Lodhja nga pushteti

[Duaje Siveten]

Eshte e qarte se ai deshmon per rotacionin qe duhet te ndodhe ne zgjedhjet e ardhshme dhe/ose te parakohshme. Pika e dobet e ketij rotacioni eshte se ai mund te kryhet midis dyshes PD e PS, te cilat kane dallim vetem nga emri, se te tjerat i kane krejt te perbashketa e te njellojta.

Ambasadori Arvizu: Qeveria vuan lodhjen nga pushteti

TIRANE- Ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu gjatë intervistës në “Albanian Screen” është shprehur dje, se qeveria Berisha po vuan lodhjen nga pushteti.
“Qeveria ka bërë përparim në disa fusha por ka një term që kam dëgjuar ta përshkruajë këtë, “lodhja nga pushteti”, është shprehur ambasadori.

Ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu gjatë intervistës në “Albanian Screen” është shprehur dje, se qeveria Berisha po vuan lodhjen nga pushteti. Ndërkohë ai është shprehur i ashpër edhe me opozitën për “21 janarin”. Ai tha se ajo që ndodhi në 21 janar nuk është ashtu siç e përshkruan opozita.

I pyetur për një afat kohor se kur shqiptarët mund të arrijnë nivelin e Polonisë apo të Republikës Çeke, ambasadori Arvizu është përgjigjur se ende në Shqipëri mbizotëron një atmosferë e polarizuar.

“Kam ndjesinë se ka një farë padurimi apo nervozizmi nga ana e popullsisë kohët e fundit dhe kjo është gjë e mirë. E përsëris, pranohet gjerësisht se përparimi ka qenë mjaft mbresëlënës, por, sërish, pyetja është ‘çfarë është bërë kohët e fundit’? Sidomos po të marrim parasysh faktin se që nga 2009 përparimi ka ngecur dhe për pasojë frustrimi është në rritje. Ka ende një atmosferë të polarizuar. Kur sheh rreth e rrotull institucionet, mungesën e efikasitetit të tyre, ti vret mendjen: ku po shkojnë?

Ambasadori Arvizu ka deklaruar më tej se, për Shqipërinë nuk mund të ketë kthim mbrapa përsa i përket reforame, pasi shoqëria nuk do ta lejonte një gjë të tillë.
“Jam shumë i qartë kur them se reforma ka ndalur dhe, në fakt, është pothuajse një situate në të cilën nëse nuk ka përparim dhe fillohet nga një pikënisje e ulët, praktikisht mund të ketë kthim prapa. Por unë nuk shoh që kjo të jetë duke ndodhur. Dua të them se sinqerisht, nuk e besoj se njerëzit do ta duronin këtë. Mendoj se çdo qeveri që të jetë në fuqi, qoftë e PD qoftë e PS, në qoftë se ata do të përpiqeshin të kthenin pas disa nga reformat, të riktheheshin në disa nga segmentet e errëta që kanë kaluar, nuk mendoj se njerëzit do ta pranonin këtë. Përgjigja e shkurtër për pyetjen tuaj është se nuk e shoh këtë rrezik. Duket se ka një qëllim të unifikuar kombëtar për sa i përket drejtimit të ardhshëm të shoqërisë dhe vendit. Çështja është kush do ta udhëheqë këtë përparim”, shtoi ai më tej.

(ma.ar/Gazeta Shqiptare/BalkanWeb)

[POKO]

Arvizu: Pikëpamja e SHBA është se PS planifikoi dhunë më 21 janar por s’e pranon



Ambasadori i SHBA-ve, Aleksandër Arvizu, deklaron se pikëpamja e Shteteve të Bashkuara është se demonstrata e 21 janarit 2011, në ndryshim nga duzinat e demonstratave të Partisë Socialiste në muajt apo vitet e fundit, ishte planifikuar që të ishte e dhunshme; ishte planifikuar që të provokonte një reagim të fortë nga forcat qeveritare dhe fatkeqësisht, ia arriti.

Në një intervistë dhënë më 5 mars analistit Janush Bugajski për “AS”, në rezidencën e tij private në Tiranë dhe transmetuar mbrëmë në “AS”, z.Arvizu ka folur me tone të ashpra mbi demonstratën e 21 janarit 2011 dhe duke theksuar se demonstrata ishte e planifikuar, tha se kjo nuk është pranuar kurrë nga Partia Socialiste; ndoshta është për vetëmbrojtje, nuk e di çfarë është. “Ben Blushi është ndoshta i vetmi deputet socialist, i cili iu afrua mjaft pranimit se u bënë disa gjëra që nuk duhej. Jam i zhgënjyer. Secili mund të argumentojë pikëpamjen e tij, por ajo që dua t’i them diçka shikuesve tuaj është: ky është një ndryshim thelbësor në interpretim midis asaj që thonë Socialistët dhe pikëpamjes së Shteteve të Bashkuara. Është një rrëfim i ndryshëm”, - thotë z.Arvizu.

Më poshtë ndiqni intervistën e plotë të zbardhur:

Janush Bugajski: Ju keni 30 vjet eksperiencë të shkëlqyer me shërbimin diplomatik amerikan në pjesë të ndryshme të botës. Besoj se keni rreth një vit e gjysëm që jeni këtu në Shqipëri. Keni filluar të kuptoni vendin, si funksionon ai. Më lejoni të filloj menjëherë, atëherë, me disa pyetje të përgjithshme për përparimin e Shqipërisë në 20 vitet e fundit. Kanë kaluar dy dekada që nga përmbysja e komunizmit. Cili do të ishte vlerësimi juaj i përgjithshëm përsa i përket përparimit të Shqipërisë drejt të qënit një demokraci në zhvillim, apo një demokraci e zhvilluar dhe si krahasohet veçanëritsht me vende të Europës Qendrore si Polonia, çekët apo sllovakët dhe të tjerë që kanë një demokraci të konsoliduar. Pyetja është a e ka arritur Shqipëria këtë apo ka ende rrugë për të bërë?



Ambasadori Arvizu: Kjo është një pyetje shumë e mirë. Unë mundohem të rivlerësoj përgjigjet e mia herë pas here për t’u siguruar që ato që kam thënë më parë janë ende të vlefshme edhe duke marrë parasysh informacionet e reja, eksperiencat e reja dhe gjërat që kam mësuar. Por ende mendoj, dhe e kam thënë këtë më parë, se në gjykimin tim, asnjë vend tjetër nuk ka ecur më larg se Shqipëria në këta 20 vjet, 21 vjet në fakt, përsa i përket shënimit të përparimit. E besoj shumë fort këtë dhe mendoj se është edhe më mbresëlënëse që nuk ka qenë një vazhdimësi e njëtrajtshme në 21 vjet, të themi. Patëm hapjen në vitin ’91 dhe mendoj se vendi po ecte shumë mirë deri tek shfaqja e piramidave, rënia e tyre dhe sigurisht, kalimi në kaos, apo gjysmë-kaos. Pastaj u deshën disa vjet që të dilte nga aty, të themi nga 2001 deri në 2009. Pra, nuk ka qënë një vijë e drejtë për 21 vjet. Ishte një pengesë tepër, tepër e madhe dhe iu desh që të rimerrte veten. Përparimi gjithashtu reflekton pjesërisht faktin se, si asnjë nga fqinjët e saj, Shqipëria filloi nga një pikënisje shumë më e ulët dhe ky është një fakt tjetër që duhet marrë parasysh.



Janush Bugajski: A mund të thoni që kjo duhet një brez – 20 vjet është një brez – me fjalë të tjera, që disa vendeve, në veçanti atyre që fillojnë nga një pikënisje më e ulët, u duhet një brez për zhvillimin, zhvillimin demokratik; që zgjat më shumë. A mund t’i jepni shqiptarëve një afat përsa i përket kohës që do t’u duhet për të arritur nivelin e Polonisë apo të Republikës Çeke?



Ambasadori Arvizu: Kam ndjesinë se ka një farë padurimi apo nervozizmi nga ana e popullsisë kohët e fundit dhe kjo është gjë e mirë. E përsëris, pranohet gjerësisht se përparimi ka qënë mjaft mbresëlënës, por, sërish, pyetja është çfarë është bërë kohët e fundit? Sidomos po të marrim parasysh faktin se që nga 2009 përparimi ka ngecur dhe për pasojë frustrimi është në rritje. Ka ende një atmosferë të polarizuar, por do flasim sërish më vonë për këtë, besoj. Jam i shqetësuar për brezin e ri. Mundohem të takoj njerëz te 20 apo 30 vjeç apo dhe fëmijë që janë ende në shkollë dhe gjithmonë dal me energji nga këto takime. Shoh shumë të rinj të shkëlqyer, shumë ambiciozë, të cilët janë ende në shkollë dhe në këtë kuptim, ndjehem optimist përsa i përket të ardhmes së vendit. Por, kur sheh rreth e rrotull, institucionet, mungesën e efikasitetit të tyre, ti vret mendjen: ku po shkojnë?



Janush Bugajski: A ka rrezik të hapave prapa, me fjalë të tjera, a mund të përcaktohet Shqipëria, jo një demokraci e dështuar, por një demokraci e lëkundur? E shihni dhe ju kështu?



Ambasadori Arvizu: Kam folur me disa njerëz për këtë dhe shumë nga opinionistët që e njohin shumë mirë vendin kanë përdorur pikërisht këtë term. Unë nuk kam arritur ende në këtë pikë. Jam shumë i qartë kur them se reforma ka ndalur dhe, në fakt, është pothuajse një situatë në të cilën nëse nuk ka përparim dhe fillohet nga një pikënisje e ulët, praktikisht mund të ketë kthim prapa. Por unë nuk shoh që kjo të jetë duke ndodhur. Dua të them se sinqerisht, nuk e besoj se njerëzit do ta duronin këtë. Mendoj se çdo qeveri që të jetë në fuqi, qoftë e PD qoftë e PS, në qoftë se ata do të përpiqeshin të kthenin pas disa nga reformat, të riktheheshin në disa nga segmentet e errëta që kanë kaluar, nuk mendoj se njerëzit do ta pranonin këtë. Përgjigja e shkurtër për pyetjen tuaj është se nuk e shoh këtë rrezik. Duket se ka një qëllim të unifikuar kombëtar përsa i përket drejtimit të ardhshëm të shoqërisë dhe vendit. Çështja është kush do ta udhëheqë këtë përparim.



Janush Bugajski: Është interesante që përmendët brezin e ri. Kam ardhur në Shqipëri gjatë 21 viteve të fundit dhe gjithmonë jam impresionuar nga energjia, entuziazmi, dhe shpirti sipërmarrës i të rinjve, gjë që mendoj se është një shenjë shumë e mirë për Shqipërinë në të ardhmen. A shihni frustrim, apati, njerëz që thjesht duan të largohen nga Shqipëria sepse nuk janë të kënaqur me situatën këtu? Apo ende shihni një bërthamë të rinjsh këtu që mund të vazhdojnë ndryshimet, t’i intensifikojnë ato?



Ambasadori Arvizu: Shoh shumë frustrim dhe apati. Dritarja ime tek elementët e rinj të shoqërisë janë vullnetarët tanë të Korpusit të Paqes. Siç e dini, ata janë të shpërndarë në të gjithë vendin dhe kurdo që vizitoj qytete jashtë Tiranës, gjithnjë përpiqem të ulem dhe të ha drekë ose të paktën të pi një kafe apo çaj me vullnetarët e Korpusit të Paqes. I pyes ata, “më thoni, çfarë dëgjoni, çfarë po ndodh.” Dhe ata më thonë se ka një ndjenjë zhgënjimi, frustrimi, për mundësitë e punësimit, për drejtimin e ardhshëm të vendit. Mendoj se në një pjesë të vitit të kaluar kur unë kam qenë këtu, kam ndjerë një lloj pakënaqësie me disa nga prioritetet dhe programet e qeverisë. Dua ta deklaroj se qeveria ka bërë përparim në disa fusha por ka një term që kam dëgjuar ta përshkruajë këtë, “lodhja nga pushteti”. Mendoj se kjo ndodh në çdo demokraci. Dhe kjo qeveri praktikisht ka qeverisur që nga viti 2005... Kjo është një periudhë e gjatë. Parashikimet për 2013 janë të paqarta dhe mendoj se është e natyrshme që të ketë pak vetëkënaqësi, që idetë e reja të mos depërtojnë as shpejt sa duhet. Pra, ka një lloj frustrimi nga ana e të rinjve. Por, po ashtu, shqiptarët janë jashtëzakonisht patriotë. Ata e duan vendin e tyre, tmerrësisht shumë. Shoh njerëz të moshës 80 apo 70 vjeç por edhe të rinjtë. Kanë një ndjenjë krenarie të madhe, kur shohin flamurin, apo thjesht kur mendojnë për Shqipërinë. Pra mendoj se kjo e kompenson disi frustrimin.



Janush Bugajski: Është një pikë shumë e mirë. Një ndjenjë të fortë identiteti dhe historie… Më lejoni t’ju pyes. Ju përmendët disa nga konfliktet partiake këtu në Shqipëri. Çfarë do të thonit ju për përparimin e Shqipërisë me konsolidimin e demokracisë? Është ngadalësuar ajo nga konfliktet partiake, dualiste e personale që ne kemi dëshmuar gjatë 21 viteve të fundit?



Ambasadori Arvizu: Po, fatkeqësisht, kështu duket të jetë dhe duket se është mjaft e qartë kur sheh zhvillimet e fundit. Do ta konsideroja vitin 2009 një pikë kthese, në kuptimin negativ. Në 2009 Shqipëria dhe Kroacia u bënë anëtaret e 27-ta dhe 28-ta të NATO-s dhe bazuar në ato që kam lexuar dhe njerëzit që kam takuar, pati shumë optimizëm, një ndjenjë përparimi, sigurisht, me hyrjen në NATO, dhe një përshtypje se anëtarësimi në BE ishte shumë afër. Për të qënë të drejtë ndaj Shqipërisë, ato ishin dy vende shumë të ndryshme përsa i përket përparimit, pikënisjes së zhvillimit në 2009. Kroacia kishte rrethana shumë më të mira. Gjithsesi, mendoj se është e vlefshme që të krahasohen të dyja deri në një pikë dhe të shihet çfarë ndodhi gjatë dy viteve të fundit. Kroacia ka vazhduar të zhvillohet; është praktikisht në BE. Kjo do të ndodhë brenda fundit të vitit. Dhe, siç ua kujtoj njerëzve këtu, megjithëse Kroacia ka qënë në një pikënisje të ndryshme zhvillimi, i është dashur të kapërcejë problemet e saj…

Janush Bugajski: Përfshirë luftën...



Ambasadori Arvizu: …Përfshirë luftën, seriozisht. Dhe mendoj ndonjëherë, dhe kjo është një nga frustrimet e mia më të mëdha kur flas si me klasën politike shqiptare ashtu dhe me qytetarët e zakonshëm, është përpjekja për ta përshkruar situatën këtu si unike në tërë universin. Po, gjithmonë do të ketë karakteristika të veçanta të vendeve, karakteristika kombëtare, por, sinqerisht, ky nuk është fare justifikim për shkallën e polarizimit që ekziston. Nuk ka justifikim për faktin që lëvizja reformuese ka ngelur në vend për dy vitet e fundit. Ne, Shtetet e Bashkuara dhe të tjera shtete të bashkësisë ndërkombëtare jemi të vendosur të punojmë me dhe të identifikojmë partnerë për ndryshim brenda vendit, si ata që janë aktivë brenda partive, ashtu dhe të tjerë jashtë tyre. Po harxhohet koha, siç thuhet.



Janush Bugajski: Më lejo t’i kthehem një fushe shumë specifike, përfshirja juaj personale për të asistuar, për të siguruar hetimin e duhur për ngjarjet e 21 janarit vitin e kaluar, gjë që kam dëgjuar të lëvdohet shumë; e dëgjoj ngado. Keni besim se ky hetim – dhe kjo është diçka shumë e rëndësishme për të gjithë shqiptarët – do të mbyllet me një qartësim të plotë të asaj që ndodhi gjatë atyre ngjarjeve tragjike vitin e kaluar.



Ambasadori Arvizu: Epo, siç e vutë dhe ju në dukje, ajo ishte një ditë dramatike dhe ndodhi një muaj pas ardhjes time këtu, pra një ‘zgjim’ i vrazhdë, një tronditje e sistemit. Nuk dua t’i hyj historisë, rrethanave si u përfshimë, por ne ndjemë se ishte e domosdoshme. Dua të them se asistenca e FBI-së në veçanti për disa ekspertiza do t’i shtojë besueshmëri provave që po paraqiten. Hetimi vazhdon ende. Ne kemi insistuar që, në mënyrë që të ketë besueshmëri dhe t’i jepen përgjigje pyetjeve që shqiptarët pyesin, “çfarë ndodhi atë ditë,” duhet të merret me vrasjet tragjike por edhe aspektet e organizimit, qëllimin e organizimit si dhe zhvillimi faktik i vetë demonstratës. Isha pak i shqetësuar më herët në janar kur rezultatet fillestare dolën dhe pati disa sulme mjaft të ashpra mbi personin e Prokurorit të Përgjithshëm dhe gjithashtu edhe Institucionin. E bëra të qartë në disa intervista se si çdo zyrtar tjetër publik ajo dhe Zyra që ajo përfaqëson duhet të japin llogari për performancën e tyre; ata nuk janë në ngarkim të vendit. Ata duhet të japin llogari si çdo zyrtar tjetër por është jashtëzakonisht e padobishme për këdo nga qeveria që të fyejë Zyrën e Prokurorisë, që të vërë në pikëpyetje kompetencat e tyre për të kryer hetimin. Kështu që m’u desh ta bëja shumë të qartë që Shtetet e Bashkuara nuk e aprovonin këtë.

Me opozitën, duhet të jem shumë i sinqertë, ka një ndryshim kritik midis pikëpamjes së opozitës, përshkrimit të ngjarjeve nga ana e tyre, dhe asaj të Shteteve të Bashkuara. Pikëpamja e Shteteve të Bashkuara është që kjo demonstratë, në ndryshim nga duzinat e demonstratave të Partisë Socialiste në muajt apo vitet e fundit, kjo ishte planifikuar që të ishte e dhunshme; ishte planifikuar që të provokonte një reagim të fortë nga forcat qeveritare dhe fatkeqësisht, ia arriti. Kjo nuk është pranuar kurrë nga Partia Socialiste; ndoshta është për vetë-mbrojtje, nuk e di çfarë është. Ben Blushi është ndoshta i vetmi deputet socialist i cili iu afrua mjaft pranimit se u bënë disa gjëra që nuk duhej. Jam i zhgënjyer. Secili mund të argumentojë pikëpamjen e tij, por ajo që dua t’i them diçka shikuesve tuaj është: ky është një ndryshim thelbësor në interpretim midis asaj që thonë Socialistët dhe pikëpamjes së Shteteve të Bashkuara. Është një rrëfim i ndryshëm.



Janush Bugajski: Nga ana tjetër, mendoni se disa nga përmirësimet që nevojiten të bëhen nga pikëpamja e kontrollit të turmave, parandalimi i rrëmujës, kontrollit nga ana e policisë gjatë protestave mjaft sensitive, momenteve sensitive?



Ambasadori Arvizu: Shumë e vërtetë, megjithëse, siç e dini, çështja e trajnimit të policisë, kontrollit të turmave, kudo është një çështje shumë sensitive. Është një çështje shumë sensitive dhe në Shtetet e Bashkuara gjithashtu. Do të them këtë: për demonstratën e 21 janarit kishte shumë zhurmë në formën e informacionit të shërbimeve, fjalë se gjërat nuk ishin siç duhet, se ekzistonte potenciali për problem. Ne kemi një pjesë të projektit të Departamentit të Drejtësisë së SHBA që punon shumë ngushtë me Policinë e Shtetit Shqiptar. Dhe është bindja ime sot e kësaj dite se në planifikimin e demonstratës dhe, sigurisht, në fazat e para të saj, policia performoi shumë mirë. Me trajnim të kufizuar, pajisje të kufizuara, eksperiencë të kufizuar për protesta vërtet të dhunshme të këtij lloji, ata e përballuan mirë. Por protestuesit ishin shumë të vendosur, gazi lotsjellës mbaroi, uji i makinave mbaroi. Sërish, kemi një ndryshim në rrëfim: PS pretendon se ishte provokim i policisë, por nëse shikon regjistrimet, del që nuk ishte fare kështu. Vetëm shihni regjistrimet, them. T’i kthehemi pyetjes tuaj, një forcë policore efikase e aftë që të parandalojë shkaktarët e rrëmuajve, për të izoluar ata që hedhin gurë, apo ata që hedhin molotov… Në përgjithësi mendoj se kjo funksionon mirë, por edhe reflekton nivelin e trajnimit, nivelin e zhvillimit…Mendoj se Policia e Shtetit po përmirësohet; padyshim që i ka nxjerrë disa mësime… Por në fund të fundit është çështje burimesh. Dhe sigurisht shpresohet që, ndërsa ecet përpara, nevoja për përgjigje të policisë ndaj demonstratave të dhunshme të jetë në minimumin e mundshëm…



Janush Bugajski: Dhe siç e kemi parë në disa vende fqinjë si Greqia, shpesh nuk është e lehtë të kontrollohen turmat, sidomos turma të inatosura.

Ambasadori Arvizu: Jo, nuk është.



Janush Bugajski: Më lejoni të lëviz drejt një teme tjetër, do të thoja një mangësi në Shqipëri, e cila është vënë shpesh në dukje nganë Europa dhe Shtetet e Bashkuara është çështja e korrupsionit. Qartazi, korrupsioni zyrtar vonon përparimin e çdo vendi, politikisht dhe ekonomikisht, përsa i përket reformave, modernizimit, dhe besimit tek statusi i zyrtarit. Shqipëria duket se është duke bërë poshtë në Indeksin Global të Korrupsionit, të paktën sipas Transparency International. Është kjo situatë në pikëpamjen tuaj duke u përmirësuar apo duke u përkeqësuar dhe çfarë nevojitet që të bëhet? Nuk mund të eleminohet i gjithë korrupsioni por si mund të përballen me të dhe ta pakësojnë në një shkallë të tillë që të mos ndërhyjë me procesin politik dhe ekonomik?

Ambasadori Arvizu: Është interesante; në pyetjet tuaja të mëparshme thashë se kam mospajtime thelbësore me opozitën përsa i përket 21 janarit. Për çështjen e korrupsionit, kam mospajtime thelbësore me disa nga deklaratat e Qeverisë për korrupsionin. I kuptoj disa nga hapat që janë ndërmarrë dhe që Kryeminstrit në veçanti i pëlqen t’i vërë në dukje, nisma e sportelit unik për bizneset, fakti që më shumë aktivitete prokurimi, mbledhje dhe deklarime taksash bëhen online, dhe kjo është provuar. Në fakt Agjencia e Shteteve të Bashkuara për Zhvillim Ndërkombëtar (USAID) ndihmoi në zhvillimin e disa prej këtyre programeve. Është e qartë se kudo në botë, përfshirë Shqipërinë, sa më shumë të komjuterizohen këto shërbime, aq më mirë. Pra, ka pasur përparim. Por mjafton t’i flasësh njerëzve dhe t’i pyetësh: si është situata e korrupsionit? S’kam takuar ende një person që të më thojë: “E di çfarë? Po përmirësohet. Këtë vit është pak më mirë.” Jo. Shumica e njerëzve thonë se po përkeqësohet. Pak njerëz thonë se është njësoj. Pra ajo që dua të vë në dukje për qeverinë është kjo: i kuptoj disa nga nismat që po reklamoni dhe jam dakord se kanë një farë ndikimi. Por ju po humbni perceptimin se po e luftoni me efikasitet korrupsionin. Njerëzit po bëhen gjithnjë e më tepër mosbesues. Ka një ndjenjë më të theksuar të kulturës së mosndëshkueshmërisë, të faktit që nëse je njeri me mjete në dispozicion, i pasur, i fuqishëm, me influencë, të gjitha këto bashkë, je praktikisht i paprekshëm. Mendoj se po përkeqësohet, po.



Janush Bugajski: Pra, praktikisht është një çështje e shtetit ligjor. Me fjalë të tjera, pavarësisht se cila është pozita juaj apo pasuria juaj, duhet të trajtohesh njësoj si çdokush tjetër para ligjit. Si mund të aplikohet kjo në reformën gjyqësore? Në fakt, sa ka përparuar reforma gjyqësore?



Ambasadori Arvizu: Do të jem shumë i sinqertë këtu. Mendoj se sistemi gjyqësor këtu është disfunksional. Nuk funksionon, megjithëse ka ligje të mira, ka njerëz që janë të trajnuar mirë. Ne po përpiqemi të gjejmë mënyra për të lehtësuar ngarkesën e sistemit gjyqësor. Është i mbingarkuar. Për këdo, nëse je ambasador apo president kompanie, nëse ke shumë përgjegjësi, është normale që të mundohesh të pakësosh ngarkesën e punës apo të delegosh kështu që të mund të fokusohesh në gjërat më të rëndësishme. Me këtë doja të dilja tek projekt ligji për gjykatat administrative, të cilin ne e kemi mbështetur sepse në këtë moment, mesa kuptoj, ka një numër të vogël gjykatësish dhe ata kanë ngarkesë të madhe. Do të ishte mirë nëse një pjesë e çështjeve që sipas sistemit të SHBA i përkasin juridiksionit civil dhe jo atij penal të hiqen mënjanë. Pra mendoj se ka disa gjetje teknike të mirëfillta dhe konkrete që mund të ndihmojnë. Por, kjo nuk merr parasysh çështjen më të rëndësishme të shtetit ligjor, integritetin e sistemit gjyqësor. Ka disa probleme tepër, tepër madhore këtu. Është si puna e historisë me vezën dhe pulën. Çështja është: ku fillohet? Më lejoni të përshkruaj shkurtimisht një histori. Në dhjetor mora pjesë në një ceremoni diplomimi në Shkollën e Magjistraturës. Këta ishin shqiptarë të rinj, 24, 25, 26, vjeç të cilët do të bëhen prokurorë e gjykatës. Mendoj se përgjithësisht, një apo dy mund të jenë ata që do të quheshin “mollë të kalbura” apo ata qëllimet e të cilëve janë të dyshimta. Unë dua të besoj se shumica e tyre – dhe ata janë më të mirët e shoqërisë shqiptare – janë patriotë ashtu si bashkëqytetarët e tyre dhe ata duan ta bëjnë vendin më të mirë. Por, mendoj me vete: kush do t’i mbrojë ata kur të kenë hyrë në sistem? Dhe ky është dështimi kryesor i sistemit gjyqësor shqiptar sot: mungesa e mbrojtjes institucionale për këdo që është pjesë e sistemit. Nuk është çështje e një, dy, tre, apo katër gjykatësish të këqinj, apo e Gjykatës së Lartë apo e Gjykatës Kushtetuese. Sigurisht, ka individë problematikë, është e drejtë të thuhet mendoj. Por, kjo nuk shkon në thelbin e problemit. Problemi është mungesa e mbrojtjes institucionale për njerëzit që duan të bëjnë një punë të mirë, që duan të nxisin ndryshime pozitive.

Janush Bugajski: Faleminderit për çiltërsinë dhe thellësinë. Më lejoni t’i kthehem një teme tjetër, një temë e madhe për Shqipërinë, perspektiva e saj për statusin kandidat dhe në fund anëtarësimi në Bashkimin Europian. Ndoshta mund të nënvizonit se sa e rëndësishme është BE për Shqipërinë? Duke pasur parasysh – dhe këtë pyetje ia kam drejtuar Kryeministrit dhe udhëheqësit të opozitës – trazirën e vazhdueshme brenda BE-së, pasigurinë për të ardhmen e saj, problemet me borxhet shtetërore, mungesa e një politike të jashtme të qartë, lodhja nga zgjerimi, apo çështje të tjera, çfarë avantazhesh mund të thoni se do të sillte anëtarësimi për Shqipërinë, kurdo që të ndodhë? Dhe, nëse mund të hamendësoni një kohë se kur mund të ndodhë kjo, sepse mendoj të gjithë shqiptarët janë të interesuar dhe hera-herës edhe të frustruar se kur do bëhen anëtarë të Bashkimit?



Ambasadori Arvizu: Pyetje me shumë vend. Do përpiqem t’i bëj përgjigjet sa më të përmbledhura sepse e di që mund të zgjatem shumë. Është e qartë nga pikëpamja e politikës së SHBA që është me rëndësi që integrimi i Shqipërisë në strukturën e gjerë euro-atlantike të vazhdojë dhe këtë mund ta thuash për të gjithë Ballkanin Perëndimor, Malin e Zi, Serbinë, Maqedoninë, Kosovën. Kjo është një politikë e deklaruar e Shqipërisë. Vendi i Shqipërisë është në Europë. Nuk ka për t’u bërë shteti i 51-të i Shteteve të Bashkuara. Pra, drejtimi është i qartë, mes palëve nuk ka dallime. Ndjenja e qartë kombëtare për synimin është që integrimi duhet të jetë një synim kombëtar dhe se integrimi do të sjellë harmonizimin e disa standardeve, do të transformojë vërtet mënyrën se si Shqipëria e sheh veten, mënyrën si ndërvepron me fqinjët, si ata pranë ashtu edhe më tej. Do të jetë hapi i tretë i natyrshëm në kulminimin e një procesi që filloi me hyrjen në NATO, çka do të thotë që Shqipërisë nuk i duhet kurrë më të vrasë mendjen për kërcënime fizike ndaj sigurisë së saj – mund të thuhet shumë këtu – fakti që Shqipëria përfitoi statusin për lëvizjen pa viza sipas marrëveshjes Shengen në dhjetor 2010, një arritje madhore kjo, dhe pastaj hyrja në BE duhet të jetë arritja e tretë kurorëzuese. Do të duhet kohë. Ambasadori i BE-së, një mik i mirë imi e që ka punuar shumë këtu në përpjekje për t’i shtyrë të gjithë lojtarët përpara dhe sigurisht ata në Bruksel. Shqiptarët thonë gjërat e duhura por për çfarëdo arsyeje, ose ndoshta një kombinim arsyesh, këtu ekziston një mentalitet se duhet të ketë vetëm një fitimtar dhe loja e fajësimit, të cilën e shohim të ngrejë kokë herë pas here. Ditët e fundit ka pasur një rritje të dukshme në retorikë pas marrëveshjes Kosovë-Serbi dhe akordimit të statusit kandidat Serbisë. E përsëris, po tregohem i sinqertë. Nuk ka asnjë justifikim për Shqipërinë që të mos jetë vend kandidat. Burimet janë këtu, edhe mjetet, por është proces i vështirë aderimi, ka shumë marrëveshje teknike dhe më duket se hera-herës, shqiptarët e nënvlerësojnë nivelin e kompleksitetit. Mendoj se ka një lloj ndjesie sikur, “Me të përmbushur kriterin numër një, vullnetin politik – dhe sigurisht, ky duket larg shumë – por nëse ia dalim me këtë, atëherë na duhet vetëm të hedhim nënshkrimin në vijën e caktuar dhe jemi brenda, apo jo?” Dhe përgjigja është: Jo, nuk është ashtu në fakt. Është një proces shumë kompleks, i gjatë. Por nuk është se ka alternativë. Ambasadori i BE-së, sëbashku me disa prej vendeve anëtare dhe zyrtarë në Bruksel kanë filluar muajt e fundit një lloj nisme të re – duhet t’ia lë atij ta shpjegojë sepse e bën kaq mirë – por përpjekja është të bëhet një lloj turi anekënd vendit, një lloj fushate ndërgjegjësimi, për t’iu shpjeguar shqiptarëve të zakonshëm se çfarë do të thotë, çdo të thoshte për ta anëtarësimi, për sa i përket standardeve të jetesës, mundësive për arsimim, udhëtim, punësim, të gjitha këto gjëra të një natyre praktike. Mendoj është një ide e shkëlqyer.



Janush Bugajski: Ambasadori i BE-së ka rënë dakord të dalë në programin tim në të ardhmen, pra do ta kem këtu dikur, por për sa i përket përparimit drejt anëtarësimit në BE, nuk dua të them që anëtarësimi është i garantuar apo këtu pranë, por një prej pengesave apo pengesa e tanishme duket se është paaftësia për të miratuar një Kod Zgjedhor të ri. Në një kontekst më të gjerë, si e shihni procesin zgjedhor në Shqipëri, duke pasur parasysh çfarë ndodhi pas zgjedhjeve të fundit, protesta, mungesa e vullnetit të opozitës për të pranuar rezultatet, plus edhe zgjedhja e kryebashkiakut që pamë këtu vitin e shkuar. Ku qëndron tani Shqipëria për sa i përket standardeve ndërkombëtare?



Ambasadori Arvizu: Vetë kodi, nga sa më thonë ekspertët në OSBE, ODIHR, disa në vendet anëtare të BE-së, është mjaft i mirë. Nuk është aspak i keq. Por çdo palë zgjedhje, qoftë zgjedhjet vendore të vjetshme, apo ato parlamentare në vitin 2009, zbulojnë disa boshllëqe, disa hapësira që mund të keqinterpretohen, apo manipulohen, sido që ta quash. Një vëzhgues shumë i mençur, nuk ia them emrin, por e shoh si një prej të mençurve të shoqërisë këtu, në fakt janë dy, kanë vënë në dukje që Shqipëria është vend shumë i vogël dhe metoda për të gjetur sa votues do marrin pjesë, si mund të votojnë, kanë arritur ta shndërrojnë në shkencë. Mund të përmend Z. Ilir Meta. Shkova në zyrën e tij pak ditë përpara zgjedhjeve të 8 majit. Ka një zyrë të vogël, të zakonshme, por kishte disa harta të zonave të Tiranës, të përcaktuara deri në ndërtesa, me pineska të vogla. Më tha që njerëzit e LSI-së i merrnin njerëzit në telefonat celularë. Është puna tipike e lagjeve me të cilën jam i njohur në Shtetet e Bashkuara. Ky është vend i vogël. Mendoj që në Çikago ka më shumë votues se sa ka në gjithë vendin këtu. Nuk ka shumë të panjohura dhe njerëzit, me sa kuptoj, kanë prirjen të votojnë në mënyrë mjaft të parashikueshme dhe shumë konsistente nga një zgjedhje në tjetrën, pra nuk ka ndonjë votë të madhe të lëvizshme. Në Japoni, ku kam shërbyer, kjo ishte gjithmonë diçka e madhe. Sigurisht, në SHBA është faktori më i madh, është përcaktues në shumë zgjedhje.



Janush Bugajski: Të pavarurit …



Ambasadori Arvizu: Të pavarurit, të moderuarit në secilin krah. Ndonjëherë mendoj, sa do doja të merrja në dorë punën për zgjedhjet në PS sepse mendoj që qeveria bën shumë gabime dhe krijon boshllëqe aq të mëdha sa mund të kalojë një kamion. Disa ditë, mendoj që nuk do më vinte keq të merrja në dorë punën për zgjedhjet në PD sepse shoh shumë gabime nga PS në lidhje me ftohjen e atyre që mund të konvertohen…Çelësi është të punosh me partnerë të besueshëm ndërkombëtarë, OSBE, ODIHR, Këshilli i Europës, disa prej vendeve kryesore europiane. Edhe ne jemi të gatshëm të ndihmojmë megjithëse, të them të drejtëm, sistemi amerikan është aq i ndryshëm sa nuk di sa mund të zhvendoset këtu. Por kemi shumë këshilla filozofike si dhe shumë ekspertizë konkrete që mendoj mund të kontribuojë. Por, Kodi duhet të forcohet patjetër sepse zgjedhjet e majit të shkuar e bënë të qartë deri në dhimbje që ka disa boshllëqe, ka disa probleme. Nuk ka nevojë t’i kthehemi argumenteve pro e kundër, problemi është që nuk duhet të kishte pasur fare kundërshti. Ky numërimi i votave të hedhura gabim, sinqerisht, mua dhe vëzhguesve të tjerë na u paraqit se ishte shumë e qartë çfarë do të ndodhte. Por, nuk ishte e shkruar, nuk ishte në ndonjë Kod të caktuar, edhe pse njerëzit prisnin që gjërat të merrnin një drejtim të caktuar. Partia në pushtet paraqiti një pikë të mirë filozofike – qëllimi i votuesit, edhe pse unë thashë, qëllimi i votuesit është gjë e mirë, por gjë e mirë është edhe të ketë rregulla dhe këto rregulla të zbatohen; pra, ka boshllëqe që duhen trajtuar. Mendoj se është bërë pak përparim kohët e fundit. Është e rëndësishme që dy palëve të mos u shpëtojë nga sytë fakti se sa e rëndësishme është që të vazhdojë përparimi. Ka njëfarë urgjence kohore dhe shpresoj që ka një mënyrë për të përfshirë disa prej pikëpamjeve të partive të vogla. Ndoshta e keni dëgjuar që ka një mekanizëm korrektimi kombëtar, term teknik. Por, sistemi i tanishëm, rënë dakord midis Z. Berisha dhe Z. Rama në vitin 2009, në fakt e bën shumë të vështirë për partitë më të vogla që të sigurojnë një përfaqësim në parlament që të jetë në përpjestim me numrin e votave që marrin. Nuk mendoj se ka njeri që të mendojë se vendit i duhet një rishikim total i sistemit zgjedhor, por ka disa përshtatje kyçe që duhen bërë që në fund, në vitin 2013, kur votuesit të votojnë, ata të kenë një lloj besimi që votat e tyre do të numërohen me korrektësi.



Janush Bugajski: Meqenëse jam këtu, po i kthehem disa pyetjeve rajonale, stabiliteti rajonal apo mungesa e tij. A do thonit që ka ende çështje të pazgjidhura sigurie përreth Shqipërisë në rajon dhe nëse është kështu, si mundet Shqipëria, Tirana që të shmangë përfshirjen në disa prej paqëndrueshmërive të mundshme në Maqedoni, Kosovë, apo edhe Greqi? Greqia ka përpara zgjedhje me shumë peshë pas dy muajsh dhe këto mund të ngrenë skeptrin e nacionalizmit në vend, apo proteksionizmin? Cili do ishte mesazhi juaj për cilëndo qeveria shqiptare për sa i përket rolit të saj në rajon?



Ambasadori Arvizu: Përmendët disa prej vendeve fqinje dhe ndoshta duhet t’ua lë homologëve të mi në ato vende dhe Uashingtonit që të merren me kuadrin e përgjithshëm, por nga perspektiva jonë këtu në Shqipëri, jemi shumë të kënaqur me faktin që Shqipëria është një kontribuese e madhe për stabilitetin rajonal. Shqipëria është një fqinjë e mirë. kjo është pjesërisht reflektim i statusit të saj në NATO por edhe zhvillim në të menduarit shqiptar në 21 vitet e fundit. Kjo është diçka e mirë dhe me rëndësi. Është diçka që ua përmend vizitorëve nga SHBA. Kemi pasur disa kongresmenë për vizitë, do donim të kishim disa senatorë, por gjithsesi, është diçka që unë e them gjithmonë që Shqipëria është një eksportuese neto e sigurisë, e stabilitetin në rajon; një aleate e përgjegjshme e NATO-s, kontribuon në përpjekjen e ISAF në Afganistan; dy javë më parë përjetoi një humbje tragjike, humbjen e parë në luftim. Liria vjen me një çmim dhe është e dhimbshme, siç e dimë ne amerikanët, çdo ditë, dhe ky realitet i ashpër e goditi Shqipërinë, por vendi nuk u tut. Këtu i marrin seriozisht angazhimet e tyre për sigurinë. Pra, për këtë perspektivë jam besimplotë. Mendoj që Shqipëria bën një punë të arsyeshme me avokimin për Kosovën në forume ndërkombëtare. Kosova është e aftë të kujdeset për interesat e veta siç tregoi marrëveshja e fundit, bisedimet teknike midis Serbisë dhe Kosovës, por nuk është sekret që avokatët më të fortë të Kosovës në botë janë Shtetet e Bashkuara dhe Shqipëria; ndaj, punojmë shumë ngushtë, krah për krah me Shqipërinë në këtë kuptim. Ka pasur disa diskutime lidhur me lëvizjen e Aleancës Kuq e Zi këtu. Cilat janë pasojat, përfundimet? Kam shprehur tri pika bazë, të cilat janë: që patriotizmi është diçka e mirë. Është një dimension pozitiv në psikikën e çdo vendi, në përbërjen e popullsisë, dhe është e vërtetë edhe këtu. Së dyti, platforma e Aleancës Kuq e Zi, e cila në fakt është duke u zhvilluar disi, por, si mund të dalësh kundër tyre kur bëjnë thirrje për qeverisje më të efektshme, për transparencë? Është diçka që e bëjmë edhe ne edhe shqiptarë të tjerë të përgjegjshëm, pra është diçka e mirë. Ndërsa pika e tretë që ngre unë është që është me shumë rëndësi që cilido në Shqipëri, qofsh pjesë e AK-së, në shkollë, ose nëse nuk mbështet kënd, qofsh pjesë e lëvizjes RERESH, forumi rinor i PS, apo forumi rinor i PD, të njohë rëndësinë e stabilitetit rajonal dhe se si Shqipëria shihet si kontribuese në të. Askush nuk duhet të bëjë diçka që mund ta rrezikonte këtë staturë. Sepse, sigurisht nuk do shihej me sy të mirë në Uashington e në rajon, por po kaq e rëndishme është që nuk do shihej me sy të mirë as këtu.



Janush Bugajski: Po vazhdoj këtu. Cilat mendoni janë shanset, mekanizmat më të mira për bashkëpunim rajonal ku Shqipëria mund të luajë një rol? Infrastruktura e energjisë, tregtia, investimet e përbashkëta? Cila është vlera e shtuar e Shqipërisë për Ballkanin si rajon?



Ambasadori Arvizu: Të gjitha këto më sipër dhe mendoj që mund të thelloheshim edhe më tej në disa specifika, por meqë ngritët pyetjen, mendoj që ka të bëjë me qëndrimin. Që do të thotë, kur flas për rolin e Shqipërisë me njerëzit e të gjitha krahëve, është e natyrshme që njerëzit të flasin për Kosovën; dëgjoj shumë për shqiptarët etnikë në Maqedoni, 25 përqind apo diku aty; flasin për Luginën e Preshevës në Serbi dhe shqiptarët në Malin e Zi. Dhe më vjen mirë. Është e rëndësishme të kujdesesh për të drejtat e pakicave, sidomos në një vend si Maqedonia dhe meqë Shqipëria po festoon 100-vjetorin e pavarësisë mendoj që këto lloj shqetësimesh për ata që konsiderohen shqiptarë, dalin në plan të parë. Është me rëndësi. Por, për 100 vitet e ardhshme, në këtë mjedis ekonomik global konkurues, globalizim, apo ndërvarësi, sido që ta quash, është një vend i vogël. Është bekuar me burime jo të pakta, nuk ka bollëk por ka një industri nxjerrëse, ka potencial të madh për turizëm, zhvillim në bregdet, energjia nga uji, frutat e arrorët siç i pëlqen Kryeministrit të thotë, ka potencial. Por, është vend i vogël. Disa prej projekteve të infrastrukturës, rrjeti rrugor, është mbresëlënëse. Duhet bërë dhe është i kushtueshëm. Kam besim që vendin e drejtojnë rojtarë ekonomikë që e kuptojnë se sa rëndësi ka të mos merret më shumë borxh se sa mund të shërbejë vendi, por këto projekte duhet të ecin përpara. Megjithatë, për mua, shqiptarët dhe vendi duhet të kenë parasysh katër. Duhet të mendojnë për Shqipërinë, Kosovën, Maqedoninë dhe Malin e Zi. Duhet të ketë më shumë diskutim, më shumë planifikim konkret për mënyrat për t’i integruar këto katër ekonomi sepse kanë përreth vende më të mëdha; partnerët ekonomikë tradicionallë të Shqipërisë, kryesisht Greqia dhe Italia. Mund të shihet më tej në veri tek Serbia, në lindje tek Rumania dhe Bullgaria, madje edhe më tej. Me kalimin e kohës, do jetë e domosdoshme për Shqipërinë si vend që të rrisë nivelin e standardeve të arsimit. Arsimi bazë këtu është i shkëlqyer mendoj, niveli i ndërgjegjësimit, shumë njerëz janë praktikisht tri-gjuhësh, me italishten dhe anglishten, diçka mbresëlënëse kjo. Por, duhen rritur standardet që të ketë më shumë specializim, më shumë shprehi teknike. E gjithë kjo është shumë e rëndësishme dhe duhet bërë…Mendoj që ka fillur si dialog i katërshes, për më shumë integrim rajonal, por do të më pëlqente të përshpejtohej, duke filluar nga ky vit.



Janush Bugajski: Po kaloj në pyetjet e fundit. Për fat të keq kohën e kemi gjithmonë të kufizuar; do doja më shumë. Le të shohim marrëdhëniet Shqipëri-SHBA, dypalëshe. Është 100-vjetori i Shqipërisë si vend i pavarur, më vonë këtë vit. Nga pikëpamja e këtij përvjetori, është arritur shumë. Sigurisht, marrëdhëniet shqiptaro-amerikane kanë qendruar historikisht në themele të forta, veç periudhës komuniste kur ishin krejt të ngrira, por kjo është diçka tjetër; çfarë prisni, jo 100 vitet e ardhshme se vështirë të parashikohet, por dhjetëvjeçarin e ardhshëm, ku duhet të përqendrohen SHBA dhe Shqipëria? Në ç’pikë mund të konsolidohen, zhvillohen, përparojnë, forcohen më tej ato? Ku do t’i shihnit mundësitë?



Ambasadori Arvizu: Siç e vutë në dukje, vështirë të gjesh në tjetërkund në botë një partneritet më të efektshëm dhe të mirëfilltë se sa ai që ekziston mes Shteteve të Bashkuara dhe Shqipërisë. Më ka shtangur prej ditës sime të parë këtu. Dhe është e mirëfilltë, e ndjerë, e gjithë sindroma Udrou Uillson, siç e quaj unë. Fakti që Presidenti Xhorxh Bush kur erdhi pati një pritje ngazëllyese, dhe po të vinte Presidenti Obama, do ndodhte po njësoj; iu them njerëzve në SHBA, vështirë të gjesh në të njëjtën turmë si mbështetës të mëdhenj të Obamës apo të Bushit, ndoshta do ishin në turma të ndryshme. Kjo flet shumë për ngrohtësinë dhe miqësinë e mirëfilltë. Dhe të them të drejtën, jemi krenarë për kontributin tone, ndonëse i vogël, kemi qenë në anën e duhur të historisë për sa i përket Shqipërisë. Mund të them që do më pëlqente të promovoja më shumë investime direkte amerikane këtu. Mendoj do të ishte fantastike për vendin. Do më pëlqente të shihja më shumë projekte infrastrukture, ka qenë Bektel dhe të tjerë disi, aeroporti Nënë Tereza, Fondi Shqiptaro-Amerikan i Sipërmarrjes, kemi pasur rol të madh tek ky. Qendra e madhe tregtare këtu afër, Tirana East Gate, një mjedis mbresëlënës. Pra, veprimtaria ekonomike, shkëmbimet akademike, të gjitha këto janë me shumë rëndësi. Do doja të përgjigjesha në një mënyrë që mund të shkaktojë kundërshti tek disa nga shikuesit. Mendoj që hera-herës ka një prirje tek shqiptarët për të menduar që për shkak të kësaj marrëdhënieje të veçantë organike, e cila është e mirëfilltë dhe unë si ambasador amerikan e vlerësoj shumë, por për shkak të kësaj marrëdhënieje dhe forcës së saj, që ndoshta qëndrimi kundrejt Europës – i kthehemi çështjes së integrimit – sikur ka pikëpyetje a është vërtet aq kritik, aq i rëndësishëm? Sigurisht, do të ndodhë me kalimin e kohës, por mendoj se hera-herës, për shkak se marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara janë aq të mira, ka një lloj zbehje të dedikimit…



Janush Bugajski: …do të jetë gjithmonë Amerika, s’ka ç’na duhet Europa?



Ambasadori Arvizu: Pikërisht, e thatë shumë shkurt e drejt. Mendoj është diçka fatkeqe sepse nuk është ose kjo ose ajo, duhet të shkojnë krah për krah. Nuk dua që në fund t’iu lë shikuesve tuaj mendimin se ndoshta ne nuk e vlerësojmë… Jo, e vlerësojmë sa s’ka ku të shkojë, por mendoj që çdo shqiptar që mendon në atë mënyrë, është e padrejtë për perspektivën, për shpresën për vendin. Shqipëria është në Europë. Vendi i duhur është në këtë kontinent dhe sa më i madh integrimi, sa më shpejt të arrihet integrimi, aq më mirë për vendin dhe qytetarët e tij. Marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara në fakt do përparonin sepse do kishte më shumë zhvillim këtu dhe më shumë shkëmbime aktive. Këtë doja të thoja. Shqiptarët thonë: E duam Amerikën! Unë them: Edhe ne ju duam! Por gjeni një mënyrë që një pjesë e kësaj energjie dhe ndjenjave të kanalizohen për më shumë veprim të përbashkët në frontin e integrimit.



Janush Bugajski: Më lini t’ju pyes për të kundërtën e kësaj. Nga disa analistë në Shqipëri por edhe jashtë, dëgjoj që Shqipëria është një lloj gjysmë-protektorati i fuqive ndërkombëtare, sidomos SHBA. Si do t’iu përgjigjeshit? A ka nevojë për mbrojtje Shqipëria? A i duhet mbikqyrje teksa zhvillon institucionet e saj? Si iu përgjigjeni?



Ambasadori Arvizu: Nuk e kapërdij dot. Kam dëgjuar disa që e thonë, por këto janë vendime të ndërgjegjshme të disa qeverive shqiptare. Në vite ka pasur disa kryeministra. Drejtimi bazë i politikës së Shqipërisë është që marrëdhëniet me jashtë nuk janë lëkundur kurrë. Z. Berisha ka qenë në pushtet për një numër vitesh; para tij ka qenë Z. Nano. Kishte periudha të shkurtra kur ishin njerëz si Ilir Meta apo Pandeli Majko… Kushdo që të fitojë në vitin 2013, apo 2017 dhe më tej, do prisja që drejtimi i përgjithshëm i marrëdhënieve të jashtme të Shqipërisë të vazhdonte. Dhe këtë nuk e them aspak sikur ne marrim ndonjë gjë si të qenë. I vlerësojmë pa masë kontributet pozitive të Shqipërisë në rajon, me statusin e saj në NATO, faktin që do që të jetë pjesë e integruar e bashkësisë euroatlantike. A është perëndimi i shqetësuar për zhvillimet? A duam të jemi mbështetës? Absolutisht. Por është një rrugë me dy drejtime. Fakti është që me këtë nivel zhvillimi, megjithëse është përmirësuar, Shqipëria është një prej vendeve të varfra në Europë ndonëse po ngjitet drejt vendeve me nivel të mesmë të ardhurash. Pra përparimi nuk diskutohet. Thjesht duhet të gjejmë një mënyrë që Shqipëria të kapërcejë ngërçin dhe të rifillojë udhëtimin. Por si protektorat nuk e shoh. Këto janë vendime të ndërgjegjshme të marra nga udhëheqës të zgjedhur të vendit dhe nga populli si i tërë.



Janush Bugajski: Pyetja e fundit. Kemi edhe ne zgjedhjet tona në nëntor. Nuk do mundohem të gjej fituesin; e pamundur. Mund të parashikosh kush do jetë kandidati republikan tani; s’mundet. A do ndryshojë politika amerikane ndaj Shqipërisë, ndaj rajonit, apo mendoni se do të ketë konseguencë pavarësisht nga zgjedhjet tona presidenciale?



Ambasadori Arvizu: Vështirë të imagjinosh ndonjë rezultat që do çonte në zhvendosje a ndryshim në politikën amerikane kundjret rajonit; sigurisht jo kundrejt Shqipërisë. Kam pasur kënaqësinë të diskutoj për Shqipërinë me përfaqësues dhe ndihmës të të dy krahëve në kongres, dhe e di që ka shumë çështje për të cilat nuk janë gjithmonë në një mendje, por kur vjen fjala për Shqipërinë, nuk kam dëgjuar kurrë një notë të vetme që të stonojë. Kur kthej sytë në vitet e fundit, administrata Klinton…dy administrata Klinton, dy administrata Bush, një administratë Obama, deri tani, shoh konseguencë mbresëlënëse në përmbajtje dhe se ku vihet theksi, si nga drejtimi “dërgoj” ashtu edhe nga ai “marr.” Dhe mendoj se kjo është diçka e mirë.

[Duaje Siveten]

ja edhe nje tjeter material qe sjell pak do(bi)çi, e cila perforcon opinionin konciz te diplomatit amerikan qe si qeveria e neveritshme "shtetore", ashtu edhe opozita e perfolur "madhore", te dyja jane te lodhura, nga pislleqe, prapaskena bajate duke bere punen e te huajve, ne dem te interesave themelore e thelbesore Shqiptare.

pak, a nuk po na thue qe kur e paska zhvendosur Bugajski ate rezidencen e tij private ne Tirane, apo si perhera, e ka sjelle me tren neper Atlantik.

sill ndonji artikull tjeter, se ne vend te vesh vetulla, je duke nxjerr site ...

[POKO]

ka dy dy vite apo me shume,qe per kete ligje te rendesishem per ekonomine e per korupcionin,partia socialpise nuk jepte votat e duhura per te ber 3/5...tashti u kujtuan qe duhet ber ai ligje.

nese do ishin ne funkcion akoma ato ligjet e enverit,keto njerez e keto grupe kriminale do denoheshin me vdekje per sabotim te shtetit.

keta jane komplet tradhetar 24 karatsh

Gjykata Administrative, PS dëgjesë publike, Xhafaj: T’i shërbejë biznesit



TIRANE- Partia Socialiste ka organizuar sot një dëgjesë publike për projektligjin e ngritjes së Gjykatës Administrative, ndërsa sekretari për koordinimin e PS-së, Fatmir Xhafaj deklaroi se kjo dëgjesë është organizuar me qëllim që në ligj të përfshihen edhe propozimet e grupeve të interesit, sic janë bizneset.

Relatori i pr/ligjit sipas Xhafaj, do të jetë Armando Subashi.

Ai tha më tej se “Procesi është tejet i rëndësishëm, për shkak të impaktit që ka dhe për interesin e vecantë që ka treguar komuniteti i biznesit per këtë pr/ligj”.

Xhafaj deklaroi më tej se qëllimi i PS është që të bëhet një ligj i mirë që t’i shërbejë interesave të biznesit.

“Kemi parashikuar një sërë seancash dëgjimore me biznesin, specialistë, petagogë. etj, për të pasur transparencë në këtë proces, por kryesorja është të kemi një ligj të mirë. Kemi një sërë sygjerimesh nga organizatat botërore si USAID, OSBE, etj të cilat duhet të merren parasysh”, shtoi ai.

Ngritja e Gjykatës Administrative synon të zgjidhë kryesisht mosmarrëveshjet mes biznesit dhe administratës shtetërore. Ngritja e një institucioni të tillë si pjesë e sistemit të drejtësisë është dhe një nga kushtet, që vendi duhet të plotësojë për anëtarësimin në BE.

[Duaje Siveten]

...
nese do ishin ne funkcion akoma ato ligjet e enverit,keto njerez e keto grupe kriminale do denoheshin me vdekje per sabotim te shtetit.

...

shume (ne vent te pak) nostalgjik lapidar i asaj kohe ... nje nga tiparet dalluese te sigurim-nomenklatures ... ne luften brenda llojit per te qendruar ne "avantazh" ndaj palles tjater ...

[PLAKU]

Bumerangu i talljes së xhelatëve të diktaturës me tolerancën e demokracìsë
10-03-2012 / Nga Luan Myftiu
Kanë kaluar 20 vjet nga përmbysja e diktaturës dhe thuajse asnjë nga xhelatët e kësaj të fundit nuk është penduar sinqerisht. Dhe kjo nuk buron nga mosnjohja e krimeve që kryen prej tyre, as nga “përralla” e zbatimit të ligjeve të kohës, as nga bashkautorësía, me të cilën këta demonë u përpoqën të komprometonin njerëzit me vijën e tyre kriminale të masave. Jo! Themeli i krekosjes së tyre qëndron në tolerancën e tejskajshme, që ka treguar deri më sot ndaj tyre demokracía; në prirjen e viktimave për t’ia dhuruar kësaj demokracíe vuajtjet e tyre, në inercínë fatale të atij terrori, jehona e të cilit gjëmon endé në shpirtrat e disa njerëzve të mashtruar. Se jo më kot komunizmi synoi poshtërímin e njeriut. Jo pa qëllim i detyroi ai shqiptarët të miratonin mizorítë e tij. Jo padashur diktatura, më shumë se lirinë dhe pasurinë, u lakmoi njerëzve dinjitetin dhe shpirtin e tyre human. E, megjithatë, ajo nuk mundi ta depersonalizonte dot shqiptarin në shkallën sa ky të mohonte veten. Mund të duket paradoksale, por e kaluara tenton të mbijetojë edhe pasi është shembur sistemi, mbi të cilin qëndroi. Komunizmi u soll në Shqipërí gati, në mos edhe më keq se një pushtues i huaj. Asnjë uzurpator nuk do të guxonte ta katandiste shumicën e një populli, sa t’i bëhej vdekja më e ëmbël se jeta. Kurse diktatura komuniste, pasi u rrëmbeu njerëzve pasurinë, pasi u zhduku fëmijëve prindërit, i dëboi këta nga shtëpitë, i la pa shkollë e pa profesion; u kërkoi të kishin kryefamiljarin në punë për t’u dhënë një triskë buke (kur këta kryefamiljarë ua kishte zhdukur vetë!). Në fund, u kërkoi dhe vërtetim nga këshilli i lagjes se nuk takonin të atin që dergjej në burg, apo nënës, që ua degradonte në psikiatri, pastaj u kërkonte me dajak që të bëheshin dhe spiunë. Se vetëm kështu, të degraduar, ajo mund t’i punësonte të pastronin fekalet e qytetit. Dhe shumë prej këtyre xhelatëve, këtyre antishqiptarëve, janë sot gjallë dhe, duke shfrytëzuar tolerancën e demokracísë, krekosen ndër vetura moderne, pasi kanë pushuar në vila luksoze bregdetare, të pasuruar me pronat e po këtyre viktimave, si dhe të përfaqësuar në parlament vetë, apo me bijtë e tyre po aq cinikë. Dhe janë përsëri shumë nga këta xhelatë, apo bijtë e tyre, që kërcënojnë rishtas viktimat nga tribuna gjyqesh, ku tallen përsërí dhe me gjithë ata, të cilët besojnë ende se mund të fitojnë prej tyre ndonjë të drejtë. Ndërkohë që viktimave, të zhdukura prej tyre, nuk u dihen as eshtrat dhe për to nuk është ngritur endé një monument kujtimi, apo një muze, ku të rrëqethen edhe gurët e sokakëve nga mizorítë kanibaleske të këtyre “idealistëve” të gënjeshtrës më ogurzezë. Ndonëse viktimat as e presin, as e duan ndjesën e këtyre xhelatëve, ato përsërí e kanë zgjidhur “enigmën” se përse këta xhelatë nuk pendohen. Dostojevski thotë :” Kush e provoi pushtetin mbi atë që në bazë të ligjit të Krishtit është vëllai i tij ( njeriu për njerínë ), kush e provoi këtë pushtet dhe u deh nga gjaku, atij iu denatyruan ndjenjat dhe iu bënë normale shfaqjet më anormale!”. Xhelatët e diktaturës janë mësuar t’u duket e papranueshme pendesa për krimet e tyre monstruoze. Kurse tolerancën e demokracisë dhe fisnikërínë e viktimave i çmojnë si inerci të asaj “forcës” së mizoríve të tyre të djeshme. Apo si atë misterin e sistemit të tyre të hurit e të litarit. Ndërkohë që bujarínë e demokracísë e kanë marrë si një dobësí të saj, si një paaftësí të humanizmit për të luftuar të keqen. Sepse, si të terrorizuar, këta mëkatarë janë lidhur bisht më bisht si minj të infektuar, me qëllim që, duke mbajtur fort njërí-tjetrin, ta mbajnë lidhur pas vetes edhe shoqërínë me atë komprometimin, që arritën t’i bënin asaj duke e turpëruar me mikun, me shokun, me fqinjin, apo dhe me veten ! Ta mbajnë të lidhur pas vetes me atë turpin, që nuk e lejuan t’i shkonte mikut në varrim, t’i ngushëllonte krushkut vdekjen e nënës, e tj. Kurse tolerancën e demokracisë këta xhelatë po e përdorin si një parzmore, prapa së cilës të garantojnë privilegjet e reja. Ndoshta prandaj nuk detyrohen t’i kërkojnë ndjesë këtij populli, nga i cili ende nuk u ka hyrë një gjemb në këmbë. Prandaj shohim sot xhelatë të mbajnë leksione demokracíe në parlament, në tempullin e lirisë; të bëjnë edhe ligjin nëpër faltoret e Drejtësísë. Ndoshta prandaj ka arritur puna sa xhelatët të guxojnë t’u kërkojnë viktimave që këto t’i votojnë përsërí, për t’i sjellë rishtas vrasësit e tyre në pushtet, edhe pse janë po këta xhelatë që po ua pengojnë çdo ditë integrimin, aspiratën, për të cilën këto viktima u martirizuan. Është e qartë, pra, që xhelatët e diktaturës as që e çmojnë tolerancën fisnike të viktimave dhe atë të demokracísë. Se, dhe kur dekorohen, këta xhelatë kënaqen që kështu lëndojnë mijëra plagë viktimash. Madje, xhelatët e diktaturës as që duan vlerësim, ngaqë ende nuk e kanë ndierë atë forcën titanike të përbuzjes së të martirizuarve prej tyre, gjithë atë neverí fisnike, që do ta bënte të skuqej nga turpi edhe harbuti më i pacipë! Se nuk është ngritur endé ajo furtunë përbuzjeje masive, ai uragan i tmerrshëm akuzash të drejta, ai mallkim i frikshëm i një opinioni të tërë, që do t’i detyronte këta xhelatë të vinin në kokë shamitë e grave, sa herë të guxonin të dilnin në dritaret e vilave të tyre. Sepse demokracia, me përkushtimin e saj prej një shenjtoreje, përpiqet të zgjojë njeriun edhe tek këto kafshë me fytyra njerëzish, të cilët ia shitën dje shpirtin djallit, me qëllim që dhe këta të kuptojnë thellë ligësínë e tyre. T’i bëjë të kuptojnë se liría synon të zgjojë edhe në vetëdijet e tyre të çoroditura nga krimi atë shkëndijë dëshire për t’u ndierë, qoftë edhe për një çast njerëz! Por deri atëherë xhelatët e diktaturës do të vazhdojnë të tallen me tolerancën fisnike të viktimave e të demokracísë!

[Duaje Siveten]

Bumerangu i talljes së xhelatëve të diktaturës me tolerancën e demokracìsë...

Sepse demokracia, me përkushtimin e saj prej një shenjtoreje, përpiqet të zgjojë njeriun edhe tek këto kafshë me fytyra njerëzish, të cilët ia shitën dje shpirtin djallit, me qëllim që dhe këta të kuptojnë thellë ligësínë e tyre. T’i bëjë të kuptojnë se liría synon të zgjojë edhe në vetëdijet e tyre të çoroditura nga krimi atë shkëndijë dëshire për t’u ndierë, qoftë edhe për një çast njerëz! Por deri atëherë xhelatët e diktaturës do të vazhdojnë të tallen me tolerancën fisnike të viktimave e të demokracísë!

kush me shume se salijevi e co kane qene brenda strofulles se kafsheve me fytyra njeriu? kush me shume se salijevi i ka shtyre ne pambarim kthimin e pronave? kush me shume se salijevi ka mbajtur dosjet e mbyllura per ti perdorur si shantazh ndaj sivellezerve te vet roze e blu? kush me shume se salijevi u lidh me fytyra egersirash vetem e vetem per ta mbajtur pushtetin e xhahil-kapo-gjonit; kush beri aleance te hapur pa pike "yndyre" me gjasme kundershtarin armik aq te rrepte si fatosi i thanasit apo ilir shtangisti? sa ikanaka, karrige-thyer, çimka-mbartes etj e kane molepsur ate fole sigurim-punisti, qe ka nje emer, dhe ai eshte salijevi!

ikni mos shisni me dengla, sherbetore te felliqur te nomenklatures, qelbezues e ndotes shpifarake te shoqerise aq te vuajtur Shqiptare ...

[PLAKU]

Loja e Edi Ramës me të përndjekurit, si fabula e gjarprit me bariun
Nga : Sejdi PEKA


Kur po shikoja në edicionin e lajmeve Edi Ramën në një tryezë me disa ish të përndjekur politikë, me të vërtetë nuk po u besoja syve. Për të mos mjaftuar i biri i Kristaq Ramës që me firmën e tij si Anëtar i Presidiumit të Kuvendit Popullor, i vuri litarin në grykë poetit disident antikomunist Havzi Nela në pragun e lirisë me 10 Gusht 1988, në krye të kësaj tryeze ishte edhe Gramoz Ruçi, ish-Ministri i Sigurimit komunist që përgjaku Shkodrën me masakrën e 2 Prillit e me dhjetëra të rinj shqiptarë të vrarë në kufi. Mediat pranë Edi Ramës u përpoqën sa mundën që kësaj tryeze t’i bënin mjaft publicitet si një ngjarje e rëndësishme. Dukeshin si ujqërit që kishin hedhur në kurriz lëkurën e qengjit. Dhe “qengjat e përndjekur” qëndronin përballë duke shikuar me trishtim dhëmbët e ujqërve që nuk kishin ndryshuar me maskat dhe makiazhet e tyre. Sigurisht që këta ish të përndjekur nuk përfaqësonin aspak ata qindra dhe mijëra ish të burgosur dhe të përndjekur politik nga regjimi komunist,ashtu sikundër historia ka treguar se nuk është e vështirë të gjenden disa ndoca mercenarë në çdo kohë dhe në çdo rrethanë t’i shërbejnë padronit që i mashtron dhe i paguan. Një bari po ruante delet dhe kishte bërë një marrëveshje me një gjarpër. Bariu do t’i milte për çdo ditë një pagure me qumësht që pinte gjarpri, ndërkohë në këmbim të kësaj gjarpri sillte çdo ditë një monedhë floriri. Dhe kështu vazhdoj ujdia në mes tyre. Edhe bariu edhe gjarpri ishin të kënaqur. Por një ditë bariu plak u sëmur dhe në vendin e tij delet do t’i ruante i biri. E porositi të birin që brinjë një shkëmbi do të linte paguren me qumësht dhe pas pak do të shkonte të merrte aty një monedhë floriri. I biri i bariut mori paguren me qumësht dhe e dërgoj në vendin e caktuar por nuk u largua. I fshehur në një vend po shikonte se kush do të sillte monedhën e floririt. I habitur dëgjoj një fëshfërimë nëpër gjethe dhe një gjarpër që u afrua dhe po pinte në paguren me qumësht. I biri i bariut nuk e zgjati më po nxori nga brezi kosorën, duke e goditur gjarprin, i këputi atij bishtin. Gjarpëri duke parë se çfarë i kishin bërë ju hodh djalit të bariut dhe e kafshoj për vdekje. Kur i sollën djalin të vdekur në shtëpi, bariu plak e kuptoj se çfarë gabimi kishte bërë. Të nesërmen shkoj në mal dhe e thirri gjarprin. -O gjarpër i tha, ka ndodhur çfarë ka ndodhur hajde t’i harrojmë dhe përsëri të vazhdojmë marrëveshjen tonë. Jo, u përgjigj gjarpri, tani çdo gjë ndërmjet nesh ka marrë fund. Unë bishtin e këputur dhe ti djalin në varr nuk mundet t’i harrojmë kurrë. -Në këtë kontekst, nuk ka hipokrizi më të shpifur se loja e Edi Ramës me ish-të përndjekurit politikë. Gjesti i tij vetëm sa ka fyer në ekstrem të gjithë ish të përndjekurit politikë të Shqipërisë. Edhe njëherë tjetër i sëmuri psiqik i PS tregoi se është një njeri eksiq nga koka. Një maskaradë e tillë nuk është parë dhe as dëgjuar. Duke bërë lojën e strucit, duke fshehur kokën për të kaluarën kriminale të familjes së tij, Edi Rama del cullak si në fotot e tij nudo që kanë bërë xhiron e botës. Më së paku duhet të kishte kërkuar falje publike për babanë e tij kriminel, ndërkohë askush nuk mundet që t’ia heqë nofkën se ai është i biri i një krimineli. Dikush edhe mundet të më thotë se nuk ka drejtësi në botë që “i biri të dënohet për babanë”. Por ka një kod moral të trashëguar në shekuj deri në ditët tona se “I biri i një krimineli nuk mundet të bëhet i pari i fshatit”. Nga ana tjetër, Edi Rama duhet të sqarojë edhe pozicioni e tij se ka qenë bashkëpunëtor i zellshëm i ish-sigurimit në revistën famëkeqe “në shërbim të popullit”. Ai është Kryetar i Partisë Socialiste, si pasardhëse e drejtpërdrejtë e Partisë Komuniste që vetëm emrin i kanë ndryshuar komunistët në Qershor të vitit 1991. Kjo parti asnjëherë nuk është distancuar nga e kaluara e saj kriminale e partisë shtet të diktaturës komuniste. Ish Sigurimi komunist i diktaturës ishte instrumenti “arma syshqiponjë e diktaturës së proletariatit dhe e Partisë Punës”. Barbaria kundër popullit të tyre nuk kishte të ndalur. Sipas një raporti të OKB dhe të bërë publik, “vetëm nga viti 1945-1956 në Shqipëri janë pushkatuar 10.000 persona për bindje politike me ose pa gjyq,16.000 të tjerë janë burgosur, 80.000 njerëz janë internuar dhe shumë prej tyre kanë vdekur nga vuajtjet dhe uria”. Akoma edhe sot njerëz me kazma e lopata në duar kërkojnë varret e njerëzve të tyre duke vendosur veshin në tokën e ftohtë se mos dallojnë një “zhurmë”, një boshllëk që të tregojë se aty ka një varr. Dhe nuk janë pak por lart më shumë së 4500 njerëz të pushkatuar me dhe pa gjyq që nuk u gjejmë varret. Dhe kriminelët janë kudo. Janë në kupolën e Partisë Socialiste. Sot për fatin e keq të Shqipërisë, kjo parti që ka ndryshuar vetëm emrin në një Kongres fasadë të mënyrës marksiste, ka grumbulluar në elitën e sajë dhe ka ricikluar në politikë të gjith bijtë e ish bllokmenëve dhe të kastës së kuqe enveriste me në krye Edi Ramën, Gramoz Ruçin, Gjonët, Klosët, Minxhozët, Bushatët, Fidelët etj. Diversioni komunist kundër shtresës së ish-të përndjekurve politikë nuk është një fenomen i ri. Ai ka vazhduar edhe pas rënies se komunizmit, se ata e kuptojnë fare mirë se ish të përndjekurit janë antikorpet më të fuqishme që e ruajnë dhe e mbrojnë demokracinë nga murtaja komuniste. Sigurisht orvatja e tyre është tejet e dështuar. Neve nuk mundet të harrojmë.






http://www.lajmishqip.com/wp-content...a_bunker_1.jpg




Nga : Astrit LULUSHI

Mentaliteti Bunker është frazë zhargon për një fenomen që ndodh kur një individ ose grup refuzon të marrë parasysh të dhëna të reja. Njerëzit pushtohen nga ky mentalitet, veçanërisht kur bëhen të papëlqyeshëm ose ndodhen në vështirësi.Shprehja rrjedh nga një analogji për ushtarët që mbyllin veten në bunker, ndërsa ndodhen nën rrethim nga armiqtë.Thjesht, Mentaliteti Bunker është qëndrim i mbrojtjes ekstreme dhe vetë-arsyetim bazuar në perceptimin shpesh të ekzagjeruar e të qenit nën sulm të vazhdueshëm nga të tjerët.Shprehja zë fill me ditët e fundit të Hitlerit në bunker në Berlin, duke menduar se aty i mbyllur ai dhe regjimi do të shpëtonte e fuqizohej përsëri.Komunizmi e përforcoi këtë shprehje, i dha asaj vërtetë një status , me tunele e bunkerë - sot kryesisht komikë panoramikë – sepse tragjikja, si gjurmë e ngurtësuar shëmton ende mendjet – jo vetëm të një pakice. Prandaj edhe më shumë forcohet imazhi se pak është shkëputur nga mendësia e së shkuarës. Përpiqu të kritikosh dikë. Duhet guxim i madh. Do të shohin si armik, pavarësisht se ti ofron një mundësi më shumë shpëtimi – daljen nga bunkeri, hapjen e mendjes. Fatkeqësisht, një skenë e tillë alternative ende nuk është ngritur – mungon, thuajse në çdo lloj debati, në çdo fushë, edhe më tepër në politikë – luhet e njëjta shfaqe ose edhe të reja, nga e njëjta mendësi.


Bumerangu i talljes së xhelatëve të diktaturës me tolerancën e demokracìsë

[Duaje Siveten]

Kopjo e ngjiz, siç tregohet me siper, mund te kete te verteta te pamohueshme, gjithashtu dhe foto aq impresionuese, por ata nuk jane ne pusht-et, pra ne qeverrisje, or pllak dallkauk sigurims-salijevist.

Mos do te thuash me sjelljen e ketire materialeve se salijevi eshte vetem nje kukell ne duart e ketire me lart? apo mos do te thuash se keta me lart jane ne qeverri, dhe salijevi ben gam-gam me seri? apo mos do te thuash se nuk ka variant tjeter, ose salijevi komunist 24-karatsh ne krie te qeverise, ose ndryshe do te vijne keta qe ke paraqitur me la?

pa na thuaj or pllak sigurims-dallkauk se ku qendron ndrishimi? Ne numrine komunisteve te konvertuar ne PD e PS? Apo ne numrin e bashkepuntoreve vullnetare sigurim-nomenklatures? Apo ne rotacionin e militanteve sa ngar njeri ne tjetrin krah? apo nga programet (elektorale) qe ngjasojne si dy pika uji, veçse ndryshojne ne llafologji elektorale.

E megjithe se je pllak dallkauk, mbetesh matuf sklerotik i punizmit enver-erotik!

[juanito02]

Sigu o lala sigu.
Me nji vrime i bie fyellit
Ta shaje komunizmin me themel e me cati
Te tallet me te persekutuarit e me antikomunistet e vertete
Te mos jape kurre pronat