamba, po t’i krahasojmë me ato të mjeshtrave tanë. Bëjeni këtë krahasim, kur të studioni shkencën e astronomisë dhe do të bindeni se ka një Sundimtar të Gjithësisë, që i sajon të gjithë këto fenomene gjigande.

Shembull 6. Lexo një libër, çdo rresht i të cilit, është i shkruar me laps të hollë, ku në çdo fjalë është pasqyruar një sure e Kur’anit. Atëhere pa dyshim e kupton se këtë mund ta shkruajë vetëm një Autor i Mrekullueshëm. Prandaj kjo vepër duke u vlerësuar nga të gjithë, me shpirt shqiptohen fjalët: Mashaall-llah....

Po kështu duke parë Gjithësinë e madhe, vetëm në një pjesë fare të vogël, siç është sipërfaqja e tokës dhe një formë e saj siç është pranvera, do të vëresh se ajo është krijuar si një libër gjigand me treqind mijë faqe të mbushura me bimë dhe kafshë të mijëra llojeve, të kombinuara kaq bukur me njëra tjetrën dhe pa ngjasuar aspak dhe që të gjitha krijuara në një mënyrë të përsosur. Tek “fjalët” e një druri, si në një vjershë të bukur, brenda embrionit të një fare, ka futur përmbajtjen e të gjithë librit. A nuk të duket se aty ka punuar një laps i fshehtë dhe a nuk janë të gjitha këto mesazhe shumë domethënëse?

Tek secila fjalë e tyre shfaqet dituria e kulluar. Kuptoje pra se kjo broshurë e gjithësisë, ky Kur’an i materies, është më i madh se në shembullin që treguam më parë. Këtë më mirë do ta kuptoni kur të studioni letërsinë dhe artin e të shkruarit. Me objektivin e dylbive të tyre, do të dalloni Kolosin e Përsosur të këtij Arti dhe Shkrimtarin, gjeni të këtyre “Librave të mrekullueshëm”. Ato me thë¬nien “All-llahu Ekber” të njoftojnë Zotin xh.sh., kurse me fjalën “Subhanall-llah” e amshojnë Atë dhe me “Elhamdulil-lah” të shtyjnë ta duash Atë.

Të gjitha këto shkenca që treguam më lart dhe qindra të tjera që nuk i përmendëm, po t’i anali¬zosh dhe t’i vështrosh me pasqyrime të veçanta dhe t’i shohësh me objektivin e dylbive, para syve do të shfaqet Krijuesi Madhështor me të gjithë Emrat e Bukur të Tij. Këto të njoftojnë dhe të tregojnë funksionet e përsosura të Tij. Kur’ani Madhështor për të bërë të njohur dhe për të dokumentuar një¬simin e All-llahut xh.sh., shumë herë ka theksuar në këto ajete, që do të rreshtojmë:


18_12032010155235.jpg

Pra këto ajete na njoftojnë All-llahun, u thashë të rinjëve të shkollës dhe ata më besuan, duke u bindur plotësisht. Duke i verifikuar këto të vërteta që u tregova, ata thanë: “E falenderojmë All-llahun se morëm një mësim shumë të vlefshëm dhe të amshuar”, pastaj shtuan: “Mëshira e All-llahut qoftë mbi ty!” Unë vazhdova përsëri:

“Njeriu është krijuar si një makineri që mban mijëra hidhërime dhe gëzime brenda saj. Shpir-tërisht dhe materialisht ajo është e dobët dhe e sulmojnë atë armiqtë e panumërt. Gjithmonë është i varfër dhe i ndjeshëm shpirtërisht, sepse e kanë goditur vazhdimisht dhimbjet e ndarjeve dhe të humbjeve. Në këtë gjendje paaftësie, kur njeriu mbështetet me adhurim tek një Sundues Ma¬dhësh¬tor, atëhere ai gjen një pikë mbrojtjeje përballë armiqve dhe nevojave të pashterrshme; ashtu siç krenohet me nderin dhe pozitën e zotërisë së vet. Kur njeriu me besim dhe adhurim mbështetet tek Mëshirëploti i Fuqishëm, duke u lidhur shpirtërisht me Të dhe duke përfytyruar çastin e vdekjes si një çlirim, atëhere këtë njeri nuk mund ta mendosh se sa mirënjohës dhe falenderues është”. Këtë që u thashë të rinjëve të shkollës, ua përsërita edhe shokëve të mi të burgut: “Atë (All-llahun xh.sh.), kush e njeh dhe i përulet ai po të jetë edhe në kasolle, ndihet fatbardhë.

Kush e harron edhe në pallat po të jetojë, do t’i duket si një kasolle e rrënuar dhe do të ndihet fatzi. Një viktimë fatbardhë duke shkuar për ta varur, mizorëve u tha: “Unë nuk po vdes, mbase duke u çliruar nga ju, unë po shkoj në lumturinë e për¬jetshme. Juve ju shoh si të dënuar me burgje të përjetshëm dhe kjo më duket se është shpagimi im kundër jush; pra hakun po e marr.” Duke vazhduar me gëzim tha:

18_12032010155238.jpg

dhe me qetësi të zemrës dha shpirt.

18_12032010155242.jpg

ÇËSHTJA E SHTATË

18_12032010155251.jpg

Siç e pamë edhe në “Çështjen e gjashtë”, për¬para shkollarëve të qytetit të Kastamonus, kur ata më patën thënë: “Njoftona Zotin tonë”, unë mbajta një kumtesë të gjatë me gjuhën e shkencave, duke u dhënë një mësim të mirë. Kur e dëgjuan këtë ndodhi të burgosurit që takoheshin me mua, duke u nisur nga besimi dhe dëshira që krijuan për jetën e mbrapme, m’u lutën duke më thënë: “Na njohto edhe me jetën pas Ringjalljes, që të bindemi, deri sa nuk na kanë rrëmbyer veset e nefsit që të na nxjerrin në rrugën e shtrembër të kohës sonë.

Nuk duam të futemi më nëpër burgje.” Për të plotësuar dëshirën e atyreve që lexuan “Çështjen e gjashtë” dhe për hir të nxënësve të burgut të Deniz¬lisë, doli e nevojshme që të jap një përmledhje të shkurtër për “Besimin e jetës së mbrapme”, që ajo është edhe njëri nga themelet e besimit. Duke iu dhënë një përmbledhje nga Risale-i Nur, u thashë: “Siç e theksova edhe në “Çështjen e gjashtë”, do t’iu flas për jetën e mbrapme, duke filluar më parë nga argumentet e Edukatorit tonë, Profetit Fisnik (a.s.), me Kur’anin e Famshëm, me melektë dhe me gjithësinë e pafund.

Në fillim për jetën e mbrapme do t’i drejtohemi All-llahut xh.sh.. Ai këtë çështje na e dokumenton me anë të të Dërguarit të Tij, që paraqiti mesazhet e All-llahut xh.sh.. Në këto mesazhe Ai thotë: “Mos dyshoni në ekzistencën e jetës pas Rin¬gjalljes. Atje do të transferoheni”.”Fjala e dhjetë” me “Dymbëdhjetë të vërtetat” i ka dhënë përgjigje problemit të Ringjalljes dhe e ka vërtetuar me anë të disa Emrave të Bukur. Duke i konsideruar të mjaftueshme tregimet që kemi treguar, po i biem për shkurt: Nuk ekziston asnjë Mbretëri, ku atij kush i përulet të mos i jepet shpërblimi që i takon dhe ai që kundërshton të mos marrë dënimin e merituar.

[Urimy-meraga]

Me të vërtetë në një Mbretëri që është në shkallën më absolute, kush i përkushtohet me be¬sim asaj dhe zbaton ligjet me përpikmëri, a ta merr mendja të mos ketë shpërblim? Kush i kun¬dërvihet asaj dhe nuk i bindet, a mund të mos dë¬nohet sipas rrugës që ka zgjedhur? Shpërblimi apo dënimi i nënshtetasve do të jetë në përputhje me Mëshirën dhe me Sedrën e Mbretit. Këta Emra të Bukur, Rabbul-alemin dhe Sulltanuddejjan i për¬gjigjen pyetjes sonë. Në faqen e tokës, siç shohim dritën e diellit, po ashtu shohim Mëshirën e gjerë e All-llahut shumë konkrete.

Shembull: Çdo pranverë e vesh tokën me petka të bukur dhe të gjitha bimët dhe pemët i hijeshon si Hyrije të xhennetit. Ua mbush duart me të gjitha mirësitë dhe ato na i zgjasin neve sikur na thonë: “Urdhëroni, merrini dhe hajini!” Mëshirëploti me duart e një insekti me helm, na ushqen me mjaltë, kurse me “duart” e një insekti pa duar na vesh me mëndafsh të butë. Në një grusht farërash të vogla ka fshehur disa mijëra kilogramë ushqime. Mëshira e Tij në ato fara të vogla ka fshehur ushqime të shijshme për ne. A ta merr mendja që këto krijesa nazike (të dobëta) dhe të përkëdhelura, këta be¬simtarë mirënjohës dhe të dashur t’i ekzekutojë? Jo, jo! Emrat e Bukur “Rrahim” dhe “Kerim” thonë: “Mos u frikësoni nga vdekja, se ajo është një mjet që iu transferon në një jetë të shkëlqyer dhe plot mëshirë, të çliron nga detyrat e kësaj bote, duke u përballuar me xhennetin që ke besuar në fjalën e bukur: “El-xhennetu hakkun”. Me sytë tanë po e shohim se tek të gjitha punët dhe qeniet që jetojnë në faqen e tokës është përdorur peshorja e një Drejtësie të Kulluar dhe është punuar me një Dituri të Madhe. Mendja e njeriut këtë kryevepër nuk mund ta konceptojë dot.

Shembull: Vini re se si Hikmeti (Dituria e kulluar) në një organ fare të vogël, sa kokrra e një fare, Ai ka futur një mjet, që është kujtesa e njeriut, e cila shërben si një bibliotekë e madhe, ku është regjistruar e gjithë biografia e tij. Ajo do të shër¬bejë si mjet i mos’harresës të të gjitha veprimeve të krijimtarisë së njeriut dhe si një paralajmërim se përpara ke një Gjykim të Madh. Këtë vegël të vogël, Krijuesi Largpamës i Diturisë së Kulluar, e ka futur në “xhepin” e logjikës së njeriut dhe e ka kompletuar me të gjithë Mjeshtërinë e Tij.

Zotësia e Tij shihet tek sendet e larmishme që Ai ka krijuar, duke filluar nga ato mikroskopike deri tek elefanti, nga miza e vogël deri tek shpendi gjigand, struci. Ka krijuar bimë dhe miliona e miliona lule që hapen në stinën e pranverës me një bukuri të pashoqe. Të gjitha janë krijuar me një ekonomi (kursim) të rrallë e pa shumë shpenzime dhe me një ekuilibër të përsosur.

Të gjitha Artet i ka paraqitur me një Mjeshtëri të rrallë sa s’ka se si të bëhet më mirë dhe të gjitha gjallesave i ka krijuar kushtet e jetesës. Punët e mira i ka stimuluar dhe i ka përmirësuar edhe më tej, kurse ato të këqijat i ka fundosur më një gfor¬më shumë interesante. Që nga koha e Babait tone H.z. Ademit dhe këtej, të gjithë popujve mizorë dhe tiranë u ka dhënë dënime të fuqishme dhe të rënda, gjë që tregon se Ai e ka paraqitur Veten se është i Fortë dhe Fuqiplotë i Pafundëm. Është e qartë si drita e diellit se Ai zotëron një Drejtësi të Kulluar dhe nuk të lë dyshim për Diturinë e Tij të Pastër. Drejtësia e Tij na përgjigjet me Emrat e Bukur, “Hakim”, “Hakem”, “Adl”, dhe “Adil”, që të kujtojnë Ringjalljen dhe jetën e lumtur e të përjetshme.

Ai nuk lejon që i shtypuri dhe mizori të ndahen si të barabartë nga kjo botë dhe nuk ka se si, që në jetën tjetër, të mos i japë shpërblimin dhe dënimin e merituar secilit sipas punëve që ka kryer në këtë jetë. Si jo më mirë këtë tregim e dokumentojnë Fonkci,onet e Emrave të Bukur (Esma ul-Husna). Meqenëse të gjitha krijesat arrijnë t’i plotësojnë kërkesat nga vendi ku nuk zgjatet dot dora e tyre, gjendjet e tyre që shpallin nevojën, konsiderohen si një lloj lutje ndaj Krijuesit. Ai i dëgjon me vë-mendje dhe me anë të një dore të fshehtë, i plo-tëson në kohën e duhur. Veçanërisht krijesat e ve¬tëdijshme që kërkojnë me gjithë zemër dhe krye¬sisht lutjet e personave të veçantë, si të profetëve, me çdo kusht pranohen. Nga kjo kuptohet se prapa perdes Njëri është duke dëgjuar.

Ai është, Semi’ë dhe Muxhibë, që i dëgjon dhe i pranon zërat më të dobët dhe krijesat më të vogla. E shikon pra se lutjen dhe dertin e çdo nevojtari e dëgjon Mëshiruesi i Plotmëshirshëm dhe e pranon? Ai duke iu përgjigjur me vepra konkrete, krijesat e Veta i gëzon jashtë mase. Nga këto tregime duhet ta kuptosh se në përfundim të lutjes së Muham¬medit (a.s.m.), bëjnë “Amin” të gjitha krijesat e vyera dhe profetët. Këto lutje kanë kontakt me tërë Gjithësinë dhe funksionet e Emrave të Bukur, që bëjnë të nevojshëm pranimin e saj. Çdo ditë secili besimtar disa herë me rradhë i këndon “salavatë” atij. Lutjes së tij i bëjnë “Amin, Amin!” dhe ndosh¬ta të gjitha krijesat e botës janë duke thënë: “O All-llah, jepja atë që kërkon! Edhe ne i bashkohemi lutjes së tij. Ai brenda kushteve të panumërta, kër¬kon lumturinë e përjetshme, gjë që nuk mund të përjashtohet kurrë!”

Janë të shumta arsyet që e bëjnë të domos-dosh¬me Ringjalljen. Është e mjaftueshme vetëm lutja e Profetit Fisnik (a.s.m.), për ekzistencën e xhennetit dhe të jetës së mbrapme, sepse krijimi i tyre për Fuqinë e All-llahut xh.sh. është i lehtë si krijimi i një pranvere. Emrat e Bukur, Semi’ë, Muxhib, Rrahim, iu përgjigjen pyetjeve tona. Me qartësinë që duket dielli, në faqen e tokës që shndërrohet çdo ditë, me vdekjen dhe ringjalljen e përjetshme, du¬het ta kuptojmë se prapa të gjitha këtyreve ka një Shpenzues të Fuqishëm. Fuqia Madhështore e Tij, me një rregullsi të përkryer, me të treqindmijë llo¬jet e bimëve dhe të kafshëve, krijon me një lehtësi të çuditshme dhe i përshkruan sikur të ishin libra.

Këto shembuj të ringjalljes tregojnë se Ai është i zoti, që me lehtësinë e krijimit të një luleje, të krijojë të gjithë pranverën, duke e shndërruar faqen e tokës pa ngatërruar asgjë dhe njëkohësisht shumë të ngjashme me njëra-tjetrën. Çdo krijesë është shkruar me lapsin e Caktimit të Tij të mëparshëm, me një Dituri Universale dhe Fuqi të plotë. Këtë gjithësi e rregullon dhe e shtron të qendisur për bukuri, jo për tjetër kënd, por për kalifin e botës, njeriun. Ai All-llah xh.sh. e ka krijuar këtë kalif (mëkëmbës), për ta angazhuar me një amanet të madh, që prej atij amaneti edhe qiejt e malet janë tërhequr. Ndaj të gjitha krijesave, Ai njeriun e ka zgjedhur si një komandant dhe si dëgjues ndaj urdhërave dhe mesazheve të Tij. I ka dhënë një pozitë të lartë dhe me të gjitha Ligjet e Tij qiellore i ka premtuar lumturinë e përjetshme dhe të pafundme. Me këto që thamë kuptohet se sa i lehtë dhe i padyshimtë është për Fuqinë e Tij krijimi i Ringjalljes.

O vëllezër myslimanë! Emrat e Bukur, Alim, Kadir, Kajjum, Hajjë, Mumitë dhe Muhji, na thonë se All-llahu xh.sh., pas kijametit dhe Ringjalljes, për ju do të krijojë një lumturi të përjetshme dhe të pashoqe. Pra të gjithë drurët, rrënjët dhe barishtet, çdo pranverë do t’i përsërisë siç kanë qenë më parë. Shembujt e treqindmijë llojeve të kafshëve dhe bimëve që ka krijuar, do t’i kuptosh më mirë kur të përballohesh me jetën e njëmijë vjetëve të kaluar të popujve të Hz. Muhammedit (a.s.m.) dhe të Hz. Musait (a.s.). Në dymijë vjet, do të gjesh njëmijë shembuj të ringjalljes.(*)

Me këto sqarime kush është larg logjikës dhe nuk bindet është me të vërtetë i çmendur. Të gjithë njerëzit e famshëm, që janë njëqind e njëzet e katërmijë profetët, duke u mbështetur në premtimet e All-llahut xh.sh., bëjnë të ditur lumturinë dhe jetën e përjetshme. Këto thënie ata i mbështesin tek mesazhet e All-llahut xh.sh.. Pas tyre edhe evlijatë, njerëzit e shenjtë të panumërt, me saktësi vërte¬tojnë dhe nënshkruajnë për këtë çështje. Kjo çësh¬tje është e qartë si drita e diellit dhe kush dyshon është pa mend.

Fjala e dy ekspertëve që janë të diplomuar në një fushë të caktuar shkence apo arti, merret më shumë parasysh se sa fjala e njëmijë të tjerëve, që nuk kanë marrur diturinë e nevojshme, bile fjala e tyre nuk shkon edhe sikur ata të jenë diplomuar në një fushë të ndryshme.

Shembull: Në fillim të muajit Ramazan, dy vetë që kanë parë hënën. Fjala e tyre do të merret parasysh dhe është një argument i saktë, përballë mohuesve të panumërt.

Arra e kokosit që ndodhet në Indi, thonë se është si një konservë qumështi dhe se atje ekziston një kopsht me arra të tilla. Fjala e dy vetëve që e kanë parë këtë fakt, është më e besueshme se e shumë të tjerëve, sepse është e nevojshme që pasi ta kenë treguar si të vërtetë, duhet ta ilustrojnë me një shembull konkret. Mjafton të paraqesin përpara shikuesve një kokërr të vetme arre dhe automa¬tikisht ata e fitojnë vërtetësinë.

Por ata që mundohen ta mohojnë, duhet të shkelin të gjithë sipërfaqen e tokës dhe të binden se për çfarë është folur nuk është gjetur, e atëhere ata e fitojnë të drejtën. Edhe kush thotë se ka xhennet, sikur në kinema ta tregojë një gjurmë të tij, e fiton të drejtën. Kush mundohet që ta mohojë, atij i duhet të mbledhë të gjithë gjithësinë, të shëtitet në çdo qoshen e universit, madje edhe ajo nuk i mjaf¬ton se edhe në Ahiret (jetën tjetër), i duhet të ecë dhe kur të mos ketë parë gjësendi, atëhere mund ta fitojë të drejtën. Ata që merren me hulum¬timin e kësaj fushe të kundërshtimit, po qe se nuk sjellin përpara nesh fakte të pakundërshtueshme për të mbrojtur pikëpamjet e veta dhe të mos tregojnë se nuk ndodhen këto të vërteta, nuk ka se si ta fitojnë të drejtën.

Duke u nisur nga ky arsyetim i argumentuar themi se mohimi i mijëra filozofëve nuk vlen asnjë lek përpara çështjeve të besimit, që lajmërojnë nje¬rëzit e drejtë që besojnë me bindje. Jo vetëm kaq, por këto i kanë vërtetuar edhe fjalët e njëqind e njëzetekatër mijë profetëve, që janë ekspertë të kësaj fushe. Shtoi gjithashtu kësaj shifre edhe një¬qind e njëzetekatër milionë evlija dhe mijëra vota të njerëzve të devotshëm, që i kanë parë faktet gjatë jetës së tyre. Po të marrim në konsideratë të gjitha sa thamë, nuk mund të besojmë në fjalët e disa filozofëve që u ka rënë pluhur në sy dhe u është tharë shpirti ngaqë nuk besojnë. Kush u shkon atyreve pas, është më hutaq se ata vetë.

Me sytë tanë po e shohim se në rrethin tonë po sundon një Dituri e Mrekullueshme. Ai është Filo¬zofi më i Ditur dhe Plotmëshirues e Ngadhënjimtar i Veçantë, që shpërndan në mendjet dhe zemrat tona këtë dituri, duke na dhënë një ndihmë të vazh¬dueshme dhe të pakursyer. Vetëm Ai, Mbreti i një Mbretërie Ngadhënjimtarë, që zotëron një ndjenjë të lartë Drejtësie dhe Kujdesi, është në gjendje t’i bëjë të gjitha këto. Është pikërisht Mëshira e All-llahut xh.sh., që tek një dru frutor ka vendosur me mijëra lule dhe fruta të dobishme, numri i të cilave arrin sa numri i popujve të profetëve Nuh dhe Salih.

Ai Ngadhënjimin e Vet e ka treguar edhe në lidhje me popujt inatçorë dhe kundërshtarë, Nem¬rud dhe Firaun (faraon), të cilëve u ka rënë syve, me “shuplakën” e Tij të tmerrshme. Ai është i Drejtë dhe Absolut. Hakun e të gjallëve e mbron, sepse kjo përputhet me Sedrën dhe me Nderin e Tij.

Në këtë ajet:

18_12032010155254.jpg

tregohet se në dy kazerma ushtarësh, ata sapo dë¬gjojnë zërin e komandantit edhe pse janë duke pushuar, në çast vihen në shërbim të tij. Po kështu, të gjitha qeniet e qiejve madhështorë dhe të botës, Sovranin e Gjithësisë, ashtu si ushtarët e dy kazer¬mave, e dëgjojnë dhe me një zë të borisë së Isra¬filit, në çast të vdekurit veshin petkun e trupit dhe vihen në rresht.

[Urimy-meraga]

Çdo pranverë, në “kazermat” e kësaj bote, që nga vendi ku janë shtrirë si të vdekur, melektë me një zë murmuritës i urdhërojnë dhe i gjallërojnë. Të gjitha këto tregojnë për një Mbretëri Madhësh¬tore të një Edukatori. Patjetër dhe pa dyshim, siç është vërtetuar edhe në “Fjalën e Dhjetë”, Sundimi i Mbretërisë së Përjetshme është nën funksionet e Emrave të Bukur, Rahmet, Hikmet, Inajet dhe Adalet, që kuptohen kështu: Mëshirë, Dituri e Kulluar, Ndihmë dhe Drejtësi. Këta emra e bëjnë të nevojshme hapjen e një Jete të Përjetshme pas Rin¬gjalljes. Po të mos ekzistonte Ringjallja, funksionet e Emrave të Bukur do të ktheheshin në kundër¬shtim me vetveten dhe e gjithë Dituria dhe Për¬sosmëria e Tij do të kthehej në një send të pavlerë. Ndihma e Pakursyer dhe Mëshira do të ktheheshin në një tradhëti të ndyrë dhe të hidhur.

Drejtësia e Peshuar do të shndërrohej në një mizori të tmerrshme dhe Mbretëria e Fuqishme do të rrëzohej papritur. Nëse nuk do të kishte Rin¬gjallje, atëhere Madhështia e All-llahut xh.sh. do të humbiste dhe Përsosmëria e Edukatorit me këto dobësi dhe gabime do të shëmtohej. Ta dimë mirë se Madhështia e All-llahut xh.sh. nuk lejon që të ndodhë kurrë kjo gjë. Këtë pabesi mendja nuk e përtyp dot, sado më shumë që të mundohet të gjejë rrugëzgjidhje. Këtij njeriu që e ka krijuar kaq nazik, Ai i ka dhënë mendjen dhe zemrën, për t’u bërë i dashuri i jetës së lumtur të ahiretit, prandaj a ka mundësi që këtë krijesë kaq të brishtë ta dënojë me dënim të përjetshëm e ta ekzekutojë? Kjo do të ishte një mizori e tmerrshme që nuk përputhet me karakterin e Tij.

Çdokush e di se kokën e kësaj krijese, All-llahu xh.sh. e ka mbushur me qindra dobi dhe ia ka zbu¬kuruar me mendime të thella, duke e pajisur me aftësi të rralla dhe nuk ka asnjë mundësi që më mbrapa atë të mos e ringjallë, por ta konsumojë dhe ta humbasë pa kriter, në një vdekje të për¬hershme. Kjo nuk mund të ndodhë kurrë!

All-llahu xh.sh. për Ringjalljen ka bërë mijëra premtime dhe kërcënime, premtime të cilat asnjë¬herë nuk i ka mohuar, sepse mohimi i premtimit do të tregonte dobësi dhe padituri nga ana e Tij. Secili është i vetëdijshëm dhe e kupton se kjo gjë bie në kundërshtim me Madhështinë dhe Edukatën e Tij të Përsosur. Me këto mendime që shfaqëm, mund ta kuptosh fare lehtë Ndihmën dhe Drejtësinë e All-llahut xh.sh..

Tani emrat Rrahman, Rrahim, Adil, Kerim dhe Hakim, ashtu si drita e diellit, me një qartësi të pamohueshme, u përgjigjen pyetjeve tona.

Me sytë tanë po e shohim se në Gjithësi, një Mbrojtës i Fuqishëm sundon dhe pamjen, jetësh¬krimin dhe veprimtarinë e të gjallëve dhe e shkruan me një stil të veçantë në fletoren e dëshmive të Gjykimit të Fundit. Në bërthamat dhe farat e pe¬mëve, që është një shembull i vogël i “Levhi-mahfudhit” dhe veçanërisht në trurin e njerëzve (me madhësi) sa kokrra e një meli është vendosur kujtesa, që përmban një bibliotekë të madhe. Gji¬thashtu edhe në disa vende të tjera, All-llahu xh.sh. pasqyron, i shkruan dhe i regjistron të gjitha. Kur të vijë stina, ato farëra të vogla që thamë më lart dhe ato shkrime të fshehura, do t’i shfaqë para syve tanë dhe do t’i sqarojë. E vërteta e ajetit të fam-shëm që thotë:


e shfaq shembullin e Ringjalljes me gjuhën e miliona luleve çdo pranverë dhe e shpjegon me një mjet të veçantë. Më parë duhet ta dish se njerëzit nuk janë krijuar për t’u dënuar me vdekje dhe për të shkuar në një “hiç”, por për mos’humbjen e tyre. Të gjitha qëniet e gjalla janë krijuar medoemos për t’u përgatitur për pavdekësinë dhe për t’u pastruar nga veset e përkohshmërisë, gjë që e vërteton ek¬zistenca e tyre. Po shohim se me ardhjen e dimrit, bimëve u vjen kijameti dhe i ringjallë përsëri në pranverën e ardhshme. Çdo farë, çdo dru apo rrënjë, e lexojmë si më poshtë:



Ato me gjuhët e tyre shpalosin kuptimin e këtij ajeti. Me shembuj të viteve të kaluara, po komen¬ton dhe dëshmon mbrojtjen e Emrave Madhësh¬torë. Domethënia e ajetit:



dëshmon Protektoratin e All-llahut xh.sh., në sh¬kallën më të lartë dhe sqaron që me lehtësinë dhe saktësinë e pranverës, Ai mund të krijojë Ringjall¬jen. Shkëlqimi i këtyre Emrave të Bukur shfaqet në të gjithë gjithësinë, nga tek më i vogli deri tek më i madhi. Si për shembull; fillesa e një druri është fara, që e sqaron emrin e bukur:



dhe se kjo farë, si një kasafortë e vogël, përmban të gjithë programin e përbërjes së një druri të përso¬sur, si dhe të gjitha kushtet për zhvillimin e tij. Kjo nuk bën gjë tjetër vetëm se vërteton se ka një Mbrojtës Madhështor. Fruti i tij sqaron emrin:



që tregon se në këtë frut është vendosur një e fshehtë. Fara ëshë kompletuar me të gjitha kushtet që duket sikur janë vendosur në një sirtar të veprimtarisë së saj, për të vazhduar ardhmërinë dhe për të plotësuar nevojat. Në shkallën më të lartë edhe ky argument vërteton ekzistencën e një Zoti Madhështor xh.sh..

Trupi i drurit sqaron emrin:



Në pamjen e tij druri është i vyer dhe i përshtat-shëm e i hijeshuar si me një kostum të praruar, të qendisur me lloj-lloj zbukurimesh të praruara, si¬kur të ishte një petk i çmuar i Hyrisë së xhennetit. Tek ai janë pikturuar shtatëdhjetë lloje ngjyrash, për të treguar Artin e All-llahut xh.sh., që e shfaq para syve tanë Zotësinë dhe Diturinë e Tij Univer¬sale. Ndërtimi i brendshëm i drurit, shpjegon kup¬timin e ajetit:

Brendësia e një druri është si një makinë, një tryezë pune, fabrikë, apo një laborator kimie, që farën nuk e lë pa ushqim. Ai shërben si një kazan i mbushur për gjethet dhe frutat e tij. Kjo ilustron Mbrojtjen Madhështore të All-llahut xh.sh., Fuqinë e Përsosur, Drejtësinë e Kulluar dhe Mëshirën e Bukur të Tij.

Këtë Dituri Universale njerëzit duhet ta fiksojnë në mendjet e tyre, si dritën e diellit në mes të ditës. Edhe faqen e tokës, po ta gjykosh nga pikëpamja e stinëve dhe të shohësh “fletoren” e veprimtarisë së tyre, sqarohet me emrin, “Evvel”, pra me ardhjen e vjeshtës, ku farat lihen si një amanet për t’u ruajtur dhe kur pranvera të ngrejë perden, ato të japin me miliona fruta të varieteteve të ndryshme. Në for¬mimin e drurit, kur marrin urdhërin e Zotit xh.sh., ato lulëzojnë përnjëherë, sepse është vetëm kom¬petencë e Tij dhe hyn në listën e parimeve të Fu¬qisë Hyjnore. Kjo është një faqe e përsëritur e pranverës së kaluar. Kjo tregon për Fuqinë e Pa¬shoqe të një Mbrojtësi Madhështor dhe Fisnik, Diturinë e Tij të Kulluar dhe Mëshirën e duhur. Fundi i këtij druri, përsëri përmblidhet në farën apo bërthamën e vogël, për të treguar të gjithë veprim¬tarinë e vjeshtës së dytë.

Prandaj Emrat e Bukur, shpirtërisht tregojnë për pranverën e ardhshme, kur farërat e vogla do të dëshmojnë All-llahun xh.sh., që është i të Patëmeta dhe ku në Ringjalljen e dytë do të hapë fletoren e veprimtarisë së tyre. E gjithë kjo do të pasqyrojë Fuqinë e një Mbrojtësi Madhështor dhe Fisnik. Vetëm fuqia e Tij mundet që në farën e vogël të programojë këtë vepër të madhe, që mundemi ta lexojmë në gjuhë të panumërta, me anën e jashtme të këtij druri, kur të çelë lule të praruara, e të tre¬gojë mbi treqindmijë lloje shembujsh të Ringjall¬jes. Funksionet e emrit të bukur:


që në të janë përmbledhur: Gjithëmëshirshmëria, Ushqyerja, Mëshira e plotë dhe Fisnikëria, për të gjallët i mbushin tryezat me të gjitha frutat saqë numri i tyre nuk llogaritet. Ata flasin me një gjuhë të veçantë për emrin:


duke e lavdëruar dhe duke thënë të vërtetën e pastër. Ato tregojnë edhe për këtë të vërtetë:



Ana e jashtme e një druri është përfytyruar si një kazan, si një fabrikë, si një tryezë apo makinë, që punon me një ekuilibër të përsosur. Nga një gram farë prodhohen dhe piqen me ton ushqime të shijshme, që ia servirë përpara të uriturit. Në këto peshime të precizuara, këto çudira vetëm me një vëmendje dhe drejtëpeshim të tillë mund të kri¬johen. Këtu rastësia nuk mund të përzihet. Ana e brendshme e botës, me gjuhët e shumta të mele¬këve, tregon se Krijuesi i këtyre begative është i patëmeta.



është Ai që krijon anët e brendshme të qënieve të gjithësisë.

[Urimy-meraga]

Kurse bota është një dru jetësor i kësaj gji-thësie, që i ngjan melekëve, të cilët me njëqindmijë gjuhë, e përmendin dhe e lajmërojnë All-llahun xh.sh., i Cili gjithësinë e mbron me katër emrat e përmendur dhe që Mbrojtësin e këtyre qenieve e paraqet si çelës, që hap derën e Ringjalljes. Pikë¬risht është ky çelës, që në pazarin e jetës së Mbrapme, ka dërguar vazhdimisht frutat e kësaj bote. Ky dru madhështor dhe të gjitha qeniet, sipas kohëve kur kanë jetuar, janë pasqyruar në këto emra, të cilët thellësia e mendjes tonë nuk mund t’i konceptojë dot. Ne vetëm se mund të themi:

Ashtu si sekondat, minutat dhe ditët, që i shër¬bejnë javës, akrepat e tyre i ngjajnë njeri tjetrit dhe ekzistenca e njërit vërteton tjetrin. Kur të shohësh lëvizjen e një akrepi të sekondës, doemos do të pranosh edhe lëvizjen e të tjerëve.

Po kështu kjo botë është si një orë e madhe e Krijuesit Madhështor. Sekondat e kësaj bote janë ditët dhe minutat e saj janë vitet, kurse orët të çojnë tek shekujt. Ditët tregojnë për rrotullimin e viteve të kaluara, që i ngjajnë dhe që vërtetojnë njëri-tjetrin.

Duke u nisur nga ky arsyetim; siç do të vijë pranvera pas këtij dimri, po kështu pas dimrit të errët të kësaj bote do të vijë edhe pranvera e për¬jetshme me mëngjeze të pafund. Shenja dhe para¬lajmërime të panumërta, shohim kur pyesim All-llahun xh.sh. për Ringjalljen. Ai na përgjigjet me anë të Emrit Hafiz (Mbrojtës) dhe Emrat e Bukur:

18_12032010160723.jpg

E shohim me sytë tanë dhe mendja na e pranon se njeriu është fruti më i arrirë i pemës së Gjithësisë. Kjo vërtetohet edhe me anën e të vër¬tetave të Hz. Muhammedit (a.s.m.), se njeriu është fara themelore dhe ajeti më i madh i Kur’anit të Gjithësisë, i cili mban “Ajetul-kursinë” e emrit të madh, që është Gostitësi fisnik i pallatit të Gjithë¬sisë. Ai ka leje të veprojë në të gjitha planetet, të mbikqyrë edhe lagjen e qytetit të Gjithësisë, si¬kurse kopshtin e vet.

Njeriu është përdoruesi më i pushtetshëm i Gjithësisë dhe është i pajisur me të gjitha llojet e shkencave dhe të arteve. Ai është edhe një ins-pektor dhe kalif, që vepron nën mbikëqyrjen dhe kujdesin e Mbretit të Paskajshëm. Krijuesi re¬gjistron të gjitha veprimet e vogla apo të mëdha të tij, sepse ai ka marrë përsipër një amanet të madh, ku edhe qiejt me tokën janë shtrirë përpara peshës së amanetit të tij. Përpara njeriut janë hapur dy rrugë dhe ai le të zgjedhë, ose atë të fatkeqësisë, ose atë të fatbardhësisë.

Njeriu është krijuar si një rob i gjithanshëm i angazhuar me adhurime të mëdha, që në të pas-qyrohen të gjithë Emrat e Bukur të Mbretit të Gji¬thësisë. Ai është i gatshëm që mesazhet dhe shp¬rehjet e Këtij Madhështori pa të meta t’i kuptojë me vëmendje. Ai në mes të gjitha qënieve është më nevojtari, sepse është një krijesë fatkeqe dhe më i varfëri, më i pafuqishmi, që ka shumë kërkesa, qëllime dhe dëshira. Megjithëse për nga pozita është shumë më lart nga qeniet e tjera, nga ana e kënaqësive ndjen hidhërime të thella dhe është më dëshiruesi për jetën e përjetshme.

Vazhdimin e jetës dhe lumturinë e përjetshme, ai gjithnjë e kërkon, duke bërë lutje të panumrta. Atij edhe sikur t’ia plotësojnë të gjitha kënaqësitë e kësaj bote, lumturia e përjetshme nuk mund t’i plotësohet, veçse me përkushtim dhe devotshmëri ndaj All-llahu xh.sh.. Krijuesi iu përgjigjet dëshi¬rave të tij me mirësi dhe njëkohësisht kërkon nga njeriu përkushtim ndaj këtyre të mirave. Kjo vër¬teton se ai është një krijesë e çuditshme, që Kri¬juesi atë e ka krijuar si qenie të mrekullueshme, që përfshin në vetvete të gjithë gjithësinë.

Të gjitha arsyetimet dëshmojnë se ky njeri nuk është krijuar për të shijuar vetëm këtë jetë të për¬kohshme. Të vërtetat e përmendura tregojnë se njeriu është lidhur me vetë Emrin e All-llahut xh.sh.. All-llahu dëgjon edhe zërin e krijesës më të thjeshtë dhe e plotëson me vepra konkrete. Ai që mban emrin e Mbrojtësit Madhështor, a nuk do që ta ruajë krijesën e vet dhe veprat e tija t’i regjis¬trojë me anën e sekretarëve të Tij fisnikë, pra melekëve, me të cilët ka kontakt të përhershëm në të gjithë gjithësinë? Pikëpamja e Mbrojtësit të Rreptë është përcjellur tek njerëzit për të cilët do vazhdimësinë e tyre. Me një siguri të padyshimtë, këta njerëz pas ringjalljes do të paraqiten në Gjyki¬min e Madh, për të marrë shpërblimin apo dëni¬min, sipas veprimeve që kanë kryer më parë. Këtu do të gjykojë Emri “Hakk” (që i jep secilit atë që meriton), për të përcaktuar se si do të shpërblehen këta njerëz; do të dënohen apo vlerësohen, për veprimet e mëparshme. Këtë fakt do ta shohin përpara Mbrojtësit të Rreptë, në Gjykimin e Madh. Pasi të jetë përgjigjur për veprimet e vogla apo të mëdha, njeriut do t’i hapen të gjitha dyert e Lum¬turisë së Vërtetë. Aty do të ketë gosti të këndshme dhe plot mirësi. Për kundërshtarët do të ketë dënime dhe do të hapen dyert e burgjeve të errët dhe të pafund. Si të duket ky njeri që ka qenë komandant i të gjitha llojeve të krijesave, që i ka ngatërruar dhe ka bërë ndërhyrje ndaj tyre? Ky officer, pra njeriu a ka mundësi të hyjë në varr dhe të mos zgjohet për t’u marrë në pyetje për veprimet e tija? Kjo nuk bëhet kurrë!

All-llahu xh.sh. që ka dëgjuar zërin e një mize dhe ia ka plotësuar kërkesën, a ka mundësi të mos dëgjojë zërin gjëmues të lutjes së njeriut për për¬jetësinë, siç e kemi shpjeguar më lart? Ky Furni¬zues i Mrekullueshëm, që edhe në krahun e një mize nuk ka shpenzuar kot, me siguri që edhe njeriut do t’ia japë atë që i takon. Dituria Univer¬sale e Krijuesit, njeriun e ka lidhur me të gjitha të vërtetat e Gjithësisë, prandaj kërkesat e këtij zgjaten deri në përjetësi.

A ka mundësi që njeriu këtë aftësi brilante të mos e shfrytëzojë në vendin e duhur, por ta lejojë ta konsumojë në përkohshmërinë boshe? Kjo do të ishte një padrejtësi që nuk e pranon mendja. Të gjitha qëniet e gjithësisë që dëshmojnë Emrat e Bu¬kur, Hak dhe Hafiz, Hakim, Xhemil, dhe Rrahim, mijëra herë po përsërisin duke thënë: “Jo, jo, Mosringjallja është e pamundur”, duke e refuzuar atë.

Ne Krijuesin tonë po e pyesim se a mund të ringjallemi. Dhe Ai me anë të Emrave të Bukur, Hak, Hafiz, Hakim, Xhemil, dhe Rrahim, po na përgjigjet. Jo vetëm që është e vërtetë e pamohu¬eshme, por edhe të gjitha qeniet e vërtetojnë ringjalljen duke e pohuar me mijëra herë.

Unë mund të vazhdoja edhe më tepër, por me¬qenëse çdo gjë u sqarua si drita e diellit, e ndër¬preva me kaq. Tani me shembujt që iu dhashë, mund të debatoni edhe me armiqtë tuaj. Me fuqinë e njëqind, apo të njëmijë Emrave të Bukur që funksionojnë në këtë gjithësi, me tërë shkëlqimin e tyre tregojnë dhe vërtetojnë origjinalin e Emrave të Bukur, që me saktësi japin lajm për jetën e Mbrapme dhe Ringjalljen. Ai All-llahu i Bukur dhe Madhështor, me anë të Librave të zbritur dhe të Emrave të Bukur, u përgjigjet pyetjeve tona me mesazhe të sakta. Në një farë mënyre këto të vërteta i pohojnë edhe melektë me gjuhën e tyre kur thonë: “Që nga koha e Hz. Ademit a.s. dhe deri tani, shpirtërisht takohemi me njerëz, që na japin argumente të forta për jetën e mbrame, ku do të shëtisim me komandantin në sallona të praruar të asaj jete”. E kemi thënë dhe përsëri po e themi se këto vende të përjetshme dhe të zbukuruara me një hijeshi përrallore, pa dyshim se presin për gosti festive banorët e rinj. Melektë na sqarojnë dhe na thonë që të mos dyshojmë për këto fakte dhe tregime, sepse janë më se të padyshimta.

Krijuesi ynë, Muhammedin (a.s.m.), të fundin e profetëve, e ka dërguar si një Mësues dhe Mjeshtër të Përsosur. Si një Udhëheqës i pagabueshëm, me ekzaktësi profetike na i përgjigjet pyetjeve të vësh¬tira në lidhje me Krijuesin tonë. Duke dëgjuar këto përgjigje mbi Krijuesin, sipas shkallës së diturive që zotëron secili, lartësohet dhe përsoset. Për të gjitha paqartësitë t’i drejtohemi Atij, Profetit Fis¬nik, që me anë të Mrekullive të Rralla dhe të Kur’anit të Famshëm, nuk lë asnjë hapësirë bosh.

Dyzet Mrekullitë e Kur’anit vërtetojnë se Ai, Muhammedi (a.s.m.) është i Dërguari i All-llahut xh.sh., vërteton edhe vetë drejtësinë dhe vërtetë¬sinë e këtij Kur’ani të Famshëm. Gjatë gjithë jetës së Tij, Ai ka folur me gjuhën e fakteve jetësore që ka përjetuar, si dhe me anë të dokumenteve të shumta qiellorë të profetëve të tjerë. Ai flet me një gjuhë shpirtërore të padukshme, duke shpalosur mesazhe qiellore, me argumente të shumta të gji¬thësisë, për të na sqaruar të vërtetën mbi Rin¬gjalljen. Këtë të vërtetë e mbrojnë edhe mijëra ajete të Kur’anit, që e pasqyrojnë si drita e diellit.

Një çështje kaq e madhe që mendja e njeriut nuk mund ta konceptojë dot, zbërthehet me leksi¬onet e shenjta të këtyre dy Mësuesve Superiorë. Para zbritjes së Kur’anit, Profetët e atëhershëm nuk kanë mundur t’i bindin popujt e tyre se niveli i kulturës ka qenë i ulët. Njerëzimi ka qene në mo¬shën e fëmijërisë së hershme dhe nuk e ka njohur nivelin kulturor të këtyre shekujve.

Përmbledhje

Shumica e Emrave të Bukur e bëjnë të nevoj-shme Jetën e Mbrapme. Të gjitha të vërtetat që zbulojnë Emrat e Bukur, ilustrojnë dhe faktojnë realizimin e Jetës së Mbrapme. Nga që i kanë parë, melektë tregojnë për vendet dhe botërat e jetës së përjetshme. Nga të dhënat e argumentuara të tyre, nuk ka pikë dyshimi se këto vende ekzistojnë me të vërtetë. Në jetën e vet Hz. Muhammedi (a.s.m.), pas argumentimit të njësimit të All-llahut xh.sh., si Një dhe vetëm Një, detyrë tjetër kishte edhe një princip të madh, sqarimin e jetës së mbrapme. Me anë të Mrekullive të tjera, që dëshmojnë për pro-fetësinë e Tij, po të njëjtën gjë lajmërojnë me ale¬gori edhe për ardhjen e Ditës së Mbrapme, që do të realizohet medoemos. Kur’ani në një të katërtën e ajeteve, merret me jetën e mbrapme, kështu që me më shumë se njëmijë ajete e vërteton këtë të vërtetë. Me drejtësinë e tij të ekuilibruar, Kur’ani aludon dhe argumenton me fakte hapjen dhe ekzis¬tencën e Jetës së Mbrapme. Kjo e vërtetë është një themel i fortë i besimit islam.

ÇËSHTJA E TETË

Nga njëqind dobitë, ne vetëm njërin do të mun¬dohemi të komentojmë se çfarë dobish ka besimi në jetën e përjetshme, në jetën e përditshme, për të cilat Kur’ani nuk ka lënë vend sqarimi tjetër. Kurse për jetën e përditshme, i ka sqaruar Risale-i Nuri, të cilat do t’i përmbledhim në dy-tre pika që i garantohen njeriut në jetën shoqërore dhe atë individuale.

E para, njeriu ndryshe nga krijesat e tjera, siç interesohet për familjen e vet, po ashtu interesohet edhe për të gjithë botën. Siç interesohet për më të afërmit, po me atë preokupim, interesohet edhe për të gjithë racën njerëzore. Interesi për këtë botë është i madh, po kështu edhe interesi për jetën e paskajshme. Ai interesohet të plotësojë dëshirat e tij fizike dhe po me aq dëshirë përpiqet për të bërë të sigurtë edhe realizimin e kushteve për të kaluar në jetën e paskajshme, ku ndodhen të gjithë të afërmit që janë ndarë nga kjo botë. Dëshirat e tij të shpirtit, mendjes, zemrës dhe të humanizmit, janë të gjera sa kjo botë që jetojmë.

[Urimy-meraga]

Nga të gjitha dëshirat dhe shijimet që ka njeriu, atë që nuk e ngop kurrë është dëshira për jetën e mbrapme. Siç është theksuar edhe në “Fjalën e dhjetë”, kur isha i vogël, pyeta imagjinatën time se, a do të doja një mbretëri ku do të rroja njëmijë vjet dhe pastaj të shkoja tek asgjëja, apo një jetë të pafundme të vështirë dhe të thjeshtë. U habita kur pashë se zgjodhi të dytën dhe tha se, sikur edhe në ferr të jetojë, më mirë të shkojë tek e dyta. Meqe¬nëse imagjinatën, shërbëtoren e njeriut, nuk po mundin ta ngopin shijet dhe kënaqësitë e kësaj bote, atëhere si mund ta ngopë vlerat e panumërta të njeriut, që janë lidhur me jetën e përjetshme. Kurse njeriu mban shpresa të panumërta, dhe kapitali i tij është një vullnet fare i vogël, që ka një varfëri të pafundme.

Besimi është një thesar i mjaftueshëm për në jetën e mbrapme dhe një mbështetje e sigurtë tek lumturia e pafundme. Ai është gjithashtu edhe një mjet për të shijuar këtë jetë përballë vuajtjeve të panumërta dhe brengave të hidhura. Ai është edhe një arsye ngushëllimi si dhe një frut dobiprurës, gjatë rrugës për të fituar jetën e përjetshme. Po të sakrifikosh këtë jetë, prap se prapë del i fituar. Një frut tjetër i besimit për njeriun në këtë jetë, është se si individi garanton një jetë të bukur dhe të qetë.

E dyta, çdo njeriut nuk i hiqet nga mendja ndarja nga miqtë, farefisi dhe varrosja e tyre dhe mendon se edhe vetë një ditë do të bie vetë atje. Vetëm për një mik të dashur, ky fatkeq sakrifikon veten. Sakrifikimi i vetes ndarjen e përjetshme me mijëra miq duke shkuar nga asgjëja, e hidhëron dhe e ligështon njeriun. Ky është një shqetësim që e dëshpëron më tepër se sa xhehennemi. Kur në imagjinatën e tij vijnë këto mendime të llah¬tar¬shme, pikërisht në këtë moment, në ndihmën e njeriut arrin besimi për jetën tjetër, që ia çelë perden e syve duke i thënë: “Shiko nëpërmjet dri¬tës së besimit dhe beso se të afërmit dhe miqtë e tu shpëtuan nga vdekja e përjetshme dhe nga kalbja në varr.” Në çast i bëhet si një lajm me shijen e xhennetit, që ia kënaq shpirtin. Ai bindet se do të ikë në botën e ndritur dhe do të takohet me miqtë dhe të afërmit e tij. Kjo çështje është trajtuar në veprën e Risale-i Nurit, prandaj po e lëmë me kaq.

E treta, një dobi tjetër që i garanton besimi, është edhe kjo: Nga të gjitha gjallesat e tjera, njeriu është më e përkryer, sepse është e pajisur me vlera të veçanta dhe me aftësi të rralla. Adhurimi i tij është i veçantë dhe aktiviteti i tij shfaqet në fusha të ndryshme. Ky njeri ka rënë në lakun e shtrën¬gimit midis të sotmes dhe të ardhmes, që me mosbesimin e tij ato i llogarit të vdekura dhe jo ekzistente.

Çdo moment të jetës ai kërkon ta shfrytëzojë në çastin kur e jeton. Përpjekjet, dëshirat, vëllazërimin dhe humanizmin i mat me masën e çastit që për¬jeton. Shembull: Jo vetëm nga mungesa e njohu¬rive, por edhe nga që do të ndahet dhe nuk do ta shohë më kurrë babain, gruan, vëllain, popullin dhe atdheun e vet që e don shumë, për arsye se nuk ka mundur t’u shërbejë me sinqeritet, vlera e tij hum¬bet dhe zvogëlohet. Ai jo vetëm që nuk qëndron dot përmbi kafshët, por bie deri në fundin e pusit, sepse mendja që zotëron ai, atë do ta rrëzojë në gjendjen e një krijesë që vuan tortura. Në këtë çast besimi në një jetë tjetër i vjen në ndihmë, duke ia shndritur jetën dhe kohën e zymtë si varr, ia shndërron në një hapësirë të pafund, ku përfshihet e kaluara dhe e ardhmja, ndoshta sa ekzistenca e të gjithë sipërfaqes, apo e tërë gjithësisë. Besimi në jetën tjetër atij i thotë se babai nuk i është zhdukur, por jeton në botëra të tjera në jetën e lumtur. Me të do të bashkohesh. Vëllai yt përjetësisht do të jetë me ty. Gruaja jote do të takohet në xhennet me ty, bile këtu ka qenë e plakë, atje do të shndërrohet e do të bëhet më e bukur se një Huri të xhennetit.

Me këtë besim, me lutjet dhe mëshirën tënde, ti më shumë i nderon dhe i ndihmon ata, si dhe për vete do të ruash kontaktet me ato vende, duke mos i humbur. Dobitë e vogla dhe të pavlera nuk e humbasin nderimin dhe respektin dhe me sukses fiton ndaj tyre, duke i rritur dhe përsosur cilësitë e tua. Në këto kushte arrin në lartësitë e duhura të njeriut. Ky njeri, me mendimin e natyralistëve, që nuk shijon as sa zogu i malit nga kënaqësitë e kësaj jete, me anë të besimit do të bëhet një mysafir i zgjedhur dhe i lumtur, si dhe një rob i dashur i All-llahut xh.sh. krijuesit të gjithësisë. Përfundimet e besimit janë sqaruar mjaft në librat e Risale-i Nurit, prandaj nuk po vazhdojmë më tutje.

E katërta, këtu do të sqarojmë një dobi të be¬simit, që është përmendur te “Shkëlqimi i nëntë”. Një e katërta e racës njerëzore, përbëhet nga fëmi¬jët. Këta vetëm kur të besojnë tek jeta e për¬jetshme, atëhere mund të jetojnë dhe mendojnë si njerëz. Në të kundërt, me lodrat e fëmijërisë, do të mundohen ta harrojnë vdekjen, të shkëputen nga pesimizmi dhe ta vënë veten në gjumë duke bërë një jetë të çrregullt. Me humbjen e shokëve të tyre moshatarë, për shkak të zemrës së tyre të dhim¬bshur dhe mendjes së hollë, në shpirtin e pafu¬qishëm do t’u çelet një plagë e thellë. Në këtë rast mendja e një fëmisë së pafe bëhet një mjet ndëshkimi.

Por kur të arrijë dhe të besojë në jetën e lumtur, pikërisht ky fëmijë i dhënë pas lodrave fëmijërore, do t’i hedhë poshtë ato, duke mos vrapuar pas lodrave, për të mos e ndjerë hidhërimin dhe do të thotë: “Oh, paska edhe një jetë tjetër. Vëllai (apo shoku), që më ka vdekur, tani është bërë shpend i xhennetit. Ata janë akoma më mirë se ne, se shë¬tisin dhe bëjnë qejf. Nëna më vdiq, por nuk ka shkuar në vend të keq. Ajo tani është pranë Më¬shirës së All-llahut xh.sh. dhe atje po më pret mua, që të më marrë në prehër, kur të takohemi në parajsën e lumtur. Nënën dhe miqtë e mi unë përsëri do t’i shoh”.

Edhe pleqtë zënë po një të katërtën pjesë të njerëzimit. Ata janë më të pashpresët, sepse iu ka ardhur koha e shuarjes së jetës, për të hyrë në dheun e zi. Pas ca kohe, për ta do të mbyllet dera e kësaj bote, të cilën e kanë ditur si më të mirën, më të dashurën dhe më të bukurën. Për të shmangur këto shqetësime, pleqtë mund të gjejnë ngushëllim vetëm tek besimi në jetën pas ringjalljes. Kështu këta baballarë të ndershëm, të mbushur me mëshirë dhe dhimbshuri të thellë, këto nëna zemërmira dhe të dashura, do të vuajnë nga pikëllimi dhe hidhë¬rimi dhe jeta do t’u kthehet në një torturë të madhe. Kjo botë për ta do të jetë si një burg i pashpresë.

Besimi në jetën tjetër u thotë: “Mos u bëni merak! Juve po iu pret një rini e përjetshme, një jetë e shndritshme dhe një moshë e pafund. Dasha¬mirët dhe fëmijët që keni humbur, do t’i takoni dhe do të kënaqeni me ta. Bamirësitë që keni bërë gjatë jetës tuaj, janë ruajtur dhe mbrojtur për në Gjyki¬min e fundit.”A e kuptoni se besimi në jetën tjetër, për ta është një ngushëllim dhe u jep një qetësi shpirtërore. Me këto ide në kokë, ata nuk i merakos dhe hidhëron fare gjendja e pleqërisë.

Një e treta e numrit të popullsisë janë të rinjtë. Ata janë pikërisht në kohën kur veset e këqija i prekin më lehtë dhe bëhen viktimë e tyre. Në këtë moshë të rrezikshme, nuk sundon logjika dhe po të humbasin besimin, do të përfundojnë në torturat e ferrit. Edhe për popullin, në këtë moshë ata bëhen një mjet dhune, prishin qetësinë dhe marrin nëpër këmbë nderin e të tjerëve.

Qetësia dhe nderi i pleqëve vihet në rrezik, sepse të rinjtë për të shijuar një minutë kënaqësi, prishin dhe rrëzojnë dinjitetin e shumë shtëpive. Pas këtij krimi burgoset, ku mund të rrijë katër pesë vjet në nivelin e një kafshe të egër. Po t’i vijë në ndihmë besimi në jetën tjetër, shumë shpejt do ta mbledhë mendjen dhe do ta kuptojë kështu: “Meqenëse forcat e sigurimit dhe dedektivat nuk po më shohin, prej tyre edhe mund të fshihem. Melektë e All-llahut Madhështor që janë në shër¬bim të Tij, më shohin dhe m’i regjistrojnë të gjitha fëlliqësitë.

Unë nuk jam kokëbosh, por një udhëtar që bëj një detyrë. Rinia ime nuk do të zgjasë përjetësisht, por do të vijë dita që edhe unë si të tjerët do të jem një plak i pafuqishëm dhe i mjerë”. Duke menduar kështu, ai do të ndjejë mëshirë dhe do ta shmangë dhunën. Me kaq po e lëmë, se për këtë çështje është folur tek pjesë të tjera të Risale-i Nurit, ku janë dhënë shumë mendime.

Një pjesë të rëndësishme të njerëzimit e zënë të sëmurët, të shtypurit, të fatzezët që kalbemi në burgun e errët, të varfërit dhe ata që kanë marrë dënime të rënda (autori e ka shkruar këtë libër, kur ka qenë i dënuar nga armiqtë e besimit. shën. i përkth.). Këta nuk kanë shpresë për ndihmë dhe gjithnjë e më tepër sëmundja i vë përpara dhe i pa¬ralajmëron për vdekjen e afërt. Ata janë të dësh¬përuar se po ikin nga kjo botë dhe nuk po mundin të shpaguhen për të këqijat që kanë hequr. Ata po ikin duke lënë në këtë botë mizorët dhe tradhëtarët e dhunshëm, nga të cilët nuk kanë mundur të shpë¬tojnë dot nderin prej tyre. Këta maskarenj u kanë marrë dhe rrëmbyer mallin. Duke i shtuar këtyre edhe dhunën e epshit, që për kënaqësinë e një pesë-minutëshi, apo dy orëve, do të burgoset me një dënim dhe ndëshkim torturues për dhjetë vjet me rradhë. Këto vështirësi që përmendëm, për njeriun përbëjnë një torturë të hidhur.

Po qe se njeriu këtyre vështirësive iu kundërvi¬het me ndihmën e besimit në jetën tjetër, vështi¬rësia, shqetësimet, zemërimi dhe shpagimi nuk do ndihen edhe aq shumë. Mund t’iu them edhe këtë: Në dënimin tim dhe të vëllezërve të mi të pafaj¬shëm në këtë burg të tmerrshëm, po të mos na ndihmonte besimi në jetën tjetër, vetëm qëndrimi i një dite do të na dukej sa një vdekje, ndoshta do të bëhej shkak për vetvrasje. Falenderoj shumë All-llahun xh.sh., që më ka dhënë besimin, që të lar¬goja prej vetes shqetësimet për vete dhe për shokët e mi, që i desha aq sa shpirtin tim, të largoja edhe hidhërimin për librat e Risale-i Nurit, që na i mo¬rën dhe të shumë librave të tjerë që na humbën.

Vetëm kështu munda të përballoj tradhëtinë e tyre, mjerimin dhe sundimin e mizorëve. E dini edhe vetë se për hatrin e vajzës se vogël të gjyka¬tësit që ai donte të më ekzekutonte me vdekje, nuk e mallkova, të cilin më parë nuk e kam duruar dot. Ju betohem dhe ju garantoj se drita dhe forca e besimit për jetën tjetër, më dha një qëndrim, durim dhe ngushëllim aq të madh, sa nuk mund ta tregoj. Ndoshta këtë force mua ma dhuroi All-llahu xh.sh., për të fituar shpërblimin e madh. Siç kam thënë në fillim të një libri, unë e quaj veten si të përzgjedhur, që kam mundur të regjistrohem tek shkolla e “Jusufi”-së. Nganjëherë sëmundjet dhe pleqëria, që prej tyre buron kujdesi, më nervozojnë dhe duke ma mbushur zemrën me shqetësime, më pengojnë për t’iu dhënë rëndësi mësimeve të Risale-i Nurit. Më falni se në këtë trajtim dolëm jashtë teme!

Shtëpia e secilit është si një botë e vogël, ndoshta si një parajsë, por meqenëse në këtë pa-rajsë nuk sundon besimi për jetën tjetër, atëhere në këtë familje, lidhjet, dashuria dhe mëshira e çdo pjestari, nuk do të jenë në shkallën e duhur, gjë që do t’i torturojë gjatë gjithë jetës, duke ua kthyer atë në një xhehennem. Me dëfrime të çastit e gënjejnë veten dhe e vendosin në një gjumë të pakuj¬des¬shëm. Njëlloj si struci, një shpend gjigand si de¬veja, që kur sheh gjahtarin, ngaqë nuk mund të ikë, e fsheh kokën në rërë, duke menduar se atë nuk e sheh askush. Edhe ky e vendos kokën në prehrin e pakujdesisë, derisa humbjen dhe ndarjen nga vdek¬ja të mos e shikojë. Kështu si i shushatur e gjen ngushëllimin tek veset dhe imoraliteti, duke i për¬gjan shembullit që përmendëm më lart.

Shembull: Zemra e nënës gjithmonë dridhet kur e sheh fëmijën e saj në rrezik. Po kështu edhe fëmijët dëshpërohen shumë, kur nuk janë në gjen¬dje që ta ndihmojnë babain, ose vëllain e tyre. Nga kjo fatkeqësi ata jetojnë me brenga dhe frikë.

Duke u nisur nga ky fakt, po të shikosh me rea¬lizëm jetën e një familje, që jeton pa qëndruesh¬mëri dhe gjoja e lumtur, në të vërtetë kënaqësitë i kanë ikur nga duart. Lidhjet familjare dhe fare¬fisnore, tipar i kësaj jete të shkurtër, nuk kanë sinqeritetin dhe dashurinë reciproke, duke e kthyer jetën e kësaj familjeje në mëri dhe smirë, në atë shkallë sa të cënojnë edhe moralin e saj. Por nëse besimi në jetën tjetër hyn në atë familje, atëhere ajo shtëpi do të ndriçojë dhe lidhjet do të jenë të forta e të ekuilibruara deri në përjetësi. Dashuria dhe mëshira do të jenë pa interesin material, por për hir të All-llahut xh.sh.. Vetëm me hirin e Tij, kjo dashuri do të vazhdojë deri në përjetësinë e lumtur dhe përrallore. Për këto arsye që thamë, besimtarët myslimanë i duan vëllezërit e tyre, pa i tradhëtuar dhe pa i poshtëruar për shkak të të me¬tave që kanë, në mënyrë që nderi e dinjiteti i tyre të rritet edhe më shumë dhe morali të lartësohet. A e kuptuat tani se në atë familje do të sundojë lum¬turia e vërtetë?

Kuptimi i këtyre çështjeve është sqaruar në Risale-i Nur, prandaj po e lëmë me kaq. Çdo qytet, me shtëpitë e tij të shumta është një familje e ma¬dhe. Po nuk sundoi besimi në jetën tjetër në këtë “familje”, në vend që aty të sundojnë cilësitë e bu¬kura njerëzore, si sinqeriteti, respekti, shpirti i sak¬rificës, hiri i All-llahut xh.sh. dhe dëshira për të bërë mirë, atëhere vendin e tyre do ta zë mëria, interesi, tradhëtia, uni, artificialja, dëshira për të rënë në sy, ryshfeti dhe mashtrimi, të cilët edhe do të marrin hov.

Në dukje që të jetohet nën sigurim të besni-kërisë dhe të humanizmit, do të gjykojnë terrorizmi dhe injoranca. Jeta e qytetit do të helmohet dhe do të rrisin fëmijë vagabondë. Të rinjtë do të nisin rru¬gën e pijes dhe më të fortët do të merren me krime. Pleqtë do të fillojnë të qajnë. Po ta krahasosh këtë me atdheun, që është si një shtëpi kombëtare, do të bindesh se po mbizotëroi besimi, në këtë “shtëpi” në çast do të shfaqen cilësitë njerëzore si nderi, mëshira, serioziteti, dashuria, mosdhënia e rysh-fetit, besnikëria, ndihma dhe mirësjellja, që do t’ia ngrejnë dhe lartësojnë dinjitetin këtij qyteti. Besi¬mi, fëmijëve do t’u thotë: “Me vagabondësi nuk mund të shkosh në parajsë, por lëre dhe pajisu me mësimet e Kur’anit, që të bëhesh i nderuar”. Të rinjëve u thotë: “Mos harro se ka edhe ferr, lëre të dehurit dhe dashurinë aventureske!” Mizorëve u thotë: “Ka tortura të mëdha, do të vuash! Drejtësia e fesë do t’ua ulë kokën!” Pleqve duke ia kthyer të qarat në ngazëllim u thotë: “Mos e humbni shp¬re¬sën! Një lumturi që nuk e keni shijuar kurrë, një rifreskim dhe rini e përjetshme po ju pret. Mundo¬huni t’i fitoni ato!”

[Urimy-meraga]

Secilit grupim të njerëzve u jep një shpresë. Kur secili grup të ketë zbatuar të gjitha këto, atëhere e kupton se si rrotullohet jeta nga vuajtjet në ferr, në lumturinë e përjetshme të parajsës së ndritshme. Le t’iu buçasin veshët sociologëve dhe atyre që me¬rren me vlerësimin e të mirave materiale dhe analizën morale të njerëzimit.

Tani nga mijëra cilësi të besimit, paraqitëm pesë apo gjashtë modele dhe po qe se i krahason me të tjerat e kupton se besimi është një nga premisat kryesore të lumturisë së të dy jetëve. Dyshimeve dashakeqe, me argumente shumë të forta, u është përgjigjur Risale-i Nur nëpërmjet “Fjalës së dhjetë” dhe të “Njëzetepestë”, prandaj ne po mjaftohemi me një shënim të shkurtër: Pasqyrimi më i gjerë i Emrave të Bukur është më¬shiruar tek trupat e gjallë fizikë. Qendra e pasqy¬rimeve të All-llahut xh.sh. dhe qëllimi hyjnor i krijimit të Gjithësisë është mbështetur tek dukuria fizike.

Bamirësia e All-llahut xh.sh. shfaqet në një spektër shumëngjyrësh dhe prapë se prap çdo detaj bazohet po në dukuritë fizike të gjallesave. Njerëzit me gjuhën e nevojës, i drejtohen Krijuesit të tyre, për të gjitha kërkesat fiziologjike të panumërta, përmbushja e të cilave përsëri është me përbërje materiale dhe plotësisht e prekshme. Në thelb të shumëllojshmërisë së farave, si në ato shpirtërore dhe metafizike, është përqëndruar në trupat fizikë dhe materialë. Po t’iu referohemi të gjitha këtyre që thamë, do të konkludojmë se në botën materiale qëndrojnë me qindra të vërteta. Krijuesi i Ditur në faqen e tokës ka mundur t’i shumëzojë krijimet materiale me një shpejtësi të madhe, duke shfaqur nëpërmjet tyre të vërtetat e përmendura më lart. Karvane të panumërt të qenieve të stisura me një trup material.

I dërgon në ekspozitën e kësaj bote, që më pas t’i çlirojë, për t’i transferuar në një vend tjetër. Në këtë “fabrikë natyrore” të gjithësisë, Ai përpunon të gjithë materialin e gjallë, për të marrë nga ky prodhime të bollshme, duke e kthyer këtë botë në një kopsht, ku rriten fidanet e parajsës së lumtur. Për të plotësuar dëshirat e stomakut të njeriut, kur ai i lutet me gjuhën e nevojës All-llahut xh.sh., Ky e dëgjon atë dhe me një vëmendje të veçantë ia plotëson materialisht me mjete të panumërta.

All-llahu xh.sh. ka përgatitur ushqime të shij-shme dhe të pafundme, të stolisura me një art të rrallë. Nga këto bamirësi që bën të kuptohet mirë dhe s’ka dyshim se në jetën tjetër, në atë të pa¬rajsës, mirësitë do të jenë edhe më të shumta dhe më materiale se këtu. Nuk është siç thonë disa të paditur se në botën tjetër ka vetëm shpirtëra që do të kënaqen dhe asgjë materiale. E rëndësishme për atë jetë është se njeriut, atje do t’i jepen ato ush¬qime, që ai ka provuar në këtë jetë dhe me të cilat është mësuar. A ta pranon mendja që materialisht, lutjen e thjeshtë me gjendjen e tij që ka bërë, të mos e pranojë dhe plotësojë me mrekulli të panu¬mërta dhe me ushqime të bollshme dhe të shijshme?

Dijetari Fisnik dhe Fuqiplotës i Mëshirshëm, jo rastësisht, por në mënyrë të programuar dhe të drejtëpeshuar në mënyrë perfekte, u përgjigjet të gjitha qëllimeve dhe kërkesave të krijesave. Pas të gjitha këtyre sqarimeve që kemi bërë deri tani, a ka mundësi që të gjitha lutjet për lumturinë e për¬jetshme të mos plotësohen?

A ka mundësi të mos i shohë përsëri po ato prodhime që ka provuar në këtë botë për në jetën tjetër? Ja pra njeriu është frut i krijimit të Gjithë¬sisë, kalifi i botës dhe më i dashuri i Krijuesit. Dëshira më e madhe dhe lakmia e tij kënaqet ve¬tëm me shijimin e botës së përjetshme, ku na pret lumturia pas ringjalljes. Këto njeriu i kërkon njëlloj sikurse i ka shijuar në këtë jetë. Atje bile edhe më të freskëta. Ai do që materialisht të përmbushë të gjitha lakmitë e tija dhe sidomos ato të përjetësisë. Duke ia arritur këtij qëllimi, ai do t’i jetë për¬jetë¬sisht mirënjohës All-llahut xh.sh..

Nuk çuditemi aspak, që All-llahu xh.sh, i Cili është në gjendje të dëgjojë zërin e mushkonjës, si ka mundësi të mos dëgjojë gjëmimin e njeriut dhe të mos kujdeset për të, pra për ushtarin e nderuar? A ka mundësi të dëgjojë zërin e një mize e të mos dëgjojë murmurimën e qiellit, të pajisë ushtrinë e Tij madhështore, e të mos e furnizojë, Njeriut të mos e mbikqyrë dhe të mos i japë rëndësi të madhe?! Kjo nuk mund të ndodhë kurrë! Me kuptimin e këtij ajeti që thotë:

18_12032010160726.jpg

që do të thotë se, ato shije materiale që kemi shi¬juar gjatë jetës, po fizikisht do të kënaqemi edhe në xhennetin e lumtur, bile në një mënyrë edhe më të mirë dhe secili organ veç e veç do të shprehë falen¬derimin dhe adhurimin e tij ndaj All-llahut xh.sh.. Kur’ani i Famshëm, aq mirë i ka sqaruar këto kënaqësi fizike, sa nuk ka nevojë për shpjegime të tjera.

Përfundimet e fruteve të besimit për në jetën tjetër, tregojnë se ashtu siç ekziston në organet e trupit të njeriut dhe lakmitë e tija, saktësisht po në këtë mënyrë ekzistojnë edhe sendet materiale për të kënaqur këto lakmi. Në këtë mënyrë ekzistenca e njeriut, përsosmëria e tij, nevojat dhe dëshirat për të arritur përjetësinë, e tërheqin atë drejt detyrimit për të fituar dobitë dhe përfundimet e besimit në jetën tjetër. Akoma më tepër tërësia e këtyre dëshi¬rave, me një mjet edhe më konkret, në jetën tjetër dëshmon se shijimet materiale të trupit në atë jetë, pra në parajsën e lumtur, do të realizohen. Të vër¬tetat e Gjithësisë dhe Ligjet e All-llahut xh.sh., që zbatohen tek qeniet e gjalla, janë të përsosura dhe me kuptime të mëdha. Njerëzit që kanë lidhje me këto të vërteta dëshmojnë se me të vërtetë do të hapet porta e një Atdheu tjetër të përjetshëm, i cili përfshin dy të kundërta, parajsën dhe ferrin.

Mos dyshoni, se patjetër që pas ringjalljes do të shkojmë pikërisht atje. Analizën e gjatë le ta bëjnë vetë lexuesit, kurse ne po i bem shkurt: Të vërtetën për ekzistencën e ferrit, Kur’ani e ka shtjelluar mjaft mirë, saqë nuk ka nevojë për komente të tjera. Sa për të zhdukur ndonjë dyshim të vogël, me dy pika të vogla do ta sqarojmë përmbledhtazi. Kuptimin më të thellë le ta japë Risale-i Nur.

Pika e parë. Frika e ekzistencës së ferrit nuk i humbet shijet e ëmbla të parajsës, sepse frika ndaj All-llahut xh.sh. të Pafundëm, e paralajmëron atë, njeriu që të përmbahet atij i tregon që për të gjitha mëkatet dera e pendimit është e hapur në çdo kohë, duke lënë të kuptosh se ferri nuk është vetëm për të frikësuar njerëzit, por ndoshta për t’iu treguar atyre derën e parajsës, shijet dhe ekzistencën e saj. Veç kësaj ai ekziston edhe për të marrë hakun e mijëra krijesave ndaj të cilave është përdorur dhuna, duke i përgëzuar kështu ato.

Po qe se e ke futur veten në batakun e mëka¬teve dhe nuk mund të dalësh prej andej, përsëri ferri është më i mirë se humbja tek asgjëja.

Kjo çështje edhe për mosbesimtarët është një lloj mëshire nga ana e All-llahut xh.sh.. Jo vetëm njeriu, por edhe kafshët ndjejnë kënaqësi kur ndjehen të lumtur farefisi apo fëmijët e tyre.

O i pafe! Ti a do të shkosh drejt hiçit, apo në ferr? Sepse ndëshkimi më i madh për ty është shkuarja nga hiçi, meqë kjo ta hidhëron më shumë zemrën dhe të shkatërron të gjitha cilësitë njerë¬zore që mund të kesh. Po të mos ishte ferri edhe parajsa nuk do të ekzistonte. Me mosbesimin që ke, ti shkon gjithnjë për nga hiçi. Po nëse shkon në ferr, që është një formë ekzistence, ti shpëton nga hiçi, që ajo jo vetëm që të humbet krejt, por edhe me të afërmit dhe të dashurit nuk të jepet mundësia për t’u parë.

Të gjithë ata që ke dashur dhe për lumturinë e të cilëve je intersuar, do të shkojnë në lumturinë e parajsës. Mund të shkojnë edhe në ferr, por përsëri kjo është një ekzistencë dhe jo shkuarje nga hiçi. Mblidhe mendjen, që të mos anosh nga hiçi! Pra, ferri është një dobi e pastër e Sundimtarit Ma¬dhështor, që me drejtësi dhe dituri të kulluar, dënon të paturpshmit, që me një logjikë të cekët, me veprat e tyre kërkojnë burgun e Mbretit Ma¬dhështor. Në këtë burg ka edhe të tjera të papritura, siç janë “zebanitë”, qënie të çuditshme që jetojnë aty, me cilësi imponuese dhe të trishtuara.

Pika e dytë. Ekzistenca e ferrit nuk e trishton të men¬çurin, mund të drejtpeshosh, desh me Mëshi¬rën dhe Drejtësinë e Furnizuesit, sidomos kur për¬doret në momentet e duhura. Të dënosh mizorin e paskrupullt dhe të përgjakshëm, apo egërsirën që ka copëtuar me qindra kafshë të pafajshme, jo vetëm që është një drejtësi, por edhe për viktimat është një ndihmë dhe mëshirë.

E kupton se të falësh gjaksorin dhe të lirosh egërsirën, jo vetëm që ke bërë një punë të keqe, por je treguar i pamëshirshëm kundrejt viktimave. Po kështu edhe mosbesimtarët që hyjnë në ferr, duke mohuar funksionet e Emrave të Bukur, përdhu¬nojnë dëshmitë e panumërta të dëshmitarëve dhe qënieve që përbëhen nga Emrat e Tij. Duke hyrë edhe në hakun e tyre përgojojnë dhe mohojnë fak¬tin që ato me ekzistencën e tyre bëjnë “tespih” dhe kryejnë detyrimet ndaj Krijuesit duke treguar se janë krijesa të All-llahut xh.sh.. Është pikërisht ek¬zistenca e tyre ajo që i detyron ato t’i shërbejnë me besnikëri dhe mirënjohje Krijuesit të tyre. Mosbe¬simi e zbret njeriun në rangun e një kafshe më të ulët nga të gjitha qeniet, sepse ka bërë një mizori të madhe ndaj robëve të All-llahut xh.sh.. Kjo nuk meriton faljen, por trembjen e këtij ajeti:

18_12032010160729.jpg

Futja e mosbesimtarit në ferr, këtë vepër mos e gjyko si një veprim të pamëshirshëm, sepse për akuzuesit kjo nuk është një dënim i padrejtë, ngaqë ata kanë bërë dhunë dhe ofendim. Ata u kanë hyrë në hak të ndershmëve dhe besimtarëve. Siç është i nevojshëm ferri për këta njerëz, po ashtu edhe Sedra e Pastër e All-llahut Madhështor është e do¬mosdoshme të vihet në vendin e Saj, duke i dënuar rëndë këtë kategori njerëzish të shfrenuar. Po kështu, kur një shtetas kryen një krim ndaj një nënshtetasi tjetër, Mbretit të kësaj Mbretërie, me sedër të madhe, sikur t’i thotë krimineli:

“Ti nuk më bën dot asgjë, nuk më burgos dot”, si do të prekej sedra e këtij Mbreti! Sikur në atë shtet të mos kishte fare burg, enkas për këtë ko¬këfortë do të ndërtohej një burg që të futej ky i paturpshëm. Njëlloj edhe mosbesimtari i palëkun¬dur, e prek Sedrën e All-llahut xh.sh. dhe e shqe¬tëson dinjitetin e Tij Madhështor, duke dhunuar Edukatën e Shkëlqyer dhe të Përsosur të Tij.

Në të vërtetë ekzistenca e ferrit është shumë e domosdoshme, megjithëse dikujt nuk i pëlqen. Sedrës së Tij të Pastër i ka hije të krijojë ferrin (xhehennemin), për të djegur kundërshtarët. Vetë cilësia e mosbesimit, në vetvete përmban ferrin. Po kështu cilësia e besimit është parajsa, që në vetvete përmban shije të shumta.

Me anë të parajsës, All-llahu xh.sh., besimta¬rëve u jep një lajm të fshehtë. Këtë e kemi sqaruar në formën e materies, ku ajo gjendet në trajtën e një parajse të vogël me shije të shumëllojshme të xhennetit të All-llahut xh.sh.. Kështu është sqaruar edhe në librat e Risale-i Nurit, veçanërisht në fillim të saj, ku është theksuar mosbesimi, atëhere kur është absolut dhe është i vërtetuar, si hipokrizia dhe largimi nga feja islame, ku secili nga këto të kredhin në një errësirë dhe hidhërim të madh e të pashpjegueshëm.

[Urimy-meraga]

Ai që ka dalur nga feja e vërtetë, veprat e tija do t’i bëhen një ferr special dhe sekreti i ferrit të madh, do t’i tregohet edhe në këtë botë. Bota ku ne jetojmë, njerëzve do t’i paraqitet si një kopsht plot me fidane të përjetshëm (me të vërteta të vogla) dhe ai duke mbjellur këto fara të helmosura, rriten fidanë sipas saj, nga të cilët do të mbledhë frutat e tyre. Nuk e di ai se ka ngrënë një frut të helmuar, sepse në këtë kopsht mosbesimi dhe dhuna, që janë farat e “zekumit” (fruti i xhehenemit), pronarit të vet i thotë: “Unë jam thelbi i asaj fare që ke mbjellur”. Dhe vazhdon: “Cili i pafat më mban në zemër mua, pra mosbesimin, ai do të helmohet me helmin tim, sepse unë jam një pemë e veçantë, për atë që kundërshton Krijuesin e tij”.

Meqënëse kufri (mosbesimi) është një dhunë që prek hakun e gjithkujt dhe me të vërtetë është një krim që nuk tregohet, ai meriton një dënim shem¬bull. P.sh. një vrasje që ndodh brenda një minute, meriton dënimin pesëmbëdhjetë vjeçarë burgim.

Drejtësia e sotme, për një minutë (afër tetë milionë minuta) i dënon, duke e quajtur këtë vep¬rim të arsyeshëm. Kurse mosbesimi është një krim i rëndë, sa njëmijë vrasje së bashku. Pra kush e kalon një minutë me kufr (mosbesim), padyshim që me ligjet që përmendëm më sipër, e ka merituar dënimin prej dy trilonë dhe tetëqind e tetëdhjetë miliardë minutash. Kjo është tamam në përputhje me ajetin, ku thotë:

18_12032010160731.jpg

Shprehjet dhe komentet e Kur’anit të mrekullu¬eshëm rreth parajsës dhe ferrit që ka marrur pjesë dhe prej të cilit ka buruar Risale-i Nur, nuk kanë lënë nevojë për diskutime.

18_12032010160734.jpg

Ky dhe shumë ajete të tjera të All-llahut xh.sh., në çdo çast paralajmërojnë për vështirësitë dhe vu¬ajtjet e ferrit. Në krye Profeti Fisnik dhe më pas të gjithë profetët e tjerë, i luten All-llahut xh.sh. me këto fjalë:

18_12032010160737.jpg

Ata mbështeten tek Ai që t’i ruajë nga zjarri i xhehennemit, sepse ata me ndërgjegjen dhe pikë¬pamjet e tyre, janë të bindur se kush e meriton i jepet një dënim i tmerrshëm. Këto fjalë të famshme kanë këtë kuptim:

“O All-llah, ruana nga zjarri i ferrit!” Nga këto që thamë kuptohet se ky është problemi më i madh i njerëzimit, pra shpëtimi nga dënimi i rreptë i xhehennemit, ku ndaj kësaj të vërtete të gjithësisë, mund t’i sjellim shume argumente. Aq e frikshme është pamja e ferrit, saqë disa evlija kanë bërtitur kur e kanë parë atë. Kurse disa të tjerë, vetëm se kanë parë gjurmët dhe kanë dëgjuar zhurmën e tij kanë bërtitur, duke thënë: “O All-llah, ruajna prej tij”.

Një sekret i madh në këtë botë është ndërthurur, si e dobishmja me të dëmshmen, e shijshmja me të hidhurën, drita me errësirën, e ngrohta me të ftoh¬tën, e bukura me të shëmtuarën dhe rruga e fesë Islame me të kundërtën e saj. Po të mos jetë ligësia nuk i dihet vlera mirësisë, po të mos jetë hidhërimi nuk shijohet gëzimi, drita nuk do të vlerësohej pa errësirën dhe nxehtësia nuk do të kuptohej pa ftohtësinë. Sa më e dukshme të jetë shëmtia, aq më në pah dalin shkallët dhe cilësitë e bukurisë. Po të mos ekzistonte ferri nuk do t’i dihej rëndësia e ekzistencës së parajsës dhe do të mbuloheshin shi¬jet e saja. Me këto e kupton se vlera e gjithçkaje del në shesh nga e kundërta e saj, duke i shumë¬zuar frutat e së vërtetës.

Njeriu si krijesa më e komplikuar, e ka pikësy¬nimin për nga jeta e përjetshme. Ashtu si dobitë, shijet, drita, bukuritë dhe të gjitha gjërat e vyera, derdhën në parajsë, anasjelltas, ligësitë, hidhëri¬met, errësira, e shëmtuara dhe kufri (mosbesimi), janë për të rrjedhur në ferr (xhehennem). Këto dy përrenj të gjithësisë rrjedhin në ata dy liqene.

O ju shokët e mi të shkollës së “Jusufi”së Auto¬ri emrit të burgut ka vendosur emri i burgut të Hz. Jusufit a.s.! Kjo shkollë është lehtësia dhe dobia, për shpëtimin nga burgu i tmerrshëm i ferrit. Ne duhet të bëjmë dobi që të shpëtojmë nga mëkatet dhe nga burgu i kësaj bote. Tani kur kemi shpëtuar nga mëkatet në këtë burg dhe për t’u penduar për ato faje që kemi bërë më parë, duhet ta kthejmë kokën nga e kaluara e pakujdesshme.

Le të mundohemi të mos na shpëtojnë farzet e namazit, kështu hapësirën e një ore do të mund ta kthejmë në një ditë adhurim dhe të shpëtojmë nga ferri i tmerrshëm. Vetëm kështu ne meritojmë të kemi shansin e shpërblimit dhe të hyrjes në vendin e ndritshëm të parajsës. Po na iku ky shans nga duart, atëhere, siç po na kalon kjo jetë në vajtim dhe dhimbje, po ashtu do të vuajmë edhe në atë tjetrën, duke ngrënë dënimin e tmerrshëm.

18_12032010160741.jpg

Kjo pozitë u shkrua pikërisht në kohën e Baj¬ramit të Kurbanit, kur një e pesta e racës njerëzore, e përbërë nga treqind milionë njerëz, ftohej nga All-llahu për të përsëritur fjalën:

18_12032010160744.jpg

që të festojnë bajramin, ku zëri i tyre buçet sa të kumbojnë veshët. Me madhështinë e zërit të botës, tingëllojnë fjalët:

18_12032010160747.jpg

që dëgjohet edhe në planetet e tjerë, vazhdues të kësaj bote. Zërat e miliona haxhinjëve që thojnë fjalët:

18_12032010160749.jpg

në sheshin e Arafatit dhe në faljen e Bajramit, këto madhërime janë jehonat e zërit të të Dërguarit Fis¬nik (a.s.m.), që ka kumbuar në mbi njëmijë e tre¬qind vjet. Me urdhër ai me shokët e Tij, atë fjalë e kanë thënë me zë të lartë.

Unë e kuptoj se Ajo është një nderim dhe adhu¬rim ndaj Edukatorit të gjithësisë, që mban me vete kuptimin:

18_12032010160752.jpg